Czerwona wilczyca - ebook

PRO­LOG

ZAWSZE Z TRU­DEM ZNO­SIŁ widok krwi. Miało to coś wspól­nego z jej kon­sy­sten­cją. Była gęsta, pul­so­wała. Zda­wał sobie sprawę, że to nie­ra­cjo­nalne, zwłasz­cza w jego sytu­acji. Ostat­nio krew zaczęła poja­wiać się w jego snach, zaska­ki­wała go obra­zami, które wymy­kały się spod kon­troli.

Spoj­rzał na swoje ręce i stwier­dził, że ma na nich ciem­no­czer­woną ludzką krew. Kapała mu na spodnie, jesz­cze cie­pła i lepka. Czuł jej zapach. Cof­nął się i w panice pró­bo­wał ją z sie­bie strzą­snąć.

− Jeste­śmy na miej­scu.

Głos dotarł do niego przez cienką błonkę snu, krew nagle zni­kła. Na­dal jed­nak było mu nie­do­brze. Przez otwarte drzwi auto­busu wtar­gnęło do środka zimne powie­trze. Kie­rowca uniósł ramiona w darem­nym geście obrony przed chło­dem.

− A może chce mi pan towa­rzy­szyć do garażu?

Pozo­stali pasa­że­ro­wie opu­ścili już jadący z lot­ni­ska auto­bus. Wstał z tru­dem, zgięty wpół z bólu. Się­gnął po leżący obok worek mary­nar­ski i wymam­ro­tał:

– _Merci beau­coup._

Dotknął sto­pami ziemi, poczuł ude­rze­nie, jęk­nął. Oparł się na moment o oszro­nioną karo­se­rię pojazdu, prze­cią­gnął ręką po czole.

W stronę przy­stanku zmie­rzała kobieta. Na gło­wie miała robioną na dru­tach weł­nianą czapkę. Mija­jąc go, zatrzy­mała się, sta­nęła tuż obok jego mary­nar­skiego worka. Spoj­rzała na niego, auten­tycz­nie zanie­po­ko­jona. Pochy­liła się nad nim, jej plecy wygięły się w łuk.

− Coś się stało? Potrze­buje pan pomocy?

Zare­ago­wał gwał­tow­nie, mach­nął jej ręką przed nosem.

− _Lais­sez moi!_ – powie­dział zde­cy­do­wa­nie za gło­śno. Dyszał z wysiłku.

Kobieta nie poru­szyła się. Zamru­gała oczami, usta wciąż miała na wpół otwarte.

− _Êtes-vous sourde? J’ai déjà dit lais­sez-moi!_

Kobieta posłała mu pełne urazy spoj­rze­nie, jej twarz się skur­czyła. Patrzył na jej przy­sa­dzi­stą, sze­roką syl­wetkę, kiedy z wyła­do­wa­nymi pla­sti­ko­wymi tor­bami ruszyła cięż­kim kro­kiem w stronę przy­stanku trójki.

Cie­kawe, czy tak wła­śnie brzmię, prze­szło mu przez myśl. Kiedy mówię po szwedzku.

Nagle uświa­do­mił sobie, że for­mu­łuje myśli w ojczy­stym języku.

_Indépendance_, pomy­ślał, zmu­sza­jąc mózg do powrotu do fran­cu­skiego. _Je suis mon pro­pre maître_…

Kobieta burk­nęła coś gniew­nie i wsia­dła do auto­busu.

Kolejne auto­busy ruszały w drogę, opróż­nia­jąc Stor­ga­tan z ludzi, a on stał w opa­rach spa­lin i wsłu­chi­wał się w chłodną ciszę, chło­nął pozba­wione cieni świa­tło.

Ni­gdzie na ziemi kosmos nie wyda­wał mu się tak bli­ski jak tutaj, za krę­giem polar­nym. Gdy dora­stał, uwa­żał tę pustkę za coś oczy­wi­stego. Nie poj­mo­wał, co jest takiego nie­sa­mo­wi­tego w tym, że się mieszka na dachu świata. Teraz już wie­dział. Widział samot­ność i nie­koń­czące się prze­strze­nie tak wyraź­nie, jakby były wyryte w tych uli­cach, w bla­sza­nych domach i zamar­z­nię­tych świer­kach. Tak dobrze mu znane, a jed­no­cze­śnie tak obce.

