-
W empik go
Pieśni Kabira - ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Pieśni Kabira - ebook
Pieśni Kabira - przeł. Rabindranath Tagore. Kabir, jeden z wielu mistyków, jakich wydały Indie, urodził się w roku 1440 po Chr. w Benares, w epoce, kiedy metafizyka i soteriologa wielkich systemów filozoficznych: Samkhyi, Wedanty i Buddhaizmu ostatecznie ustąpiła miejsca tęsknocie za religią uczucia i ufności, za religią, której hasłem jest nie „Wyzwolenie przez Wiedzę”, ale „Wyzwolenie przez Miłość”, przez wiarę w dobroć i litość potężnego Boga. Jak większość poetów i minstreli indyjskich, Kabir nigdy nie uwiecznił swoich utworów na piśmie. Najstarszy zbiór, tak zw. „Kabir-Bidżak”, jest późniejszą kompilacją jego ucznia Dharmadury. Część pieśni została także wcielona do Adi-Granthu, świętej księgi Sikhów, ale większa ich część po dziś dzień żyje tylko w pamięci Hindusów i wędruje śród ludu z ust do ust. Niektóre z nich czytelnik będzie mógł poznać przeczytawszy niniejszą publikację.
| Kategoria: | Literatura piękna |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7950-718-4 |
| Rozmiar pliku: | 180 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
OD TŁOMACZA
Kabir, jeden z wielu mistyków, jakich wydały Indje, urodził się w roku 1440 po Chr. w Benares, w epoce kiedy metafizyka i soterologja wielkich systemów filozoficznych: Samkhyi, Wedanty i Buddhaizmu ostatecznie ustąpiła miejsca tęsknocie za religją uczucia i ufności, za religją, której hasłem jest nie „Wyzwolenie przez Wiedzę”, ale „Wyzwolenie przez Miłość”, przez wiarę w dobroć i litość potężnego Boga.
O życiu Kabira nie posiadamy prawie żadnych autentycznych wiadomości. Wiemy tylko, że był on z pochodzenia prostym tkaczem i że potrafił podobnie jak Bochnu połączyć mistyczną kontemplację z prozą rzemiosła. Według wiarogodnej tradycji był on uczniem Ramanandy, słynnego reformatora teizmu Wisznuickiego i czwartego z kolei mistrza założonej przez Ramanudżę szkoły filozoficznej, która w ostrem przeciwieństwie do illuzjonizmu Sankary podkreślała rzeczywistość materji, empirycznej wielości i psychicznej osobowości. Zarówno materja jak i poszczególne „dusze” są emanacją Boga (Iśwara) wyzwolenie (Mukti) polega na odwróceniu tego procesu i złączeniu duszy z Bogiem. Środkiem wyzwolenia jest nie nadludzka wiedza i poznanie prawdy, ale adoracja (bhakti) i wiara w łaskę boską (prasada).
W reformatorskiej działalności Ramanandy metafizyczne rozważania odgrywają wszelako podrzędną rolę. Ostrze jego krytyki zwraca się nie tyle przeciwko fałszywym „teorjom”, jak raczej przeciwko moralnemu upadkowi hinduizmu i mechanizacji życia religijnego. Ramananda potępiał wszelki rytuał, sakralne kąpiele i pielgrzymki, nie uznawał różnic kastowych i zamiast martwego sanskrytu posługiwał się ogólnie zrozumiałem narzeczem ludowem. Zapytany pewnego razu, dlaczego nie chodzi do świątyni składać ofiar, odpowiedział co następuje:
„Czcigodny. Dokądże pójdę?
Moje serce i takby za mną nie poszło,
Moje serce kaleką się stało.
Kiedyś, kiedyś chciałem iść do świątyni,
Drzewo sandału, wonności złożyć Bogu w ofierze –
Ale mój Mistrz prawdziwy w sercu pokazał mi Boga,
I odtąd w świątyni tylko martwe kamienie dostrzegam.
Ty, o Boże, całe stworzenie przenikasz.
W każdej rzeczy jesteś, w każdym przedmiocie.
