Obcy horyzont - ebook

ROZDZIAŁ 1

Stare Kiej­kuty, Ośro­dek Kształ­ce­nia Kadr Wywiadu – wio­sna 1995 roku

– Czy pod­cho­rąży Anita czy­tała regu­la­min strzel­nicy? – zapy­tał nie­wy­soki puł­kow­nik służ­bo­wym tonem. Jego siwi­zna i czę­ściowa łysina świad­czyły o tym, że ma już za sobą kawał życia. Ale wyspor­to­wana syl­wetka nie pozo­sta­wiała wąt­pli­wo­ści co do formy fizycz­nej.

– Tak jest, panie puł­kow­niku!

– To chyba pod­cho­rąży powinna pamię­tać, że cały czas należy mieć na oczach oku­lary ochronne. Tak czy nie?

– Tak, panie puł­kow­niku. Ale… ale my dopiero cze­kamy na swoją kolej – odpo­wie­działa dziew­czyna, wska­zu­jąc na meta­lowe tar­cze.

– A czy pod­cho­rąży Anita wie, co to ryko­szet? Aha, jesz­cze jedno: pro­szę coś zro­bić z tymi wło­sami.

Dziew­czyna bez słowa zdjęła bejs­bo­lówkę, z wdzię­kiem prze­cze­sała pal­cami dłu­gie włosy i spięła je w kok tuż nad kar­kiem. Następ­nie wło­żyła czapkę i prze­zro­czy­ste oku­lary, po czym usia­dła obok tych, któ­rzy cze­kali na swoją kolej.

– Mar­cin, nie sły­sza­łeś, co mówił puł­kow­nik? – zwró­ciła się do wyso­kiego chło­paka łapią­cego opa­le­ni­znę w wio­sen­nym słońcu.

– Sły­sza­łem. Puł­kow­nik jak zawsze robi nie­po­trzebny młyn. Nie widzisz, że się opa­lamy? – Mar­cin ski­nął głową w kie­runku innych. – Dziew­czyno, łap heba­nek! Na wyjazd w teren będzie jak zna­lazł. A ty blada jak mąka…

– Sam jesteś mąka – odburk­nęła i zało­żyła na uszy ciem­no­zie­lone słu­chawki Pel­tora.

Po chwili roz­le­gła się kano­nada strza­łów. Kilku strzel­ców pokry­wało ogniem meta­lowe tar­cze. Zgod­nie ze sce­na­riu­szem cho­wali się za tek­tu­rowe zasłony, klę­kali i odda­wali strzał. Potem prze­ła­do­wy­wali broń i znowu strze­la­jąc, zbli­żali się do małych okrą­głych tarcz, tak zwa­nych liza­ków, po wcze­śniej­szym wyeli­mi­no­wa­niu więk­szych, okre­śla­nych chło­pa­kami, które po tra­fie­niu prze­wra­cały się z łosko­tem. Grzmot nie usta­wał.

W pew­nym momen­cie puł­kow­nik kątem oka dostrzegł zamie­sza­nie wśród ocze­ku­ją­cych. Odwró­cił się i zoba­czył, jak jedna z osób trzyma się za deli­kat­nie zakrwa­wiony poli­czek.

– Stop! – krzyk­nął. – Wstrzy­mać ogień!

Huk ustał jak ucięty nożem.

Puł­kow­nik pod­szedł sprę­ży­stym kro­kiem do zra­nio­nego chło­paka.

– Pod­cho­rąży Mar­cin, co się stało?

– Chyba dosta­łem ryko­sze­tem…

Puł­kow­nik mach­nął w stronę pie­lę­gniarki, zawsze dyżu­ru­ją­cej pod­czas strze­la­nia. Ta natych­miast pode­szła do chło­paka, spoj­rzała na niego i zaczęła szu­kać cze­goś w swo­jej czer­wo­nej tor­bie.

– Panie puł­kow­niku, nic mi nie będzie. To tylko nie­wiel­kie dra­śnię­cie…

Puł­kow­nik kon­tro­l­nie spoj­rzał po pozo­sta­łych. Wszy­scy mieli oku­lary ochronne.

Anita zdjęła słu­chawki i szep­nęła do Seba­stiana:

– Mówi­łam mu, żeby zało­żył oku­lary.

– E tam, też nie mia­łem. A ty co taka święta? Sama wcze­śniej nie zakła­da­łaś.

– Ale zało­ży­łam.

– Ale-srale. Wiesz, w sumie to dobrze na tym wyszedł. Zazdrosz­czę mu.

– Co ty pie­przysz? – Anita spoj­rzała na kolegę zdu­miona.

– Nie będzie mógł się cało­wać z dziew­czy­nami w policzki, tylko od razu w usta!

– Obaj jeste­ście poje­bami – skwi­to­wała, krę­cąc głową, po czym zni­żyła głos: – Wpad­niesz wie­czo­rem? Pouczymy się. Jutro pra­sówka z ostat­nich dwóch tygo­dni.

– A kole­żanki z pokoju się pozby­łaś?

– Seba­stian, ja mówię o nauce! Jak masz takie pomy­sły, to cię nie wpusz­czę. Nawet nie myśl o tym.

– I tak wejdę. Z bal­konu przez luf­cik. – Seba­stian puścił do niej oko.

– Jasne! I zakli­nu­jesz się jak ostat­nio po impre­zie. Gdyby nie Mar­cin, wisiał­byś tak do pobudki, aż puł­kow­nik zna­la­złby cię na poran­nym obcho­dzie.

– Sam bym wyszedł.

– Aku­rat! Mar­cin wycią­gał cię parę minut i też się napo­cił. Dobrze, że nie spadł, jak prze­cho­dził po tych bal­ko­nach. Nie­źle nagrzani byli­ście – żach­nęła się Anita, zaraz jed­nak dodała: – Posta­ram się, żeby Bożenki nie było. Zresztą pew­nie jak zawsze będzie w bilarda przy winie grać ze swoim uko­cha­nym.

– Z jakim uko­cha­nym? – zdzi­wił się Seba­stian. – O kim ty gadasz?

– Co się tak dzi­wisz? O twoim współ­spa­czu.

– Poważ­nie? Myśla­łem, że oni tak tylko, no wiesz…

– Wy, chłopy, to tylko o jed­nym myśli­cie. W ogóle nie zauwa­ża­cie, co się dzieje obok was – spu­en­to­wała Anita, zer­ka­jąc w bok. – Dobra, Mar­cina już chyba opa­trzyli. Wra­camy do strze­la­nia.

Po chwili powie­trze znów prze­cięły wystrzały. Wtó­ro­wały im meta­liczne dźwięki tra­fień i prze­wra­ca­ją­cych się tarcz. Nikt z ocze­ku­ją­cych na swoją kolejkę nawet na moment nie zdjął już oku­la­rów. Nie­któ­rzy opa­lali się, korzy­sta­jąc z wol­nej chwili, inni kibi­co­wali strze­la­ją­cym kole­gom i kole­żan­kom.

