Zmysły - ebook

PROLOG

Samotność jest jak labirynt bez wyjścia.

Czasami brak tylko tej jednej jedynej osoby, a czujesz się tak, jakby na świecie nie było już nikogo.

Chcesz poczuć jej dotyk, zapach, oddech.

I już wiesz, że jeśli ją spotkasz, to pójdziesz za nią choćby do piekła.

Szukasz, błądzisz, zadajesz pytania.

Zasypiasz i budzisz się z tęsknotą za kimś, kto zrozumie cię bez słów.

Teraz tak właśnie się czuję. To boli. Niszczy moją duszę kawałek po kawałku.

To nierówna walka z czasem, emocjami i strachem.

Ciebie nadal nie ma…

Czy kiedyś mnie odnajdziesz?ROZDZIAŁ I
SKRYTE PRAGNIENIA

Warszawę otulała jasna noc. Niebo było bezchmurne, rozświetlone miliardami gwiazd. Nad centrum stolicy wznosił się księżyc o moc­no zarysowanych konturach. Jego odbicie można było dostrzec w spokojnych wodach Wisły. Zegar na potężnej wieży Pałacu Kultury i Nauki wska­zywał kwadrans po północy. Miasto o tej porze stawało się nieznane i tajemnicze. Oświetlone budynki i ulice mogły­by być miejscem akcji wciągającego filmu fantasy. Zewsząd dochodziły odgłosy nocnego życia, w tym klaksony samochodów, których o tej porze na ulicach było całkiem sporo. Gdzieniegdzie przemknął tramwaj lub karetka na sygnale. Przy wejściach do klubów tłoczyli się ludzie, żądni nocnej rozrywki i dobrej zabawy do białego rana. Inni leniwie przemierzali chodniki, podziwiając nocną odsłonę Warszawy, pełną bezsprzecznego uroku.

Mimo późnej pory w mieście panował względny spokój. Ale nie w popularnym hotelu przy ulicy Marszałkowskiej. Panującą w nim ciszę przerwał bowiem nagły hałas. Zaraz potem na klatce schodowej rozległ się tubalny głos.

– Tam nie wolno! Taras dla gości jest czynny tylko do północy! – krzyknął ochroniarz, widząc dwie młode kobiety wchodzące po schodach na wyższe piętra hotelu.

– My dosłownie na chwilę, proszę nam wybaczyć – odpowiedziała jedna z nich i zaśmiała się w głos.

Ochroniarz tylko pokręcił głową na ten wybryk i wrócił do oglądania westernu na niewielkim monitorze przenośnego telewizora, który umilał mu nocną pracę.

Kobiety wspięły się schodami na ostatnie piętro i z impetem otworzyły drzwi prowadzące wprost na przeszklony taras, który zdawał się unosić nad pano­ramą miasta. Za dnia stanowił wyjątkową atrakcję dla hotelowych gości.

– Elizo… jesteśmy w raju! – oznajmiła z emfazą młoda kobieta w turbanie na głowie.

– Zośka! Chyba zaraz mi serce wyskoczy! Aleś wymyśliła z tymi schodami – wysapała Eliza, próbując uspokoić oddech. Mimo to wyglądała na zadowoloną z tej wyprawy.

– Nie narzekaj, sama nigdy byś tu nie przyszła. A tak? Proszę bardzo, masz ode mnie ekskluzywną wycieczkę.

– Dobra, niech będzie, że masz rację.

– Nie tylko rację, ale i wino. Buchnęłam z głównego stołu. Panu prezesowi banku przecież nie ubędzie, a nam lekko zawiruje w głowie. Pomyślałam też o kieliszkach z górnej półki – dodała dumna z siebie, podnosząc w górę dwa plastikowe kubki.

– A do tego kradzione, to i nie tuczy. Polewaj, chce mi się pić – zachęciła ją Eliza, patrząc, jak przyjaciółka nieudolnie rozlewa trunek, mocząc przy tym rękaw kolorowej tuniki. Wzięła od niej pełny kubek i rozejrzała się po tarasie. Były same.

– Prosecco jest dobre na wszystko – zapewniła Zośka, upijając porządny łyk prosto z butelki. – A do tego te widoki… – dodała, podchodząc do przeszklonych ścian tarasu.

– Za co pijemy? – spytała Eliza.

– Za to, żebyśmy były zawsze młode, piękne, szczęśliwe i miały bardzo udany seks – zaśmiała się Zośka, stukając kubkiem o kubek Elizy.

– I miały kasy jak lodu.

– Otóż to! Nasze zdrowie.

– Pięknie tu… – przyznała cicho Eliza, wpatrując się w nocną panoramę stolicy. Kochała Warszawę. Tak samo jak Zośka. Obie się urodziły i wychowały w tym mieście.

– Wyobraź sobie… – rozmarzyła się Zośka – …że w jednym z tych domów i mieszkań czeka na mnie facet, który skradnie mi serce. Mógłby wreszcie ruszyć tyłek i mnie odnaleźć.

