Piąta ofiara - ebook

1

Por­ter

Dzień pierw­szy, 20.23

Ciem­ność.

Ogar­nęła go, głę­boka i gęsta, pochło­nęła świa­tło i zosta­wiła za sobą tylko atra­men­to­wo­czarną pustkę. Mgła dła­wiła jego myśli – słowa pró­bo­wały się łączyć, utwo­rzyć sen­sowne, spójne zda­nie, ale w chwili, gdy zda­wały się już bli­skie osią­gnię­cia celu, prze­pa­dały w mroku, zastę­po­wało je nasi­la­jące się poczu­cie stra­chu, wra­że­nie cięż­ko­ści – a ciało zapa­dało się w mętną toń.

Mokry zapach.

Pleśń.

Wil­goć.

Por­ter chciał otwo­rzyć oczy.

Musiał otwo­rzyć oczy.

One jed­nak się bro­niły, trzy­mały się mocno.

Głowa pękała mu z bólu.

Dokucz­liwe pul­so­wa­nie za pra­wym uchem, a także w skroni.

– Sta­raj się nie ruszać, Sam. Nie chcę, żeby zro­biło ci się nie­do­brze.

Głos dobie­gał z oddali, stłu­miony, ale dobrze znany.

Por­ter leżał.

Zimna stal pod opusz­kami pal­ców.

Wtedy przy­po­mniał sobie zastrzyk. Igła w szyi, szyb­kie ukłu­cie, zimny płyn prze­dzie­ra­jący się przez skórę do mię­śni, a potem…

Por­ter zmu­sił się do otwar­cia oczu, choć cięż­kie powieki nie chciały ustą­pić. Suchość, pie­cze­nie.

Pró­bo­wał potrzeć oczy, wycią­gnął prawą dłoń, ale coś szarp­nęło ją z powro­tem do tyłu: to naprę­żył się łań­cuch na jego nad­garstku.

Zachły­snął się powie­trzem, ale wytę­żył siły i usiadł. Przy zmia­nie pozy­cji zakrę­ciło mu się w gło­wie. Mało bra­ko­wało, a natych­miast upadłby z powro­tem na plecy.

– Hej, Sam, nie sza­lej. Dzia­ła­nie etor­finy powinno wkrótce ustą­pić, skoro już odzy­ska­łeś przy­tom­ność. Pocze­kaj minutkę czy dwie.

Zapa­liło się świa­tło, jasny halo­gen skie­ro­wany wprost na jego twarz. Por­ter się skrzy­wił, ale nie zamie­rzał odwra­cać oczu, upar­cie wbi­jał wzrok w męż­czy­znę sto­ją­cego obok źró­dła świa­tła – ciemny, nie­wy­raźny kształt.

– Bishop? – Por­ter led­wie roz­po­znał wła­sny głos, chra­pliwy jak szu­ra­nie po żwi­rze.

– Co sły­chać, Sam? – Cień zro­bił krok w prawo, odwró­cił pusty dwu­dzie­sto­li­trowy kubeł po far­bie do góry dnem i usiadł.

– Prze­stań mi świe­cić po oczach, do jasnej cho­lery.

Por­ter szarp­nął za łań­cuch przy­mo­co­wany do nad­garstka. Drugi koniec kaj­da­nek zagrze­cho­tał na jakiejś gru­bej rurze – wodo­cią­go­wej, a może od gazu.

– Co to ma, kurwa, być?

Anson Bishop się­gnął do lampy i prze­krę­cił ją nieco w lewo. Jarze­niówka umo­co­wana na jakimś sto­jaku. Świa­tło padło na mur z pusta­ków z boj­le­rem w prze­ciw­le­głym kącie oraz sta­rymi pralką i suszarką usta­wio­nymi pod ścianą.

– Lepiej?

Por­ter znowu szarp­nął łań­cu­chem.

Bishop uśmiech­nął się pod nosem i wzru­szył ramio­nami.

Kiedy Por­ter widział go ostatni raz, Bishop miał ciem­no­brą­zowe, bar­dzo krótko obcięte włosy. Teraz były jaśniej­sze i dłuż­sze, roz­czo­chrane. Twarz pokry­wał mu trzy-, czte­ro­dniowy zarost. Swo­bodny, acz ele­gancki strój został zastą­piony przez dżinsy i ciem­no­szarą bluzę z kap­tu­rem.

– Wyglą­dasz dość podle – stwier­dził Por­ter.

– Cięż­kie czasy.

Nie mógł jed­nak zmie­nić swo­ich oczu, cza­ją­cego się za nimi chłodu.

Jego oczy pozo­stały takie same.

Bishop wycią­gnął z tyl­nej kie­szeni łyżeczkę do jedze­nia grejp­fru­tów i zaczął z roz­tar­gnie­niem obra­cać ją w dłoni. Ząb­ko­wana kra­wędź bły­skała w świe­tle.

Por­ter posta­no­wił zigno­ro­wać łyżeczkę. Spoj­rzał w dół i postu­kał pal­cem wska­zu­ją­cym w meta­lową powierzch­nię, na któ­rej sie­dział.

– To taki sam wózek, do jakiego przy­ku­łeś Emory?

– Mniej wię­cej.

– Nie mia­łeś jakie­goś łóżka polo­wego?

– Mniej wytrzy­małe.

Spod wózka wycie­kała kałuża ciem­no­czer­wo­nego płynu, roz­le­gła plama na brud­nej, beto­no­wej posadzce. Por­ter wolał o nią nie pytać. Kiedy dotknął spodu meta­lo­wych noszy, poczuł na pal­cach coś lep­kiego. O to też nie zapy­tał. Na ścia­nie po jego lewej stro­nie wisiało kilka pó­łek peł­nych roz­ma­itych przy­bo­rów malar­skich: puszek, pędzli, folii ochron­nej. Sufit zbu­do­wano z drew­nia­nych desek o sze­ro­ko­ści mniej wię­cej pięt­na­stu cen­ty­me­trów, roz­miesz­czo­nych co nie­całe pół metra. Prze­strzeń mię­dzy deskami wypeł­niały odsło­nięte kable, rury kana­li­za­cyjne i prze­wody wen­ty­la­cyjne.

– To piw­nica w domu miesz­kal­nym. Nie­du­żym i raczej sta­rym. Ta rura nad twoją głową jest pokryta azbe­stem, więc nie radził­bym jej obgry­zać. Domy­ślam się, że budy­nek jest opusz­czony, bo pod­łą­czy­łeś sobie tę lampkę do prze­dłu­ża­cza, a kabel idzie na górę do… Hm, jakie­goś aku­mu­la­tora? Na pewno nie masz tam gene­ra­tora, byłoby sły­chać. Nie sko­rzy­sta­łeś z gniaz­dek w ścia­nie, więc pew­nie nie ma tu prądu. Poza tym jest zimno jak w psiarni. Para leci mi z ust, czyli nie ma też ogrze­wa­nia. To znowu świad­czy o tym, że dom jest opusz­czony. Nikt by nie ryzy­ko­wał, że zamar­zną mu rury.

Bisho­powi wyraź­nie spra­wiło to przy­jem­ność, na jego ustach igrał wątły uśmie­szek.

Por­ter kon­ty­nu­ował.

– Budy­nek jest raczej wąski, więc to pew­nie jeden z tych tra­dy­cyj­nych domów typu _shot­gun_. Bio­rąc pod uwagę, że raczej nie wybra­łeś mod­nej dziel­nicy ze Star­buck­sami, gdzie miesz­kańcy mają dostęp do inter­netu i zwy­kle od razu zgła­szają poli­cji, że zauwa­żyli ści­ga­nego prze­stępcę, zakła­dam, że wola­łeś się trzy­mać zachod­niej czę­ści mia­sta. Może to na przy­kład Wood Street. Dużo tam pustych domów.

Wolną ręką Por­ter się­gnął pod płaszcz na piersi po broń, ale zna­lazł tylko pustą kaburę. Komórki też nie było.

– Gli­niarz w każ­dym calu.

