Życie jest cudem od poczęcia… - ebook

Słowo wstępne — „Ogrójec”

„Ogrójec” — tak ośmieliłam się nazwać jedną z mych najtrudniejszych nocy, gdy poczułam się przez Boga opuszczona, wręcz — potępiona. Chociaż trwoga i boleść w duszy przeszywała mnie na wskroś, niewiele miało to wspólnego z cierpieniem naszego Zbawiciela w ogrodzie Getsemani. Nie potrafiłam rzec jak Jezus — „nie moja, ale Twoja wola niech się stanie”. Potrafiłam tylko krzyczeć niemym głosem serca — Maryjo ratuj! Chociaż nie pociłam się krwią, byłam wyczerpana i trudno po ludzku wyobrazić sobie, co wycierpiał Pan Jezus oblany krwawym potem.

Po tej strasznej nocy — o dziwo — w ciągu dnia czułam nawet spokój… To była jakby świeża rosa — nadzieja — stanowiąca pożywkę, by i w moim życiu zakwitły róże. Przekonałam się, że wytrwała modlitwa w pocie czoła posiada wielką moc. Ta noc była jedyna w swoim rodzaju. Podczas wielu kolejnych bezsennych nocy nie byłam już taka strwożona, lecz z ufnością przesuwałam paciorki różańca. Bardzo wzmacniały mnie nocne modły przed starym obrazem, który niegdyś wisiał w sypialni moich rodziców. Jednym słowem — obraz towarzyszył już od mego poczęcia. Wierzę że Matka Boska otoczyła mnie wówczas troskliwą opieką, gdy moi rodzice modlili się o prawidłowy rozwój ciąży i szczęśliwe rozwiązanie.Czuwania fatimskie

Pewnego dnia podczas spaceru, wstąpiłam do kościoła Salezjan pw. Matki Boskiej Częstochowskiej, gdzie na stoliku z prasą leżał listopadowy numer „Rycerza Niepokalanej”. Mój wzrok spoczął na barwnej okładce ze św. o. Maksymilianem Kolbe i Matką Bożą ze łzami w oczach. Te Postacie, przedstawione za ogrodzeniem z drutu kolczastego, zachęciły mnie do kupna miesięcznika. Numer zwiastował rozpoczynający się 2008 Rok św. Pawła, w którym córka przygotowywała się do swej I Komunii Świętej. Wówczas, w nieco oddalonej parafii pw. Znalezienia Krzyża Świętego, razem z córką wzięłyśmy udział w czuwaniach fatimskich. Czuwanie odbywało się z 12/13 dnia miesiąca od maja do października. Rozpoczynało się o godzinie 20 i kończyło nocą następnego dnia około godziny 2. Byłam zachwycona tak przeżytą „pasterką”, w czasie której zostały powierzone Matce Bożej liczne prośby zgromadzonych wiernych. Po modlitwie różańcowej każdy miał okazję złożyć przed figurą Matki Bożej Fatimskiej skromny dar — bukiecik kwiatów. Mój pierwszy dar ofiarowany Maryi był rzeczywiście bardzo skromny — tylko jeden kwiat z własnego ogrodu. Córka, pomimo że miała zaledwie 8 lat, wykazała się wielką wytrwałością. Cieszyła się, gdy podczas dłuższej przerwy można było odwiedzić sklepik parafialny, w którym zaopatrywała się każdorazowo w małą figurkę aniołka, których kolekcja z upływem czasu się powiększała. Najczęściej na czuwania fatimskie wybierałam się sama, a córkę zabierałam tylko wówczas, gdy wypadały weekendy np. z piątku na sobotę lub z soboty na niedzielę oraz w miesiące wakacyjne. To były dla mej duszy bardzo cenne noce, które zaowocowały większym nabożeństwem do Matki Bożej.

W roku św. Pawła zaczęłam codziennie uczestniczyć w ofierze Mszy świętej, a po jednej z nich zaskoczyła mnie zelatorka Żywego Różańca. Potrzebowała akurat nowego członka i zachęciła, abym została różą. Nie odmówiłam i zaangażowałam się w to pierwsze w moim życiu dzieło modlitewne. Czułam się wówczas, w dosłownym tego słowa znaczeniu, jak róża… Jak bardzo ciernista, dzika róża! Na początku każdego miesiąca wybierałam się do kościoła pw. Matki Boskiej Częstochowskiej, by zaopatrzyć się w kolejny numer „Rycerza Niepokalanej”. Zbliżał się czas podwójnej uroczystości — w dniu 9 rocznicy urodzin, córka obchodziła także swą I Komunię Świętą. Na dziewięć dni przed tym wydarzeniem, modliłam się nowenną z modlitewnika do Matki Bożej Płaczącej z Syrakuz o nawrócenie i przemianę życia. Bolało mnie, że moja dusza jest wciąż w fatalnym stanie, wszak wiele swych wad opanowałam. Nadal trwała gonitwa negatywnych, czasem bluźnierczych i wrogich myśli (wbrew mojej woli). Mimo to odczuwałam, że Matka Boża płacząc — wysłuchuje mnie. Od pierwszego dnia nowenny zaczął padać przez kilka dni rzęsisty deszcz, który w moim zrozumieniu — odzwierciedlał Matczyne Łzy. Poczułam się warta Jej gorzkich Łez.

Niedługo po I Komunii, ksiądz zorganizował dla dzieci i rodziców, pielgrzymkę do Krakowa-Łagiewnik. Byłam tam po raz pierwszy, zewsząd pachniało wielką tajemnicą. Skruszyłam się przed obrazem Pana Jezusa Miłosiernego, ale niestety — burza w mym umyśle spotęgowała się jeszcze bardziej. Co za tym idzie — nie wróciłam stamtąd zbyt podbudowana, a raczej rozbita i zawiedziona. Nie minął miesiąc, gdy na drzwiach kościoła parafialnego, zauważyłam afisz o Pieszej Pielgrzymce na Jasną Górę. Przeor, który akurat wyszedł na zewnątrz, zachęcił mnie i córkę do udziału w wędrówce. Córka oczywiście od razu była zdecydowana i tą nowinką podzieliła się z księdzem na lekcji religii. Jak się okazało, ów kapłan także miał zamiar wziąć w niej udział. Wszystko nam załatwił… Przywiózł prosto do domu bluzki, emblematy, chusty i śpiewniki pielgrzymkowe.Piesza pielgrzymka pod hasłem: „Otoczmy troską życie” — 2009 rok

Nie będę teraz zdawała relacji z naszej wędrówki, ale nie mogę pominąć kilku ważnych faktów. Było bardzo upalnie, ale mimo zmęczenia, wstępowała również jakaś siła i nadzieja — szczególnie po skorzystaniu z tzw. żywego konfesjonału. W drodze i na postojach miałam dosyć czasu, by odkryć to co czai się w najtajniejszych i zarazem najboleśniejszych zakamarkach duszy. Wyspowiadałam się między innymi z grzechu antykoncepcji — zabezpieczenia spiralą wewnątrzmaciczną z obawy przed nieplanowaną ciążą. Starszy wiekiem ksiądz nie zganił mnie i z największym spokojem zapewnił, że Pan Jezus mi wszystko wybacza. Zalecił codziennie odmawiać, prócz Modlitwy Pańskiej, egzorcyzm do św. Michała Archanioła. Zapewnił też o swej pamięci modlitewnej w mojej intencji. Było mi o wiele lżej, ale być może komuś obok mnie… trudniej! Kapłan dał mi do zrozumienia, że podczas pielgrzymki pokutnej — jedni drugim noszą brzemiona. Niestety w ostatnim dniu opadłam z sił i wzdychając posuwałam się powolnym, ślimaczym tempem. Przypomniał mi się refren śpiewanej podczas marszu piosenki — „… dżdżownica i ślimak nas mija, lecz kto by przejmował się tym”. Przejęłam się tym, bo córka już dawno mnie wyminęła, prowadzona za rękę przez starszą wiekiem pątniczkę. Z pewnością nie dałabym rady, gdyby nie pewien młody chłopak, który się zlitował. Zawiesiwszy mój dosyć ciężki plecak na swych piersiach, poniósł go przez cały jeden etap. Dzięki chętnemu „Cyrenejczykowi” ochłonęłam i wypoczęłam w drodze. Podziękowałam mu, ale właściwie do dnia dzisiejszego powinnam mu dziękować. Niestety nie znam nawet jego imienia. Przed Cudownym Obrazem Jasnogórskiej Pani prosiłam tylko o jedno — aby wzięła mnie w Swoją opiekę. Może nie tak od razu odczułam Jej pieczę, lecz wzrosła nadzieja.

