-
W empik go
Ahmad Suradji – Szaman i jego magiczny eliksir - ebook
Wydawnictwo:
Tłumacz:
Data wydania:
27 października 2022
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Ahmad Suradji – Szaman i jego magiczny eliksir - ebook
Indonezyjczycy nazywają ludzi, którzy potrafią pośredniczyć między trzema światami, zamanami, kapłanami lub mediami. W języku jawajskim osoba taka nosi miano dukun. Uważa się, że dukun ma wyjątkowe zdolności, które są przekazywane od mistrzów do uczniów. Rzecz jasna, szaman nie przyjmie na nauki byle kogo. Próbę przejdą tylko ci, którzy wykażą się niezbędnymi cechami i – co oczywiste – zostaną zaakceptowani przez duchy.
Mistrzowie przekazują swoje wskazówki uczniom nawet po swojej śmierci. I tak pewnemu dukanowi przyśnił się jego ojciec, a zarazem mistrz, który powiedział mu, że aby osiągnąć niespotykaną magiczną moc, musi wypić ślinę siedemdziesięciu młodych kobiet. Nie nakazał mu jednak ich mordować…
| Kategoria: | Literatura faktu |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-87-0238-444-4 |
| Rozmiar pliku: | 636 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
W Azji Południowo-Wschodniej leży największy na świecie kraj wyspiarski – Indonezja. Z kosmosu Indonezja przypomina galaktykę, tyle że składającą się nie z gwiazd i planet, lecz z 17 tysięcy wysp, pośród których około 6 tysięcy jest zamieszkanych. Indonezja rozpostarta jest na Archipelagu Malajskim oraz zachodniej części Nowej Gwinei i wyznacza granicę między dwoma oceanami, Spokojnym i Indyjskim. Wyspy tworzące Indonezję ciągną się przez ponad 6,4 tysiąca kilometrów i łączą Azję z Oceanią. Największymi wyspami Indonezji są: Sumatra, Jawa, Borneo (Kalimantan w języku indonezyjskim), Celebes (Sulawesi) i Nowa Gwinea.
Swoją obecną nazwę państwo zawdzięcza Europejczykom. Przedrostek „indo-” nawiązuje do nazwy innego azjatyckiego kraju – Indii, a końcówka „-nesos” wywodzi się z greckiego i oznacza wyspę. Czyli słowo „Indonezja” dosłownie tłumaczy się jako „wyspę Indii”. Do powszechnego użycia nazwa ta weszła w końcówce XVIII wieku. Wcześniej region ten nazywany był Archipelagiem Indyjskim. Kraj przez wiele lat był holenderską kolonią i Holendrzy nazywali go Holenderskimi Indiami Wschodnimi lub po prostu Indiami. Kiedy na początku XX wieku powstawał narodowy ruch wolnościowy, lokalne społeczności zaczęły kojarzyć nazwę Indonezji z niepodległością i tożsamością narodową.
Podczas drugiej wojny światowej Indonezja okupowana była przez Japończyków. Rząd Japonii zamierzał powołać działające „niezależnie” władze projapońskie i umieścić na wysokich stanowiskach lokalnych przywódców narodowych, którzy przed wojną walczyli przeciw dominacji holenderskiej. Z czasem Indonezja miała stać się częścią planowanej Strefy Wspólnego Dobrobytu Wielkiej Azji Wschodniej, którą oczywiście mieli zarządzać Japończycy. Jednakże pod koniec lata 1945 roku stało się jasne, że Japonia przegrała wojnę. O poranku 17 sierpnia 1945 roku Sukarno, przyszły prezydent Indonezji, ogłosił niepodległość Republiki Indonezji, występując przed zgromadzonym przed jego domem tłumem. Ten dzień wyznacza początek niepodległości Indonezji.
Wcześniejsza historia archipelagu była równie niesamowita. Indonezja to jedna z najstarszych kolebek naszej cywilizacji. W 1891 roku w sercu Jawy znaleziono czaszkę _homo erectus_. Badacze uważają, że ma ona około pół miliona lat. Już po tym wykopalisku natrafiono tam na jeszcze starsze szczątki naszych przodków. W 1931 roku odkryto części szkieletu człowieka przypominającego neandertalczyka, którego nazwano „człowiekiem z Solo” (od pobliskiej rzeki) lub Jawantropem. Z niedawnych odkryć paleontologicznych można wywnioskować, że najwcześniejsi przedstawiciele _homo sapiens_ dotarli do Indonezji około 60–70 tysięcy lat temu. Jednakże ci pierwsi prehistoryczni ludzie zniknęli z tych terenów w wyniku późniejszych fal migracji.
