Gwiaździsta noc. Prywatne śledztwo Agaty Brok cz. 2 - ebook

Prolog

Lidia Kania odgarnęła wpadającą do oczu grzywkę i spojrzała na zegarek. „Boże, jak późno!” – westchnęła w duchu. Wprawdzie wielu ludzi uznałoby tę porę za zbójecko wczesną – nie było jeszcze ósmej rano – ale ona właśnie zaczęła nową pracę i została poproszona, by być dziś właśnie o ósmej i bardzo, ale to bardzo nie chciała się spóźnić. Kobiecie w jej wieku – a miała już ponad czterdzieści lat – bez doświadczenia, bez znajomości, nie jest łatwo znaleźć jakieś sensowne zajęcie. Jej się udało i nie zamierzała tego zaprzepaścić spóźnieniem w pierwszym tygodniu pracy. Tym bardziej że większą część dorosłego życia spędziła na zmywaku w Anglii. Teraz biegły angielski procentował. Praca była niezła. Przynajmniej siedziała na tyłku w ciepłym biurze, miała darmową kawę i nie pracowała w weekendy. Pensja może nie powalała na kolana, ale dało się przeżyć. Zresztą jej wiele nie potrzeba.

Czy ten autobus musi się tak wlec? Jeszcze tylko jeden przystanek… Wyjęła z torebki lusterko i szybko skontrolowała wygląd. Tusz niepokruszony, włosy trochę w nieładzie, ale ujdą. Usta! Trzeba pomalować usta! Wyjęła błyszczyk i szybko śmignęła nim po wargach. Oczywiście wiedziała, że malowanie się w środkach komunikacji miejskiej nie figuruje w podręcznikach savoir-vivre’u w kolumnie „zalecane”, ale co tam. To w pracy ma się dobrze prezentować, a nie tutaj.

Baba siedząca naprzeciwko obrzuciła ją przepełnionym dezaprobatą spojrzeniem. Lidia odwróciła wzrok i przygryzając delikatnie wargi, równomiernie rozprowadziła błyszczyk. Znów zerknęła na zegarek. Niech to szlag! Już była spóźniona! Ósma pięć, do diaska! Wstała i zaczęła powoli przeciskać się do wyjścia. Im bliżej będzie stała, tym szybciej wybiegnie. Nieważne, że zaoszczędzi w ten sposób nie więcej niż minutę. Ważne, że zaoszczędzi choć trochę.

Autobus wreszcie zatrzymał się z głośnym sapnięciem i otworzyły się drzwi. Lidia wypadła na chodnik i starając się utrzymać równowagę na swych nie tak przecież wysokich obcasach, truchtem ruszyła przed siebie. Jeszcze tylko jakieś pięćset metrów, przejście dla pieszych i będzie na miejscu. Za dziesięć minut spóźnienia może jej nie zwolnią… Wciąż była na okresie próbnym, więc mogli się jej pozbyć bez większych problemów, ale może jeśli przeprosi, to jakoś się to rozejdzie. Zresztą ta dziewczyna, która prosiła ją, by przyszła wcześniej, nie wyglądała na jakąś jędzę, co by zaraz leciała na skargę. Tak, na pewno wszystko będzie dobrze.

– Przepraszam, przepraszam – rzucała na prawo i lewo, w pędzie obijając się o spóźnionych rodziców z wielkimi tornistrami na plecach, prowadzących dzieci do pobliskiej szkoły.

Zatrzymała się przed przejściem. To była wąska uliczka: jeden pas w jedną, jeden w drugą stronę. O tej porze prawie pusta. Zacznie się korkować dopiero koło dziewiątej. O ósmej biura świecą jeszcze pustkami.

Z lewej strony zbliżał się zielony samochód, który na jej widok wyraźnie zwolnił.

Uśmiechnęła się do niewidocznego kierowcy i skinęła głową, pod nosem odruchowo mamrocząc „dziękuję”. Jak to miło, że się zatrzymał. Drobna rzecz, a cieszy. Wciąż uśmiechnięta zrobiła krok do przodu, a wtedy samochód gwałtownie przyspieszył. Nie zdążyła nawet krzyknąć. Uśmiech zniknął z jej twarzy, zastąpiony przez czyste przerażenie.

Uderzenie odrzuciło ją do tyłu. Nie mogła złapać oddechu. Uniosła nieco głowę i pełnym przerażenia wzrokiem spojrzała na cofający się samochód.

„Dobrze. Nic się nie stało. Wszystko będzie dobrze. Żyję”.

Słyszała krzyki przechodniów.

„Karetka. Zaraz ktoś wezwie karetkę” – uspokajała się w myślach.

I w tym momencie samochód znów przyspieszył. Widziała zbliżające się do jej twarzy koła. Krzyk uwiązł jej w gardle. Miała wrażenie, jakby ktoś nadmuchał ją powietrzem i wsadził w usta korek. Tuż przed uderzeniem ostatnim wysiłkiem woli zacisnęła powieki.

Twarda guma opony z chrzęstem przetoczyła się po jej twarzy, czyniąc z niej miazgę.

Krzyki przechodniów ucichły.

Nie było już nic.1

Agata ziewnęła i rozejrzała się po niemal pustym o tej godzinie biurze. Oprócz niej w wielkim open spasie była tylko Marzena, która woziła dzieci na ósmą do szkoły naprzeciwko, a teraz siedziała ze wzrokiem wlepionym w monitor, by jak najszybciej skończyć to, co ma do zrobienia, i zdążyć odebrać dzieci przed szesnastą. Ech, żywot matki pracującej! Ciągle w niedoczasie…

Kawa! Tego było jej trzeba. Już jedną dziś wypiła, ale ostatnio ciągle chodziła niewyspana. Kładła się spać wcześnie, całą noc spała jak zabita, a rano i tak czuła się jak zombie. Wstała i ruszyła do kuchni. Po drodze minęła kanciapę informatyków. Obrzuciła ją tęsknym spojrzeniem i westchnęła. Gdyby Kermit tu był, byłoby chociaż z kim pogadać… Chociaż nie. To przecież dobrze, że już tu nie pracuje. To był jej jedyny warunek – będą się dalej spotykać, ale jedno z nich musi zmienić pracę. Pod tym względem była nieugięta. Nie wyobrażała sobie spotykać się z kimś, kto pracuje w tej samej firmie. Kermit miał chyba podobne podejście, bo nawet nie dyskutował i po tygodniu od wydarzeń w domu Urszuli złożył wypowiedzenie. Nie był nigdy kandydatem na pracownika miesiąca, nikt więc go specjalnie nie zatrzymywał. Szybko znalazł inną pracę, na podobnym, niezbyt obciążającym stanowisku. Oczywiście w Mordorze, dwie ulice dalej, ale to już było akceptowalne. A jednak czasem chciałaby, żeby był pod ręką.

Miękkie tony Under pressure obwieściły nadchodzące połączenie.

– Halo?

– No cześć, kochanie. Jak tam żyjesz? Już w pracy?

Kermit na pewno był jeszcze w domu. Gdy nie nocowali w jednym mieszkaniu, często dzwonił do niej tuż po przebudzeniu, przy pierwszej kawie.

– Ano w pracy, w pracy. Musiałam przyjść wcześniej, żeby wysłać rano jakieś faktury. Klient zadzwonił do mnie wczoraj po tym, jak już wyszłam z biura, że ma jakieś zebranie, kontrolę czy coś, i musi je mieć na dziewiątą. Powiedziałam, że jasne, będą, w końcu klient nasz pan. Zadzwoniłam do tej nowej sekretarki, żeby była na ósmą, to pomoże mi to wysłać. Przyjechałam, wydrukowałam, podpisałam, a jej nie ma i czekam jak ten dureń.

– Nowa recepcjonistka? To Renata już nie pracuje? – zdziwił się Kermit.

– No nie. Odeszła tydzień temu. Chyba ci mówiłam.

– Możliwe… Choć chyba bym zapamiętał.

– Nieważne. W każdym razie efekt jest taki, że bez sensu wstałam godzinę wcześniej. No i te faktury nadal niewysłane…

Zajrzała do szafki i jak zwykle ucieszyła się, widząc swój kubek. Nieraz się zdarzało, że ktoś go capnął. Ot, takie małe korporacyjne grzeszki… Wstawiła kubek pod dyszę ekspresu i wcisnęła guzik.

– A nie możesz sama ich wysłać? To chyba nic trudnego.

– Pewnie nie, ale to ona ma koperty, namiary na kurierów i rozlicza te wysyłki… Pewnie bym mogła załatwić to sama, ale jak do niej wczoraj dzwoniłam, to powiedziała, że to dla niej żaden problem być na ósmą.

– Nie przejmuj się tym, pewnie zaraz przyjdzie. A ty w tym czasie nadgoń z robotą i wyjdź wcześniej. Ja też już wychodzę z domu, więc będę w robocie za jakieś dwadzieścia minut. Postaram się urwać przed piątą. Moglibyśmy spotkać się u mnie, zjeść coś dobrego, spędzić miło popołudnie, wieczór, noc…

– Mmm… Brzmi interesująco… – Agata uśmiechnęła się pod nosem. – Ale musiałabym wstąpić jeszcze do siebie, żeby wziąć ubrania na jutro.

– Jutro jest sobota.

– Jednak chciałabym mieć coś czystego.

– No dobra, jak chcesz. Choć znasz moje zdanie. Gdybyś w końcu zdecydowała się po prostu zamieszkać ze mną, nie byłoby tego problemu.

Dobry humor Agaty wzbudzony znalezionym kubkiem prysł jak bańka mydlana.

– Kermit, naprawdę musimy jeszcze raz o tym rozmawiać? I to teraz?

To była jedyna kość niezgody w ich związku. Kermit uważał, że powinni zamieszkać razem, a ona zupełnie sobie tego nie wyobrażała. Nie czuła się na to gotowa. Odpowiadało jej to, jak jest teraz – on mieszka w swoim apartamencie, a ona w swoim niewielkim mieszkanku. Po co zmieniać coś, co jest dobre? Byli ze sobą dopiero pół roku. Prawda, że było to bardzo dobre pół roku, chyba najlepsze w jej życiu, ale na wszystko przychodzi właściwy czas, a zdaniem Agaty czas na wspólne mieszkanie jeszcze nie nadszedł.

– Dobrze, już dobrze – mruknął Kermit. Słychać było wyraźnie, że jest niezadowolony. – To o której możesz być u mnie?

– Najwcześniej o szóstej.

– Dobra, to pa.

– Pa.

Włożyła telefon do kieszeni i z kubkiem parującej kawy wróciła do biurka.

Gdy była w kuchni, do pracy przyszły jeszcze trzy osoby. Wszyscy – nawet Marzena, która zwykle starała się nie uronić ani sekundy swego cennego matczynego czasu – stali teraz przy szklanej ścianie i wpatrywali się w biegnącą wzdłuż budynku ulicę.

– Co się stało? – spytała Agata, stawiając kubek na biurku.

Andrzej, jeszcze w kurtce i z plecakiem przewieszonym przez ramię, spojrzał na nią i jeszcze zanim się odezwał, wyczytała z tego spojrzenia, że stało się coś bardzo złego. Marzenę widziała z profilu, ale jej twarz była cała w czerwonych plamach, a po policzkach spływały jej łzy. Do ust przyciskała zwiniętą w pięść dłoń. Pozostali nawet nie odwrócili wzroku od szyby.

– Lidia – powiedział Andrzej.

– Co z nią? – spytała Agata. – Miała być na ósmą.

– No to chyba nie będzie…

– Ale co się stało?

Agata podbiegła do okna i zobaczyła zbiegowisko ludzi, karetkę, policję, powoli korkującą się ulicę. A na przejściu dla pieszych czyjeś ciało, które policjant właśnie litościwie przykrywał jakąś płachtą.

– O mój Boże – jęknęła.

Żadne wyjaśnienia nie były jej już potrzebne, a o fakturach zapomniała kompletnie.2

Kermit, przestępując z nogi na nogę, czekał pod kawiarnią „Bagietka”. Po tym, jak Agata do niego zadzwoniła i usłyszał jej drżący głos, nie zastanawiając się ani chwili, umówił się z nią za dziesięć minut w tej właśnie kawiarni. W pracy tylko zostawił samochód (znalezienie miejsca na ulicy w tej okolicy graniczyło z cudem) i przybiegł prosto tutaj.

Już po chwili zobaczył jej drobną sylwetkę w czarnym płaszczu zmierzającą w jego kierunku. Zwykle chodziła z wysoko uniesioną głową, lekko podskakując, jakby cały czas nuciła sobie w głowie jakąś piosenkę − znając ją, zapewne Queen. Tym razem miała skulone ramiona i wzrok wbity w chodnik. Gdy przed nim stanęła, bez słowa wziął ją w ramiona i mocno przytulił. Przylgnęła do niego tak, jakby nie chciała się już nigdy oderwać. Stali tak dłuższą chwilę, aż w końcu Kermit odsunął ją delikatnie i powiedział:

– Wejdźmy do środka, bo zamarzniemy tu na śmierć.

Wprawdzie zaczął się już marzec, ale wiosna jakby o tym zapomniała. Podmuchy lodowatego wiatru szczypały w policzki i mroziły palce.

Agata, nie podnosząc wzroku, skinęła głową i weszli do kawiarni.

Gdy zamknęły się za nimi drzwi, poczuli zapachy świeżego pieczywa i parzonej kawy, które zwykle przynosiły im ukojenie, ale nie tym razem. Odkąd Kermit zmienił pracę, wpadali tu przynajmniej dwa razy w tygodniu na szybką kawę i kanapkę lub jakieś ciastko. Wąsaty właściciel pomachał do nich, ale gdy zobaczył ich miny, jego ręka zamarła w powietrzu, a uśmiech zastygł w idiotycznym grymasie.

Kermit posadził ją przy stoliku i poszedł do baru. Po minucie wrócił z dwiema herbatami i drożdżówkami. Dobrze, że zamówił herbatę, bo Agatę na samą myśl o wypiciu kolejnej kawy zemdliło.

– No, opowiadaj – powiedział Kermit.

Agata powtórzyła mu to, co już wcześniej opowiedziała przez telefon: nową recepcjonistkę na przejściu dla pieszych potrącił samochód, a sprawca uciekł z miejsca wypadku.

– Jak to uciekł? – spytał Kermit.

– No po prostu nawiał! Nie było korka, dziewczynie, która przyhamowała za nim, zgasł silnik, i zanim ponownie go uruchomiła, ten łajdak zniknął za zakrętem. A potem to szukaj wiatru w polu! Wystarczy, że skręcił w jedno czy drugie osiedle i koniec. Zanim przepytasz przechodniów, on i tak będzie w zupełnie innym miejscu.

– Poczekaj, jak to przyhamowała? To ten kierowca też najpierw przyhamował?

– Tak! I właśnie to jest najdziwniejsze! Świadkowie wypadku mówili, że zanim w nią wjechał, zahamował. Zupełnie, jakby chciał ją przepuścić. Potem przyspieszył, potrącił ją, wycofał się odrobinę, lecz zamiast wysiąść i próbować ją ratować, znów ruszył przed siebie, przejeżdżając po niej raz jeszcze! Prosto po jej twarzy!

– Co za… – Kermitowi aż zabrakło słów.

– Skurwysyn! To po prostu skurwysyn! Wyobrażasz sobie, że w czasie gdy ja pomstowałam na nią przez telefon, że się spóźnia, ona tam na dole umierała? Czuję się okropnie…

Agata bardzo starała się być dzielna i nie robić z siebie widowiska w kawiarni, ale dłużej już nie mogła powstrzymać napływających łez. Wartkimi strumieniami potoczyły się po jej policzkach.

Kermit usiadł obok i ją objął.

– No już, nie płacz – szepnął jej do ucha, głaszcząc ją po włosach. – Wiem, że to smutne, ale przecież tak naprawdę to chyba nie znałaś jej za dobrze.

– Masz rację. – Agata otarła łzy. – Co my dzisiaj mamy? Piątek. No to widziałam ją raptem cztery razy w życiu. Nie wiem, czemu tak reaguję. To do mnie niepodobne… Co ja o niej wiedziałam? Że ma około czterdziestu lat, nazywa się Lidia Kania… Nawet nie wiem, czy miała jakieś dzieci, męża, kogokolwiek!

– Zaraz, zaraz – przerwał jej Kermit. – Powiedziałaś, że jak się nazywała?

– Lidia Kania, a co? – Spojrzała na niego zaskoczona.

– Brązowe oczy i taki długi, szczupły nos?

– Taaak…

– Takie ciemne rude włosy, lekko kręcone?

– Zgadza się, a skąd ty….

– Poczekaj chwilę! – rzucił tak gwałtownie, że nie było sensu się z nim spierać.

Wyciągnął z kieszeni telefon i zaczął czegoś w nim wyszukiwać. Zaintrygowana Agata zerknęła mu przez ramię. Tak jak myślała – wpisał imię i nazwisko Lidii do wyszukiwarki w nadziei, że znajdzie jakieś zdjęcie.

– Cholera, no… – mruknął pod nosem.

– No co?

– No to, że nie ma w Internecie żadnego jej zdjęcia.

– A po co ci jej zdjęcie?

– Bo chciałem bez żadnych wątpliwości potwierdzić to, co w sumie i tak jest jasne, bo ile Lidii Kań, ciemnorudych, ze szczupłym nosem, chodzi, a raczej chodziło po tym świecie? Mało prawdopodobne, że było ich więcej niż jedna, a więc…

– A więc co? – Ciąg myśli wydawał się logiczny, ale Agata nadal nie rozumiała, do czego zmierza.

– A więc zapewne była to ta sama Lidia Kania, którą kiedyś znałem!

– Co ty mówisz?!

Agata z niedowierzaniem wpatrywała się w Kermita, choć przecież to, co mówił, nie było takie znów absurdalne. Warszawa nie jest tak wielkim miastem, jak by się mogło wydawać.

– Agata, zaraz ci wszystko wyjaśnię – powiedział Kermit, wstając, choć nie wypił nawet połowy herbaty, a drożdżówki nawet nie nadgryzł. – Jak sądzisz, dasz radę zwolnić się dzisiaj z pracy?

– Praca! – wykrzyknęła Agata z wyrazem tryumfu na twarzy. – Że też od razu na to nie wpadłam! Poczekaj sekundę.

Tym razem to ona wyciągnęła swój telefon. Kilka kliknięć i już była zalogowana na pocztę służbową. Teraz pozostało zjechać odrobinę na dół i odszukać odpowiedni mail. Jest!

– Czy to ona? – Pokazała Kermitowi fotkę Lidii z firmowego newslettera, który zwykle był rozsyłany z początkiem tygodnia. Jednym z głównych punktów były zmiany kadrowe, a w nim – zdjęcia nowych pracowników.

Kermit pobladł. Powiększył zdjęcie i przez chwilę w ciszy mu się przyglądał. Potem położył na nim palec i oddając telefon Agacie, powiedział:

– Ona. Co najmniej dwadzieścia lat starsza niż wtedy, kiedy ostatnio ją widziałem, ale jestem całkowicie pewien, że to ona.

Westchnął ciężko i dopił do końca zimną już herbatę. Agata objęła go i powiedziała:

– Wyjaśnisz mi to jakoś?

Kermit spojrzał na nią tak, jakby był zdziwiony, że ona w ogóle tu jest. Musiał być naprawdę głęboko zatopiony we wspomnieniach.

– No jasne, jasne… Tak… – próbował się pozbierać. – Tak, kochanie, zaraz ci to wytłumaczę. To jak, bierzemy na dzisiaj wolne?

Agata skinęła głową.

– Bierzemy. Zresztą od kilku dni chodzę jakaś nieprzytomna…

– No to dzwoń do szefa, ja też się zwolnię i od razu pojedziemy do mnie, a po drodze wszystko ci wyjaśnię. Zgadzasz się?

– No pewnie, że się zgadzam!

Agata obrzuciła go badawczym spojrzeniem, ale niewiele zdołała wyczytać. Kermit już rozmawiał przez komórkę, załatwiając sobie dzień wolny. Wiedziała jednak, że skoro był tak poruszony, to na pewno miał ważny powód. Zadzwoniła do swojego szefa i krótko mu wyjaśniła, że źle się czuje, i przekazała, co i komu ma wysłać. On nie protestował.

Wyszli z kawiarni, postawili kołnierze dla ochrony przed mroźnym wiatrem i szybkim krokiem ruszyli do garażu w biurowcu Kermita, gdzie stał jego samochód.3

Maria Janach już dawno doszła do wniosku, że życie jest zbyt krótkie, by denerwować się tym, na co nie mamy wpływu. Choćby temperatura. Zerknęła na termometr zawieszony za oknem. Dwa stopnie powyżej zera. Szybko zdusiła myśl, że mogłoby być trochę cieplej, skoro mamy już koniec marca. Najważniejsze, że niedługo nadejdzie wiosna i wtedy będzie mogła znów oddać się swemu największemu hobby, czyli uprawianiu ogródka.

Wlała do kubka wrzątek, wrzuciła torebkę herbaty cytrynowej, a na plecy zarzuciła gruby, ciepły polar męża. Koło jej nóg już kręcił się ich pies – wielki stary wilczur.

– Witaj, Bruser – powiedziała, drapiąc go za uchem, na co pies odpowiedział liźnięciem w dłoń i spojrzeniem wyrażającym bezbrzeżną, spokojną miłość. Tylko stare psy potrafią tak patrzeć. – Chodź, przewietrzymy się.

Uchyliła drzwi balkonowe i wymknęli się na zewnątrz, starając się wpuścić do środka jak najmniej zimnego powietrza. Mąż wprawdzie jeszcze spał, ale na pewno nie będzie zadowolony, gdy wprost z ciepłej sypialni zejdzie na wyziębiony parter. Przymknęła drzwi na tyle, na ile się dało. Podeszła do barierki i oparła się o nią, grzejąc dłonie o ciepły kubek.

Słońce było już dosyć wysoko. Spojrzała na zegarek. No tak, prawie dziewiąta. Długo dziś pospali, ale to dlatego, że do późna oglądali filmy na DVD. Odkąd syn sprezentował im na Gwiazdkę odtwarzacz i zapas filmów, często spędzali wieczory, przypominając sobie dawne przeboje kinowe. To dobra rozrywka, ale teraz, gdy idzie wiosna, pewnie będą się jej oddawać rzadziej niż do tej pory. Znów zaczną spędzać wieczory na tarasie. Tyle lat mieszkali w Warszawie. Zawsze marzyli o domku w górach, ale nie chcieli pozbawiać synów dostępu do szkół, kin, boisk i wszystkiego, co oferuje miasto. Dopiero na starość mogli spełnić swoje marzenie.

Maria podniosła wzrok na szczyty gór. Ten widok nigdy jej się nie znudzi. I do tego ta cisza, w mieście zupełnie nieosiągalna. I pustka. Powiew wiatru owionął jej twarz. Było pięknie.

Bruser poczłapał na swoje ulubione miejsce – dołek pod wysoką tują. Zwinął się w kłębek i przykrył pysk przednią łapą. Serce jej się ściskało na ten widok. Jeszcze dwa lata temu wystrzeliłby z domu jak strzała i pobiegłby przed siebie w poszukiwaniu psich przygód, rok temu truchtem obiegłby dom, by sprawdzić, jakie zwierzęta weszły na jego terytorium w nocy. Teraz było go stać już tylko na to, by dowlec się pod tuję i spędzić tam większość dnia. Cholerny upływ czasu!

Z głębi domu dobiegł dźwięk telefonu. Poczuła delikatne ukłucie niepokoju.

Któż to może dzwonić o tej porze?4

To jak, wyjaśnisz mi, skąd znałeś Lidię? – spytała Agata.

Byli już w samochodzie i jechali do jego mieszkania. Kermit zdążył zadzwonić do mamy. Poprosił, żeby obudziła ojca i uprzedził, że za pół godziny będzie chciał z nimi porozmawiać na Skypie. Jeśli nie mógł zrobić tego osobiście, to chciał być chociaż wirtualnie twarzą w twarz, przekazując im smutne wieści.

– Tak, przepraszam. – Przeciągnął dłonią po twarzy, próbując się pozbierać. Był zupełnie wytrącony z równowagi. – Wiem, że pewnie trudno ci będzie w to uwierzyć, ale Lidia Kania była przyjaciółką mojego brata.

– Grześka?

Kermit nie skomentował błyskotliwości pytania Agaty, choć mógł – brata miał przecież tylko jednego.

– Grześka. Gdy byli nastolatkami, bardzo się przyjaźnili: on, Lidia i jeszcze jedna dziewczyna.

– On i Lidka byli parą?

– Nie wiem, chyba nie. Pamiętaj, że on jest ode mnie o dziesięć lat starszy. W czasie gdy się przyjaźnili, ja miałem jakieś sześć, może siedem lat. Nawet jeśli coś między nimi było, to przede mną się z tym nie obnosili. Ale na pewno byli ze sobą bardzo blisko. Sama wiesz, jakie są przyjaźnie w tym wieku. Gdy masz naście lat, przyjaźnisz się na zabój.

– Racja.

– I to była taka właśnie przyjaźń. Oni dosłownie wszystko robili razem, spędzali ze sobą każdą wolną chwilę. Spotykali się rano, rozstawali późnym wieczorem, chyba że jeszcze szli na imprezę. Mieszkaliśmy wszyscy na jednej ulicy. Anka i Grzesiek chodzili do jednego liceum, Lidka do innego, ale wieczory i weekendy zawsze spędzali razem. Snuli się po osiedlu, przesiadywali u kogoś w domu albo jeździli na jakieś koncerty czy gdzieś tam… Nie wiem dokładnie, co robili. Byłem za mały, żeby mnie zabierali ze sobą. Nasi rodzice też się przyjaźnili.

– I co było dalej? Mówisz w czasie przeszłym, więc domyślam się, że przyjaźń się skończyła. Tak po prostu przestali trzymać się razem?

Kermit pokręcił głową.

– Nie, niestety nie tak po prostu. Jak już mówiłem, przyjaźnili się we trójkę. Grzesiek, Lidka i jeszcze taka Anka. Anka Polko. No i właśnie ta Anka… – Kermit urwał, jakby próbując znaleźć właściwe słowa.

Agata położyła mu dłoń na ręce, którą trzymał na dźwigni zmiany biegów.

– Co z nią? – spytała.

– Ona zginęła w wypadku. Boże, to było straszne. Chociaż miałem tylko siedem lat, pamiętam jak dziś, jak wszyscy płakali. Gdzieś słyszałem, że jak dziecko widzi płaczącego ojca, płaczącą matkę, to ma wrażenie, że wali mu się świat. To bzdury. Ja czułem przede wszystkim bezradność. Po raz pierwszy w życiu byłem przekonany, że powinienem ich jakoś pocieszyć, ale zupełnie nie wiedziałem, jak to zrobić. Poza tym to była pierwsza śmierć kogoś bliskiego. Dopiero wtedy dowiedziałem się, co to tak naprawdę znaczy, gdy ktoś umiera, gdy ktoś po prostu przestaje być. Śmierć Anki pozostawiła wyrwę w naszym domu. Choć w zasadzie nie zwracała na mnie uwagi, bo byłem tylko smarkatym bratem jej przyjaciela, to jednak prawie codziennie u nas bywała. I nagle przestała bywać. I wszystko się zmieniło. Mój brat zaraz potem wyprowadził się z domu. Miał prawie osiemnaście lat, mógł to zrobić. Wyjechał do Łodzi i tam zaczął życie na własny rachunek. Domyślasz się, że rodzice nie byli specjalnie zadowoleni. Od tamtej pory widziałem go raptem kilka razy.

– Myślisz, że to śmierć tej Anki tak na niego wpłynęła?

Kermit wzruszył ramionami.

– Nie mam pojęcia. Nikt ze mną o tym nie rozmawiał, ja też nikogo nie wypytywałem. Może wydarzyło się coś jeszcze. Zawsze myślałem, że pokłócił się o coś z rodzicami, może kilka spraw się nawarstwiło. Nie chcę zgadywać…

– I z Lidią też już się nie kontaktował?

– Lidka wyjechała do Anglii. Wtedy nie było to takie proste jak teraz, ale dało się. Nie wiem, jak długo tam mieszkała, ale na pewno dłużej niż kilka miesięcy. A może dopiero teraz wróciła do Polski? Naprawdę nie wiem… Kiedy dzieciaki przestały trzymać się razem, kontakty między rodzicami też się poluzowały. Myślę, że mama i tata od wielu lat nie mają kontaktu z rodzicami Anki czy Lidki. W każdym razie nie wspominają o nich.

– A jednak chcesz im powiedzieć o jej śmierci.

– No jasne! Na pewno chcieliby wiedzieć. Myślę, że będą chcieli przyjechać na pogrzeb. Był czas, kiedy była dla nich prawie jak córka. No i Grzesiek… Ja nie mam do niego numeru, ale może oni mają. Myślę, że on też powinien wiedzieć.

Wjechali do garażu podziemnego w budynku, w którym mieszkał Kermit. Agata nie lubiła garaży podziemnych, tego przemieszczania się z mieszkania do biura bez spędzenia nawet sekundy na świeżym powietrzu. A już najbardziej śmieszyły ją dziewczyny, które czasem widywała w biurze: w sezonie jesiennym zakładały w swoich czyściutkich mieszkaniach kalosze Huntery, zjeżdżały w nich do garażu, do pracy docierały samochodem, który następnie parkowały w garażu pod biurowcem, i suchą nogą, nie naraziwszy kaloszy na skalanie najmniejszą choćby kropelką deszczu (nie daj Boże błota!) wmaszerowywały do biura. Modnie? Może i modnie, ale przede wszystkim absurdalnie.

Może to był jeden z powodów, dla których nie chciała zamieszkać u Kermita? Taka wymuskana egzystencja zupełnie jej nie odpowiadała. W jego sterylnym apartamencie z windą dowożącą wprost do salonu czuła się obco. Wiedziała, że to trochę głupie. Milion innych dziewczyn nie marzyłoby o niczym innym jak tylko o przeprowadzce do takiego miejsca, a jednak ona jakoś się w tym nie odnajdywała. Jej dwupokojowe mieszkanko w zwykłym bloku, pod którym zaparkowanie nawet malutkiego smarta graniczyło z cudem, jakoś bardziej jej odpowiadało. Było bardziej naturalne.5

18 lipca 1992 roku, godzina 10:20

Lidka stała przed otwartymi drzwiami szafy i ze zmarszczonymi brwiami wpatrywała się w jej zawartość – zdecydowanie zbyt skromną. Nie miała pojęcia, co na siebie włożyć wieczorem. Jak się uczesać? Wprawdzie to tylko zwykłe ognisko za miastem, ale cóż, nigdy nie wiadomo, co się może zdarzyć na takim zwykłym ognisku. Nie chciała wyglądać jak wypindrzona lala ani jak Kopciuszek oderwany od przebierania grochu. Najlepiej zrobi, jak zapyta Ankę. W końcu to jej towarzystwo ma tam być, jej i Grześka. Koledzy z ich liceum. Fajnie będzie poznać kogoś nowego. Może na przykład jakiegoś chłopaka?

Jej życie było takie nudne. Ciągle tylko szkoła, a po szkole Anka i Grzesiek. Lubiła ich, ale potrzebowała jakiejś odmiany. Dwa tygodnie wakacji minęły, na jakikolwiek wyjazd nie było szans, więc nic dziwnego, że ognisko było wielkim wydarzeniem. Mruknęła z niezadowoleniem. Kiedyś, jak już skończy studia, będzie żyła zupełnie inaczej. Teraz ograniczał ją brak kasy – miała tyle, ile dali jej rodzice, a nie chcieli jej dawać za dużo. W następne wakacje pójdzie do jakiejś pracy. Może znajdzie coś w jakimś barze nad morzem? Sprzątanie, zmywanie, smażenie frytek – cokolwiek! A po godzinach mogłaby chodzić na plażę – leżeć na piasku i pluskać się w falach. Czyż to nie byłoby cudowne? Może wyjechaliby we trójkę – ona, Anka i Grzesiek?

– Lidka, idziesz? – krzyknęła mama z dołu.

– Zaraz! – odkrzyknęła Lidka.

Cotygodniowa wyprawa na bazarek to był rytuał. Już dawno by z tego zrezygnowała, gdyby nie to, że zwykle udawało się naciągnąć mamę na jakiś lakier do paznokci czy inny drobiazg. Oj tak, jak tylko uda jej się znaleźć jakieś zajęcie, to te wyprawy też się skończą. A może już teraz by się za to zabrała? W końcu są wakacje, ma mnóstwo wolnego czasu. Pracy w barze już nie znajdzie, wszystko jest na pewno obstawione przez tych, co się ogarnęli na początku wakacji, ale przecież są jeszcze inne sposoby! Na przykład korepetycje z angielskiego. Przecież zna ten język całkiem dobrze, a może w okolicy jest jakiś dzieciak, który kuje do poprawki, albo dorosły, który chciałby się podszkolić. Tak! To przecież świetna myśl! Jak tylko wróci z bazarku, zrobi ogłoszenia i porozwiesza na słupach. Że też wcześniej na to nie wpadła!

Strój na wieczór wybierze później, ale teraz też trzeba się w coś ubrać. Choć dzień zapowiadał się tak upalny, że najchętniej zostałaby w samej bieliźnie. Nie było jeszcze południa, a już oddychało się z trudem. Powietrze stało w miejscu, na niebie nie było ani jednej chmury. Włożyła błękitny podkoszulek i białą spódnicę, posmarowała usta wazeliną i ściągnęła długie rude włosy w kitkę, ale gdy tylko zobaczyła się w lustrze, z powrotem je rozpuściła. I co z tego, że jest gorąco? Dużo bardziej podobała się sobie, gdy loki otulały jej twarz. Wtedy nie było tak widać tych jej odstających uszu… Ech, mniejsza z tym. Trzeba lecieć, bo mama pójdzie w końcu bez niej.

Zbiegając po schodach, widziała stojącą już przy drzwiach wyjściowych mamę z wiklinowym koszykiem w ręce.

– Co ty tam robisz tyle czasu?

– Planuję biznesy, mamo.

– Biznesy? – Z salonu dobiegł głos ojca. – Jakie biznesy, jeśli można wiedzieć?

– Jeśli ci powiem, będę musiała cię zabić! – odparła ze śmiechem Lidka, zaglądając do pokoju.

Tata się roześmiał.

– No, skoro tak, to zachowaj to dla siebie, ale jak już będziesz sławna i bogata, to nie zapomnisz o swoim staruszku?

– W życiu! – Podeszła i cmoknęła go w poszerzającą się z każdym rokiem łysinę.

– Lidka, na litość boską, chodźże już wreszcie! – warknęła stojąca w otwartych drzwiach mama.

– Mamo, przecież jest sobota! Po co te nerwy?

– Dla ciebie sobota, a ja muszę jeszcze obiad ugotować.

– Dobra, idę.

– Zosiu! – krzyknął ojciec do matki.

– Co?

– A może byśmy dziś na wieczór zaprosili Polków i Janachów? Skoro młodzież wybiera się za miasto, to może i my byśmy się trochę zabawili. Co myślisz?

– No nie wiem, może…

– Kup coś, żeby na wieczór było.

– Dobra, zobaczę. Chodź, Liduś, idziemy.6

Agata zdjęła płaszcz, buty, a na stopy wsunęła ciepłe kapcie, które Kermit sprezentował jej na Gwiazdkę. „Żeby łatwiej ci było się tu zadomowić” – powiedział, wręczając jej pakunek. Było to w drugi dzień świąt. Wigilię spędzili osobno – on pojechał do rodziców, ona razem z wujkiem Antonim spędziła ten wieczór u Aśki, swojej siostry. Przez cały okres rozłąki bardzo za nim tęskniła. Po powrocie postanowili, że następną wigilię spędzą razem. Koniecznie. W Warszawie, w Bieszczadach, a może gdzieś zupełnie indziej – ważne, że razem… choć miała nadzieję, że jednak w Warszawie, z wujkiem, Aśką i jej dzieciakami. Bo jednak święta bez dzieci to niezupełnie święta.

Kermit ruszył prosto do swojej „stacji dowodzenia” – pokoju wypełnionego komputerami, monitorami, milionem kabli i Bóg wie czym jeszcze. Agata nie mogła zrozumieć, po co mu tyle tego – jej całkowicie wystarczał skromny laptop. Jednak już dawno postanowiła w to nie wnikać. Grunt, że sprzęt czasem się przydawał, jak na przykład w sprawie Leokadii Kochmann. Gdyby nie wkład Kermita, nie odkryliby tak szybko, co się tak naprawdę wydarzyło… choć wujek Antoni doszedł do tych samych wniosków niemal w tym samym czasie, nie zbliżywszy się nawet do komputera.

Agata wyjrzała przez okno. Dzień był szary, a ulice prawie puste. Większość ludzi była już w pracy, dzieci w szkołach. Jakaś młoda matka z wózkiem biegła truchtem w stronę przystanku. Zarzucona na plecy, napakowana torba podskakiwała przy każdym kroku. „Jak to dobrze, że ja nie muszę się dziś nigdzie spieszyć” – pomyślała Agata.

– Wstawisz wodę na herbatę? – rzucił Kermit.

– Jasne.

Nalała wody do ufo-czajnika (bo jak inaczej nazwać coś, co wygląda jak Dalek z Doktora Who?) i przygotowała kubki.

– Zaraz będę się łączył z rodzicami. Chcesz przyjść? – krzyknął Kermit.

– Nie, nie tym razem!

Kermit wyszedł ze stacji dowodzenia i stanął w drzwiach.

– Agata, kiedyś będziesz musiała ich poznać.

Podeszła i przytuliła się do niego.

– Wiem, Kermit, ale nie dziś. Po pierwsze, wolałabym, aby to nastąpiło w jakichś bardziej przyjaznych okolicznościach, a po drugie, naprawdę jakoś kiepsko się dzisiaj czuję. Najchętniej położyłabym się spać. A jak będę poznawać twoich rodziców, to chciałabym być najlepszą z Agat, jakie mam w zanadrzu. No wiesz, w końcu to twoja mama, twój tata…

– Dla mnie wszystkie twoje Agaty są całkiem w porządku – zaśmiał się.

– Dla ciebie może tak…

– Ale, ale, co ja słyszę! Skoro zależy ci na tym, co moi rodzice o tobie pomyślą, to jakąś tam przyszłość ewentualnie ze mną widzisz?

– Może, może, kto to wie… – odparła żartobliwym tonem.

– No dobra, nie będę nalegał. Może to rzeczywiście nie najlepszy moment, żebyście się poznali. Ale uwierz mi, nie ma się czego bać.

– Taaa, jasne… Łatwo powiedzieć! Już widzę, jak ty byś się nie stresował przed poznaniem mojego ojca – szturchnęła go lekko w bok.

– O, wypraszam to sobie! Przecież z wujkiem Antonim widziałem się nieraz i przynajmniej co drugą środę odwiedzam go razem z tobą!

– Ale to zupełnie inna sytuacja! – zaprotestowała Agata ze śmiechem.

– Taaa, jasne… – zmałpował ją Kermit. – Zupełnie inna sytuacja…

– Dobra, dobra, a ty nie miałeś dzwonić? – powiedziała, odwracając się w stronę czajnika. Woda już się zagotowała.

– Miałem.

Wrócił do stacji dowodzenia, by porozmawiać z rodzicami. Byli bardzo punktualni. Skoro miał zadzwonić o dziesiątej, a było dwie po, to na pewno już czekali na jego telefon, zastanawiając się, co takiego mogło się stać, że się spóźnia.

Agata sięgnęła do torebki, by sprawdzić pocztę. Wprawdzie uprzedziła, że nie wraca już dziś do pracy, ale chciała mieć kontrolę nad tym, co się dzieje. Na szczęście nie działo się nic poważniejszego niż wizyty Pana Kanapki i Pani Sushi. Szef przesłał jej informację, że faktury wysłane. Poza tym cisza. Bardzo dobrze.

Włączyła radio, by nie sprawiać wrażenia, że podsłuchuje rozmowę Kermita. Nie to, że nie była ciekawa, jacy są jego rodzice i w jaki sposób z nimi rozmawia – pewnie, że była! Ale nie w ten sposób chciała się tego dowiedzieć.

Leciał akurat stary kawałek Varius Manx: Zamigotał świat, tysiącem gwiaaaazd; tysiąc nowych pytań, przywiał wiaaaatr śpiewała Anita, a Agata, wtórując jej w duchu – wszak jak każdy w jej wieku znała tę piosenkę na pamięć – bujała się z kubkiem herbaty w ręku.

„Czy kiedyś ten tekst przestanie być taki prawdziwy?” – pomyślała. – „Czy kiedyś nadejdzie taki moment w moim życiu, że będę miała więcej odpowiedzi niż tych cholernych pytań? Czemu pytania atakują człowieka same, a żeby znaleźć odpowiedzi, trzeba się nieźle naszukać i nieraz trochę poobijać?”

Piosenka właśnie dobiegała końca, gdy usłyszała za sobą Kermita. Jego tajemniczy uśmieszek nie wróżył niczego dobrego.

– No już! Mów! – ponagliła go.

– Przyjeżdżają – odparł, unosząc brwi.

– Kto? Jak to?! – Agata prawie wypuściła z rąk kubek z gorącą herbatą.

– Moi rodzice.

– Ło matko! Ratuj się, kto może! Kermit, ja uciekam!

Kermit się roześmiał.

– Widać, że nie znasz mojej mamy, skoro sądzisz, że uda ci się uciec.

– Nie no, bądź poważny – fuknęła. – Naprawdę przyjeżdżają?

– Naprawdę. Mówię zupełnie poważnie. Powiedzieli, że tylko spakują najpotrzebniejsze rzeczy, poproszą sąsiadkę, by zaopiekowała się psem, i ruszają w drogę. Zostaną kilka dni.

– Ale co im strzeliło do głowy, żeby teraz przyjeżdżać? – zapytała Agata i od razu zapragnęła ugryźć się w język. Nie chciała w taki sposób wyrażać się o rodzicach Kermita. Mógłby się poczuć urażony. Gdyby ona miała rodziców, to nie chciałaby, żeby on tak o nich mówił… Ale wyglądało na to, że jej wypowiedź nie zrobiła na nim żadnego wrażenia, gdyż odparł zupełnie nieurażony:

– Powiedzieli, że fakt, że nie widują się z rodzicami Lidki tak często jak kiedyś, w niczym nie umniejsza ich przyjaźni i że nie wyobrażają sobie nie być przy niej w takiej chwili. Co prawda od kilkunastu lat się nie widzieli, nie rozmawiali od jakichś pięciu, ale czują, że w takiej chwili powinni przyjechać.

– Ale…

– Wiem, co chcesz powiedzieć. Chcesz powiedzieć, że może skoro nie mieli bliskiego kontaktu, to matka właśnie zabitej dziewczyny może wcale nie ma ochoty ich widzieć, jednak dla mojej mamy w tym względzie nie ma żadnych „ale”. Ona wie najlepiej, na czym polega jej przyjaźń i nie przetłumaczysz po prostu, no nie przetłumaczysz! Próbowałem im powiedzieć, że może przyjechaliby za miesiąc, dwa, jak emocje trochę opadną, ale to nic nie dało. Mogłem przewidzieć, że tak się to skończy…

Kermit wyraźnie podzielał jej zdanie na temat moralnych aspektów tej wizyty. Agata postanowiła więc skupić się na bardziej przyziemnych sprawach.

– I gdzie będą spać? – spytała.

Kermit zrobił wielkie oczy.

– Tu, oczywiście. Miejsca jest dosyć. Nie ma sensu lokować ich w jakimś hotelu.