Wood Street znaj­do­wała się o dobry kwa­drans jazdy samo­cho­dem od jego miesz­ka­nia przy Wabash Ave­nue, nawet przy małym natę­że­niu ruchu, a Por­ter poczuł ukłu­cie w szyję jakąś prze­cznicę od domu. Oczy­wi­ście snuł tylko dzi­kie domy­sły, ale zale­żało mu, żeby Bishop nie prze­sta­wał mówić. Im pory­wacz wię­cej mówił, tym Por­ter mniej myślał o tam­tej łyżeczce.

Pul­su­jący ból sku­pił się w punk­cie za pra­wym okiem Por­tera.

– Nie pró­bu­jesz mnie prze­ko­nać, żebym oddał się w ręce spra­wie­dli­wo­ści? Że jeśli będę współ­pra­co­wał, to pomo­żesz mi unik­nąć kary śmierci?

– Nie.

Tym razem Bishop się uśmiech­nął.

– Hej, chcesz zoba­czyć coś faj­nego?

Por­ter odpo­wie­działby prze­cząco, ale wie­dział, że jego słowa tak naprawdę są bez zna­cze­nia. Ten czło­wiek miał obmy­ślony plan, dzia­łał w kon­kret­nym celu. Upro­wa­dze­nie detek­tywa chi­ca­gow­skiej poli­cji to ryzyko, któ­rego nikt by nie pod­jął bez waż­nego powodu.

W pra­wej przed­niej kie­szeni czuł bre­lo­czek z klu­czami. Bishop mu je zosta­wił, kiedy zabie­rał tele­fon i broń. Miał tam klu­czyk do kaj­da­nek, a do więk­szo­ści paso­wał ten sam. Kiedy zaczy­nał pracę w poli­cji, wyja­śniono mu, że zazwy­czaj to nie ta sama osoba zakuwa zatrzy­ma­nego w kaj­danki i potem go z nich roz­kuwa. Podej­rzany jest czę­sto kil­ka­krot­nie prze­no­szony mię­dzy komi­sa­ria­tami. Dla­tego nauczono ich, żeby pod­czas prze­szu­ka­nia zabie­rać klu­cze, wszyst­kie bez wyjątku. Każdy kry­mi­na­li­sta z praw­dzi­wego zda­rze­nia nosił przy sobie klu­czyk do kaj­da­nek, na wypa­dek gdyby jakiś żół­to­dziób zapo­mniał spraw­dzić. Por­ter musiałby jed­nak wyjąć pęk klu­czy z pra­wej kie­szeni, prze­ło­żyć go jakoś do lewej ręki, otwo­rzyć kaj­danki i uniesz­ko­dli­wić Bishopa, zanim ten zdą­żyłby poko­nać dzie­lącą ich odle­głość pół­tora metra.

Napast­nik chyba nie miał żad­nej broni, tylko łyżeczkę.

– Oczy z przodu, Sam – roz­ka­zał Bishop.

Por­ter zwró­cił się ponow­nie ku niemu.

Bishop wstał i prze­szedł na drugą stronę piw­nicy do sto­lika koło pralki. Wró­cił na miej­sce z małym drew­nia­nym pudeł­kiem, na któ­rym leżał glock Por­tera. Odło­żył broń na pod­łogę koło sie­bie i zwol­nił kciu­kiem zatrzask, otwie­ra­jąc pokrywkę.

Sześć gałek ocznych gapiło się na Por­tera z czer­wo­nej aksa­mit­nej wyściółki.

Dawne ofiary Bishopa.

Por­ter spu­ścił wzrok na pisto­let.

– Oczy z przodu – powtó­rzył Bishop i zachi­cho­tał.

Coś się nie zga­dzało. Bishop zawsze postę­po­wał zgod­nie z tym samym sche­ma­tem. Naj­pierw usu­wał ofie­rze ucho, potem oczy, a na końcu język i wysy­łał je kolejno do bli­skich ofiary wraz z liści­kiem, wszystko w bia­łym pudełku prze­wią­za­nym czar­nym sznur­kiem. Zawsze. Ni­gdy nie odstę­po­wał od tej zasady. Nie zosta­wiał sobie tro­feów. Wie­rzył, że karze rodziny za jakieś złe uczynki. Samo­zwań­czy obrońca wymie­rza­jący spra­wie­dli­wość cho­rymi meto­dami. Nie zosta­wiał sobie oczu. Ni­gdy nie zosta­wiał…

– Lepiej już zacznijmy. – Bishop pogła­skał dło­nią pokrywkę pudełka, gestem peł­nym czu­ło­ści, po czym odsta­wił je na pod­łogę obok pisto­letu i pod­niósł łyżeczkę do świa­tła.

Por­ter stur­lał się z meta­lo­wych noszy na kół­kach, wrzesz­cząc z bólu, kiedy meta­lowa obręcz wpiła się w skórę nad­garstka – rura trzy­mała się mocno. Pró­bu­jąc zigno­ro­wać ból, nie­zgrab­nie wci­snął lewą dłoń do pra­wej kie­szeni spodni, żeby wycią­gnąć klu­cze, a jed­no­cze­śnie kop­nął wózek w kie­runku Bishopa. Już muskał bre­lo­czek czub­kami pal­ców, kiedy Bishop uchy­lił się przed noszami, wierz­gnął nogą do przodu i kop­nął Por­tera w lewą pisz­czel. Por­ter nie zdo­łał ustać i zwa­lił się na zie­mię, ale kaj­danki na jego pra­wej ręce przy­cze­pione do rury szarp­nęły tak mocno, że pra­wie wyrwały mu ramię ze stawu.

Zanim zdą­żył zare­ago­wać, poczuł kolejne ukłu­cie igły, tym razem w udo. Pró­bo­wał spoj­rzeć w dół, ale Bishop szarp­nął go za włosy, odcią­ga­jąc głowę do tyłu.

Świa­do­mość zaczęła powoli odpły­wać. Por­ter z tym wal­czył, wal­czył z całych sił. Wal­czył na tyle długo, żeby zoba­czyć, jak do jego lewego oka zbliża się łyżeczka do grejp­fruta, żeby poczuć, jak ząb­ko­wane ostrze prze­cina tarczkę powieki, kiedy Bishop wci­snął łyżeczkę do jego oczo­dołu, na tyle długo, żeby…

– Nie­zła była?

Por­ter rzu­cił się na sie­dze­niu przy­trzy­my­wany przez pas bez­pie­czeń­stwa. Łapał gwał­tow­nie powie­trze, szar­piąc głową na boki, aż w końcu jego wzrok wylą­do­wał na Nashu sie­dzą­cym w fotelu kie­rowcy.

– Co? Kto?

Nash uśmiech­nął się zło­śli­wie.

– Panienka z two­jego snu. Jęcza­łeś.

„Sześć gałek ocznych”_._

Por­ter, wciąż zdez­o­rien­to­wany, uświa­do­mił sobie, że sie­dzi na miej­scu pasa­żera w che­vro­le­cie Nasha, sta­rej novie rocz­nik 1972, którą ten kupił dwa mie­siące temu, kiedy jego uko­chany ford fie­sta wyzio­nął ducha na dro­dze numer 290 o trze­ciej nad ranem. Musiał wtedy wezwać trans­port z cen­trali, bo nie mógł się dodzwo­nić do Por­tera.

Por­ter wyj­rzał przez okno. Szybę pokry­wała cienka war­stewka brud­nego lodu.

– Gdzie my jeste­śmy?

– Na Hayes, zbli­żamy się do parku – odpo­wie­dział part­ner, włą­cza­jąc kie­run­kow­skaz. – Może powi­nie­neś sobie odpu­ścić tę akcję.

Por­ter pokrę­cił głową.

– Nic mi nie jest.

Nash skrę­cił w lewo do Jack­son Park i poje­chał odśnie­żoną nie­dawno drogą. Czer­wono-nie­bie­skie świa­tła odbi­jały się od ciem­nych drzew wokół.

– To już cztery mie­siące, Sam. Jeśli na­dal masz pro­blemy ze snem, powi­nie­neś z kimś poroz­ma­wiać. Nie­ko­niecz­nie ze mną czy z Clair, ale… z kimś.

– Nic mi nie jest – powtó­rzył Por­ter.

Minęli boisko do bejs­bolu po pra­wej stro­nie, porzu­cone na okres zimy, i zagłę­bili się mię­dzy nagie drzewa. Przed nimi migało jesz­cze wię­cej świa­teł: pół tuzina samo­cho­dów, może wię­cej. Cztery wozy patro­lowe, karetka, wóz stra­żacki. Wzdłuż brzegu zalewu stały wiel­kie reflek­tory ilu­mi­na­cyjne, a na całym tere­nie odgro­dzo­nym żółtą taśmą poli­cyjną roz­siane były ogrze­wa­cze gazowe.

Nash zaha­mo­wał za wozem straży pożar­nej, prze­sta­wił dźwi­gnię skrzyni bie­gów na tryb par­ko­wa­nia i zga­sił sil­nik, który zakrztu­sił się dwu­krot­nie, jakby szy­ko­wał się do spek­ta­ku­lar­nego strzału z rury wyde­cho­wej, ale w końcu ucichł. Por­ter zauwa­żył kilku funk­cjo­na­riu­szy gapią­cych się w ich stronę, kiedy gra­mo­lili się z samo­chodu na mroźne zimowe powie­trze.

– Mogli­śmy przy­je­chać moim – powie­dział Por­ter do Nasha. Pode­szwy jego butów zachrzę­ściły na świe­żym śniegu.

Por­ter miał dodge’a char­gera rocz­nik 2011.

Więk­szość współ­pra­cow­ni­ków nazy­wała samo­chód Por­tera „autem na kry­zys wieku śred­niego” – dwa lata temu, w dniu jego pięć­dzie­sią­tych uro­dzin, dodge zastą­pił toyotę camry. To była nie­spo­dzianka: Heather, świę­tej pamięci żona Por­tera, kupiła mu spor­towy samo­chód po tym, jak ich poprzed­nie auto padło ofiarą wan­dali i wyzio­nęło ducha w jed­nej z nie­zbyt przy­ja­znych poli­cji dziel­nic na połu­dniu mia­sta. Por­ter nie ukry­wał, że sie­dząc za kie­row­nicą tego pojazdu, czuł się o ład­nych kilka lat młod­szy, ale przede wszyst­kim widok samo­chodu wywo­ły­wał uśmiech na jego twa­rzy.

Heather ukryła klu­czyki we wła­sno­ręcz­nie upie­czo­nym tor­cie uro­dzi­no­wym i mało bra­ko­wało, a Por­ter zła­małby sobie na nich ząb.

Potem zawią­zała mu oczy i spro­wa­dziła po scho­dach przed budy­nek, śpie­wa­jąc _Sto lat_, cho­ciaż z takim gło­sem raczej nie mia­łaby szans dostać się do _Idola_.

Por­ter myślał o żonie za każ­dym razem, kiedy wsia­dał do samo­chodu, ale zda­wało się, że z dnia na dzień coraz mniej rze­czy mu o niej przy­po­mina, a rysy jej twa­rzy stop­niowo zacie­rają się w jego pamięci.

– Twój samo­chód jesz­cze pogar­sza sprawę. Cią­gle nim jeź­dzimy, a moja Con­nie gnije na pod­jeź­dzie przed domem. Jeśli będę nią jeź­dził, to nie zapo­mnę, że chcę ją odre­mon­to­wać. Jeśli będę pamię­tał, że chcę ją odre­mon­to­wać, to może w końcu wezmę ją na warsz­tat i zabiorę się do roboty.

– Con­nie?

– Samo­chody powinny mieć imiona.

– Wcale nie. Samo­cho­dom nie powinno się nada­wać imion, a ty nie masz zie­lo­nego poję­cia, jak ją… go wyre­mon­to­wać. Założę się, że jak już dote­le­pa­łeś się tym gru­cho­tem do domu i zaj­rza­łeś pod maskę, to się zorien­to­wa­łeś, że zaj­mie ci to tro­chę wię­cej niż czter­dzie­ści trzy minuty, nie tak jak w odcinku _poTUR­BO­wa­nych_.

– Ten pro­gram to ściema. Powinni mówić, ile fak­tycz­nie trwa taka naprawa.

– Mogło być gorzej. Przy­naj­mniej nie uza­leż­ni­łeś się od HGTV i nie pró­bu­jesz w wol­nym cza­sie dora­biać sobie reno­wa­cją i sprze­dażą domów.

– Racja. Cho­ciaż oni się z tym uwi­jają w dwa­dzie­ścia dwie minuty, a zwrot z inwe­sty­cji mają dużo więk­szy – odparł Nash. – Jak­bym tak opchnął z jeden dom czy dwa, to mógł­bym komuś zapła­cić za naprawę auta. Oho, tam jest Clair…

Prze­szli pod żółtą taśmą poli­cyjną i skie­ro­wali się na brzeg zalewu. Clair stała obok jed­nego z ogrze­wa­czy, do ucha przy­ci­skała tele­fon. Kiedy ich zauwa­żyła, ski­nęła głową w stronę wody, zakryła mikro­fon i powie­działa:

– Wydaje nam się, że to Ella Rey­nolds. – Po czym wró­ciła do roz­mowy.

Por­tera zakłuło w sercu.

Ella Rey­nolds była pięt­na­sto­latką, która trzy tygo­dnie wcze­śniej zagi­nęła po lek­cjach w pobliżu Logan Squ­are. Ostatni raz widziano ją, kiedy wysia­dała z auto­busu dwie prze­cznice od domu. Rodzice natych­miast zgło­sili zagi­nię­cie, w ciągu godziny uru­cho­miono sys­tem alar­mowy. Nie­wiele to jed­nak dało. Nikt nie prze­ka­zał żad­nych uży­tecz­nych infor­ma­cji.

Nash ruszył nad brzeg zbior­nika, Por­ter poszedł w jego ślady.

Zalew był zamar­z­nięty.

Cztery poma­rań­czowe pachołki stały na lodzie kawa­łek od brzegu, a mię­dzy nimi prze­cią­gnięto żółtą taśmę, two­rząc pro­sto­kąt. Śnieg został odgar­nięty.

Por­ter ostroż­nie posta­wił stopę na lodzie, nasłu­chu­jąc cha­rak­te­ry­stycz­nego trza­sku. Choć taflę pokry­wały liczne ślady butów, zawsze się stre­so­wał, kiedy to on miał wkro­czyć na zamar­z­niętą powierzch­nię.

Postą­pił kilka kro­ków do przodu i zauwa­żył dziew­czynę. Lód był prze­źro­czy­sty jak szkło.

Patrzyła z dołu oczami pozba­wio­nymi wyrazu.

Miała prze­raź­li­wie bladą skórę, zabar­wioną na nie­bie­sko z wyjąt­kiem oko­lic oczu. Tutaj jej skóra była ciem­no­fio­le­towa. Wargi miała roz­chy­lone, jakby chciała coś powie­dzieć, jakieś słowa, które ni­gdy już nie wybrzmią.

Por­ter przy­klęk­nął, żeby dokład­niej się jej przyj­rzeć.

Miała na sobie czer­woną kurtkę, czarne dżinsy, białą weł­nianą czapkę i ręka­wiczki do kom­pletu, a także różowe buty spor­towe. Ramiona zwi­sały jej luźno po bokach, nogi sku­lone pod cia­łem zni­kały w ciem­nej toni. W wodzie zwłoki zwy­kle puchną, ale niska tem­pe­ra­tura kon­ser­wuje. Por­ter wolał spuch­nięte. Zauwa­żył, że kiedy wyglą­dały na mniej ludz­kie, łatwiej mu było przy­swoić sobie ten widok – pod­cho­dził do sprawy mniej emo­cjo­nal­nie.

Dziew­czyna wyglą­dała jak nie­mowlę, opusz­czone i bez­bronne, śpiące pod szkla­nym kocem.

Nash stał za nim i lustro­wał wzro­kiem drzewa na dru­gim brzegu.

– W tysiąc osiem­set dzie­więć­dzie­sią­tym trze­cim urzą­dzili tu wystawę świa­tową. Po tam­tej stro­nie zalewu był ogród japoń­ski, zaj­mo­wał cały ten obszar, gdzie teraz jest lasek. Ojciec przy­pro­wa­dzał mnie tutaj jako dzie­ciaka. Mówił, że spie­przyło się dopiero w cza­sie dru­giej wojny świa­to­wej. Czy­ta­łem gdzieś chyba, że udało się zebrać fun­du­sze, żeby na wio­snę go przy­wró­cić. Widzisz te ozna­ko­wane drzewa? Do wycię­cia.

Por­ter podą­żył za wzro­kiem part­nera. Zalew roz­ga­łę­ział się na dwie czę­ści, wschod­nią i zachod­nią, opły­wa­jące nie­wielką wysepkę. Wiele z pora­sta­ją­cych ją drzew obwią­zano różo­wymi wstąż­kami. Na dru­gim brzegu stało kilka ławek pokry­tych cienką war­stewką szronu.

– Jak myślisz, kiedy ten zbior­nik zama­rza?

Nash zasta­no­wił się chwilę.

– Pod koniec grud­nia, może na początku stycz­nia. A czemu?

– Jeśli to Ella Rey­nolds, to jak dostała się pod lód? Znik­nęła trzy tygo­dnie temu. Zalew powi­nien być już wtedy cał­ko­wi­cie zamar­z­nięty.

Nash zna­lazł w tele­fo­nie zdję­cie Elli Rey­nolds i poka­zał Por­te­rowi.

– Wygląda jak ona, ale może to tylko zbieg oko­licz­no­ści, jakaś inna dziew­czyna, która się uto­piła, kiedy powierzch­nia nie była jesz­cze skuta lodem.

– Może, ale jest do niej bar­dzo podobna.

Poja­wiła się przy nich Clair. Pochu­chała w dło­nie i roz­tarła je mocno.

– Roz­ma­wia­łam z Sophie Rodri­guez z wydziału zagi­nio­nych dzieci. Wysła­łam jej zdję­cie i upiera się, że to Ella Rey­nolds, ale ubra­nie się nie zga­dza. Kiedy Ella znik­nęła, miała na sobie czarną kurtkę. Troje świad­ków zeznało, że widziało ją w auto­bu­sie w czar­nej kurtce. Zadzwo­niła nawet do matki dziew­czyny, ale kobieta twier­dzi, że jej córka nie ma czer­wo­nej kurtki ani bia­łej czapki i ręka­wi­czek.

– Czyli albo to zupeł­nie inna dziew­czyna, albo ktoś ją prze­brał – stwier­dził Por­ter. – Jeste­śmy ponad dwa­dzie­ścia kilo­me­trów od miej­sca, w któ­rym Ella znik­nęła.

Clair przy­gry­zła wargę.

– Będzie potrzebna iden­ty­fi­ka­cja zwłok.

– Kto ją zna­lazł?

Clair wska­zała na radio­wóz sto­jący na obrze­żach odgro­dzo­nego terenu.

– Jakiś chło­pak z ojcem, dzie­ciak ma dwa­na­ście lat. – Zer­k­nęła na notatki w tele­fo­nie. – Scott Watts. Przy­szli spraw­dzić, czy lód na zale­wie jest wystar­cza­jąco mocny, żeby potre­no­wać jazdę na łyż­wach. Ojciec ma na imię Brian. Podobno chło­pak odgar­nął śnieg i zauwa­żył kawa­łek ręki. Facet kazał synowi się cof­nąć, odśnie­żył tro­chę więk­szy kawa­łek, prze­ko­nał się, że to osoba, i zadzwo­nił pod numer alar­mowy. To było jakąś godzinę temu, zgło­sze­nie przy­jęto o dzie­więt­na­stej dwa­dzie­ścia dzie­więć. Upchnę­łam ich w radio­wo­zie, w razie gdy­by­ście chcieli z nimi poroz­ma­wiać.

Por­ter poskro­bał lód paznok­ciem palca wska­zu­ją­cego i rozej­rzał się dookoła. Po lewej stało dwoje tech­ni­ków kry­mi­na­li­stycz­nych i podejrz­li­wie przy­glą­dało się ich trójce.

– Kto odgar­nął ten śnieg? – zapy­tał.

Młod­sza z tej dwójki, na oko trzy­dzie­sto­let­nia blon­dynka z krót­kimi wło­sami, w oku­la­rach i gru­bej różo­wej kurtce, pod­nio­sła rękę.

– Ja, pro­szę pana.

Jej kolega prze­stą­pił nie­pew­nie z nogi na nogę. Wyglą­dał na star­szego od niej o jakieś pięć lat.

– Ja nad­zo­ro­wa­łem. A o co cho­dzi?

– Nash? Możesz mi to podać? – Por­ter wska­zał na pędzel z dłu­gim, bia­łym wło­siem, który wysta­wał z jed­nego z przy­bor­ni­ków kry­mi­na­li­stycz­nych.

Gestem dłoni popro­sił tech­ni­ków, żeby pode­szli bli­żej.

– Spo­koj­nie, zwy­kle nie gryzę.

W listo­pa­dzie Por­ter wró­cił przed cza­sem ze zwol­nie­nia, na które wysłano go po tym, jak jego żona zgi­nęła pod­czas napadu na miej­scowy sklep spo­żyw­czy. Chciał pra­co­wać, głów­nie po to, żeby mieć jakieś zaję­cie, nie myśleć o tym, co się stało.

Zde­cy­do­wa­nie naj­gor­sze były dni bez­po­śred­nio po jej śmierci, kiedy zamknął się sam w miesz­ka­niu. Wszystko przy­po­mi­nało mu o żonie.

Jej twarz patrzyła na niego z foto­gra­fii usta­wio­nych na nie­mal każ­dej półce. W powie­trzu uno­sił się jej zapach – przez pierw­szy tydzień nie mógł zasnąć, jeśli nie roz­ło­żył na łóżku jej ubrań. Sie­dział w domu i obse­syj­nie myślał o tym, co zro­biłby face­towi, który ją zabił. Nie chciał, żeby takie myśli wypeł­niały mu głowę.

W końcu z miesz­ka­nia wycią­gnął go Zabójca Czwar­tej Małpy, zwany 4MK.

To rów­nież 4MK doko­nał zemsty na czło­wieku, który zamor­do­wał żonę Por­tera. I to z jego powodu ludzie zacho­wy­wali się dziw­nie w jego towa­rzy­stwie, tak jak ta dwójka tech­ni­ków. Nie tyle z lękiem, ile z naboż­nym podzi­wem.

To przez niego 4MK pod maską tech­nika kry­mi­na­li­stycz­nego zdo­łał prze­nik­nąć w sze­regi zespołu pro­wa­dzą­cego śledz­two. To jego Zabójca Czwar­tej Małpy dźgnął nożem w jego wła­snym miesz­ka­niu. To on był tym gli­nia­rzem, który zła­pał seryj­nego mor­dercę i pozwo­lił mu się wymknąć.

Cztery mie­siące póź­niej wszy­scy na­dal o tym roz­ma­wiali, tyle że nie przy nim.

Tech­nicy pode­szli bli­żej.

Kobieta kuc­nęła obok niego.

Za pomocą pędzla Por­ter odgar­nął śnieg z obszaru przy­le­ga­ją­cego do linii brze­go­wej oraz wokół oczysz­czo­nego wcze­śniej terenu. Kiedy powięk­szył już krąg o kolejne pół metra, odło­żył pędzel i zaczął prze­cią­gać dło­nią po lodzie, zaczy­na­jąc od środka i powoli prze­su­wa­jąc się ku brze­gom. Zatrzy­mał się około dzie­się­ciu cen­ty­me­trów od gra­nicy śniegu.

– Tutaj. Pro­szę dotknąć.

Młod­sza tech­niczka zdjęła ręka­wiczkę i z waha­niem wyko­nała pole­ce­nie, opusz­kami pal­ców muska­jąc lodową taflę.

Zatrzy­mała się parę cen­ty­me­trów od jego dłoni.

– Czuje pani?

Ski­nęła głową.

– Deli­katne wgłę­bie­nie. Płyt­kie, ale wyczu­walne.

– Pro­szę obwieść szcze­linę dookoła i zazna­czyć. – Podał jej gruby fla­ma­ster.

Minutę zajęło jej nary­so­wa­nie rów­nego kwa­dratu dokład­nie nad cia­łem. Po bokach przy­le­gały do niego dwa mniej­sze kwa­draty, każdy o kra­wę­dzi około dzie­się­ciu cen­ty­me­trów.

– No to chyba mamy odpo­wiedź – stwier­dził Por­ter.

Nash zmarsz­czył czoło.

– O co cho­dzi?

Por­ter wstał i pomógł się pod­nieść tech­niczce.

– Jak się pani nazywa?

– Lindsy Rol­fes.

– Rol­fes, pro­szę wytłu­ma­czyć, o co cho­dzi.

Zasta­no­wiła się chwilę, zer­ka­jąc to na Por­tera, to na lód. Nagle do niej dotarło.

– Zalew był zamar­z­nięty, więc ktoś wyciął dziurę w lodzie, praw­do­po­dob­nie przy uży­ciu bez­prze­wo­do­wej piły łań­cu­cho­wej, a potem wrzu­cił ofiarę do wody. Gdyby wpa­dła, zoba­czy­li­by­śmy poszar­pane kra­wę­dzie, a nie ide­alny kwa­drat. Ale to nie ma sensu…

– Co?

Zmarsz­czyła brwi, się­gnęła do przy­bor­nika, wyjęła wier­tarkę bez­prze­wo­dową, przy­mo­co­wała calową koń­cówkę i wywier­ciła dwa otwory, jeden poza obsza­rem wyty­czo­nym przez jej linię, drugi bli­sko ciała. Linijką zmie­rzyła odle­głość do wody w obu miej­scach.

– Nie rozu­miem… Ofiara jest pod linią zama­rza­nia.

– Nie nadą­żam – powie­działa Clair.

– Uzu­peł­nił wodę – stwier­dził Por­ter.

Rol­fes poki­wała głową.

– No tak, ale po co? Mógł po pro­stu wyciąć prze­rę­bel, wepchnąć ciało pod lód i zosta­wić dziurę, żeby natu­ral­nie zamar­zła. Byłoby znacz­nie szyb­ciej i łatwiej. Dziew­czyna by znik­nęła, może nawet na zawsze.

Clair wes­tchnęła.

– Mogli­by­ście wytłu­ma­czyć bar­dziej po ludzku? Nie wszy­scy tu jeste­śmy eks­per­tami od prze­rę­bli.

Por­ter gestem popro­sił o linijkę. Rol­fes podała mu ją.

– Lód ma gru­bość co naj­mniej dzie­się­ciu cen­ty­me­trów. Widać tu linię wody. – Wska­zał na podziałkę linijki. – Gdy­byś wycięła stąd kwa­dra­towy blok lodu, zostałby występ o wyso­ko­ści dzie­się­ciu cen­ty­me­trów, od powierzchni lodu do wody. Powiedzmy, że potem wrzu­casz ciało do prze­rę­bla, dziew­czyna tonie, a ty chcesz ukryć dziurę. Musia­ła­byś zacze­kać, aż zrobi się nad nią przynaj­mniej cienka war­stwa lodu, a potem zalać dziurę wodą, wypeł­nić aż do gór­nej kra­wę­dzi lodu, żeby wyrów­nać.

– Woda zama­rza­łaby tutaj przy­naj­mniej dwie godziny – oznaj­miła Rol­fes. – Może tro­chę kró­cej, ostat­nio były bar­dzo niskie tem­pe­ra­tury.

Por­ter przy­tak­nął.

– Dole­wał wody tak długo, aż świeży lód osią­gnął gru­bość sta­rego. Nasz sprawca jest cier­pliwy. To musiało być bar­dzo cza­so­chłonne. – Zwró­cił się do star­szego tech­nika: – Ten lód będzie nam potrzebny. Wszystko, co nad nią, i dodat­kowo po kilka cen­ty­me­trów poza tym obsza­rem. Jest spora szansa, że jakieś ślady dostały się do wody, zanim zamar­zła. Podej­rzany długo się tu krę­cił.

Tech­nik przez chwilę spra­wiał wra­że­nie, jakby zamie­rzał pro­te­sto­wać, ale potem nie­chęt­nie poki­wał głową. Wie­dział, że Por­ter ma rację.

Wzrok Por­tera powę­dro­wał ku kępie drzew na dru­gim brzegu.

– Ale nie rozu­miem, dla­czego ten ktoś nie zosta­wił jej po pro­stu tam. Wycią­ga­nie ciała na otwartą prze­strzeń, wyci­na­nie prze­rę­bla, napeł­nia­nie wodą, cze­ka­nie, aż zamar­z­nie… To spore ryzyko. Sprawca mógł ją prze­cież prze­nieść przez mostek i rzu­cić gdzie­kol­wiek w tych chasz­czach, nikt by jej nie zna­lazł przy­naj­mniej do wio­sny, kiedy mają się zacząć roboty. A on poświę­cił dłu­gie godziny na to, żeby upo­zo­wać ją w zbior­niku wod­nym w pobliżu obszaru, gdzie panuje duży ruch. Zary­zy­ko­wał, że ktoś go zła­pie. Po co? Chciał stwo­rzyć ilu­zję, że ofiara była tu znacz­nie dłu­żej niż w rze­czy­wi­sto­ści? Musiał się spo­dzie­wać, że się domy­ślimy.

– Zwłoki nie pły­wają – zauwa­żył Nash. – Przy­naj­mniej przez pierw­sze kilka dni. Popa­trz­cie na nią. Ciało jest w ide­al­nym sta­nie. Cią­gle nie rozu­miem, jakim cudem unosi się na wodzie.

Por­ter prze­cią­gnął pal­cem po kra­wę­dzi kwa­dratu i zatrzy­mał się przy jed­nym z dwóch mniej­szych kwa­dra­tów po bokach. Zbli­żył twarz do tafli lodu i przyj­rzał się ofie­rze z boku.

– A niech mnie.

– Co? – Rol­fes też się pochy­liła.

Por­ter prze­su­nął dło­nią po lodzie nad ramio­nami dziew­czyny. Kiedy zna­lazł to, czego szu­kał, uło­żył w tym miej­scu dłoń Rol­fes. Patrzyła na niego, coraz bar­dziej wytrzesz­cza­jąc oczy, w miarę jak jej palce badały powierzch­nię lodu. Się­gnęła do kwa­dratu po dru­giej stro­nie.

– Nie pozwo­lił jej uto­nąć. Poło­żył coś na dziu­rze, praw­do­po­dob­nie deskę o sze­ro­ko­ści mniej wię­cej dzie­się­ciu cen­ty­me­trów, sądząc po tych śla­dach, po czym obwią­zał ciało na wyso­ko­ści ramion sznur­kiem albo cienką linką i przy­mo­co­wał do deski na czas zama­rza­nia dola­nej wody. Po wszyst­kim odciął linkę. Cią­gle da się wyczuć lek­kie zgru­bie­nia w lodzie. Został tylko taki kawa­łek linki, żeby utrzy­my­wać ją bli­sko powierzchni. Jeśli spoj­rzeć pod odpo­wied­nim kątem, to widać pod lodem sznu­rek.

– Chciał, żeby ją zna­le­ziono? – spy­tała Clair.

– Chciał zro­bić wra­że­nie, na wypa­dek gdyby ją zna­le­ziono – odparł Por­ter. – Zadał sobie wiele trudu, żeby zaaran­żo­wać wszystko tak, jakby ofiara zamar­zła w zale­wie całe mie­siące temu, mimo że jest tu zapewne od kilku dni, może nawet kró­cej. Musimy usta­lić, dla­czego tak mu na tym zale­żało.

– Facet się z nami bawi – stwier­dziła Rol­fes. – Nakom­bi­no­wał się ze sceną zbrodni, żeby paso­wała do jakiejś nar­ra­cji.

Instynkt samo­za­cho­waw­czy i strach to dwa z naj­sil­niej­szych ludz­kich instynk­tów. Por­ter nie był pewny, czy chce poznać czło­wieka pozba­wio­nego obu z nich.

– Wyj­mij­cie ją – zarzą­dził w końcu.2

Por­ter

Dzień pierw­szy, 23.24

– Mam wejść na górę?

Zapar­ko­wali przed domem Por­tera przy Wabash. Nash trą­cał deli­kat­nie pedał gazu, żeby sil­nik Con­nie nie zgasł. Noc zro­biła się przej­mu­jąco mroźna.

Por­ter pokrę­cił głową.

– Jedź do domu i się wyśpij. Od rana bie­rzemy się ostro do roboty.

Tech­nicy kry­mi­na­li­styczni piłami łań­cu­cho­wymi wycięli lód znad dziew­czyny w for­mie jed­nego kwa­dra­to­wego bloku, po czym ostroż­nie podzie­lili go na mniej­sze kawałki, zała­do­wali do wia­der i prze­wieźli do labo­ra­to­rium do ana­lizy. Ciało dziew­czyny tra­fiło do kost­nicy, gdzie miało cze­kać na iden­ty­fi­ka­cję. Por­ter zadzwo­nił do Toma Eisleya, który zgo­dził się przyjść wcze­śniej do pracy i poin­for­mo­wać go, gdy tylko uda się ziden­ty­fi­ko­wać zwłoki. Kiedy Por­ter i Nash opusz­czali park, patrol mun­du­ro­wych na­dal prze­szu­ki­wał oko­licę, ale nic nie udało im się zna­leźć. Clair zgo­dziła się zostać dłu­żej i przej­rzeć mate­riał wideo z jedy­nej kamery umiesz­czo­nej przy wej­ściu do parku. Nie była pewna, czego wła­ści­wie szuka, a Por­ter nie potra­fił powie­dzieć jej nic kon­kret­nego – tylko żeby wypa­try­wała cze­go­kol­wiek odbie­ga­ją­cego od normy w okre­sie ostat­nich trzech tygo­dni, zwłasz­cza po godzi­nach otwar­cia. Park zamy­kano o zmroku, potem – nie licząc kilku latarni w naj­bar­dziej uczęsz­cza­nych miej­scach – teren pogrą­żał się w ciem­no­ści. Nad zale­wem nie było żad­nego oświe­tle­nia. Każdy, kto poja­wiłby się tam po zmierz­chu, na pewno by się wyróż­niał.

– A co do tej sprawy wcze­śniej, kiedy jecha­li­śmy do parku… – zaczął Por­ter.

Nash wszedł mu w słowo.

– Nie ma sprawy, nie musisz się tłu­ma­czyć.

Por­ter mach­nął ręką.

– Nie sypiam za dobrze. Mam tak od śmierci Heather. Kiedy wcho­dzę do miesz­ka­nia, wydaje mi się takie puste. Wydaje mi się, że ona lada chwila wyj­dzie z sąsied­niego pokoju albo sta­nie w drzwiach wej­ścio­wych z sia­tami peł­nymi zaku­pów, ale tak się nie dzieje. Nie chcę zer­kać na jej połowę łóżka i widzieć, że jest pusta. Nie chcę patrzeć na jej szczo­teczkę do zębów w łazience, ale nie jestem w sta­nie jej wyrzu­cić. To samo z ubra­niami. Jakiś tydzień temu pra­wie zapa­ko­wa­łem wszystko, żeby oddać bied­nym. Wło­ży­łem już nawet pierw­szą bluzkę do pudła, ale nie dałem rady. Kiedy zaczą­łem grze­bać w tych ubra­niach, powie­trze wypeł­niło się jej zapa­chem i poczu­łem się tak, jakby wró­ciła, choćby na krótką chwilę. Wiem, że powi­nie­nem zamknąć ten roz­dział, ale nie jestem pewny, czy potra­fię. Przy­naj­mniej na razie.

Nash nachy­lił się ku przy­ja­cie­lowi i ści­snął go krze­piąco za ramię.

– Dasz radę. To kwe­stia czasu. Nikt cię nie poga­nia. Pamię­taj tylko, że możesz na nas liczyć. Jeste­śmy przy tobie, gdy­byś cze­go­kol­wiek potrze­bo­wał. – Nash gme­rał ner­wowo przy kie­row­nicy, sku­bał kawa­łek sztucz­nej skóry. – Może dobrze by ci zro­biła prze­pro­wadzka. Zna­la­zł­byś sobie nowe miej­sce, mógł­byś zacząć od początku.

Por­ter pokrę­cił głową.

– Nie mogę. Razem zna­leź­li­śmy to miesz­ka­nie. To mój dom.

– To może jakieś waka­cje? – zasu­ge­ro­wał Nash. – Masz masę zale­głego urlopu.

– No, może. – Por­ter zapa­trzył się na fasadę budynku.

Nie prze­pro­wa­dzi się. Nie w naj­bliż­szej przy­szło­ści.

Drzwi che­vro­leta zaskrzy­piały, kiedy pocią­gnął za klamkę i wysiadł.

– Jasny gwint, ale zimno.

– Pora wyjąć kale­sony z szafy i whi­sky z barku.

Por­ter postu­kał w dach samo­chodu.

– Gdy­byś poświę­cił na to tro­chę czasu, mógł­byś z niej zro­bić nie­złą brykę.

Nash się uśmiech­nął.

– Widzimy się w pokoju narad o siód­mej?

– Tak, o siód­mej będzie w sam raz.

I odje­chał.

Por­ter pocze­kał, aż samo­chód znik­nie w głębi ulicy, po czym wszedł do nie­wiel­kiego holu budynku, ostroż­nie omi­ja­jąc zamar­z­nięte psie odchody na scho­dach. Minął skrzynki na listy i zaczął się wspi­nać na swoje pię­tro. Nie jeź­dził już win­dami, przy­naj­mniej jeśli miał wybór.

Kiedy prze­kro­czył próg miesz­ka­nia, zaata­ko­wała go mie­szanka woni kil­ku­na­stu posił­ków na wynos. Główna wino­waj­czyni, sterta kar­to­nów po pizzy na stole kuchen­nym, wypeł­niała powie­trze odo­rem sta­rego sera i nie­świe­żego pep­pe­roni.

Por­ter powie­sił płaszcz na opar­ciu krze­sła, wszedł do sypialni i zapa­lił świa­tło.

Łóżko zostało odsu­nięte w daleki kąt pokoju, podob­nie jak dwa sto­liki nocne.

Ścianę, pod którą wcze­śniej stało, pokry­wały setki zdjęć, nota­tek, kolo­ro­wych kar­te­czek i wycin­ków pra­so­wych. Nie­które były połą­czone sznur­kiem. Kiedy skoń­czył mu się sznu­rek, zaczął malo­wać linie czar­nym mar­ke­rem.

To wszyst­kie infor­ma­cje, jakie zgro­ma­dził na temat 4MK vel Ansona Bishopa vel Paula Wat­sona – jed­nej osoby w trzech wcie­le­niach. Znał szcze­góły jego daw­nych zbrodni, ale naj­bar­dziej zale­żało mu na usta­le­niu, dokąd Bishop mógł uciec.

Na pod­ło­dze w kącie pokoju leżał lap­top, ekran świe­cił się jasno. Por­ter pod­niósł go i prze­stu­dio­wał wyświe­tlone infor­ma­cje. Usta­wił sobie alerty Google (oka­zało się to zadzi­wia­jąco pro­ste nawet dla osoby pozba­wio­nej choćby pod­sta­wo­wych umie­jęt­no­ści kom­pu­te­ro­wych), żeby śle­dziły każdą wzmiankę i każdy arty­kuł w inter­ne­cie doty­czący Bishopa, Wat­sona lub 4MK i prze­sy­łały mu wyniki na pry­watną skrzynkę mej­lową. Cza­sem trwało to godzi­nami, ale zawsze prze­glą­dał każdą wia­do­mość i zazna­czał wspo­mniane loka­li­za­cje na dużej mapie świata wiszą­cej na ścia­nie w samym środku całego zbioru danych. Były wśród nich także inne mapy. Dzie­siątki szcze­gó­ło­wych pla­nów wszyst­kich naj­więk­szych miast.

Dane z czte­rech mie­sięcy.

Mapy były pona­kłu­wane pinez­kami – czer­wo­nymi ozna­czał miej­sca, w któ­rych go zauwa­żono, nie­bie­skimi adresy auto­rów donie­sień pra­so­wych, a żół­tymi domy osób zagi­nio­nych lub zamor­do­wa­nych metodą podobną do tej opra­co­wa­nej przez 4MK. Naśla­dow­ców nie bra­ko­wało. Więk­szość pine­zek sku­piała się w Chi­cago, ale poje­dyn­cze poja­wiały się nawet w Moskwie i Bra­zy­lii.

Por­ter wziął do ręki żółtą pinezkę i poszu­kał zalewu w Jack­son Park na pla­nie Chi­cago.

– Ella Rey­nolds, zagi­niona dwu­dzie­stego dru­giego stycz­nia dwa tysiące pięt­na­stego roku, praw­do­po­dob­nie odna­le­ziona dwu­na­stego lutego dwa tysiące pięt­na­stego – mruk­nął pod nosem. Nie miał powo­dów sądzić, że 4MK miał z tym coś wspól­nego, ale zostawi pinezkę w tym miej­scu, dopóki nie zdo­bę­dzie pew­no­ści.

Powieki miał cięż­kie z nie­wy­spa­nia.

Męczył go okrutny ból głowy.

Usiadł na pod­ło­dze i zaczął prze­glą­dać alerty Google z całego dnia, w sumie pięć­dzie­siąt dzie­więć.

Kiedy dwie godziny póź­niej zadzwo­nił tele­fon, w pierw­szej chwili zamie­rzał go zigno­ro­wać, ale zmie­nił zda­nie. Nikt nie dzwo­nił o wpół do dru­giej nad ranem bez waż­nego powodu.

– Por­ter – ode­brał.

Dla­czego w środku nocy jego głos zawsze zda­wał się gło­śniej­szy?

Z początku odpo­wie­działa mu cisza. Ale potem:

– Panie detek­ty­wie, tu Sophie Rodri­guez ze sto­wa­rzy­sze­nia Zagi­nione Dzieci. Dosta­łam pana numer od Clair Nor­ton.

– Czym mogę słu­żyć?

Kolejna chwila ciszy.

– Mamy następną zagi­nioną dziew­czynę. Muszą pano­wie tutaj przy­je­chać.3

Por­ter

Dzień drugi, 2.21

„Tutaj”, czyli do budynku z sza­rego kamie­nia przy King Drive w dziel­nicy Bron­ze­ville.

Rodri­guez nie podała żad­nych szcze­gó­łów przez tele­fon, powie­działa tylko, że sprawa ma jakiś zwią­zek z cia­łem dziew­czyny zna­le­zio­nej wcze­śniej w parku i że powi­nien tam się zja­wić.

Por­ter zapar­ko­wał char­gera na ulicy, za che­vro­le­tem Nasha, przedarł się przez zaspy na skraju jezdni i dotarł do budynku na rogu. Nie musiał pukać. Umun­du­ro­wany poli­cjant sto­jący przy drzwiach roz­po­znał go i wpu­ścił do środka. W salo­nie po lewej stro­nie od wej­ścia sie­dział Nash z jakąś kobietą. „Pew­nie to ta Rodri­guez”, pomy­ślał Por­ter. Męż­czy­zna pod pięć­dzie­siątkę o szpa­ko­wa­tych wło­sach, wyspor­to­wany, w twe­edo­wej mary­narce i dżin­sach, stał obok Nasha. Inna kobieta, nie­wąt­pli­wie jego żona, też sie­działa na kana­pie, ści­ska­jąc w dłoni chu­s­teczkę higie­niczną.

Sie­dząca obok niej kobieta wstała, kiedy Por­ter wszedł do pokoju.

– Detek­tyw Por­ter? Sophie Rodri­guez z Zagi­nio­nych Dzieci. Dzię­kuję za przyj­ście. Wiem, że jest już późno.

Por­ter uści­snął jej dłoń i rozej­rzał się po pomiesz­cze­niu.

Więk­szość tego typu budyn­ków zbu­do­wano na prze­ło­mie XIX i XX wieku. W tym wypadku ktoś doło­żył sta­rań, żeby przy­wró­cić ory­gi­nalne insta­la­cje i wykoń­cze­nia. Dywany też wyglą­dały na auten­tyczne, ale musiały być pod­rób­kami, sta­ran­nymi kopiami ory­gi­nal­nych. Salon ume­blo­wano anty­kami.

Męż­czy­zna, który wcze­śniej roz­ma­wiał z Nashem, wycią­gnął rękę do Por­tera.

– Dok­tor Ran­dal Davies, to moja żona Grace. Bar­dzo dzię­kuję, że pofa­ty­go­wał się pan o tej porze.

Męż­czy­zna wska­zał fotel obok kanapy. Por­ter odmó­wił.

– To był długi dzień. Lepiej postoję.

– W takim razie może kawy?

– Chęt­nie. Czarną popro­szę.

Dok­tor Davies prze­pro­sił na chwilę i znik­nął w kory­ta­rzu.

Por­ter zer­k­nął na Rodri­guez, która wró­ciła na swoje miej­sce na kana­pie.

– Pani Davies zadzwo­niła do nas po pół­nocy, bo jej córka nie wró­ciła do domu – powie­działa.

Grace Davies unio­sła czer­wone, zapuch­nięte oczy.

– Lili pra­cuje w cen­trum, w gale­rii sztuki. W czwartki idzie tam pro­sto po szkole, a po zamknię­ciu, o jede­na­stej, zama­wia Ubera do domu. Zawsze wraca naj­póź­niej o wpół do dwu­na­stej. Jeśli z jakie­goś powodu ma się spóź­nić, wysyła mi ese­mesa. Wie, że się o nią mar­twimy, więc zawsze pisze. Jest odpo­wie­dzialną dziew­czyną, to jej pierw­sza praca, wie, że się mar­twimy… – Osu­szyła oczy chu­s­teczką. – Do jede­na­stej czter­dzie­ści pięć się nie ode­zwała, więc zadzwo­ni­łam, ale od razu włą­czyła się poczta. Potem zadzwo­ni­łam do gale­rii, roz­ma­wia­łam z jej prze­ło­żoną, panią Edwins. Powie­działa, że Lili nie poja­wiła się w pracy. Pró­bo­wała się z nią skon­tak­to­wać, ale za każ­dym razem to samo: poczta gło­sowa. Ani jed­nego sygnału, od razu poczta. To zna­czy, że tele­fon jest wyłą­czony, a to bar­dzo nie w jej stylu. Ni­gdy nie wyłą­cza komórki. Wie, że się o nią mar­twię. Potem zadzwo­ni­łam do Gabby, jej naj­lep­szej przy­ja­ciółki…

– Jak Gabby ma na nazwi­sko? – wtrą­cił się Por­ter.

– Deegan. Gabrielle Deegan. Poda­łam już namiary pań­skiej part­nerce. – Mówiąc to, zer­k­nęła na Rodri­guez. Por­ter jej nie popra­wił.

Pani Davies kon­ty­nu­owała rela­cję:

– Gabby powie­działa, że w ogóle jej dziś nie widziała. Nie przy­szła do szkoły, nie odpi­sy­wała na wia­do­mo­ści. To zupeł­nie nie w stylu Lili, pro­szę zro­zu­mieć. To wzo­rowa uczen­nica, ma świetne stop­nie. Nie opu­ściła ani jed­nego dnia szkoły od czwar­tej klasy, kiedy cho­ro­wała na ospę. – Pani Davies przez chwilę w mil­cze­niu przy­glą­dała się twa­rzy Por­tera. – To pan jest tym detek­ty­wem, który… Boże, sądzi pan, że to Zabójca Czwar­tej Małpy porwał naszą córkę? Dla­tego pan tu przy­je­chał? – Sze­roko otwo­rzyła oczy i zalała się łzami.

– To nie on – zapew­nił Por­ter, choć sam wcale nie był tego taki pewny. – Na tym eta­pie nie mamy powo­dów sądzić, że kto­kol­wiek porwał pani córkę.

– Nie znik­nę­łaby tak po pro­stu.

Por­ter spró­bo­wał zmie­nić temat.

– Do któ­rej szkoły cho­dzi?

– Wil­cox Aca­demy.

Dok­tor Davies wró­cił z kub­kiem paru­ją­cej kawy, który wrę­czył Por­te­rowi, po czym znowu sta­nął obok żony.

– Wiem, co pan sobie myśli, ale jak już powie­dzie­li­śmy pań­skim part­ne­rom, Lili nie ma chło­paka. Nie zerwa­łaby się ze szkoły, a już na pewno nie opu­ści­łaby zmiany w gale­rii, kocha tę pracę. Coś jest nie tak. Ma włą­czoną opcję znaj­do­wa­nia tele­fonu, ale z naszego konta nic nie widzimy. Dzwo­ni­łem do Apple, powie­dzieli, że tele­fon nie jest pod­łą­czony do sieci. Córka nie wyłą­czy­łaby tele­fonu.

Nash odkaszl­nął.

– Czy mogłaby pani powtó­rzyć detek­ty­wowi Por­te­rowi, w co Lili była dziś ubrana, kiedy widziano ją ostatni raz?

Pani Davies ski­nęła głową.

– Miała na sobie swoją ulu­bioną czer­woną parkę, białą czapkę, ręka­wiczki do kom­pletu i ciemne dżinsy. Zimą Lili wolała prze­bie­rać się w mun­du­rek dopiero w szkole. Dziś rano przed wyj­ściem zaj­rzała do kuchni i się ze mną poże­gnała. To jej uko­chana kurtka. Kupiła ją w Bar­neys za pierw­szą wypłatę. Była z niej bar­dzo dumna.

Rodri­guez zaci­snęła usta.

Por­ter nic nie powie­dział.4

Por­ter

Dzień drugi, 3.02

– Jak to w ogóle moż­liwe?

– Możemy im poka­zać zdję­cie kurtki, żeby się upew­nić – zapro­po­no­wał Nash.

Por­ter pokrę­cił głową.

– Nie możemy im poka­zać zdję­cia mar­twej dziew­czyny.

Stali w trójkę przed domem Davie­sów, a mię­dzy nimi w mroź­nym powie­trzu uno­siły się kłęby pary wydo­by­wa­ją­cej się z ich ust.

– Nie ma mowy, żeby ktoś zdą­żył upro­wa­dzić Lili Davies, ubrać w jej ciu­chy Ellę Rey­nolds i pogrze­bać ją pod lodem na zale­wie. Nie­moż­liwe. Zbyt mało czasu. – Por­ter prze­stą­pił z nogi na nogę. Tem­pe­ra­tura musiała spaść grubo poni­żej zera. – Musiałby to zro­bić w ciągu dnia, w godzi­nach otwar­cia parku. Ktoś na pewno by go zauwa­żył.

Nash zasta­no­wił się chwilę.

– Przy tej pogo­dzie w parku są pustki. Jedyne ryzyko to gdyby ktoś zoba­czył sprawcę, jak prze­no­sił ciało z samo­chodu nad wodę. O ile nikt nie pod­szedł zbyt bli­sko, o tyle wła­ści­wie nic nie powinno zwró­cić niczy­jej uwagi. Wyglą­dał pew­nie jak zwy­kły facet, może węd­karz czy coś. Jeśli roz­sta­wił wędkę, to założę się, że mógłby tam prze­sie­dzieć cały dzień i nikt nawet nie zwró­ciłby na niego uwagi.

– Abs­tra­hu­jąc od kwe­stii logi­stycz­nych – powie­działa Rodri­guez – to po co to wszystko?

Por­ter i Nash wymie­nili spoj­rze­nia. Obaj dobrze wie­dzieli, że seryjni zabójcy rzadko dzia­łali w okre­ślo­nym celu, a przy­naj­mniej takim, który miałby sens dla kogo­kol­wiek poza nimi. Choć na razie mieli tylko jedną ofiarę, to jeśli okaże się powią­zana z drugą zagi­nioną, mogą mieć do czy­nie­nia z seryj­nym.

– Czy Ella Rey­nolds i Lili Davies się znały? – Por­ter zapy­tał Rodri­guez.

Ta pokrę­ciła głową.

– Rodzice Lili tylko koja­rzyli jej nazwi­sko z tele­wi­zji.

– Powin­ni­śmy poga­dać z Gabby, przy­ja­ciółką Lili – zauwa­żył Por­ter. – O któ­rej dziew­czyna wyszła do szkoły?

Rodri­guez zer­k­nęła do nota­tek.

– Kwa­drans po siód­mej.

Nash zamknął oczy i doko­nał obli­czeń.

– To nam daje tylko dwa­na­ście godzin od chwili znik­nię­cia Lili do momentu, kiedy Ellę zna­le­ziono w zamar­z­nię­tym zale­wie.

– Ale z cie­bie mate­ma­tyk – rzu­cił Por­ter z prze­ką­sem.

– Jeśli to tylko jeden facet, to jest szybki. Sprawny – stwier­dził Nash.

Por­ter zwró­cił się ponow­nie do Rodri­guez.

– Sophie, tak?

Ski­nęła głową.

– Wróć do środka i prze­szu­kaj pokój dziew­czyny. Zwra­caj uwagę na wszystko, co wygląda nie­ty­powo. Zdo­bądź kom­pu­ter, sprawdź mejle, zapi­sane pliki. Poszu­kaj pamięt­nika, zdjęć… Jeśli cokol­wiek znaj­dziesz, dzwoń do mnie. Dopy­taj o jej drogę do szkoły. Cho­dzi pie­szo czy jeź­dzi? Sama czy ze zna­jo­mymi? Jasne?

Rodri­guez przy­gry­zła wargę.

– Co z Lili?

Por­ter nie był jesz­cze gotowy na to pyta­nie. Odwró­cił się do Nasha.

– Chodź, obu­dzimy Eisleya.5

Por­ter

Dzień drugi, 4.18

Kost­nica i biuro koro­nera hrab­stwa Cook znaj­do­wały się w cen­trum Chi­cago, przy West Har­ri­son. O tej porze pra­wie nie było ruchu, a kiedy Por­ter i Nash dotarli na miej­sce, oka­zało się, że par­king przed budyn­kiem jest nie­mal pusty. Straż­nik z recep­cji spoj­rzał na nich sen­nym wzro­kiem i ski­nął głową na powi­ta­nie.

– Pro­szę się wpi­sać.

Por­ter naba­zgrał „Burt Rey­nolds” i podał pod­kładkę Nashowi, który napi­sał „Dolly Par­ton”, oddał listę i poszedł za nim do wind na końcu holu. Por­ter co prawda nie prze­pa­dał za win­dami, ale wolał już to od wspi­naczki po scho­dach na wyso­kie pię­tra.

Kiedy przy­je­chała winda (druga od lewej), szybko wszedł za Nashem do środka, żeby nie zmie­nić zda­nia.

Por­ter naci­snął guzik z trójką.

– Dolly była swego czasu nie­zła.

– Na­dal jest – odparł Nash. – GILF¹ pełną gębą.

– GILF?

– Wytłu­ma­czę ci, jak doro­śniesz.

Drzwi windy otwo­rzyły się na pusty kory­tarz.

Nash rzu­cił okiem na auto­mat ze sło­dy­czami, ale daro­wał sobie i ruszył ku podwój­nym drzwiom na końcu kory­ta­rza.

Tom Eisley sie­dział przy biurku. Kiedy weszli do gabi­netu, pod­niósł na chwilę wzrok, ale zaraz wró­cił do lek­tury.

Por­ter spo­dzie­wał się jakiejś uwagi na temat wcze­snej pory, jed­nak lekarz zapy­tał:

– Widzie­li­ście kie­dyś ocean?

Por­ter i Nash wymie­nili spoj­rze­nia.

Eisley zamknął książkę i wstał zza biurka.

– Nie­ważne. Chyba nie jestem jesz­cze gotów o tym roz­ma­wiać.

– Rozu­miem, że pra­cu­jesz nad naszą dziew­czyną? – zapy­tał Por­ter.

Eisley wes­tchnął ciężko.

– Pró­buję. Od kiedy ją tu przy­wieźli, sta­ramy się pod­grzać ciało. Widzi­cie, nie była cał­ko­wi­cie zamar­z­nięta, ale sporo poni­żej nor­mal­nej tem­pe­ra­tury. W związku z tym trudno będzie okre­ślić czas zgonu.

– Zna­cie już przy­czynę śmierci?

Eisley otwo­rzył usta, żeby coś powie­dzieć, ale zmie­nił zda­nie.

– Na razie nie. Będę potrze­bo­wał jesz­cze kilku godzin. Oczy­wi­ście może­cie tu zostać, jeśli chce­cie.

Nie cze­ka­jąc na odpo­wiedź, znik­nął za drzwiami sali sek­cyj­nej.

Nash ski­nął na Por­tera.

– Wygląda na to, że tro­chę to potrwa.

Por­ter opadł na żółte winy­lowe krze­sło obok drzwi, przez które wyszedł Eisley, a powieki miał coraz cięż­sze z nie­wy­spa­nia.