Trudno tu żyć, pomy­ślał, znów po szwedzku. Zamar­z­nięte mia­sto, żyjące z pań­stwa i ze stali.

I zaraz potem: Tak jak ja.

Ostroż­nie prze­rzu­cił pasek worka przez ramię i pierś i ruszył w stronę Hotelu Miej­skiego. Fasada budynku z prze­łomu wie­ków wyglą­dała dokład­nie tak, jak ją pamię­tał. Czy coś się zmie­niło w środku, nie był w sta­nie oce­nić. Kiedy ostat­nio był w Luleå, nie miał oka­zji odwie­dzić tej ostoi miesz­czań­stwa.

Recep­cjo­ni­sta przy­wi­tał star­szego pana z roz­tar­gnioną grzecz­no­ścią. Dał mu pokój na dru­gim pię­trze, poin­for­mo­wał, o któ­rej podają śnia­da­nie, wrę­czył pla­sti­kową kartę z paskiem magne­tycz­nym otwie­ra­ją­cym drzwi i natych­miast o nim zapo­mniał.

W morzu ludzi czło­wiek staje się nie­mal nie­wi­doczny, pomy­ślał. Podzię­ko­wał łamaną angielsz­czy­zną i skie­ro­wał się w stronę wind.

Pokój miał jakiś ory­gi­nalny, nieco wsty­dliwy urok. Loka­li­za­cja i cena miały świad­czyć o luk­su­sie i tra­dy­cji, ale lodo­wato zimne kafle i kopie sty­lo­wych mebli sta­no­wiły jedy­nie deko­ra­cję, zza któ­rej widać było brudne okna i wybla­kłe tapety.

Usiadł na chwilę na łóżku, wpa­trzony w zapa­da­jący zmrok. Czy może to już świt?

Widok na morze, któ­rym hotel chwa­lił się na stro­nie inter­ne­to­wej, oka­zał się wido­kiem na szarą wodę, drew­nianą budę w por­cie, neon i duży dach z czar­nej papy.

Zaczął go morzyć sen; otrzą­snął się, żeby odzy­skać jasność umy­słu. I znów sobie uświa­do­mił, że z jego wnę­trza sączy się odór. Wstał i otwo­rzył worek. Pod­szedł do biurka i zaczął na nim usta­wiać lekar­stwa, zaczął od table­tek prze­ciw­bó­lo­wych. Potem poło­żył się na łóżku i mdło­ści zaczęły powoli ustę­po­wać.

Więc naresz­cie jest na miej­scu.

_La mort est ici._

Śmierć jest tutaj.ŚRODA, 11 LISTO­PADA

ANDERS SCHY­MAN wło­żył mary­narkę i wypił ostatni łyk kawy. Ciem­ność zmie­niła szyby w lustra. Popra­wił koł­nierz widoczny na tle zarysu rosyj­skiej amba­sady. Potem stał jesz­cze chwilę, wpa­tru­jąc się w dziury w miej­scu, gdzie powinny być jego oczy.

Naresz­cie, pomy­ślał. Prze­stał być jedy­nie przy­dat­nym kre­ty­nem, mógł zacząć dzia­łać. Na roz­po­czy­na­ją­cym się za kwa­drans zebra­niu zarządu zosta­nie w końcu zaak­cep­to­wany, zyska sza­cu­nek.

Więc dla­czego nie był w eufo­rii? Nie był zado­wo­lony? Co się stało z ner­wo­wym szczę­ściem, które odczu­wał, gdy przed chwilą patrzył na leżące przed nim słupki i tabelki?

Przy­glą­dał się swoim oczom, ale nie zna­lazł w nich odpo­wie­dzi.

− Anders – zatrzesz­czał głos w tele­fo­nie. – Her­man Wen­ner­gren jest w dro­dze na górę – poin­for­mo­wała go sekre­tarka, wyraź­nie pod­nie­cona.

