Bez powrotu - ebook

25 sierp­nia 2017
War­szawa-Bie­lany, ulica Bar­cicka

Dawno temu, za głę­bo­kim morzem i wysoką górą, w zie­lo­nej kra­inie Agulo żyła sobie księż­niczka Wody o imie­niu Gara. Była młoda i piękna, jej czarne włosy lśniły niczym skrzy­dła kruka. W końcu przy­szedł czas, gdy Gara zapra­gnęła wyjść za mąż. Jej mężem nie mógł zostać byle kto, lecz jedy­nie ten, któ­rego szcze­rze poko­cha. O tym, czy znaj­dzie się ktoś taki, mogła dowie­dzieć się tylko w jeden spo­sób. Wiesz, kocha­nie, w jaki? Nie wiesz, maleńka, skąd mogła­byś to wie­dzieć… W takim razie słu­chaj uważ­nie dalej.

Dolo­res Riva Ortega poło­żyła swoją cie­płą dłoń na czole dziew­czynki i pogła­dziła deli­katną skórę, zaha­cza­jąc o miękką linię jej wło­sów. Zro­biła to odru­chowo. Karinka lubiła jej piesz­czoty, zwłasz­cza przed snem. Wystar­czyło, by mała przy­tu­liła poli­czek do poduszki, a Dolo­res zaraz przy­ga­szała świa­tło i sia­dała na brzegu łóżka. Otu­lała drobne ramiona koł­drą, by dziew­czynka nie czuła wie­czor­nego chłodu, po czym powta­rzała ten sam rytuał: muskała opusz­kami pal­ców jej czoło, rysu­jąc na nim mniej­sze i więk­sze kółka. Ten mono­tonny ruch spra­wiał, że oczy Karinki zamy­kały się i pod powieki przy­cho­dził dobry sen.

Tak działo się przez pięć lat, więc i tym razem Dolo­res nie wyobra­żała sobie, by mogło być ina­czej. To, że zamiast nocy był teraz śro­dek dnia, a chłód zastą­piło let­nie słońce wdzie­ra­jące się przez nagrzane okna, nie robiło róż­nicy. Zna­cze­nia nie miało też to, że nie były same – poza nia­nią i dziew­czynką nie­wielki pokój wypeł­niało sie­dem osób.

– Otóż wraz z nadej­ściem nowego roku miał odbyć się w wio­sce festyn – mówiła dalej Dolo­res, nie odry­wa­jąc dłoni od czoła Karinki. – A zwy­czaj naka­zy­wał, by wszyst­kie panny, które chcą poznać swoją przy­szłość, zebrały się przy zacza­ro­wa­nej fon­tan­nie, do któ­rej wpa­dała woda z sied­miu stru­mieni pły­ną­cych z gór. Wystar­czyło nachy­lić się nad jej taflą i przej­rzeć w lustrze wody. Jeśli pozo­sta­wała kry­sta­licz­nie czy­sta, dziew­czy­nie wró­żono szczę­ście. Bywało jed­nak, że woda męt­niała i burzyła się, wiesz­cząc tym samym pan­nie zgubę i los nazna­czony hańbą. Żadna z dziew­cząt nie chciała mieć zła­ma­nego serca ani okryć się złą sławą. Pochy­lały się więc nad fon­tanną z obawą, ale i nadzieją, że w jej toni zoba­czą nie­zmą­cone odbi­cia swo­ich twa­rzy. Kiedy przy­szła kolej na Garę, księż­niczka nachy­liła się nad brze­giem i ode­tchnęła z ulgą, widząc, że woda jest czy­sta i spo­kojna. Nim jed­nak pod­nio­sła głowę, woda nagle pociem­niała, zmęt­niała i spię­trzyła się, jakby zadął w nią ostry wiatr. Po chwili pokryła się czer­wie­nią, zupeł­nie jak gdyby do fon­tanny wpa­dło roz­ża­rzone słońce. Prze­ra­żona Gara nie rozu­miała, co się stało ani dla­czego. Wtem poczuła na swym ramie­niu czy­jąś dłoń. Gdy się obró­ciła, zoba­czyła sta­rego mędrca, który powie­dział do niej: „To, co musi się wyda­rzyć, wyda­rzy się. Ucie­kaj od Ognia, Garo, albo on cię pochło­nie!”.

Dolo­res prze­rwała opo­wia­da­nie. Zza rękawa swo­jej czar­nej sukni wyjęła chustkę, po czym dys­kret­nie wytarła nią skrzy­dełka nosa i wil­gotny kącik oka. Kiedy chustka wró­ciła na swoje miej­sce, kobieta uśmiech­nęła się do dziecka prze­pra­sza­jąco.