– Ty, Mar­cin, a sły­sza­łeś, że Bożenka i… sam wiesz kto – zwró­cił się do kum­pla Seba­stian.

– No co ty? – zdu­miał się Mar­cin. – Nie wie­dzia­łeś? Urzą­dzasz sobie życie z Anitką, to nie widzisz, co się dzieje u innych.

– Ja? Ja niczego sobie, kurwa, nie urzą­dzam.

– Dobra, dobra. Powiedz lepiej, kiedy znowu będę cię z luf­cika wycią­gał… – Roze­śmiał się, gdy odgłos strza­łów ucichł. – Chodź, zaraz nasza kolej. A trzeba jesz­cze nała­do­wać maga­zynki.

* * *

– A co to za facet sie­dzi na końcu auli? – szep­nął Seba­stian.

Mar­cin wstał i uda­jąc, że popra­wia polowy mun­dur, obej­rzał się za sie­bie. Star­szy męż­czy­zna w ostat­nim rzą­dzie, z grubą teczką na kola­nach, aku­rat coś noto­wał. W pew­nej chwili pod­niósł głowę i ich wzrok się spo­tkał. Chło­pak dla nie­po­znaki rozej­rzał się po kame­ral­nej auli, prze­cią­gnął i usiadł.

– Nie wiem – mruk­nął do kolegi. – Pew­nie ktoś z cen­trali przy­je­chał.

– Ale nie ma dzi­siaj żad­nego wykładu z gościn­nym wystę­pem.

– Pod­cho­rąży Seba­stian! – roz­legł się dono­śny głos ofi­cera pro­wa­dzą­cego zaję­cia z pod­staw pracy infor­ma­cyj­nej wywiadu.

– O kurwa, chyba cię wywo­łują – rzu­cił Mar­cin.

Seba­stian pode­rwał się na równe nogi do postawy zasad­ni­czej, odru­chowo popra­wia­jąc bluzę mun­duru.

– Panie Seba­stia­nie, jedną z naj­waż­niej­szych spraw, jakie ostat­nio się wyda­rzyły, jest pewne mor­der­stwo doko­nane w Kra­ko­wie. Jaki to ma zwią­zek z zagad­nie­niami mię­dzy­na­ro­do­wymi? Pro­szę nam powie­dzieć.

– Panie porucz­niku… – wydu­kał nie­pew­nie Seba­stian. – No więc… ta sprawa, choć miała miej­sce w Kra­ko­wie, ma cha­rak­ter… świa­towy w pew­nym sen­sie.

– Świa­towy, mówi pan. To inte­re­su­jące. Pro­szę kon­ty­nu­ować.

– Roz­prawa, która cią­gnie się od dłuż­szego czasu, doty­czy mor­der­stwa dyrek­tora Cari­tasu powią­za­nego z naj­wyż­szymi hie­rar­chami w Kościele kato­lic­kim. Nie tylko w Pol­sce, ale i w Waty­ka­nie, czy nawet sze­rzej: w Rzy­mie.

– Mhmm… To bar­dzo cie­kawe. Ale chyba jed­nak wyciąga pan za daleko idące wnio­ski. Rzym i Sto­lica Apo­stol­ska fak­tycz­nie znaj­dują się za gra­nicą. I wydaje się, że na tym sprawy mię­dzy­na­ro­dowe w tej histo­rii się koń­czą, nie uważa pan?

– Tak jest – odpo­wie­dział Seba­stian.

– Jutro po zaję­ciach przyj­dzie pan do mnie na poprawkę.

Po auli roze­szły się ciche śmie­chy.

– Nie ma co się śmiać, sza­nowni pań­stwo. Mamy jesz­cze dru­giego kwia­tuszka w ostat­niej pra­sówce. Pani Anita.

– Tak, panie porucz­niku. – Anita wstała i z wdzię­kiem zarzu­ciła do tyłu roz­pusz­czone włosy.

– Pań­stwo pozwolą, prze­czy­tam tę fascy­nu­jącą infor­ma­cję, którą pani pod­cho­rąży zna­la­zła w pra­sie. „W ostat­nią środę na ulicę Szwedzką w War­sza­wie wezwany został patrol poli­cji, który w meli­nie osób z pół­światka ujaw­nił ciężko ranną kobietę. Zostało wezwane pogo­to­wie ratun­kowe. Na miej­scu poli­cjanci zastali męż­czy­znę w sta­nie kom­plet­nego upo­je­nia alko­ho­lo­wego. Usta­lono, że to dosko­nale znany funk­cjo­na­riu­szom z komendy przy Cyryla i Meto­dego Kazi­mierz S., pseu­do­nim «Kazik Sie­kie­reczka». W miesz­ka­niu zna­le­ziono rów­nież zakrwa­wioną sie­kierę. Ze wstęp­nych usta­leń wynika, że kobieta była kon­ku­biną Kazi­mierza S. i została praw­do­po­dob­nie zaata­ko­wana tym narzę­dziem”.

Aulę znów wypeł­niła zbio­rowa weso­łość.

– Pani Anito, co tak się pań­stwo uwzięli na te kry­mi­nalne histo­rie? Razem to czy­ta­cie czy jak? Czy teraz może powin­ni­śmy się do pani zwra­cać „Sie­kie­reczka”? No, słu­cham?

– Mówi­łem, że życie sobie ukła­da­cie – szep­nął Mar­cin do sie­dzą­cego obok Seba­stiana.

– Panie porucz­niku, bo na początku tak świa­towo było z tą ulicą… Szwedzką – pró­bo­wała tłu­ma­czyć Anita.

– Jak będzie pani w War­sza­wie, pro­po­nuję się tam przejść, na tę świa­tową ulicę. Tylko nie w nocy i naj­le­piej z panem Seba­stia­nem, skoro taki z niego wiel­bi­ciel kry­mi­nału.

– Tak jest!

– Panią też zapra­szam jutro na poprawkę. I może jed­nak znaj­dzie­cie coś o zama­chu ter­ro­ry­stycz­nym w Okla­homa City. Przy­po­mnę, że zgi­nęło tam pra­wie dwie­ście osób…

Dziew­czyna usia­dła ze zre­zy­gno­waną miną.

– Czyż­byś miała inne plany na dzi­siaj? – Nachy­lił się do niej Mar­cin. – Wie­czór miał być sto­sun­kowo udany?

– Spa­daj… Kurwa, jak ja nie lubię tych pra­só­wek. – Anita ude­rzyła dło­nią w blat skła­da­nego sto­lika.

– Nie dener­wuj się. Może wam jakoś pomóc?