Cze­ka­jąc na pre­zesa zarządu, poczuł, że dzień zaczyna nabie­rać tempa.

− Jestem pod wra­że­niem – oświad­czył Wen­ner­gren z tym swoim cha­rak­te­ry­stycz­nym chrząk­nię­ciem, chwy­ta­jąc jego dłoń w obie ręce. − Czyż­byś zna­lazł cza­ro­dziej­ską różdżkę?

Przez te wszyst­kie lata pre­zes zarządu rzadko komen­to­wał pracę redak­cji. Gdy wyniki oka­zały się o czter­na­ście pro­cent lep­sze, niż zakła­dano, nakład wzra­stał, a dystans do „Kon­kur­ren­ten” malał, zaczy­nał się roz­glą­dać za cza­ro­dziej­ską różdżką.

Anders się roze­śmiał i wska­zał mu miej­sce na kana­pie dla gości. Usie­dli naprze­ciwko sie­bie.

− Wpro­wa­dzi­li­śmy zmiany struk­tu­ralne, które naj­wy­raź­niej zdały egza­min – stwier­dził Schy­man, uwa­ża­jąc, żeby nie wymie­nić nazwi­ska Tor­stens­sona, swo­jego poprzed­nika i dobrego zna­jo­mego Wen­ner­grena.

− Kawa? Może lekki lunch?

Pre­zes uniósł dłoń w odmow­nym geście.

− Zebra­nie będzie krót­kie. Muszę nie­długo wyjść, mam jesz­cze kilka spraw do zała­twie­nia – powie­dział, zer­ka­jąc na zega­rek. – Ale jest coś, o czym chciał­bym z tobą poroz­ma­wiać. Sprawa jest dość pilna.

Schy­man usiadł wygod­niej, pod­parł krę­go­słup poduszką i przy­brał obo­jętny wyraz twa­rzy.

− Dzia­ła­łeś kie­dyś w TU? – spy­tał Wen­ner­gren, przy­glą­da­jąc się swoim paznok­ciom.

Schy­man drgnął. Nie miał wiele wspól­nego z TU, szwedz­kim Sto­wa­rzy­sze­niem Wydaw­ców Prasy.

− Byłem zastępcą członka zarządu, to wszystko.

− Ale wiesz, na czym to polega? Roz­mowy na kory­ta­rzach. Zaku­li­sowe gry.

Wen­ner­gren potarł paznok­ciem o lewą nogawkę spodni; przy­glą­dał mu się spod krza­cza­stych brwi.

− Nie mam wła­ści­wie żad­nych takich doświad­czeń – powie­dział Schy­man, czu­jąc, że stąpa po kru­chym lodzie. – Mam wra­że­nie, że to dość skom­pli­ko­wane sprawy. Ocze­kuje się, że wła­ści­ciele kon­cer­nów pra­so­wych, któ­rzy na co dzień ostro ze sobą kon­ku­rują, nagle usiądą obok sie­bie i wspól­nie zaczną roz­wią­zy­wać pro­blemy. To nie takie pro­ste.

Her­man Wen­ner­gren poki­wał powoli głową i zaczął czy­ścić paznok­cie.

− To prawda. Kon­cerny pra­sowe, wydaw­nic­twa Bon­niers i Schib­sted, prasa lokalna, mię­dzy innymi göteborski „Hjörnes”, „Neri­kes Alle­handa” i filia w Jönköpingu, no i oczy­wi­ście my. Dużo róż­nych inte­re­sów do pogo­dze­nia.

− Cza­sem jed­nak coś się udaje, jak w przy­padku podatku od reklam – wtrą­cił Schy­man.

− To prawda – zgo­dził się Wen­ner­gren. – W Domu Prasy działa grupa, która trzyma rękę na pul­sie, ale decy­zje podej­muje prze­wod­ni­czący zarządu.

Schy­man sie­dział bez ruchu i czuł, że jeżą mu się włosy na karku.

