-
W empik go
Życie i rozwój wybitnych twórców - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 marca 2019
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Życie i rozwój wybitnych twórców - ebook
Ta książka to historyczna opowieść dla wszystkich. Nie wymaga specjalistycznej wiedzy ani oczytania, jest krótka, treściwa i interesująca. Prezentuje sylwetki i szkoły znanych filozofów: pitagorejczyków, Sokratesa, Platona, Arystotelesa, św. Augustyna i św. Tomasza z Akwinu. Szczególną uwagę zwraca na rozwój duszy człowieka, kształtowany przez wychowanie. Opiera się między innymi na dziele włoskiego autora Giovanni Papini „Święty Augustyn”.
| Kategoria: | Ezoteryka |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8155-419-0 |
| Rozmiar pliku: | 1,1 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Szkoła pitagorejska
)]
Szkoła pitagorejska została założona przez Pitagorasa z Samos ok. VI w. przed Chrystusem jako związek pitagorejski, bractwo, zakon lub stowarzyszenie religijne. Odniosła bardzo szybko sukces ze względu na swoje przesłanie, zawierające nową wizję życia typu mistycznego i ascetycznego. Prawdopodobnie zdobyła też władzę polityczną, co doprowadziło do ataku jej przeciwników i zabójstwa wszystkich ważniejszych członków bractwa. Polityczna potęga związku zakończyła się ok. połowy V wieku przed Chrystusem, kiedy to najwybitniejsi pitagorejczycy zebrali się na polityczną naradę w swoim domu w Kroton. Wówczas napadli na nich przeciwnicy, podpalili dom i wymordowali wszystkich obcych, z wyjątkiem dwóch najmłodszych, którzy zdołali uciec.
Do związku należeli kobiety i mężczyźni. Wśród nich także żona i córka Pitagorasa. Uczniowie uprawiali wstrzemięźliwość, ćwiczyli się w milczeniu i posłuszeństwie, i dopiero wtedy, gdy przeszli zwycięsko okres próby i posiadali dostateczne zdolności umysłowe, mogli poznać właściwą naukę mistrza. Tej nauki nie wolno było zdradzić nikomu obcemu. Przekazywano ją tylko ustnie i tylko wybrańcom. Wszystkich uczniów obowiązywała serdeczna i ofiarna przyjaźń wzajemna. Od Pitagorasa miało pochodzić twierdzenie, że przyjaciela trzeba uważać za „drugiego siebie” (alter ego). Więzy przyjaźni pitagorejskiej były silniejsze od więzów rodzinnych i politycznych. W szkole obowiązywała też wspólnota dóbr materialnych i duchowych; indywidualne osiągnięcia w dziedzinie nauki stanowiły wspólną własność szkoły i były z reguły przekazywane jako „mądrość” jej twórcy.
Pitagoras wprowadził zwyczaj, aby każdy uczeń robił codziennie coś w rodzaju „rachunku sumienia” i odpowiadał sobie na trzy pytania: „W czym wykroczyłem?”, „Co wykonałem?”, Jakiego obowiązku nie dopełniłem?”.
Według tradycji starożytnej uczniowie Pitagorasa dzielili się — zależnie od swoich zdolności umysłowych — na takich, którzy poprzestawali na samej pamięci „posłyszanych”, praktycznych zakazów, nakazów i w ogóle pouczeń mistrza, i na takich, którzy byli wtajemniczeni we wszystkie arkana jego nauki i usiłowali je zbadać jak najdokładniej; pierwszych nazywano „akusmatykami” lub „pitagorystami” (pogardliwie), a drugich „matematykami” (naukowcami).
Pitagorejczycy uważali, że religijnym obowiązkiem człowieka jest troska o zdrowe potomstwo: powinien on pozostawić po sobie zdrowych cieleśnie i duchowo czcicieli Bóstwa. Żądali od rodziców „rzeczywistej” dbałości o dzieci. Pierwszym warunkiem było to, żeby oni sami starali się być zdrowi moralnie i fizycznie. Nie powinni więc jeść i pić za dużo ani też używać szkodliwych pokarmów i napojów, przede wszystkim zaś nie powinni ze sobą obcować po pijanemu, bo wtedy powstają „złe nasiona” i dzieci będą liche. Brak dbałości o przyszłe potomstwo stanowi główną przyczynę tego, że na ziemi rodzi się tylu złych i bezwartościowych ludzi.
Miasto Kroton, w którym mieściła się szkoła, było „gniazdem rozpusty”. Pitagoras ją zwalczał przy pomocy swoich uczennic. Uważał, że o poziomie moralności rozstrzyga kobieta, a nie mężczyzna, matka, a nie ojciec. Teano, żona Pitagorasa, na pytanie jednej z przyjaciółek, w którym dniu kobieta może się uważać za czystą po obcowaniu z mężczyzną, odpowiadała „ze swoim — natychmiast, z obcym — nigdy”. Pitagorejczycy potępiali wszelką namiętność, ale za szczególnie groźną dla człowieka i jego szczęścia uważali nieokiełznaną żądzę płciowej rozkoszy. Widzieli w niej objaw ślepej i bezczelnej buty, która jest źródłem wszystkich występków. Uważali, że ludzie nie powinni obcować ze sobą przed 20 r. życia i nigdy nie powinni się lubować w płciowej rozkoszy. Im później ją poznają, tym dla nich lepiej. Owa rozkosz budzi słusznie zastrzeżenia, bo osłabia człowieka duchowo i cieleśnie. Pitagorejczycy stanowczo potępiali rozpustę i seksualną namiętność, ale wysoko cenili zdrową miłość i wierność małżeńską.
