Konsekwencja - ebook

Nie wierzę, że poezję mogą pisać atomy

a neurony lustrzane roztkliwiać odbiorców

nie dostrzegam w sobie zwykłego hominida

protestuję przeciwko złudzeniu mego ego

Nie chcę się zgodzić z tym, że mnie nie ma

że nie piszę tych sylab w neurotycznych odruchach

że moja determinacja zdeterminowana

a ja tylko jestem swym obserwatorem

Gdy wątpię w swą niewiarę, zaczynam się kurczyć

miłość ma jak para unosi się w chmury

marzenia już nie moje, zmieniają właściciela

a wszystkie me poglądy wypadają mi z ust

Już nie szukam cierpliwie miejsca narodzenia

by spytać się położnej, dokąd dalej biec

teraz chodzę po cmentarzach i wołam nadzieję

by usłyszeć, że nie zdechnę niczym każdy pies

_Mój wiersz pt. Nie wierzę_

_Dedykuję tym, którzy wpadli na ten szalony pomysł, że ateizm ma sens._

Krótki to dramat, ale jakże dramatyczny. Przedwcześnie się kończy, ale to już była decyzja Sylwestra. Zgodnie z moim stylem, nie mogło zabraknąć wątków nierealistycznych, a czasem i gorzko komediowych. Pisząc o uniwersytecie filozoficznym, wypadało wypowiedzieć się wielu myślicielom, jednak postanowiłem dać głos tylko głównemu bohaterowi. Opinie pozostałych usłyszymy tylko wtedy, gdy uda im się wtrącić. „Konsekwencja” to mecz do jednej bramki. Własnej.KONFERANSJER

Aula uniwersytetu filozoficznego w Dużym Mieście pęka w szwach. Zasiedli na niej zwolennicy największych i najpoważniejszych doktryn i koncepcji, jakie zrodziła ludzka myśl. Wykład ma poprowadzić zaproszony gość, Sylwester Konsekwentny, trzydziestoletni inteligentny człowiek, a więc ateista. Od dwunastego roku życia przyznaje się do tego, że nie uznaje istnienia żadnego Boga. Nie zdobył formalnego wykształcenia, nie założył rodziny, a to dlatego, że zmuszał się do ciągłego analizowania świata, przez co nie miał już sił na inne, mniej ważne rzeczy. W czasie rozmowy z rektorem wydziału stwierdził, że będzie to jego pierwszy i ostatni wykład. Dlaczego? Przekonamy się już za chwilę.

_Konferansjer oddala się ze sceny. Tymczasem na ambonę wchodzi Sylwester. Nie ma żadnych kartek, postanawia mówić z głowy. Przez chwilę patrzy na zgromadzonych, a następnie przysuwa mikrofon do ust. Zastanawia się, w jaki sposób rozpocząć, aby zrobić odpowiednie wrażenie na widzach. Stresuje się, ponieważ ma świadomość, że przedłużające się milczenie zwiększa niecierpliwość słuchających. Puka w mikrofon, udając, że sprawdza natężenie dźwięku. Odkasłuje nieistniejącą flegmę, a potem bierze do ręki stojącą obok torbę. Guzdrze się niesamowicie, zapominając, w którą stronę należy pociągnąć zamek. Gdy wreszcie udaje mu się ją otworzyć, wyjmuje z niej średniego rozmiaru przedmiot owinięty w szmatkę. Kładzie go na pulpicie w miejsce nieprzygotowanych notatek._

SYLWESTER

Drodzy widzowie. Trzymam tutaj pistolet Glock 19 czwartej generacji. Jest wyposażony w wymienne nakładki rękojeści, zwalniacz magazynka i system sprężyny powrotnej. Ale to detale. Najważniejsze jest to, że po zakończonym wykładzie strzelę sobie nim w głowę.

_Na auli cisza. Dokładnie taka sama, jak wtedy, gdy mówił konferansjer, nie różni się też niczym od ciszy sprzed minuty, gdy Sylwester nie mógł uporać się z niebłyskawicznym zamkiem. Jest po prostu ciszą._

SYLWESTER

Drodzy państwo, chyba nie zostałem dobrze zrozumiany. Pragnę się zabić. Rozumiecie? Strzelić sobie w głowę. Jak na filmach. Zakończyć istnienie.

_Jedna z kobiet podnosi rękę._

SYLWESTER

Tak, słucham…

DENTYSTKA

Zrozumieliśmy pana. Chce się pan zabić.

SYLWESTER

Nie zamierzasz nic z tym zrobić?

DENTYSTKA

_urażona_

Mam pomóc panu się zabić? Jeszcze oskarżą mnie o morderstwo.

SYLWESTER

Nie, nie, chodzi mi o to, że w takim wypadku zwykle… o, proszę bardzo. Tak, tak, do ciebie mówię. Zgłaszasz się, prawda?

DENTYSTA

Tak. Przepraszam pana za koleżankę. Oczywiście, że zamierzamy coś z tym zrobić. A więc…

_odchrząkuje_

niech się pan nie zabija. Samobójstwo jest złe i z tego, co wiem, nielegalne. Poza tym warto żyć. Gdyby nie był mi pan obojętny, bo — na przykład — byłbym członkiem pana rodziny, z pewnością zadzwoniłbym po pomoc jakiejś rządowej organizacji. No, chyba wystarczy?

SYLWESTER

_patrzy na przedmówcę błędnym, pustym wzrokiem. Myśli sobie, że wobec takiego audytorium nie będzie się wygłupiał. Bierze broń, wyjmuje z niej magazynek i chowa do torby. Postanawia zmienić taktykę._

Nie przedłużając, powiem wam, o czym będzie mój referat. Chciałbym was przekonać, że moje i wasze życie jest bezwartościowe i nie ma sensu.

_Tym razem na auli nie ma ciszy. Krzesła aż trzaskają, nie mogąc uspokoić roześmianych słuchaczy._

GŁOSY Z SALI

A to dobre!

A myślałem, że słyszałem już wszystko!

Tego jeszcze nie grali!

Moje życie bez sensu? Przecież to idiotyzm!

_Sylwester kiepsko przewiduje reakcję zgromadzonych. Nie traci jednak jeszcze zupełnie fasonu. Próbuje doprowadzić audytorium do porządku._

SYLWESTER

Hej, ludzie. Czy możecie mnie wysłuchać? Mam wam do powiedzenia coś ważnego. Tylko godzinka, później sobie pójdziecie, a ja się zabiję, dobra?

_Podnosi się kilka rąk._

To może ty, przyjaciółko, po lewej od głośnika.

PRZYJACIÓŁKA PO LEWEJ OD GŁOŚNIKA

Chcę tylko panu powiedzieć, że jesteśmy najlepszym uniwersytetem w kraju, a o naszej kulturze mówi się w całym mieście. To będzie zaiste truizm, ale ośmielę się go rzec — tutaj każdego prelegenta słuchamy z zainteresowaniem. Proszę mówić, panie Konsekwentny.

SYLWESTER

Jeszcze raz dziękuję. Otóż zacznę od tego, że każdy z nas kiedyś umrze…

PRZYJACIÓŁKA PO LEWEJ OD GŁOŚNIKA

Wszyscy oprócz mnie, zapomniał pan o tym dodać.

PRACOWNICZKA POCZTY

Nie, gada pani bzdury, pani z pewnością umrze. Tak, jak wszyscy. Tylko ja nie umrę.

ZAAWANSOWANY EMERYT

Mylą się panie oboje, każdy z nas umrze. Na szczęście, zanim to się stanie, jeszcze mnóstwo lat życia przed nami. Nie warto o tym w ogóle myśleć, bo się wpędzimy w depresję.

GŁOSY Z SALI

Tak, dobrze mówi. To ma sens. Kiedyś umrzemy, ale jeszcze nie teraz.

SYLWESTER

Niech będzie, ale kiedyś ten moment nadejdzie, nawet jeśli wydaje się odległy. A co wtedy? Przestaniemy istnieć. Nasza świadomość zniknie. Nasze ciało rozłoży się, a my już nie będziemy żywym bytem. Wprawdzie atomy, z których są zbudowane wszystkie elementy naszego…

RATOWNICZKA

_do głębi przejęta_

Nie mogę w to uwierzyć! To znaczy, że nigdy nie spotkam się z moją zmarłą mamą? Jest przecież gdzieś tam w chmurach i patrzy na mnie, czekając…

SYLWESTER

Przykro mi, ale prawda jest taka, że…

_Sylwester nie dokańcza. Konferansjer wszczyna alarm. Ochrona wchodzi przez wszystkie drzwi, w tym ewakuacyjne, i podbiega do kobiety. Rośli ochroniarze chwytają ją za ręce i nogi i wyprowadzają. Kobieta próbuje się bronić, ale jest bez szans wobec takiej siły. Stara się krzyczeć, ale szybko zostaje zakneblowana. Przypadek decyduje, że kawałek szmatki, który został jej włożony do ust, jest nieszczelny._

RATOWNICZKA

_charkocze i rzęzi_

Nie… je...stem wierzą… ca…

SYLWESTER

Stop! Ona nie jest religijna! Ludzie, przestańcie, opanujcie się. Nie jest chrześcijanką ani nikim innym. Czemu postępujecie tak pochopnie? Domniemanie niewinności nic już w tym świecie nie znaczy?

_Ochroniarze zatrzymują się. Patrzą na konferansjera. Ten podchodzi do kobiety i ściąga jej knebel. Kobieta oddycha z ulgą, patrząc ze strachem na mięśniaków, którzy cały czas ją trzymają._

KONFERANSJER

Jesteś ateistką?

RATOWNICZKA

Oczywiście, że tak. Jestem wolnomyślącą wyznawczynią rozumu i nauki.

KONFERANSJER

Dlaczego więc wyznajesz wiarę w życie pozagrobowe?

RATOWNICZKA

Nie wyznaję. Po śmierci nie ma nic.

KONFERANSJER

Przed chwilą powiedziałaś, że twoja mama oczekuje na ciebie w niebie.

RATOWNICZKA

To kłamstwo. Nieba nie ma. Boga nie ma. Piekła też nie ma. I w ogóle więcej rzeczy nie ma, niż jest. I odwalcie się od mojej mamy. Na pewno jest jej przykro, gdy słyszy takie rzeczy.

KONFERANSJER