– Nam? – Odwró­ciła się i popu­kała pal­cem w czoło. – Ochłoń, chło­paku.

Mar­cin wzru­szył ramio­nami.

– To wy zawa­li­li­ście pra­sówkę. Chcia­łem tylko pomóc.

* * *

– I co, mistrzo­wie pióra? Popły­nę­li­ście? – Mar­cin sie­dział razem z Anitą i Seba­stia­nem w sto­łówce. – Kurwa, znowu te pie­przone rumuń­skie kieł­ba­ski. Już nimi rzy­gam…

– Chyba kieł­ba­ski z Rumuna – prych­nęła Anita. – Daj spo­kój, mam wie­czór z głowy. A chcia­łam iść na basen i do sauny.

– Puł­kow­nik na pewno by się ucie­szył na twój widok. – Mar­cin wymow­nie poru­szył brwiami. – Zoba­czysz, dopro­wa­dzisz go kie­dyś w tej sau­nie do zawału. A jesz­cze jak Bożenka dołą­czy w tym swoim czar­nym bikini. Ach!

– W dupie mam Rumuna. Pizzę sobie wezmę w bufe­cie – wtrą­cił grze­biący widel­cem w tale­rzu Seba­stian. – Patrz, Mar­cin, facet, który był w auli, nie wyje­chał.

– O kim wy mówi­cie? – Anita spoj­rzała na nich, marsz­cząc czoło.

– O typie, który sie­dzi koło komen­danta. Jakby się nam przy­glą­dał…

– Co ty pier­ni­czysz, Seba­stian? Może Ani­cie się przy­gląda, ale nam? Chyba jesteś prze­czu­lony. – Mar­cin ukroił kawa­łek podłuż­nego rumsz­tyku. – A wła­śnie, Anita, sły­sza­łem, że na zaję­ciach z tech­niki w labo­ra­to­rium foto­gra­ficz­nym u was w dru­ży­nie dziew­czyny nic nie mają pod tymi bia­łymi far­tu­chami. Prawda to? – zapy­tał z peł­nymi ustami.

– Mamy. Buty i spodnie. A co?

– Nic. Tak tylko zapy­ta­łem. I bez sta­ni­ków?

– Bez. Zosta­wiamy je w poko­jach…

– A ja wam mówię, że ten typek nam się przy­gląda – prze­rwał im Seba­stian.

Cała trójka popa­trzyła w kie­runku męż­czy­zny, który wła­śnie wstał i wraz z komen­dan­tem skie­ro­wał się do sąsied­niego kasyna. Jakby na komendę pod­nie­śli do ust kubki z zie­lo­nym wzor­kiem i napi­sem „MSW” i wzięli po dużym łyku kom­potu.

– Ty, Seba­stian, jakieś zwidy masz czy co? – rzu­cił Mar­cin, odsta­wia­jąc kubek na stół. – Dobra, chodźmy już. Dam wam swoje notatki, geniu­sze pracy infor­ma­cyj­nej, żeby­ście nie tra­cili czasu na stu­dio­wa­nie gazet.

Pro­sto ze sto­łówki poszli do znaj­du­ją­cego się naprze­ciwko inter­natu. Mar­cin szybko pod­rzu­cił kole­gom notatki, a potem wró­cił do swo­jego pokoju.

Jego współ­lo­ka­tora nie było. Pew­nie poszedł do świe­tlicy na tele­wi­zję, pomy­ślał chło­pak. Roz­piął pas, zdjął bluzę, a potem wyjął z bre­zen­to­wej rapor­tówki skrypty i rzu­cił je na biurko. Poło­żył się na łóżku. Nie chciało mu się zdej­mo­wać butów, bo prze­cież miał jesz­cze iść na pizzę z Seba­stia­nem. Z bocz­nej kie­szeni spodni wycią­gnął port­fel, a z niego zdję­cie swo­jej żony. Lubił je. Ela pre­zen­to­wała się na nim obłęd­nie. Miała obci­słe żółte body z dużym dekol­tem, czer­woną krótką spód­niczkę i drew­niaki na wyso­kich kotur­nach.

Ostat­nio nie ukła­dało im się naj­le­piej. Coraz czę­ściej docho­dziło mię­dzy nimi do nie­po­ro­zu­mień i kłótni. Cza­sami Mar­cin prze­bą­ki­wał nawet o roz­sta­niu. Mimo to żona bar­dzo go pocią­gała i tak naprawdę nie wyobra­żał sobie życia bez niej. Zamknął oczy, przy­wo­łu­jąc w pamięci obraz jej boskiego ciała. Jesz­cze kilka dni i się zoba­czymy, zdą­żył pomy­śleć, zanim zasnął.

Ze snu wyrwał go głos dyżur­nego pły­nący z gło­śnika, nazy­wa­nego koł­choź­ni­kiem: „Pod­cho­rąży Mar­cin, pod­cho­rąży Anita i pod­cho­rąży Seba­stian sta­wią się natych­miast u dyżur­nego. Sprawa pilna!”.

– Co jest, kurwa… – mruk­nął Mar­cin, zry­wa­jąc się na równe nogi.

Spoj­rzał na zega­rek. Było po dwu­dzie­stej dru­giej. Cisza nocna.

„Powta­rzam: pod­cho­rąży Mar­cin, pod­cho­rąży Anita i pod­cho­rąży Seba­stian sta­wią się natych­miast u dyżur­nego. Sprawa pilna!”

Może to alarm? – prze­szło mu przez myśl. W sumie dawno nie było, od zimy tylko raz…

Mie­siąc temu w środku nocy wywieźli ich czter­dzie­ści kilo­me­trów od ośrodka i kazali pie­chotą wra­cać lasami i polami, przez top­nie­jący śnieg i mokra­dła.

Ale dla naszej trójki tylko? – kal­ku­lo­wał, ubie­ra­jąc się pospiesz­nie. Miał jakieś nie­okre­ślone prze­czu­cie, że dzieje się coś waż­nego. Eks­cy­ta­cja mie­szała się w nim z obawą.

Wyszedł szybko na kory­tarz i wal­nął pię­ścią w drzwi sąsied­niego pokoju. Te od razu się otwo­rzyły. Pierw­szy poka­zał się Seba­stian, a tuż za nim, dopi­na­jąca mun­dur i popra­wia­jąca roz­wi­chrzone włosy, Anita.

– O co cho­dzi? – rzu­ciła spło­szona.

– Wiem tyle co ty. – Mar­cin skie­ro­wał się w stronę scho­dów.

Już po chwili cała trójka była na par­te­rze. Przed kon­tu­arem dyżur­nego stał komen­dant.

– Mel­du­jemy się, panie puł­kow­niku – zaczął Mar­cin, stu­ka­jąc w pozy­cji zasad­ni­czej obca­sami butów.