Minęło parę miesięcy, gdy grudniowy numer z Matką Bożą z Guadalupe na okładce, zachęcił mnie do stałej prenumeraty „Rycerza Niepokalanej” — prosto na domowy adres.Piesza pielgrzymka na Jasną Górę — 2011 rok

W sierpniu 2011 roku po raz trzeci z rzędu uczestniczyłam z córką w Pieszej Pielgrzymce do Częstochowy, która okazała się wielką łaską. Decydującym momentem był zaledwie jeden etap wędrówki… na boso. Córka co prawda panikowała, że zrobię sobie krzywdę, ale nie słuchałam jej. To było coś niesamowitego! Przy tej okazji przypomniałam sobie słowa pątnika sprzed dwóch lat, który wędrując w ten sposób przez sześć dni powiedział, że „idąc boso nie odczuwa żadnego ciężaru ani bólu — jakby bez plecaka”. Cóż on plecie? — pomyślałam z ironią. A mówił prawdę, której doświadczyłam na własnej skórze! Czułam się tak lekko, jakbym nie miała żadnego bagażu a ból pleców, który mnie wcześniej przeszywał — całkowicie ustąpił. Przeszłam sobie tak lekko 5,5 km w dosłownym tego słowa znaczeniu. Na postoju okazało się, że rzeczywiście części bagażu byłam pozbawiona. Zgubiłam portfel z plikiem dokumentów, a nawet ślubną obrączkę, którą schowałam w portfelu, gdyż nadmiernie spuchnęły mi palce. Zostałam bez grosza i niestety nikt z pątników nie odnalazł mej zguby. Na kolejnym postoju musiałam pójść na najbliższy Komisariat Policji poinformować o zgubie. U stóp Jasnej Góry córka znalazła — ku pocieszeniu nas obojga — piękny krzyżyk wysadzony kryształkami różowego kwarcu. Może ktoś miał większego pecha od nas?! Kapłan z uśmiechem uspakajał, że odtąd jest naszą własnością. Nagle mnie oświeciło! Kto chce iść za Chrystusem, musi wpierw wszystko utracić… Czy rzeczywiście wszystko utraciłam? Na pielgrzymce byłam odziana w bardzo cenną, aczkolwiek skromną „szatę” — Zielony Szkaplerz Niepokalanego Serca Maryi (uzdrawiający). Szkaplerz był pobłogosławiony przez kapłana, lecz nie wiązał się z przynależnością do bractwa. Wystarczyło dwa razy dziennie odmówić krótki akt. Odkąd go nosiłam coś wyraźnie zaczęło się zmieniać…

W następnych trzech pieszych wędrówkach nie wzięłyśmy udziału. Przeszkodą było akwarium ze złotymi rybkami, którymi nikt nie chciał się zająć na czas nieobecności. Tak miało być! To był bezcenny czas, w którym takie stare „drzewo” jak ja, mogło wreszcie zaowocować.Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego — 2012 rok

Prawdę mówiąc, chociaż wszystkie ważne zgubione na pielgrzymce dokumenty i portfel z kasą, nie tak trudno „odzyskać”, w moim sercu pozostała jakaś pustka. Zastanawiałam się, jak się pozbyć tego dyskomfortu i czym go wypełnić. Trwało to dosyć długo — niespełna 8 miesięcy. Los tak chciał, że 26 marca 2012 roku wybrałam się do oddalonego kościoła pw. Znalezienia Krzyża Świętego. Ten dzień był okazją do uroczystego podjęcia Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego przed Figurą Matki Bożej z Fatimy. Proboszcz krótko przedstawił obowiązki, które czekają adoptujących i zachęcał, aby oprócz dziesiątki różańca, podjąć jakieś dodatkowe umartwienie np. w piątki pościć o chlebie i wodzie. Bez zastanowienia skorzystałam z tej oferty — nie było nawet czasu na dłuższe zastanawianie się. Dwa miesiące później w Duchowej Adopcji towarzyszyła mi Matka Boża Brzemienna z Matemblewa, która spoglądała z obrazka w ozdobnej ramce, poświęconego na majowym czuwaniu fatimskim. Zaopatrzyłam się wcześniej w modlitewnik do Matki Bożej z Matemblewa, z którego codziennie korzystałam. Pomimo opieki najlepszej z Matek, w sercu doznawałam rozdarcia. Szczególnie swym rodzajem umartwienia wzbudzałam wśród bliskich zbyt wiele sensacji, a co za tym idzie — komentarzy, nieraz bardzo uszczypliwych. Wzbudziły się w duszy wątpliwości, czy mądrze postąpiłam i czy jestem godna ponosić odpowiedzialność za czyjeś życie — i to takie niewinne?! Bałam się, że gdy ja upadam, to także temu dziecku i jego matce mogę wyrządzić krzywdę. Kilkakrotnie w ciągu dnia wzdychałam do Boga: „czy to malutkie serce jeszcze w ogóle bije?” Po niedługim czasie otrzymałam jakby odpowiedź, której nie od razu skojarzyłam ze swymi wątpliwościami. Pewnego przedpołudnia, gdy uklękłam jak zwykle do modlitwy przed poświęconym obrazkiem, nagle usłyszałam stukanie. Absolutnie nie porównałabym go wówczas do bicia serca. Od razu domyśliłam się, że to dzięcioł. Nie był to jednak taki zwyczajny dzięcioł! Zagadkowe było to, że codziennie gdy tylko rozpoczynałam o stałej porze modły, ptak rozpoczynał stukanie i co dziwniejsze — po około dziesięciu minutach kończył swą pracę… Zamilkł! Dla mnie z każdym dniem ta zagadka zaczęła się rozwiązywać, a i moje serce biło radośniej i pewniej z nadzieją, że to serduszko zagrożonego poczętego życia — także bije! Tak upłynęło około 6 miesięcy, w czasie których aż za bardzo przyzwyczaiłam się do stukania. Klękałam do modlitwy z myślą, czy dzięcioł znów się odezwie i przez chwilę nasłuchiwałam. On, ku mojej pociesze, mnie nie zawiódł! Często przyłączył się do różańca. Co dziwne, raz się złożyło, że chciałam zrezygnować z modlitwy o stałej przedpołudniowej porze i odłożyć na godzinę wieczorną. To mi się nie udało! Oto niebawem po swej decyzji, nagle usłyszałam głośny stukot, dochodzący od zewnętrznej strony drzwi wejściowych do domu. Weszłam do przedpokoju, ażeby otworzyć i czyniłam to z pewnym lękiem… Któż tak uparcie stuka skoro u drzwi jest dzwonek? Czyżby przestał działać! Ledwo otworzyłam drzwi, a tu odfrunął mój przyjaciel, który zdążył wydrążyć swym solidnym dziobem niemałe wgłębienie. Tę „pamiątkę” po dzień dzisiejszy bardzo sobie cenię! Kolejne miesiące upływały stałym rytmem i co ciekawsze, w grudniu po upływie 9 miesięcy, zniknął także ślad po tym wdzięcznym ptaku. Dał mi jakby znak, że dzieło duchowej adopcji zostało ukończone. Czułam radość, ale i smutek… Bardzo przywiązałam się do jego towarzystwa. Górę wziął jednak zachwyt, że takie stworzenie potrafiło mnie duchowo wesprzeć i rozwiać wątpliwości. Ta przygoda pozostawiła w mej pamięci jeszcze jeden ślad — mianowicie sen. Pojawił się na samym początku Adwentu i był związany z modlitwą koronką do Dzieciątka Jezus. Gdy następnego dnia nie odmówiłam owej modlitwy, tej samej nocy przyśniło mi się maleństwo bardzo dobrze odżywione, lecz z obrażoną minką. Dało mi tym samym znak, że ta modlitwa była mu bardzo miła i potrzebna. Kontynuowałam więc modlitwę koronką do 24 grudnia, polecając Jezuskowi to dziecko i jego matkę. Po zakończeniu duchowej adopcji postawiłam sobie pytanie — kto komu uratował życie? Wydaje mi się, że to dziecko uratowało także i mnie. Puste serce się wypełniło, a negatywne natrętne myśli się ulatniały. Na nowo odkryłam wartość postu. Adwent, przygotowujący do tych szczególnych Świąt, spędziłam ze św. o. Pio. Po Bożym Narodzeniu poczułam się o wiele dojrzalej i mogłam postąpić krok do przodu, wkraczając jakby w kolejną porę roku.Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego — Wielki Post 2013 rok

