-
W empik go
Zwierz - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 stycznia 2011
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Zwierz - ebook
Klasyka na e-czytnik to kolekcja lektur szkolnych, klasyki literatury polskiej, europejskiej i amerykańskiej w formatach ePub i Mobi. Również miłośnicy filozofii, historii i literatury staropolskiej znajdą w niej wiele ciekawych tytułów.
Seria zawiera utwory najbardziej znanych pisarzy literatury polskiej i światowej, począwszy od Horacego, Balzaca, Dostojewskiego i Kafki, po Kiplinga, Jeffersona czy Prousta. Nie zabraknie w niej też pozycji mniej znanych, pióra pisarzy średniowiecznych oraz twórców z epoki renesansu i baroku.
| Kategoria: | Klasyka |
| Zabezpieczenie: | brak |
| Rozmiar pliku: | 167 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
ROZDZIAŁ PIERWSZY
Ojciec mój był znanym w owe czasy sędzią śledczym. Powierzano mu wiele ważnych spraw, toteż często musiał opuszczać rodzinę, a w domu pozostawała matka, ja i służąca.
Matka moja była podówczas bardzo młodziutka, ja zaś – całkiem małym chłopcem.
Kiedy zdarzyło się to, o czym chciałbym opowiedzieć, miałem najwyżej pięć lat.
Zima była niezwykle surowa. Mrozy chwyciły takie, że nocą zamarzały w chlewach owce, a wróble i kawki sypały się na zmarzłą ziemię całkiem okolałe. Ojciec mój bawił wtedy w Jelcu w sprawach służbowych i nie obiecywał powrócić do domu na Boże Narodzenie, matka więc wybierała się do niego, nie chcąc, żeby był sam w te piękne i radosne dni. Ze względu na straszne mrozy matka nie zabrała mnie ze sobą w daleką drogę, lecz zostawiła u swojej siostry, a mojej ciotki, żony jednego z okolicznych ziemian, który cieszył się nie nazbyt dobrą sławą. Był to człowiek bardzo bogaty, stary i okrutny. Dominującą cechą jego charakteru była złośliwość i brak litości, czego się zresztą wcale nie wstydził, przeciwnie, zdawał się chlubić tymi cechami, które w jego mniemaniu były przejawem męskiej siły i nieugiętej mocy ducha.
Takież męstwo i nieugiętość starał się rozwijać w swych dzieciach, z których jeden syn był moim rówieśnikiem. Wuja bali się wszyscy, a ja najwięcej, jako, że i we mnie usiłował „rozwinąć męstwo” i razu pewnego, kiedy miałem trzy lata, a rozszalała się straszna burza, której się bałem, wuj zostawił mnie samego na balkonie i zamknął drzwi, chcąc mnie w ten sposób wyleczyć z mego strachu przed burzą.
Rzecz jasna, że w domu takiego gospodarza gościłem niechętnie i z duszą na ramieniu, ale, jak powiadam, liczyłem sobie wtedy lat pięć i życzeń moich nie brano pod uwagę, kiedy wchodziły w grę okoliczności, którym należało się podporządkować.ROZDZIAŁ DRUGI
W majątku wuja był ogromny murowany dwór przypominający zamek. Był to piętrowy budynek, pretensjonalny, a nawet okrutnie brzydki, z okrągłą kopułą i wieżą, o której opowiadano straszliwe okropności. Mieszkał tam kiedyś szaleniec, ojciec obecnego dziedzica, a potem w pokojach tych umieszczono aptekę. Fakt ten, nie wiadomo czemu, też uważano za straszny. Najstraszniejsze jednak było to, że na szczycie tej wieży, w pustym łukowatym oknie, były naciągnięte struny, to znaczy była urządzona tak zwana „harfa Eola”. Ilekroć wiatr uderzał w struny tego dziwnego instrumentu, tylekroć wydawały one jakieś nieoczekiwane, przedziwne dźwięki, które od cichego, głębokiego dudnienia przechodziły w pełne niepokoju i dysonansów jęki, w niesamowity zgiełk, jakby przegalopował przez nie cały tabun uciekających, gnanych strachem duchów. Nikt z domowników nie lubił tej harfy, wszyscy sądzili, że to ona podszeptuje coś tutejszemu groźnemu dziedzicowi, a on nie śmie się jej sprzeciwiać, i staje się jeszcze bardziej bezlitosny i okrutny… W każdym razie stwierdzono niezbicie, że kiedy nocą zrywa się burza i harfa na wieży huczy tak, że dźwięki jej poprzez parki i stawy dolatują do wsi, to dziedzic nie śpi tej nocy, a z rana wstaje chmurny, surowy i wydaje jakieś okrutne zarządzenia przyprawiające o bicie serca jego licznych niewolników.