Anita i Seba­stian mu zawtó­ro­wali.

Komen­dant kiw­nął na nich głową, aby poszli za nim do tyl­nego wyj­ścia z inter­natu.

– Słu­chaj­cie – zaczął ści­szo­nym gło­sem – w kasy­nie czeka na was pewien bar­dzo doświad­czony ofi­cer z cen­trali. Chce z wami poroz­ma­wiać. Macie mu powie­dzieć wszystko, o co zapyta. Żad­nych tajem­nic. Zro­zu­miano? – Gdy cała trójka kiw­nęła gło­wami, dodał: – To może zająć tro­chę czasu. Uda­cie się do niego poje­dyn­czo. Może pierw­szy… pod­cho­rąży Mar­cin.

– Ale panie puł­kow­niku – ode­zwała się nie­pew­nie Anita. – Jutro mamy poprawkę z pra­sówki. Tro­chę zawa­li­li­śmy i pan wie…

– Wiem, wiem. Poprawkę macie prze­su­niętą na poju­trze.

– Kurwa, tak czu­łem, tak czu­łem… – szep­nął Seba­stian, gdy komen­danta i Mar­cin wyszli z budynku.

– Co czu­łeś? – spy­tała zdez­o­rien­to­wana Anita.

– No ten typ, co się nam przy­glą­dał w auli i sto­łówce. To o niego cho­dzi. Z nim mamy się spo­tkać.

Dziew­czyna wzru­szyła ramio­nami i popra­wiła włosy.

– Chodź, mamy jesz­cze tro­chę czasu dla sie­bie. – Pocią­gnęła chło­paka na schody.

– Mie­li­śmy się uczyć.

– Mamy czas.

Dys­kret­nie, ale sta­now­czo chwy­ciła go za pośla­dek, posy­ła­jąc mu spoj­rze­nie swo­ich piw­nych oczu, które mówiły wszystko. Jesz­cze na kory­ta­rzu zaczęła roz­pi­nać bluzę. Pod spodem nie miała bie­li­zny. Seba­stian spoj­rzał na jej odsło­nięte krą­głe piersi i poczuł nara­sta­jące pod­nie­ce­nie. Gdy dziew­czyna roz­chy­liła usta i wil­got­nym języ­kiem powoli obli­zała górną wargę, miał wra­że­nie, że zaraz eks­plo­duje jak nie­do­świad­czony mało­lat. Gwał­tow­nie nabrał powie­trza i wypu­ścił je prze­cią­gle, żeby się opa­no­wać.

Weszli do pokoju, z trza­skiem zamy­ka­jąc za sobą drzwi.

* * *

Mar­cin zdjął czapkę i sta­nął w progu kasyna, w któ­rym pano­wał lekki pół­mrok. Stuk­nął obca­sami, po czym skie­ro­wał się do ostat­niego sto­lika przed sto­łem bilar­do­wym. Obok jakichś teczek na stole stała szklanka z bursz­ty­no­wym pły­nem i kost­kami lodu.

– Pro­szę sia­dać – powie­dział sie­dzący przy sto­liku męż­czy­zna. – Na wstę­pie zazna­czę, że ta roz­mowa jest ści­śle tajna. Nikt poza nami nie może wie­dzieć o tym, co tu usły­szysz. Czy to jasne?

– Tak jest, panie…

– Na razie wystar­czy „panie” – uciął nie­zna­jomy, zmie­rzył chło­paka wzro­kiem i otwo­rzył jedną z teczek. – Mar­cin Łodyna. Hmm… Co my tu mamy?

– Tak jest. Mar­cin Łodyna.

– Nie popi­sał się pan z tym piwem w Sta­rych Kiej­ku­tach.

– No wie pan….

– To jak to było?

– Mówi­łem kole­gom i kole­żan­kom, że spo­koj­nie wycho­dzę z ośrodka i przez zamar­z­nięte jezioro, wzdłuż brzegu, omi­ja­jąc poste­runki i patrole nad­wi­ślań­czy­ków, cho­dzę po piwo do knajpy. Wie pan, moja pozy­cja rosła w ich oczach…

– Wiem, wiem. Dobra, a jak było naprawdę?

– Naprawdę… Bar­dziej pro­za­icz­nie. Piwo kupo­wa­łem na wyjaz­dach tere­no­wych i cho­wa­łem je w piw­nicy, pan wie, tam koło maga­zynu. A potem mówi­łem wszyst­kim, że idę po takie, któ­rego nie było u nas w kasy­nie. W tym cza­sie ukry­wa­łem się pod mate­ra­cami gim­na­stycz­nymi na jakąś godzinę. Póź­niej czę­sto­wa­łem piwem kole­gów i kole­żanki.

– Paru opie­ku­nów nawet się na to nabrało.

– No wiem. Ale w końcu BPM mnie przy­uwa­żył w tej piw­nicy.

– Słu­cham? Kto ma tu prze­zwi­sko „Bły­ska­wiczne Prze­ka­za­nie Mate­ria­łów”?

– Nie, to nie tak! Bez­kon­ku­ren­cyjny Pan… – Mar­cin urwał.

– A, fak­tycz­nie. No tak, co nieco do mnie dotarło. Zapo­mnia­łem. Cie­kawe prze­zwi­sko. Nawet trafne. Dobra, widzę, że skoń­czy­łeś Nauki Poli­tyczne na Uni­wer­sy­te­cie War­szaw­skim. Tro­chę dłu­żej stu­dio­wa­łeś, niż to wynika z pię­cio­let­niego sys­temu.

– Tak… Wyjazdy han­dlowe do Nie­miec, Buł­ga­rii, potem praca na połu­dniu Fran­cji przy wino­bra­niu, następ­nie han­del i pomoc na budo­wie w Szwe­cji. Jako stu­dent mia­łem łatwiej. No i do woja mnie nie brali.

– A czym w tej Buł­ga­rii czy tam Szwe­cji han­dlo­wa­łeś?

– Róż­nie. W Buł­ga­rii bisep­tol i pre­zer­wa­tywy dobrze kie­dyś szły. Tro­chę badzie­wia z Różyca. W Szwe­cji sery, pościel, pol­ska wódka. Pan wie, prze­bitka duża. Tyko poli­cji trzeba było pry­skać cza­sem, jak namie­rzali nas na par­kin­gach w Malmö czy Ystad.

Męż­czy­zna zer­k­nął do teczki.

– Widzę, że inte­re­su­jesz się też archi­tek­turą i sztuką.

Mar­cin krótko kiw­nął głową.

– Tak, zwłasz­cza wło­skim rene­san­sem. Ale nie tylko.

– Uczy­łeś się fran­cu­skiego i hisz­pań­skiego.