Nie wiem jak wyglądałaby jesień mojego życia, gdyby na samym jej początku, nie zaskoczyła mnie ingerencja św. o. Pio. Często sięgałam do modlitewnika, który podarował mi pewien kapłan — „Modlitwy do św. o. Pio”. Korzystałam z owej książeczki głównie przy odmawianiu Różańca czy Drogi Krzyżowej. To wystarczyło, by bliżej poznać Tego Świętego, a co za tym idzie — jeszcze bardziej się Nim zainteresować. Kolejną lekturą, w którą się zaopatrzyłam był „Adwent z Ojcem Pio”, a ponieważ byłam zachwycona przeżyciem okresu Adwentu u boku św. Kapucyna, wkrótce zamówiłam w księgarni wysyłkowej SERAFIN podobny modlitewnik, pomagający w dobrym przeżyciu kolejnego, nadchodzącego okresu — Wielkiego Postu. Przy okazji zamówiłam dwumiesięcznik „Głos Ojca Pio”. Mało tego! Katalog „Weltbild” także miał ofertę nie do odrzucenia — albumowe wydanie Drogi Krzyżowej ze św. o. Pio za jedyne 10 złotych.

W środę popielcową 13 lutego zaadoptowałam duchowo zagrożone życie. Przyrzeczenie złożyłam w mojej parafii przed głównym ołtarzem, w którym na drewnianej mozaice jest zawieszony ogromny Krzyż oraz trzy figury — Matki Bożej Bolesnej, św. Jana Apostoła i św. Pawła od Krzyża. Spoglądająca z bocznego ołtarza figura Matki Bożej Świętej Nadziei bardzo mnie umocniła i zmotywowała, że uratuję kolejne zagrożone życie. Tego roku w intencji adoptowanego dziecka nie pościłam w piątki o chlebie i wodzie, lecz zrezygnowałam z wszelkich słodyczy. O dziwo, gdy inni delektowali się łakociami, ja także odczułam swego rodzaju słodycz… Nie na podniebieniu… lecz w sercu!

Wraz z rozpoczęciem duchowej adopcji, rozpoczęłam Wielki Post u boku św. Stygmatyka. Do zamówionej przesyłki z wydawnictwa SERAFIN z modlitewnikiem i „Głosem Ojca Pio” dołączono gratis ścienny kalendarz. Zawiesiłam go w kuchni na boku lodówki… I już po kilku dniach usłyszałam na własne uszy GŁOS św. Ojca Pio we własnym mieszkaniu. Rano zbudził mnie głośny warkot jakby traktora i to nie z zewnątrz, ale w czterech ścianach domu. Zlękłam się i przestraszona zbiegłam po schodach na parter. Głos dochodził z kuchni i od razu skojarzyłam, że coś nie tak z lodówką. Oczy moje spoczęły wpierw na kalendarzu z uśmiechniętym wizerunkiem św. o. Pio, po czym w duszy zadałam sobie pytanie — „a może to Ojciec Pio tak warczy? Może nie podoba mu się coś w mojej lodówce?!”. Z lektur i Jego „złotych myśli” dowiedziałam się, że ów Święty bardzo się umartwiał i ostrzegał przed nadmierną troską o jutro, o to co się będzie jadło. Jeszcze tego samego dnia listonosz wręczył mi przesyłkę z zamówionym albumem Drogi Krzyżowej. Odmówiwszy wpierw koronkę do Bożego Miłosierdzia od razu przystąpiłam do odprawienia Męki Pańskiej z Ojcem Pio. Podczas czytania rozważań do VI stacji — włos zjeżył się na mej głowie. Były to słowa Alessandrio Pronzato na temat św. Kapucyna cyt: „(…) Jeśli chce sprowadzić na dobrą drogę kogoś pogubionego, nie używa z pewnością pieszczot, ale chwyta go bezlitośnie w szpony, WARCZY na niego, ośmieliłbym się powiedzieć, że chwyta go zębami za kostkę i już nie puszcza zdobyczy (…) Nie waha się wbijać paznokci w sumienie, jeśli trzeba wyrwać z niego uparte skłonności do złego (…)”. To wystarczy! Nie miałam najmniejszej wątpliwości, że Jego warczący głos odnosił się bezpośrednio do mnie. Zdałam sobie sprawę, że przyczyna tkwi rzeczywiście w lodówce. Co prawda już od kilku lat „całkowicie” zerwałam z „cudownym” modelem żywienia, lecz to oderwanie było tylko pozorne! Pozostały złe przyzwyczajenia, nadal często marnowałam żywność, uznając niektóre „odpadki” za niejadalne — niezdrowe. To najwidoczniej, bardzo nie podobało się Świętemu, a jeszcze bardziej Panu Bogu. Warkot lodówki i jakby rozlegające się jeszcze echo w przeczytanych słowach z albumu, na szczęście mną do głębi wstrząsnęły. Lodówka mimo krótkiej dwuletniej eksploatacji, nie nadawała się już do naprawy. Trzeba było kupić nowe urządzenie, lecz nie przyłożyłam do tego swego palca. Zdałam się zupełnie na wybór dokonany przez męża. Nowy sprzęt zobaczyłam dopiero, gdy dostawca przyjechał pod nasz dom. Okazało się, że lodówka — mimo tych samych rozmiarów — jest wewnątrz o wiele ciaśniejsza. Tym samym trzeba było bardziej ograniczać zakupy! Pozostałe dni Wielkiego Postu ze Stygmatykiem z Pietrelciny upływały wśród wzlotów i upadków. Jego nadzwyczaj skromne, wydawałoby się ubogie w treść słowa zamieszczone w modlitewniku, potrafiły pobudzić sumienie. Z drugiej strony były pokrzepieniem — jakby balsamem miłości. W jednym dniu potrafił mocno skarcić, a już następnego dnia obracał je w humor. Dziś z całego serca dziękuję św. o. Pio, że dopomógł mi zerwać z grzesznymi i obrzydliwymi w oczach Bożych nawykami. Szatana nie tak łatwo pokonać! Jego jad potrafi głęboko wniknąć i aby się go pozbyć, trzeba zetrzeć wszelkie, nieraz bardzo tłuste ślady tak, aby nic nie pozostało. Dla spokoju wolałam spalić książkę kucharską, z której kiedyś nagminnie korzystałam „lecząc” swoje ciało. Autor tej książki i zarazem twórca diety uważał, że nie wolno się głodzić ani pościć! A właśnie dzięki duchowej adopcji przekonałam się, że postem można się prawdziwie nasycić, a nie spożywając słodyczy — odczuć słodycz.