− Jak zapewne wiesz, jestem prze­wod­ni­czą­cym komi­sji wybor­czej Sto­wa­rzy­sze­nia – cią­gnął dalej Wen­ner­gren. – W poło­wie grud­nia mamy przed­sta­wić kan­dy­da­tów do nowego zarządu. Pomy­śla­łem, że na sta­no­wi­sko prze­wod­ni­czą­cego zapro­po­nuję cie­bie. Co ty na to?

W gło­wie Schy­mana huczało jak w ulu; myśli odbi­jały mu się od czaszki, wpa­dały na sie­bie.

− Zwy­kle to sta­no­wi­sko przy­pada któ­re­muś z dyrek­to­rów.

− Nie zawsze. Zda­rza się, że prze­wod­ni­czą­cym zostaje redak­tor naczelny. Tylko nie zro­zum mnie źle. Nie chcę, żebyś zapo­mniał o redak­cji i poświę­cił się wyłącz­nie Sto­wa­rzy­sze­niu, jak to się nie­stety zda­rza. Uwa­żam po pro­stu, że świet­nie się na to sta­no­wi­sko nada­jesz.

W kłę­bo­wi­sku myśli roz­legł się ostrze­gaw­czy dzwo­nek.

− Dla­czego? – spy­tał Schy­man. – Bo łatwo mną mani­pu­lo­wać? O to cho­dzi?

Her­man Wen­ner­gren wes­tchnął gło­śno. Pochy­lił się do przodu, poło­żył dło­nie na kola­nach, jakby zamie­rzał wstać.

− Schy­man, naprawdę myślisz, że gdy­bym chciał umie­ścić tam swo­jego czło­wieka, to przy­szedł­bym do cie­bie? – Wstał z tru­dem, wyraź­nie poiry­to­wany. − Nie rozu­miesz, że jest dokład­nie odwrot­nie? Jeśli mi się uda prze­for­so­wać twoją kan­dy­da­turę, co prze­cież wcale nie jest pewne, to po to, żeby w kie­row­nic­twie Sto­wa­rzy­sze­nia był ktoś, kto oprze się wszel­kim naci­skom. Wła­śnie tak cię widzę, Schy­man – powie­dział, kie­ru­jąc się do drzwi. − Nie opóź­niajmy zebra­nia – dodał, odwra­ca­jąc się do Schy­mana ple­cami.

Annika minęła zjazd na auto­stradę w stronę lot­ni­ska i jechała dalej, w stronę Kal­la­xby. Kra­jo­braz był cał­ko­wi­cie pozba­wiony barw. Sosny jak ciemne duchy, czarno-biała zie­mia, oło­wia­no­szare niebo. Białe welony śnież­nej zadymki tań­czyły nad ciem­no­sza­rym asfal­tem. Ter­mo­metr w wyna­ję­tym samo­cho­dzie wska­zy­wał jede­na­ście stopni w środku i cztery poni­żej zera na zewnątrz.

Minęła kawa­łek pola i trzy miliony kar­ło­wa­tych sosen i w końcu dotarła do drogi skrę­ca­ją­cej w stronę lądo­wi­ska w Nor­r­bot­ten.

Pas pro­wa­dzący do bazy lot­ni­czej wyda­wał się nie­skoń­cze­nie długi. Zie­mia po obu stro­nach była goła, bez roślin­no­ści, poza pokrzy­wio­nymi przy­sa­dzi­stymi sosnami. Lekki skręt w prawo i nagle wyro­sło przed nią ogro­dze­nie, a chwilę potem brama, budka war­tow­nika, domy i par­king po dru­giej stro­nie ogro­dze­nia. Annika poczuła się nagle, jakby pod­glą­dała, jakby była szpie­giem, który dostał do wyko­na­nia wsty­dliwe zada­nie. Tuż za bramą stały dwa myśliwce, jeden wyglą­dał na dra­kena.