Do obyczajów tego domu należało, że nigdy i nikomu nie darowywano tam żadnej przewiny. Była to reguła, której nie złamano nigdy, ani dla człowieka, ani nawet dla zwierza czy jakiegoś drobnego stworzenia. Wuj nie znosił miłosierdzia, nie chciał nawet o nim słyszeć, albowiem poczytywał je za słabość. Niezachwiana surowość wydawała mu się wyższa od wszelkiej wyrozumiałości. Tak więc we dworze i we wszystkich rozległych wsiach tego bogatego dziedzica zawsze panował beznadziejny smutek, który był udziałem zarówno ludzi, jak zwierząt.
Ojciec mój był znanym w owe czasy sędzią śledczym. Powierzano mu wiele ważnych spraw, toteż często musiał opuszczać rodzinę, a w domu pozostawała matka, ja i służąca.
Matka moja była podówczas bardzo młodziutka, ja zaś – całkiem małym chłopcem.
Kiedy zdarzyło się to, o czym chciałbym opowiedzieć, miałem najwyżej pięć lat.
Zima była niezwykle surowa. Mrozy chwyciły takie, że nocą zamarzały w chlewach owce, a wróble i kawki sypały się na zmarzłą ziemię całkiem okolałe. Ojciec mój bawił wtedy w Jelcu w sprawach służbowych i nie obiecywał powrócić do domu na Boże Narodzenie, matka więc wybierała się do niego, nie chcąc, żeby był sam w te piękne i radosne dni. Ze względu na straszne mrozy matka nie zabrała mnie ze sobą w daleką drogę, lecz zostawiła u swojej siostry, a mojej ciotki, żony jednego z okolicznych ziemian, który cieszył się nie nazbyt dobrą sławą. Był to człowiek bardzo bogaty, stary i okrutny. Dominującą cechą jego charakteru była złośliwość i brak litości, czego się zresztą wcale nie wstydził, przeciwnie, zdawał się chlubić tymi cechami, które w jego mniemaniu były przejawem męskiej siły i nieugiętej mocy ducha.
Takież męstwo i nieugiętość starał się rozwijać w swych dzieciach, z których jeden syn był moim rówieśnikiem. Wuja bali się wszyscy, a ja najwięcej, jako, że i we mnie usiłował „rozwinąć męstwo” i razu pewnego, kiedy miałem trzy lata, a rozszalała się straszna burza, której się bałem, wuj zostawił mnie samego na balkonie i zamknął drzwi, chcąc mnie w ten sposób wyleczyć z mego strachu przed burzą.
Rzecz jasna, że w domu takiego gospodarza gościłem niechętnie i z duszą na ramieniu, ale, jak powiadam, liczyłem sobie wtedy lat pięć i życzeń moich nie brano pod uwagę, kiedy wchodziły w grę okoliczności, którym należało się podporządkować.ROZDZIAŁ DRUGI
W majątku wuja był ogromny murowany dwór przypominający zamek. Był to piętrowy budynek, pretensjonalny, a nawet okrutnie brzydki, z okrągłą kopułą i wieżą, o której opowiadano straszliwe okropności. Mieszkał tam kiedyś szaleniec, ojciec obecnego dziedzica, a potem w pokojach tych umieszczono aptekę. Fakt ten, nie wiadomo czemu, też uważano za straszny. Najstraszniejsze jednak było to, że na szczycie tej wieży, w pustym łukowatym oknie, były naciągnięte struny, to znaczy była urządzona tak zwana „harfa Eola”. Ilekroć wiatr uderzał w struny tego dziwnego instrumentu, tylekroć wydawały one jakieś nieoczekiwane, przedziwne dźwięki, które od cichego, głębokiego dudnienia przechodziły w pełne niepokoju i dysonansów jęki, w niesamowity zgiełk, jakby przegalopował przez nie cały tabun uciekających, gnanych strachem duchów. Nikt z domowników nie lubił tej harfy, wszyscy sądzili, że to ona podszeptuje coś tutejszemu groźnemu dziedzicowi, a on nie śmie się jej sprzeciwiać, i staje się jeszcze bardziej bezlitosny i okrutny… W każdym razie stwierdzono niezbicie, że kiedy nocą zrywa się burza i harfa na wieży huczy tak, że dźwięki jej poprzez parki i stawy dolatują do wsi, to dziedzic nie śpi tej nocy, a z rana wstaje chmurny, surowy i wydaje jakieś okrutne zarządzenia przyprawiające o bicie serca jego licznych niewolników.
Do obyczajów tego domu należało, że nigdy i nikomu nie darowywano tam żadnej przewiny. Była to reguła, której nie złamano nigdy, ani dla człowieka, ani nawet dla zwierza czy jakiegoś drobnego stworzenia. Wuj nie znosił miłosierdzia, nie chciał nawet o nim słyszeć, albowiem poczytywał je za słabość. Niezachwiana surowość wydawała mu się wyższa od wszelkiej wyrozumiałości. Tak więc we dworze i we wszystkich rozległych wsiach tego bogatego dziedzica zawsze panował beznadziejny smutek, który był udziałem zarówno ludzi, jak zwierząt.
więcej..