7 listopada zakończyłam duchową adopcję podjętą w środę popielcową… Finałem była czwartkowa „Godzina Święta z bł. Janem Pawłem II”. Pod tym tytułem posiadam modlitewnik bardzo pomocny w odprawieniu owej Godziny — od 23 aż do północy. Postanowiłam po raz ostatni polecić to dziecko i jego rodziców Bożej opiece przez wstawiennictwo bł. Jana Pawła II. Byłam pełna zdumienia, ponieważ pierwsze słowa tekstu 16 rozdziału — „We wszystkim do nas podobny oprócz grzechu” — nawiązywały do narodzin Syna Bożego z Maryi Dziewicy. Ufam, że nasz Papież — Jan Paweł II wysłuchał mnie, gdy codziennie przez 9 miesięcy wzywałam także Jego wstawiennictwa.

Nie minęło wiele czasu, gdy 1 grudnia po raz trzeci zaadoptowałam zagrożone życie. Niestety tym razem niczego nie potrafię bliżej opisać ponieważ z powodu przeprowadzki i ogromu pracy, nie miałam czasu, aby robić notatki. Już nie pamiętam nawet, w którym kościele i przed jakim obrazem Matki Bożej złożyłam przyrzeczenie duchowej adopcji.Apostolstwo Pomocy Duszom Czyśćcowym i Apostolstwo Dobrej Śmierci — 2013 rok

Tak naprawdę dopiero po śmierci swojej matki zaczęłam bardziej zastanawiać się nad swoim życiem, a jeszcze bardziej — dokładnie dwa lata później 2.04.2005 roku. Śmierć Jana Pawła II dała mi o wiele więcej do myślenia. Co będzie, jeśli zmarnuję swoje życie i co po mnie pozostanie?! Angażując się w Dzieło Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego Zagrożonego Zagładą odrzucałam myśl, aby zapisać się do Apostolstwa Pomocy Duszom Czyśćcowym czy Apostolstwa Dobrej Śmierci, do którego zelatorki namawiały pątników na pielgrzymim szlaku. Po cóż za życia modlić się o dobrą śmierć?! Modlitwę za dusze cierpiące w czyśćcu także lekceważyłam. Nawet po śmierci matki uznałam, że skoro zmarła ze spokojem na twarzy, jest w gronie zbawionych i niewiele modliłam się w jej intencji. Po jej śmierci byłam bardziej zajęta swoją własną, niespokojną duszą. Dopiero po lekturze „Dzienniczka” św. Faustyny, zdałam sobie sprawę, jak ważna i potrzebna jest modlitwa w intencji dusz czyśćcowych. W maju 2013 roku zapisałam się drogą internetową do Apostolstwa Pomocy Duszom Czyśćcowym, a parę miesięcy później — do Apostolstwa Dobrej Śmierci. Zrozumiałam, że bardzo ważna jest troska już za życia o dobrą śmierć.

Na początku października 2013 roku miałam zagadkowy sen, na który nie od razu znalazłam odpowiedź. Przyśniła mi się moja matka, która razem z moją rodziną i swoim mężem — podążała do kościoła na niedzielną Mszę św. Po drodze zatrzymała się przy straganie z różnymi płótnami i zaczęła w nich przebierać. Na nic zdały się nasze ponaglenia, że spóźnimy się na Mszę… Pozostała jakby głucha. Skończyło się na tym, że weszliśmy do kościoła sami bez mamy… Przebudziłam się! Byłam strwożona tym snem, a jeszcze bardziej jej postawą. To prawda, że moja mama miała zdolności krawieckie i często kupowała materiał, aby samodzielnie coś uszyć. W dzieciństwie uszyła mi wiele sukienek, można rzec — niepowtarzalnych. Nieprawdopodobne było jednak to, że pozostała głucha i nie chciała pójść dalej do kościoła. Dopiero wieczorem odmawiając różaniec domyśliłam się, że moja mama nie jest jeszcze w Domu Ojca. Posiadałam już trzy numery kwartalnika „Do domu Ojca” — biuletynu dla członków Apostolstwa Pomocy Duszom Czyśćcowym i ten tytuł był odpowiedzią na moje wątpliwości. Zrozumiałam, że muszę pomóc cierpiącej duszy swej matki żarliwą modlitwą, a z racji października — różańcową. Przed Świętem Zmarłych odprawiłam nowennę w jej intencji, a także w dniu uroczystości Wszystkich Świętych ofiarowałam Mszę i Komunię św, aby uzyskać dla mamy odpust zupełny. Po Mszy św. i odwiedzeniu grobu, wróciwszy do domu zauważyłam, że w sypialni na ścianie nie ma Krzyża z San Damiano. Nie musiałam długo szukać, bo wpadł za łóżko i niestety po tym upadku Pan Jezus ma lekką rysę na Swej ręce. To była odpowiedź, że moja mama jest już w gronie zbawionych, że skończył się „krzyż” trwającej ponad 10 lat męki czyśćcowej. Ucałowawszy krzyż, zawiesiłam go z powrotem na ścianę.

W okresie Wielkanocnym będąc na zakupach w „biedronce” zwróciłam uwagę na książkę pt: „Święci — sylwetki wybrane” wyd. Bellona. Rozwarłam strony i trafiłam na rozdział o św. Urszuli. Nie zastanawiając się, od razu włożyłam do wózka z zakupami. W domu na spokojnie zajrzałam do spisu treści, aby zacząć od poznania sylwetki tej Świętej. Z ostatnich zdań dowiedziałam się, że św. Urszula jest patronką nauczycielek, szczęśliwych małżeństw i cierpiących z powodu poparzeń, a także patronką handlarzy suknem… I tu na dobre zrozumiałam sen sprzed ponad pół roku. Nie mam wątpliwości, że to sama św. Urszula zatroskana o duszę mojej matki Urszuli, zesłała ów zagadkowy sen. Warto dodać, że dawniej św. Urszula była czczona jako patronka młodzieży żeńskiej i dobrej śmierci w czasie wojny.Krucjata Obrony Życia Człowieka