Głosili kult absolutnej sprawiedliwości i tak zwany „pion moralny”. Gardzili płaczem i lamentem, a także prośbami, błaganiem, pochlebstwem i innymi sposobami wzbudzania litości. Zdaje się, że próbowali (z powodzeniem) uśmierzać ból fizyczny i psychiczny wysiłkiem woli, a w celu jej ostatecznego wyrobienia oraz osiągnięcia „świętości” niektórzy z nich uprawiali ascezę płciową.
Troszczyli się o zdrowie ciała i zajmowali się medycyną. Oczyszczali ciało za pomocą sztuki leczniczej, a duszę — za pomocą nauki. Sensem życia jest więc oczyszczenie duszy. Ciało jest jej „więzieniem”, „niewolą”, miejscem, w którym ona spłaca pierwotną winę. Celem życia jest oswobodzenie duszy od związków z ciałem. Ma to związek z nauką o metempsychozie — według niej dusza musi wiele razy wcielać się na nowo w następujących po sobie bytowaniach w ciele, nie tylko w postaci człowieka, lecz również w różnych postaciach zwierząt, po to, by odpokutować popełnioną pierwotną winę. Celem życia jest więc pozaziemskie życie duszy, a oczyszczenie jest środkiem służącym wyzwoleniu duszy z cyklu reinkarnacji i doprowadzeniu jej do ponownego połączenia z tym, co boskie. Dusza bowiem ma boską naturę. Oczyszczenie ciała i ascetyczne reguły miały uczynić je uległym duszy.
Główną siłę pitagorejczyków w walce o władzę stanowiła ich „wiedza matematyczna”, obejmująca 4 dziedziny studiów: geometrię, arytmetykę, astronomię i muzykę.
Po przyjęciu do zakonu nowicjusze musieli jedynie milczeć i słuchać (uważano je za najtrudniejsze do przyswojenia). Potem mogli zadawać pytania, dowiadywać się o problemy dotyczące muzyki, arytmetyki i geometrii ( i zapisywać to, czego się dowiedzieli). Na końcu przechodzili do studium całej natury kosmosu). Mistrz mówił ukryty za zasłoną, jak gdyby dla oddzielania wiedzy od osoby, która ją fizycznie przekazywała, i aby nauczającemu nadać cechy hieratyczne, tak jakby była to odpowiedź wyroczni. Przysłowiową stała się formuła towarzysząca nauczaniu: „on to powiedział”, tzn. boski Pitagoras, najwyższy autorytet. Życie pitagorejczyków nazwano kontemplacyjnym, bo szukało oczyszczenia w kontemplacji prawdy (dzięki wiedzy i poznaniu).
Stara szkoła pitagorejska działała do pierwszych dziesięcioleci IV w. przed Chrystusem. Według tradycji, pierwszym pitagorejczykiem, który ujawnił naukę, był Filolaos, mający to uczynić z powodów finansowych, w jakich się znalazł, w epoce Sokratesa.
Kryzys szkoły pitagorejskiej spowodował przerwanie tej tradycji i linii myślowej, która wywodziła się wprost od Pitagorasa i jego bezpośrednich naśladowców. Mimo to jednak zasadnicze treści miały znaczenie dla Akademii Platońskiej. Poczynając od pierwszego wieku przed Chrystusem odżył pitagoreizm w postaci neopitagoreizmu. Na początku ery chrześcijańskiej powstał tak zwany krąg Sekstiuszów, założony przez Kwintusa Sekstiusza, który osiągnął znaczny sukces i szybko się rozpadł. Jedną z typowych praktyk szkoły było robienie codziennego rachunku sumienia. Praktykę tę przypisywano także Pitagorasowi. Szczytowa faza rozwoju tego ruchu przypada na epokę Cesarstwa, na pierwsze wieki ery chrześcijańskiej.
Szczególne miejsce w dziejach etyki pitagorejskiej zajmuje sławny „Święty poemat”, który uważa się za „summę” moralnego nauczania Pitagorasa, prawdziwe kompendium życia duchowego czy wręcz swego rodzaju tablicę przykazań. Oto ona:
Naprzódeś winien uczcić bogów, jak prawo nam to nakazuje.
Szanuj przysięgę, a także przesławnych czcij bohaterów.
Również bogom podziemnym oddawaj cześć należytą.
Czcij rodziców, a szanuj członków najbliższej rodziny.
Z innych licz tylko najlepszych do grona swoich przyjaciół.
Słowa dobrego posłuchaj, dobroć umiej ocenić.
Przebacz, jeżeli przyjaciel drobnostką ci jaką uchybi;
Znoś, póki możesz, a może wiele, kto musi; pamiętaj
O tym, a ucz się zawczasu poskramiać żądze doczesne.
Z głodu więc nic sobie nie rób, umiej wstawać, gdy zechcesz;
Gniew poskramiaj, a nie grzesz ani gdy jesteś z drugimi,
Ani gdyś sam; w samym sobie sędziego mniej swoich czynów.
Bądź sprawiedliwy i w czynach, i w słowach, a głupstwa unikaj.
W każdej sprawie, bo w każdej najgorsze bezmyślne nawyczki.
Licz się z tym, że śmierć czeka i ciebie i wszystkich zarówno.
Rób pieniądze z ochotą i chętnie wydaj je znowu.
A że losy tak rządzą, że każdy ma coś do ścierpienia.
Więc nie narzekaj na losy; znoś, co ci znosić wypadło.
W biedzie się człowiek ratuje, jak umie; lecz tak sobie pomyśl:
Los niezbyt hojnie zazwyczaj obdarza dzielnego człowieka.
