Historia królów i władców Francji - ebook

Le auteur Templum militis
Stworzenie zestawienia władców i królów Francji może niestety nastręczać wielkie problemy ze względu na wątpliwości w ustaleniu początku państwa francuskiego. Zwykle przyjmuje się, iż był nim początek dynastii Kapetyngów w 987 roku. Tytuł królewski za czasów Merowingów i Karolingów brzmiał zwsze Król Franków i Francji co po francusku pisze się _Rex Francorum_, _Roi des Francs_, ntomiast po traktacie z Verdun, dodawano dla rozróżnienia przymiotnik _zachodnich_. Od panowania Filipa II Augusta tytuł przybrał formę Król Francji to po francusku, _Roi de France_. Ludwik XVI po wprowadzeniu monarchii konstytucyjnej oraz Ludwik Filip I przyjęli tytuł Król Francuzów to _Roi des Français_. W okresach cesarstwa tytuł monarszy brzmiał Cesarz Frncuzów _Empereur des Français_. W 1464 roku, królowie Francji uzyskali od papieża prawo noszenia tytułu _Królów Arcychrześcijańskich_.

Armories France Ancien Lilia królewska FrancjiKrólestwo Franków przed rokiem 751 Imperiu Karolińskie w latach 751 do roku 846

KAROLINGOWIE

Pepin Mały

Pepin zwany Małym
Pierwszym niemal mitycznym władcą Francji był Pepin krótki zwany też Pepinem małym, Pepinem Młodszym i Pepinem III, we frncuskim języku mówimy _Pepin le Bref_, urodził się w roku 714 prawdopodobnie w Jupille koło Liège, a zmarł 24 września 768 w Saint-Denis, to pierwszy król Franków od roku 751, majordom Neustrii i Burgundii w latch 741 do roku 751, oraz Austrazji w latch 747 do roku 751 majordom Childeryka III, ostatniego króla Franków z dynastii Merowingów. Był synem Karola Młota i Chrotrudy zwnej też pod imieniem Rotrudy oraz ojcem Karola Wielkiego. Pepin dorastał w klasztorze w Saint-Denis. Po śmierci ojca został majordomem królestwa wraz z bratem Karlomanem. Objął Neustrię i Burgundię. Przeciwko władzy obu braci wystąpił trzeci syn Karola Młota Griffo, syn Swanhildy bawarskiej. Obaj bracia zamknęli jednak Griffona w zamku Chévremont w pobliżu Liége. 15 sierpnia 747 roku, Karloman zrezygnował z władzy i został mnichem w klasztorze na Monte Cassino. Pepin przejął faktycznie całą władzę w królestwie Franków. Pepin dokonał zamachu stanu, detronizując króla Childeryka III i został konsekrowany na króla Franków przez świętego Bonifacego w listopadzie lub podczas Bożego Narodzenia w 751 roku, jako pierwszy władca z dynastii Karolingów. Wcześniej od papieża Zachariasza otrzymał poparcie w formie rozporządzenia, by tytuły królewskie nadawano tym, którzy realnie sprawują władzę. Jego prawo do władzy pozostawało jednak wciąż dyskusyjne, dlatego zawarł sojusz z papiestwem, zaproponowany przez kolejnego papieża, Stefana II. Zalegalizował on jego władzę przez namaszczenie w bazylice Saint-Denis pod Paryżem. Był to akt niezwykłej wagi dla losów państwa papieskiego i stosunków państwo kościół w następnych wiekach. Kościelne powiązania Karolingów sprzyjały formułowaniu idei o szczególnym posłannictwie Franków jako ludu bożego. Jednocześnie spotkanie Pepina ze Stefanem II dało początek rytualnym formom kontaktów wzajemnych, które z różnym nasileniem obowiązywały w Europie przez resztę średniowiecza. Latem 754 roku, w pierwszej wyprawie na Longobardów pokonał ich króla Aistulfa i zmusił do ustępstw na rzecz papieża. Jednak już w 756 roku Aistulf złamał pokój i napadł na papiestwo. Pepin po raz drugi przekroczył Alpy i pokonał Longobardów. Wsparł jednocześnie ideę utworzenia nowego państwa kościelnego, jako _Patrimonium Sancti Petri, czyli _Ojcowizna Świętego Piotra, które przetrwało aż do 1870 roku. Od tej chwili Karolingowie zajęli miejsce cesarzy bizantyńskich jako opiekunów Kościoła i wiary. W latach 752 do roku 760, korzystając z przejściowej słabości Umajjadów i al Andalus, prowadził kampanię przeciw Maurom, pozyskując dla Franków tereny po północnej stronie Pirenejów Septymanię, w tym Narbonę, w 759 roku, oraz tereny obecnego Roussillon w roku 760. W 740 roku poślubił swoją kuzynkę Bertradę z Laonu córkę hrabiego Laon Heriberta lub Chariberta. Pepin Krótki i Bertrada byli rodzicami Karola Wielkiego w roku 742 lub 747 do roku 814, i Karlomana w latach 751 do roku 771, którzy zgodnie z wolą ojca podzielili państwo między siebie po jego śmierci. Ze związku tego urodziła się również córka Gizela, która została zakonnicą. Miał dziewiętnaścioro dzieci, i dziesięcioro z czterech małżeństw oraz dziewięcioro dzieci nieślubnych.

Karloman I król Franków

Karloman I król Franków Nagrobek Karlomana pochowany za Ermentrudą
Karloman pierwszy król Franków urodził się 28 czerwca 751 roku, zmarł 4 grudnia 771 w Samoussy to król Franków od 768 roku, aż do swojej śmierci. Pochodził z dynastii Karolingów. Był drugim synem Pepina Krótkiego i Bertrandy z Laon. W w 754 roku w wieku trzech lat, wraz z ojcem i bratem Karolem został koronowany przez papieża Stefana II na współwładcę Franków.

Król Karloman I w miniaturze
Po śmierci ojca odziedziczył centralną dzielnicę królestwa, obejmującą środkową Francję, Burgundię, Prowansję i Alemanię. Akwitania miała być współrządzona przez obu braci. Bezpośrednio po śmierci Pepina w Akwitanii wybuchło antyfrankijskie powstanie Hunolda. Przeciwko niemu wyruszył tylko Karol, choć Karloman spotkał się z nim w Duasdives obecnie to Moncontour w Poitou. Ostatecznie powstanie zostało stłumione Hunold został wydany Karolowi przez gaskońskiego księcia Lupusa. Karloman zmarł tuż przed spodziewaną wojną z bratem o dominację nad państwem Franków. Karloman był żonaty z frankijską arystokratką Gerpergą, czasami ze względu na zbieżność imion, kronikarze mylili ją Gerpergą znaną też jako Dezyderata, córką Dezyderiusza, króla Longobardów, a pierwszą żoną Karola Wielkiego. Po jego śmierci mimo starań Gerpergi jego ziem nie odziedziczył najstarszy syn, Pepin arystokracja frankijska wezwała na tron Karola, który objął władzę już po 20 dniach od śmierci brata. Ucieczka wdowy po Karlomanie wraz z jego dziećmi pod opiekę króla Longobardów stała się potem jednym z pretekstów do podboju Italiii przez Karola Wielkiego. Los rodziny Karlomana po podboju Królestwa Longobardów nie jest znany najprawdopodobniej synowie zostali wedle zwyczaju frankijskiego ostrzyżeni w tonsurę i zamknięci w klasztorach.

Karol I Wielki

Król Karol I wielki
Ten król francuski to po łacinie Carolus Magnus, we francuskim języku pisze się Charlemagne, a w niemieckim Karl der Große, urodził się 2 kwietnia 742 lub 747 roku dokładnie nie jesteśmy w stanie określić jego daty urodzenia, zmarł natomiast 28 stycznia 814 roku, w Akwizgranie, jako król Franków i Longobardów, i święty cesarz rzymski od 25 grudnia 800 roku. Był to wnuk Karola Młota, syn Pepina Krótkiego z dynastii Karolingów i Bertrady z Laon, córki Heriberta, hrabiego Laon. Błogosławiony Kościoła katolickiego. Stworzył on pierwsze europejskie imperium od czasu upadku cesarstwa zachodniorzymskiego w roku 476. Przydomek zawdzięczał nie tylko dokonaniom, ale i posturze przeprowadzone w 1861 roku, pomiary szkieletu tego władcy sugerowały, że miał on 192 cm wzrostu, jednak przeprowadzone w 2010 badania rentgenowskie i tomograficzne szkieletu wykazały, że w rzeczywistości miał 184 centymetrów wzrostu co jak na swoje czasy oznaczało nawet i dziś iż był jednak bardzo wysoki, taki wzrost miało tylko ok. jednego procenta męskiej populacji. Od jego imienia pochodzi w języku polskim słowo król. Państwo karolińskie powstało w wyniku sukcesu Pepinidów wielkiego arystokratycznego rodu frankijskiego pochodzącego z Austrazji, wschodniej części królestwa Franków. Historia rodu datuje się na początek VII wieku, ale władzę nad królestwem umocnili najbardziej Pepin II Herstalski oraz jego syn Karol Młot. Pepin II w latach 687–710 przejął kontrolę nad całą Austrazją i podbił Neustrię. Karol przydomek Młot otrzymał dzięki swym dokonaniom wojennym. Stworzył podwaliny systemu karolińskiego i jako pierwszy rozszerzył wpływy terytorialne rodu w Europie. Działania Karola zmierzały do rozszerzenia wpływów Karolingów poza granice państwa Franków i aneksji księstw peryferyjnych. Karol Wielki urodził się prawdopodobnie w Akwizgranie. Po śmierci syna Karola Młota, Pepina Krótkiego Małego, w 768 roku, władzą we frankijskim królestwie podzielili się zgodnie z obowiązującym zwyczajem, według którego państwo było dziedziczną własnością rodu panującego patrymonium to dwaj synowie zmarłego władcy jak Karloman i Karol a imię otrzymał na cześć słynnego dziada. Karol został ogłoszony królem w Noyon 9 października 768 roku. Obaj odebrali przysięgę wierności od możnowładców swojej części królestwa. Stosunki między braćmi były napięte i opierały się na współzawodnictwie, pomimo wysiłków czynionych przez ich matkę Bertradę. Każdy dążył do zajęcia w rodzinie królewskiej pierwszego miejsca. Obaj nadali swemu pierworodnemu synowi królewskie imię Pepin. W następnym roku Karol poprowadził swoją pierwszą wyprawę wojenną, przeciwko zbuntowanym Akwitańczykom pod wodzą księcia Hunolda, a Karloman odmówił bratu pomocy. Po nieporozumieniach z bratem rozpoczął politykę ekspansji, opierając się na potencjale wojskowym królestwa i umieszczając na podbitych terenach nowych funkcjonariuszy. Podboje były prowadzone we wszystkich kierunkach, bez ogólnego planu. Reagował na wydarzenia w zależności od koniunktury. Zaanektował królestwo Longobardów, a następnie próbował interweniować w Hiszpanii przeciw muzułmanom. Później chciał przejąć kontrolę nad całą Germanią, ale po łatwym podboju Bawarii podbój Saksonii okazał się dużo trudniejszy. Dążył do realizacji koncepcji stworzenia nowego cesarstwa zachodniego, jednak bardziej chrześcijańskiego niż rzymskiego. Po trzech latach panowania, 4 lub 5 grudnia 771 zmarł Karloman i Karol pospiesznie objął samodzielne rządy lekceważąc prawa swego bratanka Pepina, które trwały przeszło czterdzieści lat. Karol dzięki swej determinacji stał się jedynym władcą w królestwie swego ojca. Ponieważ nie musiał prowadzić wojen domowych, mógł skupić się na ekspansji zewnętrznej. Niemal cały okres panowania Karola wypełniony był wojnami toczonymi na rubieżach i poza granicami jego państwa. Podczas panowania przeprowadził 54 kampanie wojenne, a w połowie z nich przewodził osobiście. W trakcie walk z zamieszkującymi Półwysep Iberyjski Arabami w roku 778, i 795 roku, oraz Sasami w latach 779 do roku 804, zdołał rozszerzyć panowanie na obszarze od rzeki Ebro w Hiszpanii, aż za Ren. W granicach imperium znalazły się też samodzielna dotąd Bawaria oraz północna i środkowa Italia, dokąd wyruszył na wezwanie papieża. Po złamaniu potęgi Longobardów ogłosił się ich władcą. Zwierzchnictwo Karola uznać musiały również plemiona słowiańskie znad Łaby i Soławy, w latach 781 i 789 roku. W latach 791 do roku 796, wojska Karola rozbiły chanat Awarski, który zagrażał zarówno Frankom, jak i Słowianom.

Karol Wielki I i papież Hadrian I
Monarchia Karola Wielkiego obejmowała pod koniec jego panowania obszar liczący ponad milion kilometrów kwadratowych. W szczytowym okresie rozwoju imperium Karola Wielkiego obejmowało tereny dzisiejszych państw. jak Francji, Belgii, Holandii, Austrii, Szwajcarii, zachodnich Niemiec, północnych Włoch, oraz północno wschodnią część Hiszpanii i wyspy Baleary. Administrowanie tak ogromnym państwem było trudne. Utrzymany został funkcjonujący jeszcze za Merowingów podział na ziemie oraz powiaty, ale obok niego wprowadzono hrabstwa jako mniejsze jednostki terytorialnego zarządu, które podlegały urzędnikom mianowanym i odwoływanym przez władcę. Na kresach monarchii zorganizowano marchie, na czele których stanęli margrabiowie o szerokich kompetencjach wojskowych. Marchie te jak Duńska, Friulska, Hiszpańska, Bretońska, Panońska, były istotną zaporą militarną blokującą ludom pogańskim i muzułmanom wstęp na ziemie państwa karolińskiego. Sukcesy militarne uczyniły z Karola najpotężniejszego władcę Europy Zachodniej. Zbudowane przez niego imperium, zamieszkane przez ludność romańską i germańską, zróżnicowane pod względem gospodarczym i społecznym, było w praktyce zlepkiem wielu podbitych plemion i ziem, w których nie wygasły ani poczucie odrębności, ani tęsknota za samodzielnością. Świadomy tego władca próbował zunifikować imperium, wprowadzając m.in. jednolite prawo frankijskie, nowy podział administracyjny czy zreformowany system monetarny oparty na srebrnym denarze. Najtrwalszym fundamentem jedności była jednak silna władza monarchy oraz wspólnota wiary i kultury chrześcijańskiej. Podboje swe Karol argumentował chęcią rozprzestrzeniania wiary. Jednak były to działania wielce brutalne. Podczas wojen saskich w latach 799 do roku 800 roku, kazał ściąć 4500 jeńców saskich za bunt ich rodaków przeciwko niemu. Pod energicznymi rządami Karola państwo frankijskie nabrało wszelkich cech mocarstwa. Do pełni potęgi brakowało Karolowi jedynie tytułu cesarskiego. Otrzymał go w Boże Narodzenie 800 roku, w Rzymie z rąk papieża Leona III. Był to cios dla Bizancjum, którego władcy tytułowali się cesarzami rzymskimi. Dopiero po dwunastu latach Konstantynopol uznał tytuł cesarski Karola. Nie doszło też do wskrzeszenia cesarstwa uniwersalnego, obejmującego zarówno Zachód, jak i Wschód, do czego doprowadzić miał planowany ślub Karola z bizantyjską cesarzową Ireną. Ostateczny podział chrześcijańskiego świata na dwa niezależne ośrodki władzy stał się faktem. Centrum odnowionego cesarstwa zachodniego mieściło się jednak nie w Rzymie, lecz w Akwizgranie. Karol Wielki, także pomimo licznych namów, utrzymywał, że nie chce zostać cesarzem. Wykazywał postawę podobną Oktawianowi Augustowi chciał pokazać swą skromność. Papież, podczas pobytu w kościele, jak obchodów Świąt, a po prostu nałożył mu na głowę diadem cesarski, złożył hołd, a lud zaczął wiwatować. Panuje mylny pogląd, iż Karol Wielki był nieświadomy, że papież planuje go koronować. W istocie cała ceremonia była zaplanowana dużo wcześniej prawdopodobnie w Akwizgranie. Karol Wielki, chcąc legalnie używać tytułu imperatora, potrzebował fortelu, który by mu to umożliwił z tego względu, że jedynymi osobami mającymi prawo tytułować się cesarzami rzymskimi byli władcy Bizancjum. Karol Wielki nie dziedziczył tego tytułu jak oni i nie miał do niego formalnego prawa. Z pomocą papieża, pomazańca, najwyższego przedstawiciela Boga, dokonała się koronacja Karola, jako z z woli Boga. Dzięki temu nikt poza Bizantyjczykami nie ośmielał się kwestionować jego tytułu, gdyż był w ówczesnym mniemaniu sankcjonowany przez wolę boską. W okresie rządów Karola Wielkiego podział świata na rzymski oraz barbarzyński został zastąpiony podziałem na świat chrześcijański cywilizowany i pogański jako do dziś barbarzyński. Cały chrześcijański Zachód czuł się oblegany i nieustannie nękany przez rozmaitych pogańskich wrogów. Zagrożenie to pomogło mieszkańcom państwa karolińskiego w wyrobieniu poczucia własnej tożsamości. To właśnie w tym czasie na kartach jednej z kronik, relacjonujących walki Karola z Arabami, mieszkańców monarchii karolińskiej nazwano Europenses czyli Europejczycy. Karol Wielki zmarł 28 stycznia 814 roku. Został pochowany w katedrze w Akwizgranie. Państwo stworzone przez Karola Wielkiego nie przetrwało próby czasu, gdyż nie miało poza osobą władcy i religią chrześcijańską wspólnej więzi. Utrzymywało się po śmierci Karola jeszcze prawie 30 lat pod rządami najmłodszego syna Karola, Ludwika zwanego Pobożnym, który objął tron w 814 roku, zachowując tytuł cesarski. Jednak Ludwik nie dorównywał ojcu zdolnościami i nie radził sobie ze wzrostem nastrojów separatystycznych oraz buntami. Sytuację komplikowały dodatkowo najazdy wikingów, Arabów oraz Węgrów. Po śmierci Ludwika, która nastąpiła w 840 roku, państwo podzielił najstarszy z braci, Lotar.

Korona Karolińska
Karol odziedziczył po dziadku i ojcu również świetnie wyszkolonych i wyposażonych żołnierzy. Tradycyjnie wyruszano do walki na początku wiosny, na przykład w marcu, jednak coraz większy udział kawalerii spowodował przesunięcie tego terminu do maja, kiedy można było łatwo znaleźć paszę dla koni. Dzięki wynalezieniu ostrogi i strzemiona największą siłę armii frankońskiej stanowiła ciężka konnica. Utrzymanie koni i opanowanie sztuki walki wymagało dysponowania odpowiednimi środkami. Stać na to było jedynie bogatych posiadaczy ziemskich, dlatego Karol tak jak jego przodkowie, mnożył beneficja nadawane wasalom. Armia karolińska dzięki kawalerii była bardzo ofensywna. Nie ma jednomyślności co do dokładnej liczby żołnierzy, którymi dysponował Karol, jednak na pewno nie przekraczała 100 tysięcy, w tym 10 do 35 tysięcy jazdy. Armia ta nie zawsze jednak była całkowicie skuteczna; musiała kontrolować rozległe terytorium i uczestniczyć w walce partyzanckiej. W państwie karolińskim każdy wolny człowiek był zobowiązany do służby wojskowej, ale od połowy VIII wieku ciężka jazda stała się królową bitew, dlatego trzon armii stanowiła kasta wielkich właścicieli ziemskich. Broń i ekwipunek były kosztowne, i tak około początku IX wieku koń kosztował na przykład tyle, co 18 do 20 krów. Poza tym wojownik sam musiał zadbać o konie i uzbrojenie dla swoich giermków, zabierać żywność na czas kampanii. O ile arystokracja chętnie brała udział w boju, większość armii jako że piechota niechętnie opuszczała domy i sezonowe prace w polu. Karol Wielki ze swoim sztabem starannie przygotowywał każdą kampanię. Nie rozpoczynał żadnej, zanim nie zapoznał się z raportami zwiadowców, wysyłanych na terytorium nieprzyjaciela oraz nie przestudiował map, jakie udało się zebrać. Poza tym musiał zgromadzić wszystko, co było potrzebne do długiej wyprawy. Rabunek przez wojsko był zabroniony, dopóki nie wkroczyło ono na teren nieprzyjaciela. Każdy wojownik odpowiadał za szkody wyrządzone przez jego konie na polach uprawnych. Już w nieprzyjacielskim kraju w większości przypadków dowództwo decydowało się na totalny rabunek, palenie zabudowań i mordowanie każdego, kto wpadł w ręce rycerzy. Dzięki łupom zrabowanym nieprzyjacielowi Frankowie mogli żyć dostatnio. Szał wojenny Franków nie znał umiaru w walkach z poganami. W celu utrzymania rozległego kraju w pokoju i bez buntów, Karol dysponował trzema środkami: hrabstwami, strukturą kościelną i siecią swych wasali. Dawnym królestwem Franków zarządzali reprezentanci króla, kierujący okręgami o mniejszej lub większej powierzchni. Po zdobyciu nowych terytoriów tworzone były takie okręgi albo powierzano arystokracji frankijskiej hrabstwa już istniejące. Czasem również Karol nie chciał niszczyć miejscowej arystokracji i pozbawiać jej kontroli nad ziemiami i poddanymi; chciał ją pozyskać i oddawał jej hrabstwa we władanie. Trudno ustalić granice hrabstw i ich liczbę, ale było ich prawdopodobnie od czterystu do siedmiuset. Sieć kościołów i klasztorów była często pierwszymi placówkami struktury administracyjnej i ważnymi ośrodkami władzy. Z podbojem była związana polityka chrystianizacji ludności zakładanie kościołów i klasztorów, co było doskonałym sposobem oznaczania terytorium. Wszystko nad czym sprawował władzę Karol Wielki nosiło znak Chrystusa, który pomógł mu zwyciężyć. Ponadto klasztory królewskie wspomagały funkcjonowanie państwa bo przecież ściągały podatki i zwoływały do armii. Wasalami byli wolni ludzie, którzy poddali się władcy w zamian za beneficjum. Było nim pełnienie służby wojskowej z własnym ekwipunkiem. Podboje pozwalały Karolowi na zwiększanie liczby wasali, których osadzał na nowych terytoriach. Często nie pochodzili oni z arystokracji, ale byli traktowani z prestiżem i cieszyli się opieką władcy, który surowo karał tych, którzy ich skrzywdzili. Często właśnie dzięki nim, nieuczestniczącym w kłótniach lokalnej arystokracji, Karol otrzymywał informacje, co działo się na krańcach jego państwa. Marzeniem całej ówczesnej klasy szlachetnie urodzonych było uzyskanie dla swych potomków opactw lub biskupstw. Wynikały z tego korzyści materialne, ale również wielki prestiż, jakim cieszyli się ci duchowni. Powszechnie głoszony chrystianizm nie wyparł jeszcze reliktów starszych wierzeń, rzymskich, greckich i celtyckich. Ludzie żyli wśród dzikiej natury i odczuwali przemoc jej wielkich sił. Karolingowie wierzyli, że ich władza pochodzi od Boga. Za najważniejszy obowiązek uważali zorganizowanie kultu oraz wskazanie ludowi drogi do zbawienia. Zadaniem króla z dynastii Karolingów było dbanie o zgodę i jednomyślność wśród całego ludu chrześcijańskiego, który podlegał jego władzy. Biorąc przykład z władców biblijnych miał zapewnić należyty wymiar sprawiedliwości i traktować wszystkich równo. Wiedział też, że w przyszłości odpowie za to przed Bogiem. Cesarstwo Karola Wielkiego skupiało różnorodne ziemie, na których każdy lud żył według własnych praw, zatwierdzonych i czasem poprawianych przez cesarza. Jak w tym 803 prawa Sasów, Fryzów i Turyngów, istniejące jedynie w formie ustnej, zostały spisane, co zagwarantowało każdemu z ludów ich poszanowanie. Było to przede wszystkim cesarstwo chrześcijańskie, czyli przede wszystkim wspólnota wiary. Wszystkie ludy znajdujące się pod polityczną kontrolą króla karolińskiego musiały przyjąć chrześcijaństwo. Ogromna część mieszkańców cesarstwa w tym też elity mówiła językami niepochodzącymi z łaciny. Były to głównie języki germańskie, ale również języki słowiańskie, na wschodnich krańcach cesarstwa i języki celtyckie na zachodnich jego rubieżach. Karol Wielki był orędownikiem edukacji i nauki. Na jego dworze gromadzili się najwybitniejsi intelektualiści tamtych czasów jak, Alkuin, Piotr z Pizy, Paulinus, Paweł Diakon, Odon z Metzu. Cesarz posiadał wiele ksiąg i tabliczek do pisania, pod poduszką trzymał notatniki w celu ćwiczenia pisania. Mówił po łacinie, znał też trochę grekę, studiował matematykę i astronomię. Mówił po frankijsku czyli języku używanym między Mozelą a Renem. Językiem administracyjnym była łacina i elita musiała przynajmniej rozumieć łacinę. Karolingowie usiłowali podnosić jakość używanej łaciny, aby zagwarantować skuteczną komunikację w zarządzaniu cesarstwem. Panujący oraz ich urzędnicy musieli posługiwać się dwoma albo nawet trzema językami. Karol Wielki chciał ustalić prawidła języka germańskiego i nakreślił jego gramatykę niestety nie zachowała się. W powszechnym użytku były glosariusze prototypy słowników. Osoby, które nie znały obcego języka, korzystały z pomocy tłumaczy.

Mapa Europy z czasów króla Karola Wielkiego
Cesarstwo karolińskie nie było scentralizowane. Jego sercem był obszar leżący między Loarą a Renem i część tego regionu dała początek Lotaryngii, gdzie najczęściej przebywał król i cesarz. Tam znajdował się pałac królewski a to pałac w Akwizgranie, który pełnił rolę stolicy. Obszar centralny odgrywał największą rolę w gospodarce. Karolingowie, dążąc do utrzymania spójności swego państwa oraz do poznania i opanowania różnorodnych regionów, dużo podróżowali. Przenosili się z miejsca na miejsce, aby czuwać nad prawidłowym wykonaniem rozkazów. Ówczesny król czy senior nie rządził sam, powinien był otaczać się swoimi panami i zasięgać ich rady. Tak samo działał Karol Wielki, zawsze najpierw wysłuchiwał swoich doradców. Rzym był ówcześnie najludniejszym miastem Zachodu, cieszył się ogromnym prestiżem i był ideałem miasta. Cywilizacja karolińska była cywilizacją drewna. Żelazo było surowcem rzadkim i narzędzia rolnicze tylko wyjątkowo były robione z metalu. Większość budowli karolińskich nie przetrwała, ponieważ były z drewna. Drewniane były domy wiejskie, a nawet miejskie. Również pałace były częściowo z drewna. Na budynki kamienne materiału dostarczały kamieniołomy, a najczęściej ruiny rzymskich budowli. Drogi w cesarstwie były niebezpieczne, wszędzie szerzyły się rozboje dokonywane przez bandytów, z czym usiłował walczyć Karol Wielki. W drogę należało wybierać się w grupie, by uniknąć napadu lub go odeprzeć. Cnotą szlachetnie urodzonych była hojność, natomiast ich największą przywarą było skąpstwo. Magnat otwierał swój skarbiec z okazji narodzin, ślubów, ale takiej samej hojności oczekiwał od strony przeciwnej. Wolni juryści karolińscy mieli prawo do swobodnego poruszania się po cesarstwie i zawierania wedle własnej woli związków małżeńskich. Niewolni nie mieli w ogóle żadnych praw, ich właściciele sprawowali nad nimi absolutną władzę. Karol Wielki miał według różnych źródeł, od siedemnaściorga do dziewiętnaściorga dzieci, ze związków z pięcioma żonami oraz konkubinami. Himiltruda to prawdopodobnie żona poślubiona w 766 roku, według tradycji frankijskiej, jako fried frau, małżeństwo nigdy nie anulowane, odsunięta w 768 roku. Gerperga jego druga żona, znana też pod imieniem Dezyderata, córka króla Longobardów Dezyderiusza. Poślubiona w 768 roku, a małżeństwo zostało anulowane w 771 roku, jego dzieci to Karol Młodszy urodzony w roku 772 lub 773 żył do roku 811,był koronowany na króla Franków, córka Adelajda urodzona w roku 773 lub 774 żyła tylko do roku 774,córka Rotruda urodzila się w roku 775 żyła do roku 810, Karloman później król Pepin urodził się w roku 777 żył do roku 810,i był to król Italii, syn Lotar urodzony w roku 778 albo 779 żył do roku 780i był to brat bliźniak Ludwika Pobożnego, Ludwik Pobożny, urodzony w roku 778 żył do roku 840,jako następca Karola Wielkiego na tronie cesarskim, córka Berta urodzona w roku 779 lub 780 żyła do około 23 stycznia 821 roku, córka Gizela urodzona w roku 781 żyła do roku 808,córka Hildegarda urodzona w roku 782 żył rok do roku 783, Hildegarda to jego trzecia żona urodzona była w roku 758 lub 783 lub 784 roku, poślubiona w 771 roku. Córka Gerolda hrabiego z Vizgau i Emmy z Alemani. Mieli dziewięcioro dzieci, córkę Teodradę urodzona w roku 784 zmarła po 844 roku, była to ksieni w Argenteuil, mamy też ślad po córce Hiltrudzie urodzonej w roku 787, był również w jego życiu Fastrada jako czwarta żona Karola w latach 768 do roku 794, poślubiona w 784 roku. Byla to órka hrabiego z Saksonii prawdopodobnie o imieniu Radulf. Z tego związku narodziły się.

Srebrna moneta z okresu Karola Wielkiego I
Luitgarda ostatnia żona, z pochodzenia Alemanka, córka nieznanego hrabiego, poślubiona w 794 roku, zmarła w 800 roku. Z tego związku nie było żadnych dzieci.Król miał też dzieci nieślubne, mamy dane o Rotyldzie córce ze związku z Madelgardą ksieni w Faremoutiers, Adaltruda urodzona około 774 roku to córka ze związku z Gerswindą, syn Drogo w latach 801 do roku 855, był to biskup Metz i wikariusz papieski na Francję. Syn Karola i konkubiny Reginy, syn Hugo urodzony w roku 802, żył do roku 844,to drugi z synów Karola ze związku z Reginą. Opat Saint Quentin oraz kanclerz cesarza Ludwika Pobożnego, Alpaida to córka króla i Amaltrudy, syn Teodoryk urodził się w roku 807 żył do roku 818 to syn króla ze związku z Adelindą. Prawdopodobnie Karol Wielki miał jeszcze kilkoro dzieci z nieustalonych związków. W opinii historyków Karol Wielki uznawany jest za władcę wybitnego. W średniowieczu stanowił wzór władcy idealnego, rycerza i gospodarza. Był zdolnym politykiem i wodzem oraz mecenasem nauki i kultury. Sprowadził na swój dwór wielu wybitnych uczonych, między innymi Alkuina z Yorku i Einharda. Już współcześni w uznaniu zasług nadali mu przydomek Wielki choć według innych opinii, przydomek ten ma źródło w ogromnym, jak na owe czasy, wzroście władcy 184 centymetrów, zaś w językach słowiańskich jego imię stało się synonimem godności królewskiej. Jego rozumienie władzy królewskiej i powinności władcy w stosunku do Kościoła spowodowało znaczne zacieśnienie więzów łączących państwo i kościół. Karol Wielki za swój obowiązek uważał walkę z poganami i niewiernymi, a także umacnianie wiary chrześcijańskiej. W 1165 roku, za aprobatą antypapieża Paschalisa III, cesarz Fryderyk Barbarossa dokonał uroczystej ekshumacji szczątków Karola Wielkiego, a zostały odnalezione w Akwizgranie i przeniesione do ołtarza głównego. W tym też roku Ra­inald z Das­sel, ar­cy­bi­skup Ko­lo­nii i kanc­lerz Fry­de­ry­ka Bar­ba­ros­sy, na żą­da­nie Fry­de­ry­ka i za apro­ba­tą an­ty pa­pie­ża Pas­cha­li­sa III ogło­sił Ka­ro­la Wiel­kie­go świę­tym. Jed­nak prawowity pa­pież Aleksander III nie uznał tego aktu. Póź­niej mia­stom Akwi­zgran i Osna­brück po­zwo­lo­no oka­zy­wać cześć Ka­ro­lo­wi jako bło­go­sła­wio­ne­mu. Pa­pież Benedykt XIV za lata 1740 do 1758 roku, za­twier­dził kult Ka­ro­la Wiel­kie­go.Jeszcze do niedawna toczono spory mające ustalić, jakiej narodowości, francuskiej czy niemieckiej, był Karol Wielki. Był przede wszystkim Frankiem, koronowanym królem i władcą chrześcijańskiego państwa frankijskiego poczucie świadomości narodowej w jego czasach nie istniało; Frankowie byli federacją plemion.

Karol Młodszy

Niestety nie dysponujemy dziś portretem króla Karola Młodszego. Karol Młodszy Król Franków urodził się w roku 772 lub 773, zmarł 4 grudnia 811 roku, jako drugi syn Karola Wielkiego i jego żony Hildegardy. Od 780 roku uznany za głównego dziedzica tronu frankijskiego po wydziedziczeniu Pepina Garbatego. Karol prowadził wieloletnie walki z Bretończykami, którzy często najeżdżali ziemie królestwa Franków. Ojciec wysyłał go również na kampanię przeciwko Sasom. Z synów Karola Wielkiego wykazywał on największy talent wojskowy. Około 789 roku Karol Wielki planując sojusz z Offą królem Mercji próbował doprowadzić do małżeństwa Karola Młodszego z jego córką Ælflæd. Małżeństwo nie doszło do skutku na skutek odmowy Karola Wielkiego na ślub jego córki Berty z synem Offy Ecgfrithem. W 790 roku, został mianowany przez ojca gubernatorem Saksonii i Frankonii i otrzymał tytuł księcia Maine. 25 grudnia 800 roku, w Rzymie został koronowany na króla Franków, w tym samym dniu jego ojciec otrzymał tytuł cesarski. Karol Wielki dokonał w 806 roku, podziału swego królestwa na wypadek swojej śmierci Karolowi Młodszemu miał przypaść tytuł cesarski, a z ziem miał otrzymać Austrazję, Neustrię, Burgundię, Saksonię i Turyngię. W roku 806, dowodził wyprawą przeciw plemionom serbskim, zjednoczonym przez księcia Miliducha. Pokonał go w bitwie nad Łabą i złupił ziemie serbskie, zmuszając pozostałych przy życiu wodzów do kapitulacji. Po przybyciu do obozu Karola Młodszego przekazali mu zakładników oraz zobowiązali się płacić trybut i przyjąć chrześcijaństwo. Po zwycięstwie wybudował na terenach słowiańskich dwie twierdze i wrócił na ziemie Franków. Karol Młodszy zmarł nagle na skutek ataku apopleksji podczas pobytu w Bawarii.

Ludwik I Pobożny

Król Ludwik I pobożny
Król Ludwik I pobożny urodził się latem 778 roku, w Casseuil-sur-Garonne, a zmarł 20 czerwca 840 rokum w Ingelheim am Rhein, a od 781 roku był królem Akwitanii, i od roku 814,jako król Franków i cesarz rzymski, był to syn Karola I Wielkiego z dynastii Karolingów i jego żony Hildegardy. Jak podaje kronika Ludwik urodził się w Cassinogilum, a współczesnym Casseuil-sur-Garonne. Jego ojciec prowadził wówczas wyprawę wojenną za Pireneje, która zakończyła się pogromem tylnej straży w wąwozie Roncevaux. Południowe granice królestwa były zagrożone wyprawami Maurów. Dodatkowo nie była całkowicie ujarzmiona pograniczna prowincja Akwitania. W 781 roku, Karol poszedł na kompromis z Akwitańczykami, tworząc podporządkowane sobie królestwo Akwitanii, na czele którego stanął właśnie 3 letni Ludwik, który rychło został wysłany do Akwitanii w otoczeniu dworu i regentów. W roku 794, Karol Wielki przekazał synowi cztery dawne galijsko rzymskie osady. Były to Doué-la-Fontaine we współczesnej Andegawenii, Ebreuil, Angeac-Charente, oraz Cassinogilum. Intencją Karola było, aby jego synowie zostali wychowani jak mieszkańcy podległych im obszarów, mieli nosić tamtejsze stroje i rządzić w zgodzie z miejscowymi zwyczajami. Dlatego też synowie Karola Wielkiego otrzymali królestwa w tak młodym wieku. Każde z tych królestw było ważną częścią obrony granic królestwa Franków. Akwitania sąsiadowała z emiratem Kordoby oraz nowo utworzoną marchią hiszpańską ze stolicą w Barcelonie, która wpadła w ręce Franków w roku 797. Dwa lata później muzułmanie odzyskali miasto. Ludwik zebrał więc armię i ruszył na Barcelonę. Towarzyszyli mu Gaskończycy pod wodzą swojego księcia Sancha I, Prowansalczycy pod wodzą Leibulfa oraz Goci pod wodzą Bery. Armia Ludwika przekroczyła Pireneje i w 800 roku, rozpoczęła oblężenie Barcelony, która ostatecznie padła w 801 roku, Karol jednak nie dał swoim synom znacznej swobody w ich królestwach. Często również wysyłał ich na wyprawy wojenne z dala od ich królestw. Ludwik jak wiemy co najmniej raz prowadził kampanię wojenną w południowej Italii przeciwko Benewentowi.

Król na rycinie średniowiecznej
Ludwik był jednym z czterech ślubnych synów Karola Wielkiego. Najstarszy z nich, Pepin Garbaty, zbuntował się przeciw ojcu i został umieszczony w klasztorze. Pozostało trzech synów, między których, zgodnie z tradycją, należało podzielić państwo. Braćmi Ludwika byli Karol Młodszy, król Neustrii, i Pepin Longobardzki, król Italii, obaj starsi od Ludwika. W 806 roku, Karol wydał Divisio Regnorum w którym podzielił państwo między synów na 3 części. Testament miał formę układu z wielmożami frankijskimi, precyzował dokładnie granice podziałów, zasady władzy i podległości, dziedziczenia tronów, azylu itd. Karol miał zostać dziedzicem ojca jako cesarz oraz król Neustrii i Austrazji. Pepin miał otrzymać żelazną koronę Longobardów. Ludwik, oprócz Akwitanii, otrzymał Septymanię, Prowansję i część Burgundii. Testament Karola Wielkiego nie wszedł jednak w życie. Jeszcze za życia cesarza zmarło jego dwóch najstarszych synów i tak Pepin w roku 810, a Karol w roku 811. W 813 roku, Ludwik został koronowany na współcesarza i współregenta. Uroczystość ta odbyła się na zjeździe w Akwizgranie. Odtąd aż do XVI wieku, w Akwizgranie odbywały się wszystkie koronacje królów niemieckich.

Pokuta Ludwika Pobożnego w Attigny
Pełną władzę cesarską Ludwik przejął po śmierci ojca w roku 814. O śmierci ojca dowiedział się podczas pobytu w Doué-la-Fontaine. Natychmiast pospieszył do Akwizgranu, gdzie dopełnił wymaganych ceremonii. Zgromadzeni możni krzyknęli. Vivat Imperator Ludovicus!. Dodatkowo w 816 roku, przyjął koronę cesarską w Reims z rąk papieża Stefana IV lub V, stając się w państwie Franków najwyższym zwierzchnikiem cywilnym i duchowym równocześnie. Ludwik odsunął doradców swego ojca i zastąpił ich ludźmi, którymi się otaczał władając Akwitanią. Wśród nich był opat klasztoru Wittiza święty Benedykt z Aniane, dawny kanclerz akwitański Ludwika, Helisachar oraz opat Saint-Denis, Hilduin. Po śmierci św. Benedykta, do grona doradców cesarskich dokooptowano Adalharda z Korbei oraz Walę. Obaj byli Karolingami. Ponadto ważną rolę w radzie Ludwika odgrywali Bernard, margrabia Septymanii, oraz Ebon, mianowany arcybiskupem Reims. Ludwik I Pobożny kontynuował politykę ojca, i skupił się na obronie granic zewnętrznych, wspierał działalność misyjną w krajach skandynawskich, stąd przydomek Pobożny. Napotykał jednak na coraz większe trudności w utrzymaniu spoistości państwa, wobec narastających dążeń i ambicji separatystycznych władców poszczególnych hrabstw, na jakie państwo podzielone zostało w roku 750.