Co ogólnie przyniosła mi jesień mego życia? Z racji, że nie pracuję zawodowo, oddałam się głównie dziełom modlitewnym. Nadal kontynuuję Dzieło Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego. Zaangażowałam się również modlitewnie w Krucjacie Obrońców Życia Człowieka. Codziennie odmawiam 10-tkę różańca w intencji wynagrodzenia za grzechy przeciw życiu popełnione w naszej Ojczyźnie. Dziękuję za uratowane życie, ocalone sumienia matek i ojców, pracowników służby zdrowia, prosząc o dalszą działalność na rzecz obrony życia człowieka poczętego, chorego i w podeszłym wieku, a także o wprowadzenie do Konstytucji RP ustawy chroniącej życia od poczęcia po naturalną śmierć. Taka jest codzienna stała intencja, a oprócz tego przyświeca dodatkowa intencja, która każdego miesiąca się zmienia. Dzięki zaangażowaniu modlitewnym w krucjacie, zawarłam nową przyjaźń. Bardzo zainteresowałam się heroiczną matką — św. Joanną Berettą-Mollą i zaczęłam się do Niej regularnie modlić, polecając Jej wstawiennictwu matki w stanie błogosławionym, a szczególnie w ciąży zagrożonej. Nawet nie przypuszczałam, że ta Święta bezpośrednio mnie przywita. Do tego zdarzenia doszło w Rudzie Śląskiej-Kochłowicach w 2015 roku. To miejsce noclegowe podczas pieszej pielgrzymki na Jasną Górę. Tu można się prawdziwie zabawić, ze względu na organizowany tzw. pogodny wieczór, który wówczas był rzeczywiście pogodny. Córka wspaniale się bawiła, podczas gdy ja uznałam, iż to już nie dla mnie. Z racji, że był to sobotni wieczór, trzeba było zaopatrzyć się w napoje i suchy prowiant. Wyszłam więc poszukać w okolicy sklepu spożywczego. Mijałam po drodze sanktuarium Matki Bożej z Lourdes, lecz nawet nie obejrzałam się w tym kierunku; miałam głowę, oczy i myśli odwrócone w drugą stronę, rozglądając się za sklepem. Nagle „coś”, bardzo ostro i boleśnie chciało na siłę odwrócić moją głowę w przeciwnym kierunku. Czułam się dosłownie tak, jakby pękała mi czaszka. Przestraszyłam się bardzo, że łapie mnie nagły atak migreny. Spojrzałam na sanktuarium z myślą, że w drodze powrotnej tam wstąpię. Ból na szczęście ustępował i całkowicie opuścił, ale strach pozostał. Po zakupach od razu weszłam do kościoła, gdzie akurat trwała Adoracja Przenajświętszego Sakramentu. Podeszłam całkiem blisko do przodu i od razu lęk przemienił się w radość. Taką moc miał promienny uśmiech św. Joanny Beretty Molli. W bocznym ołtarzu sanktuarium wybrano miejsce dla Matki, która kosztem własnego życia uratowała życie swego oczekiwanego dziecka. Przed Najświętszym Sakramentem i Jej obrazem z niemowlakiem na ręku, miałam okazję odmówić różaniec w intencji obrony życia. Być może nie będzie mi dane w inny sposób kogoś uratować. Traktuję to także jako swego rodzaju pokutę za to, że w wiośnie swego życia nie darzyłam sympatią maleńkie dzieci. Ta zatwardziałość skruszyła się nieco w oświęcimskim muzeum podczas seansu filmowego — sceny maltretowania bezbronnego niemowlaka. Jeszcze bardziej powinnam odpokutować grzech antykoncepcji — „zabezpieczenia się” spiralą, która jak się okazuje wcale nie jest środkiem antykoncepcyjnym, lecz — na domiar złego — wczesnoporonnym. Tak naprawdę 30 lat wstecz nie miałam w ogóle pojęcia o działaniu tego środka — wiedziałam tylko tyle, że jest „skuteczny”. Dziś jako „Polak mądry po szkodzie” mogę krzyknąć i ostrzec, że to spirala śmierci!Patron dobrej śmierci

Trudno, aby grzesznik chociaż raz w swym życiu, nie wezwał w potrzebie przybranego Ojca naszego Zbawiciela. Przekonałam się o tym upadając kiedyś bardzo nisko. Nie pozostało nic innego jak wysłać do św. Józefa „telegram” nadany w ciągu trzech następujących po sobie godzinach lub trzy razy w ciągu całego dnia. Przekonałam się, że św. Józefowi nie jest obojętne wołanie o pomoc. Mało tego — odpowiada także błyskawicznie. Już po pierwszym takim wzniesieniu wołania do Niego otrzymałam znak, że On słucha i jest blisko. Tym znakiem był dźwięk telefonu od osoby o imieniu Józef, z którym bardzo rzadko rozmawiałam przez telefon. Zadzwonił — ot tak sobie — i zapytał, co słychać i jak się czuje nasza rodzina. Po paru miesiącach, przekonawszy się o skuteczności Jego wstawiennictwa, ponownie wzywałam potężnego Świętego poprzez „telegram”. Efekt był taki sam — telefon od dalszego krewnego Józefa. Byłam już na tyle zrównoważona i ostrożniejsza przed różnymi zasadzkami, że nie musiałam korzystać już z takiej usługi „pocztowej”. Wystarczała codzienna, nawet krótka modlitwa do św. Józefa. Często wysyłałam drogą internetową prośby do Kalisza, które były polecane na środowym nabożeństwie ku Jego czci. Pomoc i wsparcie zawsze odczuwałam i nie wahałam się, aby zostać członkiem Rodziny św. Józefa z siedzibą w Kaliszu. Moim obowiązkiem było odtąd odmawianie modlitwy za dzieło nowej ewangelizacji, którą dopowiadam po zakończonej modlitwie różańcowej. Odkąd zostałam członkiem Apostolstwa Pomocy Duszom Czyśćcowych i Apostolstwa Dobrej Śmierci — także wzywam Jego wstawiennictwa krótkimi aktami strzelistymi. Nie tak dawno na otrzymanego sms-a, modliłam się koronką do Bożego Miłosierdzia za konającą osobę i dodatkowo odmówiłam modlitwę w tej intencji do św. Józefa — Patrona dobrej śmierci. Modlitwę odmawiałam w ciągu dnia, a dosłownie w oderwaniu od zajęć, a więc uklękłam od razu w pokoju na parterze przed obrazem Jezusa Miłosiernego. Nieco później, gdy weszłam do sypialni na piętrze zauważyłam, że ze ścianki wewnątrz półki domowego ołtarzyka, odkleił się mały drewniany obrazek ze św. Józefem. Przykleiłam Go na nowo na dwustronnie klejącej taśmie i obrazek na dłuższy czas bardzo dobrze się trzymał… do czasu. Tak się złożyło, że raz nie usłyszałam dźwięku sms-a i zauważyłam nieodebraną wiadomość dopiero po upływie około 15 minut. Odpowiedziałam sms-em „Amen”, lecz prawdopodobnie kolejny sms został już wysłany do innej osoby, która zdecydowała się na modlitwę za konających. Bez względu na to przystąpiłam do opóźnionej modlitwy i w zadośćuczynieniu odmówiłam — oprócz Koronki do Bożego Miłosierdzia — dłuższą modlitwę do św. Józefa. Ku mojemu zdziwieniu obrazek znów się odczepił. Jak na razie, po ponownym przyklejeniu, nadal zdobi domowy ołtarzyk. Można by rzec, że to zwykły przypadek. Dla mnie jest jednak trochę niezwykły, ponieważ na tylnej ścianie półki są przyklejone aż cztery obrazki z tej samej serii — Najświętszym Sercem Pana Jezusa, Niepokalanym Sercem Matki Bożej oraz św. Antonim. Dlaczego odczepia się jedynie św. Józef, którego pomocy wzywam w intencji osoby konającej? Wierzę, że wstawiennictwo Ojca Świętej Rodziny jest potężne. Zresztą sama św. Teresa z Avilla świadczyła, że każdy o cokolwiek prosi św. Józefa z pewnością to otrzyma.Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego — 2014 rok