– Wybacz mi, skar­bie, na czym to skoń­czy­łam? Ach, na sta­rym mędrcu i klą­twie. Słu­chaj więc dalej. Jesz­cze tego samego dnia z sąsied­niej wyspy Ognia, nad którą wzno­sił się groźny wul­kan, przy­pły­nęły łodzie, a na jed­nej z nich król tej wyspy wraz ze swoim synem, księ­ciem o imie­niu Jonay. Oni także chcieli powi­tać nowy rok i przy­łą­czyć się do zabawy trwa­ją­cej w kra­inie Agulo. Gdy tylko łodzie dobiły do brzegu, przy­by­sze wyszli na pia­sek, a miesz­kańcy wio­ski powi­tali ich rado­śnie. Los chciał, że pierw­szą kobietą, jaką ujrzał Jonay, była piękna Gara. Mło­dzi natych­miast zako­chali się w sobie. Kilka dni póź­niej ogło­szono ich zarę­czyny. Gara i Jonay nie posia­dali się ze szczę­ścia. Jed­nak gdy infor­ma­cja o zrę­ko­wi­nach roze­szła się po oko­licy, na wyspie Wody zatrzę­sła się zie­mia, a wul­kan na wyspie Ognia zaczął wyrzu­cać w niebo pło­mie­nie i pie­kący pył. Wtedy przy­po­mniano sobie o prze­po­wiedni sta­rego mędrca. Zwią­zek Wody i Ognia zwia­sto­wał nie­szczę­ście dla obu kró­lestw. Strach padł na miesz­kań­ców wysp, a wraz z nim poja­wiła się złość na Garę i Jonaya. Rodzice Gary natych­miast odwo­łali ślub, a Jonay, prze­pę­dzony z kra­iny Agulo, wró­cił na wyspę Ognia i miał ni­gdy wię­cej nie poka­zy­wać się na wyspie Wody. Garze rów­nież naka­zano zapo­mnieć o uko­cha­nym. Jed­nak miłość mło­dych trwała na­dal. Żadne z nich nie potra­fiło pogrze­bać łączą­cego ich uczu­cia.

– Już wystar­czy – ode­zwał się kobiecy głos spod ściany. – Odejdź od niej, Dolo­res. Moja córka tego nie potrze­buje.

Beata Moraw­ska zbli­żyła się do pochy­lo­nej nad dziew­czynką sześć­dzie­się­cio­let­niej niani. Wyko­nała przy tym ruch, jakby chciała chwy­cić ją za łokieć i odcią­gnąć od Karinki, jed­nak kobieta zwin­nie uchy­liła się od jej dotyku.

– Prze­cież nie możesz sie­dzieć przy niej cały czas. – Moraw­ska nie zamie­rzała ustę­po­wać. – To już twoja czwarta godzina. Czas odpo­cząć. Potrze­bu­jesz chwili odde­chu, jak my wszy­scy zresztą – dodała.

Dolo­res wypro­sto­wała plecy, ale wciąż nie ruszała się z miej­sca.

– Chcę dokoń­czyć. Nie prze­rywa się opo­wia­da­nia w poło­wie.

Obró­ciła się przez ramię w nadziei, że któ­raś z osób sie­dzą­cych pod ścianą ją poprze. Na reak­cję swo­jej matki nie mogła liczyć. Josefa miała zamknięte oczy i była odcięta od tego, co działo się tuż obok. Wyglą­dała, jakby spała, i tylko co jakiś czas z jej ust wydo­by­wało się ciche: _mi cora­zon… mi cora­zon_…¹ Córka Dolo­res, dwu­dzie­sto­sze­ścio­let­nia Pilar, błą­dziła gdzieś myślami. Gdyby mogła, wsu­nę­łaby do uszu słu­chawki z jakąś ope­rową arią i prze­nio­sła się z tego nie­wiel­kiego pokoju w zupeł­nie inne miej­sce. Naj­le­piej na swoją uko­chaną scenę w teatrze, byle dalej stąd. Dwie star­sze panie, które Dolo­res poznała lata temu w kościel­nym kółku modli­tew­nym, rów­nież zda­wały się nie zauwa­żać jej pro­szą­cego wzroku. Sie­działy z pochy­lo­nymi gło­wami i prze­su­wały w pal­cach kora­liki różań­ców. Przy­jaźń z rodziną Rivów Orte­gów, choćby nie wia­domo jak zażyła, nie dawała im prawa do wtrą­ca­nia się w sprawy chle­bo­daw­ców Dolo­res, czyli pań­stwa Moraw­skich.

Nia­nia prze­su­nęła więc spoj­rze­nie na ostat­nie krze­sło. Sie­dział na nim trzy­dzie­sto­dwu­letni męż­czy­zna, ubrany w czarne spodnie i białą koszulę, któ­rej rękawy opi­nały się na umię­śnio­nych ramio­nach.

Rafał Moraw­ski zaszu­rał nogami, a następ­nie dźwi­gnął się z krze­sła.

– Pozwól jej – powie­dział krótko do żony.

Sta­nął w żoł­nier­skim roz­kroku tuż za ple­cami Dolo­res i skrzy­żo­wał ręce na pier­siach. Nie patrzył ani na Beatę, ani na nia­nię. Był sku­piony tylko na twa­rzy leżą­cej dziew­czynki.

– Nic złego się prze­cież nie dzieje – dodał, nie odry­wa­jąc spoj­rze­nia od dziecka. – Poza tym sama wiesz, jak nasza córka kocha bajki.

– Zwa­rio­wa­łeś… – par­sk­nęła Beata. – Jak Boga kocham, wszy­scy powa­rio­wa­li­ście.

Ode­szła na kilka kro­ków i zatrzy­mała się pod oknem. Ner­wowo popra­wiła koron­kowy koł­nie­rzyk swo­jej ciem­no­sza­rej sukienki. Szy­ko­wała się, by dorzu­cić jesz­cze kilka gorz­kich słów, ale Rafał ją uprze­dził.

– Dolo­res chce tylko pomóc. Powin­ni­śmy być jej wdzięczni.

Musiał zauwa­żyć, jak zadrżały jej usta. Wymi­nął sie­dzącą na stołku nia­nię i pod­szedł do żony.

– Chodź do mnie. – Przy­cią­gnął ją i przy­tu­lił do odpra­so­wa­nej koszuli. – To nie jest pora na udo­wad­nia­nie sobie cze­go­kol­wiek – powie­dział, gła­dząc Beatę po gło­wie. – Przez to wszystko led­wie się trzy­masz. Jesteś blada jak papier.

