Życie psa na balkonie - ebook

Pochmurny dzień. Stara kamienica. Mieszkanie na piętrze. W drzwiach słychać dźwięk przekręcanego klucza. Do środka wchodzi chłopak. Rzuca na podłogę plecak, z którego wysypuje się stos ulotek. Rozgląda się po mieszkaniu. Na podłodze leżą puste szklanki, butelki po wódce i wodzie mineralnej. Na szafce stoi gramofon. W powietrzu unosi się Walc Szostakowicza. Na łóżku, tuż pod oknem, leży człowiek przykryty kocem. Chłopak podchodzi do łóżka.

Syn

Ojciec, ojciec. Śpisz?

Ojciec

Śpię.

Syn

Wiesz, że ta muzyka leci od tygodnia?

Ojciec obraca się na łóżku, odgarnia z twarzy koc i spogląda w stronę gramofonu.

Ojciec

Gramofon się zaciął. Niech gra.

Syn spogląda na szafkę. Ojciec ponownie zarzuca na siebie koc.

Syn

Ojciec, ale to już leci od tygodnia.

Ojciec

Podoba mi się. Niech gra.

Syn przysiada na łóżku. Szturcha ojca dłonią.

Ojciec

Co chcesz?

Syn

A możesz to ściszyć? Chociaż na moment?

Ojciec

Ale po co, do jasnej cholery? Niech gra. Mówiłem ci.

Syn

Muszę ci o czymś powiedzieć.

Ojciec odrzuca koc na podłogę i podnosi się z łóżka. Podchodzi do szafki i zaczyna walkę z gramofonem.

Ojciec

Nie da się ściszyć. Coś się tu spierdoliło.

Syn

Ale to od tygodnia jest spierdolone.

Ojciec

Nie przeklinaj.

Syn

Od tygodnia, ojciec, jakby matka chciała nam coś powiedzieć.

Ojciec odrywa się od gramofonu. Zbiera z podłogi puste szklanki i butelki.

Ojciec

A niby co chciałaby nam powiedzieć?

Syn

Nie wiem.

Ojciec

No właśnie, nie wiesz. Poza tym co za głupoty mi tu pieprzysz.

Ojciec wchodzi do kuchni, otwiera kosz i wyrzuca butelki. Wącha szklanki, wylewa z nich resztki alkoholu i wyrzuca je do kosza. Syn stoi przy drzwiach.

Ojciec

No co, co się tak patrzysz? Miałeś mówić.

Syn

No miałem, ale o matce myślę.

Ojciec

Matka nie żyje.

Syn

Wiem, kurwa. Wiem.

Ojciec odkręca kran, wkłada dłonie pod strumień wody i ochlapuje swoją twarz. Pod rękami wyczuwa dziesięciodniowy zarost.

Ojciec

I co wymyśliłeś?

Syn

No nie wiem, nic chyba.

Ojciec

To po co jeszcze o niej myślisz?

Syn

Bo mam żal, ojciec. Czuję do siebie żal. I do ciebie też.

Syn uderza pięścią we framugę.

Ojciec

Żeby czuć żal, gówniarzu, trzeba mieć choć trochę serca. Masz serce? Kawałek chociaż?

Syn

A ty je masz?

Ojciec

Zapomniałeś, że miała urodziny. Gdzieś wtedy był, co?

Syn

A ty niby pamiętałeś, tak? Leżałeś zachlany już dzień przed. Świętowałeś wcześniej? Nic jej nie kupiłeś, nawet życzeń nie złożyłeś.

Ojciec mija syna w drzwiach. Trąca go barkiem. Staje obok okna i odsuwa gwałtownie zasłony. Syn odwraca się w stronę gramofonu i próbuje go wyłączyć.

Ojciec

Zostaw to. Niech gra.

Syn

Co to w ogóle jest?

Ojciec

Walc Szostakowicza. Matka lubiła.

Syn

Matka lubiła.

Ojciec

Chyba tak. Leciał wieczorami.

Syn

A skąd ty wiesz, czy matka go lubiła?

Ojciec

A jakie to ma znaczenie? Matki już nie ma.

Syn

Dla ciebie jeden problem mniej, nie?