Pod koniec 2013 roku zamieszkałam z rodziną, na okres trzech lat, pod adresem taty — miejscowości oddalonej o 12 km. Tutaj ciągnęło mnie każdego 23 dnia miesiąca do kościoła oddalonego około 2,5 kilometra, w którym panuje jedyny w swoim rodzaju klimat, a tworzy go złota figura Chrystusa Króla w głównym ołtarzu. Wystrój ubogaca również piękny boczny ołtarz z obrazem Matki Bożej z Dzieciątkiem. Szczególnego uroku dodaje mu ozdobna rama, którą stanowi wieniec złotych róż. Uznałam, że przed tym obrazem podejmę się kolejnej duchowej adopcji, lecz i tym razem nie wybrałam dnia, w którym przypada święto Maryjne. Przyrzeczenie duchowej adopcji złożyłam 23 września, czyli w dniu narodzin dla nieba św. o. Pio. Co prawda modląc się codziennie za poczęte zagrożone życie, nie prosiłam św. o. Pio o wstawiennictwo. Matkę Bożą wzywałam pod imieniem Matki Pięknej Miłości, natomiast o wstawiennictwo prosiłam sługę Bożego o. pasjonistę Bernarda Kryszkiewicza — czciciela Matki Bożej Pięknej Miłości. Modląc się w tej intencji, korzystałam często z książeczki „Różaniec z Ojcem Pio” z rozważaniami Stygmatyka. W tym okresie coraz częściej rozmyślałam o wstąpieniu do Grupy Modlitwy Ojca Pio i w końcu nie miałam już wątpliwości. To będzie coś, akurat w sam raz dla mnie! Na spacerze spotkałam zelatora grupy i powiedziałam o chęci zapisu. Nie odmówił, tylko odłożył sprawę, której przecież nie można było załatwić na ulicy. Musiałam więc cierpliwie czekać aż do 23 dnia miesiąca, by spotkać się z nim w świątyni, w której posługuje jako kościelny. Z racji, że termin czuwania przypadał dopiero za około dwa tygodnie, uznałam że najlepiej będzie poprosić o możliwość wstąpienia do grupy — samego Ojca Pio. Odprawiłam nowennę i doczekałam się terminu nabożeństwa, lecz św. o. Pio… milczał. Milczenie zelatora grupy odebrałam jako milczenie św. Kapucyna z Pietrelciny. Po Mszy św. klęczałam przed dużym wizerunkiem św. o. Pio i prosiłam usilnie, by mi odpowiedział. W duszy usłyszałam głos, że mam lepiej trwać przy tym co już rozpoczęłam. Wiem że św. o. Pio uważa za równie ważne codzienne obowiązki — w moim przypadku — jako gospodyni, żony i matki. To naprawdę zastanawiające, że przy licznych spotkaniach z zelatorem, nawet nie zagadnął w tej sprawie. W czerwcu następnego roku zakończyłam duchową adopcję. Ostatniego dnia udałam się do tamtejszego kościoła, by przed obrazem Matki Bożej podziękować za wytrwanie w tym dziele. Podziękowałam również za piękny sen. Już w połowie czerwca przyśnił mi się uśmiechnięty noworodek, który o dziwo… miał ząbki. To był dla mnie czytelny znak, że dziecko dobrze odżywia się modlitwą albo… jest już nawet na świecie?Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego — 2015 rok

Mieszkając z rodziną przez trzy lata u swego taty, zżyłam się bardzo z tutejszą parafią. Codzienną przyjemnością, którą mogłam sycić się w tym kościele, była stała adoracja Pana Jezusa w Przenajświętszym Sakramencie. Raz po odprawieniu Drogi Krzyżowej, korzystając z modlitewnika z rozważaniami św. o. Pio, zostałam bardzo mile zaskoczona. Wychodząc z kaplicy adoracyjnej, zauważyłam stojącą na parapecie w przedsionku kościoła małą figurkę św. o. Pio (z Włoch). Bardzo często wierni pozostawiali w tym miejscu różne rzeczy np. obrazki czy archiwalne numery prasy katolickiej. Tym razem podczas, gdy się modliłam w kaplicy, ktoś postawił tam figurkę Świętego, a ja odczułam iż jest przeznaczona dla mnie. Być może osoba, która pozostawiła tę figurkę, chciała podziękować za wysłuchaną modlitwę i otrzymaną łaskę, obdarzając przy tym kogoś innego radością. Rzeczywiście poczułam się szczęściarą!

Większym jednak szczęściem dla człowieka jest ofiarowanie części swego serca i nie zwlekałam zbyt długo. 27 czerwca przed Cudowną Ikoną, we wspomnienie Matki Bożej Nieustającej Pomocy, adoptowałam po raz piąty zagrożone, poczęte życie. W każdą środę tygodnia polecałam dziecko i jego matkę na nabożeństwie do Matki Bożej Nieustającej Pomocy, odprawianym pół godziny przed wieczorną Mszą św. W domu także codziennie modliłam się przed małym drewnianym obrazkiem z wizerunkiem Matki Bożej Nieustającej Pomocy, przesuwając paciorki różańca. Tę adopcję zakończyłam 26 marca następnego roku, ale już 6 marca w tzw. Niedzielę Radości przyśnił mi się mały dzidziuś, który chyba dał mi znać iż przyszedł już na świat. Absolutnie nie można do końca wierzyć snom i przerwanie modlitwy byłoby ogromnym ryzykiem oraz nieodpowiedzialnością. Trzeba było jeszcze 20 dni żarliwie się modlić przed Cudowną Ikoną najlepszej z Matek.Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego — 2016 rok

W Nadzwyczajnym Roku Miłosierdzia, który rozpoczął się 9 grudnia 2015 roku, Biskup naszej diecezji umożliwił wiernym spotkanie z Panem Jezusem Miłosiernym w czterech ścianach własnego domu. W dniu 2 kwietnia 2016 roku dla tak dostojnych Gości przygotowałam miejsce w pokoju gościnnym, w którym nie mamy żadnego rozpraszającego sprzętu. Uznałam że najodpowiedniejsza będzie długa szafka naprzeciwko stołu, przy którym wszyscy zasiadamy. Oczywiście udekorowałam ją białym, ozdobnym obrusem. Nie zabrakło także kwiatów, pośród których ustawiłam figurę Matki Bożej Fatimskiej. Szata Maryi — ku naszej uciesze — zapowiadała piękną, słoneczną pogodę, którą zwiastowała swym intensywnym, niebieskim zabarwieniem. Po nocnym wypoczynku nadszedł oczekiwany dzień — Święto Bożego Miłosierdzia! Oczywiście Gościom trzeba było wyjść na spotkanie poprzedzone poranną Mszą św. Po zakończeniu Eucharystii nasza rodzina otrzymała duży futerał, który mąż poniósł do domu. Figura Matki Bożej ustąpiła miejsca swemu Synowi oraz Jego Apostołom — św. s. Faustynie i św. Janowi Pawłowi II. Oczywiście zaraz po ustawieniu Tryptyku odmówiliśmy na powitanie modlitwę i śpiewaliśmy pieśń z dołączonego doń modlitewnika. To była dla całej rodziny prawdziwa Uczta Duchowa! Trwaliśmy na modlitwach korzystając z „Modlitewnika z listami”. Czytaliśmy owe listy skierowane do członków rodziny, które pobudzały nas do wspólnej refleksji. O godzinie 15 przyszła pora na odmówienie Koronki do Bożego Miłosierdzia, ale z racji niedzieli okresu wielkanocnego nie odprawiliśmy po niej Drogi Krzyżowej. Wypadało raczej odprawić tzw. Drogę Światła z radosnym Alleluja, a po niej na różańcu tajemnice światła, ustanowione przez naszego św. papieża Jana Pawła Wielkiego. Skorzystaliśmy także z naszej prywatnej lektury m.in. z modlitewnika wydanego na Nadzwyczajny Rok Miłosierdzia, zagłębiając się w czytaniu dwunastu porad Ojca Świętego Franciszka zawarte w bulli „Misericordiae vultus”. Dla nas w tym Nadzwyczajnym Roku Miłosierdzia, który ogłosił Papież — był to Nadzwyczajny Dzień Miłosierdzia! Nadzwyczajny — bo szczerze mówiąc takiego dnia jeszcze nie przeżyliśmy. Tak długo, w oderwaniu od innych „dóbr” światowych, nigdy nie trwaliśmy w takim zjednoczeniu. To było moje marzenie, które się ziściło!

