Partnerzy - ebook

15 czerwca 2022 roku, godzina 4.00
Lot­ni­sko Cho­pina w War­sza­wie

Wcze­sna pora wylo­tów samo­lo­tów czar­te­ro­wych wynaj­mo­wa­nych przez biura podróży bywa praw­dziwą udręką dla pasa­że­rów. Wobec koniecz­no­ści wyjazdu na lot­ni­sko o trze­ciej nad ranem czę­sto w ogóle nie warto kłaść się spać. Z dru­giej strony wylot na waka­cje o takiej porze prze­kłada się na pra­wie cały dzień do wyko­rzy­sta­nia w miej­scu doce­lo­wym, co nie­któ­rzy, pomimo nie­wy­spa­nia, doce­niają.

Basia Szy­mań­ska, zwana przez kole­gów z Agen­cji Wywiadu „Baszką” – tak jak popu­larna na jej rodzin­nych Kaszu­bach gra kar­ciana, pół nocy nie spała, zasta­na­wia­jąc się, czy zada­nie, któ­rego się pod­jęła, nie zakoń­czy się kom­plet­nym fia­skiem, zarówno w sfe­rze ope­ra­cyj­nej, jak i w kon­se­kwen­cji w odnie­sie­niu do jej zna­jo­mo­ści z Pio­trem Adam­skim.

No wła­śnie, Piotr… – pomy­ślała o męż­czyź­nie, do któ­rego mocno się zbli­żyła za sprawą ich wspól­nych dra­ma­tycz­nych prze­żyć. Ale czy na czymś takim można w ogóle budo­wać przy­szłość? To mniej wię­cej tak, jakby w opar­ciu o syn­drom sztok­holm­ski pla­no­wać szczę­śliwe życie rodzinne. Śmieszne, prych­nęła w duchu. Zaraz też wró­ciło do niej nie­chciane i znacz­nie bar­dziej nie­po­ko­jące pyta­nie. Czy ludzie, któ­rzy zamie­rzają zwer­bo­wać do współ­pracy członka pol­skiego rządu, będą tak nie­fra­so­bliwi, że pozwolą się podejść ofi­ce­rom wywiadu znaj­du­ją­cym się na obcym tere­nie, a w dodatku nie­dy­spo­nu­ją­cym żad­nym wspar­ciem? W sumie zapla­no­wała wielką impro­wi­za­cję, ale czy to ma szansę się udać? Tro­chę zawa­diacko uznała, że skoro nie­dawno pora­dziła sobie ze ści­ga­ją­cymi ją funk­cjo­na­riu­szami Służby Wywiadu Zagra­nicz­nego (SWR) i Fede­ral­nej Służby Bez­pie­czeń­stwa (FSB), i to na ich tere­nie, to musi dać radę Hisz­pa­nom, nawet jeśli dzia­łają na rzecz Rosjan. Poza tym i tak było już za późno na tego typu wąt­pli­wo­ści – za kilka godzin wylą­duje na Wyspach Kana­ryj­skich, a razem z nią figu­rant, któ­rym ma się zająć. Ta kon­sta­ta­cja spra­wiła, że osta­tecz­nie przed pierw­szą zapa­dła w lekki sen.

Gdy po prze­bu­dze­niu z chwi­lo­wej – jak jej się wyda­wało – drzemki zaczęła się zbie­rać do wyj­ścia, dzia­łała w tak auto­ma­tyczny spo­sób, jakby codzien­nie wsta­wała przed trze­cią nad ranem. „Baszka” była nie­odrodną córką swo­ich rodzi­ców, co ozna­czało, że docie­rała z wyprze­dze­niem na wszel­kie spo­tka­nia. Dawało jej to pew­ność, choć cza­sami złudną, że nawet w razie nie­sprzy­ja­ją­cych oko­licz­no­ści jak korki czy wypa­dek na tra­sie zawsze zdąży. Zasada ta dosko­nale spraw­dzała się rów­nież w pracy ope­ra­cyj­nej. Poja­wie­nie się przed cza­sem w miej­scu spo­tka­nia z agen­tem dawało sporą szansę dostrze­że­nia cze­goś, co będzie sygna­łem, że służby prze­ciw­nika szy­kują pułapkę. Ozna­czało rów­nież moż­li­wość obser­wo­wa­nia, jak agent się zbliża, i wychwy­ce­nia, że cią­gnie za sobą tak zwany ogon. Choć musiała szcze­rze przy­znać sama przed sobą, że jej zwy­czaj nie zawsze gwa­ran­to­wał pozy­tywny rezul­tat, co potwier­dziło się w końcu lutego w Ole­niwce, w obwo­dzie doniec­kim. Przy­by­cie znacz­nie przed cza­sem i dłu­go­trwałe moni­to­ro­wa­nie rodzin­nego domu agenta o kryp­to­ni­mie „Zadar” nie pozwo­liły na wykry­cie zasadzki pre­cy­zyj­nie przy­go­to­wa­nej przez FSB, rosyj­ską służbę bez­pie­czeń­stwa.

Wystar­czy tych przy­krych wspo­mnień, uznała, otrzą­sa­jąc się z zamy­śle­nia. W końcu wła­śnie zaczy­nała długo wycze­ki­wane waka­cje. Dzi­siaj miała podwójny wen­tyl bez­pie­czeń­stwa, jeśli cho­dzi o punk­tu­alne dotar­cie na lot­ni­sko. Nie dość, że nie spała pra­wie całą noc, to jesz­cze na Okę­cie odwo­ziła ją jej zdy­scy­pli­no­wana mama. Umó­wiły się, że Bożena pod­je­dzie pod blok Basi na Ursy­no­wie o trze­ciej trzy­dzie­ści, ale oczy­wi­ście była na dole już kwa­drans po trze­ciej, a „Baszka” zeszła na dół dwie minuty póź­niej. Korzy­sta­jąc z tras szyb­kiego ruchu S2 i S79, zna­la­zły się przed ter­mi­na­lem odlo­tów za dwa­dzie­ścia czwarta. Zasady panu­jące w stre­fie Kiss & Fly wymu­siły krót­kie poże­gna­nie, zwień­czone zwy­cza­jową mat­czyną prośbą: „Zadzwoń, jak tylko dole­ci­cie”.

Wcho­dząc do budynku, Basia naiw­nie myślała, że znaj­dzie się w wylud­nio­nej o tej porze hali, tym­cza­sem tłum podróż­nych zaj­mo­wał prak­tycz­nie wszyst­kie miej­sca sie­dzące. Miała wra­że­nie, że wkro­czyła w sam śro­dek mro­wi­ska, a ludzie krążą wokół niej w jakimś sen­nym widzie. Prze­ma­sze­ro­wała wzdłuż naj­bliż­szego rzędu sie­dzeń, roz­glą­da­jąc się uważ­nie, ale ni­gdzie nie dostrze­gła Pio­tra.

Usia­dła na nie­wy­god­nym krze­sełku w pobliżu wej­ścia A do hali odlo­tów, wodząc wzro­kiem dookoła. Wyjazd w poło­wie czerwca, czyli jesz­cze przed typo­wym sezo­nem, powi­nien być atrak­cyjny dla związ­ków bez dzieci i osób star­szych, tym­cza­sem było tu tak dużo dzieci i mło­dzieży, jakby kon­tro­wer­syjny mini­ster edu­ka­cji i nauki w obec­nym rzą­dzie łaska­wie zde­cy­do­wał o skró­ce­niu roku szkol­nego. Obser­wu­jąc podróż­nych, napo­tkała wzrok jakie­goś męż­czy­zny, co spe­cjal­nie jej nie zdzi­wiło. Kłę­biący się wszę­dzie ludzie wpa­try­wali się z nie­cier­pli­wo­ścią w roz­kład odlo­tów, szu­kali zna­jo­mych albo po pro­stu naj­bliż­szej toa­lety. Tablica infor­ma­cyjna szcze­gól­nie zwra­cała uwagę, gdyż przy dzie­się­ciu naj­bliż­szych odlo­tach poza zapla­no­wa­nymi godzi­nami startu, por­tem doce­lo­wym oraz nazwą linii lot­ni­czej wciąż nie podano nume­rów sta­no­wisk odprawy. Dla niej to lepiej, bo wia­domo, że gdy tylko zostaną wyświe­tlone te infor­ma­cje, natych­miast ustawi się tam długa kolejka. Swoim zwy­cza­jem Basia wolała zna­leźć się na jej początku.

Nudząc się coraz bar­dziej, zer­kała na prze­mian na wej­ście A i poło­żone nie­da­leko wej­ście B. Głowa krę­ciła się jej jak świa­tło latarni mor­skiej. Była pewna, że Piotr zaraz się pojawi. Skoro nawet postrze­lony przez rosyj­skiego snaj­pera w Mariu­polu zmar­twych­wstał, dotar­cie na Okę­cie nie powinno sta­no­wić dla niego poważ­nego wyzwa­nia. Jej nie­po­kój budził nato­miast fakt, że ni­gdzie nie widziała „Ostera” z rodziną. Dobrze zapa­mię­tała jego twarz, a zdję­cie na wszelki wypa­dek miała zapi­sane w komórce. Według zapew­nień Darka Kowal­skiego z kontr­wy­wiadu Agen­cji Bez­pie­czeń­stwa Wewnętrz­nego figu­rant miał potwier­dzoną rezer­wa­cję na wyjazd z TUI oraz umó­wione ważne spo­tka­nia kilka dni po przy­lo­cie na Fuer­te­ven­turę. A może odwo­łał wszystko wczo­raj wie­czo­rem? – pomy­ślała. Spoj­rzała na ścienny zegar: do odlotu pozo­stały ponad dwie godziny. Wkrótce się okaże, czy jej wyjazd na Wyspy Kana­ryj­skie nie sta­nie się wyłącz­nie wycieczką tury­styczną. Tak naprawdę na­dal było jej tro­chę szkoda, że musiała zamie­nić wcze­śniej zare­zer­wo­wany wyma­rzony pobyt na Domi­ni­ka­nie na tę wycieczkę. Ale co zro­bić, służba nie drużba, jak mówi stare porze­ka­dło. A że z natury była opty­mistką – nie zmie­niły tego nawet nie­dawne smutne prze­ży­cia – wolała myśleć, że waka­cje to waka­cje, to samo słońce i ocean ten sam.

Ponow­nie zwró­ciła uwagę na dostrze­żo­nego wcze­śniej męż­czy­znę. Wła­ści­wie dla­czego ją zain­te­re­so­wał? Może coś w jego wyglą­dzie przy­cią­gnęło jej spoj­rze­nie? Na oko miał około pięć­dzie­siątki, mocno prze­rze­dzone włosy i zupeł­nie zwy­czajną, wręcz pospo­litą twarz. Jego ubra­nie było pognie­cione, jakby nie zmie­niał go od wielu godzin, a może nawet w nim spał. Widziała, że patrzył w jej stronę, ale kiedy ich spoj­rze­nia się spo­tkały, szybko odwró­cił wzrok, dzięki czemu mogła lepiej mu się przyj­rzeć. Już po chwili wie­działa, co jest w nim nie­ty­powe. Po pierw­sze był sam, co w hali przy­lo­tów nie byłoby dziwne, ale tutaj jed­nak sta­no­wiło rzad­kość. A po dru­gie nie miał żad­nego bagażu. Oczy­wi­ście mógł kogoś odpro­wa­dzać, tylko dla­czego kolejny raz patrzył wła­śnie na nią? Przy­pa­dek? Gdyby była w misji za gra­nicą, już zało­ży­łaby, że jest obser­wo­wana. W ojczyź­nie czuła się zde­cy­do­wa­nie bez­piecz­niej, choć wyda­rze­nia z początku marca prze­ko­nały ją, że agenci rosyj­skiej SWR mogą pro­wa­dzić ope­ra­cje także w sto­licy Pol­ski. Nie dawały jej spo­koju rów­nież wykryte przez nią w maju przy­padki, kiedy jeź­dziły za nią zagad­kowe tak­sówki. Wyda­rze­nia te nie miały żad­nych kon­se­kwen­cji i nie powtó­rzyły się w ciągu ostat­niego mie­siąca, co wyda­wało się pod­wa­żać traf­ność jej wcze­śniejszych ocen. Spo­koj­nie, kobieto, jesteś prze­czu­lona, pomy­ślała. Lecisz na waka­cje, więc prze­stań szu­kać duchów przy­naj­mniej do przy­lotu do Puerto del Rosa­rio.

Pięć po czwar­tej zaczęła być zła na swo­jego faceta, że naraża ją na zde­ner­wo­wa­nie. Nie była już taka pewna, że Piotr zdąży. Może zaspał po pra­wie cało­do­bo­wej podróży samo­cho­dem z Kijowa albo cze­goś zapo­mniał, albo na­dal prze­mie­rza zaczy­na­jącą dzień War­szawę… Kiedy się­gnęła po tele­fon, chcąc zwe­ry­fi­ko­wać praw­dzi­wość swo­ich ponu­rych wizji, w wej­ściu A zoba­czyła zna­jomą wysoką syl­wetkę, cią­gnącą dużą ciem­no­zie­loną walizkę na kół­kach. Unio­sła wysoko rękę. Piotr roz­glą­dał się po zatło­czo­nej hali. Co z cie­bie za ofi­cer wywiadu, skoro nie potra­fisz mnie dostrzec? – pomy­ślała uszczy­pli­wie. W końcu albo ją roz­po­znał, albo jego uwagę zwró­ciła jej wycią­gnięta do góry ręka, bo uśmiech­nął się i ener­gicz­nie ruszył w stronę Basi. Nie­po­kój od razu wypa­ro­wał, gdy obser­wo­wała zbli­ża­ją­cego się przy­stoj­nego mło­dego męż­czy­znę o wzro­ście metr dzie­więć­dzie­siąt i cał­kiem impo­nu­ją­cej musku­la­tu­rze. Przez ostat­nie trzy mie­siące nic nie stra­cił ze swo­jej sam­czej atrak­cyj­no­ści, uznała.

– Boże, ale tłum – stwier­dził odkryw­czo, zer­ka­jąc na zebra­nych dookoła ludzi.

– A może by tak „dzień dobry, naj­droż­sza”? Albo „jak dobrze cię widzieć, tęsk­ni­łem”? – zapro­po­no­wała iro­nicz­nie.

Popa­trzył na nią lekko zdzi­wiony.

– Prze­cież widzie­li­śmy się zale­d­wie parę godzin temu – odpo­wie­dział rze­czowo. – I jak pamię­tam, wczo­raj wie­czo­rem kilka razy mówi­łem, że tęsk­ni­łem i cały czas o tobie myśla­łem w Kijo­wie. Zresztą powta­rza­łem to pod­czas każ­dej naszej roz­mowy tele­fo­nicz­nej. Jeśli ruscy mnie pod­słu­chi­wali, mają już kom­pletną teczkę doty­czącą naszych spraw uczu­cio­wych. – Puścił do niej oko, sze­roko się uśmie­cha­jąc. – Ale fak­tycz­nie: dzień dobry, Basiu. – Ostat­nie zada­nie okra­sił kolej­nym uśmie­chem.

– Wystar­czy tego gada­nia. Po pro­stu mnie poca­łuj. – Posta­no­wiła być łaskawa, tym bar­dziej że cie­szyła się z per­spek­tywy dwu­ty­go­dnio­wych wyma­rzo­nych wspól­nych waka­cji. Choć to nie tylko waka­cje, przy­po­mniała sobie. Jed­no­cze­śnie spodo­bało się jej, że Piotr sam wspo­mniał o kwe­stiach uczu­cio­wych.

Adam­skiemu nie trzeba było dwa razy powta­rzać. Pocią­gnął ją za rękę, zmu­sza­jąc do wsta­nia, zła­pał w obję­cia i mocno poca­ło­wał w usta. Potem w męskim zapale uniósł Basię i okrę­cił dookoła, wzbu­dza­jąc zain­te­re­so­wa­nie zaspa­nych pasa­że­rów.

– Chyba nie­któ­rzy nam zazdrosz­czą takiego powi­ta­nia – stwier­dziła, choć taka spon­ta­niczna reak­cja Pio­tra jej paso­wała. Ona też przez ostat­nie mie­siące stę­sk­niła się za nim, za ich dłu­gimi roz­mo­wami, jego doty­kiem. Fak­tycz­nie chciała z nim być.

Aku­rat zwol­niło się miej­sce na ławce i mogli usiąść obok sie­bie. Dopiero wtedy zauwa­żyła zasi­nie­nia i wybro­czyny na jego pra­wej ręce.

– Boże, co ci się stało? – Nie dostrze­gła tego pod­czas ich roz­mowy poprzed­niego wie­czoru, ale wtedy Piotr miał na sobie cienką kurtkę. – Czemu nic nie powie­dzia­łeś?

– Nie chcia­łem cię mar­twić, wia­domo, jak reagują kobiety… Więc było tak: wsia­da­łem w Kijo­wie do samo­chodu, jakiś sza­lony moto­cy­kli­sta prze­je­chał zbyt bli­sko, no i dosta­łem kie­row­nicą w rękę. Poje­cha­łem do szpi­tala, powie­dzieli, że wszystko jest w porządku, a te ślady na pewno nie­długo znikną.

– Pio­truś, mie­li­śmy mówić sobie wszystko. – Basia ener­gicz­nie pogro­ziła mu pal­cem. – Powin­nam wie­dzieć, co się dzieje z moim part­ne­rem… – prze­rwała, uprzy­tam­nia­jąc sobie, że sama nie zasto­so­wała się do tej reguły. Musiała zmie­nić temat. – A niby skąd ty masz takie doświad­cze­nie z kobie­tami, mój miły? „Wia­domo, jak reagują”? W Ukra­inie mówi­łeś, że żad­nych kobiet w twoim życiu dotąd nie było, tylko praca i praca.

– Tak tylko mi się powie­działo. A poza tym jakieś kobiety były, mama, bab­cie… – Sam nie chciał cią­gnąć tematu, który był zbyt bli­sko zda­rze­nia w Kijo­wie, rozej­rzał się więc, szu­ka­jąc pomy­słu, jak zmie­nić wątek. – Czyli lecimy? – Popa­trzył na Basię z tym swoim cha­rak­te­ry­stycz­nym, słod­kim uśmie­chem.

Pomy­ślała, że ta sama rado­sna mina pod­trzy­my­wała ją na duchu w trud­nych chwi­lach prze­dzie­ra­nia się przez front rosyj­sko-ukra­iń­ski, gdy bała się, że wpadną w łapy rosyj­skich opraw­ców. To zamknięty roz­dział, a my musimy szybko zapo­mnieć o tym kosz­ma­rze, stwier­dziła w duchu, choć wie­działa, że obrazy tra­ge­dii, z któ­rymi się zetknęli, jesz­cze długo będą do nich wra­cać.

– Wyobraź sobie, że lecimy! Cho­ciaż sta­no­wi­ska odpraw na nasz odlot jesz­cze nie zostały wyzna­czone. – Odru­chowo spoj­rzała na tablicę infor­ma­cyjną.

– Basiu, a czy mogła­byś mi wytłu­ma­czyć w spo­sób zro­zu­miały dla prze­cięt­nego faceta, dla­czego wła­ści­wie lecimy na Fuer­te­ven­turę, mimo że jesz­cze trzy tygo­dnie temu mie­li­śmy zare­zer­wo­wane waka­cje na Domi­ni­ka­nie?

Wró­ciła wzro­kiem do jego uśmiech­nię­tej twa­rzy. Cho­ler­nie jej się podo­bał. Ale musiała być rze­czowa i na razie uni­kać draż­li­wego tematu.

– Mój ty prze­cięt­niaku, już ci prze­cież mówi­łam, że bar­dziej przy­padł mi do gustu hotel w Playa de Jan­dia, przy samej plaży, w pięk­nym ogro­dzie pal­mo­wym, i jego cudowna oko­lica. A drinki w tam­tej­szych barach to podobno czy­sta poezja. No i nie jest tak gorąco i wil­gotno jak na Domi­ni­ka­nie. Na Kana­rach zawsze czuć przy­jemną bryzę od oce­anu.

– Od dwóch mie­sięcy podob­nie pia­łaś z zachwytu nad hote­lem na Domi­ni­ka­nie. Nie chcę być małost­kowy, ale skąd ta nagła zamiana?

Dobry wykręt, aby nie kon­ty­nu­ować tego tematu, poja­wił się jak na zawo­ła­nie. Na tablicy wyświe­tliły się wła­śnie numery sta­no­wisk odprawy samo­lotu linii Enter Air do Puerto del Rosa­rio.

– O, jest sygnał do odprawy! – ogło­siła Basia pod­eks­cy­to­wa­nym gło­sem i wstała, cią­gnąc Pio­tra za rękę. – Sta­no­wi­ska dwie­ście czter­na­ście do dwie­ście szes­na­ście. Idziemy, nie chcę być na końcu.

Piotr o nic już nie dopy­ty­wał. Oboje chwy­cili za rączki swo­ich wali­zek i ruszyli w głąb ter­mi­nala.

Godzina 4.10
Salon VIP, Lot­ni­sko Cho­pina w War­sza­wie

Kre­mowo-nie­bie­ska kolo­ry­styka wnę­trza salo­nów strefy VIP współ­grała z ele­ganc­kimi obi­ciami wygod­nych mebli i ciem­nym odcie­niem drew­nia­nych rega­łów na książki. O tak wcze­snej porze pomiesz­cze­nia były nie­mal puste, jeśli nie liczyć dwóch osób z per­so­nelu.

Wice­mi­ni­ster Andrzej Tro­icki wraz z rodziną szedł za ste­war­dem aż do zatoczki wyzna­czo­nej przez dwie kanapy i kilka foteli. Syn i córka bez waha­nia rzu­cili się na mięk­kie meble, szu­ka­jąc oka­zji, żeby jesz­cze chwilę podrze­mać. Aż do odlotu rodzice mieli z nimi spo­kój, zamó­wili więc po fili­żance cap­puc­cino.

– Faj­nie tak się żyje. – Anna Tro­icka z zain­te­re­so­wa­niem roz­glą­dała się po wnę­trzu. Była tu pierw­szy raz. – Mogę tak zawsze… – Ziew­nię­cie prze­szko­dziło jej w kon­ty­nu­owa­niu myśli, ale mąż dosko­nale ją rozu­miał. Oboje pocho­dzili z Rud­nik, małej wio­ski w powie­cie łosic­kim, gdzie luk­su­sów nie było. Dla dwu­stu miesz­kań­ców nawet pobli­skie Łosice ze swoim zalud­nie­niem na pozio­mie nie­ca­łych sied­miu tysięcy osób wyda­wały się metro­po­lią, nie wspo­mi­na­jąc o jesz­cze więk­szych Sie­dl­cach poło­żo­nych tro­chę dalej.

Andrzej po ogól­niaku wyje­chał na stu­dia do sto­licy i szybko zła­pał bak­cyla życia w wiel­kim mie­ście. Rodzice go finan­so­wali, bo mieli z czego. Gdy ukoń­czył stu­dia z zakresu finan­sów i rachun­ko­wo­ści w Szkole Głów­nej Han­dlo­wej, ojciec i matka z dumą poka­zy­wali jego dyplom sąsia­dom w Rud­ni­kach. Szybko zna­lazł pracę w jed­nej z naj­więk­szych firm con­sul­tin­go­wych. Wstą­pił do Pol­skiego Stron­nic­twa Naro­do­wego, ponie­waż idee nacjo­na­li­styczne zawsze były mu bli­skie. Nie zapo­mniał o swo­jej pierw­szej miło­ści, Annie, która chęt­nie zgo­dziła się na wspólne życie z nim i prze­pro­wadzkę do sto­licy. Uro­dziło im się dwoje dzieci – czter­na­sto­letni dziś Sta­ni­sław i o cztery lata młod­sza Justyna. W audy­cie nie zro­bił osza­ła­mia­ją­cej kariery, co nie­ocze­ki­wa­nie zre­kom­pen­so­wało mu człon­ko­stwo w par­tii. Przed ostat­nimi wybo­rami par­la­men­tar­nymi wszedł do zarządu. PSN dołą­czyło do sze­ro­kiej koali­cji ugru­po­wań naro­do­wych i nie­ocze­ki­wa­nie dla sie­bie samego Tro­icki zdo­był man­dat. W sej­mie się nie wyróż­niał, podob­nie jak pozo­stali trzej człon­ko­wie par­tii, z któ­rymi stwo­rzył koło posel­skie. Wkrótce został wice­prze­wod­ni­czą­cym stron­nic­twa, co przy­nio­sło mu korzyść, kiedy par­tia rzą­dząca zaczęła mieć pro­blemy z więk­szo­ścią w par­la­men­cie. Zor­ga­ni­zo­wała „łapankę” na poten­cjal­nych sojusz­ni­ków, która spo­tkała się z pozy­tywną odpo­wie­dzią PSN. Jego wła­dze nie nale­żały do ide­ow­ców, a sta­no­wi­ska i kasa zde­cy­do­wały. Zaczęli wspie­rać par­tię rzą­dzącą w gło­so­wa­niach. Jako wice­li­der stron­nic­twa szybko dostał pro­po­zy­cję obję­cia sta­no­wi­ska w rzą­dzie, którą z rado­ścią przy­jął. Został sekre­ta­rzem stanu w Kan­ce­la­rii Pre­zesa Rady Mini­strów, zastępcą mini­stra cyfry­za­cji. Był szczę­śliwy i dumny, nad­zo­ro­wał klu­czowe depar­ta­menty: cyber­bez­pie­czeń­stwa, zarzą­dza­nia danymi i zarzą­dza­nia sys­te­mami. Kupili na kre­dyt nowe czte­ro­po­ko­jowe miesz­ka­nie i stali się „elitą wła­dzy”, jak po cichu żar­to­wał z Anią. Choć tak naprawdę sta­no­wi­sko mini­ste­rialne bar­dzo mu impo­no­wało, a jego żonie nawet jesz­cze bar­dziej. Miesz­kań­com Rud­nik ode­brało mowę na wieść o karie­rze, jaką zro­bił syn sąsia­dów.

Dzi­siaj wybie­rali się na wspa­niale zapo­wia­da­jący się urlop, który przy oka­zji miał zagwa­ran­to­wać Tro­ic­kiemu nowe osią­gnię­cia i – jak ocze­ki­wał – przy­nieść solidny zastrzyk pie­nię­dzy, który bar­dzo by mu się przy­dał. Nasłu­chał się od aktyw­nych na are­nie mię­dzy­na­ro­do­wej kole­gów, jakich korzy­ści można ocze­ki­wać ze strony majęt­nych orga­ni­za­cji poza­rzą­do­wych, zain­te­re­so­wa­nych współ­pracą z waż­nymi poli­ty­kami z obcych kra­jów. W końcu pomi­ja­jąc satys­fak­cję z budo­wa­nia pozy­cji w zagra­nicz­nych orga­ni­za­cjach, kwe­stia spłaty kre­dytu pochła­nia­ją­cego znaczną część jego mini­ste­rialno-posel­skich docho­dów sta­no­wiła stałą przy­czynę jego nie­po­koju. Kaden­cja obec­nego sejmu kie­dyś się zakoń­czy, a on może nie zostać ponow­nie wybrany. Czę­sto zada­wał sobie pyta­nie, co wtedy? I zazwy­czaj nie znaj­do­wał na nie żad­nej opty­mi­stycz­nej odpo­wie­dzi.

Godzina 4.30
Lot­ni­sko Cho­pina w War­sza­wie

Samotny męż­czy­zna w pognie­cio­nym ubra­niu wstał z meta­lo­wej ławki i powoli ruszył za podróż­nymi kie­ru­ją­cymi się do sta­no­wisk odprawy samo­lotu odla­tu­ją­cego na Fuer­te­ven­turę. W znacz­nej odle­gło­ści przed sobą widział młodą kobietę i wyso­kiego męż­czy­znę cią­gną­cego od pew­nej chwili dwie walizki. Nie musiał się spie­szyć – wie­dział, dokąd zmie­rzają, a jego zada­nie nie wyma­gało dogo­nie­nia ich. Kiedy zoba­czył długą kolejkę do sta­no­wisk dwie­ście czter­na­ście do dwie­ście szes­na­ście, zatrzy­mał się obok słupa pod­trzy­mu­ją­cego dach hali i spo­koj­nie obser­wo­wał inte­re­su­jącą go parę. Musiał tylko dopil­no­wać, by odle­cieli, a potem prze­ka­zać infor­ma­cję na ten temat.