– Tak. Fran­cu­ski zarzu­ci­łem, ale hisz­pań­ski znam cał­kiem nie­źle.

– Marzy ci się sło­neczna Hisz­pa­nia?

– Nie­zu­peł­nie. Ame­ryka Połu­dniowa, a naj­bar­dziej Wene­zu­ela. Żeby tak poje­chać na pla­cówkę do Cara­cas albo Bogoty. Speł­ni­łyby się moje marze­nia z lat dzie­cię­cych.

– To zna­czy?

– Pierw­sza książka, jaką prze­czy­ta­łem w życiu, mia­łem wtedy sześć lat, to była _Wyspa Robin­sona_ Arka­dego Fie­dlera…

– Aaa, teraz rozu­miem – prze­rwał Mar­ci­nowi roz­mówca, nie odry­wa­jąc wzroku od doku­men­tów. – Nie lubisz woj­ska, zatem co tu robisz?

– Zupac­twa nie lubię. Tutaj to co innego. To wywiad. Naj­lepsi z naj­lep­szych.

– Rozu­miem. Pracę magi­ster­ską pisa­łeś z… Gdzieś tu było… – Męż­czy­zna wer­to­wał kolejne strony.

– Z sys­te­mów poli­tycz­nych w poza­eu­ro­pej­skich kra­jach socja­li­stycz­nych. Na przy­kła­dzie Korei Pół­noc­nej, Kuby, Mon­go­lii i Angoli.

– Cie­kawe. I co mi o tym powiesz? Dotar­łeś do doku­men­tów, jakichś inte­re­su­ją­cych infor­ma­cji?

– Stu­dio­wa­łem z kole­gami z tych kra­jów, więc mia­łem oka­zję do wielu roz­mów – odparł Mar­cin. – Poza tym sporo mate­ria­łów było na wydziale. Wykła­dowcy cza­sem jeź­dzili po świe­cie, mieli swoje spo­strze­że­nia…

– Z Korei Pół­noc­nej też mia­łeś kole­gów?

– Tak. Do czasu, jak jed­nej nocy wywieźli ich z Pol­ski. Jakoś w poło­wie moich stu­diów to było. Z nimi też biz­nesy robi­łem. Za twardą walutę.

– A czym z nimi han­dlo­wa­łeś?

– Przy­wo­zili na przy­kład hafty na jedwa­biu, nacią­gnięte na blejt­ra­mach z balsy. Piękne. Nie­stety po tym, jak ich wywieźli, kon­takt nam się urwał. Dzi­siaj nie wiem, czy w ogóle żyją, czy nie tra­fili do jakichś obo­zów reedu­ka­cyj­nych…

– Rozu­miem. Co tu jesz­cze mamy, nagrody rek­tora za dobre wyniki w nauce, stu­dia ukoń­czone z bar­dzo wysoką notą, karate, wspi­naczka, survi­val…

– Mogę o coś zapy­tać? – prze­rwał Mar­cin.

Męż­czy­zna popra­wił oku­lary, które lekko obsu­nęły mu się na nosie.

– Słu­cham?

– Czemu mają słu­żyć te roz­mowy z nami? O co cho­dzi? Widzie­li­śmy pana w auli. Seba­stian z Anitą się nie popi­sali…

– Posłu­chaj, jesteś z waszej trójki naj­star­szy. Wcze­śniej pra­co­wa­łeś na Rako­wiec­kiej u naszych sąsia­dów z ostat­niego pię­tra.

– Na Samo­cho­do­wej.

– Dobra, na Samo­cho­do­wej. Powiem krótko i mam nadzieję, że zro­zu­miesz. – Męż­czy­zna zdjął oku­lary i zło­żył je. – Pol­ska musi szu­kać sojusz­ni­ków. Ale jak to w życiu, nie ma nic za darmo. Musimy coś dać od sie­bie, żeby być w NATO i Unii Euro­pej­skiej. Żeby nasze wstą­pie­nie było zna­czące, odczu­walne dla sojusz­ni­ków.

– Han­del, tak?

– Można to tak nazwać. Ale stawką jest przy­szłość Pol­ski w struk­tu­rach euro­atlan­tyc­kich. Zachodni sojusz­nicy są bar­dzo prag­ma­tyczni. A Rosja­nie będą nam rzu­cać kłody pod nogi, o ile już tego nie robią. Pew­nie w przy­szło­ści ich dzia­ła­nia będą nasta­wione na ode­rwa­nie czy odsu­nię­cie nas od Zachodu. Musimy się temu prze­ciw­sta­wić. Sami jeste­śmy za słabi, ale gdy zawią­żemy sojusz z Zacho­dem, USA będą się z nami liczyć. Rozu­miesz? – Męż­czy­zna wziął głę­boki oddech i powoli wypu­ścił powie­trze.

– Oczy­wi­ście – odpo­wie­dział Mar­cin po chwili waha­nia.

– Nie wystar­czą takie akcje jak ta w Sankt Peters­burgu z mło­dymi pra­cow­ni­kami nauko­wymi filo­lo­gii rosyj­skiej z two­jej uczelni. To może być za mało.

– Nie rozu­miem…?

– Nie oma­wiano z wami tej sprawy? Szkoda. Kiedy nasi sąsie­dzi ze Wschodu prze­stali być naszymi sojusz­ni­kami, poja­wiła się potrzeba powo­ła­nia komórki zaj­mu­ją­cej się tym tere­nem. Czy wiesz, jak trudno roz­po­cząć takie dzia­ła­nia?

– Zdaję sobie sprawę…

– Dzięki uprzej­mo­ści pre­zy­denta War­szawy, który patro­no­wał temu wyjaz­dowi, a przede wszyst­kim dzięki temu, że zastępca szefa nowej komórki był jego ser­decz­nym przy­ja­cie­lem, udało się. Wśród przed­sta­wi­cieli dele­ga­cji ulo­ko­wa­li­śmy naszych ludzi. I tak się to zaczęło. Ale mniej­sza o to. Do rze­czy… Po zakoń­cze­niu szko­le­nia i przej­ściu do Cen­trali Zarządu Wywiadu UOP pro­po­nuję tobie, Seba­stia­nowi i Ani­cie pracę w pio­nie naukowo-tech­nicz­nym.

– Ale ja chcia­łem do kontr­wy­wiadu zagra­nicz­nego, a Seba­stian do nie­le­ga­łów… – Mar­cin urwał.

– Takie są decy­zje kie­row­nic­twa. A dokład­nie dyrek­tora. O szcze­gó­łach dowie­cie się już nie­długo. Spo­tkamy się na balu ofi­cer­skim po zakoń­cze­niu szko­le­nia. Twoja uro­cza żona też będzie, mam nadzieję?