Pan Jezus z tej rzeczywistości już następnego dnia — 4 kwietnia — przeniósł mnie w inną rzeczywistość. Tego dnia musiałam trwać na modlitwie zupełnie sama… Mąż pojechał do pracy a córka na osiem godzin lekcyjnych do szkoły. Jedynie o wczesnej porze odmówiliśmy wspólnie modlitwę poranną, zakończywszy pieśnią — „Kiedy ranne wstają zorze”. Dla mnie ten dzień był także wyjątkowy i jedyny w swoim rodzaju! To przecież Święto Zwiastowania Pańskiego — Dzień Świętości Życia! Trwałam przed Tryptykiem na modlitwie w intencjach Krucjaty Obrony Życia. Szóstą Duchową Adopcję Dziecka Poczętego po raz pierwszy podjęłam się w domowych warunkach, ale jakże nadzwyczajnych. I tu szczególnie prosiłam św. Apostołów Bożego Miłosierdzia, aby wzniecili iskry miłości w rodzicach tego dziecka. Czas płynął… nadeszła pora, gdy mąż z córką pojawili się w domu i jeszcze około 1,5 godziny mogliśmy się wspólnie modlić. Chociaż nadchodziła godzina rozstania się z Gośćmi — odmówiliśmy wspólnie radosną część różańca. Był jeszcze czas na koronkę, refleksje, a potem na modlitwę i pieśń pożegnalną. Świece zdmuchnięte… Około godziny 18,30 trzeba było ze starannie zapakowanym, opatulonym w folię i futerał Tryptykiem, opuścić progi naszego mieszkania i udać się do kościoła. Po uroczystej Mszy św. wróciliśmy co prawda z pustymi rękoma, ale nasze serca nie pozostały puste… Pan Jezus powrócił z nami do domu, codzienności. Trudno tak po ludzku ogarnąć tę Wielką Głębię Oceanu Bożego Miłosierdzia.Peregrynacja kopii Obrazu Pana Jezusa Miłosiernego — 2016 rok

Cała diecezja, w tym także nasza parafia, doznała w dniach 11—12 października 2016 roku szczególnej łaski, związanej z peregrynacją kopii Obrazu Pana Jezusa Miłosiernego. Z łezką w oku wróciłam z uroczystej Mszy św. i adoracji przy Obrazie Pana Jezusa Miłosiernego. Tak się złożyło, że mąż z córką po Mszy musieli zaraz wyjechać, ale w mieszkaniu niby nie było pusto. Pozostało coś żywego — nawet poruszającego się… Rozpalony ogień w kominku. Z racji miłego ciepła, wyjątkowo pozostałam w tym pokoju i usiadłam do modlitwy w fotelu, naprzeciwko kominka. Musiałam pomodlić się w intencji dziecka adoptowanego duchowo. Rozważałam tajemnicę Zesłania Ducha Świętego, posługując się na wstępie tekstem Sługi Bożego B. Kryszkiewicza — pasjonisty. W jednej chwili poczułam się jak w bajce! Przeczytane słowa odzwierciedliły chwilę, w której się znalazłam — cyt: „Co oznacza ogień? Kryje się w tym wielka i wiele nam mówiąca prawda. Ogień jest symbolem życia, ciepła, radości. Najradośniej nam było na łonie rodziny, w ramionach kochanej matki, u boku kochającego ojca. I dlatego też rodzinę nazywamy ogniem, ogniskiem domowym…”. Modląc się „Zdrowaś Maryjo” zupełnie zapomniałam już o swych łzach, które parę minut wcześniej zwilżyły moje oczy. Przesuwając paciorki, czułam jakby wszyscy domownicy byli obecni, że nie jestem sama. Każde słowo pozdrowienia anielskiego napawało mnie słodyczą i rozkoszą. Kończąc ostatnie „Zdrowaś Maryjo” nagle wszystko prysło… jak to czasami i w bajce bywa. Otrzymałam sms-a, że akurat w tej chwili kona pewien mężczyzna. Trzeba było odpowiedzieć sms-em „amen” i przystąpić do odmówienia koronki do Bożego Miłosierdzia. Teraz wystąpiły przeciwne do poprzednich uczucia — niepokoju, lęku i chłodu. Z duszą „na ramieniu” modliłam się, wywiązując z obowiązku, którego podjęłam się po jednej z pielgrzymek do Łagiewnik. Jest to dzieło niesienia pomocy konającym, w którym wspiera się osoby konające Koronką do Miłosierdzia Bożego. Powstało ono w oparciu o słowa Pana Jezusa skierowane do siostry Faustyny — „módl się, ile możesz za konających, wypraszaj im ufność w Moje miłosierdzie, bo oni najwięcej potrzebują ufności, ci najmniej jej mają. Wiedz o tym, że łaska wiecznego zbawienia niektórych dusz w ostatniej chwili zawisła od twojej modlitwy” — (Dz. 1777). Słowa te odnoszą się nie tylko do Apostołki Bożego Miłosierdzia, lecz do każdego z nas. To my możemy uratować kogoś na wieczność, odmawiając z ufnością Koronkę do Miłosierdzia Bożego. Wzięłam to sobie do serca, gdy na pielgrzymce w krakowskich Łagiewnikach, wpadła mi do rąk ulotka propagująca to dzieło. To nadzwyczaj proste — wystarczy wypełnić deklarację, podając dzień oraz przedział czasowy, w którym można spodziewać się sms-a. Po otrzymaniu wiadomości z imieniem osoby umierającej, należy zwrotnie odpowiedzieć AMEN.

Po modlitwie za osobę umierającą, dokończyłam modlitwę ratującą życie poczęte — koronkę do św. Małej Tereski, którą obrałam sobie za Patronkę zagrożonego życia. To nabożeństwo ukoronowałam przeczytaniem myśli św. Tereski, korzystając z broszury „Dobrego dnia”. Jej słowa, przypadające na 11 października, wydawały się również tajemnicze — cyt: „Zerwij zasłonę tego słodkiego spotkania. Odnosiłam zawsze te słowa do śmierci z miłości, której pragnę. Miłość nie zniszczy zasłony mojego życia, ale ją zerwie nagle”. Po przeczytanych słowach uspokoiłam się, ale słodkie i radosne uczucie już nie powróciło.

Podczas niemalże bezsennej nocy — jak tu zasnąć po tylu wrażeniach — zastanawiałam się głębiej nad tym, co mnie spotkało. Uzmysłowiłam sobie, że zbyt powierzchownie traktowałam modlitwę za konających, poprzestając jedynie na odmawianiu koronki na otrzymanego sms-a. ŻYCIE TO NIE BAJKA! Życie ludzkie, także to u schyłku, może być tak samo zagrożone jak to, które zaczyna się dopiero tlić! Poczętemu zagrożonemu życiu poświęcałam przez 9 miesięcy około 15 minut i czułam się bardziej zaangażowana w tym dziele. A co z tym życiem, które się kończy?!