Przy­lgnęła do jego tuło­wia. Rze­czy­wi­ście, od rana czuła się fatal­nie. Mdliło ją. Do tego ten nie­wielki pokój, w któ­rym stło­czyli się w kilka osób, stał się tak duszny, jak gdyby wypom­po­wano z niego cały tlen.

– Otwo­rzę okno. – Pilar ocho­czo się pode­rwała. – Josefa też zaraz zemdleje, cały czas łapie się za serce.

– Żad­nego hałasu! – Beata zatrzy­mała ją, zanim zdą­żyła chwy­cić za klamkę. To, że wszy­scy dusili się w cięż­kim powie­trzu, niczego nie zmie­niało. Okno musiało pozo­stać zamknięte, by ani jeden dźwięk z ulicy nie dostał się do wnę­trza. – W domu ma być cisza. Rozu­miesz, Pilar? Cisza.

Odcze­kała, aż Pilar z Rafa­łem wrócą na swoje miej­sca pod ścianą. Znów zro­biło się spo­koj­nie, tak jak tego chciała. Obró­ciła się ple­cami do pokoju i spoj­rzała przez szybę na ogród. Na roz­ło­ży­sty klon sto­jący tuż przy ogro­dze­niu i na drew­niany domek zawie­szony przy jego pniu. Dopiero co go zain­sta­lo­wali, nie zdą­żyli nawet pola­kie­ro­wać desek, by zabez­pie­czyć je przed wil­go­cią. Może jesz­cze uda im się to zro­bić przed jesie­nią, może to wszystko jakoś się poto­czy…

– Mów, Dolo­res. Opo­wia­daj dalej – dobiegł ją głos męża.

Posta­no­wiła nie reago­wać. Zaci­snęła tylko zęby, po czym oparła czoło o roz­grzaną słoń­cem szybę.

Nogi stołka, na któ­rym sie­działa Dolo­res, zaszu­rały cicho po posadzce.

– W dzi­siej­szych cza­sach nikt nie chce słu­chać sta­rych legend – odparła cięż­kim gło­sem nia­nia. – Doro­słych nic nie obcho­dzą, a dzieci są takie nie­cier­pliwe. Nie potra­fią usie­dzieć w jed­nym miej­scu. Ale ona jest inna. Lubi, jak jej opo­wia­dam.

– Wszy­scy posłu­chamy. Mów – pona­glił ją Rafał.

Beata drgnęła. Kątem oka widziała, jak dłoń niani ponow­nie dotyka czoła jej córki.

– Skoń­czy­łam na tym, że mło­dych roz­dzie­lono. Jonay o niczym tak nie marzył jak o tym, by znów zna­leźć się przy uko­cha­nej. Pew­nej nocy obwią­zał się w pasie bara­nimi pęche­rzami wypeł­nio­nymi powie­trzem i rzu­cił się w morze. Kiedy dotarł na ląd, już świ­tało. Gara, która wciąż go wypa­try­wała, natych­miast padła mu w ramiona. Nie było siły, która mogłaby ich roz­dzie­lić. Chwy­cili się za ręce i zaczęli ucie­kać przed sie­bie, w głąb wyspy. Pod ich sto­pami trzesz­czały zgnia­tane w pędzie gałę­zie, we włosy wplą­ty­wały się zwi­sa­jące z drzew paję­czyny. Bie­gli tak długo, aż zna­leźli się pośrodku lau­ro­wego lasu. W końcu przy­sta­nęli, by odpo­cząć. Oparli plecy o omszałe pnie drzew i nasłu­chi­wali. Zamiast śpiewu pta­ków sły­szeli odgłosy pogoni, którą król kra­iny Agulo wysłał, by schwy­tać zbun­to­waną córkę i jej uko­cha­nego. Kiedy straże były już bli­sko, Gara i Jonay musieli zade­cy­do­wać: mogli dać się schwy­tać, by roz­dzie­lono ich na zawsze, lub razem zgi­nąć. Nie wyobra­żali sobie życia bez sie­bie. Wdra­pali się więc na naj­wyż­szy szczyt wyspy, zwany El Cedro, i ocio­sali dwie gałę­zie, tak by ich końce utwo­rzyły ostre szpi­kulce. Patrząc sobie w oczy, oparli ostrza o swoje serca i przy­tu­lili się do sie­bie bar­dzo, bar­dzo mocno. Cedrowe gałę­zie prze­biły ich na wylot².

– Dosyć! – Krzyk Beaty odbił się od ścian. – Ani słowa wię­cej, Dolo­res. Popatrz na moją córkę. Myślisz, że to, co robisz, spra­wia jej radość? Ona cię nie sły­szy. Mar­twe dzieci nie słu­chają bajek.

Nia­nia zako­ły­sała się na stołku. Rozu­miała ból, jaki prze­szy­wał Moraw­ską. W bólu wykrzy­kuje się różne słowa. Miała do niego prawo. Gdyby tylko wie­działa, że to, co mówi, nie jest do końca prawdą.

– Nie ma pani racji – odpo­wie­działa, sta­ra­jąc się mówić ze spo­ko­jem. – One tak szybko nie odcho­dzą. Mała dziew­czynka wciąż jest tu z nami i na nas patrzy. I sły­szy lepiej, niż się pani wydaje.

Beata zwę­ziła oczy.

– Naprawdę chcesz wie­dzieć, co mi się wydaje? Że zmar­łym należy się spo­kój. W głowę zacho­dzę, jak mogłam dać się wam tak otu­ma­nić! Musiało mi odjąć rozum, że zgo­dzi­łam się przy­wieźć tu ciało i pozwo­lić na ten cały cyrk. Gdy­bym tylko wie­działa, że będzie­cie drę­czyć ją po śmierci… – Wzrok Moraw­skiej zawi­ro­wał wokół posta­wio­nej na stoł­kach trumny. – Moja biedna maleńka…

To było nie­roz­sądne, że nie wzięła leków uspo­ka­ja­ją­cych. Aku­rat dzi­siaj, w naj­trud­niej­szym dniu swo­jego życia. Na trzeźwo widok mar­twego dziecka jest nie do znie­sie­nia. Mąci zmy­sły i łamie czło­wieka. Powinna się znie­czu­lić choć tro­chę, ale przez to, co stało się nad ranem, zapo­mniała o piguł­kach.