Około 30 tysięcy lat temu na archipelag indonezyjski dotarli Negryci, ale nie wiadomo, skąd przybyli. Większość współczesnych mieszkańców Indonezji posługuje się językami z rodziny austronezyjskiej, za której kolebkę lingwiści uważają Tajwan i pobliskie wybrzeże Chin. Mniej więcej 2,5 tysiąca lat p.n.e. języki z tej rodziny dotarły na Borneo i rozprzestrzeniły się we wschodniej i zachodniej Indonezji.
Na historię Indonezji wpływ miały przenikające się różnorodne kultury: hinduska, chińska, kambodżańska, malezyjska, polinezyjska, portugalska, arabska, brytyjska i holenderska. Dziś kraj ten zamieszkują członkowie wielu grup i podgrup etnicznych, w tym Jawajczycy, Sundajczycy, Malajowie, Batakowie, Bandżarowie i chińscy Indonezyjczycy (Tionghoa). _Pancasila_, oficjalna ideologia założycielska Republiki Indonezji, wspiera i chroni etniczną oraz kulturową różnorodność obywateli kraju.
Bliskie współistnienie różnych narodowości zaowocowało powstaniem bogatej i barwnej cywilizacji z rozległymi gałęziami rdzennych wierzeń, w których pojawiały się elementy głównych światowych religii. To połączenie przyniosło zaskakującą obfitość lokalnych wariantów obrządków, które do dziś dynamicznie się rozwijają. Od 1965 roku za oficjalne religie uznaje się tam sześć głównych grup wyznań: islam, protestantyzm, katolicyzm, hinduizm, buddyzm i konfucjanizm (chociaż na dwadzieścia lat, między 1978 a 1998, został on wykluczony z tej listy). Co ciekawe, dwa wyznania chrześcijańskie (katolicyzm, sprowadzony do Indonezji przez Portugalczyków, oraz protestantyzm – czy też dokładniej kalwinizm – przywieziony przez Holendrów) zostały uznane przez rząd Indonezji za oddzielne religie.
Przeważająca większość Indonezyjczyków, bo ponad 80 procent, to wyznawcy islamu, co sprawia, że Indonezja jest krajem z największą na świecie populacją muzułmanów. Kraje arabskie rozpoczęły wymianę handlową z Indonezją już w IV wieku naszej ery. Islam, który dotarł do Indonezji z indyjskiego stanu Gudźarat, zakorzenił się tu natomiast dopiero w XIV wieku. Pierwsze centra wiary muzułmańskiej powstały w dwóch prowincjach na Sumatrze – Północnej i Zachodniej, a następnie religia ta zaczęła podbijać zachodnią i północno-centralną część Jawy. Jeszcze przed końcem XV wieku na terytorium dzisiejszej Indonezji kwitło dwadzieścia królestw muzułmańskich. W tym samym czasie Majapahit, ostatnie imperium hinduistyczne, chylił się ku upadkowi. Współcześnie wierzenia hinduistyczne przeważają jedynie na wyspie Bali, gdzie rdzenni mieszkańcy nadal walczą z ekspansją islamu.
Jednakże te sześć oficjalnych religii w żaden sposób nie definiuje duchowego życia Indonezyjczyków. Kiedy nauki i wierzenia zza mórz przybyły do Indonezji, jej mieszkańcy byli już od wieków zanurzeni we własnych przekonaniach o świecie i jego tajemnicach. Pozostałości tych wierzeń można zauważyć również współcześnie. Bywają one klasyfikowane jako animizm, chociaż większość badaczy uznaje to za uproszczenie. Za tym pojęciem kryje się wiara, że przedmioty, miejsca i wszelkie stworzenia mają esencję duchową, a zjawiska naturalne wywoływane są przez duchy.
Ludzie prehistoryczni byli przeświadczeni, że przy całej złożoności świata nie można zredukować go do warstwy materialnej. Za tym, co widoczne, słyszalne lub dające się dotknąć, znajduje się inna rzeczywistość, z której wypływają prawa i formy rządzące codziennością. To ta niedostrzegalna rzeczywistość definiuje czas i wpływa na nasilenie opadów, wielkość zbiorów czy jakość chowanego bydła. Oczywiście ludzie pragnęli, aby każda sytuacja działała na ich korzyść. Dlatego pojawił się złożony system praktyk i rytuałów mających udobruchać tego, który kierował biegiem życia. Wyobrażenia na temat tego, jaka istota odgrywa tę rolę, różniły się w zależności od grup etnicznych. Niektórzy dostrzegali w rzeczywistości działanie bogów lub bogiń, inni – naturalnych duchów, dobrych bądź złych, byli też tacy, którzy myśleli, że to dusze zmarłych. W świadomości dawnych Indonezyjczyków wszechświat był podzielony na trzy światy: górny, środkowy i dolny. Świat górny zamieszkany jest przez duchy mityczne, rodowe i ochraniające. Świat środkowy należy do ludzi. Świat dolny natomiast przypisany jest potworom, złym bogom i demonom. Rytuały stały się sposobem na wprowadzanie harmonii pomiędzy tymi wymiarami. Ci, którzy potrafili pośredniczyć między światem ludzi a dwoma pozostałymi, cieszyli się w społeczeństwie specjalnym statusem. Nazywani są szamanami, kapłanami lub mediami. W języku jawajskim osoba taka nosi miano dukun. Uważa się, że dukun __ ma wyjątkowe zdolności, a jego sława może wykroczyć poza granice jego wioski, co skutkuje niekończącymi się wizytami licznych gości. A z jakimi sprawami ludzie się do niego zwracają! Może to być jęczmień na oku, chęć odegrania się na niewiernym mężu lub prośba o powstrzymanie ulewnych deszczy. _Dukun_ jest jednocześnie pogodynką, weterynarzem, lekarzem, spowiednikiem, terapeutą rodzinnym i przewodnikiem. Z pomocą duchów może znaleźć odpowiedź na każde pytanie i dostarczyć lek na dowolną dolegliwość.
Swoją obecną nazwę państwo zawdzięcza Europejczykom. Przedrostek „indo-” nawiązuje do nazwy innego azjatyckiego kraju – Indii, a końcówka „-nesos” wywodzi się z greckiego i oznacza wyspę. Czyli słowo „Indonezja” dosłownie tłumaczy się jako „wyspę Indii”. Do powszechnego użycia nazwa ta weszła w końcówce XVIII wieku. Wcześniej region ten nazywany był Archipelagiem Indyjskim. Kraj przez wiele lat był holenderską kolonią i Holendrzy nazywali go Holenderskimi Indiami Wschodnimi lub po prostu Indiami. Kiedy na początku XX wieku powstawał narodowy ruch wolnościowy, lokalne społeczności zaczęły kojarzyć nazwę Indonezji z niepodległością i tożsamością narodową.
Podczas drugiej wojny światowej Indonezja okupowana była przez Japończyków. Rząd Japonii zamierzał powołać działające „niezależnie” władze projapońskie i umieścić na wysokich stanowiskach lokalnych przywódców narodowych, którzy przed wojną walczyli przeciw dominacji holenderskiej. Z czasem Indonezja miała stać się częścią planowanej Strefy Wspólnego Dobrobytu Wielkiej Azji Wschodniej, którą oczywiście mieli zarządzać Japończycy. Jednakże pod koniec lata 1945 roku stało się jasne, że Japonia przegrała wojnę. O poranku 17 sierpnia 1945 roku Sukarno, przyszły prezydent Indonezji, ogłosił niepodległość Republiki Indonezji, występując przed zgromadzonym przed jego domem tłumem. Ten dzień wyznacza początek niepodległości Indonezji.
Wcześniejsza historia archipelagu była równie niesamowita. Indonezja to jedna z najstarszych kolebek naszej cywilizacji. W 1891 roku w sercu Jawy znaleziono czaszkę _homo erectus_. Badacze uważają, że ma ona około pół miliona lat. Już po tym wykopalisku natrafiono tam na jeszcze starsze szczątki naszych przodków. W 1931 roku odkryto części szkieletu człowieka przypominającego neandertalczyka, którego nazwano „człowiekiem z Solo” (od pobliskiej rzeki) lub Jawantropem. Z niedawnych odkryć paleontologicznych można wywnioskować, że najwcześniejsi przedstawiciele _homo sapiens_ dotarli do Indonezji około 60–70 tysięcy lat temu. Jednakże ci pierwsi prehistoryczni ludzie zniknęli z tych terenów w wyniku późniejszych fal migracji.
Około 30 tysięcy lat temu na archipelag indonezyjski dotarli Negryci, ale nie wiadomo, skąd przybyli. Większość współczesnych mieszkańców Indonezji posługuje się językami z rodziny austronezyjskiej, za której kolebkę lingwiści uważają Tajwan i pobliskie wybrzeże Chin. Mniej więcej 2,5 tysiąca lat p.n.e. języki z tej rodziny dotarły na Borneo i rozprzestrzeniły się we wschodniej i zachodniej Indonezji.
Na historię Indonezji wpływ miały przenikające się różnorodne kultury: hinduska, chińska, kambodżańska, malezyjska, polinezyjska, portugalska, arabska, brytyjska i holenderska. Dziś kraj ten zamieszkują członkowie wielu grup i podgrup etnicznych, w tym Jawajczycy, Sundajczycy, Malajowie, Batakowie, Bandżarowie i chińscy Indonezyjczycy (Tionghoa). _Pancasila_, oficjalna ideologia założycielska Republiki Indonezji, wspiera i chroni etniczną oraz kulturową różnorodność obywateli kraju.
Bliskie współistnienie różnych narodowości zaowocowało powstaniem bogatej i barwnej cywilizacji z rozległymi gałęziami rdzennych wierzeń, w których pojawiały się elementy głównych światowych religii. To połączenie przyniosło zaskakującą obfitość lokalnych wariantów obrządków, które do dziś dynamicznie się rozwijają. Od 1965 roku za oficjalne religie uznaje się tam sześć głównych grup wyznań: islam, protestantyzm, katolicyzm, hinduizm, buddyzm i konfucjanizm (chociaż na dwadzieścia lat, między 1978 a 1998, został on wykluczony z tej listy). Co ciekawe, dwa wyznania chrześcijańskie (katolicyzm, sprowadzony do Indonezji przez Portugalczyków, oraz protestantyzm – czy też dokładniej kalwinizm – przywieziony przez Holendrów) zostały uznane przez rząd Indonezji za oddzielne religie.
Przeważająca większość Indonezyjczyków, bo ponad 80 procent, to wyznawcy islamu, co sprawia, że Indonezja jest krajem z największą na świecie populacją muzułmanów. Kraje arabskie rozpoczęły wymianę handlową z Indonezją już w IV wieku naszej ery. Islam, który dotarł do Indonezji z indyjskiego stanu Gudźarat, zakorzenił się tu natomiast dopiero w XIV wieku. Pierwsze centra wiary muzułmańskiej powstały w dwóch prowincjach na Sumatrze – Północnej i Zachodniej, a następnie religia ta zaczęła podbijać zachodnią i północno-centralną część Jawy. Jeszcze przed końcem XV wieku na terytorium dzisiejszej Indonezji kwitło dwadzieścia królestw muzułmańskich. W tym samym czasie Majapahit, ostatnie imperium hinduistyczne, chylił się ku upadkowi. Współcześnie wierzenia hinduistyczne przeważają jedynie na wyspie Bali, gdzie rdzenni mieszkańcy nadal walczą z ekspansją islamu.
Jednakże te sześć oficjalnych religii w żaden sposób nie definiuje duchowego życia Indonezyjczyków. Kiedy nauki i wierzenia zza mórz przybyły do Indonezji, jej mieszkańcy byli już od wieków zanurzeni we własnych przekonaniach o świecie i jego tajemnicach. Pozostałości tych wierzeń można zauważyć również współcześnie. Bywają one klasyfikowane jako animizm, chociaż większość badaczy uznaje to za uproszczenie. Za tym pojęciem kryje się wiara, że przedmioty, miejsca i wszelkie stworzenia mają esencję duchową, a zjawiska naturalne wywoływane są przez duchy.
Ludzie prehistoryczni byli przeświadczeni, że przy całej złożoności świata nie można zredukować go do warstwy materialnej. Za tym, co widoczne, słyszalne lub dające się dotknąć, znajduje się inna rzeczywistość, z której wypływają prawa i formy rządzące codziennością. To ta niedostrzegalna rzeczywistość definiuje czas i wpływa na nasilenie opadów, wielkość zbiorów czy jakość chowanego bydła. Oczywiście ludzie pragnęli, aby każda sytuacja działała na ich korzyść. Dlatego pojawił się złożony system praktyk i rytuałów mających udobruchać tego, który kierował biegiem życia. Wyobrażenia na temat tego, jaka istota odgrywa tę rolę, różniły się w zależności od grup etnicznych. Niektórzy dostrzegali w rzeczywistości działanie bogów lub bogiń, inni – naturalnych duchów, dobrych bądź złych, byli też tacy, którzy myśleli, że to dusze zmarłych. W świadomości dawnych Indonezyjczyków wszechświat był podzielony na trzy światy: górny, środkowy i dolny. Świat górny zamieszkany jest przez duchy mityczne, rodowe i ochraniające. Świat środkowy należy do ludzi. Świat dolny natomiast przypisany jest potworom, złym bogom i demonom. Rytuały stały się sposobem na wprowadzanie harmonii pomiędzy tymi wymiarami. Ci, którzy potrafili pośredniczyć między światem ludzi a dwoma pozostałymi, cieszyli się w społeczeństwie specjalnym statusem. Nazywani są szamanami, kapłanami lub mediami. W języku jawajskim osoba taka nosi miano dukun. Uważa się, że dukun __ ma wyjątkowe zdolności, a jego sława może wykroczyć poza granice jego wioski, co skutkuje niekończącymi się wizytami licznych gości. A z jakimi sprawami ludzie się do niego zwracają! Może to być jęczmień na oku, chęć odegrania się na niewiernym mężu lub prośba o powstrzymanie ulewnych deszczy. _Dukun_ jest jednocześnie pogodynką, weterynarzem, lekarzem, spowiednikiem, terapeutą rodzinnym i przewodnikiem. Z pomocą duchów może znaleźć odpowiedź na każde pytanie i dostarczyć lek na dowolną dolegliwość.
więcej..