– A skąd wiesz, że będzie z Warszawy? Może z jakiejś Koziej Wólki na Podkarpaciu?

– Ciekawe, jak miałabym go spotkać w tej Koziej Wólce? Będzie z Warszawy, czuję to. No i fajnie, jakby nie był artystą. Inaczej się pozabijamy.

– Na twoim miejscu celowałabym w informatyka. Lepszy facet, który całe dnie siedzi przy kompie, niż taki, co się szlaja nocą po klubach. Tak jak ty – wytknęła jej Eliza.

– Ja się nie szlajam, tylko bez przerwy ciężko zasuwam na lepszy byt.

– No, w sumie racja. I wcale nie chciałabym, żebyś mi uciekła do Koziej Wólki – parsknęła śmiechem Eliza, przytulając się do Zośki. Kochała ją. Jak najlepszą przyjaciółkę.

– Muszę brać przykład z ciebie i Roberta. Zawodowo coś tam was łączy, ale macie też swoje światy. On ma boks, a ty zespół.

– Niby tak, ale wiesz, że nie jest wcale tak różowo.

– Oj tam, nie narzekaj na niego. Przecież się stara. Wiesz, ile kobiet ci go zazdrości? Młody, przystojny, przy kasie. I naprawdę cię kocha.

– Teraz ma etap nadąsanej panny – wyznała Eliza.

– Nie odzywa się do ciebie?

– Od tygodnia jest na delegacji. Wiesz, ile razy w tym czasie do mnie zadzwonił?

– Kilka razy dziennie?

– Dwa. Dwa razy w ciągu tygodnia.

– Chodzi o nasz MovieBand?

– Nie może znieść, że właśnie zaczął się kolejny sezon imprez, że znowu będę zajęta i często w trasie. Wiesz, on jest taki, że chciałby mnie mieć tylko dla siebie.

– Jakoś to ogarniesz, a Robert też trochę odpuści. Na pewno siedzi w hotelu i tęskni, tylko męskie ego nie pozwala mu się do tego przyznać. Zżera go zazdrość i pewnie sobie wyobraża Bóg wie co.

– To znaczy? – zapytała z niepokojem Eliza.

– Że być może podrywa cię jakiś napalony dyrektorek, który się uchlał na bankiecie.

– A mało to razy się już zdarzyło? Gdyby Robert to widział, byłoby już po mnie.

– Ja tam wiem swoje, kocha cię jak szalony. I tylko tego ci zazdroszczę. Nawet mniej mnie wkurza to, że masz spore cycki i figurę jak młodsza siostra Cindy Crawford.

– Nie ględź głupot, tylko polewaj. Potrzebuję procentów na lepszy głos.

Miały pół godziny przerwy. Tej nocy, wraz z zespołem MovieBand, grały dla pracowników Banku InFuture z okazji dziesięciolecia jego istnienia. Takie fuchy w napiętym grafiku zespołu miały wysoką lokatę. Nie musieli wyjeżdżać z Warszawy, spać w podrzędnych hotelach, goście byli zazwyczaj uprzejmi, serwowano znakomite jedzenie, a za koncert płacono dobre pieniądze. Zdaniem Ryśka, szefa zespołu, to była prawdziwa żyła złota. Szybki koncert, szybki zarobek. Elizę i Zośkę też to cieszyło. Kasa się zgadzała, a przy okazji mogły grać i śpiewać, co od zawsze stanowiło ich pasję. Kilka dni wcześniej była Wielkanoc i właśnie rozpoczynał się gorący okres różnych imprez, co z jednej strony bardzo im pasowało, a z drugiej oznaczało mnóstwo koncertów i wyjazdów oraz sztukę godzenia ich z codzienną pracą. Ale i tak najważniejsza była ich przyjaźń.

– Rysiek pyta, gdzie jesteśmy – przekazała Zośka, zerkając na wyświetlacz telefonu.

– Pewnie strasznie panikuje, że się gdzieś włóczymy, zamiast robić słodkie miny do tych wszystkich korpoludków z banku.

– I na pewno wszystkim wciska ofertę naszego zespołu. Ty wiesz, że jak Alan z Mateuszem nosili do sali sprzęty, to Rysiek mówił, że być może zaczniemy więcej grać w tygodniu?

– No, to raczej beze mnie, bo Robert by mi tego już nie darował. I tak ledwo żyję, kiedy mamy w zespole napięty grafik. A jak Rysiek będzie naciskał, to po prostu zrezygnuję.

– O nie! Jak bym sobie wtedy poradziła?

– Ciebie to się sam diabeł boi – zażartowała Eliza.

– Nie będę protestowała. To co? Machniemy jeszcze jeden kubek winka i spadamy?

– Trzeba trochę rozruszać tych sztywniaków z korpo.

– Damy czadu, aż im krawaty pospadają.

koniec darmowego fragmentu
zapraszamy do zakupu pełnej wersji