Następnego dnia o poranku, odwiedzając Pana Jezusa w kopii Obrazu, pozostałam po Mszy św. na adoracji. Z racji poniedziałku — dniu, w którym szczególnie jednoczę się z Apostolstwem Pomocy Duszom Czyśćcowym, rozpoczęłam odprawianie Drogi Krzyżowej, gdy wtem podszedł do mnie ojciec przeor z informacją, że musi zamknąć kościół. Czynił to dla bezpieczeństwa z racji niedawnego włamania. Oczywiście nie zamknął głównych drzwi, więc można było skorzystać z klęcznika i trwać na modlitwie w kruchcie. Obraz Pana Jezusa Miłosiernego było widać przez oszklone, zamknięte wahadłowe drzwi. Prawdę mówiąc była to łaska, że tak a nie inaczej odprawiałam Drogę Krzyżową za dusze cierpiące w czyśćcu. W takich okolicznościach, mogłam się bliżej zjednoczyć z taką duszą, która bardzo tęskni za Bogiem i być może z daleka Go widzi, ale nie ma jeszcze do Niego dostępu. Z jednej strony i mnie ogarniała tęsknota, by móc być bliżej ołtarza i Obrazu. Z drugiej strony odczuwałam pociechę, że właśnie tak odprawiłam to nabożeństwo, zakończone z racji godziny południowej — modlitwą „Anioł Pański”. Już około godziny 14 przeor otworzył kościół i wielu przybyłych parafian oraz gości zajęło miejsce w przednich ławkach. Czas upływał i o godziny 16 zostało odprawione pożegnalne Nabożeństwo do Bożego Miłosierdzia. Obraz, zabezpieczony przezroczystą folią, został przez sześciu mężczyzn wyniesiony do samochodu-kaplicy. Odjeżdżający Pan Jezus wycisnął łzy wielu wiernym, którzy przybyli na pożegnanie.

Wydarzenia, rozegrane w ciągu tych dwóch szczególnych dni, były bodźcem do zmiany. Z nastaniem listopada, jeszcze bardziej zaangażowałam się w modlitwę za konających i dusze czyśćcowe. Zrozumiałam, iż obowiązkowe codzienne trzykrotne Zdrowaś Maryjo i Wieczny odpoczynek — to trochę za mało. Jakże niezawodną i prostą modlitwą jest koronka do Bożego Miłosierdzia, którą odmawia się na różańcu. To nawet słuszne, ponieważ te modlitwy powinny iść ze sobą w parze. To przecież Maryja wyprasza nam miłosierdzie u swego Syna. Błędem byłoby porzucenie modlitwy rozważania tajemnic różańcowych, a w zamian odmawianie jedynie koronki, która jest o wiele krótsza. Wpierw, zanim nasz Zbawiciel umarł na krzyżu, dał nam przecież Maryję za Matkę. Dziś wcale się nie dziwię, że po pierwszej swej pielgrzymce do Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Łagiewnikach, nie wróciłam stamtąd zbyt pocieszona. Jezus w mojej nędzy, dał pierwszeństwo Swojej Matce. To Ona się mną zaopiekowała, abym mogła uzyskać miłosierdzie. Bez względu na samopoczucie i stan duszy, zazwyczaj o godzinie 15 odmawiam koronkę. Chociaż jej odmawianie nie zajmuje zbyt wiele czasu, uznałam że nie płynie ona z mego serca tak, jak znacznie dłuższa modlitwa różańcowa. Skorygowałam to nienasycone uczucie dzięki lekturze „Pasji” Tomasza A. Kempis, tworząc 50 „stacji”, które podzieliłam na 5 dziesiątek.

I. 1. Sprzedanie Pana Jezusa przez Judasza, 2. Smutek i lęk Jezusa, których doznawał, 3. Modlitwa w Ogrójcu, 4,5,6. Trzykrotne padanie na twarz i poddanie woli Ojca, 7. Jezus wychodzi naprzeciw swego zdrajcy, 8. Pojmanie i uprowadzenie Jezusa, 9. Opuszczenie i ucieczka Apostołów, 10. Doprowadzenie Pana Jezusa do kapłana Annasza.

II. 1,2,3. Trzykrotne zaparcie się Piotra, 4. Pan Jezus u kapłana Kajfasza, 5. Obelgi, wyszydzanie i bicie po głowie, 6. Jezus przed Piłatem, 7. Wzgarda okazana przez Heroda, 8. Gniewne wołanie Żydów „precz, ukrzyżuj!”, 9. Zdjęcie szat, 10. Biczowanie.

III. 1. Narzucenie szkarłatnego płaszcza i ukoronowanie cierniem, 2. Niesłuszne skazanie na śmierć, 3. Jezus bierze krzyż na ramiona, 4. Pierwszy upadek Pana Jezusa, 5. Spotkanie z Matką, 6. Szymon pomaga nieść krzyż, 7. Św. Weronika ociera twarz Jezusowi, 8. Drugi upadek, 9. Pan Jezus pociesza płaczące niewiasty, 10. Trzeci upadek pod krzyżem.

IV. 1. Obnażenie z szat, 2. Ukrzyżowanie Pana Jezusa, 3. Wywyższenie na krzyżu między łotrami, 4. Rany i cenna krew z nich płynąca, 5. Serdeczna modlitwa za nieprzyjaciół, 6. Zrabowanie i rozdarcie szat, 7. Znieważanie Jezusa przez Żydów, 8. Słowa Jezusa kierowane do pokornego łotra, 9. Umieszczenie Najśw. Imienia Jezus na krzyżu, 10. Jezus powierza Maryi św. Jana Apostoła.

V. 1. „Oto Matka twoja”, 2. Niezwykłe cnoty, cierpienia i łzy Maryi, 3. „Boże, mój Boże czemuś mnie opuścił!?”, 4. „Pragnę”, 5. „Wypełniło się!”, 6. Śmierć Pana Jezusa, 7. Bladość po odłączeniu duszy, 8. Przebicie Najśw. Boku włócznią, 9. Zdjęcie z krzyża na kolana Matki Bolesnej, 10. Pełne szacunku złożenie w grobie.

Początkowo musiałam posługiwać się utworzoną wersją zapisaną na kartce, lecz wkrótce wyryła się na dobre w mej pamięci. Odtąd, podobnie jak Różaniec, Koronka jest odmawiana z większą wyobraźnią. Puste modlitwy zazwyczaj zniechęcają i nudzą, czego właśnie sama doświadczyłam. O wiele prościej było mi skupić się na dłuższej modlitwie do Maryi aniżeli króciutkiej koronce do Miłosierdzia Bożego. Dopiero po „przypięciu” do każdego paciorka wydarzeń Męki Pana Jezusa, odczułam bliższą więź i tym samym — większą chęć odmawiania tej ważnej modlitwy. O tym, że jest bardzo skuteczna przekonałam się, odmawiając ją w intencji pewnej konającej osoby. Nigdy nie zapomnę owego późnego wieczoru, gdy przed figurą Matki Bożej przy zapalonej gromnicy, odmawiałam różaniec. W trakcie modlitwy otrzymałam sms-a, że umiera pewna osoba. Przerwałam odmawianie różańca i od razu, przy zapalonej gromnicy, poleciłam Miłosierdziu Bożemu tę osobę, przystępując do odmawiania koronki. Ledwo ją ukończyłam, wypowiadając trzykrotnie słowa „Jezu ufam Tobie” — gromnica nagle zgasła, dając jakby znak, że to życie dobiegło kresu. Byłam nie tyle zdziwiona, ile wzruszona tym momentem.