-
W empik go
Anna i Pan B. - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
25 stycznia 2022
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Anna i Pan B. - ebook
Najtrudniej w życiu być zwykłym człowiekiem.
Młody pisarz K. ma na koncie odwyk, świeże rozstanie z kobietą i rozpoczynane wciąż na nowo poszukiwania własnego miejsca. Niespodziewanie otrzymuje od swojej czytelniczki kuszącą propozycję – krótkie wakacje od życia.
Anna, czuła i ciepła jak bezpieczna przystań, niesie ze sobą tak potrzebny spokój i dystans do przeszłości. W podróży do jej domu, ale też do swojego wnętrza, towarzyszy mu dziwny człowiek. Poznany w pociągu Pan B. to trochę wytwór umysłu, trochę anioł stróż, a na pewno przewodnik po dręczących myślach. Czy tajemnica, którą skrywa mężczyzna, może być dla K. jednym z kluczy do zrozumienia własnego życia?
– Lubię się podobać – odpowiada zalotnie i puszcza do mnie oko – odprowadzisz mnie?
Wstaję i idę za nią. Do drzwi wyjściowych, do furtki, do drogi, po czym odprowadzam wzrokiem jej odchodzące ciało.
Anna jest niska. Ma silne ramiona, wąską talię i umięśnione pośladki. Nie odwraca się, choć czekam na to. Wszystko w jej ciele wydaje się emanować prostotą, siłą i sensem. Jest ugruntowane, zasadne i mądre. Anna jest jak czółno, w którym pokonać można wzburzoną rzekę. Albo jak ciężki, razowy chleb wysadzany ziarnami, z którego odrywa się malutkie kęsy, a potem żuje je – lepkie i pożywne – całymi godzinami.
| Kategoria: | Literatura piękna |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8032-861-7 |
| Rozmiar pliku: | 1,9 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
1.
Pierwszego dnia tego niezwykłego miesiąca mieszkałem jeszcze w Krakowie. Odkąd dwadzieścia lat temu wyjechałem z domu i – szumnie mówiąc – wszedłem w dorosłość, nie znalazłem dla siebie odpowiedniego miejsca. Kraków męczył mnie i wypraszał.
Pracowałem w szkole, uprawiałem sport i próbowałem żyć z Małgorzatą – kobietą o jasnych włosach, niebieskich oczach i szerokich plecach. Praca wychodziła mi dobrze, sport bardzo dobrze, a życie z Gośką miewało wzloty, z pozycji których łatwiej dostrzegałem jego wady.
Byłem skromny, zdyscyplinowany i rozsądny. Doprawdy trudno wyobrazić sobie zwyklejszego człowieka.
*
Mieszkałem sam, a w chwilach męczącej samotności leżałem na równo zaścielonym łóżku. Gładziłem pościel i podziwiałem książki ustawione na półce. Zastanawiałem się, czy stoją we właściwym porządku.
Czy Zbrodnia i kara nie wystaje zanadto z szeregu i nie burzy kompozycji? Czy na pewno jest na tyle wysoka, by znajdować się między Dżumą a Procesem? A może kolejność powinna być zupełnie inna?
Wcześniej czy później i tak przestawiałem książki i układałem je od nowa. A to ze względu na rozmiar, kolejność omawiania ich w szkole albo chronologię powstania. Nie o ułożenie przecież, a o układanie chodziło. Układanie, które było dla mnie najważniejsze i któremu nie potrafiłem się oprzeć.
Oprócz przekładania książek sprzątałem, a następnie – siedząc na łóżku – przenosiłem wzrok z jednej sterty porządku na drugą. Wąchałem świeżo uprasowane koszule i lustrowałem poskładane w kostkę bluzki, chcąc dostrzec niedoskonałość. Niczym greenkeeper na stadionie Liverpoolu wpatrywałem się w wyszorowany dywan i klęcząc, równałem odstające frędzle. Porządkowałem swój mały świat zewnętrzny, łudząc się, że roztaczam kontrolę nad tym, który nosiłem w sobie.