Ojciec

Nie ma tych jej wiecznych problemów. Tego niezadowolenia, zmęczenia. Zabrała nawet to.

Syn

Czyli co? Wiesz, czego miała dość? Wiesz, że ciebie?

Ojciec patrzy ze złością w kierunku syna.

Ojciec

Ciebie też, gówniarzu. To była też twoja wina.

Syn milczy.

Ojciec

I co, o tym chciałeś mi powiedzieć? Taka cię naszła refleksja, tak?

Syn

Nie.

Ojciec

A co, myślisz, że ciebie kochała? Wiesz, ile razy płakała wieczorami przez ciebie?

Syn

Pewnie równie często, co przez ciebie.

Ojciec

A ile razy czekała przy oknie, patrząc na ulicę, czy gdzieś cię tam nie ma? Ile razy wychodziła w szlafroku przed klatkę, bo myślała, że ktoś cię zaczepił, bo słyszała szczekanie psa. No ile? Jak myślisz?

Syn

A twojego chlania nie miała dość? Przez to nie płakała, tak?

Synowi w końcu udaje się wyłączyć gramofon.

Ojciec

Mówiłem: zostaw. Do ciężkiej kurwy, ile trzeba ci powtarzać, żebyś czegoś nie robił?

Syn odkłada płytę i podchodzi do okna. Uchyla je. Do wnętrza wpada świeże powietrze.

Ojciec

Zamknij to.

Syn

Przestań. Nie czujesz tego smrodu? Tu cuchnie prawie wszystko.

Ojciec

Środek pieprzonej jesieni, a mój synek postanowił odświeżyć mi życie.

Syn

Z zapachem wódy i tak nic nie wygra… Co ja pieprzę, ojciec. To nie wóda. To ty tak śmierdzisz. Kiedy się ostatnio myłeś?

Ojciec

Kilka dni temu.

Syn

To może weźmiesz teraz prysznic, co? Pogadamy jak ludzie.

Ojciec

A co, wstydzisz się starego?

Syn

Żeby się wstydzić, trzeba mieć przed kim się wstydzić.

Ojciec

Gówno prawda. Wstyd mi było za ciebie przed samym sobą.

Syn

A to niby moja wina, nie?

Ojciec

A co, moja? Że się nie uczyłeś? Że robiłeś w szkole burdel, a z nauczycieli idiotów?

Syn

Idiotów, od razu idiotów.

Ojciec

No, a dlaczego tyle razy wyrzucali cię ze szkoły?

Syn

Jak nie jedna, to następna.

Ojciec

I jak skończyłeś z tą dewizą?

Syn

Na pewno lepiej niż ty.

Ojciec chwyta z ziemi butelkę wody mineralnej. Dopija resztkę i zgniata butelkę. Syn patrzy ze zrezygnowaniem.

Syn

To co, idziesz pod prysznic?

Ojciec

Idę.

Ojciec rusza w kierunku łazienki. Potyka się o próg w przejściu.

Syn

Ty w ogóle masz kaca?

Ojciec

Nie mam.

Ojciec zamyka się w łazience. Dźwięk wody przebija się przez ściany.

Syn zbiera z podłogi brudne ścierki i szmaty. Zanosi je do kosza. Wraca i podnosi koc, pod którym leżał ojciec. Śmierdzi niczym zepsuty kawałek mięsa. Pakuje koc do worka na śmieci i zawiązuje go. Otwiera kolejne okno, odsuwa następnie żaluzje i zasłony. Do wnętrza nie wpada słońce. Trwa jesień.

Rozgląda się po mieszkaniu. Wydaje mu się, że wszystko, co przez ostatnie dziesięć dni otaczało ojca, należy zdezynfekować albo wyrzucić. I to przez okno. Nawet ściany śmierdzą wódą. Podłoga lepi się tak, że bród i kurz, który osiadł na ziemi, jest zebrany w skupiskach. Buty ojca przypominają rzeźbę, która od setek lat leżała na dnie oceanu i w końcu została wyciągnięta na powierzchnię. Śmierdzą. Syn postanawia odwiązać worek z kocem i wrzucić je do środka.

Z łazienki dobiega krzyk.