Karol Wielki i Ludwik Pobożny I
Spektakularne zwycięstwo odniósł Ludwik nad swym bratankiem Bernardem, od roku 810, królem Longobardów, który w roku 817, wypowiedział stryjowi posłuszeństwo. Do Lombardii ruszyła ogromna armia cesarska. Zanim dotarła do Alp, Bernard skapitulował. Przybył do Chalon-sur-Saone i tu poddał się stryjowi. W przeprowadzonym tam procesie został skazany na oślepienie. W roku następnym zmarł. Cesarz, jako osoba wręcz dewocyjnie pobożna, poczuł się winny śmierci bratanka. W 822 roku, odbył nawet publiczną pokutę w Attigny przed papieżem Paschalisem I i innymi dostojnikami kościelnymi królestwa. Takie zachowanie bardzo osłabiło pozycję cesarza w państwie. Równie niebezpieczne okazało się uwolnienie z klasztornego odosobnienia Adalarda i Wali, kuzynów cesarskich, którzy zostali tam osadzeni za spiskowanie niedługo po rozpoczęciu rządów przez Ludwika. Jeszcze w roku tryumfu nad Bernardem, Ludwik Pobożny wydał w Akwizgranie Ordinatio Imperi ustanawiając podział państwa między cesarskich synów. Pepin otrzymał we władanie Akwitanię, Ludwik Bawarię, a Lotar otrzymał resztę ziem i zwierzchnictwo nad młodszymi braćmi. Niebawem ojciec ogłosił Lotara współcesarzem, a w roku 823, papież Paschalis I koronował go w Rzymie na cesarza. U progu panowania Ludwika trybutariuszami królestwa Franków byli Duńczycy, Obodrzyci, Słoweńcy, Bretończycy oraz Baskowie. W posłuszeństwie utrzymywała ich siła wojskowa monarchii Karolingów. W 816 roku, doszło do pierwszej rebelii. Zbuntowali się Serbowie. Wkrótce do buntu przyłączyli się również Obodrzyci, którzy zawarli sojusz z Duńczykami. Słowianie zaczęli buntować się także na południowo-wschodnich kresach państwa. Tam Ljudevit, książę Panonii, zaatakował granicę na rzekach Drawie i Sawie. Margrabia Friuli Cadolah, ruszył przeciwko Ljudevitowi, ale zmarł w roku 820, podczas kampanii wojennej. Jego ziemie zostały wkrótce najechane przez Słowian. W 821 roku, Frankowie zawarli sojusz z księciem Dalmacji Borną i Ljudevit uznał zwierzchnictwo Franków. Pokój na tych terenach trwał do roku 827, kiedy Ludwik Niemiecki był to syn cesarza, musiał zmierzyć się Bułgarami pustoszącymi Panonię. W Italii trwały walki o podporządkowanie Karolingom południa półwyspu, zwłaszcza księstwa Benewentu. Mimo kolejnych wypraw i ponawianych hołdów książąt Grimoalda IV i Sico I nie udało się Ludwikowi ostatecznie podporządkować sobie tego małego księstwa. Na południowo zachodnich kresach państwa problemy pojawiły się w 815 roku, kiedy Seguin, książę Gaskonii, zbuntował się przeciw Ludwikowi. Został jednak szybko pokonany, a odebrana mu władza została przekazana jego bratu Lupusowi III. W 820 roku, na zgromadzeniu w Quierzy-sur-Oise zadecydowano o wyprawie przeciwko Kordobie. Jednak dowodzący armią hrabiowie Hugon z Tours i Matfrid z Orleanu działali opieszale i wyprawa nie przyniosła żadnych rezultatów. Ordinatio Imperi z 817 roku, nie zostało w pełni zrealizowane. W 818 roku, kiedy Ludwik wracał z wyprawy wojennej na Bretanię, dotarła doń wieść o śmierci żony Ermengardy. Cesarz był bardzo do niej przywiązany i dworzanie musieli wiele miesięcy namawiać Ludwika do powtórnego ożenku. Ostatecznie drugą żoną cesarza została bawarska księżniczka Judyta. Urodziła mu wkrótce syna, Karola. Judyta i Ludwik zabiegali o dział dla niego, ale mogło się to stać kosztem któregoś ze starszych synów cesarskich. Tak doszło do konfliktu dynastycznego. W 829 roku, w Wormacji Ludwik nadał Karolowi tytuł króla lub księcia Alemanii. Nadanie to dokonało się kosztem działu Lotara. Na jego reakcję nie trzeba było długo czekać. Podburzany przez Walę i przy poparciu braci oskarżył cesarzową Judytę o cudzołożny związek z Bernardem z Septymanii, który miał również być ojcem Karola. Bernard pozostał jednak na cesarskim dworze, otrzymał nawet nowe zaszczyty. Dostojnicy kościelni jednak uciekli z dworu i dali swojej poparcie cesarskim synom. W 830 Wala oskarżył Bernarda o spisek na swoje życie. W odpowiedzi Pepin Akwitański zebrał w Gaskonii armię i przy poparciu magnatów z Neustrii ruszył na Paryż. Ludwik wracał właśnie z kolejnej wyprawy na Bretanię, kiedy znalazł swoje państwo w stanie wojny domowej. Ruszył natychmiast na Compiègne, gdzie został oblężony przez armię Pepina i wzięty do niewoli. Cesarzową Judytę zamknięto w klasztorze Świętego Krzyża w Poitiers. Nieco później Ludwik podzielił los żony. Bernard uciekł do Barcelony. Władzę w Cesarstwie tymczasem przejął Lotar. Zaniepokojeni wzrostem siły starszego brata, Ludwik i Pepin zwrócili się przeciwko niemu. Lotar próbował ratować swoją pozycję zwołując zjazd możnych do Nijmegen. Możni przybyli, ale ze zbrojnymi pachołkami, i wymogli uwolnienie cesarza. W 831 roku, Ludwik odzyskał wolność, a jego synowie padli mu do stóp. Pepin i Ludwik wyszli na rebelii najlepiej, gdyż otrzymali nowe nadania ziemskie. Lotar natomiast został pozbawiony godności współcesarza i wygnany do Italii. Wala usunął się do klasztoru. Sprawa uposażenia Karola Łysego nadal jednak antagonizowała dom panujący. W 832 roku, Pepin Akwitański został wezwany na dwór ojca. Spotkał się tam z chłodnym przyjęciem i obrażony odjechał do Akwitanii wbrew rozkazom ojca. Obawiając się kolejnej rebelii Ludwik nakazał wszystkim swoim siłom zebrać się w Akwitanii. Wtedy Ludwik Niemiecki wbrew rozkazom ojca zaatakował i umocnił się w Szwabii. Cesarz zdecydował się na krok radykalny. W 833 roku, odebrał Pepinowi Akwitanię i nadał ją Karolowi. Równocześnie przekazał resztę państwa Lotarowi, który dotychczas trzymał się na uboczu, ale utrzymywał kontakty z Pepinem i Ludwikiem. W roku 833, bracia rozpoczęli kolejną rebelię. Kiedy Ludwik Pobożny zbierał nową armię w Wormacji Lotar ruszył na północ a Ludwik Niemiecki na południe. Do spotkania miało dojść pod Rotfeld w Alzacji. Dotarły tam również wojska cesarskie, które jednak rozpierzchły się nie podejmując walki. Ludwik Pobożny ponownie stracił władzę. Zamknięto go w klasztorze Saint-Denis w Soissons. Judytę umieszczono w Tortonie, a Karola w Prüm. W walce z ojcem, wspierali Lotara biskupi jak Ebon z Reims i Agobard z Lyonu. 13 listopada biskup Ebbo przewodził synodowi w Soissons, na którym zmusił Ludwika Pobożnego do przyznania się do wielu przestępstw. Takie postępowanie sprawiło, że możni Saksonii i Austrazji zwrócili się przeciw Lotarowi, który uciekł do Burgundii. 1 marca 834 roku, Ludwikowi przywrócono władzę nad państwem. Lotar został zmuszony wycofać się do Italii. Ebon i Agobard utracili biskupstwa. W 836 roku, cesarz zawarł pokój z Pepinem i Ludwikiem. Lotar ponownie został pominięty przez ojca. Cesarz Ludwik uczynił również nowe nadanie dla Karola. W tym samym czasie na wybrzeża państwa Franków po raz pierwszych napadli wikingowie. W 837 roku, popłynęli w górę Renu aż do Nijmegen, gdzie ich król Roryk zażądał odszkodowania za wikingów poległych w jednej z poprzednich wypraw. Silne wojska zebrane przez Ludwika zmusiły go jednak do odwrotu. Po nich przyszli jednak następni najeźdźcy, pustosząc północne wybrzeża. W roku 838, zażądali nawet zwierzchnictwa nad Fryzją. Ludwik rozkazał zbudować flotę wojenną i wysłał swoich urzędników aby umocnili frankijskie zwierzchnictwo nad Fryzami. Rok 837, przyniósł koronację Karola na króla Alemanii i Burgundii. Karol otrzymał również część ziem Ludwika Niemieckiego. Spowodowało to bunt starszego syna. Cesarz podzielił więc państwo jeszcze raz. W Quierzy-sur-Oise przekazał Karolowi Bawarię. Wkrótce okazało się, że hojność Ludwika wobec najmłodszego syna nie znała granic. W 838 roku, zmarł z przepicia Pepin Akwitański. Pomijając prawa jego syna a swojego wnuka, Pepina II, Ludwik przekazał Akwitanię Karolowi. Możni akwitańscy okrzyknęli jednak królem Pepina II. Kiedy Ludwik Pobożny zagroził interwencją zbrojną rozpoczęła się trzecia rebelia. Wiosną 839 Ludwik Niemiecki najechał Szwabię. Pepin i jego gaskońscy stronnicy doszli aż do Loary. Duńczycy natomiast po raz kolejny zaatakowali Fryzję. Lotar, po raz pierwszy od dłuższego czasu, poparł stronę ojca. W zamian za przywrócenie mu dzielnicy poprzysiągł wierność cesarzowi. Ostatecznie cesarz nadał Ludwikowi Niemieckiemu Bawarię. Pepin II został wydziedziczony, a resztę państwa podzielono na część wschodnią i zachodnią. Lotar mógł wybrać, którą chce władać. Wybrał wschód w tym Italię, zachód pozostawiając Karolowi. W 840 roku, cesarz doprowadził do uznania Karola królem Akwitanii. Szczęśliwy Ludwik razem z Ludwikiem Niemieckim ruszyli natychmiast do Marchii Wschodniej. W lipcu cesarz powrócił do Frankfurtu. Ostatnia za jego życia wojna domowa dobiegła końca. Jednak wkrótce po powrocie Ludwik poczuł się źle. Wiosną 840 roku, przeniósł się do swojego myśliwskiego zamku w Ingelheim am Rhein nad Renem. Zmarł tam 20 czerwca roku 840, w obecności wielu biskupów i innych duchownych. Nie było przy nim cesarzowej Judyty i ich syna Karola. Wkrótce potem zadrażnienia między braćmi wywołały kolejną wojnę domową, która doprowadziła do rozpadu państwa Karola Wielkiego. Ludwik Pobożny został pochowany w bazylice świętego Piotra w Metz.