Za ogro­dze­niem droga wiła się dalej. Annika pochy­liła się, żeby lepiej widzieć. Minęła par­king dla żoł­nie­rzy służby zasad­ni­czej i doje­chała do ogrom­nej strzel­nicy. Kil­ku­na­stu męż­czyzn w mun­du­rach polo­wych bie­gało po placu, każdy z pisto­le­tem auto­ma­tycz­nym w ręku i kara­bi­nem prze­wie­szo­nym przez ramię. Dro­go­wskaz poka­zy­wał, że droga cią­gnie się aż do cypla Lulnäs, ale sto­jący jakieś sto metrów dalej znak zakazu zmu­sił ją do zawró­ce­nia. Ubra­nych na zie­lono żoł­nie­rzy nie było już widać.

Zatrzy­mała się przy budce war­tow­nika; zawa­hała się, w końcu jed­nak wyłą­czyła sil­nik i wysia­dła. Idąc wzdłuż ściany bla­sza­nego baraku z lustrza­nymi szy­bami w oknach, nie widziała nikogo, nie zauwa­żyła żad­nego dzwonka, niczego, była sama. Nagle, gdzieś po lewej, usły­szała głos z gło­śnika.

− Jakiś pro­blem?

Prze­ra­żona spoj­rzała w stronę, skąd docho­dził głos, ale widziała jedy­nie bla­chę i chrom.

− Szu­kam… Pet­ters­sona – powie­działa do swo­jego odbi­cia w szy­bie. − Ofi­cera pra­so­wego.

− Kapi­tana Pet­ters­sona, chwi­leczkę – odpo­wie­dział głos, nale­żący zapewne do mło­dego żoł­nie­rza.

Odwró­ciła się ple­cami do błysz­czą­cego budynku i spró­bo­wała coś dostrzec przez szta­chety par­kanu. Mię­dzy drze­wami spo­strze­gła sza­ro­zie­lone han­gary i rząd woj­sko­wych pojaz­dów. Z zewnątrz trudno jej było oce­nić wiel­kość bazy.

− Pro­szę przejść przez bramę, a potem pierw­sze drzwi na prawo – roz­legł się znów głos z zaświa­tów.

Annika zro­biła, co jej kazano. Dobry oby­wa­tel i szpieg.

Ofi­cer, który ją przy­jął, wyglą­dał na pro­to­typ zado­wo­lo­nego z sie­bie żoł­nie­rza: pro­ste plecy, szpa­ko­waty, wyspor­to­wany.

− Jestem Annika Bengt­zon – przed­sta­wiła się. − W zeszłym tygo­dniu roz­ma­wia­li­śmy przez tele­fon. O rocz­nicy zama­chu…

Męż­czy­zna przy­trzy­mał jej dłoń w swo­jej o sekundę za długo. Dała się uwieść jego jasnemu spoj­rze­niu i miłemu uśmie­chowi.

− Tak jak mówi­łem przez tele­fon, mamy tylko to, co już zostało opu­bli­ko­wane. Możemy pani prze­ka­zać naszą ana­lizę sytu­acji i wnio­ski, do któ­rych wów­czas doszli­śmy. Chęt­nie poka­za­li­by­śmy pani nasze muzeum, ale nie­stety Gustaf, któ­remu pod­lega, jest dzi­siaj chory. Zapra­szam jutro, na pewno już będzie na nogach.

− Mogła­bym obej­rzeć miej­sce, gdzie doszło do zama­chu?

Męż­czy­zna uśmiech­nął się jesz­cze sze­rzej.

− Sądzi­łem, że ten szcze­gół wyja­śni­li­śmy sobie przez tele­fon. Infor­ma­cje o miej­scu, w któ­rym doszło do zama­chu, nie zostały podane do wia­do­mo­ści publicz­nej.

− Czy­tał pan arty­kuł Benny’ego Eklanda w piąt­ko­wym nume­rze „Nor­r­lands-Tid­nin­gen”?

Męż­czy­zna wska­zał na krze­sło przy sto­liku i zapro­po­no­wał, żeby usia­dła. Annika zdjęła kurtkę i wyło­wiła z torby notes.

− Mam tu kopię arty­kułu, więc jeśli pan ma ochotę…

− Wiem, o jaki arty­kuł cho­dzi – powie­dział, spo­glą­da­jąc na żoł­nie­rza, który wła­śnie wszedł do pokoju. – Może pani pod­pi­sać się na liście?

Annika potwier­dziła swoją obec­ność w bazie nie­czy­tel­nym gry­zmo­łem i podzię­ko­wała za kawę.

− Jest w tym coś z prawdy? – spy­tała, wra­ca­jąc do arty­kułu.

Ofi­cer pra­sowy nalał sobie hoj­nie do kubka z Bruce’em Spring­ste­enem.

− Nie­wiele – odpo­wie­dział.

Annika poczuła, że gaśnie ostat­nia iskierka nadziei.

− Dla mnie było tam kilka nowych infor­ma­cji. Możemy to razem przej­rzeć? Zda­nie po zda­niu. Chcia­ła­bym wie­dzieć, co jest zgodne z prawdą, a co nie.

Wycią­gnęła z cze­lu­ści torby kopię arty­kułu, papier zasze­le­ścił.

Kapi­tan Pet­ters­son podmu­chał i ostroż­nie wypił łyk kawy.

− Pod koniec lat sześć­dzie­sią­tych zaczęto suk­ce­syw­nie wymie­niać lan­seny na myśliwce typu Dra­ken. To się zga­dza. Wer­sja zwia­dow­cza samo­lotu poja­wiła się w 1967 roku, a myśliwce latem 1969 roku.

Annika znała arty­kuł na pamięć.

− Czy to prawda, że docho­dziło do prób sabo­tażu przez wkła­da­nie zapa­łek w różne otwory i rury?

− W tam­tych cza­sach krę­ciło się tu wielu lewa­ków – przy­znał ofi­cer pra­sowy. − Ogro­dze­nie nie sta­no­wiło poważ­nej prze­szkody. Chłopcy z zapał­kami byli zapewne prze­ko­nani, że umiesz­cza­jąc coś w rurce Pitota, uszko­dzą maszynę, ale nie ma żad­nych dowo­dów, że to wła­śnie te grupy miały cokol­wiek wspól­nego z zama­chem z 1969 roku.

Annika noto­wała.

− A resztki paliwa? Czy infor­ma­cja o meta­lo­wych wia­drach, do któ­rych je zle­wano, jest praw­dziwa?

− Ow­szem – potwier­dził. − Ale to paliwo nisko­ok­ta­nowe, nie można go pod­pa­lić zapałką. Trzeba by je porząd­nie roz­grzać, żeby zaczęło pło­nąć. Tak więc i ta infor­ma­cja nie jest do końca praw­dziwa. W każ­dym razie w listo­pa­dzie w Luleå byłoby to nie­moż­liwe – powie­dział, uśmie­cha­jąc się bez­tro­sko.

− A czy tam­tego wie­czoru odby­wały się jakieś ćwi­cze­nia? Czy maszyny stały na zewnątrz?

− To była noc z wtorku na środę. Zawsze latamy we wtorki, wszyst­kie eska­dry w kraju, od dzie­się­cio­leci. Trzy zmiany, lądo­wa­nie o dwu­dzie­stej dru­giej. Potem zwy­kle maszyny stoją jesz­cze godzinę na pły­cie, zanim je wpro­wa­dzimy do han­ga­rów. Do zama­chu doszło o pierw­szej trzy­dzie­ści pięć. O tej porze wszyst­kie maszyny zawsze są już w han­ga­rach.

Annika prze­łknęła ślinę i pozwo­liła kopii arty­kułu opaść na kolana.

− Mia­łam nadzieję, że rzuci pan nieco wię­cej świa­tła na tę histo­rię – powie­działa, uśmie­cha­jąc się do niego.

Odpo­wie­dział jej uśmie­chem inten­syw­nie nie­bie­skich oczu. Annika pochy­liła się do przodu.

− Minęło trzy­dzie­ści lat. Może mi pan cho­ciaż powie­dzieć, co spo­wo­do­wało wybuch?