Po sprzątaniu wychodziłem na balkon i paliłem papierosa, strzepując popiół do blaszanej puszki. Zamiast patrzeć na świat wokół domu, patrzyłem do wnętrza pokoju. Widziałem odbicie swojej twarzy, drzew, budynków i nieba. Od palenia odrywała mnie zwykle smuga na szybie, która budziła niezadowolenie. Wyobrażałem sobie kurz, który zgromadził się za szafą. Nie mijała godzina i sprzątałem od nowa.
Zdarzały się dni, kiedy potrafiłem przyglądać się światu wokół balkonu. Najbliżej był ogród. Właściciele domu, w którym mieszkałem, urządzili go w charakterystycznym dla siebie, bałaganiarskim guście. Z ogrodu i pokojów pode mną unosił się zapach zaniedbania zmieszany z krzykami krnąbrnej nastolatki i jej apodyktycznej mamy.
Za ogrodzeniem znajdowało się małe strzeżone osiedle. Składały się na nie trzy bloki. Każdy z nich był taki sam – czteropiętrowy, z trzema rzędami połączonych ze sobą balkonów, które oplatały budynek jak wstęga. Niejakim urozmaiceniem było to, że budynki prezentowały mi się z różnych stron. Pierwszy od frontu, drugi z boku, a trzeci od strony garaży. W ten sposób w mojej wyobraźni powstawał trójwymiarowy model każdego z nich, idea bloku przy ulicy Bagrowej.
Lubiłem patrzeć na ludzi znajdujących się w mieszkaniach naprzeciwko mnie. Zaaferowani krzątali się wokół zwykłości – sprzątali, przygotowywali i spożywali posiłki, oglądali telewizję i usypiali dzieci. Kiedy wychodzili na swoje balkony, ogarniał mnie spokój. Robili to samo, co ja.
Szczególnie upodobałem sobie obserwowanie dwojga z nich. Pierwszym był mężczyzna w średnim wieku. Wysoki, zawsze w sportowych spodenkach i kurtce z długim rękawem. Pan, któremu w myślach nadawałem różne imiona, wychodził na balkon i rozmawiał przez telefon. Jego słowa docierały do mnie niepełne. Słyszałem dźwięki, ale nie mogłem ich zrozumieć. Mężczyzna był zbyt daleko, zatem treść prowadzonych przez niego rozmów musiałem sobie dopowiadać. Słuchałem więc nie jego, a siebie. Brzmiał jak znana piosenka, której urywek – słyszany z oddali – staje się pretekstem, by samemu nucić pod nosem.
Drugim obiektem moich obserwacji była młoda dziewczyna. Miała krótkie włosy i okulary, niebieskie jeansy, za duży sweter. Siadała w wiklinowym fotelu z papierosem w ręce i nie paląc go, czytała książkę. Odganiała dym sprzed oczu, a ja wkładałem w te bezużyteczne obłoczki zdania, które mogły znajdować się w trzymanej przez nią powieści. „Lolito, światłości mojego życia, ogniu moich lędźwi”.
Po kilkunastu minutach spokój ulatywał ze mnie i bez wyraźnej przyczyny budziła się trwoga. Na balkon przylatywały ćmy. Były duże, włochate i pęczniały od niepokoju. Wyglądały jak bombowce gotowe zrzucić ładunki wypełnione strachem. Wirowały i uderzały mnie w tors, a ja uciekałem do pokoju i rozpoczynałem trening. Po około godzinie byłem gotowy do biegu, po którym czekały na mnie tylko prysznic, kolacja i noc.
Kładłem się w ciemności. Zanurzając w nią dłoń, sięgałem po tabletkę nasenną. Tuż po zamknięciu oczu prowokowałem pozytywne myślenie.
Oto prowadzę dwóch młodszych braci na boisko piłkarskie. Ja mam kilkanaście, oni po kilka lat. Wykopuję piłkę tak wysoko, jak tylko potrafię. Chłopcy biegają z uniesionymi głowami i śledzą lot futbolówki, chcąc znaleźć się jak najbliżej miejsca, w którym spadnie. Przynoszą ją do mnie, jakby aportowali, i domagają się powtórki. Jest przedpołudnie. Boisko zalane słońcem, a na nim cztery ruchome punkty: największy, dwa mniejsze i ledwie widoczny, wzbijający się i opadający.