Denar Ludwika Pobożnego I
Jak wspomniałem król Ludwik około roku 794 lub 795,poślubił Ermengardę z Hesbaye a około roku 778,a napewno w dniu 3 października 818 roku, córkę hrabiego Ingermana z Hesbaye i Jadwigi z Bawarii. Ludwik i Ermengarda mieli razem trzech synów i trzy córki Pierwszym synem byl Lotar I urodzony roku 795,dniaa 29 września 855 roku, to późniejszy cesarz. Kolejnym synem był Pepin I urodził się w roku 797, 13 listopada lub 13 grudnia 838 roku, to późniejszy król Akwitanii. Kolejnym dzieckiem była Rotruda urodzona około roku 800 czego dokladnie nie wiemy.Następna córka to Hildegarda lub Matylda urodziła się około roku 802 i też jako historycy nie mamy pelnych daanych, to żona hrabiego Geralda z Owernii, także miała swoje dzieci. Oraz syn Ludwik II urodził się w roku 804 a zmarł 28 września 876 roku, to także przyszły król Franków Wschodnich. Ludwik Pobożny w roku 819, jak wiemy w Akwizgranie poślubił Judytę Bawarską w roku 805,dnia 19 lub 23 kwietnia, a córkę hrabiego Welfa i Jadwigi, kobiety z możnego saskiego rodu. Ludwik i Judyta mieli razem syna i córkę. Gisela urodziła się w roku 820 a 5 lipca 874 roku zmarła, żona księcia Eberharda z Friuli, miała dzieci, a także Karol II Łysy urodzony 13 czerwca 823 roku 5 lub 6 października zmarl w roku 877, to także król Franków Zachodnich, cesarz. Ze związku z Theodeliną z Sens Ludwik miał dwoje nieślubnych dzieci.Arnulfa z Sens i Alpaisa.ROBERTYNOWIE

Odon władca Franków

Król Odon
Odon władca Franków urodził się około roku 860,a zmarł 1 stycznia 898 roku, był hrabią Paryża, królem zachodniofrankijskim od roku 888. Syn Roberta Mocnego i Adelajdy, starszy brat Roberta I. Po dowodzeniu zwycięską obroną podczas oblężenia Paryża przez wikingów został wybrany królem zachodniofrankijskim. Podczas oblężenia tego miał utracić prawą rękę, zlecił jednak, by wykonano dlań w jej miejsce metalową protezę i jak zaświadcza kronikarz Abbon nie była ona mniej sprawna od dawnej dłoni. Jego potomkowie walczyli w Galii z Karolingami o władzę. W końcu Hugo Kapet ostatecznie pozbawił władzy Karolingów i rozpoczęło się panowanie nowej dynastii Kapetyngów.

KAROLINGOWIE

Karol III Prostak

Król Karol III Prostak
Karol III Prostak, po francusku to _Charles III le Simple_ urodził się 17 września 879 roku, a zmarł 7 października 929 roku, był to król zachodniofrankijski w latach 898 do roku 922, syn Ludwika II Jąkały z dynastii Karolingów francuskich. Jako że w roku 888, możnowładcy zachodniofrankijscy obrali na króla hrabiego Odona z rodu Robertynów, za jego zasługi w walkach z wikingami. Nie zgadzali się z tym jednak zwolennicy Karolingów francuskich i w 892 roku, drugim królem został Karol III Prostak, syn Ludwika II Jąkały. Przez 6 lat królestwem rządziło więc dwóch królów, potem, mniej więcej na zmianę, ich potomkowie. Rywalizacja obu rodów Karolingów i Robertynów trwała przez całe sto lat, przybierając okresowo charakter wojny domowej. W roku 922. wybuchł bunt możnowładców, w wyniku czego Karol III Prostak, zmuszony został do ucieczki do swojego królestwa Lotaryngii. Nowym królem wybrano Roberta, syna Roberta Mocnego. 15 czerwca 923 roku, pod Soissons wojska Karola pokonały siły Roberta, który poniósł śmierć w bitwie. Karol nie odzyskał jednak korony, a w wyniku zdrady swojego kuzyna Herberta II de Vermandois trafił do więzienia w twierdzy Saint-Quentin. W niewoli Karol spędził 4 lata, do 927 roku. Dwa lata później były król karoliński umarł na zamku w Péronne. Za panowania Karola III ustały uciążliwe najazdy wikingów. Po zwycięskiej bitwie pod Auxerre w roku 910, król zawarł w roku 911, pokój w Saint-Clair-sur-Epte z władcą Normanów Haraldem Rollonem. Normanowie osiedlili się na półwyspie Contentin nad kanałem La Manche, tam utworzyli Księstwo Normandzkie, przejęli język i kulturę romańską oraz wiarę chrześcijańską w obrządku rzymskim.ROBERTYNGOWIE

Robert I władca Franków

Robert I Król Franków Zachodnich
Robert I Król Franków Zachodnich, urodził się około roku 865, a zmarł 15 czerwca 923,jako król zachodniofrankijski. Syn Roberta Mocnego i Adelajdy, młodszy brat Odona. Robert uznał władzę Karola III w 898 roku, za pozostawienie domen Robertyngów w Neustrii w jego ręku. Stosunki pomiędzy Robertem a Karolingiem popsuły się wraz ze zdobyciem przez Karola — Lotaryngii. Został wybrany na następcę zdetronizowanego Karola III Prostaka, który próbował bezskutecznie odzyskać tron. Robert zginął w walce w bitwie pod Soissons. Władzę po nim objął jego zięć Rudolf, książę Burgundii. Małżeństwa i potomstwo. Imię pierwszej żony Roberta nie jest znane. Możliwe, że nazywała się Adela po francusku to Aélis lub Adèle, Robert miał z nią dwie córki, Emmę urodzoną w roku 894, żyła do roku 935,a od około roku 918,pojął za żonę Rudolfa, córkę księcia Burgundii, Hildebrandę Adelę żyjącą od 895 do roku 931,a od około roku 907,żonę Herberta II, hrabiego Vermandois. Jego drugą żoną była Beatrycze z Vermandois w latach około roku 880 do roku 931,była to córka córka Herberta I hrabiego Vermandois, z nią miał król Robert, córkę Rychildę, i syna Hugona Wielkiego, żyjacego od roku 898 do 16 czerwca 956 roku, księcia Francji, a ojca Hugona Kapeta.