Zale­gła cisza. Annika nie pró­bo­wała jej prze­rwać. Teraz jego ruch. Nie­stety kapi­tan Pet­ters­son zda­wał się w ogóle nie przej­mo­wać tym, że poko­nała tysiąc kilo­me­trów. Musiała się pod­dać.

− Dla­czego doszli­ście do wnio­sku, że za zama­chem stali Rosja­nie? – zadała ostat­nie pyta­nie.

− Zasto­so­wa­li­śmy metodę wyklu­cza­nia – odpo­wie­dział.

Odchy­lił się do tyłu i zaczął stu­kać dłu­go­pi­sem w kubek.

− Nie byli to lewacy. Miej­scowe grupy można od razu skre­ślić. Säpo wie, że wtedy nie dzia­łali tu żadni inni akty­wi­ści, ani z lewej, ani z pra­wej strony.

− Skąd ta pew­ność?

Ofi­cer po raz pierw­szy spo­waż­niał, prze­stał stu­kać.

− Po zama­chu miej­scowe grupy zostały pod­dane wni­kli­wej obser­wa­cji. Docho­dziły do nas różne plotki. Wiemy na pewno, kto ganiał z zapał­kami, ale o zama­chu nikt nic nie wspo­mi­nał. Gdyby rze­czy­wi­ście za tym stali, wie­dzie­li­by­śmy o tym.

− Prze­słu­cha­nia pro­wa­dziła poli­cja czy wy?

Męż­czy­zna znów się roze­śmiał.

− Powiedzmy, że sobie poma­ga­li­śmy.

Annika ana­li­zo­wała różne argu­menty, wpa­try­wała się nie­wi­dzą­cym wzro­kiem w notatki.

− To, czy ludzie mil­czą, czy nie, zależy chyba od stop­nia ich fun­da­men­ta­li­zmu. Skąd pew­ność, że nie było żad­nego twar­dego jądra ter­ro­ry­stycz­nego, któ­rego nie dostrze­gli­ście, bo oni nie chcieli, żeby­ście je dostrze­gli?

Męż­czy­zna mil­czał o sekundę za długo, potem znów się roze­śmiał.

− Co? Tutaj, w Luleå? Baader-Mein­hof na Mlecz­nym Cyplu? To byli Rosja­nie. Na pewno.

− Dla­czego zado­wo­lili się jedną maszyną? – spy­tała Annika, zbie­ra­jąc swoje rze­czy. − Dla­czego nie wysa­dzili całej bazy?

Kapi­tan Pet­ters­son pokrę­cił głową, wes­tchnął ciężko.

− Pew­nie chcieli tylko poka­zać, że są w sta­nie to zro­bić. Chcieli zbu­rzyć nasze poczu­cie bez­pie­czeń­stwa. Na pewno chęt­nie zaj­rze­li­by­śmy do ich mózgów i poznali tok ich rozu­mo­wa­nia. Może wtedy dowie­dzie­li­by­śmy się też, dla­czego wysy­łali pol­skich sprze­daw­ców obra­zów do naszych ofi­ce­rów. Albo dla­czego ich okręt pod­wodny osiadł na ska­łach w pobliżu Karls­krony. To też chcie­li­by­śmy wie­dzieć. A teraz pro­szę wyba­czyć, ale za dzie­sięć minut mam apel.

Annika wzięła torbę, zasu­nęła zamek bły­ska­wiczny, wstała i wło­żyła kurtkę.

− Dzię­kuję – powie­działa. – Pro­szę pozdro­wić Gustafa i prze­ka­zać mu, że nie wiem, czy zdążę jutro wpaść do muzeum. Mam jesz­cze kilka rze­czy do zro­bie­nia, a po lun­chu wra­cam do domu.

− Pro­szę się nie spie­szyć. To bar­dzo cie­kawa eks­po­zy­cja.

Annika spu­ściła wzrok i wymam­ro­tała coś, co sama nie bar­dzo rozu­miała.

Guzik się dowie­dzia­łam, pomy­ślała, jadąc z powro­tem do mia­sta. Nie mogę wró­cić do redak­cji i oświad­czyć, że wyprawa oka­zała się nie­wy­pa­łem.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki