ZŁY. Przebudzenie - ebook

PROLOG

Koniec listopada 2020

_Oto jak ko­ńczą zło­czy­ńcy…_

Ja, Do­me­ni­co Bu­scet­ta – nie­gdyś boss naj­po­tężniej­szej ka­la­bryj­skiej ma­fii, ‘Ndràn­ghe­ty, pan ży­cia i śmier­ci zna­ny jako _Il Male_, Zły, Dia­beł z Ka­la­brii, po­tem na­wró­co­ny grzesz­nik, któ­ry cu­dem unik­nął naj­wy­ższej kary za złe uczyn­ki, zna­la­zł mi­ło­ść swo­je­go ży­cia, za­ło­żył ro­dzi­nę i żył w in­nym kra­ju pod in­nym na­zwi­skiem jako uczci­wy rol­nik, ko­cha­jący mąż i oj­ciec – te­raz mam wró­cić do Włoch w kaj­da­nach, wy­sta­wio­ny na li­cy­ta­cję jak wie­lu lu­dzi, któ­rzy tra­fi­li w ta­kie miej­sca z mo­jej winy.

_Ależ iro­nia losu… A może jed­nak nie­unik­nio­na ko­lej rze­czy? Nie­wi­dzial­na ręka spra­wie­dli­wo­ści? Bzdu­ry!_

Lu­dzie, któ­rych moja or­ga­ni­za­cja kie­dyś po­zba­wi­ła wol­no­ści i sprze­da­ła do ro­bót przy­mu­so­wych, na far­my, do bur­de­li albo pry­wat­nych ko­lek­cjo­ne­rów… oni wszy­scy te­raz w pe­wien spo­sób od­zy­ska­ją spra­wie­dli­wo­ść, bo do­pa­dła mnie ich podła kar­ma.

_Czas od­po­wie­dzieć za swo­je prze­wi­ny, Do­me­ni­co…_

A jed­nak, gdy­bym miał wy­brać, jak chcia­łbym prze­żyć swo­je ży­cie, gdy­bym mógł je za­cząć od po­cząt­ku, czy tak wie­le bym w nim zmie­nił? Nie! Moje ży­cie to było moje ży­cie. Mia­łem wspa­nia­łych ro­dzi­ców, bab­cię, dziad­ka, przy­ja­ciół i uko­cha­ną ko­bie­tę, w któ­rej za­ko­cha­łbym się i sto razy, gdy­by­śmy tyle razy mu­sie­li się roz­sta­wać i zno­wu spo­ty­kać. Ja po pro­stu nie mó­głbym ina­czej.

Ni­g­dy nie czu­łem, że­bym przez Igę coś stra­cił, a prze­cież tak się sta­ło. By­łem bos­sem, a zo­sta­łem zdraj­cą, by­łem bo­ga­ty, po­tężny, wpły­wo­wy, gro­źny, wszy­scy się ze mną li­czy­li… a zo­sta­łem wy­rzut­kiem – ukry­wa­jącym się, ucie­ka­jącym, za­gro­żo­nym. I tak nie ża­łu­ję ani jed­nej chwi­li spędzo­nej z moją uko­cha­ną, z moją ro­dzi­ną. Dla mnie naj­wa­żniej­sze jest te­raz, że moja żona i dzie­ci są bez­piecz­ni. Za nich od­da­łbym wszyst­ko. Ży­cie nie jest naj­wy­ższą ceną.

Tak… dzie­ci. Po­wo­li przy­zwy­cza­jam się do my­śli, że zo­sta­nę oj­cem po raz dru­gi. Nor­mal­nie ska­ka­łbym z ra­do­ści, ale to nie pora ani miej­sce na ta­kie oka­zy­wa­nie szczęścia.

_Może będę miał syna? Albo dru­gą có­recz­kę, cu­dow­ną jak Aga?_

Ale być może też ni­g­dy nie zo­ba­czę już swo­jej ro­dzi­ny. To na­wet jest bar­dziej praw­do­po­dob­ne. Wiem, co ma się ze mną stać.

_Iga pew­nie nie będzie za­chwy­co­na. Wy­gląda­ła na za­sko­czo­ną tą ci­ążą, pró­bo­wa­ła ją przede mną ukryć. No i nie sądzi­ła, że od­dam się za nią Pio­tro­wi Kró­lo­wi._

To za­baw­ne, że na­wet w ta­kiej chwi­li, kie­dy leżę sku­ty w ja­ki­mś „lo­chu”, myśl o niej i o tym, że będzie się na mnie zło­ścić, do­da­je mi otu­chy.

_Je­stem to­tal­nie po­pie­przo­ny. Boże, tak bar­dzo bym chciał, żeby ona się jesz­cze kie­dyś na mnie wku­rzy­ła…_

Chcę po­czuć jej pi­ęści na mo­ich że­brach, pa­znok­cie na kla­cie, ma­rzę, żeby usły­szeć jej krzyk… No, może bar­dziej wo­la­łbym sły­szeć inny krzyk, ale i tym pe­łnym zło­ści bym nie po­gar­dził.

– Wsta­waj, Bu­scet­ta! – Sły­szę głos i orien­tu­ję się, że już jest rano. – Zbie­ra­my się. Wra­casz do Włoch.

_Też mi ra­do­ść…_ROZDZIAŁ I
PORCA MISERIA!

DO­MI­NIK
_Oła­wa, ko­niec li­sto­pa­da 2020_

_Por­ca mi­se­ria!_ – To je­dy­ne, co przy­szło mi do gło­wy w tym mo­men­cie, choć oczy­wi­ście nie wy­po­wie­dzia­łem tego na głos.

To po­pu­lar­ne wło­skie prze­kle­ństwo, któ­re w bar­dzo wol­nym tłu­ma­cze­niu ozna­cza coś w ro­dza­ju „świ­ńskiej bie­dy”, naj­le­piej od­da­wa­ło moje emo­cje w tej sy­tu­acji. Iry­tu­jąca bez­sil­no­ść po­łączo­na z ulgą wy­ni­ka­jącą z fak­tu, że przy­naj­mniej moja ro­dzi­na będzie bez­piecz­na dzi­ęki de­alo­wi, jaki zro­bi­łem z pa­nem K.

_Ale, do cho­le­ry, wi­ęcej ich nie zo­ba­czę!_

Nie za­mie­rza­łem jed­nak dać ni­ko­mu sa­tys­fak­cji. Nikt nie mógł zo­ba­czyć po mnie stra­chu, żalu ani żad­nej in­nej sła­bo­ści. By­łem Złym i tak chcia­łem zo­stać za­pa­mi­ęta­ny przez tych, któ­rzy zo­ba­czą mnie we Wło­szech jako ostat­ni.

W ma­ga­zy­nie pana K. spędzi­łem dwa, może trzy dni. By­łem zam­kni­ęty w po­miesz­cze­niu bez do­stępu do świa­tła dzien­ne­go, więc mo­głem to stwier­dzić je­dy­nie po od­gło­sach pra­cow­ni­ków z wy­mie­nia­jących się zmian, któ­rych za­głu­sza­ły ma­szy­ny pra­cu­jące non stop od po­nie­dzia­łku.

_Za­mkni­ęty w za­kła­dach mi­ęsnych… Osta­tecz­nie do­brze, że nie w pusz­ce z kon­ser­wą_ – po­my­śla­łem z czar­nym hu­mo­rem.

Nie po­pra­wi­ło mi to jed­nak na­stro­ju. Cały czas by­łem zwi­ąza­ny i nie mia­łem zbyt wie­lu mo­żli­wo­ści zmia­ny po­zy­cji. Od cza­su do cza­su przy­cho­dził ochro­niarz, któ­ry da­wał mi odro­bi­nę wody. Raz za­pro­wa­dził mnie do to­a­le­ty, bo zla­łbym się w tym ma­ga­zy­nie. By­łem obo­la­ły, głod­ny i sła­by. Na­wet gdy­by mnie te­raz roz­wi­ąza­li, to nie wiem, czy ko­go­kol­wiek bym po­ko­nał w wal­ce wręcz.

Ochro­niarz, któ­ry po mnie przy­sze­dł, był ubra­ny zu­pe­łnie tak samo jak ten, któ­re­go za­strze­li­łem, kie­dy przy­bie­głem od­bić Igę. Pa­ker, cały na czar­no. Za­raz za nim do ma­ga­zyn­ku wsze­dł go­ściu w bia­łym gar­ni­tu­rze.

_Król!_

Mi­mo­wol­nie za­ci­snąłem dło­nie w pi­ęści na wspo­mnie­nie, jak ten drań przy­kła­dał gna­ta do gło­wy mo­jej żony. Spry­ciarz, zor­ga­ni­zo­wał so­bie swo­je nie­po­dziel­ne no­men omen kró­le­stwo na Dol­nym Śląsku.

_Jak mo­głem po­zwo­lić, żeby ktoś taki uró­sł w siłę na moim te­re­nie? Sta­łem się aż tak sła­by? Za­śle­pi­ły mnie mi­ło­ść, szczęście, po­czu­cie bez­pie­cze­ństwa? Prze­cież, gdy­bym chciał, zor­ga­ni­zo­wa­łbym so­bie tu­taj ta­kie za­ple­cze, że Król mó­głby za­po­mnieć o ja­kiej­kol­wiek dzia­łal­no­ści poza za­kła­da­mi mi­ęsny­mi._

_Ale Iga tego nie chcia­ła…_

_No wła­śnie. Iga. Za­wsze naj­wa­żniej­sze było to, cze­go ona chcia­ła. Jej uczci­wo­ść i po­czu­cie spra­wie­dli­wo­ści wy­gra­ły. I jak na tym wy­szli­śmy?_

_Prze­cież ją ko­chasz, idio­to! Zro­bi­łbyś wszyst­ko, żeby była szczęśli­wa! I żeby chcia­ła cię ko­chać…_

Ga­da­łem sam ze sobą. Mu­sia­ło być ze mną już na­praw­dę źle.

– Wsta­waj, Bu­scet­ta! – po­wtó­rzył Król.

– Jak mam, kur­wa, wstać? – spy­ta­łem po­iry­to­wa­ny. – Zwi­ąza­li­ście mnie jak ja­kiś pie­przo­ny ba­le­ron!

– Nie masz po­jęcia, jak się wi­ąże ba­le­ron, igno­ran­cie! – wark­nął pan K. – I wo­la­łbyś, że­bym nie de­mon­stro­wał tego na to­bie. A poza tym ba­le­ro­nu się nie pie­przy, tyl­ko się go pe­klu­je.

_Ja pier­do­lę! Roz­ma­wiam z idio­tą! Albo z fa­ce­tem nie­spe­łna ro­zu­mu…_

– Sły­sza­łeś o czy­mś ta­kim jak me­ta­fo­ra? Ach, nie, prze­cież w szko­le ga­stro­no­micz­nej nie uczą o ta­kich nie­po­trzeb­nych rze­czach!

– Czy ty pró­bu­jesz mnie ob­ra­żać, Bu­scet­ta?

– Spier­da­laj, Król! Masz się za nie wia­do­mo kogo, a taki z cie­bie ma­fio­zo jak z ko­ziej dupy trąba – prych­nąłem. – Niby prak­ty­ko­wa­łeś we Wło­szech, a ni­cze­go się o nas nie na­uczy­łeś. Za­rządza­łem taką or­ga­ni­za­cją, że mó­głbyś u mnie naj­wy­żej śmie­ci wy­no­sić – do­da­łem, żeby bar­dziej go wku­rzyć.

Wie­dzia­łem, że mi się za to obe­rwie, ale chcia­łem go spro­wo­ko­wać, żeby po­znać jego sła­be punk­ty. Piotr Król może i był spryt­ny, ale wie­dzy psy­cho­lo­gicz­nej ewi­dent­nie mu bra­ko­wa­ło.

Nie po­my­li­łem się. Bia­ły gar­ni­tur pod­bie­gł do mnie i wy­mie­rzył mi kop­nia­ka w że­bra. Zdu­si­łem jęk bólu.

– Wiesz, że z ka­żdym zła­ma­nym że­brem moja cena na au­kcji spad­nie? Są tacy, któ­rzy chcie­li­by mnie mieć w jed­nym ka­wa­łku i po­ła­mać mi te że­bra oso­bi­ście – po­in­for­mo­wa­łem go, si­ląc się na hu­mor.

– Sze­fie… – Usły­sza­łem głos ochro­nia­rza.

– Za­mknij się!

– Sze­fie! – do­po­mi­nał się tam­ten.

Zro­zu­mia­łem, co chciał mu po­wie­dzieć. Król stał tak bli­sko mnie, że na­wet zwi­ąza­ny mo­głem go pod­ko­sić i prze­wró­cić na podło­gę.

_Będzie mnie to kosz­to­wa­ło może jesz­cze jed­no zła­ma­ne że­bro, ale war­to_ – po­my­śla­łem i wy­gi­ąłem cia­ło w łuk, pod­wi­nąw­szy zwi­ąza­ne nogi tak, żeby za­ha­czyć o jego sto­py.

Uda­ło się. Po chwi­li pan K. le­żał na podło­dze ma­ga­zyn­ku, jęcząc głu­cho.

_Mu­siał nie­źle rąb­nąć. A ten bia­ły gar­ni­tur na pew­no będzie do wy­rzu­ce­nia_ – po­my­śla­łem z sa­tys­fak­cją.

Oczy­wi­ście ochro­niarz pod­bie­gł na­tych­miast i po­mó­gł swo­je­mu sze­fo­wi wstać, a mnie sko­pał tak, że za­raz zwąt­pi­łem w za­sad­no­ść tego ma­łe­go po­ka­zu spry­tu.

_Nie wy­chy­laj się, Do­me­ni­co. Mu­sisz oszczędzać siły, do­pó­ki się nie upew­nisz, że z two­ją ro­dzi­ną wszyst­ko w po­rząd­ku._

Po ci­chu li­czy­łem, że jesz­cze zo­ba­czę Kry­stia­na, za­nim wy­wio­zą mnie do Włoch, i do­wiem się, gdzie jest Iga i moja cór­ka, ale tak się nie sta­ło.

W_ój­cik, je­śli coś im się sta­nie, to będę cię ści­gał cho­ćby z za­świa­tów_.

– Dość tego! – Usły­sza­łem wku­rzo­ny głos pana K., któ­ry pró­bo­wał otrze­pać się z pyłu.

W przy­pad­ku bia­łe­go gar­ni­tu­ru to było bez­ce­lo­we. Być może dla­te­go ja za­wsze no­si­łem czar­ne.

_Ale idio­tów nie sie­ją. Sami się ro­dzą…_

– Za­bie­raj go, Wie­siek – wark­nął Król, wska­zu­jąc na mnie.

– Ja­sne, sze­fie.

Ochro­niarz szarp­nął tak, że po­de­rwał mnie z podło­gi i po­sta­wił do pio­nu. Sku­ba­ny, mu­siał mieć dużo siły, bo nie by­łem prze­cież chu­cher­kiem. Po­tem gi­gant za­rzu­cił mnie so­bie na ra­mię, a ja zro­zu­mia­łem, że mia­łbym mar­ne szan­se, żeby stąd uciec. Wte­dy do­wie­dzia­łem się, że jest już pó­źny wie­czór. Wtor­ko­wy.

A więc spędzi­łem tu­taj trzy doby.

Ochro­niarz za­nió­sł mnie do ła­zien­ki, ka­zał wzi­ąć prysz­nic i prze­brać się w czy­ste ciu­chy.

– Nie mam ocho­ty cię wąchać przez naj­bli­ższe kil­ka­na­ście go­dzin – burk­nął.

– Może byś wy­sze­dł? – za­su­ge­ro­wa­łem, kie­dy stał w tej ła­zien­ce i się na mnie ga­pił.

– Mu­szę cię pil­no­wać.

– A, ty z tych, co lu­bią so­bie po­pa­trzeć? – za­kpi­łem, wzbu­dza­jąc tym jego wście­kło­ść.

– Ty… Gdy­by tyl­ko szef po­zwo­lił mi po­rząd­nie ci wlać!

– Nie­ste­ty, je­stem dla cie­bie zbyt cen­ny. – Wy­si­li­łem się na zło­śli­wy uśmiech.

Osta­tecz­nie, z ochro­nia­rzem czy bez, prysz­nic oka­zał się zba­wien­ny dla mo­ich obo­la­łych i za­sta­łych mi­ęśni. Dali mi ja­kiś fir­mo­wy dres. Wy­gląda­ło to ko­micz­nie, ale nie mia­łem wy­bo­ru. Moje ubra­nia nie­mi­ło­sier­nie cuch­nęły. Wci­ąż by­łem osła­bio­ny z gło­du, ale i tak po­czu­łem się o wie­le le­piej. Na­dal nie wi­dzia­łem jed­nak żad­ne­go wy­jścia z sy­tu­acji.

By­łem cie­kaw, jak za­mie­rza­li mnie prze­wie­źć do Włoch, ale nie do­ce­ni­łem kre­atyw­no­ści Pio­tra Kró­la.TOM­MA­SO
_Ne­apol, ko­niec li­sto­pa­da 2020_

Prze­gląda­łem wła­śnie dark­net w po­szu­ki­wa­niu kon­tra­hen­tów dla na­szej no­wej do­sta­wy dziew­czy­nek z imi­granc­kich ło­dzi do tu­rec­kich bur­de­li, bo po­przed­ni nam się wy­sy­pa­li. Ostat­nio było już ich tak dużo, że wy­pa­da­li drzwia­mi i okna­mi. Ci, któ­rzy przy­bi­ja­li na ło­dziach do brze­gów Ita­lii, byli jed­nak dla Tur­ków za dro­dzy. Dla na­sze­go sta­ran­nie wy­se­lek­cjo­no­wa­ne­go to­wa­ru mu­sia­łem po­szu­kać kup­ców w Eu­ro­pie. Za­cząłem się za­sta­na­wiać nad Ro­sją lub in­ny­mi kra­ja­mi sło­wia­ński­mi, bo to duży ry­nek, a śnia­de, czar­no­okie sa­ren­ki by­ły­by tam cie­ka­wym, eg­zo­tycz­nym do­dat­kiem.

Wte­dy za­uwa­ży­łem nie­ty­po­we ogło­sze­nie.

_Nie wie­rzę! No, kur­wa, nie wie­rzę! Prze­cież ten chuj nie żyje!_

Wal­nąłem dło­nią w blat biur­ka tak moc­no, że aż mój pan­cer­ny lap­top pod­sko­czył.

– _Por­ca mi­se­ria!_ – wrza­snąłem od­ru­cho­wo, ła­pi­ąc się dru­gą dło­nią za tę bo­lącą.

– Tom­ma­so? Cze­mu się tak drzesz, synu? – Usły­sza­łem kar­cący głos ojca przez uchy­lo­ne drzwi do po­ko­ju. – Moje wnu­ki już śpią, po­bu­dzisz je.

_Wnu­ki…_ Prych­nąłem pod no­sem. _Ra­czej roz­wy­drzo­ne ba­cho­ry mo­jej sio­stry._

Nie, nie by­łem ko­cha­jącym wuj­kiem. Nie­na­wi­dzi­łem mo­jej sio­stry za to, że wy­szła za ja­kie­goś pó­łgłów­ka i dała so­bie zro­bić dwój­kę dzie­ci. Była kie­dyś taka pi­ęk­na! A te­raz ty­łek jej uró­sł, na brzu­chu zwi­sa­ła fa­łd­ka, a ona sama wy­gląda­ła na wiecz­nie zmęczo­ną kurę do­mo­wą… A ten mąż zu­pe­łnie jej nie sza­no­wał, cho­ciaż po­wi­nien. W ko­ńcu była cór­ką…

– No, to o co tyle krzy­ku? – do­py­ty­wał mój oj­ciec.

– Ude­rzy­łem za moc­no dło­nią w biur­ko. Nic ta­kie­go, tato.

– Ale dla­cze­go?

– Nie uwie­rzysz, co zna­la­złem – od­po­wie­dzia­łem mu w ko­ńcu. – Po­dej­dź tu, pro­szę. – Ob­ró­ci­łem się na krze­śle w kie­run­ku drzwi i za­chęci­łem go ge­stem, żeby wsze­dł.

Mój oj­ciec był już sta­ry. Nie doj­rza­ły, nie wie­ko­wy, po pro­stu sta­ry. Nie tyl­ko jego cia­ło od­ma­wia­ło wspó­łpra­cy. Zmy­sły miał przy­tępio­ne, a i pa­mi­ęć cza­sem go za­wo­dzi­ła. Jed­nej rze­czy jed­nak Bo­zia mu nie po­skąpi­ła: zdol­no­ści ko­ja­rze­nia fak­tów i zmy­słu do in­te­re­sów. Obie te rze­czy odzie­dzi­czy­łem po nim.

– Spójrz. – Wska­za­łem na ekran lap­to­pa.

Mu­siał po­de­jść bar­dzo bli­sko, żeby co­kol­wiek zo­ba­czyć, ale i tak nie dał rady.

– Nie prze­czy­tam tego bez oku­la­rów, ty czy­taj.

– Pro­szę bar­dzo. Słu­chaj, tato. „Li­cy­ta­cja. Na sprze­daż były don ka­la­bryj­skiej ‘Ndràn­ghe­ty, zbie­gły zdraj­ca, Do­me­ni­co Bu­scet­ta. Cena wy­wo­ław­cza: sto mi­lio­nów euro. Ofer­ty pro­szę skła­dać za po­śred­nic­twem plat­for­my e-com­mer­ce Bon-Ita”. I link do au­kcji.

– My­ślisz, że to praw­da?

– A sądzisz, że ktoś ośmie­li­łby się wy­sta­wić fa­łszyw­kę?

– Je­śli tak, to mu­si­my go mieć – zde­cy­do­wał mój oj­ciec. – Ten chuj za­pła­ci mi za to, jak wy­ki­wał nas jego dzia­dek.

W ta­kich sy­tu­acjach wi­dzia­łem w moim ojcu sta­re­go dona, któ­re­go zna­łem jako dziec­ko, z któ­re­go by­łem kie­dyś taki dum­ny. I choć za­sta­na­wia­łem się, kie­dy ustąpi, że­bym mógł prze­jąć jego sta­no­wi­sko, i czy nie odda go temu idio­cie, mo­je­mu szwa­gro­wi, na­dal zda­rza­ło mi się go po­dzi­wiać.

– To wła­śnie chcia­łem usły­szeć, tato. Zaj­mę się tym – obie­ca­łem.

– Świet­nie, synu. – Oj­ciec po­kle­pał mnie po ra­mie­niu z dumą.

Uro­słem.

Tak, to ja je­stem Tom­ma­so Troz­zi, don Tom­ma­so in spe, przy­szły boss po­tężnej ne­apo­li­ta­ńskiej Ca­mor­ry. Mój oj­ciec, don Mi­che­le, jest ze mnie dum­ny.

_To będzie czy­sta for­mal­no­ść._

Wsta­wi­łem ofer­tę w imie­niu Ca­mor­ry, oczy­wi­ście nie iden­ty­fi­ku­jąc nas jed­no­znacz­nie, ale ka­żdy, kto orien­to­wał się w na­szym śro­do­wi­sku, mógł być pe­wien, od kogo po­cho­dzi­ła. Po­dwo­iłem cenę wy­wo­ław­czą, żeby byle kto nie sprząt­nął nam sprzed nosa ta­kie­go to­wa­ru.

_Do­me­ni­co Bu­scet­ta upo­zo­ro­wał wła­sną śmie­rć i spier­do­lił z Włoch… Kto by po­my­ślał?_

Na­stęp­ne­go dnia od rana nic jed­nak nie ukła­da­ło się tak, jak trze­ba. Ktoś za­czął węszyć w na­szych in­te­re­sach.

_Ka­pi­tan Mat­teo Pon­ti­chia­ri…_

Przyj­rza­łem się pro­fi­lo­wi gli­nia­rza stwo­rzo­ne­mu przez mo­ich lu­dzi. Nor­mal­nie wzór cnót.

_Że też mu me­da­lu jesz­cze nie dali. Ale do­sta­nie me­dal po­śmiert­nie, bo nie po­ży­je dłu­go pan ka­pi­tan…_

Wie­czo­rem by­łem aku­rat na wi­zy­ta­cji w moim klu­bie Pan­ta Rhei przy Via Na­za­rio Sau­ro dwa­dzie­ścia je­den, kie­dy pra­wie wpa­dli na mnie moi lu­dzie, żeby po­ska­rżyć się w tej sa­mej spra­wie.

– Zli­kwi­duj­cie mi tego cie­kaw­skie­go gli­nę! – wark­nąłem na tych idio­tów, któ­rzy przy­szli do mnie prze­stra­sze­ni, bo „ja­kiś ka­pi­tan po­li­cji dep­cze im po pi­ętach”.

_Do cho­le­ry! Od cze­go mają broń?_

Prze­cież wia­do­mo było, że po­li­cjan­ci na po­łud­niu Włoch giną częściej niż na pó­łno­cy, i nikt się tym ja­koś szcze­gól­nie nie przej­mo­wał.

– To nie ta­kie pro­ste go zli­kwi­do­wać, sze­fie – za­pro­te­sto­wał mło­dy Vito.

– Trud­ne też nie. Mam wam po­ka­zać, jak to się robi? – spy­ta­łem, wy­ci­ąga­jąc broń, wku­rzo­ny, że od­ry­wa­ją mnie od wy­bie­ra­nia so­bie dziw­ki na dzi­siej­szy wie­czór.

– Nie, niech szef nam nie po­ka­zu­je. – Mło­dy na­gle zbla­dł. – Po­ra­dzi­my so­bie ja­koś.

– Ja my­ślę – od­burk­nąłem i od­wró­ci­łem się do nich ty­łem, żeby po­ka­zać, że z mo­jej stro­ny roz­mo­wa sko­ńczo­na.

Pew­nie zro­zu­mie­li, bo ża­den już nic nie po­wie­dział.

By­łem w swo­im klu­bie pa­nem na wło­ściach. Za­raz mia­łem wró­cić do domu, żeby tro­chę po­pra­co­wać, ale wcze­śniej chcia­łem się za­ba­wić. Mu­sia­łem spu­ścić z krzy­ża, bo ad­re­na­li­na strasz­nie pod­bi­ja­ła mi li­bi­do.

_Jed­no do­bre ob­ci­ąga­nie i czło­wiek zu­pe­łnie ina­czej funk­cjo­nu­je_ – uzna­łem i ka­za­łem kie­row­nicz­ce klu­bu przy­pro­wa­dzić mi ja­kąś nową.

Mar­ga­ri­ta pra­co­wa­ła dla na­szej ro­dzi­ny tak dłu­go, że zna­ła chy­ba jesz­cze mo­je­go dziad­ka. Trud­no było stwier­dzić, ile lat mia­ła ta sta­ra stręczy­ciel­ka, bo nie dało się roz­po­znać jej wie­ku. Fi­gu­ra za­wsze taka sama. Skó­ra na­ci­ągni­ęta przez licz­ne ope­ra­cje pla­stycz­ne. A wło­sy far­bo­wa­ła na wście­kłą czer­wień, aż się mia­ło wra­że­nie, że za­czną pa­rzyć, je­śli czło­wiek ich do­tknie. Była jed­nak bar­dzo do­bra w swo­im za­wo­dzie, sko­ro utrzy­ma­ła się tu­taj tyle lat.

– Mar­ga­ri­ta, przy­nieś mi mar­ga­ri­tę z baru – za­żar­to­wa­łem. – I ja­kąś mło­dą mar­ga­ret­kę do ze­rwa­nia – do­da­łem z przy­mru­że­niem oka.

– Taką jak za­wsze? – spy­ta­ła tyl­ko.

– Nie­ko­niecz­nie. Za­skocz mnie – od­pa­rłem.

Wie­dzia­łem, że nie­daw­no przy­był do nas nowy to­war z ostat­niej do­sta­wy i by­łem cie­kaw, ja­kie kwia­tusz­ki kwi­tły te­raz w moim luk­su­so­wym bur­de­lu. Tro­chę się na­cze­ka­łem. Co praw­da kel­ner­ka za­raz przy­nio­sła drin­ka do mo­jej pry­wat­nej loży, ale Mar­ga­ri­ty z dziew­czy­ną jak nie było wi­dać, tak nie było.

Na­gle przy­szła inna, jej po­moc­ni­ca Ta­sha, Ro­sjan­ka, któ­ra pra­co­wa­ła dla nas od wie­lu lat.

– Mar­ga­ri­ta ka­za­ła mi przy­pro­wa­dzić panu ja­kąś nową, pa­nie Troz­zi – po­wie­dzia­ła, pcha­jąc przed sobą prze­stra­szo­ną dziew­czy­nę.

_Jezu, kto ją tu za­trud­nił? Prze­cież to stwo­rze­nie chy­ba nie ma jesz­cze osiem­na­stu lat, a ja bur­de­lu dla pe­do­fi­li nie pro­wa­dzę!_ – wku­rzy­łem się.

– Co to jest? Ile ona ma lat? – spy­ta­łem wkur­wio­ny.

– Jest pe­łno­let­nia – za­pew­ni­ła Ta­sha i wy­dęła usta. – Może być, czy chce szef ko­goś in­ne­go?

– Zo­staw ją na ra­zie, zo­ba­czy­my. Niech nikt mi nie prze­szka­dza – wark­nąłem i po­ci­ągnąłem dziew­czy­nę za sobą do jed­ne­go z pry­wat­nych po­koi, do stre­fy nie dla klien­tów.GIA­CO­MO
_Rzym, dwa ty­go­dnie wcze­śniej, li­sto­pad 2020_

– _Por­ca mi­se­ria!_ Co za cho­ler­ny rok! – prze­kląłem, orien­tu­jąc się, że nie­dłu­go podły dwa ty­si­ące dwu­dzie­sty się sko­ńczy, a z nim wca­le nie odej­dzie to całe zło, któ­re przy­nió­sł.

Tego lata chcia­łem się wy­brać do mo­je­go sta­re­go przy­ja­cie­la, żeby po­roz­ma­wiać z nim o naj­wa­żniej­szych dla mnie spra­wach, ale przez tego pa­skud­ne­go wi­ru­sa za­bro­nio­no nam pod­ró­żo­wać „bez po­wa­żnej przy­czy­ny”. Nas, sze­śćdzie­si­ęcio­lat­ków, fa­ce­tów w śred­nim wie­ku, po­trak­to­wa­no jak osiem­dzie­si­ęcio- czy dzie­wi­ęćdzie­si­ęcio­let­nich, nie­do­łężnych star­ców.

– Co się dzie­je, sze­fie? – spy­tał mój _con­si­glie­re_¹, Raf­fa­ele San­ti.

Na­praw­dę się tak na­zy­wał. Jak ten re­ne­san­so­wy ma­larz².

– Gło­śno wy­ra­żam fru­stra­cję, mój dro­gi Raf­fa­ele.

– Don Gia­co­mo, je­śli mogę w czy­mś po­móc… – za­czął.

– Mó­głbyś. Za­bierz mnie do Ka­la­brii – po­pro­si­łem.

– Szef tak po­wa­żnie? – San­ti zbla­dł. – Prze­cież dru­ga fala…

– Mam to w du­pie! Po jaką cho­le­rę rządzić tym prze­klętym mia­stem, jak nie mo­żna z nie­go wy­je­chać? Cza­sem nie dzi­wię się Ne­ro­no­wi, że miał dość i pu­ścił tego mo­lo­cha z dy­mem. Przy­naj­mniej so­bie po­śpie­wał – od­burk­nąłem, na co mój _con­si­glie­re_, czło­wiek sta­tecz­ny, wy­kszta­łco­ny i na po­zio­mie, par­sk­nął śmie­chem.

– Szef to ma po­rów­na­nia. – Spo­wa­żniał, ale jego oczy na­dal się śmia­ły. – Co pan chce ro­bić w Ka­la­brii, don Gia­co­mo?

– Przy­ja­cie­la bym od­wie­dził.

– W tej bra­nży przy­ja­źń to cen­ny to­war – za­uwa­żył San­ti.

– Mó­wisz, jak­bym nie wie­dział. A naj­lep­sze jest to, że zna­my się od dziec­ka i my­śla­łem, że wiem o nim wszyst­ko, a on i tak mnie za­sko­czył. I to dwa razy. – Wes­tchnąłem.

– Jak to?

– Był w ze­szłym roku w Rzy­mie, le­czył się na no­wo­twór w jed­nej z na­szych naj­lep­szych kli­nik, a ja do­wie­dzia­łem się o tym, do­pie­ro jak już wy­je­chał do sie­bie.

– To zna­czy, że się wy­le­czył?

– Całe szczęście. Bra­ko­wa­ło­by mi dra­nia, gdy­by mu się nie uda­ło.

– Czy on wie, kim szef jest? – spy­tał ostro­żnie Raf­fa­ele.

– Ha, ha, ha – ro­ze­śmia­łem się. – I to od dziec­ka.

– I szef mu ufa?

– Tak jak on mnie.

– Do­bra, gdzie mam uma­wiać kie­row­cę? Czy może szef woli, że­bym sam go za­wió­zł? – spy­tał w ko­ńcu Raf­fa­ele, pod­da­jąc się.

– Mu­szę naj­pierw do nie­go za­dzwo­nić – od­po­wie­dzia­łem spo­koj­nie. – Po­wiedz tyl­ko Gi­gie­mu, żeby szy­ko­wał się na ju­tro na dłu­ższą tra­sę, i wy­bierz dwóch chło­pa­ków do ochro­ny. Tyl­ko żeby byli ku­ma­ci, zro­zu­mia­no?

– Tyl­ko dwóch? Do Ka­la­brii?

– Dwóch, po­wie­dzia­łem. _Ca­pi­sci_³?

– _Ca­pi­to, si­gno­re Al­le­gret­ti._ – Usły­sza­łem w od­po­wie­dzi.

Mój za­ufa­ny czło­wiek, moja pra­wa ręka od trzy­dzie­stu lat. Ufa­łem mu tak, jak ufa­łbym bra­tu, gdy­bym go miał. A może i bar­dziej. A jed­nak na­wet on nie mógł nic po­ra­dzić na gnębi­ący mnie od lat pro­blem. Nie mia­łem na­stęp­cy. Nie, bo nie umia­łem się prze­ko­nać do ożen­ku. Ba, w ogó­le mia­łem pro­blem, żeby zbli­żyć się do ja­kiej­kol­wiek ko­bie­ty. Wła­ści­wie nie mo­głem do­ty­kać żad­ne­go czło­wie­ka z wy­jąt­kiem Lu­cia­na, z któ­rym w dzie­ci­ństwie ba­wi­łem się w bło­cie i po któ­rym no­si­łem ubra­nia. On mnie ro­zu­miał, ak­cep­to­wał, był moim pierw­szym i je­dy­nym przy­ja­cie­lem. Inni wie­dzie­li, ale nie ak­cep­to­wa­li. Taka była ró­żni­ca.

Raf­fa­ele po­dał mi zde­zyn­fe­ko­wa­ny te­le­fon i wy­sze­dł. Mia­łem już dość tego smro­du środ­ków od­ka­ża­jących, ale co po­ra­dzić? Wy­bra­łem nu­mer, któ­ry wy­świe­tlił mi się w ze­szłym roku, kie­dy mój sta­ry druh dzwo­nił do mnie (z Rzy­mu, jak się oka­za­ło) w spra­wie swo­je­go do­mnie­ma­ne­go sio­strze­ńca, któ­ry oka­zał się bar­dzo mło­dym bra­tem jego _con­si­glie­re_, przy­szłym le­ka­rzem.

_Pa­olo mu było chy­ba. Od­wa­żny chło­pak. I taki pra­wy…_

Po­ja­wił się sy­gnał po­łącze­nia.

– _Pron­to_? – Głos Lu­cia­na Bu­scet­ty po­wo­do­wał, że uśmiech sam ci­snął mi się na usta.

– _Ciao_, _Lu­cia­no_ – przy­wi­ta­łem się i usły­sza­łem, że roz­mów­ca też się uśmie­cha.

– Prze­sta­niesz co chwi­lę zmie­niać nu­mer te­le­fo­nu, sta­ry pa­ra­no­iku? – Mój przy­ja­ciel za­chi­cho­tał.

– Wiesz, że nie – od­po­wie­dzia­łem po­wa­żnie.

– Co cię spro­wa­dza? – spy­tał Lu­cia­no.

– Wła­śnie… chcia­łbym się spro­wa­dzić do cie­bie na ja­kiś czas. Co po­wiesz na od­wie­dzi­ny ju­tro?

– Przy­je­żdżaj. Już po se­zo­nie po­mi­do­ro­wym i tro­chę mi się nu­dzi sa­me­mu.

– To będę. Przy­wio­zę tyl­ko kie­row­cę i dwóch chło­pa­ków. Niech twoi lu­dzie nie we­zmą nas za kró­li­ki po dro­dze. – Za­śmia­łem się, wie­dząc, że mój przy­ja­ciel do­sko­na­le zin­ter­pre­tu­je tę grę słów. Przez te­le­fon le­piej było nie mó­wić o strze­la­niu.

– Po­wia­do­mię ich. Do zo­ba­cze­nia. – Lu­cia­no się roz­łączył.

_Sie­dem go­dzin dro­gi_. Roz­wa­ża­łem, o któ­rej wy­je­chać, i do­sze­dłem do wnio­sku, że im szyb­ciej, tym le­piej.

Pod­róż sa­mo­lo­tem od­pa­da­ła. Mia­łem co praw­da pry­wat­ną flo­tę po­wietrz­ną, ale la­ta­nie do Bruz­ze­se było nie­mo­żli­we, bo w po­bli­żu bra­ko­wa­ło lot­ni­ska.

Wy­bra­łem nu­mer Raf­fa­ele.

– Tak, sze­fie?

– Szy­kuj auto na czwar­tą, omi­nie­my po­ran­ne kor­ki – po­in­stru­owa­łem go.

– Tak jest. O któ­rej pana obu­dzić?

– Sam wsta­nę. – Za­śmia­łem się z głu­po­ty mo­je­go czło­wie­ka.

_Lu­dzie my­ślą, że jak ktoś sko­ńczy sze­śćdzie­si­ąt lat, to już jest sta­ry…_

Wie­czo­rem spa­ko­wa­łem swo­je wy­pra­ne i wy­pra­so­wa­ne ubra­nia pro­sto z sza­fy do her­me­tycz­nie za­my­ka­nej wa­liz­ki, a po­tem sam stuk­nąłem się w gło­wę.

_Prze­cież na wieś je­dziesz, głu­pi dzia­du!_

Za­śmia­łem się pod no­sem.

Ci­ężko jed­nak zmie­nić zwy­cza­je, któ­rym ho­łdo­wa­ło się przez ostat­nie kil­ka­dzie­si­ąt lat. No i wie­dzia­łem, że Lu­cia­no zro­zu­mie.

Bu­dzik obu­dził mnie o trze­ciej. Mimo że po­przed­nie­go dnia po­ło­ży­łem się wcze­śnie, po­czu­łem, jak to jest mieć sze­śćdzie­si­ąt­kę.

_Por­ca mi­se­ria! Sta­ro­ść nie ra­do­ść, mło­do­ść nie wiecz­no­ść, Al­le­gret­ti…_

Prych­nąłem, le­d­wo zwle­ka­jąc się z łó­żka.

Wte­dy do­sze­dłem do wnio­sku, że wy­pa­da­ło­by jed­nak po­szu­kać na­stęp­cy, któ­re­mu z czy­stym su­mie­niem będę mógł od­dać wła­dzę nad or­ga­ni­za­cją. Ko­goś god­ne­go za­ufa­nia… Raf­fa­ele by się nie spraw­dził, był praw­ni­kiem, zresz­tą kiep­sko do­bie­rał so­bie wspó­łpra­cow­ni­ków, jak po­ka­za­ła sy­tu­acja z tym kre­ty­nem, któ­ry znęcał się nad żoną. Nie było ni­ko­go, kto by się do tego nada­wał. Wie­dzia­łem, że mój druh miał ten sam pro­blem, bo parę lat temu stra­cił je­dy­ne­go syna. Za to jego mło­dy _con­si­glie­re_ miał bra­ta w Rzy­mie… Po­sta­no­wi­łem z nim o tym po­roz­ma­wiać.

Go­dzi­nę pó­źniej, wy­kąpa­ny, ubra­ny, po śnia­da­niu i pierw­szej ka­wie, wy­je­żdża­łem z mo­imi lu­dźmi z Rzy­mu. Sa­mo­chód był nowy, jesz­cze nie­uży­wa­ny w mie­ście, żeby zbyt wie­lu ama­to­rów noc­ne­go ży­cia w sto­li­cy nie sta­ło się przy­pad­ko­wy­mi świad­ka­mi mo­je­go wy­jaz­du. Wie­ść nio­sła, że Gia­co­mo Al­le­gret­ti ni­g­dy nie opusz­czał Rzy­mu. I tak mia­ło w ogól­nej świa­do­mo­ści po­zo­stać.

Po dro­dze nie cze­ka­ły nas żad­ne nie­spo­dzian­ki, bo nie za­trzy­my­wa­li­śmy się na prze­rwy. Ja i tak nie ko­rzy­sta­łem z pu­blicz­nych to­a­let, a to nie była taka dłu­ga pod­róż, żeby wy­naj­mo­wać bez­piecz­ny po­kój w spraw­dzo­nym ho­te­lu tyl­ko po to, aby się wy­si­kać. Przed je­de­na­stą by­li­śmy więc na miej­scu, nie nie­po­ko­je­ni po dro­dze przez ni­ko­go, ale eskor­to­wa­ni przez lu­dzi Lu­cia­na do sa­mej far­my w Bruz­ze­se. Wje­cha­li na­wet za nami na po­dwór­ko.

Przed bu­dy­nek wy­sze­dł mój przy­ja­ciel.

_Je­stem w domu_ – po­my­śla­łem.LU­IGI
_Ar­fu­so, li­sto­pad 2020_

– _Por­ca mi­se­ria!_ – Usły­sza­łem wrzask mo­jej żony Rosy.

Mia­łem wra­że­nie, że z wie­kiem jej głos robi się co­raz do­no­śniej­szy. Tym ra­zem krzy­cza­ła chy­ba na na­sze­go pra­wie dwu­let­nie­go Vit­to­ria. Przy­sze­dłem do kuch­ni i zo­ba­czy­łem, że mały wpa­dł z im­pe­tem w stół, na któ­rym jego mama ro­bi­ła nasz ulu­bio­ny do­mo­wy ma­ka­ron. Nie dość, że Vito moc­no się ude­rzył i wył te­raz wnie­bo­gło­sy, to jesz­cze roz­sy­pał mąkę po ca­łej kuch­ni.

_Nie było mnie w domu kil­ka dni, wró­ci­łem i od razu awan­tu­ra…_

Cza­sem mia­łem wra­że­nie, że mo­głem po­zo­stać ka­wa­le­rem…

_Nie, idio­to, nie mo­głeś!_ – od­po­wie­dzia­łem so­bie za­raz. _Co byś zro­bił bez tej wa­ta­hy, któ­rą na­zy­wasz ro­dzi­ną? Bez swo­je­go kwia­tusz­ka, któ­ry tak słod­ko pach­nie? Bez swo­ich brzdąców, z któ­rych je­den jest wspa­nial­szy od dru­gie­go i nie spo­sób by­ło­by wy­brać naj­lep­sze­go?_

Do­sko­na­le wie­dzia­łem, że mój prze­ła­do­wa­ny świat by­łby bez nich nie­kom­plet­ny. Może i mia­łem prze­rąba­ne w kwe­stiach za­wo­do­wych, bo wid­mo prze­jęcia ‘Ndràn­ghe­ty na do­bre wi­sia­ło już nade mną od pew­ne­go cza­su, ale moje ży­cie pry­wat­ne było bez ska­zy.

_Tyl­ko cza­sem za gło­śne._

Ogar­nąłem Vit­to­ria, któ­ry wy­ma­gał umy­cia rąk oraz twa­rzy i uspo­ko­je­nia, a Rosa po­sprząta­ła w kuch­ni. Star­sza­ki były w swo­ich po­ko­jach. Fa­bri­zio od­ra­biał lek­cje, a Pa­tri­zia ba­wi­ła się lal­ka­mi. To było pó­źne po­po­łud­nie, dzień jak zwy­kle w li­sto­pa­dzie, kie­dy nie mie­li­śmy już tyle ro­bo­ty w polu. Moja żona do­ko­ńczy­ła przy­go­to­wy­wa­nie ko­la­cji, a ja zwo­ła­łem sza­ra­ńczę do kuch­ni na je­dze­nie.

Po­tem była moja ko­lej, żeby się wy­ka­zać. Mu­sia­łem ich wy­kąpać… no, w przy­pad­ku Fa­bri­zia po pro­stu do­pil­no­wać, żeby wy­sze­dł z ła­zien­ki czy­sty i z umy­ty­mi zęba­mi. Pa­tri­zii trze­ba było po­móc umyć wło­sy. Mia­ła ta­kie same jak Rosa – czar­ne, gęste i lśni­ące. A Vito lu­bił się dłu­go ba­wić w wan­nie.

Kie­dy w ko­ńcu po­ło­ży­li­śmy tro­je ma­łych ter­ro­ry­stów spać, Rosa była pad­ni­ęta, ale ja od razu się oży­wi­łem.

– Cho­dź do ła­zien­ki, zro­bię ci pach­nącą kąpiel, zre­lak­su­jesz się – za­pro­po­no­wa­łem żo­nie, li­cząc na to, że się zgo­dzi, a ja roz­wi­nę tę sy­tu­ację zgod­nie z ob­ra­za­mi, któ­re pod­po­wia­da­ła mi lu­bie­żna wy­obra­źnia.

_No, zgó­dź się, anie­le…_

Rosa sko­ńczy­ła w tym roku trzy­dzie­ści lat i za­cząłem za­uwa­żać, że była wła­śnie w szczy­cie roz­kwi­tu ko­bie­co­ści. Jej uro­da doj­rza­ła. Nie była już tą osiem­na­sto­let­nią dziew­czy­ną, któ­rą po­zna­łem przed po­nad de­ka­dą.

_Dwa­na­ście lat… Chry­ste! To ja już tyle cza­su ją ko­cham?_

To była moja ide­al­na ko­bie­ta. Spe­łnie­nie ma­rzeń ka­żde­go zdro­we­go trzy­dzie­sto­pa­ro­lat­ka. Ko­cha­jąca żona, tro­skli­wa mat­ka, wspie­ra­jąca part­ner­ka, od­wa­żna i wy­uz­da­na ko­chan­ka, nie­co­fa­jąca się przed ni­czym, przy­ja­ció­łka z cha­rak­te­rem. Moja Rosa.

– Skar­bie, ty się re­lak­suj, a ja się zaj­mę resz­tą – wy­mru­cza­łem, kie­dy już le­ża­ła w wan­nie z pia­ną, a ja po­wo­li gła­dzi­łem jej ra­mio­na i scho­dzi­łem co­raz ni­żej.

– To ma być re­laks? – Za­śmia­ła się na ten mój ewi­dent­ny ob­jaw nie­na­sy­ce­nia.

– Pew­nie. Dla cie­bie – od­pa­rłem spo­koj­nie, choć krew już się we mnie bu­rzy­ła.

No, sami wy­obra­źcie so­bie śnia­dą, czar­no­wło­są pi­ęk­no­ść w wan­nie, pe­łne pier­si le­d­wo przy­kry­te pia­ną…

_Lu­igi, opa­nuj się, bo spu­ścisz się w spodnie, za­nim za­cznie­cie za­ba­wę_ – pró­bo­wa­łem przy­wo­łać się do po­rząd­ku. Bez­sku­tecz­nie.

Rosa wy­ci­ągnęła rękę z wody i si­ęgnęła nią do mo­je­go roz­por­ka. Roz­pi­ęła go i wsu­nęła dłoń w moje spodnie, a po­tem w majt­ki, ni­we­cząc cały mój plan. Kie­dy za­częła mnie sty­mu­lo­wać, jęk­nąłem jak na­sto­la­tek na wi­dok pierw­sze­go _„_Play­boya”. Kil­ka ru­chów jej wpraw­ną ręką i nie było co zbie­rać.

– Rosa, coś na­ro­bi­ła? Prze­cież ja chcia­łem to zu­pe­łnie ina­czej… – wy­jęcza­łem za­wie­dzio­ny.

– Lu­igi, ty nie jęcz, tyl­ko się roz­bie­raj i wska­kuj do wan­ny. Prze­cież nie sko­ńczy­li­śmy na dziś, praw­da? – od­po­wie­dzia­ła mi z szel­mow­skim uśmie­chem.

_Jak ja ko­cham tę ko­bie­tę!_ Raz-dwa po­zby­łem się ubrań, któ­re i tak nada­wa­ły się tyl­ko do pra­nia, i wsze­dłem do wan­ny, do mo­jej pi­ęk­nej żony. Wła­ści­wie od razu rzu­ci­łem się na nią z usta­mi, ręka­mi i spra­gnio­nym jej do­ty­ku cia­łem. Usia­dłem obok, po czym wci­ągnąłem ją na ko­la­na i usa­dzi­łem przo­dem do sie­bie.

Za­pisz­cza­ła jak za­sko­czo­na ma­ło­la­ta, ale za­raz ro­ze­śmia­ła się za­do­wo­lo­na.

– Co ro­bisz, mężu? – spy­ta­ła, śmie­jąc mi się w twarz.

– Jak to: co? Bio­rę, co moje, pani Moz­za – od­pa­rłem, si­ląc się na po­wa­gę.

Przy­ci­ągnąłem ją do sie­bie, a ona za­rzu­ci­ła mi ręce na szy­ję. Gdy mnie po­ca­ło­wa­ła, po­czu­łem, że osi­ągnąłem go­to­wo­ść bo­jo­wą.

_W su­mie nic dziw­ne­go, po kil­ku dniach poza do­mem ka­żdy by tak miał._

– Och, ty już? – spy­ta­ła za­sko­czo­na, kie­dy wy­czu­ła mo­je­go zno­wu twar­de­go człon­ka na swo­im udzie.

– No, prze­cież obo­je nie mo­gli­śmy się do­cze­kać.

– A skąd wiesz, co ro­bi­łam, jak cię nie było? – spy­ta­ła z szel­mow­skim uśmie­chem.

– No, pew­nie wie­le rze­czy, ale na pew­no nie upra­wia­łaś sek­su.

– Skąd wiesz? – pro­wo­ko­wa­ła.

– Bo pod ma­ską zo­łzy skry­wasz do­bre ser­ce i by­ło­by ci żal tego nie­szczęśni­ka, któ­re­go mu­sia­łbym roz­szar­pać na strzępy – od­po­wie­dzia­łem, ci­ągle się do niej uśmie­cha­jąc.

Rosa wie­dzia­ła jed­nak, że nie żar­to­wa­łem. Nie by­łem fa­nem prze­mo­cy, ale dla go­ścia, któ­ry ośmie­li­łby się tknąć moją żonę, zro­bi­łbym wy­jątek bez mru­gni­ęcia okiem. Na­wet gdy­by ona sama tego chcia­ła. Przy­si­ęgi trak­to­wa­łem po­wa­żnie. I wie­dzia­łem, że ona też. Obo­je by­li­śmy z Po­łud­nia.

– My­ślisz, że mam do­bre ser­ce? – spy­ta­ła roz­czu­lo­na.

Wie­dzia­łem, że tak za­re­agu­je. Po mo­jej Ro­sie gro­źby spły­wa­ły jak let­ni deszcz, ale była bar­dzo emo­cjo­nal­na.

– Je­stem o tym prze­ko­na­ny, ko­cha­nie – za­pew­ni­łem ją, przy­ci­ąga­jąc do sie­bie jesz­cze moc­niej.

Po­ca­ło­wa­łem ją, a ona od­da­ła mi żar­li­wie po­ca­łu­nek, jed­no­cze­śnie ocie­ra­jąc się o mnie tak, że­bym za­pra­gnął mieć ją jesz­cze bli­żej.

_Słod­kie tor­tu­ry._

Sama się na mnie na­bi­ła, skra­ca­jąc na­sze męki, i za­częła mia­ro­wo się po­ru­szać. Zu­pe­łnie prze­jęła ini­cja­ty­wę. Po­zo­sta­ło mi po­ło­żyć dło­nie na jej krągłych po­ślad­kach i mieć choć złu­dze­nie kon­tro­li. Moja żona mia­ła co­raz wi­ęk­szy ty­łek i ja­koś wca­le mi to nie prze­szka­dza­ło, wręcz prze­ciw­nie. Przy­mknęła oczy, a ja na­pa­wa­łem się wi­do­kiem swo­jej ama­zon­ki.

W pew­nym mo­men­cie drzwi ła­zien­ki się uchy­li­ły i Rosa gwa­łtow­nie otwo­rzy­ła oczy.

– _Por­ca mi­se­ria!_ – krzyk­nęła, za­sła­nia­jąc pier­si.

W pro­gu stał nasz ośmio­let­ni syn Fa­bri­zio, tro­chę za­spa­ny i zdez­o­rien­to­wa­ny.

– Fa­bri, co ty tu ro­bisz? – spy­ta­łem.

– Chcia­ło mi się siku, tato.

– To idź do dru­giej ła­zien­ki – po­le­ci­łem.

– Do­brze. A cze­mu ty kąpiesz się z mamą? Mó­wi­li­ście, że ja i Pa­tri­zia je­ste­śmy już za duzi, żeby się ra­zem kąpać. A wy to co? – do­cie­kał nasz syn.

– Mąż i żona mogą się cza­sem ra­zem kąpać – od­po­wie­dzia­łem. – No już, zmy­kaj – do­da­łem po­na­gla­jąco.

– Idę, idę – mruk­nął Fa­bri, prze­cie­ra­jąc oczy ze zmęcze­nia. Ziew­nął jesz­cze raz i wy­sze­dł.

– Drzwi za­mknij! – krzyk­nąłem za nim.

– Na­strój się ulot­nił. – Rosa wes­tchnęła, jesz­cze tro­chę roz­trzęsio­na tym, że star­szy syn nas „na­krył”.

– Nic nie wi­dział, a ju­tro pew­nie nie będzie pa­mi­ętał – stwier­dzi­łem. – Nie stre­suj się.

– Myj­my się jed­nak i cho­dźmy do łó­żka. Trze­ba pa­mi­ętać, żeby nie ko­chać się wi­ęcej w ła­zien­ce.

– Jak to nie? – obu­rzy­łem się. – Po pro­stu będzie­my się za­my­kać.

Rosa spoj­rza­ła na moją wy­ra­ża­jącą de­ter­mi­na­cję twarz i ro­ze­śmia­ła się ser­decz­nie.

– Już dru­gi raz dzi­siaj prze­klęłam przy dzie­ciach. Chy­ba się sta­rze­ję.

– Jak się ze­sta­rze­jesz, to ja też – za­uwa­ży­łem. – A na ra­zie je­stem mło­dym rol­ni­kiem, więc cho­dź do tego łó­żka, bo już nie mogę się do­cze­kać, żeby po­rząd­nie cię prze­orać, ko­cha­nie. – Lu­bie­żny uśmiech na mo­jej twa­rzy zna­la­zł od­bi­cie w za­sko­czo­nej mi­nie Rosy.

_Por­ca mi­se­ria! Tra­fio­ny-za­to­pio­ny! Uda­ło mi się za­dzi­wić wła­sną żonę._

Dwa dni później,
nadal połowa listopada 2020

– Tato, tato, nie wy­je­żdżaj zno­wu! – Usły­sza­łem pro­śbę mo­jej có­recz­ki, kie­dy wsia­da­łem ze swo­im pra­cow­ni­kiem do sa­mo­cho­du.

– Nie wy­je­żdżam, ko­cha­nie. Jadę tyl­ko do Bruz­ze­se, żeby od­wie­dzić wuj­ka Lu­cia­na, i nie­dłu­go wra­cam – obie­ca­łem.

– A mogę z tobą? – spy­ta­ła Pa­tri­zia, pa­trząc na mnie ocza­mi kota ze _Shre­ka_.

_Dziew­czy­no, jak do­ro­śniesz, to fa­ce­ci ni­cze­go ci nie od­mó­wią_ – po­my­śla­łem, pa­trząc w pi­ęk­ne czar­ne oczka cór­ki, i wy­ci­ągnąłem do niej ręce.

Z dru­gie­go auta wzi­ąłem fo­te­lik i ski­nąłem na Rosę, któ­ra wy­szła przed dom, żeby zo­ba­czyć, co się dzie­je.

– Bio­rę ją do Bruz­ze­se, nie­dłu­go wra­ca­my – da­łem znać.

Rosa prze­wró­ci­ła ocza­mi i wró­ci­ła do domu.

– Ale masz być grzecz­na, moja pan­no – za­zna­czy­łem, na co Pa­tri­zia przy­tak­nęła z całą po­wa­gą.

_Mała ma­ni­pu­lant­ka._

Szef był za­chwy­co­ny, że przy­je­cha­łem z cór­ką. Za­miast za­brać się za ro­bo­tę, po­rwał moją małą na ręce i za­czął ją ła­sko­tać. A po­tem za­nió­sł do po­ko­ju, któ­ry przy­go­to­wał dla swo­jej wnucz­ki. Była tam taka licz­ba za­ba­wek, ja­kiej moje dzie­ci w ży­ciu nie wi­dzia­ły w jed­nym miej­scu. Pew­nie dla­te­go, że nie za­mie­rza­li­śmy ich z Rosą roz­pusz­czać, do­sta­wa­ły pre­zen­ty tyl­ko na uro­dzi­ny i świ­ęta.

– Baw się tu­taj, _cara mia_, a wu­jek po­roz­ma­wia so­bie z tatą, okej?

– _Sì, zio Lu­cia­no_ – od­po­wie­dzia­ła Pa­tri­zia, po czym wbie­gła w górę plu­sza­ków, z któ­rych wy­bra­ła so­bie wiel­ką ma­łp­kę.

– Cho­dźmy, Lu­igi! – za­wo­łał mnie szef.

Ga­brie­le cze­kał w kuch­ni. Ka­za­łem mu mieć oko na Pa­tri­zię, na co tyl­ko prych­nął z nie­za­do­wo­le­niem, ale nie ośmie­lił się za­pro­te­sto­wać. Ku­zyn mo­jej żony nie był ty­pem wuj­ka, któ­ry lu­bił ob­co­wa­nie z dzie­ćmi. Jego świa­tem były kom­pu­te­ry, ale tym ra­zem nie miał wy­bo­ru.

Don Lu­cia­no za­pro­wa­dził mnie do swo­je­go ga­bi­ne­tu.

– Przed chwi­lą dzwo­nił do mnie przy­ja­ciel z Rzy­mu – za­czął, a ja już wie­dzia­łem, że szy­ku­je się ja­kaś ak­cja.

– To ten przy­ja­ciel? – spy­ta­łem, pod­kre­śla­jąc wła­ści­we sło­wo.

– Ten wła­śnie – po­twier­dził.

– Ro­zu­miem, że trze­ba mu za­pew­nić ob­sta­wę?

– Tak, naj­le­piej dys­kret­ną już od gra­ni­cy Ka­la­brii, a wi­docz­ną z go­dzi­nę od Bruz­ze­se.

– Zaj­mę się tym, sze­fie. Coś jesz­cze?

– Nie wiem. Chy­ba nie.

– Nie oba­wia się pan, don Lu­cia­no, że pan Al­le­gret­ti będzie chciał, żeby mu się ja­koś od­wdzi­ęczyć za tę przy­go­dę Pa­ola w ze­szłym roku? – zwer­ba­li­zo­wa­łem swo­je oba­wy.

– Tro­chę się tym nie­po­ko­ję, ale na­le­ży mu się przy­słu­ga, praw­da?

– Praw­da. Wy­pu­ścił mo­je­go bra­ta, choć nie mu­siał.

– A wła­śnie! Co u Pa­ola?

– Miesz­ka­ją ra­zem z Oli­vią od pa­ździer­ni­ka. Z tego, co wiem, to ci­ągle się kłó­cą i go­dzą. O, jak ja i Rosa, kie­dy była w ich wie­ku. – Za­śmia­łem się.

– Wy by­li­ście już ma­łże­ństwem.

– Cza­sy się zmie­ni­ły, sze­fie. Poza tym oni miesz­ka­ją w sto­li­cy i stu­diu­ją. Niech się nie spie­szą.

– Może i masz ra­cję, mój dro­gi Lu­igi, choć ja… wie­le bym dał, żeby cof­nąć czas i od­wa­żyć się być z mat­ką Do­me­ni­ca. Po­zwo­li­łem się za­stra­szyć ojcu i za­wsze będę tego ża­ło­wał. Prze­strze­gam wszyst­kich mło­dych, żeby nie po­pe­łni­li tego błędu.

– My­ślę, że je­śli cho­dzi o Oli­vię, Pa­olo nie boi się ni­cze­go. – Ro­ze­śmia­łem się, przy­po­mi­na­jąc so­bie, że gdy po­rwa­li go jej ku­zy­ni, mar­twił się tyl­ko o nią.

– Ale ty się o nie­go nie­po­ko­isz, praw­da?

– Za­wsze będę. To mój mały bra­ci­szek. Po­dob­nie jak za­wsze będę się trosz­czył o Do­me­ni­ca, bo on też jest dla mnie jak brat.

– Mam złe prze­czu­cia – wy­znał wte­dy don Lu­cia­no. – Daw­no się nie od­zy­wał, nie wiem, co się u nich dzie­je.

– Może pan prze­cież do nie­go po­je­chać na świ­ęta – za­uwa­ży­łem.

– To jest myśl, mój dro­gi. To jest myśl! – wy­ra­źnie ucie­szył się don Lu­cia­no.

Cza­sem się za­sta­na­wia­łem, jak do­bry czło­wiek może kie­ro­wać taką or­ga­ni­za­cją jak na­sza Ro­dzi­na. Za­wsze jed­nak do­cho­dzi­łem do wnio­sku, że to le­piej, niż gdy­by za­rządzał nami ktoś taki jak jego oj­ciec. Sta­ry don Do­me­ni­co był sze­fem w cza­sach, kie­dy li­czy­ła się bru­tal­na siła i po­słuch wy­mu­sza­ny na wszel­kie mo­żli­we spo­so­by. Dzi­siaj po­trze­ba było ko­goś z gło­wą… i au­to­ry­te­tem, któ­re­go nie trze­ba wy­mu­szać. Nie chcia­łem, żeby mój szef re­zy­gno­wał z prze­wod­ni­cze­nia ‘Ndràn­ghe­cie. Pa­mi­ęta­łem, jak trud­no było mi uzy­skać po­słuch u wła­snych lu­dzi, a co do­pie­ro u ob­cych.

Sko­ro wszyst­ko mie­li­śmy usta­lo­ne, po­że­gna­łem się z sze­fem, za­bra­łem pro­te­stu­jącą Pa­tri­zię z po­ko­ju dzie­cin­ne­go i ka­za­łem Ga­brie­le od­pa­lić sil­nik na­sze­go auta. Nie­dłu­go od­je­cha­li­śmy do domu.

– Sze­fie, nie wie pan, po co don Lu­cia­no ma po­ko­ik dzie­ci­ęcy i tyle za­ba­wek? – spy­tał na­gle Ga­brie­le, wy­ra­źnie za­in­te­re­so­wa­ny.

– Ma, bo lubi, jak przy­je­żdżam do nie­go z dzie­ćmi – od­po­wie­dzia­łem skon­ster­no­wa­ny.

Nie sądzi­łem, że ten te­mat mó­głby za­in­te­re­so­wać któ­re­goś z na­szych lu­dzi. Od śmier­ci Cap­pel­let­tie­go nowa to­żsa­mo­ść Do­me­ni­ca była zna­na tyl­ko trzem oso­bom: jego ojcu, mnie i Mar­cel­lo­wi, ale to był za­ufa­ny ko­men­dant, praw­dzi­wy druh.

* * *

Don Gia­co­mo Al­le­gret­ti przy­je­chał do mo­je­go sze­fa na­stęp­ne­go dnia przed po­łud­niem. Mu­siał wy­je­chać z Rzy­mu bar­dzo wcze­śnie i w my­ślach po­chwa­li­łem go za taką roz­trop­no­ść. Nie było po­trze­by rzu­cać się w oczy. W ko­ńcu nie­co­dzien­nie szef jed­nej ma­fii od­wie­dzał pry­wat­nie i w przy­ja­znych za­mia­rach sze­fa dru­giej. Nasi lu­dzie od­sta­wi­li go bez­piecz­nie do domu Bu­scet­ty.

Na miej­scu roz­lo­ko­wa­łem jego lu­dzi w na­szym bu­dyn­ku dla pra­cow­ni­ków i przy­dzie­li­łem im ob­ser­wa­to­rów do wie­czo­ra (w na­szej bra­nży ostro­żno­ści ni­g­dy za wie­le), a po­tem wró­ci­łem do sie­bie. Wie­dzia­łem jed­nak, że od na­stęp­ne­go dnia będę mu­siał sam się nimi za­jąć.

Boss Ma­fii Ca­pi­ta­le spędził u sze­fa kil­ka dni. Obaj wy­da­wa­li się zu­pe­łnie ode­rwa­ni od rze­czy­wi­sto­ści. Chwi­la­mi za­cho­wy­wa­li się jak mali chłop­cy.

_Mam na­dzie­ję, że ja nie zdzie­cin­nie­ję na sta­ro­ść_ – po­my­śla­łem, wi­dząc, jak sze­fo­wie dwóch z czte­rech naj­gro­źniej­szych ma­fii we Wło­szech ska­czą przez ka­łu­że jak dzie­si­ęcio­lat­ko­wie.

Cie­szy­łem się, że sam po­sta­no­wi­łem się za­jąć ich ochro­ną i nie przy­dzie­li­łem im do ci­chej ob­ser­wa­cji ja­ki­chś nie­do­świad­czo­nych chłyst­ków, bo jesz­cze by się to roz­nio­sło. Zo­sta­łem nia­ńką dwóch sze­śćdzie­si­ęcio­let­nich ma­fio­zów.

_Nor­mal­nie rola ży­cia, Lu­igi_ – za­kpi­łem. _Do­me­ni­co, po­wi­nie­neś zo­ba­czyć swo­je­go ojca w tej chwi­li_ – przy­szło mi na myśl, kie­dy don Lu­cia­no ro­ze­śmiał się na całe gar­dło z po­wo­du cze­goś, co po­wie­dział mu Al­le­gret­ti.

Cały czas za­sta­na­wia­łem się nad tym, po co przy­je­chał do nas rzym­ski so­jusz­nik.

_Cze­go chce?_

Mia­łem na­dzie­ję, że nie Pa­ola, bo nie za­mie­rza­łem od­dać mo­je­go bra­ta żad­nej ma­fii.

Kie­dy Gia­co­mo Al­le­gret­ti wy­je­chał i za­brał ze sobą swo­ich ochro­nia­rzy, któ­rzy nic nie ro­bi­li, tyl­ko nas ob­ja­da­li (choć aku­rat Pa­olet­ta była szczęśli­wa, że ma kto u niej jeść, bo w głębi du­szy ci­ągle opła­ki­wa­ła Do­me­ni­ca, któ­ry od dziec­ka chwa­lił jej kuch­nię i wręcz po­że­rał wszyst­ko, co wy­szło z jej garn­ka), ode­tchnąłem z ulgą.

Arfuso, koniec listopada 2020

To był dzień jak co dzień. Pa­mi­ętam, że pi­ątek. Do­me­ni­co za­dzwo­nił wie­czo­rem z pol­skie­go nu­me­ru, co wy­wo­ła­ło u mnie falę pa­ni­ki. Szyb­ko się zo­rien­to­wa­łem, że trze­ba pa­ni­ko­wać. Ktoś w Pol­sce po­rwał jego żonę, któ­ra co praw­da była po­li­cjant­ką, ale prze­cież na­le­ża­ła do Ro­dzi­ny, więc ochro­na jej się na­le­ża­ła.

– _Por­ca mi­se­ria!_ – za­kląłem z bez­sil­no­ści, kie­dy uświa­do­mi­łem so­bie, że w Ka­la­brii mó­głbym zro­bić dla przy­ja­cie­la wszyst­ko, ale w Pol­sce… mu­siał ra­dzić so­bie sam.