Wracamy zmęczeni i roześmiani, ale ja wciąż się boję. A to że któryś potknie się i przewróci, a to że wpadnie pod samochód. Trzymam ich blisko siebie i strofuję. W końcu siadają na ławce przy wiejskim sklepie, a ja idę po wodę. Otwieram ją dla nich z hukiem odskakującego kapsla. Woda wystrzeliwuje jak z fontanny, a oni zanoszą się śmiechem. Piją i urządzają konkurs bekania.
Nocami myślę o tym, że są już dorośli i że w ogóle ich nie znam. Sceny z piłką powtarzam sobie kilkadziesiąt razy. Zdarza się, że zasypiam.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------
Pierwszego dnia tego niezwykłego miesiąca mieszkałem jeszcze w Krakowie. Odkąd dwadzieścia lat temu wyjechałem z domu i – szumnie mówiąc – wszedłem w dorosłość, nie znalazłem dla siebie odpowiedniego miejsca. Kraków męczył mnie i wypraszał.
Pracowałem w szkole, uprawiałem sport i próbowałem żyć z Małgorzatą – kobietą o jasnych włosach, niebieskich oczach i szerokich plecach. Praca wychodziła mi dobrze, sport bardzo dobrze, a życie z Gośką miewało wzloty, z pozycji których łatwiej dostrzegałem jego wady.
Byłem skromny, zdyscyplinowany i rozsądny. Doprawdy trudno wyobrazić sobie zwyklejszego człowieka.
*
Mieszkałem sam, a w chwilach męczącej samotności leżałem na równo zaścielonym łóżku. Gładziłem pościel i podziwiałem książki ustawione na półce. Zastanawiałem się, czy stoją we właściwym porządku.
Czy Zbrodnia i kara nie wystaje zanadto z szeregu i nie burzy kompozycji? Czy na pewno jest na tyle wysoka, by znajdować się między Dżumą a Procesem? A może kolejność powinna być zupełnie inna?
Wcześniej czy później i tak przestawiałem książki i układałem je od nowa. A to ze względu na rozmiar, kolejność omawiania ich w szkole albo chronologię powstania. Nie o ułożenie przecież, a o układanie chodziło. Układanie, które było dla mnie najważniejsze i któremu nie potrafiłem się oprzeć.
Oprócz przekładania książek sprzątałem, a następnie – siedząc na łóżku – przenosiłem wzrok z jednej sterty porządku na drugą. Wąchałem świeżo uprasowane koszule i lustrowałem poskładane w kostkę bluzki, chcąc dostrzec niedoskonałość. Niczym greenkeeper na stadionie Liverpoolu wpatrywałem się w wyszorowany dywan i klęcząc, równałem odstające frędzle. Porządkowałem swój mały świat zewnętrzny, łudząc się, że roztaczam kontrolę nad tym, który nosiłem w sobie.
Po sprzątaniu wychodziłem na balkon i paliłem papierosa, strzepując popiół do blaszanej puszki. Zamiast patrzeć na świat wokół domu, patrzyłem do wnętrza pokoju. Widziałem odbicie swojej twarzy, drzew, budynków i nieba. Od palenia odrywała mnie zwykle smuga na szybie, która budziła niezadowolenie. Wyobrażałem sobie kurz, który zgromadził się za szafą. Nie mijała godzina i sprzątałem od nowa.
Zdarzały się dni, kiedy potrafiłem przyglądać się światu wokół balkonu. Najbliżej był ogród. Właściciele domu, w którym mieszkałem, urządzili go w charakterystycznym dla siebie, bałaganiarskim guście. Z ogrodu i pokojów pode mną unosił się zapach zaniedbania zmieszany z krzykami krnąbrnej nastolatki i jej apodyktycznej mamy.
Za ogrodzeniem znajdowało się małe strzeżone osiedle. Składały się na nie trzy bloki. Każdy z nich był taki sam – czteropiętrowy, z trzema rzędami połączonych ze sobą balkonów, które oplatały budynek jak wstęga. Niejakim urozmaiceniem było to, że budynki prezentowały mi się z różnych stron. Pierwszy od frontu, drugi z boku, a trzeci od strony garaży. W ten sposób w mojej wyobraźni powstawał trójwymiarowy model każdego z nich, idea bloku przy ulicy Bagrowej.
Lubiłem patrzeć na ludzi znajdujących się w mieszkaniach naprzeciwko mnie. Zaaferowani krzątali się wokół zwykłości – sprzątali, przygotowywali i spożywali posiłki, oglądali telewizję i usypiali dzieci. Kiedy wychodzili na swoje balkony, ogarniał mnie spokój. Robili to samo, co ja.
Szczególnie upodobałem sobie obserwowanie dwojga z nich. Pierwszym był mężczyzna w średnim wieku. Wysoki, zawsze w sportowych spodenkach i kurtce z długim rękawem. Pan, któremu w myślach nadawałem różne imiona, wychodził na balkon i rozmawiał przez telefon. Jego słowa docierały do mnie niepełne. Słyszałem dźwięki, ale nie mogłem ich zrozumieć. Mężczyzna był zbyt daleko, zatem treść prowadzonych przez niego rozmów musiałem sobie dopowiadać. Słuchałem więc nie jego, a siebie. Brzmiał jak znana piosenka, której urywek – słyszany z oddali – staje się pretekstem, by samemu nucić pod nosem.
Drugim obiektem moich obserwacji była młoda dziewczyna. Miała krótkie włosy i okulary, niebieskie jeansy, za duży sweter. Siadała w wiklinowym fotelu z papierosem w ręce i nie paląc go, czytała książkę. Odganiała dym sprzed oczu, a ja wkładałem w te bezużyteczne obłoczki zdania, które mogły znajdować się w trzymanej przez nią powieści. „Lolito, światłości mojego życia, ogniu moich lędźwi”.
Po kilkunastu minutach spokój ulatywał ze mnie i bez wyraźnej przyczyny budziła się trwoga. Na balkon przylatywały ćmy. Były duże, włochate i pęczniały od niepokoju. Wyglądały jak bombowce gotowe zrzucić ładunki wypełnione strachem. Wirowały i uderzały mnie w tors, a ja uciekałem do pokoju i rozpoczynałem trening. Po około godzinie byłem gotowy do biegu, po którym czekały na mnie tylko prysznic, kolacja i noc.
Kładłem się w ciemności. Zanurzając w nią dłoń, sięgałem po tabletkę nasenną. Tuż po zamknięciu oczu prowokowałem pozytywne myślenie.
Oto prowadzę dwóch młodszych braci na boisko piłkarskie. Ja mam kilkanaście, oni po kilka lat. Wykopuję piłkę tak wysoko, jak tylko potrafię. Chłopcy biegają z uniesionymi głowami i śledzą lot futbolówki, chcąc znaleźć się jak najbliżej miejsca, w którym spadnie. Przynoszą ją do mnie, jakby aportowali, i domagają się powtórki. Jest przedpołudnie. Boisko zalane słońcem, a na nim cztery ruchome punkty: największy, dwa mniejsze i ledwie widoczny, wzbijający się i opadający.
Wracamy zmęczeni i roześmiani, ale ja wciąż się boję. A to że któryś potknie się i przewróci, a to że wpadnie pod samochód. Trzymam ich blisko siebie i strofuję. W końcu siadają na ławce przy wiejskim sklepie, a ja idę po wodę. Otwieram ją dla nich z hukiem odskakującego kapsla. Woda wystrzeliwuje jak z fontanny, a oni zanoszą się śmiechem. Piją i urządzają konkurs bekania.
Nocami myślę o tym, że są już dorośli i że w ogóle ich nie znam. Sceny z piłką powtarzam sobie kilkadziesiąt razy. Zdarza się, że zasypiam.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------
więcej..