Wedy, Purany czytałem, badałem dokładnie,
Napróżno, ach napróżno szukać będziecie w nich Boga.
O Ty Najwyższy, jam jest Twoją ofiarą.
Tyś mnie wyzwolił od lęku i zwątpienia –
Pan Ramanandy jest wszędzie obecny,
Jego słowo duszę od grzechu oczyszcza, obmywa.”
Kabir przejął dosłownie nauki swego Mistrza i razem z dwunastoma innymi uczniami, z których na wyróżnienie zasługuje garbarz Rai-Das, kmieć Dhauna i golarz Sain, głosił gorliwie prawdziwą wiarę i prawdziwą cnotę. I to co w ustach Ramanandy było mniej lub więcej suchem kazaniem, stało się w jego ustach poezją, dytyrambem i pieśnią. Dlatego też o jakimkolwiek „systemacie” w pieśniach Kabira nie może być mowy: obrazy i metafory zacierają kontury, logicznej dedukcji, mieszają przesłanki – i z sylogizmu Ramandży, z tendencji moralizatora Ramanandy urabiają wizję poety-mistyka.
A jednak ta wizja nie jest li tylko nastrojem i li tylko konglomeratem wrażeń o pewnej mistycznej perspektywie. Albowiem poprzez chaos ekstatycznych obrazów, rytmu pełnego podniety, to znów łagodnej śpiewności, niby punkt na wirującym kręgu ciągle powraca jedna zasadnicza myśl, Alfa i Omega ewangelji Kabira, przekonanie, że Bóg jest tuż, tuż przy nas, koło nas i w nas, że prawda jest taka prosta i taka bliska, że dość po nią ręce wyciągnąć i że tylko mgła złudy i obłudy zasłania jej widok. Kto rozerwał zasłonę pychy i uczoności, ten ogląda tajemnicę: wieczną igraszkę potężnego Boga. I słucha niebiańskiej muzyki „strun niedotkniętych.”
Na uwagę zasługuje ponadto rola, jaką w nauce Kabira odgrywa „Słowo”. Metafizyka indyjska uznaje naogół dwa źródła poznania: spostrzeżenie i wniosek, teizm Wisznuicki dodaje wszelako jako trzecie źródło wiedzy „Słowo Natchnione”, przez które Bóg przemawia do ludzi. Kto znalazł prawdziwe „Słowo”, ten znalazł „Wyzwolenie”. Dlatego też powiada Kabir: „Jestem Miłośnikiem Słowa, które mi pokazał Bóg Niewidzialny.”
Dla dopełnienia tej krótkiej charakterystyki wypada podkreślić, że Kabir nietylko negował różnice kastowe, ale także i narodowościowe. Mahometanie i Hindusi są dziećmi jednego Boga. – Alllah mieszka na Zachodzie, Rama na Wschodzie, ale kto w serce patrzy, znajdzie w niem i Allaha i Ramę. Albo raczej nie znajdzie w niem ani Allaha ani Ramy, gdyż Bóg prawdziwy nie ma imienia. Imiona i poszczególne kulty są wymysłem fałszywej uczoności.
Nabha-Dasa, autor hinduskiej „Legenda aurea”, dzieła, które nosi tytuł „Bhakta-Mala”, w ten sposób streszcza poglądy Kabira:
„Uszy Kabira były głuche na różnice kastowe,
Głuche na wołanie sześciu filozofji.
............…
Jego strofy natchnione przemawiały jednako
Do serca Hindusów i do serca Muzułmanów.
Jego słowa były całemi słowami,
Zwracały się do wszystkich.
Ponad sprawami świata stał Kabir,
Zdala od wszystkiego co błahe.
Uszy Kabira były głuche na różnice kastowe,
Głuche na wołanie sześciu filozofji.”
Kabir umarł mniejwięcej w 1518 roku, w mieście Maghar. Legenda opowiada, że po jego zgonie Muzułmanie i Hindusi kłócili się zażarcie, według jakiego obrządku należy pochować zwłoki Mistrza. Wir Sengh Baghela, król Benaresu, był za spaleniem według praindyjskiego zwyczaju, Bidżli Khan, Nabob Gorakhpuru, domagał się przestrzegania przepisów Proroka. Ale kiedy po długiej sprzeczce podniesiono zasłonę, stał się cud: na posłaniu zamiast ciała Kabira leżała gromada świeżych pachnących kwiatów. Kwiaty te podzielono po równemu i obydwa wrogie wyznania wzniosły oddzielne kaplice dla ubóstwianego poety.
Jak większość poetów i minstreli indyjskich, Kabir nigdy nie uwiecznił swoich utworów na piśmie. Najstarszy zbiór, tak zw. „Kabir-Bidżak”, jest późniejszą kompilacją jego ucznia Dharmadury. Część pieśni została także wcielona do Adi-Granthu, świętej księgi Sikhów, ale większa ich część po dziś dzień żyje tylko w pamięci Hindusów i wędruje śród ludu z ust do ust. .
Monachjum 1923.S. S.I
O niewolniku! Gdzie ty mnie szukasz?
Patrzaj! Wszak jestem przy tobie. Nie jestem w świątyni, ani w meczecie, nie jestem w Kaabie ani w Kailasie , ani w obrządkach, ani w ceremonjach, ani w Yodze , ani w wyrzeczeniu.
Jeżeli mnie szukasz naprawdę, zaraz mnie ujrzysz, w tej chwili mnie spotkasz.
Kabir powiada: „O Sadhu! Bóg jest oddechem wszystkiego, co oddycha”.
II
Napróżno pytać świętego, do jakiej kasty należy.
Albowiem kapłan, rycerz i kupiec i wszystkie trzydzieści sześć kast jednakowo szukają Boga.
Pytać o kastę świętego, głupotą jest tylko.
Boga szukali balwierz, praczka i cieśla.
Poszukiwaczem Boga był także Raj-Dasa
.
A zaś Riszi Swapacza był z pochodzenia garbarzem.
Hindus i Muzułmanin pospołu osiągają Kres, kędy już niema rozróżnień.
III
O przyjacielu! W Nim pokładaj nadzieję, dopóki żyjesz; Jego poznawaj, dopóki żyjesz; Jego staraj się pojąć, dopóki żyjesz: albowiem w życiu mieszka wyzwolenie.
Jeśli za życia więzów nie stargałeś, skądże nadzieja na wyzwolenie po śmierci?
Czcze to marzenie, że się dusza znowu z Nim połączy, dlatego tylko, że z ciała już wyszła.
Kto teraz Go znalazł, znajdzie Go i później.
Inaczej czeka nas tylko wędrówka do Grodu Śmierci.
A kto się z Nim teraz zespolił, zespoli się z Nim i w przyszłości. Kąp się w prawdzie, poznaj prawdziwego Mistrza, zaufaj prawdziwemu Imieniu.
Kabir powiada: „Duch Szukania pomoc przynosi. Jam jest niewolnikiem Ducha Szukania”.
IV
Nie chodź, o nie chodź, przyjacielu, do kwietnych ogrodów.
W twem własnem ciele jest ogród kwietny.
Spocznij na tysiącu płatków lotosu i oddychaj Nieskończoną Pięknością.
V
Powiedz, o bracie, jakże mam wyzwolić się od Maji?
Kiedy przestałem wstęgi wiązać, szatę wiązałem.
Kiedy szatę wiązać przestałem, fałdami pokrywałem ciało.
Tak samo: kiedym się wyzbył namiętności, gniew pozostał.
Kiedy się gniewu odrzekłem, żądza została.
Kiedy żądza pierzchła, duma i pycha pozostały.
Duch więzy potargał, Maję precz odrzucił, a jednak wciąż jeszcze litery się trzyma.
Kabir powiada:„Słuchaj, o Sadhu! Rzadko udaje się znaleść prawdziwą ścieżkę”.
VI
We wnętrzu mojego ciała księżyc świeci, ale moje ślepe oczy dojrzeć go nie mogą.
Księżyc jest we mnie, a także i słońce.
Nietknięta harfa Wieczności rozbrzmiewa we mnie, ale moje głuche uszy usłyszyć jej nie mogą.
Póki wołacie „To Ja!” – „To Moje!”, wasze czyny są niczem.
Kiedy umrze miłość samego siebie i wszystkiego co moje, dzieło Pana dokonane zostanie. Albowiem każde dzieło jedno ma tylko zadanie: zdobycie wiedzy. Kiedy wiedza nadchodzi, dokonane jest dzieło.
Kwiaty kwitną, zanim owoc się tworzy; kiedy owoc przychodzi, więdną kwiaty.
Piżmo w zwierzęciu się kryje, ale ono nie szuka go w sobie, tylko naprzód wędruje, żeru spragnione.
VII
Kiedy On się objawia, Brahman odsłania rzeczy, których nikt oglądać nie może.
Jako nasienie z rośliny, a z drzewa cienistość, jako z niebios przestworza, a kształty nieskończone z przestworzy: tak Nieskończoność z poza Nieskończoności wypływa, a z niej skończona rozciągłość.
W Brahmanie jest stworzenie, a Brahman w stworzeniu: wiecznie różni, a jednak wiecznie zespoleni.
On jest drzewem, nasieniem i kiełkiem.
On jest kwiatem, owocem i cieniem.
On jest słońcem, światłem i tem, co we świetle się kąpie.
On jest Brahmanem, stworzeniem i Mają.
On jest kształtem wielorakim, nieskończoną przestrzenią.
On jest oddechem, słowem i myślą.
On jest kresem i bezkresem; i poza kresem i bezkresem jest On, Czysty Byt.
On jest świadomością w Brahmanie i w stworzeniu.
Duch najwyższy jest w duszy.
W Duchu najwyższym jest jeden Punkt.
A w tym jednym Punkcie odzwierciedla się wszystko.
Błogosławiony jest Kabir, ponieważ posiadł tę najwyższą wizję.
VIII
W tem glinianem naczyniu są altany i gaje, a w nich jest Stwórca.
W tem naczyniu jest siedem oceanów i niezliczone gwiazdy; Kamień probierczy i Klejnotów Znawca.
W tem naczyniu Wieczność rozbrzmiewa i strumień z niego wytryska.
Kabir powiada: „Słuchaj mnie, o przyjacielu! W tem naczyniu jest mój Pan najdroższy”.
IX
O jakże mam wymówić to słowo tajemne?
O jakże mogę powiedzieć, że On jest inny niż to, a taki jak tamto?
Jeżeli powiem, że On jest we mnie, wszechświat się zawstydzi.
Jeżeli powiem, że On jest pozamną, nieprawdę powiem.
Świat zewnętrzny i świat wewnętrzny tworzą niepodzielną całość.
Świadomość i Nieświadomość są Jego podnóżkiem......................................
Kabir, jeden z wielu mistyków, jakich wydały Indje, urodził się w roku 1440 po Chr. w Benares, w epoce kiedy metafizyka i soterologja wielkich systemów filozoficznych: Samkhyi, Wedanty i Buddhaizmu ostatecznie ustąpiła miejsca tęsknocie za religją uczucia i ufności, za religją, której hasłem jest nie „Wyzwolenie przez Wiedzę”, ale „Wyzwolenie przez Miłość”, przez wiarę w dobroć i litość potężnego Boga.
O życiu Kabira nie posiadamy prawie żadnych autentycznych wiadomości. Wiemy tylko, że był on z pochodzenia prostym tkaczem i że potrafił podobnie jak Bochnu połączyć mistyczną kontemplację z prozą rzemiosła. Według wiarogodnej tradycji był on uczniem Ramanandy, słynnego reformatora teizmu Wisznuickiego i czwartego z kolei mistrza założonej przez Ramanudżę szkoły filozoficznej, która w ostrem przeciwieństwie do illuzjonizmu Sankary podkreślała rzeczywistość materji, empirycznej wielości i psychicznej osobowości. Zarówno materja jak i poszczególne „dusze” są emanacją Boga (Iśwara) wyzwolenie (Mukti) polega na odwróceniu tego procesu i złączeniu duszy z Bogiem. Środkiem wyzwolenia jest nie nadludzka wiedza i poznanie prawdy, ale adoracja (bhakti) i wiara w łaskę boską (prasada).
W reformatorskiej działalności Ramanandy metafizyczne rozważania odgrywają wszelako podrzędną rolę. Ostrze jego krytyki zwraca się nie tyle przeciwko fałszywym „teorjom”, jak raczej przeciwko moralnemu upadkowi hinduizmu i mechanizacji życia religijnego. Ramananda potępiał wszelki rytuał, sakralne kąpiele i pielgrzymki, nie uznawał różnic kastowych i zamiast martwego sanskrytu posługiwał się ogólnie zrozumiałem narzeczem ludowem. Zapytany pewnego razu, dlaczego nie chodzi do świątyni składać ofiar, odpowiedział co następuje:
„Czcigodny. Dokądże pójdę?
Moje serce i takby za mną nie poszło,
Moje serce kaleką się stało.
Kiedyś, kiedyś chciałem iść do świątyni,
Drzewo sandału, wonności złożyć Bogu w ofierze –
Ale mój Mistrz prawdziwy w sercu pokazał mi Boga,
I odtąd w świątyni tylko martwe kamienie dostrzegam.
Ty, o Boże, całe stworzenie przenikasz.
W każdej rzeczy jesteś, w każdym przedmiocie.
Wedy, Purany czytałem, badałem dokładnie,
Napróżno, ach napróżno szukać będziecie w nich Boga.
O Ty Najwyższy, jam jest Twoją ofiarą.
Tyś mnie wyzwolił od lęku i zwątpienia –
Pan Ramanandy jest wszędzie obecny,
Jego słowo duszę od grzechu oczyszcza, obmywa.”
Kabir przejął dosłownie nauki swego Mistrza i razem z dwunastoma innymi uczniami, z których na wyróżnienie zasługuje garbarz Rai-Das, kmieć Dhauna i golarz Sain, głosił gorliwie prawdziwą wiarę i prawdziwą cnotę. I to co w ustach Ramanandy było mniej lub więcej suchem kazaniem, stało się w jego ustach poezją, dytyrambem i pieśnią. Dlatego też o jakimkolwiek „systemacie” w pieśniach Kabira nie może być mowy: obrazy i metafory zacierają kontury, logicznej dedukcji, mieszają przesłanki – i z sylogizmu Ramandży, z tendencji moralizatora Ramanandy urabiają wizję poety-mistyka.
A jednak ta wizja nie jest li tylko nastrojem i li tylko konglomeratem wrażeń o pewnej mistycznej perspektywie. Albowiem poprzez chaos ekstatycznych obrazów, rytmu pełnego podniety, to znów łagodnej śpiewności, niby punkt na wirującym kręgu ciągle powraca jedna zasadnicza myśl, Alfa i Omega ewangelji Kabira, przekonanie, że Bóg jest tuż, tuż przy nas, koło nas i w nas, że prawda jest taka prosta i taka bliska, że dość po nią ręce wyciągnąć i że tylko mgła złudy i obłudy zasłania jej widok. Kto rozerwał zasłonę pychy i uczoności, ten ogląda tajemnicę: wieczną igraszkę potężnego Boga. I słucha niebiańskiej muzyki „strun niedotkniętych.”
Na uwagę zasługuje ponadto rola, jaką w nauce Kabira odgrywa „Słowo”. Metafizyka indyjska uznaje naogół dwa źródła poznania: spostrzeżenie i wniosek, teizm Wisznuicki dodaje wszelako jako trzecie źródło wiedzy „Słowo Natchnione”, przez które Bóg przemawia do ludzi. Kto znalazł prawdziwe „Słowo”, ten znalazł „Wyzwolenie”. Dlatego też powiada Kabir: „Jestem Miłośnikiem Słowa, które mi pokazał Bóg Niewidzialny.”
Dla dopełnienia tej krótkiej charakterystyki wypada podkreślić, że Kabir nietylko negował różnice kastowe, ale także i narodowościowe. Mahometanie i Hindusi są dziećmi jednego Boga. – Alllah mieszka na Zachodzie, Rama na Wschodzie, ale kto w serce patrzy, znajdzie w niem i Allaha i Ramę. Albo raczej nie znajdzie w niem ani Allaha ani Ramy, gdyż Bóg prawdziwy nie ma imienia. Imiona i poszczególne kulty są wymysłem fałszywej uczoności.
Nabha-Dasa, autor hinduskiej „Legenda aurea”, dzieła, które nosi tytuł „Bhakta-Mala”, w ten sposób streszcza poglądy Kabira:
„Uszy Kabira były głuche na różnice kastowe,
Głuche na wołanie sześciu filozofji.
............…
Jego strofy natchnione przemawiały jednako
Do serca Hindusów i do serca Muzułmanów.
Jego słowa były całemi słowami,
Zwracały się do wszystkich.
Ponad sprawami świata stał Kabir,
Zdala od wszystkiego co błahe.
Uszy Kabira były głuche na różnice kastowe,
Głuche na wołanie sześciu filozofji.”
Kabir umarł mniejwięcej w 1518 roku, w mieście Maghar. Legenda opowiada, że po jego zgonie Muzułmanie i Hindusi kłócili się zażarcie, według jakiego obrządku należy pochować zwłoki Mistrza. Wir Sengh Baghela, król Benaresu, był za spaleniem według praindyjskiego zwyczaju, Bidżli Khan, Nabob Gorakhpuru, domagał się przestrzegania przepisów Proroka. Ale kiedy po długiej sprzeczce podniesiono zasłonę, stał się cud: na posłaniu zamiast ciała Kabira leżała gromada świeżych pachnących kwiatów. Kwiaty te podzielono po równemu i obydwa wrogie wyznania wzniosły oddzielne kaplice dla ubóstwianego poety.
Jak większość poetów i minstreli indyjskich, Kabir nigdy nie uwiecznił swoich utworów na piśmie. Najstarszy zbiór, tak zw. „Kabir-Bidżak”, jest późniejszą kompilacją jego ucznia Dharmadury. Część pieśni została także wcielona do Adi-Granthu, świętej księgi Sikhów, ale większa ich część po dziś dzień żyje tylko w pamięci Hindusów i wędruje śród ludu z ust do ust. .
Monachjum 1923.S. S.I
O niewolniku! Gdzie ty mnie szukasz?
Patrzaj! Wszak jestem przy tobie. Nie jestem w świątyni, ani w meczecie, nie jestem w Kaabie ani w Kailasie , ani w obrządkach, ani w ceremonjach, ani w Yodze , ani w wyrzeczeniu.
Jeżeli mnie szukasz naprawdę, zaraz mnie ujrzysz, w tej chwili mnie spotkasz.
Kabir powiada: „O Sadhu! Bóg jest oddechem wszystkiego, co oddycha”.
II
Napróżno pytać świętego, do jakiej kasty należy.
Albowiem kapłan, rycerz i kupiec i wszystkie trzydzieści sześć kast jednakowo szukają Boga.
Pytać o kastę świętego, głupotą jest tylko.
Boga szukali balwierz, praczka i cieśla.
Poszukiwaczem Boga był także Raj-Dasa
.
A zaś Riszi Swapacza był z pochodzenia garbarzem.
Hindus i Muzułmanin pospołu osiągają Kres, kędy już niema rozróżnień.
III
O przyjacielu! W Nim pokładaj nadzieję, dopóki żyjesz; Jego poznawaj, dopóki żyjesz; Jego staraj się pojąć, dopóki żyjesz: albowiem w życiu mieszka wyzwolenie.
Jeśli za życia więzów nie stargałeś, skądże nadzieja na wyzwolenie po śmierci?
Czcze to marzenie, że się dusza znowu z Nim połączy, dlatego tylko, że z ciała już wyszła.
Kto teraz Go znalazł, znajdzie Go i później.
Inaczej czeka nas tylko wędrówka do Grodu Śmierci.
A kto się z Nim teraz zespolił, zespoli się z Nim i w przyszłości. Kąp się w prawdzie, poznaj prawdziwego Mistrza, zaufaj prawdziwemu Imieniu.
Kabir powiada: „Duch Szukania pomoc przynosi. Jam jest niewolnikiem Ducha Szukania”.
IV
Nie chodź, o nie chodź, przyjacielu, do kwietnych ogrodów.
W twem własnem ciele jest ogród kwietny.
Spocznij na tysiącu płatków lotosu i oddychaj Nieskończoną Pięknością.
V
Powiedz, o bracie, jakże mam wyzwolić się od Maji?
Kiedy przestałem wstęgi wiązać, szatę wiązałem.
Kiedy szatę wiązać przestałem, fałdami pokrywałem ciało.
Tak samo: kiedym się wyzbył namiętności, gniew pozostał.
Kiedy się gniewu odrzekłem, żądza została.
Kiedy żądza pierzchła, duma i pycha pozostały.
Duch więzy potargał, Maję precz odrzucił, a jednak wciąż jeszcze litery się trzyma.
Kabir powiada:„Słuchaj, o Sadhu! Rzadko udaje się znaleść prawdziwą ścieżkę”.
VI
We wnętrzu mojego ciała księżyc świeci, ale moje ślepe oczy dojrzeć go nie mogą.
Księżyc jest we mnie, a także i słońce.
Nietknięta harfa Wieczności rozbrzmiewa we mnie, ale moje głuche uszy usłyszyć jej nie mogą.
Póki wołacie „To Ja!” – „To Moje!”, wasze czyny są niczem.
Kiedy umrze miłość samego siebie i wszystkiego co moje, dzieło Pana dokonane zostanie. Albowiem każde dzieło jedno ma tylko zadanie: zdobycie wiedzy. Kiedy wiedza nadchodzi, dokonane jest dzieło.
Kwiaty kwitną, zanim owoc się tworzy; kiedy owoc przychodzi, więdną kwiaty.
Piżmo w zwierzęciu się kryje, ale ono nie szuka go w sobie, tylko naprzód wędruje, żeru spragnione.
VII
Kiedy On się objawia, Brahman odsłania rzeczy, których nikt oglądać nie może.
Jako nasienie z rośliny, a z drzewa cienistość, jako z niebios przestworza, a kształty nieskończone z przestworzy: tak Nieskończoność z poza Nieskończoności wypływa, a z niej skończona rozciągłość.
W Brahmanie jest stworzenie, a Brahman w stworzeniu: wiecznie różni, a jednak wiecznie zespoleni.
On jest drzewem, nasieniem i kiełkiem.
On jest kwiatem, owocem i cieniem.
On jest słońcem, światłem i tem, co we świetle się kąpie.
On jest Brahmanem, stworzeniem i Mają.
On jest kształtem wielorakim, nieskończoną przestrzenią.
On jest oddechem, słowem i myślą.
On jest kresem i bezkresem; i poza kresem i bezkresem jest On, Czysty Byt.
On jest świadomością w Brahmanie i w stworzeniu.
Duch najwyższy jest w duszy.
W Duchu najwyższym jest jeden Punkt.
A w tym jednym Punkcie odzwierciedla się wszystko.
Błogosławiony jest Kabir, ponieważ posiadł tę najwyższą wizję.
VIII
W tem glinianem naczyniu są altany i gaje, a w nich jest Stwórca.
W tem naczyniu jest siedem oceanów i niezliczone gwiazdy; Kamień probierczy i Klejnotów Znawca.
W tem naczyniu Wieczność rozbrzmiewa i strumień z niego wytryska.
Kabir powiada: „Słuchaj mnie, o przyjacielu! W tem naczyniu jest mój Pan najdroższy”.
IX
O jakże mam wymówić to słowo tajemne?
O jakże mogę powiedzieć, że On jest inny niż to, a taki jak tamto?
Jeżeli powiem, że On jest we mnie, wszechświat się zawstydzi.
Jeżeli powiem, że On jest pozamną, nieprawdę powiem.
Świat zewnętrzny i świat wewnętrzny tworzą niepodzielną całość.
Świadomość i Nieświadomość są Jego podnóżkiem......................................
więcej..