Mar­cin popa­trzył badaw­czo na męż­czy­znę. Zro­biło mu się gorąco, a przez jego ciało prze­szły dziwne dresz­cze. Zaci­snął lekko usta, by nie dać po sobie poznać iry­ta­cji. Po chwili poczuł, że wraca do rów­no­wagi.

– Będzie – odparł krótko.

– Świet­nie. Możesz odejść. I zawo­łaj Seba­stiana. Anitę zosta­wię sobie na deser. – Męż­czy­zna wychy­lił whi­sky do dna, po czym zaczął ener­gicz­nie prze­kła­dać teczki z doku­men­tami.

– Tak jest. – Mar­cin stuk­nął obca­sami.

* * *

– Przede wszyst­kim nic, o czym będziemy tu roz­ma­wiać, nie może się wydo­stać poza to pomiesz­cze­nie, zro­zu­mia­łeś?

– Tak jest – odparł Seba­stian, nieco zasko­czony tonem tego komu­ni­katu.

Męż­czy­zna otwo­rzył jedną z teczek i uśmiech­nął się pod nosem. Przez chwilę wer­to­wał kartki.

– Seba­stian Toma­no­wicz… Powiedz mi Seba­stian, to na Aka­de­mii Gór­ni­czo-Hut­ni­czej uczą zakła­da­nia pod­słu­chów? Nie­złą aferę wywo­ła­łeś w aka­de­miku…

– Hmm… – zmie­szał się chło­pak. – To nie było żadne pod­słu­chi­wa­nie, tylko takie głu­pie żarty.

Tak naprawdę pyta­nie go zasko­czyło. Nie spo­dzie­wał się, że ktoś jesz­cze wycią­gnie jego pery­pe­tie ze stu­denc­kich lat. Poczuł się nie­zręcz­nie.

– Kre­tyń­skie żarty. Gdyby ktoś nagło­śnił tę sprawę, łatwo się domy­ślić, jaki byłby finał.

– Tak, wiem. To tro­chę jak dzi­siaj na tej nie­szczę­snej pra­sówce. Cza­sem z czło­wieka wycho­dzi taka sztu­backa natura, w końcu to szkoła… – Seba­stian zawie­sił głos i spoj­rzał na męż­czy­znę trzy­ma­ją­cego w dłoni pełną szklankę z whi­sky. Miał wra­że­nie, że stu­ka­nie kostek lodu sły­chać w całej sali.

– Poru­szy­łeś temat zamor­do­wa­nia jakie­goś księ­dza sprzed roku. Ale przejdźmy dalej…

– To nie był zwy­kły ksiądz – prze­rwał Seba­stian, pró­bu­jąc się wytłu­ma­czyć.

– Dobra, dajmy temu spo­kój.

Na chwilę zapa­dło mil­cze­nie. W końcu męż­czy­zna odsta­wił szklankę na sto­lik i pod­jął:

– Więc jak to było z tym pod­słu­chem?

– Zmon­to­wa­łem pro­ste urzą­dze­nie, powiedzmy pod­słu­chowe, i pod­rzu­ci­łem do pokoju jed­nej parki, która lubiła się gło­śno zaba­wić. Wie pan, co mam na myśli… – Uśmiech­nął się Seba­stian.

– A potem puści­łeś nagra­nie w radio­węźle, tak? Żeby odgłosy z tej ich zabawy usły­szeli wszy­scy w aka­de­miku!

– Mhmm… No tak.

– Mia­łeś szczę­ście, że nie roz­dmu­chano tej sprawy. – Męż­czy­zna ponow­nie zer­k­nął do teczki. – Bo z Wydziału Elek­tro­tech­niki, Auto­ma­tyki, Infor­ma­tyki i Elek­tro­niki na pewno byś wyle­ciał z hukiem.

– Pew­nie tak – odparł Seba­stian już bez cie­nia uśmie­chu.

– A jak to się stało, że kra­kus miesz­ka­jący przy placu na Gro­blach stał się bywal­cem mia­steczka stu­denc­kiego?

– Wia­domo, tam naj­lep­sze imprezy, kum­ple, kole­żanki z całej Pol­ski…

– Dobrze, do rze­czy. Zapro­si­łem cię tutaj, bo posta­no­wi­li­śmy wcie­lić cię do kil­ku­oso­bo­wego zespołu. To, co będziesz robił, będzie nie tylko ści­śle tajne, ale też bar­dzo wyjąt­kowe.

– Mnie? – zapy­tał ze zdzi­wie­niem Seba­stian. – Ja prze­cież jestem w dru­giej poło­wie ran­kingu…

– Liczą się zupeł­nie inne kwe­stie. Na przy­kład to, że dobrze znasz język rosyj­ski. – Męż­czy­zna wziął solidny łyk whi­sky.

– A do jakiego kraju trzeba będzie wyje­chać? Jaki to pion naszej służby? Rosja, Bia­ło­ruś, a może Ukra­ina?

– Pion naukowo-tech­niczny. Reszty dowiesz się w swoim cza­sie. Widzę, że pracę magi­sterką obro­ni­łeś na cztery plus. I temat też inte­re­su­jący: „Wyko­rzy­sta­nie zja­wi­ska induk­cji elek­tro­ma­gne­tycz­nej w prze­my­śle maszy­no­wym”. Bar­dzo cie­kawe zagad­nie­nie. Ide­al­nie pasuje do członka pionu naukowo-tech­nicz­nego.

– No tak, inte­re­so­wa­łem się tym, ale ja chcia­łem w wywia­dzie… do nie­le­ga­łów.

– Sły­sza­łem o two­ich pre­fe­ren­cjach. – Męż­czy­zna poki­wał głową i spoj­rzał Seba­stia­nowi w oczy.– Powiedz mi, dla­czego wylą­do­wa­łeś w OKKW? Nie lepiej byłoby ci w jakichś zakła­dach prze­my­sło­wych jako inży­nier? Bo ja wiem, w kon­cer­nie zagra­nicz­nym typu Sie­mens, Gene­ral Elec­trics. Tam chyba są lep­sze per­spek­tywy dla mło­dego czło­wieka z tech­nicz­nym wykształ­ce­niem?

– Mój ojciec jest poli­cjan­tem, a dzia­dek był żoł­nie­rzem. Zawsze marzy­łem, by zostać ofi­ce­rem. Dla­tego gdy zgło­sił się do mnie wywiad, nie mogłem odmó­wić.

– Jasne. – Męż­czy­zna popra­wił oku­lary. – A ten twój zna­jomy, dok­to­rant z Korei Pół­noc­nej, który miesz­kał w aka­de­miku? Na­dal utrzy­mu­jesz z nim kon­takt?

– Choi Nam?

– Tak.

– Nie, ostat­nio widzia­łem się z nim poprzed­niej wio­sny. Miał wtedy bro­nić pracy dok­tor­skiej. Potem kon­takt nagle jakoś się urwał. Ja mia­łem zajętą głowę pracą magi­ster­ską, spra­wami zwią­za­nymi z przy­ję­ciem do służby. Nie wiem, może wró­cił do sie­bie. A dla­czego pan o niego pyta?

– Po pro­stu pytam. A pro­fe­sor Zim­mer­man, u któ­rego pisa­łeś pracę magi­ster­ską?

– Wspa­niały czło­wiek i świetny nauko­wiec – odparł z zapa­łem Toma­no­wicz. – Spe­cja­li­sta od wyko­rzy­sta­nia prądu zmien­nego w maszy­nach prze­my­sło­wych. Bar­dzo go cenię. Nie bez przy­czyny dał mi czwórkę plus na obro­nie.

– Czemu nie piątkę?

– Bo pro­fe­sor twier­dzi, że na piątkę to on może zdać.

– A Pan Bóg na szóstkę, co? – Uśmiech­nął się męż­czy­zna.

– Coś w tym stylu.

– Na razie to wszystko. Poproś Anitę. A my zoba­czymy się na balu.

* * *

Anita usia­dła naprze­ciwko męż­czy­zny, który wła­śnie skoń­czył wer­to­wać doku­menty i wypro­sto­wał się, jakby chciał roz­cią­gnąć zastałe mię­śnie. Widać było, że jest zmę­czony.

– Anita Wan­dol – ode­zwał się, mie­rząc ją wzro­kiem.

– Aha…To zna­czy tak jest.

– Twoi rodzice pra­cują w Puła­wach w Woj­sko­wym Ośrodku Naukowo-Badaw­czym Służby Wete­ry­na­ryj­nej?

– Tak, ale… No tak. – To pyta­nie zupeł­nie ją zasko­czyło. Swoim zwy­cza­jem z wdzię­kiem popra­wiła kosmyk wło­sów, który opadł jej na poli­czek. Czuła, że to nie jest nor­malna roz­mowa. Skąd po roku od roz­mowy z kadrow­cem pyta­nia o moich rodzi­ców? – zasta­na­wiała się. Uśmiech­nęła się sztucz­nie i zasty­gła w ocze­ki­wa­niu.

Męż­czy­zna tym­cza­sem czy­tał kolejny doku­ment, co chwilę zer­ka­jąc na nią badaw­czo.

– Skoń­czy­łaś mikro­bio­lo­gię w Szkole Głów­nej Gospo­dar­stwa Wiej­skiego. Bar­dzo cie­kawy temat pracy magi­ster­skiej: „Wyko­rzy­sta­nie broni bio­lo­gicz­nej w kon­flik­cie zbroj­nym”. Skąd taki pomysł? Chyba nie za bar­dzo pasuje do cha­rak­teru stu­diów, co?

– Zawsze inte­re­so­wały mnie mikro­or­ga­ni­zmy. Mikro­bio­lo­gia w prak­tycz­nym uży­ciu jest fascy­nu­jąca. Poza tym rodzice zara­zili mnie pasją do broni bio­lo­gicz­nej – odparła Anita, wciąż się uśmie­cha­jąc.

– Myśli pani, że na woj­nie może być to sku­teczne roz­wią­za­nie?

– Na woj­nie, ale i pod­czas zama­chów ter­ro­ry­stycz­nych. Skala może być ogromna i nie jest to nic nowego. Już w czter­na­stym wieku Tata­rzy oble­ga­jący twier­dzę Kaffa prze­rzu­cali kata­pul­tami za mury mia­sta ciała cho­rych na dżumę – recy­to­wała jak na egza­mi­nie. – Tym spo­so­bem wywo­łali zarazę wśród miesz­kań­ców twier­dzy. W sta­ro­żyt­no­ści z kolei Scy­to­wie maczali groty strzał we krwi roz­kła­da­ją­cych się zwłok. A teraz zapewne w róż­nych labo­ra­to­riach w Chi­nach, USA czy Rosji też pra­cują nad jaki­miś wiru­sami albo zaraz­kami…

– Intry­gu­jące – prze­rwał jej męż­czy­zna. – Widzę, że zawsze byłaś wzo­rową uczen­nicą i stu­dentką. Żad­nych nega­tyw­nych opi­nii. A potem nagle stu­dia na filo­lo­gii wschod­nio­sło­wiań­skiej. Co się stało?

– Miłość, wspólne plany na przy­szłość. Narze­czony, na szczę­ście już były, znie­chę­cił mnie do dal­szej nauki. Cią­gnął mnie na Lubelsz­czy­znę, żeby budo­wać jakąś pie­przoną fermę hodow­laną… – Dziew­czyna jakby się zmie­szała. – Prze­pra­szam. Po pro­stu tro­chę żałuję.

– Fermy czy stu­diów?

– Stu­diów.

– Rozu­miem. Czyli zaczę­łaś się uczyć rosyj­skiego. Pół­tora roku. To sporo.

– Tak, tu też mi dobrze z nim idzie. Ale na SGGW cho­dzi­łam całe stu­dia na lek­to­rat z nie­miec­kiego i angiel­skiego.

– Pew­nie jesteś cie­kawa, dla­czego cię tu wezwa­łem.

– Tak. Nie ukry­wam, że bar­dzo mnie to zasko­czyło.

– Decy­zją Dyrek­tora Zarządu Wywiadu UOP tra­fisz do pionu naukowo-tech­nicz­nego razem z Mar­ci­nem i Seba­stia­nem.

– Ooo… A czym będziemy się tam zaj­mo­wali? Jeśli mogę zapy­tać. – Uśmiech­nęła się już nieco swo­bod­niej.

– Dowie­cie się wszyst­kiego w swoim cza­sie. Na razie pamię­taj, żeby z nikim o tym nie roz­ma­wiać.

– Rozu­miem.

– Na balu ofi­cer­skim będziesz z Seba­stia­nem? – Nie­zna­jomy odwza­jem­nił uśmiech, wyraź­nie dwu­znacz­nie.

– Nie tylko… Ze wszyst­kimi.

– W takim razie widzimy się na balu nie­długo. Do zoba­cze­nia.

* * *

Anita prze­cią­gnęła się jak leniwa kotka. Jej włosy roz­sy­pały się na nagim tor­sie Seba­stiana, który mru­czał coś nie­zro­zu­miale pod nosem. Wąski tap­czan był w zupeł­nym nie­ła­dzie. Na pod­ło­dze leżały poroz­rzu­cane ubra­nia, na przy­kry­tym szkłem biurku leżał sta­nik i skrę­cone raj­stopy.

Kochali się tej nocy już drugi raz, tym razem krótko i bez zbęd­nych słów. Jakby się spie­szyli, jakby ich głowy coś zaj­mo­wało. Dziew­czyna spoj­rzała na zega­rek. Do pobudki zostały im cztery godziny. Seba­stian odgar­nął deli­kat­nie jej włosy i zaczął cało­wać po szyi, a jego dło­nie powę­dro­wały na jej pośladki.

– A co ty taki aktywny dzi­siaj jesteś? Wio­sna tak na cie­bie działa? – Odsu­nęła jego dłoń i wska­zała na repro­duk­tor. – Słu­chają nas, kurwa – szep­nęła. – Mówię ci, oni słu­chają.

– Nic nie pora­dzę, że tak na mnie dzia­łasz. Poza tym jest wyjąt­kowa oka­zja. Masz dziś wolny pokój – wymru­czał Seba­stian i z jesz­cze więk­szym zapa­łem wró­cił do cało­wa­nia.

Anita odsu­nęła jego głowę, wstała i nacią­gnęła T-shirt. Potem włą­czyła lampkę na biurku.

– Spa­daj już. Jestem zmę­czona.

– Pra­sówką?

– Kurwa, jaką pra­sówką, Seba­stian! Roz­mową! Cały czas o tym myślę!

Seba­stian uśmiech­nął się pod nosem i zaczął prze­cie­rać ośle­pione świa­tłem oczy.

– Jak na prze­słu­cha­niu, kurwa… – skwi­to­wał.

– Ty, a jeśli pro­po­zy­cja tego gościa to jakaś mina? – Anita znów zni­żyła głos do ledwo sły­szal­nego szeptu.

– Nie mam poję­cia. Dobrze wiesz, że moim marze­niem wcale nie było pra­co­wać w pio­nie naukowo-tech­nicz­nym, choć mam ku temu odpo­wied­nie wykształ­ce­nie.

– A nie myślisz, że w tym wszyst­kim jest za dużo nie­wia­do­mych?

– To jakaś tajna ope­ra­cja. Chuj wie, o co tak na prawdę cho­dzi. – Chło­pak też powoli zaczął się ubie­rać. – Wiesz, ten facet pytał mnie o pew­nego Kore­ań­czyka z Pół­nocy, z któ­rym impre­zo­wa­łem w mia­steczku aka­de­mic­kim – powie­dział, nachy­la­jąc się do ucha Anity.

– Myślisz, że może cho­dzić o Koreę Pół­nocną? – odszep­nęła, poda­jąc mu pas.

Seba­stian wzru­szył ramio­nami.

– Nie wiem. Zapy­tamy Mar­cina, jak u niego wyglą­dała ta roz­mowa. A cie­bie pytał o twoją spe­cja­li­za­cję z mikro­bio­lo­gii w tym ośrodku… Cho­lera, znowu zapo­mnia­łem!

– Dia­gno­styki i Zwal­cza­nia Zagro­żeń Bio­lo­gicz­nych w Puła­wach. Tak. I o pracę rodzi­ców też.

– Teraz tak sobie myślę, że to może być zwią­zane z ter­ro­ry­zmem. Sam już nie wiem. Może jed­nak będzie cie­ka­wie? – Seba­stian pomógł Ani­cie szu­kać buta pod dru­gim łóż­kiem.

– Na razie nie ma co zakła­dać, że będzie źle. Wszystko się okaże nie­długo. A tak z innej beczki, co ty tak dzi­siaj wysko­czy­łeś na pra­sówce z tym zamor­do­wa­nym księ­dzem z Cari­tasu? – Anita popra­wiła poduszkę, kilka razy w nią kle­piąc, po czym wycią­gnęła się na mate­racu.

– Myśla­łem, że znasz tę sprawę. Mój stary w zeszłym roku zaj­mo­wał się tym zbo­czeń­cem. Teraz w gaze­tach znowu o tym wspo­mi­nają, bo zaczął się pro­ces mor­dercy.

– Zbo­czeń­cem?

– Ksiądz dyrek­tor był pedziem i posu­wał oso­bi­stego kie­rowcę, któ­rego w szyb­kim tem­pie awan­so­wał na swo­jego asy­stenta. – Seba­stian z wysił­kiem wcią­gnął but na stopę.

– O kurwa, cie­kawe. I co dalej?

– Gdy tylko nacho­dziła go ochota, wysy­łał jego żonę z dziećmi na waka­cje, a sam korzy­stał z jego dupy na wszyst­kie spo­soby. Dobrze mu za to pła­cił. Podobno zwy­kłe ruchy posu­wi­sto-zwrotne mu nie wystar­czały. – Wcią­gnął drugi but.

– Weź, to obrzy­dliwe!

– Pyta­łaś, to mówię. W pew­nym momen­cie asy­stent nie wytrzy­my­wał psy­chicz­nie. Poje­chał na tan­detę i kupił od ruskich cyja­nek.

– Nie gadaj!

– No serio. I słu­chaj dalej. W cukierni kupił pty­sie i nawa­lił do nich tego ruskiego cyjanku. Potem nakar­mił zboka tymi ciast­kami. A ten nic! – Seba­stian zapiął pas.

– Jak to nic? Po cyjanku?

– Nie wia­domo, czy to był cyja­nek, czy jakieś inne ruskie gówno. Mało tego! Kle­cha zaczął się do niego jak zwy­kle dobie­rać. No to ten, w akcie despe­ra­cji, wycią­gnął ukryty w szu­fla­dzie mło­tek i kilka razy wal­nął go w głowę. Kiedy już nie wyka­zy­wał oznak życia, zawi­nął go w dywan i ukrył w pokoju. Tyle.

Seba­stian usiadł na łóżku i zaczął gła­skać Anitę po gło­wie, jakby wcale nie zamie­rzał wycho­dzić z pokoju.

– Oj, cze­kaj… – Ze znie­cier­pli­wie­niem odsu­nęła jego dłoń. – Sia­dasz mi, kurwa, w pościeli w tych ciu­chach po strzel­nicy… A wra­ca­jąc do tematu, to był zbo­cze­niec. Zasłu­żył sobie.

– Ojcu ta sprawa zżarła sporo ner­wów. Zatrzy­mał mor­dercę, który na swój spo­sób był też ofiarą.

– Ale powiedz, dla­czego wspo­mnia­łeś aku­rat o tym na pra­sówce?

– Pomy­śla­łem, że doty­czy to Waty­kanu, skąd wywo­dzi się sze­fo­stwo tego zboka. Poza tym o tych spra­wach trzeba mówić otwar­cie. Dla­tego jak tylko mam oka­zję, to o tym wspo­mi­nam. A że w pra­sie aku­rat była wzmianka o pro­ce­sie tego nie­szczę­śnika, który sprze­dał duszę dia­błu… Dobra, idę. Śpij dobrze.

Seba­stian wyszedł z pokoju i deli­kat­nie zamknął za sobą drzwi.