Kiedy w rozmowie usłyszysz, jak byle co ludzie mówią,
Ziarno i plewy mieszając, nie zrywaj się, nie uciekaj,
Choćby ci włosy na głowie stawały, a nawet kłamstwo,
Jeślibyś jakie usłyszał, łagodnie je znoś, byleś tylko
Sam się nigdy ni słowem, ni czynem nakłonić nie dał do tego,
Co sam za złe uważasz i w słowach, i w czynach człowieka.
Pomyśl, zanim coś zrobisz, ażebyś głupstwa nie strzelił.
Wstyd i hańba to przecież czy mówić, czy działać bezmyślnie.
Tak więc zawsze postępuj, ażebyś później nie cierpiał.
Lepiej się nie bierz do rzeczy, na której się nie znasz porządnie;
Naprzód się ucz, czego trzeba, a będziesz miał życie spokojne.
Zdrowie ciała rzecz ważna, dbaj o nie jak się należy:
Miernie używaj jedzenia, napoju i ćwiczeń cielesnych;
Jeśli miarę przebierzesz, choroba cię czeka niechybnie.
Czyste zjadaj potrawy; unikaj potraw wymyślnych.
Strzeż się ludzkiej zazdrości; zbyt łatwo się na nią narazić.
Zbytków unikaj niewczesnych, to zostaw ludziom bez smaku.
Nie bądź też liczykrupą — wszak miara we wszystkim najlepsza.
Tak postępuj, byś szkody nie poniósł, a kroki obliczaj.
Sen twoich powiek niech nigdy nie klei, nim zważysz u siebie
Każdy krok minionego dnia, zanim powiesz sam sobie,
Com zrobił złego, com zdziałał, a jakąm zaniedbał powinność.
Od pierwszego zaczynaj punktu, kolejno przechodząc
Dalsze, jeśliś coś złego popełnił, to żałuj, a ciesz się,
Jeśliś żył jak należy. W tej pracy ćwicz i pokochaj
Trudy łamania się z sobą — to droga do boskiej dzielności.
Tak nam dopomóż ten, co źródło wiecznej natury
Duszy naszej odsłonił; ono Czwórką Świętą się zowie.
Dalej więc, do roboty, a wezwij bogów na pomoc!
Trzymaj się tego, co czytasz, a poznasz nieba tajemne
Szlaki i ziemskie wiązania wszechrzeczy dla innych zakryte.
Poznasz, o ile się godzi, Przyrodę, wszędzie tę samą.
Wtedy nie będziesz wybiegał nadzieją za kresy dostępne na ziemi
Oczy otwarte mieć będziesz na wszystko; zobaczysz, jak nędzne
doczesne
Człowiek sam ściąga na siebie i cierpi, choć dobro tak blisko.
Przecież tylko wybrany je dojrzy i pojmie, dosłyszy.
Tylko wybrany wyjść zdoła z błędnego cierpień koliska.
Taki już los nami włada, a my jak zwoje okrągłe,
W tę to i w tamtą toczymy się stronę, ból w sobie wlokąc niezmierny;
Gorzka rozterka w nas mieszka wrodzona i ta nam przejada
Duszę; tę z siebie wyrwać potrzeba i przed nią uciekać.
Zeusie Ojcze, zaprawdę, zbawiłbyś nas ode złego,
Gdybyś każdemu pokazał, jakiego ducha ma w sobie.
Bądź dobrej myśli, człowiecze; wszak boska w tobie krew płynie!
Święta Przyroda cię uczy, odsłania ci tajne wszechrzeczy.
Zbliż się do niej choć trochę, a wtedy, mym radom posłuszny,
Ciałem zdołasz owładnąć, duch zdrowy cierpień pozbędzie.
Wstrzymaj się tylko od złego pokarmu, o którym słyszałeś;
Rozważ, czym duszę oczyszczasz i czym ją z więzów wyzwalasz.
Wszystko rozumem oceniaj; niech rozum ci będzie woźnicą.
A kiedy ciało porzucisz i w wolne się wzniesiesz przestworza,
Ziemię opuścisz na wieki, śmierć zdepczesz, bogiem się staniesz.http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3ABronnikov_gimnpifag oreizev.jpg imnpifagoreizev.jp http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/56/Bronnikov_gg
By Fyodor Bronnikov, (1827—1902) , via Wikimedia
Commons href="pifagoreizev.jp src="//upload.wikimedia.orgg”> nikov_gimnpifagoreizev.jp/wikipedia/commons/thumb/5/56/Bron Bronnikov_gimnpifagoreizev.jp http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3ABronnikov_gimng/512px-g”/>
J. Reale, Historia filozofii starożytnej, t. 1, Lublin 1999.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 93.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 92.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 94.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 104.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 93.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 106—107.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 107—108.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 107.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 96.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, t.1, Lublin 1999, 118—125.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, t. IV, Lublin 1999, 381—382.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, t. IV, Lublin 1999, 383.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, t. IV, Lublin 1999, 396.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, t. IV, Lublin 1999, 398.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, t. IV, Lublin 1999, 417—419.Sokrates
)]
Sokrates (469 — 399 przed Chr.) to jeden z największych filozofów greckich, mieszkaniec Aten i wychowawca młodzieży. Trzykrotny uczestnik wypraw wojennych. Oskarżony i skazany na karę śmierci. Przeciwnik nauki sofistycznej i krytyk współczesnej mu demokracji. Obrońca prawdy i cnotliwego życia, dla którego celem jest troska o dobro duszy własnej i innych, często wbrew powszechnie przyjętym opiniom. Uznany przez następców za ojca etyki. Nie pozostawił po sobie żadnych pism. Jego poglądy znane są z relacji ucznia Platona (w postaci spisanych dialogów) oraz Ksenofonta, a także przekazy Arystotelesa, Arystofanesa i historyków greckich. Do pism platońskich poświęconych Sokratesowi należą: Eutyfron, Obrona Sokratesa, Kriton, Fedon.http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3ARaffael_069.jpg http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/25/Raffael_069.
jpg
Raphael , via Wikimedia Commons href=">src="//upload.wikimedia.org ael_069.jpg/256px-Raffael_069.jp/wikipedia/commons/thumb/2/25/Raff http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3ARaffael_069.jpg"g”/>
J. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1999, 303.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 273.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 275—276.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 276.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 177—278.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 279.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 280.http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3ASanzio_01_Plato_Ari stotle.jpg Plato_Aristotle.jp href="_Aristotle.jpg">src="//upload.wikimedia.org
Raphael , via Wikimedia Commons http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/98/Sanzio_01_g io_01_Plato_Aristotle.jp/wikipedia/commons/thumb/9/98/Sanz Sanzio_01_Plato_Aristotle.jp http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3ASanzio_01_Platog/256px-g”/>
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 293.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 30,
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 293.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 321.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 321.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 35.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 37.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 40.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 40—41.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 43.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 45—46.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 49.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 49—50.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 60.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 67.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 69.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 217.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 219.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 243.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 245—246.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 249.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 255—256.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 259.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 261.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 261—261.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 310.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 310.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 311.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 311.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 311.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 312.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 312.http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3ASanzio_01_Plato_Ari stotle.jpg Plato_Aristotle.jp http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/98/Sanzio_01_g
Raphael , via Wikimedia Commons href="_Aristotle.jpg">src="//upload.wikimedia.org io_01_Plato_Aristotle.jp/wikipedia/commons/thumb/9/98/Sanz http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3ASanzio_01_Platog/256px- Sanzio_01_Plato_Aristotle.jpg”/>
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 199, t. 2, 371.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 199, t. 2, 387.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 199, t. 2, 306—307.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 199, t. 2, 307.
F. Copleston, Historia filozofii, t. 1, Warszawa 1998, 405.
F. Copleston, Historia filozofii, t. 1, Warszawa 1998, 405—406.
F. Copleston, Historia filozofii, t. 1, Warszawa 1998, 419—420.
F. Copleston, Historia filozofii, t. 1, Warszawa 1998, 31.
F. Copleston, Historia filozofii, t. 1, Warszawa 1998, 37.
F. Copleston, Historia filozofii, t. 1, Warszawa 1998, 38—39.
F. Copleston, Historia filozofii, t. 1, Warszawa 1998, 53.
F. Copleston, Historia filozofii, t. 1, Warszawa 1998, 53—54.http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3ASandro_Botticelli_- _St_Augustin_dans_son_cabinet_de_travail.jpg icelli_-_St_Augustin_dans_son_cabinet_de_travail.jp http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/d3/Sandro_Bottg
Sandro Botticelli , via Wikimedia Commons
href="_-_St_Augustin_dans_son_cabinet_de_travail.jp http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3ASandro_Botticellig”>width=„256” alt=„Sandro Botticelli — St Augustin dans son cabinet de
travail”
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 11.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 15.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 18.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 18—19.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 19.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 19.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 20.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 20.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 22.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 25—26.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 8.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 27—28.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 31.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 32.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 33.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 34.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 36.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 36.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 37.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 38.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 39.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 39—40.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 42.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 43.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 44—45.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 49—50.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 55.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 54.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 60.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 72.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 74.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 74—75.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 77—78.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 79.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 82.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 84.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 86—91.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 92—95.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 97—100.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 103.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 105.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 106—107.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 107.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 108.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 110.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 110.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 116.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 121.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 125.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 134.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 135.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 135.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 136.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 137.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 138.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 139.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 143.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 145.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 149.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 154—155.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 173—174.http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3AGentile_da_Fabriano _052.jpg Fabriano_052.jp http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/cd/Gentile_da_g
Gentile da Fabriano , via Wikimedia
Commons href="iano_052.jpg">src="//upload.wikimedia.org ile_da_Fabriano_052.jp/wikipedia/commons/thumb/c/cd/Gent Gentile_da_Fabriano_052.jpg/256px- http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3AGentile_da_Fabrg”/>
Księga świętych, odc. 20, 9—11.
G.K. Chesterton, Święty Tomasz z Akwinu, Warszawa 1995, 113.
G.K. Chesterton, Święty Tomasz z Akwinu, Warszawa 1995, 114.
G.K. Chesterton, Święty Tomasz z Akwinu, Warszawa 1995, 115.
Święty Tomasz teolog. Wybór studiów, red. Michał Paluch OP, Warszawa-Kęty 2005, 11—12.
Święty Tomasz teolog. Wybór studiów, red. Michał Paluch OP, Warszawa-Kęty 2005, 19.
Święty Tomasz teolog. Wybór studiów, red. Michał Paluch OP, Warszawa-Kęty 2005, 20.
Święty Tomasz teolog. Wybór studiów, red. Michał Paluch OP, Warszawa-Kęty 2005, 22.
Święty Tomasz teolog. Wybór studiów, red. Michał Paluch OP, Warszawa-Kęty 2005, 22.
Święty Tomasz teolog. Wybór studiów, red. Michał Paluch OP, Warszawa-Kęty 2005, 23.
Święty Tomasz teolog. Wybór studiów, red. Michał Paluch OP, Warszawa-Kęty 2005, 210.