O tym, że przed pogrze­bem ciało zosta­nie przy­wie­zione na kilka godzin do ich domu, dowie­działa się nie­spo­dzie­wa­nie. Było przed siódmą, leżała w łóżku wycień­czona po kolej­nej nie­prze­spa­nej nocy. Usły­szała od Rafała, że przy­wiozą ją tuż po dzie­wią­tej, więc niech lepiej dopro­wa­dzi się do jako takiego porządku. Nie rozu­miała, co strze­liło mu do głowy. Zasła­niał się jaki­miś bzdur­nymi argu­men­tami, ale jak się póź­niej oka­zało, kazał spro­wa­dzić ich córkę na wyraźną suge­stię Dolo­res, z czego rów­nież nie zamie­rzał się tłu­ma­czyć. Powie­dział tylko, że tak trzeba. Jeżeli liczył na to, że dla świę­tego spo­koju Beata zgo­dzi się na wszystko, miał rację. Pod­dała się po krót­kiej wymia­nie zdań. Nie miała sił na walkę.

Nie widziała jej cztery dni, z któ­rych każdy był gor­szy od poprzed­niego. Trzę­sła się, kiedy otwie­rano trumnę. Na prośbę Rafała zakład pogrze­bowy zadbał, by odkryte czę­ści ciała ich córki nie były sine. Pocią­gnęli jej dło­nie i policzki lek­kim różem, by spra­wiała wra­że­nie jedy­nie śpią­cej. Jej mąż wyku­pił tę usługę głów­nie ze względu na Pio­tru­sia. Nie wyobra­żał sobie, by ich synek nie mógł poże­gnać się z sio­strą, a prze­cież ostat­nie wspólne chwile nie powinny być dla niego kosz­ma­rem. Miałby zapa­mię­tać ją taką bladą, nie­mal prze­zro­czy­stą? Stąd ten maki­jaż i uda­wany sen.

– Zupeł­nie nie rozu­miem, o co tyle hałasu. Prze­cież moja matka chce dobrze, więc co za pro­blem? – ode­zwała się Pilar, wyry­wa­jąc Beatę z zadumy.

Moraw­ska poczuła, jak jej gar­dło zamie­nia się w wąską szcze­linę.

– Ty ni­gdy w niczym nie widzisz pro­blemu.

Odpo­wie­działo jej wzru­sze­nie ramion. Drgnęły pod obci­słym czar­nym gol­fem, pod­rzu­ca­jąc jed­no­cze­śnie roz­rzu­cone na nich pukle w kolo­rze doj­rza­łej mar­chwi. Pod wzglę­dem urody Pilar wymy­kała się sche­ma­towi kobiety o połu­dnio­wych korze­niach. Jej jasna, nie­mal biała cera kon­tra­sto­wała z jaskrawą barwą wło­sów, nada­jąc ich wła­ści­cielce raczej irlandzki wygląd. Kiedy Beata zoba­czyła ją po raz pierw­szy, przy­szedł jej na myśl słynny por­tret Lukre­cji Bor­gii. Pilar była dla niej wła­śnie niczym Lukre­cja: zabój­czo piękną kobietą o stu twa­rzach.

– Rafał uznał, że to nawet dobrze, by uro­czy­sto­ści poże­gnalne odbyły się według sta­rej tra­dy­cji. Było tak? – Pilar zwró­ciła się w stronę Moraw­skiego.

Nie musiała długo cze­kać, aż jej przy­tak­nie. Znów się posta­rał. Nie zawiódł wcze­śniej Dolo­res i nie zamie­rzał teraz zawieść jej córki.

– Usta­li­li­śmy to prze­cież – odparł bez mru­gnię­cia okiem.

Beata pode­szła do bia­łej trumny i popra­wiła wysta­jący za jej brzeg rąbek koronki, który wywi­nął się pod­czas ukła­da­nia ciała.

– Ja nic takiego nie usta­la­łam – rzu­ciła z wyrzu­tem w stronę męża. – I nie dam się wcią­gnąć w odpra­wia­nie waszej dia­bel­skiej magii nad moim dziec­kiem.

Dusiło ją w pier­siach coraz bar­dziej. Od wyce­lo­wa­nych w nią spoj­rzeń i widoku mar­twej Karinki. Gdyby tylko mogła, roz­go­ni­łaby to całe towa­rzy­stwo na cztery wia­try. Zosta­łyby w salo­niku tylko we dwie, matka i córka. Tyle rze­czy chciała jej powie­dzieć. Kiedy wyrzu­ci­łaby już z sie­bie wszystko, dołą­czy­liby do nich Rafał i Pio­truś. Jej mały chłop­czyk, który w całym tym zamie­sza­niu zszedł na dal­szy plan.

Uro­dzili się jedno po dru­gim, w odstę­pie zale­d­wie kwa­dransa. Różowe wrzesz­czące bąble, podobne do sie­bie jak dwie kro­ple wody. Mijały lata, a ich buzie wciąż wyglą­dały jak lustrzane odbi­cia. Róż­nili się od sie­bie jedy­nie dłu­go­ścią wło­sów i ubran­kami. Gdyby nie to, nikt poza rodzi­cami nie wie­działby, czy ma do czy­nie­nia z dziew­czynką, czy z chłop­cem.

