Nocny kochanek - ebook

Za­zwy­czaj ży­cie to spa­cer, który po­mału pro­wa­dzi z jed­nego punktu do dru­giego. Ja­sne, każ­demu zda­rza się cza­sem za­wró­cić albo ostro skrę­cić w nie­ocze­ki­wa­nym kie­runku, ale więk­szość lu­dzi idzie wciąż do przodu.

Jed­nak w ży­ciu Anny Borg­ström tak nie było. Czego by nie zro­biła, za­wsze krę­ciła się w kółko i osta­tecz­nie koń­czyła w punk­cie wyj­ścia.

Kółka były za­równo duże, jak i małe. Gdy zde­cy­do­wała się zro­bić prawo jazdy, wszystko szło gładko aż do dnia, w któ­rym wpa­dła w po­ślizg pod­czas lek­cji. Sa­mo­chód śli­zgał się po jezdni ni­czym mo­kre my­dło po pod­ło­dze. In­struk­tor jazdy krzyk­nął na nią z wście­kło­ścią, za­ha­mo­wał i na szczę­ście wszystko skoń­czyło się do­brze. Sa­mo­chód od­zy­skał przy­czep­ność i ni­komu nie stała się krzywda. Ale pew­ność sie­bie Anny bar­dzo zma­lała. Tak bar­dzo, że wy­szła z po­jazdu, żeby ni­gdy wię­cej nie usiąść za kie­row­nicą. Tak więc, po zmar­no­wa­niu wielu go­dzin i wy­da­niu du­żej sumy pie­nię­dzy, po­wró­ciła do ży­cia bez prawa jazdy.

Je­śli cho­dzi o ży­cie za­wo­dowe, tu rów­nież krę­ciła się w kółko, a ra­czej jej brak pew­no­ści sie­bie spra­wiał, że krę­ciła się w kółko. Ma­rzyła, żeby zo­stać pie­lę­gniarką. W li­ceum miała do­bre stop­nie, więc gdy zło­żyła po­da­nie, bez pro­blemu do­stała się na ten kie­ru­nek. Przy­dzie­lono jej po­kój w aka­de­miku, prze­pro­wa­dziła się i roz­po­częła stu­dia, które miały po­móc jej osią­gnąć ży­ciowy cel.

W dro­dze na pierw­szy eg­za­min za­sła­bła i ja­kiś nie­zna­jomy za­brał ją na izbę przy­jęć w miej­skim szpi­talu. Tam usta­lono, że rze­komy atak serca był tak na­prawdę ata­kiem pa­niki. Gdy nad­szedł ter­min dru­giego eg­za­minu, nie wy­szła z aka­de­mika. Do eg­za­minu nu­mer trzy na­wet nie za­częła się uczyć.

Nie­po­wo­dze­nia na stu­diach spra­wiły, że wy­pro­wa­dziła się do wy­na­ję­tego miesz­ka­nia i wró­ciła do ro­dzin­nego mia­sta, żeby pra­co­wać w ho­telu.

Jed­nak to wszystko nie miało nic wspól­nego z bra­kiem pew­no­ści sie­bie. Do­pro­wa­dziła ją tam se­ria po­zor­nie nie­po­wią­za­nych zda­rzeń. Wła­ści­ciel wy­naj­mo­wa­nego przez nią miesz­ka­nia oznaj­mił, że je sprze­daje i Anna musi się wy­pro­wa­dzić. W tym sa­mym cza­sie jej miły szef od­szedł z pracy i za­stą­pił go fa­cet, który od pierw­szej chwili jej się nie spodo­bał. To z ko­lei zbie­gło się w cza­sie z uda­rem jej ojca, a ona sama zdała so­bie sprawę z kru­cho­ści ludz­kiego ży­cia i za­pra­gnęła spę­dzić jak naj­wię­cej czasu z bli­skimi.

Wró­ciła do miej­sca, skąd po­cho­dziła, do­stała pracę w tym sa­mym ho­telu co przed wy­pro­wadzką i udało jej się wy­na­jąć miesz­ka­nie za­le­d­wie dwie prze­cznice od jej ro­dzin­nego domu.

Gdy ja­kiś czas póź­niej po­znała Hen­rika, wy­da­wało jej się, że otwiera się przed nią nowa ścieżka. Już nie szła przez ży­cie sama, ktoś szedł ra­zem z nią. Gdy uro­dziły im się bliź­nięta, a we­dług bio­lo­gicz­nego ze­gara rzą­dzą­cego ży­ciem ko­biet stało się to dość późno, rów­nież miała wra­że­nie, że otwiera się przed nią nowa droga. Droga, którą po­winna biec przed sie­bie.

Ale dzie­sięć lat po uro­dze­niu bliź­niąt Anna za­częła prze­czu­wać, że jej ży­ciowa ścieżka za­to­czy koło także w przy­padku ro­dziny. Wspólne po­ży­cie z Hen­ri­kiem sta­wało się co­raz bar­dziej spo­ra­dyczne, a kon­takt mię­dzy nimi był ra­czej niemy i rzadki, mimo że miesz­kali pod jed­nym da­chem i dzie­lili za­równo łoże, jak i konto ban­kowe. Bliź­niaczki, Lina i Lou, do­ra­stały i sta­wały się co­raz bar­dziej nie­za­leżne. Poza tym były przede wszyst­kim có­recz­kami ta­tu­sia. Od­no­siły suk­cesy w pły­wa­niu, tak jak ich oj­ciec za młodu. Hen­rik, który miał prawo jazdy i in­te­re­so­wał się spor­tem, jeź­dził z nimi na wszyst­kie za­wody i obozy tre­nin­gowe.

Ja­sne, ona też na nich by­wała, jed­nak cho­dziła tam bez en­tu­zja­zmu. Nie po­cią­gało jej spę­dza­nie ży­cia na ba­se­no­wych try­bu­nach. Nie miała nic wspól­nego z in­nymi ro­dzi­cami, któ­rzy tam by­wali, a dzie­cięce za­wody nie wzbu­dzały jej za­in­te­re­so­wa­nia. Prze­waż­nie sie­działa, mar­zła i chciała wra­cać do domu.

Tak się więc skła­dało, że naj­czę­ściej była w domu sama, choć miała swoją ro­dzinę.

Jej praca noc­nej re­cep­cjo­nistki spra­wiała, że nie funk­cjo­no­wała w tym sa­mym cza­sie co inni, a to zwięk­szało jej po­czu­cie wy­ob­co­wa­nia, które sta­wało się co­raz więk­szym cię­ża­rem.