Święty Tomasz teolog. Wybór studiów, red. Michał Paluch OP, Warszawa-Kęty 2005, 221—222.
Święty Tomasz teolog. Wybór studiów, red. Michał Paluch OP, Warszawa-Kęty 2005, 222.
Księga świętych, odc. 20, 11.
)]
Szkoła pitagorejska została założona przez Pitagorasa z Samos ok. VI w. przed Chrystusem jako związek pitagorejski, bractwo, zakon lub stowarzyszenie religijne. Odniosła bardzo szybko sukces ze względu na swoje przesłanie, zawierające nową wizję życia typu mistycznego i ascetycznego. Prawdopodobnie zdobyła też władzę polityczną, co doprowadziło do ataku jej przeciwników i zabójstwa wszystkich ważniejszych członków bractwa. Polityczna potęga związku zakończyła się ok. połowy V wieku przed Chrystusem, kiedy to najwybitniejsi pitagorejczycy zebrali się na polityczną naradę w swoim domu w Kroton. Wówczas napadli na nich przeciwnicy, podpalili dom i wymordowali wszystkich obcych, z wyjątkiem dwóch najmłodszych, którzy zdołali uciec.
Do związku należeli kobiety i mężczyźni. Wśród nich także żona i córka Pitagorasa. Uczniowie uprawiali wstrzemięźliwość, ćwiczyli się w milczeniu i posłuszeństwie, i dopiero wtedy, gdy przeszli zwycięsko okres próby i posiadali dostateczne zdolności umysłowe, mogli poznać właściwą naukę mistrza. Tej nauki nie wolno było zdradzić nikomu obcemu. Przekazywano ją tylko ustnie i tylko wybrańcom. Wszystkich uczniów obowiązywała serdeczna i ofiarna przyjaźń wzajemna. Od Pitagorasa miało pochodzić twierdzenie, że przyjaciela trzeba uważać za „drugiego siebie” (alter ego). Więzy przyjaźni pitagorejskiej były silniejsze od więzów rodzinnych i politycznych. W szkole obowiązywała też wspólnota dóbr materialnych i duchowych; indywidualne osiągnięcia w dziedzinie nauki stanowiły wspólną własność szkoły i były z reguły przekazywane jako „mądrość” jej twórcy.
Pitagoras wprowadził zwyczaj, aby każdy uczeń robił codziennie coś w rodzaju „rachunku sumienia” i odpowiadał sobie na trzy pytania: „W czym wykroczyłem?”, „Co wykonałem?”, Jakiego obowiązku nie dopełniłem?”.
Według tradycji starożytnej uczniowie Pitagorasa dzielili się — zależnie od swoich zdolności umysłowych — na takich, którzy poprzestawali na samej pamięci „posłyszanych”, praktycznych zakazów, nakazów i w ogóle pouczeń mistrza, i na takich, którzy byli wtajemniczeni we wszystkie arkana jego nauki i usiłowali je zbadać jak najdokładniej; pierwszych nazywano „akusmatykami” lub „pitagorystami” (pogardliwie), a drugich „matematykami” (naukowcami).
Pitagorejczycy uważali, że religijnym obowiązkiem człowieka jest troska o zdrowe potomstwo: powinien on pozostawić po sobie zdrowych cieleśnie i duchowo czcicieli Bóstwa. Żądali od rodziców „rzeczywistej” dbałości o dzieci. Pierwszym warunkiem było to, żeby oni sami starali się być zdrowi moralnie i fizycznie. Nie powinni więc jeść i pić za dużo ani też używać szkodliwych pokarmów i napojów, przede wszystkim zaś nie powinni ze sobą obcować po pijanemu, bo wtedy powstają „złe nasiona” i dzieci będą liche. Brak dbałości o przyszłe potomstwo stanowi główną przyczynę tego, że na ziemi rodzi się tylu złych i bezwartościowych ludzi.
Miasto Kroton, w którym mieściła się szkoła, było „gniazdem rozpusty”. Pitagoras ją zwalczał przy pomocy swoich uczennic. Uważał, że o poziomie moralności rozstrzyga kobieta, a nie mężczyzna, matka, a nie ojciec. Teano, żona Pitagorasa, na pytanie jednej z przyjaciółek, w którym dniu kobieta może się uważać za czystą po obcowaniu z mężczyzną, odpowiadała „ze swoim — natychmiast, z obcym — nigdy”. Pitagorejczycy potępiali wszelką namiętność, ale za szczególnie groźną dla człowieka i jego szczęścia uważali nieokiełznaną żądzę płciowej rozkoszy. Widzieli w niej objaw ślepej i bezczelnej buty, która jest źródłem wszystkich występków. Uważali, że ludzie nie powinni obcować ze sobą przed 20 r. życia i nigdy nie powinni się lubować w płciowej rozkoszy. Im później ją poznają, tym dla nich lepiej. Owa rozkosz budzi słusznie zastrzeżenia, bo osłabia człowieka duchowo i cieleśnie. Pitagorejczycy stanowczo potępiali rozpustę i seksualną namiętność, ale wysoko cenili zdrową miłość i wierność małżeńską.
Głosili kult absolutnej sprawiedliwości i tak zwany „pion moralny”. Gardzili płaczem i lamentem, a także prośbami, błaganiem, pochlebstwem i innymi sposobami wzbudzania litości. Zdaje się, że próbowali (z powodzeniem) uśmierzać ból fizyczny i psychiczny wysiłkiem woli, a w celu jej ostatecznego wyrobienia oraz osiągnięcia „świętości” niektórzy z nich uprawiali ascezę płciową.
Troszczyli się o zdrowie ciała i zajmowali się medycyną. Oczyszczali ciało za pomocą sztuki leczniczej, a duszę — za pomocą nauki. Sensem życia jest więc oczyszczenie duszy. Ciało jest jej „więzieniem”, „niewolą”, miejscem, w którym ona spłaca pierwotną winę. Celem życia jest oswobodzenie duszy od związków z ciałem. Ma to związek z nauką o metempsychozie — według niej dusza musi wiele razy wcielać się na nowo w następujących po sobie bytowaniach w ciele, nie tylko w postaci człowieka, lecz również w różnych postaciach zwierząt, po to, by odpokutować popełnioną pierwotną winę. Celem życia jest więc pozaziemskie życie duszy, a oczyszczenie jest środkiem służącym wyzwoleniu duszy z cyklu reinkarnacji i doprowadzeniu jej do ponownego połączenia z tym, co boskie. Dusza bowiem ma boską naturę. Oczyszczenie ciała i ascetyczne reguły miały uczynić je uległym duszy.
Główną siłę pitagorejczyków w walce o władzę stanowiła ich „wiedza matematyczna”, obejmująca 4 dziedziny studiów: geometrię, arytmetykę, astronomię i muzykę.
Po przyjęciu do zakonu nowicjusze musieli jedynie milczeć i słuchać (uważano je za najtrudniejsze do przyswojenia). Potem mogli zadawać pytania, dowiadywać się o problemy dotyczące muzyki, arytmetyki i geometrii ( i zapisywać to, czego się dowiedzieli). Na końcu przechodzili do studium całej natury kosmosu). Mistrz mówił ukryty za zasłoną, jak gdyby dla oddzielania wiedzy od osoby, która ją fizycznie przekazywała, i aby nauczającemu nadać cechy hieratyczne, tak jakby była to odpowiedź wyroczni. Przysłowiową stała się formuła towarzysząca nauczaniu: „on to powiedział”, tzn. boski Pitagoras, najwyższy autorytet. Życie pitagorejczyków nazwano kontemplacyjnym, bo szukało oczyszczenia w kontemplacji prawdy (dzięki wiedzy i poznaniu).
Stara szkoła pitagorejska działała do pierwszych dziesięcioleci IV w. przed Chrystusem. Według tradycji, pierwszym pitagorejczykiem, który ujawnił naukę, był Filolaos, mający to uczynić z powodów finansowych, w jakich się znalazł, w epoce Sokratesa.
Kryzys szkoły pitagorejskiej spowodował przerwanie tej tradycji i linii myślowej, która wywodziła się wprost od Pitagorasa i jego bezpośrednich naśladowców. Mimo to jednak zasadnicze treści miały znaczenie dla Akademii Platońskiej. Poczynając od pierwszego wieku przed Chrystusem odżył pitagoreizm w postaci neopitagoreizmu. Na początku ery chrześcijańskiej powstał tak zwany krąg Sekstiuszów, założony przez Kwintusa Sekstiusza, który osiągnął znaczny sukces i szybko się rozpadł. Jedną z typowych praktyk szkoły było robienie codziennego rachunku sumienia. Praktykę tę przypisywano także Pitagorasowi. Szczytowa faza rozwoju tego ruchu przypada na epokę Cesarstwa, na pierwsze wieki ery chrześcijańskiej.
Szczególne miejsce w dziejach etyki pitagorejskiej zajmuje sławny „Święty poemat”, który uważa się za „summę” moralnego nauczania Pitagorasa, prawdziwe kompendium życia duchowego czy wręcz swego rodzaju tablicę przykazań. Oto ona:
Naprzódeś winien uczcić bogów, jak prawo nam to nakazuje.
Szanuj przysięgę, a także przesławnych czcij bohaterów.
Również bogom podziemnym oddawaj cześć należytą.
Czcij rodziców, a szanuj członków najbliższej rodziny.
Z innych licz tylko najlepszych do grona swoich przyjaciół.
Słowa dobrego posłuchaj, dobroć umiej ocenić.
Przebacz, jeżeli przyjaciel drobnostką ci jaką uchybi;
Znoś, póki możesz, a może wiele, kto musi; pamiętaj
O tym, a ucz się zawczasu poskramiać żądze doczesne.
Z głodu więc nic sobie nie rób, umiej wstawać, gdy zechcesz;
Gniew poskramiaj, a nie grzesz ani gdy jesteś z drugimi,
Ani gdyś sam; w samym sobie sędziego mniej swoich czynów.
Bądź sprawiedliwy i w czynach, i w słowach, a głupstwa unikaj.
W każdej sprawie, bo w każdej najgorsze bezmyślne nawyczki.
Licz się z tym, że śmierć czeka i ciebie i wszystkich zarówno.
Rób pieniądze z ochotą i chętnie wydaj je znowu.
A że losy tak rządzą, że każdy ma coś do ścierpienia.
Więc nie narzekaj na losy; znoś, co ci znosić wypadło.
W biedzie się człowiek ratuje, jak umie; lecz tak sobie pomyśl:
Los niezbyt hojnie zazwyczaj obdarza dzielnego człowieka.
Kiedy w rozmowie usłyszysz, jak byle co ludzie mówią,
Ziarno i plewy mieszając, nie zrywaj się, nie uciekaj,
Choćby ci włosy na głowie stawały, a nawet kłamstwo,
Jeślibyś jakie usłyszał, łagodnie je znoś, byleś tylko
Sam się nigdy ni słowem, ni czynem nakłonić nie dał do tego,
Co sam za złe uważasz i w słowach, i w czynach człowieka.
Pomyśl, zanim coś zrobisz, ażebyś głupstwa nie strzelił.
Wstyd i hańba to przecież czy mówić, czy działać bezmyślnie.
Tak więc zawsze postępuj, ażebyś później nie cierpiał.
Lepiej się nie bierz do rzeczy, na której się nie znasz porządnie;
Naprzód się ucz, czego trzeba, a będziesz miał życie spokojne.
Zdrowie ciała rzecz ważna, dbaj o nie jak się należy:
Miernie używaj jedzenia, napoju i ćwiczeń cielesnych;
Jeśli miarę przebierzesz, choroba cię czeka niechybnie.
Czyste zjadaj potrawy; unikaj potraw wymyślnych.
Strzeż się ludzkiej zazdrości; zbyt łatwo się na nią narazić.
Zbytków unikaj niewczesnych, to zostaw ludziom bez smaku.
Nie bądź też liczykrupą — wszak miara we wszystkim najlepsza.
Tak postępuj, byś szkody nie poniósł, a kroki obliczaj.
Sen twoich powiek niech nigdy nie klei, nim zważysz u siebie
Każdy krok minionego dnia, zanim powiesz sam sobie,
Com zrobił złego, com zdziałał, a jakąm zaniedbał powinność.
Od pierwszego zaczynaj punktu, kolejno przechodząc
Dalsze, jeśliś coś złego popełnił, to żałuj, a ciesz się,
Jeśliś żył jak należy. W tej pracy ćwicz i pokochaj
Trudy łamania się z sobą — to droga do boskiej dzielności.
Tak nam dopomóż ten, co źródło wiecznej natury
Duszy naszej odsłonił; ono Czwórką Świętą się zowie.
Dalej więc, do roboty, a wezwij bogów na pomoc!
Trzymaj się tego, co czytasz, a poznasz nieba tajemne
Szlaki i ziemskie wiązania wszechrzeczy dla innych zakryte.
Poznasz, o ile się godzi, Przyrodę, wszędzie tę samą.
Wtedy nie będziesz wybiegał nadzieją za kresy dostępne na ziemi
Oczy otwarte mieć będziesz na wszystko; zobaczysz, jak nędzne
doczesne
Człowiek sam ściąga na siebie i cierpi, choć dobro tak blisko.
Przecież tylko wybrany je dojrzy i pojmie, dosłyszy.
Tylko wybrany wyjść zdoła z błędnego cierpień koliska.
Taki już los nami włada, a my jak zwoje okrągłe,
W tę to i w tamtą toczymy się stronę, ból w sobie wlokąc niezmierny;
Gorzka rozterka w nas mieszka wrodzona i ta nam przejada
Duszę; tę z siebie wyrwać potrzeba i przed nią uciekać.
Zeusie Ojcze, zaprawdę, zbawiłbyś nas ode złego,
Gdybyś każdemu pokazał, jakiego ducha ma w sobie.
Bądź dobrej myśli, człowiecze; wszak boska w tobie krew płynie!
Święta Przyroda cię uczy, odsłania ci tajne wszechrzeczy.
Zbliż się do niej choć trochę, a wtedy, mym radom posłuszny,
Ciałem zdołasz owładnąć, duch zdrowy cierpień pozbędzie.
Wstrzymaj się tylko od złego pokarmu, o którym słyszałeś;
Rozważ, czym duszę oczyszczasz i czym ją z więzów wyzwalasz.
Wszystko rozumem oceniaj; niech rozum ci będzie woźnicą.
A kiedy ciało porzucisz i w wolne się wzniesiesz przestworza,
Ziemię opuścisz na wieki, śmierć zdepczesz, bogiem się staniesz.http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3ABronnikov_gimnpifag oreizev.jpg imnpifagoreizev.jp http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/56/Bronnikov_gg
By Fyodor Bronnikov, (1827—1902) , via Wikimedia
Commons href="pifagoreizev.jp src="//upload.wikimedia.orgg”> nikov_gimnpifagoreizev.jp/wikipedia/commons/thumb/5/56/Bron Bronnikov_gimnpifagoreizev.jp http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3ABronnikov_gimng/512px-g”/>
J. Reale, Historia filozofii starożytnej, t. 1, Lublin 1999.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 93.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 92.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 94.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 104.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 93.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 106—107.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 107—108.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 107.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 96.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, t.1, Lublin 1999, 118—125.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, t. IV, Lublin 1999, 381—382.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, t. IV, Lublin 1999, 383.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, t. IV, Lublin 1999, 396.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, t. IV, Lublin 1999, 398.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, t. IV, Lublin 1999, 417—419.Sokrates
)]
Sokrates (469 — 399 przed Chr.) to jeden z największych filozofów greckich, mieszkaniec Aten i wychowawca młodzieży. Trzykrotny uczestnik wypraw wojennych. Oskarżony i skazany na karę śmierci. Przeciwnik nauki sofistycznej i krytyk współczesnej mu demokracji. Obrońca prawdy i cnotliwego życia, dla którego celem jest troska o dobro duszy własnej i innych, często wbrew powszechnie przyjętym opiniom. Uznany przez następców za ojca etyki. Nie pozostawił po sobie żadnych pism. Jego poglądy znane są z relacji ucznia Platona (w postaci spisanych dialogów) oraz Ksenofonta, a także przekazy Arystotelesa, Arystofanesa i historyków greckich. Do pism platońskich poświęconych Sokratesowi należą: Eutyfron, Obrona Sokratesa, Kriton, Fedon.http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3ARaffael_069.jpg http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/25/Raffael_069.
jpg
Raphael , via Wikimedia Commons href=">src="//upload.wikimedia.org ael_069.jpg/256px-Raffael_069.jp/wikipedia/commons/thumb/2/25/Raff http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3ARaffael_069.jpg"g”/>
J. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1999, 303.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 273.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 275—276.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 276.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 177—278.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 279.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 280.http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3ASanzio_01_Plato_Ari stotle.jpg Plato_Aristotle.jp href="_Aristotle.jpg">src="//upload.wikimedia.org
Raphael , via Wikimedia Commons http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/98/Sanzio_01_g io_01_Plato_Aristotle.jp/wikipedia/commons/thumb/9/98/Sanz Sanzio_01_Plato_Aristotle.jp http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3ASanzio_01_Platog/256px-g”/>
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 293.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 30,
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 293.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 321.
A. Krokiewicz, Zarys filozofii greckiej, Warszawa 1971, 321.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 35.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 37.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 40.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 40—41.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 43.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 45—46.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 49.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 49—50.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 60.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 67.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 69.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 217.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 219.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 243.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 245—246.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 249.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 255—256.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 259.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 261.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 261—261.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 310.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 310.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 311.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 311.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 311.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 312.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 1996, t. 2, 312.http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3ASanzio_01_Plato_Ari stotle.jpg Plato_Aristotle.jp http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/98/Sanzio_01_g
Raphael , via Wikimedia Commons href="_Aristotle.jpg">src="//upload.wikimedia.org io_01_Plato_Aristotle.jp/wikipedia/commons/thumb/9/98/Sanz http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3ASanzio_01_Platog/256px- Sanzio_01_Plato_Aristotle.jpg”/>
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 199, t. 2, 371.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 199, t. 2, 387.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 199, t. 2, 306—307.
G. Reale, Historia filozofii starożytnej, Lublin 199, t. 2, 307.
F. Copleston, Historia filozofii, t. 1, Warszawa 1998, 405.
F. Copleston, Historia filozofii, t. 1, Warszawa 1998, 405—406.
F. Copleston, Historia filozofii, t. 1, Warszawa 1998, 419—420.
F. Copleston, Historia filozofii, t. 1, Warszawa 1998, 31.
F. Copleston, Historia filozofii, t. 1, Warszawa 1998, 37.
F. Copleston, Historia filozofii, t. 1, Warszawa 1998, 38—39.
F. Copleston, Historia filozofii, t. 1, Warszawa 1998, 53.
F. Copleston, Historia filozofii, t. 1, Warszawa 1998, 53—54.http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3ASandro_Botticelli_- _St_Augustin_dans_son_cabinet_de_travail.jpg icelli_-_St_Augustin_dans_son_cabinet_de_travail.jp http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/d3/Sandro_Bottg
Sandro Botticelli , via Wikimedia Commons
href="_-_St_Augustin_dans_son_cabinet_de_travail.jp http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3ASandro_Botticellig”>width=„256” alt=„Sandro Botticelli — St Augustin dans son cabinet de
travail”
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 11.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 15.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 18.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 18—19.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 19.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 19.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 20.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 20.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 22.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 25—26.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 8.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 27—28.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 31.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 32.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 33.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 34.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 36.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 36.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 37.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 38.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 39.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 39—40.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 42.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 43.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 44—45.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 49—50.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 55.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 54.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 60.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 72.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 74.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 74—75.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 77—78.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 79.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 82.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 84.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 86—91.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 92—95.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 97—100.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 103.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 105.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 106—107.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 107.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 108.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 110.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 110.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 116.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 121.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 125.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 134.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 135.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 135.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 136.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 137.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 138.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 139.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 143.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 145.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 149.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 154—155.
G. Pappini, Święty Augustyn, Warszawa 1958, 173—174.http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3AGentile_da_Fabriano _052.jpg Fabriano_052.jp http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/cd/Gentile_da_g
Gentile da Fabriano , via Wikimedia
Commons href="iano_052.jpg">src="//upload.wikimedia.org ile_da_Fabriano_052.jp/wikipedia/commons/thumb/c/cd/Gent Gentile_da_Fabriano_052.jpg/256px- http://commons.wikimedia.org/wiki/File%3AGentile_da_Fabrg”/>
Księga świętych, odc. 20, 9—11.
G.K. Chesterton, Święty Tomasz z Akwinu, Warszawa 1995, 113.
G.K. Chesterton, Święty Tomasz z Akwinu, Warszawa 1995, 114.
G.K. Chesterton, Święty Tomasz z Akwinu, Warszawa 1995, 115.
Święty Tomasz teolog. Wybór studiów, red. Michał Paluch OP, Warszawa-Kęty 2005, 11—12.
Święty Tomasz teolog. Wybór studiów, red. Michał Paluch OP, Warszawa-Kęty 2005, 19.
Święty Tomasz teolog. Wybór studiów, red. Michał Paluch OP, Warszawa-Kęty 2005, 20.
Święty Tomasz teolog. Wybór studiów, red. Michał Paluch OP, Warszawa-Kęty 2005, 22.
Święty Tomasz teolog. Wybór studiów, red. Michał Paluch OP, Warszawa-Kęty 2005, 22.
Święty Tomasz teolog. Wybór studiów, red. Michał Paluch OP, Warszawa-Kęty 2005, 23.
Święty Tomasz teolog. Wybór studiów, red. Michał Paluch OP, Warszawa-Kęty 2005, 210.
Święty Tomasz teolog. Wybór studiów, red. Michał Paluch OP, Warszawa-Kęty 2005, 221—222.
Święty Tomasz teolog. Wybór studiów, red. Michał Paluch OP, Warszawa-Kęty 2005, 222.
Księga świętych, odc. 20, 11.
więcej..