Teraz jedno z bliź­niąt leżało w trum­nie, a dru­gie patrzyło nie­wiele rozu­mie­ją­cym wzro­kiem po twa­rzach zebra­nych. Malec sta­rał się być nie­zau­wa­żalny, a już na pewno nie zamie­rzał prze­szka­dzać w roz­mo­wie star­szych. Odcze­kał, aż zapad­nie cisza, po czym zachę­cony przez jedną z przy­ja­ció­łek Dolo­res pod­szedł do niej i zaj­rzał do jej torebki. Miła pani o łagod­nym spoj­rze­niu dobrze wie­działa, że nie przy­cho­dzi się do domu, w któ­rym są dzieci, bez cze­goś słod­kiego. Paczka z mlecz­nymi krów­kami zasze­le­ściła, a na twa­rzy chłopca po raz pierw­szy tego dnia poja­wił się uśmiech.

– Lubię – powie­dział szep­tem Pio­truś. – Mogę dwie?

Oczy mu się świe­ciły, gdy odcho­dził z cukier­kami w gar­ści. Pod­szedł do trumny i poło­żył jeden na poduszce, tuż obok głowy Karinki. Z dru­gim, prze­zna­czo­nym dla sie­bie, usiadł na pod­ło­dze, przy nogach jed­nego ze stoł­ków pod­trzy­mu­ją­cych drew­nianą skrzy­nię. Nikt nie odwa­żył się zwró­cić mu uwagi, że jego ciem­no­gra­na­towy gar­ni­tu­rek pobru­dzi się od kurzu, ani tym bar­dziej, że mar­twe dzieci nie jedzą sło­dy­czy.

Beata odcze­kała, aż Pio­truś prze­łknie krówkę, po czym wycią­gnęła ręce, by zabrać go z pod­łogi. Jej też nie obcho­dził kurz na gar­ni­turku syna, a jedy­nie jego wierz­ga­jące nogi. Wystar­czy­łoby jedno nie­roz­ważne kop­nię­cie, by trumna osu­nęła się ze stołka i gruch­nęła o pod­łogę.

Pio­truś na widok gestu matki pokrę­cił prze­cząco głową. Nie zamie­rzał opu­ścić sio­stry. Byli nie­roz­łączni, dla­czego więc aku­rat teraz miałby zosta­wić ją samą? Obie­cał, że będzie grzeczny, pod­wi­nął nogi pod pośladki i znie­ru­cho­miał, jak od niego ocze­ki­wano.

– Powin­ni­śmy zaczy­nać. – Pilar spoj­rzała na zega­rek, a potem na Beatę. – Możemy? Bo czas leci…

Moraw­ska wzru­szyła z rezy­gna­cją ramio­nami.

– Moje zda­nie prze­stało się liczyć dawno temu.

– Obie­cuję, że nie zro­bimy jej krzywdy. – Głos Pilar zabar­wił się współ­czu­ciem. – Po pro­stu nam zaufaj.

– Macie godzinę. Za równe sześć­dzie­siąt minut trumna wyje­dzie z domu do kaplicy.

– Zdą­żymy – zapew­niła Dolo­res, po czym obró­ciła się w stronę Josefy. – _Mamá? Esta­mos empe­zando, es hora_³.

Josefa pod­nio­sła pooraną zmarszcz­kami twarz, led­wie widoczną spod żałob­nej man­tyli. Czarna, gęsta koronka zakry­wała jej oczy i policzki. Dostrzec można było jedy­nie wąskie usta, które poru­szały się wraz z wyma­wia­nymi sło­wami modli­twy.

– _Es hora, mamá_⁴ – powtó­rzyła gło­śniej Dolo­res.

Pod­trzy­my­wana przez Pilar sta­ruszka dźwi­gnęła się z krze­sła. Zasze­le­ściła swą gęstą, się­ga­jącą pod­łogi spód­nicą, po czym wyjęła z jej płyt­kiej kie­szeni _chácaras_⁵. Przy­po­mi­nały duże, wypu­kłe kasta­niety. Pilar się­gnęła do swo­jej torebki i zro­biła to samo. Choć dwie pary kasta­nie­tów były w rodzi­nie Orte­gów od poko­leń, miała blade poję­cie o tym, jak ich uży­wać. Posta­no­wiła impro­wi­zo­wać; w końcu wybi­ja­nie rytmu kołat­kami nie może być aż tak trudne. Spoj­rzała na matkę w ocze­ki­wa­niu na sygnał_._

Dolo­res kiw­nęła głową, po czym nachy­liła się nad trumną. Powie­działa coś szep­tem wprost do ucha mar­twej dziew­czynki. Następ­nie wsu­nęła dło­nie pod jej łopatki i chwy­ciła mocno, by uno­szony tułów dziecka nie wyśli­zgnął się jej z rąk. Miała w tym wprawę; nie pierw­szy raz brała w ramiona któ­reś z dzieci Beaty i Rafała. Nosiła je od dnia, w któ­rym przy­szły na świat. Kiedy pod­ro­sły i uznały, że bie­ga­nie na wła­snych nogach podoba im się o wiele bar­dziej niż nosze­nie przez nia­nię, robiła to już znacz­nie rza­dziej. Bywały jed­nak dni, gdy zmę­czone cało­dzienną zabawą malu­chy zarzu­cały jej na szyję swoje łapki i pro­siły, by odnio­sła je do łóżek.

Teraz przy­szło jej unieść Karinkę po raz ostatni. Nie poczuła już na swym policzku jej cie­płego odde­chu ani tego, jak dziew­czynka zawija na swoim małym palcu lok z jej wło­sów, ukła­da­jąc go nad czo­łem w siwy, haczy­ko­waty zadzio­rek. Ciało Karinki było zesztyw­niałe i nie­ru­chome. I dużo zim­niej­sze niż jesz­cze kilka dni temu.

Kobieta pod­trzy­mała opa­da­jącą główkę dziew­czynki, jak robią to matki swoim nowo naro­dzo­nym dzie­ciom w oba­wie, że ode­rwie się ona od reszty ciała.

– Zaczniemy od pani. – Wyce­lo­wała spoj­rze­niem w prze­ra­żoną Beatę, a potem zwró­ciła się do Rafała: – Na pana też przyj­dzie kolej, ale naj­pierw matka. Pro­szę ją wziąć.

Nie mogła odmó­wić. Mia­łaby ode­pchnąć od sie­bie mar­twe dziecko? Zama­ni­fe­sto­wać, że to, co każą jej robić, jest obrzy­dliwe? Uzna­liby, że już jej nie kocha, że jej nie zależy. Wycią­gnęła więc ręce. Wytrzy­maj, powta­rzała w myślach, gdy stopy córki ude­rzyły ją po udach. To wszystko zaraz się skoń­czy. Musisz dać radę, twój synek na cie­bie patrzy.

– Niech pani przy­tuli ją tak jak zwy­kle – naka­zała Dolo­res. – Powinna leżeć na pani sercu i czuć, jak bije. Tylko ostroż­nie, żeby się nie chy­bot­nęła. Nie bać się. Niech się pani nie boi, prze­cież to pani córka! Ona czuje, że pani drży. Nie trzeba drżeć. Trzeba z nią zatań­czyć.

Kiedy nia­nia upew­niła się, że ciało Karinki przy­warło bez­piecz­nie do tuło­wia Beaty, ode­brała od Pilar wysłu­żone _chácaras_.

– Zaj­mij się lepiej wstąż­kami – pole­ciła Pilar, wska­zu­jąc na sto­jący pod krze­słem wikli­nowy koszyk. Na jego dnie leżało kilka kolo­ro­wych tasie­mek z mate­riału, popi­sa­nych ciem­nym fla­ma­strem. Pilar chwy­ciła koszyk i wyjęła pierw­szą z nich, po czym pode­szła do pod­trzy­my­wa­nego przez Beatę mar­twego dziecka.

– Na co cze­kasz? – Dolo­res ode­rwała wzrok od sznur­ków, któ­rymi moco­wała _chácaras_ do prze­gu­bów swo­ich rąk. – Zaczy­naj. My będziemy grać.

Ude­rze­nie w _chácaras_ nastą­piło, zanim Pilar zdą­żyła zawią­zać wokół stopy Karinki pierw­szą wstążkę. Była biała jak bose nóżki dziecka, z któ­rych Dolo­res uprzed­nio naka­zała zdjąć buty i skar­petki. Owi­nęła tasiemkę wokół kostki i uło­żyła ją tak, by ciemny napis był nie­wi­doczny dla żałob­ni­ków. Jego treść mogła znać tylko zmarła. W końcu to ona miała zanieść prośby żegna­ją­cych ją osób pro­sto do nieba.

– Wiąż tak, żeby nie pood­pa­dały – naka­zała Dolo­res, nie prze­ry­wa­jąc gry na kasta­nie­tach. – Mają się mocno trzy­mać.

Kiedy do poje­dyn­czych stu­ko­tów instru­mentu dołą­czyły kolejne dźwięki, wybi­jane przez Josefę, Pilar wią­zała już na sto­pie dziew­czynki kolejną, tym razem czer­woną tasiemkę. Po chwili z nóg Karinki zwi­sała już barwna tęcza wstą­żek.

– Dla­czego pani nie tań­czy? – Dolo­res prze­rwała nagle wystu­ki­wa­nie melo­dii i spoj­rzała z wyrzu­tem na Beatę. – Trzeba tań­czyć wokół trumny. Nie wolno tak stać, taniec matki jest naj­waż­niej­szy!

Powstrzy­mu­jąc napie­ra­jący w gar­dle krzyk, Beata zmu­siła się do zro­bie­nia kilku kro­ków. Nie miała jed­nak zamiaru podry­gi­wać do dźwię­ków muzyki. Czuła, że słab­nie, pod jej powieki pode­szły ciemne plamy. Zachwiała się na tyle nie­bez­piecz­nie, że gdyby nie Rafał, który w ostat­niej chwili pod­biegł i pod­trzy­mał ją w pasie, runę­łaby z mar­twym dziec­kiem na pod­łogę.

– Oddaj mi ją – usły­szała. – Teraz moja kolej.

Był znacz­nie sil­niej­szy. Pochwy­ce­nie Karinki pod ramiona było dla niego niczym pod­rzu­ce­nie więk­szej lalki.

– Do serca przy­tul. – Dolo­res zna­la­zła się w mgnie­niu oka przy Moraw­skim. – Niech pan pamięta, co mówi­łam: musi poczuć bicie serca.

Kasta­niety znów zadźwię­czały, ich głu­che postu­ki­wa­nie wypeł­niało pokój. Rafał wciąż huś­tał w ramio­nach zmarłą córkę. Dwu­krot­nie obszedł tanecz­nym kro­kiem trumnę, po czym na dany przez Dolo­res sygnał uło­żył dziew­czynkę z powro­tem na mięk­kiej poduszce. Dopiero teraz Beata nacią­gnęła na jej stopy pod­ko­la­nówki, upy­cha­jąc w nie kolo­rowe wstążki, i wło­żyła jej białe pan­to­felki. Zesztyw­niałe w sta­wach ręce dziecka uło­żyła tak, by dło­nie złą­czyły się jak do modli­twy, a mię­dzy palce wsu­nęła róża­niec i obra­zek z Matką Boską.

Josefa powoli prze­sta­wała ude­rzać w _chácaras_. Jej modli­twy przy­po­mi­na­jące trans cichły. Dolo­res rów­nież odło­żyła swój instru­ment i przy­klę­kła pod trumną. Oparła dłoń o jej brzeg i pochy­liła w bólu głowę. Potem do dziecka zbli­żyli się wszy­scy: Pio­truś, dwie przy­ja­ciółki z kółka modli­tew­nego, Josefa, Beata i Rafał. Jako ostat­nia pode­szła Pilar. Choć zro­biła to cał­kiem bez­gło­śnie, Moraw­ski nie musiał odwra­cać się przez ramię, by wie­dzieć, że sta­nęła tuż za nim. Zapach jej cięż­kich per­fum z dodat­kiem olejku z drzewa san­da­ło­wego roz­po­znałby wszę­dzie. Nie zmie­niała go, od kiedy poda­ro­wał jej pierw­szy fla­ko­nik pół­tora roku temu. Powie­działa, że odtąd pozo­sta­nie mu wierna. Nie musiał pytać, czy cho­dzi jej wyłącz­nie o zapach. To, co było nie­do­po­wie­dziane, miała wypi­sane na twa­rzy.ROZ­DZIAŁ II

Julia zesko­czyła z dra­biny i zanu­rzyła wałek malar­ski w czar­nej tabli­co­wej far­bie.

– Czło­wiek to nie szpilka – powie­działa, popra­wia­jąc na gło­wie zro­bioną z gazety czapkę.

Oparła trzo­nek wałka o tackę i wlała do niej ostat­nią par­tię tabli­cówki. Gdyby wie­działa, że ściana będzie chło­nąć tyle farby, kupi­łaby przy­naj­mniej litr wię­cej.

Pomysł z malo­wa­niem zro­dził się w jej gło­wie, gdy zaczęła czy­ścić ścianę z zapi­sków na temat śmierci Leona Raw­skiego. Usu­nię­cie śla­dów po ciem­nym fla­ma­strze szybko oka­zało się nie­wy­ko­nalne. Mogła więc albo odma­lo­wać miesz­ka­nie i kupić prze­no­śny flip­chart, o który poty­ka­łaby się na każ­dym kroku, albo znów sko­rzy­stać ze ściany, z tym że w dużo bar­dziej prak­tyczny spo­sób. Wybrała czarną ście­ralną tabli­cówkę.

– To nie może być przy­pa­dek, że dwie osoby zni­kają w tym samym cza­sie – zamru­czała, wspi­na­jąc się ponow­nie po szcze­blach dra­biny.

– Niczego takiego nie powie­dzia­łem. – Adam Górny pod­szedł do okna i uchy­lił je, żeby wpu­ścić do pokoju podmuch świe­żego powie­trza.

– Mówię do sie­bie. Na głos lepiej mi się myśli.

– W opa­rach farby? Nie mia­łaś kiedy zabrać się do tej roboty, tylko aku­rat teraz, w środku nocy? Nor­malni ludzie śpią o tej porze.

Nasą­czony farbą wałek prze­su­nął się równo po ścia­nie, pozo­sta­wia­jąc po sobie kolejny czarny pasek.

– Nor­mal­nym ludziom nie zni­kają sio­stry pod­czas rodzin­nych uro­czy­sto­ści – zauwa­żyła. – Cały czas zasta­na­wiam się, co łączy Lidię z tą kobietą z czwar­tego pię­tra i kim ona jest, ta Majew­ska.

– Zro­bi­li­śmy z Szy­mań­skim wstępny reko­ne­sans. Bar­dzo wstępny, zazna­czam.

Julia mach­nęła ręką z wał­kiem.

– Mów.

– Majew­ska ma dwa­dzie­ścia sie­dem lat. Pocho­dzi z Płocka. Jej rodzina na­dal tam mieszka.

– Ktoś już ich powia­do­mił o zagi­nię­ciu?

– Na razie Majew­ska nie zagi­nęła. Trzy­majmy się fak­tów. Mamy przy­pusz­czalne pobi­cie, i to wszystko. Nie widzę powodu, żeby sta­wiać na nogi jej bli­skich.

Julia obró­ciła się na dra­bi­nie.

– Przy­pusz­czalne pobi­cie? To jakiś żart?

– Ani tro­chę. Sprawa tak wła­śnie została zakla­sy­fi­ko­wana.

– Wie­dzia­łam… Pro­to­ko­lik, pie­czątka i do szu­flady!

– Od zaj­ścia minęło zale­d­wie kilka godzin.

– Wiesz, co można zro­bić z czło­wie­kiem przez kilka godzin? Z cia­łem kobiety?

Doci­snęła wałek do ściany, tak że nie­mal wygięła jego pla­sti­kowy uchwyt.

– Dowie­dzia­łeś się cze­goś o jej mężu?

– O byłym mężu – popra­wił ją Górny. – Jacek Majew­ski. Roze­szła się z nim rok po ślu­bie. To zaska­ku­jące, że taka młoda kobieta jest już po roz­wo­dzie.

– Zaska­ku­jące to było sto lat temu. Dawno minęły czasy, w któ­rych kobiety trzy­mały się byle kogo, aby tylko nosić obrączkę na palcu.

– Ode­zwała się femi­nistka. Może to mąż ją wysta­wił, tego nie wiesz.

– Wiem za to, co mówią poli­cyjne sta­ty­styki. Gdy nagle znika żona, to zwy­kle za tym znik­nię­ciem stoi jej mąż. Nie­ważne, czy były, czy obecny. Ale zawsze mocno skrzyw­dzony. Bie­da­czek – dodała Julia.

– Nie znasz gościa, a już wyda­łaś wyrok?

– Nie mówię kon­kret­nie o Majew­skim. Mówię gene­ral­nie, o męskiej psy­che. Trak­tu­je­cie nas jak inwen­tarz, który staje się waszą wła­sno­ścią, gdy pod­pi­su­jemy ślubny kwit. Kiedy inwen­tarz pró­buje się bun­to­wać i kła­dzie na stół pozew roz­wo­dowy, prze­staje być wesoło, a zaczyna być groź­nie. Dla­tego musimy się dowie­dzieć, kto wniósł sprawę o roz­wód. On czy ona. To wiele wyja­śni.

Julia, odwró­cona ple­cami do pokoju, nie widziała, jak Górny staje tuż pod dra­biną.

– Muszę cię o coś zapy­tać. – Jego głos spo­waż­niał. – Ile tak naprawdę wiesz o swo­jej sio­strze?

Ode­rwała wałek od ściany. Pośli­niła palec i nie­spiesz­nie zma­zała nim nie­wielką plamę, która chwilę temu odbiła się na sufi­cie od zbyt gwał­tow­nego ruchu ręki.

Wie­działa, że prę­dzej czy póź­niej to pyta­nie będzie musiało paść. Górny nie był prze­cież ani głupi, ani naiwny. Spo­śród wielu sce­na­riu­szy doty­czą­cych sprawy znik­nię­cia obu kobiet wybrał ten, któ­rego oba­wiała się naj­bar­dziej.

– Niczego nie można wyklu­czyć, Julia – powie­dział wprost. – Mamy dwa puste miesz­ka­nia, dwie zagi­nione kobiety, dziwne zacho­wa­nie Lidii i… dużo krwi. Podob­nie jak ty chciał­bym wie­rzyć, że twoja sio­stra nie miała nic wspól­nego z tym, co się stało z Majew­ską, ale chyba rozu­miesz…

Rozu­miała. Nie miała nic na jej obronę. Musia­łaby być pozba­wiona wyobraźni, sta­wia­jąc ją poza podej­rze­niami. Lęk, który widziała w jej oczach, mógł być zwy­kłą grą. Ojciec prze­cież nawet nie zająk­nął się o tym, że kobieta ma jakieś pro­blemy. Nie wie­dział o nich, cho­ciaż byli ze sobą tak bli­sko, czy może ni­gdy nie ist­niały? Jej nagłe znik­nię­cie mogło być świet­nie skro­joną tak­tyką. Sama przy­znała, że na ślub cze­kała tylko ze względu na spo­tka­nie z Julią. Czy to był jej kolejny chwyt, żeby zapew­nić sobie alibi? Potem ulot­niła się pod pre­tek­stem jakiejś podej­rza­nej sytu­acji. Rów­nie dobrze mogła być ofiarą, co przy­czyną wyda­rze­nia na Wila­now­skiej w miesz­ka­niu numer dzie­sięć.

– Możesz zejść z tej dra­biny? – Górny musnął nogawkę jej spodni od dresu.

Zeszła na sztyw­nych nogach. Ścią­gnęła z głowy papie­rowy kape­lusz i rzu­ciła go z rezy­gna­cją w kąt.

– Nic o niej nie wiem – odpo­wie­działa zgod­nie z prawdą. – Nie wiem, kim jest Lidia.

Górny objął ją ramie­niem i mocno przy­ci­snął do sie­bie.

– Znaj­dziemy je obie – zapew­nił, robiąc unik przed wał­kiem, który Julia wciąż trzy­mała w dłoni. – To wszystko na pewno da się jakoś logicz­nie wyja­śnić.

Zega­rek na jego ręce cichym pik­nię­ciem dał znać, że wybiła jede­na­sta.

– Zbie­ram się. Muszę jesz­cze zaj­rzeć na Nowo­lipki. Szy­mań­ski pew­nie klnie, że zosta­wi­łem go z robotą w sobotni wie­czór. Miał umó­wioną pannę, a sie­dzi i obdzwa­nia szpi­tale i schro­ni­ska dla bez­dom­nych.

– Mówi­łeś, że sprawa leży.

– Powiedzmy, że wyko­nu­jemy z Szy­mań­skim nie­ofi­cjalne czyn­no­ści śled­cze.

– Ty naprawdę wie­rzysz, że Majew­ska wciąż żyje.

– To, w co wie­rzę, nie ma żad­nego zna­cze­nia. Szansa na to, że ktoś ją zała­twił, jest taka sama jak to, że doszło do zwy­kłego wypadku i tra­fiła na oddział lub do jakie­goś przy­tułku. O ile nie błąka się gdzieś po uli­cach.

Szpi­tal? Przy­tu­łek? Miała na końcu języka, że Alek­san­dra nie wyszła prze­cież z miesz­ka­nia sama. Jak zatem mia­łaby błą­kać się po mie­ście? Na to, że odnaj­dzie się w schro­ni­sku, Julia tym bar­dziej nie liczyła.

Patrzyła jed­nak bez słowa, jak Górny sięga po płaszcz i narzuca go na swój odświętny gar­ni­tur. Wciąż miał go na sobie, odkąd wyszedł rano z domu na ślub Emi­lii i Edmunda. Nad­sta­wiła poli­czek do poże­gnal­nego poca­łunku, po czym zary­glo­wała za nim drzwi. Wró­ciła do pokoju i przyj­rzała się czar­nej ścia­nie. Mimo że pokryła ją już dwiema war­stwami farby, ponow­nie zła­pała za wałek. Dopiero po nało­że­niu trze­ciej uznała, że ściana jest gotowa.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki