Stary zamek - ebook

ROZDZIAŁ I.

Ukazał się księżyc, blady, jak zwykle w końcu października, na nowiu, prawie nieznaczny, ledwie zdolny rozjaśnić szczyty wyniosłych sosen.

Po całodziennem polowaniu, Rodryk Vaudray, ze strzelbą na plecach, torował sobie drogę wśród gęstych zarośli.

Prawdę mówiąc, nie była to dla niego najkrótsza droga do domu, lecz on tak lubił tę prześliczną polankę, otoczoną drzewami, których olbrzymie cienie nadawały jej cechę niepospolitą, tchnącą fantastycznym urokiem... Wpośród bezwzględnej samotności panowała tu taka cisza, iż leciuchne susy wiewiórki z gałęzi na gałąź wydawały się głośnym łoskotem. Tu i owdzie młody dąb z kory odarty leży jak długi na tle paproci, niby martwe ciało olbrzyma, dalej znowu, drzewo świeżo ścięte tamuje przejście. Grunt wilgotny, oślizgły, grubo zasłany mokremi liśćmi, które niedawno jaśniały jeszcze zielenią—możnaby sądzić, że to są bagna. Rodryk zupełnie się nie lęka, gdyż zna las od dzieciństwa i znajduje tę drogę najpiękniejszą w świecie.

Ścieżkę, która się wije wśród gęstwiny leśnej, przerzyna rów pełen mułu i zeschłych liści, a jak mówiono, w niektórych miejscach niebezpieczny do przebycia; z drugiej zaś strony wał, otaczający posiadłość baroneta Tempest. Ztąd już, mimo dość znacznej odległości, widać odwieczną siedzibę, zamieszkaną niegdyś przez mnichów, a dzisiaj jeszcze noszącą nazwę Opactwa.

— Już zapóźno, pewnie jej nie dogonię — rzekł Rodryk przekładając torbę dla przyspieszenia kroku. — Ta dziewczyna popełnia same szaleństwa!

Minąwszy polankę, zbliżył się do parkanu, za którym stał domek leśnika. Okienko było oświetlone.

— Tutaj się dowiem — pomyślał. — Chciąłbym pożegnać małą zanim wyruszę do Oksfordu.

Na podwórku zastał gromadkę dzieci bawiących się hałaśliwie.

— Czy miss Tempest wyjeżdżała dziś popołudniu do lasu? — zapytał, grzecznie się kłaniając.

— Ta-ak — odrzekło przeciągłym tonem najstarsze z dzieci.

— A nie wróciła?

— Nie, jeszcze kiedy ugrzęźnie w bagnie po samą szyję...

Zawiesiwszy torbę na płocie, Rodryk umyślił czekać. Późno już rzeczywiście — czemuż nie wraca? Faktem jest przecież znanym w okolicy, że ta młodziutka, zaledwie piętnastoletnia dziewczyna, zależy tylko od siebie i robi wszystko, co jej przyjdzie do głowy.

Po upływie dziesięciu minut pan Vaudray usłyszał tentent konia i ujrzał niewyraźną bezkształtną masę, toczącą się jak kula po zeschłych liściach. Na dany znak, dzieci rozpierzchły się w popłochu, niby wystraszone kurczęta, a siwy kucyk w jednej prawie chwili płot przesadził i znalazł się na podwórzu.

— A co? Rorie — zapytuje dziewczyna siedząca na koniu. — Titmouse umie wybornie skakać!

— Lękam się o ciebie — rzekł młody człowiek — nie dziś, to jutro ulegniesz wypadkowi.

— Wszystko mi jedno, bylebym mogła robić, co mi się podoba! — odrzekła głaszcząc kuca.

Jestto smukła, wysoka panna, w zielonej amazonce. Twarzyczkę ma drobną, bladą cerę, ciemne oczy jaśnieją wesołością i humorem, kasztanowate włosy o złotym połysku w grubych warkoczach spadają na ramiona, elegancki filcowy kapelusz kryje białe czoło.

— Wszak mama zabroniła ci skakać — napominał z powagą młodzieniec i przez furtkę wszedł na podwórze.

— O, tak, zabroniła, proszę pana — rzekł stary groom, który nadjechał właśnie truchtem na karym komu. — Wszystko dzieje się nie tak jak pani każe, a cóż ja poradzę? Panienka chce skakać...

— Chciałeś powiedzieć, że Titmouse lubi skakać — przerywa Vixen z żywością. Ja wcale nie skaczę! Alboż to moja wina, że tatko dał mi konia, który lubi swobodę ruchów. Gdybym mu nie pozwoliła przeskoczyć baryery, gdy ma ten zamiar, stanąłby dęba, rzucałby się jak wsciekły. Co się zaś tyczy mojej ślicznej kochanej mateczki — rzecze po chwili, do Rodryka się zwracając — chowałaby mnie w pudełku wysłanem watą. Ale ja, widzisz Rorie, podzielam zdanie ojca i uważam za rzecz tak naturalną przesadzać płoty, jak chodzić gościńcem. Bates poprowadź go do domu—Titmouse dobrze się sprawił, dostanie jabłek, bo jest najmądrzejszym i najpiękniejszym koniem na świecie.

Zaakcentowała ostatnie zdanie całusem i rzuciwszy cugle groomowi, rzekła:

— Ja wracam pieszo z panem Vaudray.

— Ależ, kochana Vixen, ja nie mogę ci towarzyszyć. Oczekują mnie w domu. Pragnąłem tylko cię pożegnać.

— W Oksfordzie także cię oczekują, co?—spytała żartobliwie.— Zawsze i wszędzie jesteś oczekiwany. Lecz mniejsza o to—pójdziesz ze mną do stajni, zaniesiemy kilka jabłuszek dla mego ulubieńca, potem zjesz z nami obiad, żądam tego koniecznie i ojciec także i mama— żądamy wszyscy!

— Ależ moja matka gniewać się będzie...

— Jak szalona! — dodaje Vixen.

— Wyrażenie cokolwiek za pospolite w ustach młodej panny!

— Przejęłam je od ciebie! Czyż mam wysilać się na frazesy, gdy jesteśmy razem? O, gdybyś słyszał kazania, jakie mi prawi miss Crocke! Kazania tak długie — dodaje wyciągając ramiona. — Lecz zarówno jak Titmouse jestem niepoprawna. A przecież kocham bardzo moją staruszkę.

Dla złagodzenia swoich wybryków, Vixen lubiła się zastawiać w podobny sposób; zapewniając nauczycielkę o szczerej życzliwości, płatała różne figle.

— Nie chciałbym się znajdować na miejscu panny Crocke! już ona ma za swoje z taką uczennicą!

— To prawda — rzecze dziewczę, wzdychając. — Boję się, że kiedy umrze ze zmartwienia, bo dotąd jeszcze nie posiwiała. Jej włosy pewno nigdy się nie zmienią! zostaną jasne do śmierci. Chodź, Rorie. Mój pieszczoch tupie ze złości nogami, że nie ma jabłek.

Wsparła obiedwie rączki na ramieniu Rodryka, który stał jeszcze nie zdecydowany; serce ciągnęło go do Opactwa, a obowiązek do Briarwood, o siedm mil ztamtąd, gdzie matka oczekuje syna.

— Ostatni wieczór w domu — rzekł tonem wymówki. — Daję ci słowo, że powinienem przepędzić go z matką.

— Powinieneś, nie przeczę, i dla tego właśnie spędzisz go z nami. No, dalej w drogę! jak mawia Bates do koni. Nie wiem, co mamy na obiad, lecz mogę prawie zaręczyć, że coś dobrego! Tatko lubi dobre potrawy, obiad to jego słabość, wiesz przecie.

— Słabość, powiadasz. Aleś ty chyba pierwsza!

— Czy sądzisz, że kocha mnie tak samo, jak dobry obiad?

— O, jestem pewny.

— A więc bardzo mnie kocha! — rzekła z przekonaniem. — No, idziesz?

Mógłże się oprzeć tym małym rączkom? O, nie, bynajmniej! Jeśli kto inny był do tego zdolny, on nie czuł się na siłach. Za cenę obecnej chwili narażał się na gniew matki i surowe jej napomnienie—wiedząc to, nie ma odwagi odejść, lecz podał ramię towarzyszce i poszedł z nią w stronę Opactwa. Mieli przed sobą zagajnik, w którym nie było ani jednej ścieżki, znany im przecież dokładnie; ziemię nierówną chropowatą, kępy rododendronów i różnych azalij przerastające ich wzrostem i ginące w dolinie, która zdawała się zagłębiać pod ich stopami. Tu i owdzie, wpośród gęstwiny młodych krzaczków, olbrzymie sosny strzelają do nieba, tu i tam w sadzawkach odbija się księżyc.

Dom ukryty w głębi doliny pochodzi z bardzo dawnych czasów, przebudowywano go tylko, rozszerzając, niszcząc i poprawiając znown; zdaleka widać kończaste szczyty, rury kominów, dziwaczne linie i mury bluszczem opasane.

Stajnie sięgają panowania Elżbiety; gdy zakonników wypędzono, Opactwo dostał w prezencie jakiś faworyt królowej. Tworzą one czworobok, a na środku dziedzińca wznosi się fontanna z marmuru, stara jak świat, ze wszystkich stron ozdobiona rzeźbami, których jednak pod warstwą mchu i pleśni nie widać ani trochę. Baron Tempest nie dałby jej ztąd ruszyć, bo gdy się zdarzyło, że jaki amator starożytności pragnął zbadać jej pochodzenie, uparty gospodarz nie pozwolił tknąć pleśni, ani odgarnąć mchów rozrośniętych szeroko.

Niechętny wszelkim nowościom, baronet ani myślał o zaprowadzeniu gazometru; za dawnych czasów, a więc i teraz w stajniach paliły się latarnie i łampy zawieszone w pewnej odległości jedna od drugiej. Młoda para weszła na dziedziniec, przez bramę, wiodącą do lasu, sklepioną jak brama twierdzy.

W klatce Titmouse’a jaśniej było niż w innych, drzwi otwarte, a konik jeszcze osiodłany czeka na pieszczoty i łakocie, których mu nie szczędzi młoda pani. Rozejrzawszy się tutaj, każdy znajduje widok przyjemny i czystość wzorową, klatki duże wysłane matami, buazerye doskonale zastosowane do całości.

Vixen zajęła się kucem, który głowę schylił jak dziecko, i z niemałym trudem, siłąc się, zaciskając ząbki, popręgi odpięła, a potem zdjęła siodło z grzbietu Titmouse’a.

— Lubię sama to robić — rzekła do Rodryka, który z uśmiechem na nią spoglądał. — Gdyby tatko nie bronił, czyściłabym go własną ręką.

I zarzuciwszy na kuca skórzany czaprak, pobiegła do spiżarni, zkąd przyniosła za chwilę kilka jabłek dla konia, który wyprawiał przy tej sposobności przeróżne figle. Rodryk z sąsiedniej klatki przyglądał się obojgu, wsparty o przegrodę; nie mówił już o matce i obowiązku, jaki go powołuje do Briarwood, oddany był całkowicie urokowi obecnej chwili.

Taką była tego wieczoru, na trzy miesiące przed ukończeniem lat piętnastu, Violeta Tempest, albo Vixen, jak ją tu wszyscy nazywali. Drażniąc się z koniem, podsuwała mu jabłko do samych nozdrzy i znowu je cofała. Może nawet nie jest wcale ładną. Powabna raczej niż piękna: biała jej cera nie odznacza się delikatnością, kolor włosów ma odcień zanadto gorący, chociaż nie można powiedzieć, że są rude. Oczy duże, żywe i pełne wyrazu, usta może trochę za wielkie, lecz proporcyonalne. Z tych ust wyczytać można jej uczucia, łagodność, słodycz, miękkość, obok dzikiej nieledwie stanowczości; gdy się otworzą, podziwiać można ząbki, zdolne, jak mówi Rorie, zachwycać znawcę najwybredniejszego. Nos krótki, prosty, podbródek pełny, okrągły, z dołeczkiem, szyja także pełna i biała, twarz opalona, będąca najlepszym dowodem, że Vixen to kobieta, a nie powiewna nimfa zajmująca się tylko gałgankami.

— Obawiam się, że będzie za tęga!—powtarza mistress Tempest patrząc na córkę, która rozwija się i rośnie w oczach.

Pamela Tempest drobna, delikatna, nie może sobie wyobrazić, żeby kobieta innej budowy piękną była. I cóż dziwnego! nazywano ją dawniej prześliczną miss Cathorpe.

— Wszystko to bardzo dobre, Vixen — rzekł młody człowiek tonem krytyka, gdy Titmouse mając już schwycić różowe jabłuszko dostał klapsa w nosek—wszystko to bardzo dobre i ładne, ale nie może tak być zawsze. Cóż zrobisz za lat kilka?

— Dostanę konia zamiast kuca—odparło dziewczę.

— I w tem cała zmiana?

— W czemże mogłoby być inaczej? Zawsze przepadać będę za polowaniem, kochać ojczulka, mamę... o ile się da, zatrzymam w sercu nieduży kącik dla starej Crocke, a może—dodała ze złośliwym uśmiechem—może i dla ciecie. Jakież zajść mogą zmiany, gdy będę starszą o lat kilka? Titmouse mnie nie udźwignie, to całe nieszczęście! Trudno! każę go zaprządz, powiezie koszyk, ile razy do biednych się wybiorę. Nudną jest rzeczą siedzieć za koniem, wolę to jednak, aniżeli opuścić mojego Titmouse’a.

— Lecz gdy dorośniesz, Vixen, będziesz musiała bywać w świecie, przepędzać zimę w Londynie, zostać przedstawioną królowej, tańczyć na balach, wyjść świetnie za mąż, słowem zyskać dla siebie całą kartę w dworskim dzienniku.

— Przestań, Rorie! Miałażbym jechać do Londynu? Ojciec go nienawidzi—ja także. Długo poczeka, kto mnie chce widzieć na koniu w _Rotten Row!_ Nie, gdy dorosnę, wybierzemy się z ojcem w daleką podróż i zwiedzę Maraton, Egipt, Włochy, Peloponez, a powiem wtedy wszystkim sławnym miejscowościom: miałam ja nieraz kłopot, szukając was na mapie! Zobaczę Wezuwiusz, piramidy, a wróciwszy do domu, zapomnę wszystko, czego się uczyłam przez cały czas edukacyi.

— Gdyby miss Crocke słyszała twoje słowa!

— Słyszy to nieraz. Nie masz pojęcia, jakie jej płatam figle. Jednak bardzo ją kocham.

W tej chwili wielki dzwon zabrzmiał donośnie.

— Oto już pierwszy! — woła dziewczyna — muszę się ubierać. Chodź do salonu, mama tam jest.

— Słuchaj, Vixen, czy mogę się pokazać w takim stroju — rzekł Rodryk przyglądając się z uwagą zabłoconym butom. — Nie, za nic w świecie!

— Rorie! — woła dziewczyna. — Ojczulek nie ubiera się nigdy do obiadu. Wielkie to poświęcenie z jego strony, że myje ręce po powrocie z folwarku. A ty, chłopiec—student chciałam powiedzieć... Dalej, bez ceremonii!

— Daję ci słowo, że będę skrępowany.

— Ja zaprosiłam cię na obiad, nie mogłeś więc odmówić—rzekła chwytając go za połę surduta.

Pozwolił w ten sposób prowadzić się aż do sieni, gdzie płonął suty ogień, rzucając różowe blaski na dzidy i pancerze, trofea sportu dawnych czasów, których głównym sportem było polowanie—na ludzi.

Sień jest wspaniała, o wysokiem sklepieniu; dębowe buazerye ciężkie portyery we drzwiach i różnobarwne szyby olbrzymich okien dopełniają całości. Jest tam też duży, szeroki kominek, nad nim herb baroneta, rzeźbiony w kamieniu; po obudwóch stronach kominka dwa manekiny w pełnej zbroi, a przed kominkiem sofa pokryta skórą. Baronet lubi tu czasem przepędzić godzinkę, gdy zimno na dworze. W tej chwili przecież kanapka nie zajęta, tylko na ziemi przed ogniem wyciągnięty jak długi, śpi ulubieniec pana domu, Nip, wspaniały ponter kasztanowaty, a obok niego w takiej samej pozie, spoczywa Argus, dog panienki. O nim i właścicielce krąży anegdota, na której wspomnienie twarz dziewczyny oblewa się purpurą.

Śpiący dog usłyszawszy szelest za drzwiami, zerwał się żywo, skoczył i pieszczotami swemi ledwie że nie przewrócił wchodzącej. Ponter rozejrzał się dokoła, ziewnął przeraźliwie i wróciwszy do dawnej pozycyi, zasnął.

— Jak to zwierzę cię kocha! — zawołał Rodryk — lecz czyż to dziwne po takim z twojej strony dowodzie przywiązania.

— Przestań, albo—cię znienawidzę! – woła Vixen.

— Gdy kto bije się za przyjaciela, przyjaciel musi go kochać, a gdy dziewczynka skarci szpicrutą chłopca, za to że psa uderzył, to pies powinien...

— Mamo — rzecze Violeta znikając za portyerą — Rorie przyszedł na obiad i przeprasza za swoje myśliwskie ubranie. Ojczulek pewno także wybaczy.

— Kochane dziecko — odpowiada łagodny jakiś głosik od strony kominka. — Przyjemnie mi będzie powitać pana Vaudray, gdy tatko go zaprosił.

— Proszę mi wierzyć, mistress Tempest—powtarza Roderyk mocno zmięszany — nie wiem, jak się pokazać; byłem na polowaniu i wyglądam okropnie. Ponieważ jednak Vixen mnie zaprosiła.

Dziewczę wykrzywia się gniewnie i uderza go lekko szpicrutą.

— Kochane dziecko, masz czasem dziwny sposób postępowania— rzekła mistress Tempest płaczliwym głosem. — Panno Mac Crocke, należałoby ją odzwyczaić i wpłynąć na jej poprawę.

Teraz dopiero młody człowiek ujrzał tęgą kobietę w tartanowej sukni, siedzącą naprzeciw pani domu, po drugiej stronie kominka i zajętą pończochą. Druty poruszały się ciągle, podczas gdy nieszczęśliwa miss Mac Crocke tłómaczyła z całym spokojem, iż poprawia Violettę, ale że to na nic się nie zda.

Rorie pamiętał tę nieśmiertelną suknię, kiedy był jeszcze uczniem pierwszej klasy, zanadto jaskrawą by ją zapomnieć można, nieraz też mimowoli przychodziło mu na myśl pytanie, czy zniszczy się ona, czyli też zawsze jednakowo trzymać się będzie.

— Dziś już ostatni wieczór, kochana mamo — tłómaczyła się Vixen — Rorie jutro wyjeżdża... Wiem, że oboje z papą bardzo go lubicie, cóż więc znaczy ubranie, chociaż w tym stroju wygląda jak wiejski strażnik, z tą maleńką różnicą, że strażnik ma wąsy, a on dopiero musi czekać na swoje.

Rzuciwszy zatrutą strzałę, wykręciła się na pięcie i wyszła zostawiając Rodryka w towarzystwie dam, których rozmowy nie liczył do najprzyjemniejszych.

Ogień trzaskał na kominku i żywym blaskiem oblewał pokój; mistress Tempest i miss Mac Crocke stały się teraz zupełnie wyraźne. Salon był prześliczny, buazerye białe (wandalski pomysł nowożytnych gotów, zwanych dekoratorami West Endu), lecz ta białość nadawała się wybornie, jako tło do kosztownych weneckich zwierciadeł i etażerek, obstawionych osobliwościami przeróżnego gatunku: starą porcelaną, posążkami z bronzu, książkami w pysznej oprawie, bukietam świeżych kwiatów w majolikowych wazonach, wreszcie akwarellami Hunta, Prouta, Cattermola i Edwarda Duncana. Obicie jedwabne barwy szmaragdowej na meblach, heban i złoto. Patrząc na tę wyborną mieszaninę prawdziwej, autentycznej staroświecczyzny z elegancyą ostatniej mody naszych czasów, trudno odróżnić gdzie zaczyna się jedno—lub kończy drugie. Kominek wsparty na filarach z białego marmuru, pamięta co najmniej czasy Iniga Jones, a zdobiące go malowidła są najświeższym wyrobem dzisiejszego przemysłn.

Rodryk zachwycał się tym salonem, chociaż nic go dotkliwiej nie mogło obrazić, jak areszt podobny do obecnego.

— Za dużo tam cacek!—mawiał nieraz, gdy krytykowano salon Tempestów,—lecz całość bardzo piękna.

Pani domu w trzydziestym piątym roku życia nie była mniej powabną od dziewiętnastoletniej miss Calthorpe: mała, szczupła, delikatnej cery róży, ma oczy, niebieskie, jaśniejące pogodą, rysy równe, jak wyrzeźbione, różowe usta, rączki niby z obrazu Velasqueza, i wyjątkowy, fenomenalny prawie gust w ubraniu, który kształci dotąd przy każdej sposobności.

Piękna suknia i obiad, jaki mąż lubi, z kombinacyą potraw, obmymyślaną w ten sposób aby wzbudzić apetyt, lecz nie przeciążyć żołądka, to najważniejsze obowiązki mistress Tempest. W wolnych chwilach czyta najświeższe poezye, romanse i dzienniki, zajmuje się różnemi robótkami, gra utwory Mendelsohna, śpiewa trzy francuzkie piosneczki, które lubi baronet, śpi i pije kwiat pomarańczowy. Upodobanie do tego napoju przeszło w nałóg; powiada iż nie jest zdolną się obyć bez tego środka podbudzającego i kilka razy na dzień musi nim pokrzepić osłabione siły.

— Wracasz do Oksfordu? Rorie—rzekła z łagodnym uśmiechem.

Mistress Tempest nie umie być złą; słodka, pobłażliwa, nigdy w swem życiu nie przywiązała się do nikogo. Mąż stanowi wyjątek— Pamela go uwielbia. Czyż nie ma za co? Wszak on usuwa przed nią trudy życia, daje wszystko, czego zażąda — całe jej szczęście to dzieło jego rąk. Była biedną, przez niego stała się bogatą, była niczem, on jej dał tytuł baronowej, kocha go wiernością psa. Ten człowiek jest jej całym światem!

— Tak—odpowiedział Rodryk, wzdychając—jutro wyjeżdżam!

— Dostaniesz pewno dyplom?

— Nie wiem! Może dostanę, aby matce sprawić przyjemność! Ona to tak ceni, a ja naprawdę nie rozumiem co mi przyjdzie z nauk. Czy będę lepiej zarządzał majątkiem, polował i wypełniał obowiązki względem dzierżawców.

— Edukacya — rzecze sentencyonalnie miss Mac Crocke — jest zawsze dobrą rzeczą, wielki jej wpływ na....

— O tak, wiem!.. — przerwał Rorie, poznawszy z doświadczenia że gdy upusty wymowy miss Mac Crocke raz się otworzą, trudno je wstrzymać.—Naprzód trzeba przetrwonić ziemię, a nic już nie mając można zostać nauczycielem w kolegium, z pięćdziesięcioma liwrami rocznej pensyi i praniem, wbijać przez całe życie w głowy małych chłopców komentarze Cezara..., Lecz ja nie na to myślę gromadzić zapas wiadomości.... O wcale nie na to! Gdy przepuszczę majątek, będę go szukał. Wyjadę z kraju, i zacznę handlować.

— Piękna myśl!—zawołała pani domu, ale, na szczęście z majątku nic nie stracisz. Briarvood taka prześliczna rezydencya!

— Mojem zdaniem to nora, lecz ziemia najpiękniejsza w całem hrabstwie.

Tak rozmawiając, młody człowiek pocieszał się myślą, że musi już być około siódmej. Czas próby przeszedł mu znośnie, łatwiej, niż się spodziewał. Mistress Tempest ukryła ziewanie za wielkim wachlarzem z amorkami à la Boncher, Rodryk miał zamiar pójść za jej przykładem, gdy niby światło błysnęła mu myśl szczęśliwa.

— Może jeszcze będę miał czas zrobić jakikolwiek porządek w mojem ubraniu?—zapytał, kontent, iż może się oddalić.

— O, bardzo proszę! — rzekła mistress Tempest, ziewając znowu.

Młody człowiek skorzystał z pozwolenia i wyszedł natychmiast. Miał zaledwie dość czasu, aby ogarnąć się trochę, i usiłował właśnie zrobić grzebieniem równy przedział w zbyt krótko przystrzyżonych włosach, gdy odgłos dzwonu rozległ się na dziedzińcu.

Drzwi gabinetu wiodły do sieni; odchyliwszy ciężką portyerę, młody człowiek usłyszał gruby jowialny głos baroneta. Pan Tempest śmiał się jak dziecko, stojąc przy ogniu i ciągnął córkę za warkocz. Dziewczyna miała na sobie elegancką suknię aksamitną, czerwony pasek obejmował jej kibić, a wstążki tejże samej barwy wplotła we włosy. Ogień płonący na kominku rzucał jaskrawe blaski na grupę, złożoną ze starego szlachcica w myśliwskim stroju i dziewczyny w sukni aksamitnej o gorących tonach.—Studyum dla malarza, szepnął sam do siebie, dwie barwy: brunatna i czerwona....

— To mi robota, powiadam ci chłopcze!—wołał donośnym głosem pan de Tempest.—Siedzieliśmy w jałowcu od dwunastej do czwartej, aż tu, już pod sam wieczór, lis pomknął przez wzgórza od strony Picken-Post, my za nim, w tropy, aż do Rigwoodu. Idź do mojej żony! Ah, jesteś—dodał ujrzawszy na fałdach portyery drobną białą rączkę, błyszczącą od dyamentów. — Przepraszam cię, Pamelo, że siądę do obiadu w tak zaniedbanej tualecie. Wróciłem, gdy dzwoniono, a głodny jestem jak wilk.

— Wiesz, kochany Edwardzie—rzekła uprzejmie młoda kobieta—że ten czerwony kostyum bardzo ci do twarzy... Nie spodziewam się wreszcie, byś miał na sobie dużo błota...

— Trudno zaręczyć, chociaż umyślnie nie wpadłem w kałużę.

Rorie podał rękę gospodyni domu, i całe towarzystwo udało się do biblioteki, baronet ciągnął córkę za włosy, a miss Mac Crocke postępowała na samym końcu z uroczystą miną.

Stołowy pokój w Opactwie, był to dawny refektarz, olbrzymi salon, w którym mógł się pomieścić oddział wojska. W dnie wolne od przyjęć jadano w bibliotece, nie tak obszernej i zawieszonej portretami jak salonik, a nie miejsce do pracy i naukowych studyów. W kącie, nieopodal kominka, stał fortepian, z drugiej strony olbrzymi fotel pana domu, dalej niziutkie krzesło mistress Tempest i elegancki stolik do robót. W głębi, szeroko rozparł się stary kredens, pyszny zabytek z czasów Elżbiety, na nim stało kilka puharów i dwie wazy z epoki Oliviera Cromvella, bardzo już zniszczone i bez żadnych ozdób.

Było to bardzo miłe schronienie, jak na obecny wieczór straszący chłodem, ogień zapraszał do kominka, dwa kandelabry bronzowe oświetlały pokój. Mistress Tempest bawiła gościa, baronet zajął się talerzem, a Vixen, jak w ogóle dziewczęta jej wieku, uważając obiad za kwestyę podrzędną, figlowała z psami. Piękne te stworzenia zanadto dobrze wychowane, by niepokoić biesiadników, rozciągnięte na ziemi w przepysznych pozach, patrzyły spokojnie swemi rozumnemi oczyma.

— Rorie jutro wyjeżdża, nie balonem, to prawda, lecz do kolegium, a że to dzisiaj ostatni jego wieczór—tłómaczyła się Violetta,—zaprosiłam go na obiad. Sądzę, że miałam racyę.

— Rorie może być pewny, że dziś jak zawsze jesteśmy mu radzi! Patrz, co za pyszne salami—skosztuj, kochany chłopcze. Zobaczysz, że to arcydzieło sztuki kucharskiej!

Rodryk nie myślał jeść; zapatrzony w dziewczynę i jej towarzyszów. Nip nieruchomy jak posąg, z łapami nawpół wyciągniętemi i głową do góry, miał pyszną minę.

— Spojrzyj, ojczulku, jaki on piękny! Jednego dnia, nie pamiętam dokładnie, kiedy to było, wychodząc z pokoju przykazałam Nipowi, żeby się nie ruszył, wracam w pięć minut później, mój pies siedzi jak wrosły w ziemię. Co za uległość!

— Ho! ho! ho!—odparł baronet.—Któż ci zaręczy, że Nip nie poznał twego chodu i nie wrócił na miejsce! Co tam macie? — rzekł do lokaja, który wszedł właśnie ze srebrnym półmiskiem.—Potrawa z węgorza? Ach, droga Pamelo, jak ty pamiętasz co ja lubię!

— Potrawa z węgorza, _à la maitre d’hôtel!—_rzekł służący tonem pełnym uszanowania.

Rorie przygarnął talerz obojętnie—on patrzył na dziewczynę.

Pochwały, jakie otrzymał Nip, wzbudziły zazdrość w Argusie, faworycie panienki. Zapomniany, przysunął się zwolna i oparł dużą piękną głowę na aksamitnym rękawie.

— Argus jest zły!—rzekł Rodryk.

— Niedorzeczna zazdrość!—odparła Violetta,—wie, że dla niego rzuciłabym się w ogień.

— Nie dość na tem! pobiłabyś chłopca!—zakonkludował baronet, rozsiadając się w krześle z uśmiechem zadowolenia, po dobrym obiedzie.

Violetta sponsowiała jak leśne jabłuszko.

— Ojczulku!—rzekła—nie trzeba o tem mówić.... miałam wtedy dziewięć lat!

— Tak, i wybiłaś chłopaka, który już skończył czternaście. Biedaczysko musiał wziąć nogi za pas. Słyszałeś o tem zdarzeniu, Rorie?

Młody człowiek znał je na pamięć, lecz zrobił taką minę, jak gdyby szło o usłyszenie bardzo ciekawej nowości.

— Czy wiesz, jakim sposobem Vixen zdobyła Argusa? Jakto, nie wiesz? A więc posłuchaj. Ta mała hultajka, mając zaledwie dziewięć lat, lubiła jeździć po wsi na kucu, a za nią młody Stuubbs na klaczy bułanej, pamiętasz bułaną? stawała zawsze dęba, gdy kto chciał z niej zeskoczyć Otóż pewnego dnia, Vixen spotkała tęgiego wyrostka i bandę mniejszych dzieci, pastwiących się nad biedną jakąś psiną. Przyczepiwszy zwierzęciu do ogona blaszany rądelek, łotry usiłowali je utopić. Za łąką mistress Farley znajduje się sadzawka, tam więc psa wrzucili, nie dając mu wyjść; skoro tylko nieszczęśliwe stworzenie zbliżyło się do brzegu, popychali je w wodę.

— Drogi ojczulku — przerwała dziewczyna — on już to słyszał tyle razy. Wszak prawda, Rorie?

— Jak nie znam jutrzejszego „Timesa“, tak nie słyszałem nigdy o tem zdarzeniu — odparł z czelnością Rodryk.

— Vixen, nie namyślając się ani chwili, skoczyła na ziemię, wpadła pomiędzy łotrów i chwyciwszy za kołnierz najstarszego, popchnęła go w sadzawkę, potem zawinęła się raz i drugi, aby rozpędzić hołotę, i została na placu sama jedna z pieskiem. Tymczasem bułanka pozwoliła Stubbsowi zejść, przybiegł też zaraz z pomocą. Zaskoczony tak niespodzianie, dowódca bandy nie mógł się w jednej chwili z kąpieli wydobyć, groom mu dopomógł, a przez ten czas bułanka wywracała płoty mistress Farley.

— Nie zabijaj go, Stubbs! — wołała pogromczyni — daruj mu życie, choć na to nie zasłużył, i wziąwszy na ręce zabłoconego psiaka, pobiegła do domu, zostawiając konia groomowi. On mi to wszystko opowiadał ze łzami w oczach. I któżby, mówił, mógł się spodziewać, że nasza panienka jest taka mocna.

— I po co opowiadać stare dzieje? — rzecze Vixen, nadąsana trochę. — Siedm lat już minęło od tej pory, a doktor Dewsnap twierdzi, że co siedm lat odradzamy się gruntownie. Już więc ja teraz nie ta sama Vixen, nic a nic z tamtej nie zostało.

Obiad ciągnął się dalej w podobny sposób, przeplatany figlami z Argusem lub Nipem, żarcikami mistress Tempest i od czasu do czasu mądrą odpowiedzią panny Mac Crocke, która w płochej rodzinie przedstawia Minerwę i przyzwyczajona do tej roli, odzywa się tylko w takim razie, gdy wypada przerwać dziecinną paplaninę Vixen.

Podano wety—przepyszne owoce z ogrodów Opactwa zyskały mnóstwo pochwał; tubalny głos barona po drugiej szklance porto nabierał łagodniejszego brzmienia, gdy lokaj przyniósł list na tacy, i z miną poważną doręczył gościowi.

Młody człowiek nie umiał ukryć niezadowolenia.

— Matka — szepnął zmięszany.

Koperta była duża, elegancka, z czerwoną pieczęcią.

— Jeśli państwo pozwolą... — rzekł tracąc minę, i złamał pieczątkę.

„Kochany Rodryku!

„Czy to bardzo grzecznie z twojej strony, że przepędzasz za domem ostatni wieczór? Nie wątpię, iż ten list znajdzie cię w Opactwie, przysyłam więc _brougham_ na wszelki wypadek. Wracaj natychmiast. Dovesdale’owie wrócili do Ashbourne dziś rano, a w tej chwili są u nas, gdyż pragną cię pożegnać. Jeżeli z własnej inicyatywy nie chciałeś spędzić z matką ostatniego wieczoru, dziwno mi bardzo, że państwo Tempest nie raczyli ci tego przypomnieć.

Czekam twego przybycia
Jane Vaudray“.

Rodryk zgniótł list ze złością—przycinek pod adresem m. i mistress Tempest do wściekłości go doprowadzał. Z jakiej to racyi matka tak źle sądzi o przyjaciołach, którzy mu dobrze życzą.

— Czy ci się stało co nieprzyjemnego, Rorie? — zapytał baron.

— Oh, nic, tylko Dovesdale’owie przyjechali do nas na obiad, muszę więc jechać w tej chwili.

— Tak, proszę pani, służący państwa Vaudray przyszedł po panicza — rzekła figlarka, naśladując głos bony. — Ach, Rorie, myślałam, że zagramy w kręgle! Powinieneś jednak cieszyć się, że zobaczysz piękną kuzynkę przed wyjazdem.

Rodryk pokiwał smutnie głową i pożegnawszy się, odjechał.

____________ROZDZIAŁ II.

— Nietylko psy bywają zazdrosne — pomyślał, siadając na miękkich poduszkach _broughamu,_ który go wiózł do Briarwood. Po tak filozoficznej uwadze spuścił okna powozu, a świeży wietrzyk uniósł dym cygara. Było to wielką zniewagą palić w powozie matki; syn wiedział o tem dobrze, lecz znajdował w nieposłuszeństwie pewien rodzaj gorzkiego zadowolenia.

Brougham sunął szybko po równej drodze, lecz Rorie powozu nie cierpiał; to miękkie siedzenie drażniło go w najwyższy sposób.

— Można było przysłać mi mój własny _dog-cart! —_ powtarzał ze złością.

Briarwood, duży dom biały w parku, stał na górze, a nie w dolinie, jak Opactwo, i pod każdym względem różnił się od tej starej pamiątki dawnych czasów. Pałac był w nowszym guście, obicia z epoki regencyi, meble w dawnym stylu, chociaż nie starożytne, złocone krzesła sztywne, poważne, miały klasyczną cechę mody pierwszego cesarstwa; w przedsionku rzeźby Chantreya i Canovy, w sali jadalnej portrety Lavrence’a, po nad kredensem wspaniały obraz historycznej treści, a do odświeżania wina cebrzyk, w formie greckiego sarkofagu.

Ogólnie biorąc, rezydencya dość pospolita, lecz w przekonaniu lady Jane, niedostatki pałacu nagradzał ogród i cieplarnia; lubiła ogrodnictwo a połowę dochodów wydawała na kwiaty, pewna, że z czasem Briarwood zasłynie jako osobliwość.

— Kobieta powinna zawsze czemś się odznaczać, w przeciwnym razie nie jest wyższą od pomywaczki — mawiała nieraz do syna, chcąc się usprawiedliwić ze swoich dziwactw. — Nie mam zdolności do muzyki, ani do malarstwa, o poezyi już nawet nie mówię, to też zajęłam się ogrodnictwem, a może ten rodzaj pracy da lepsze zyski, niżeli sukcesa amatorek sztuk wyzwolonych.

Lady Jane nie odznaczała się wcale słodkiem obejściem, budziła raczej trwogę niż sympatyę, przez co też nieraz unikała nudów, bez których poczciwcy obejść się nie są w stanie. Wspomagała biednych, lecz na swój sposób, chłodno, wyniośle; niktby nie śmiał iść do pałacu po trochę wódki lub wina. Proboszcz skromnego kościoła w stylu gotyckim nie odważyłby się za nic w świecie wystąpić z prośbą w imieniu nieszczęśliwych. Nie skąpiła ona swego podpisu w dziełach dobroczynności publicznej, oficyalnej, lecz nie lubiła spieszyć tam, gdzie nie było nikogo.

Któżby odmówił, gdy zaprosiła na obiad, i któżby znowu śmiał ją pominąć zapraszając do siebie, lecz nikt nie przyjechał bez ceremonii, po sąsiedzku, na poufną herbatkę, ożywioną wesołemi żarcikami, na zaimprowizowany piknik, lub wiejską wycieczkę. Gdy który z sąsiadów chciał rozsławić przed znajomymi jej kolekcyę storczyków, wystosowywał list do lady Jane, jak gdyby szło o sprawę państwa, a oznaczywszy dzień i godzinę, kasztelanka z Briarwoodu, w czarnej aksamitnej sukni i starych koronkach, przyjmowała ciekawych. Ogrodnicy pełnili wówczas swoją powinność, otwierając bramy i ścinając po kilka kwiatków dla każdego gościa.

— Jest to kobieta zachwycająca, prawdziwa doskonałość — mówił Rodryk w Oksfordzie do swego kolegi, który pytał go o matkę, lecz jeśli chłopcu wolno mieć swoje zdanie, nigdy na taką nie padłby mój wybór.

Ambicya była tłem charakteru lady Jane. Przed wyjściem za mąż ambitna i dumna, nie zaszła jednak wysoko. Zostawszy matką, przeniosła ambicyę na syna. Najstarsza córka hrabiego de Lodway, który miał do dźwigania ciężar nad siły: dziewięcioro dzieci, ziemię w trzech hrabstwach, duży stary dom na Saint James square, a dochody niewielkie, gdyż jego posiadłości miały grunt bardzo lichy, wymagający uprawy i kosztów. Z pomiędzy dziewięciorga dzieci Lodway’ów większa połowa należała do rodzaju żeńskiego, a lady Jane, najstarsza z sióstr i najpiękniejsza, będąc małą dziewczynką, domyślała się już widać, że przez małżeństwo może zrobić karyerę. Gdy urządzano ślub, jak to bywa w dziecinnych zabawachh, zawsze na Saint George Hanower Square z wielką uroczystością, aż z dwoma biskupami, broń Boże z jednym! chociażby nawet w braku żywego reprezentanta, bo każde z dzieci wolało należeć do grona weselników, wypadło go naprędce ustroić z sukien wyszłych z użycia.

Gdy ukazała się na balach w całym rozkwicie niezwykłej urody, podziwiano ją, uwielbiano, przyznając palmę pierwszeństwa na cały sezon. Portret nowej gwiazdy figurował w albumie piękności, a balowy karnecik był zawsze pełen najstarszych w kraju nazwisk. Po upływie sezonu, lady Lovday wróciła na wieś rozczarowana i smutna, Jane, królowa wdzięków, nie miała dotąd starającego.

— Czy nie zechcesz poprzestać na jednym biskupie z dziekanem, gdy przyjdzie margrabia? — pytał żartując najmłodszy z braci

Piastował on zawsze godność biskupa na ceremonii ślubu, co mu widać nie pochlebiało ani trochę.

Po familijnemu traktowany margrabia, był to lord Strishfogel, najzamożniejszy szlachcic w całej Irlandyi—bogacz, amator regat na morzu, sławny ze swoich yachtów parowych, człowiek niepospolity pod każdym względem. Olśniony imponującą urodą lady Jane, zajmował się nią więcej niż inni, którzy uwielbiali nową gwiazdę tylko dla tego, że była w dobrym guście. Lord Strishfogel przyrzekł odwiedzić Heron-Nest, zamek lorda Lodvaya, a gdy nadeszła właściwa pora, młody par udał się do Golden Horn, aby w wyścigach na morzu, zwyczajnym yachtem walczyć o pierwszeństwo z okrętami pewnej tureckiej znakomitości.

Dla pięknej panny zawód był bardzo ciężki.

Mając trochę sympatyi dla lorda, sądziła, że go kocha bez granic; znaczna fortuna i stanowisko wywarły na nią tak silne wrażenie, iż mogła sądzić, że to miłość prawdziwa. Widziała się już w myśli margrabiną de Strishfogel, nic też dziwnego, że zstąpić z wyżyn świetnej karyery i wrócić do roli panny na wydaniu, było dla niej taką ostatecznością, jak stracić koronę ledwie ją zdobywszy.

Zaczął się drugi sezon, a lord Strishfogel jeszcze z regat nie wrócił. Podziwiał teraz afrykańskie wybrzeża, pisał książkę, wśród krajowców, swoich przyjaciół, wiodąc spokojne życie; pływał jak delfin w morzach podzwrotnikowych i bawił się w niewinne flirtacye z czarnemi księżniczkami, których główne ubranie stanowią muszle i pióra, a tańce odznaczają się raczej wytrwałością aniżeli dystynkcyą. Przy schyłku drugiego sezonu młoda piękność myślała już naprawdę poświęcić się dziełom filantropii, bo czyliż może być coś gorszego nad taki zawód na samym wstępie do życia?...

W podobnie rozpaczliwem położeniu zastał ją m. Vaudray, przyjechawszy na łowy do Heron Nest. Choć tylko członek izby, pochodził z bardzo dobrego rodu, jednego z najstarszych w Hampshire, a nawet w ostatnich czasach dał się poznać jako wyborny mówca. Z piętnastoma tysiącami liwrów rocznego dochodu, człowiek znany, niemal głośny, a do tego przystojny, okazały, gentleman w całem znaczeniu wyrazu i—pierwszy z wielbicieli lady Jane, który zakochał się w niej do szaleństwa.

Co odstraszało ludzi płochych, on najbardziej cenił. Jej piękność chłodna, marmurowa, była dla Johna Vaudray ostatnim wyrazem kobiecego wdzięku—taką mąż musi wielbić na klęczkach i być z niej du mnym. To królowa, która go zaprowadzi wysoko.

Romantyczny, jak średniowieczny rycerz, nie kochał jeszcze do tej pory, a lady Jane uosabiała bohaterkę jego młodzieńczych marzeń Oświadczył się, lecz nie został przyjęty—wyjechał zrozpaczony.

— Wszakże to była dobra partya! — powtarzali rodzice, strofując córkę.

Cóż to za porównanie ze świetnem zamążpójściem, o którem śniła lady Jane! Miała być margrabiną na pięknym majątku, wśród gór, jezior i dolin, posiadłości prawie królewskiej. Czyż podobieństwo zostać żoną zwyczajnego szlachcica, który nie ma żadnych tytułów!

Ojciec naglił, matka namawiała, ze względu na drugą, także już dorosłą córkę, jednakże widząc, że to nie pomaga, a znając charakter Jane, pozostawili ją wreszcie własnemu losowi.

Nadszedł już czwarty sezon dla Jane, który był pierwszym dla Zofii. Lady Zofia, nadzwyczaj bystra i dowcipna, miała zadarty nosek i wesołe usposobienie. Wyborna amazonka, jedyna do krokieta, arbaleta, bilardu i wszystkich gier wymagających zręczności ruchów, flady Zofia odrazu ujęła ptaszka w sidła. Wracając do Heron-Nest, pewną była swoiej przyszłości. Książe de Dovesdale, magnat otyły nieco i już niebardzo młody, wielki agronom, ujrzawszy Zofię na koniu, zachwycił się zręcznością i znajomością rzeczy, z jaką poskramiała bystrego wierzchowca, i—został jej niewolnikiem. Piękna dziewczyna, umiejąca tak dobrze siedzieć na siodle i drobną rączką prowadzić konia, to w jego oczach ideał żony—bogini. Przed końcem sezonu oświadczył jej swoje uczucia, a Zofia przyjęła konkurenta, szczęśliwa ze zwycięztwa nad „pięknością rodziny“.

— O, nie zapomnę nigdy, jak mi dokuczała — rzekła do brata, który był jej ulubieńcem. Aż tu teraz kopciuszek w stroju gronostajowym zasiądzie w izbie lordów, podczas gdy Jane w tłumie kobiet, na galeryi izby gmin, będzie musiała dobrze się wykręcać, zanim ujrzy swojego męża przez żelazną kratę. Świetna karyera Zofii wpłynęła na los Johna. Spotkawszy odrzuconego niegdyś konkurenta w Trouville, piękność była tak grzeczną, uprzejmą i słodką, że odważył się prośbę ponowić i został przyjęty. Wolała to, niż zejść na plan ostatni, gdy młodsza siostra będzie przedmiotem ogólnego podziwu.

Lady Zofia ani wątpiła, że „piękność“ będzie druchną na jej ślubie, a Jane wbiła sobie w głowę co innego. Przyjęłaby dziś może znacznie skromniejszą partyę niż John Vaudray, byle uniknąć upokorzenia. A wreszcie, John nie jest jej wstrętny, odmówiła mu raczej przez wygórowaną ambicyę, niż ze względu na jego osobę. Rozumny, dystyngowany, kocha miłością prawdziwie romantyczną, która jej pochlebia i sprawia przyjemność. A więc zaślubi Johna Vaudray.

Wybór lady Jane wszystkim się podobał, rodzice byli zachwyceni. Dwie córki odrazu!... Że najpiękniejsza nie robi wielkiego losu, trudno! fortuna jest ślepą, wszystkiego od niej można się spodziewać.

Następnej zaraz wiosny odbyły się razem dwa śluby (Jane osięgła cel swych marzeń) z dwoma biskupami. Jeden wprawdzie z kolonij, ale to mniejsza, inaczej, córka lorda Lodwaya nie mogłaby wyjść za mąż.

Los Jane okazał się lepszym niż przypuszczano, skromne zamążpójście było szczęśliwsze od małżeństwa siostry. Książe zakochany, wydawał się dobrym i łatwym w obejściu, jako mąż bardzo zajmującym nie był. Polowanie i gospodarstwo to cel jego życia; bydło i nawóz, guano, pudrety i pastwiska, najulubieńszy temat do rozmowy. Wydawał znaczne sumy, które dla człowieka mniej zamożnego stanowiłyby majątek, na aklimatyzacyę zagranicznych zwierząt w parku Middlains. Zofia, księżna de Dovesdale, pani rozległych włości, nie czuła się szczęśliwą; dzieci były nędzne i słabowite, chorowały w feodalnem szkockiem zamczysku, nudziły się w edenie hrabstwa Buckingham, kastelu położonym wśród lasów nad doliną Tamizy. Wyborne powietrze nie zdołało tchnąć w ich słabe płuca zapasu żywotności i siły. Mając lat trzydzieści, księżna de Dovesdale straciła już kilkoro dziatek; zostało jedno, dwuletnia dziewczynka najmłodsza, i o ile się zdaje, najsilniejsza z rodzeństwa.

Księżna zwróciła na to dziecko wszystkie swoje starania i nadzieje; nie dbając o łowy, chociaż Nemrod-Dovesdale bardzo o to się gniewał, sama wychowywała córeczkę, i z kobiety światowej, lubiącej gonić za rozrywkami, stała się wzorem matek. Dzięki czułym staraniom, lady Mabel wychowała się zdrowo, była piękna i lubiła się uczyć. Liczono że dostanie duży majątek; ponieważ ksiaże mógł zapisać swej córce część tego, co posiadał. A były tam kopalnie węgla na południu, kopalnie cyny we wschodniej części kraju, w Kensington, wystawiony z własnych jego funduszów, zamek w stylu epoki królowej Anny, ze stosownem umeblowaniem, podług surowych przepisów etykiety, bez żadnego anachronizmu, nigdzie, od piwnic aż do poddasza. Zamek w Szkocyi i eden Buckinghamu pójdą za tytułem, ale przed kilku laty, lord zapalony strzelec, zakupił sześćset akrów ziemi pomiędzy Romsey i Stony Cross, wystawił tam wzorową fermę i myśliwski pawilon; ta posiadłość, dom w Kensington i kopalnie są jego własnością, może więc niemi rozporządzać jak za stosowne uważa.

Pożycie małżeńskie lady Jane, wyjątkowo szczęśliwe, trwało bardzo krótko. Pan Vaudray, podniecany przez nią w ambitnych marzeniach, odegrał ważną rolę w parlamencie i już miał wejść do gabinetu jako sekretarz kolonij, gdy śmierć zaskoczyła go z nienacka. Podczas ostrej zimy, bronchitis zabrał przyszłego ministra, po którym spodziewano się wiele. Śmierć męża była dla mistress Vaudray bardzo bolesnym ciosem; mimo chłodnego usposobienia, ta kobieta głęboko odczuła nieszczęście, gdyż kochała zmarłego więcej nawet niż siebie samą. Zostawił syna i dosyć znaczny zapis, oraz dochody z Briarwood aż do pełnoletności jedynaka.

Milady sumiennie zajmowała się dzieckiem, lecz bez tej czułości, której każda matka posiada skarby nieprzebrane; widać ze śmiercią męża wygasły już w jej sercu wszelkie tkliwsze uczucia. Kochała Johna i była z niego dumną, a z jakiejże racyi miała się szczycić chłopcem w aksamitnych majteczkach, ładnym wprawdzie, lecz ciągle zasługującym na karę, gdyż kaleczyl konie jeżdżąc bezustanku, wyrywał kwiaty, tłukł starą porcelanę, słowem zamącał wzorowy spokój Briarwoodu. Gdy chłopczyk podrósł i wyjechał do szkoły w Eton, z każdym dniem stawał się coraz bardziej obcym jej sercu; lubił namiętnie gry, psoty i figle właściwe swemu wiekowi. Lady Jane ich nie cierpiała, a co gorsza zaniedbywał się w naukach, chociaż poczciwy proboszcz przygotował go jak należy.

Bokser wyborny, prawie na każde wakacye powracał do domu z podbitem okiem, lub spuchniętym nosem, nagrodą ostatnich bojów; wydawał dużo pieniędzy w sposób, który zdaniem matki był niemożliwy.

Ręce jedynaka nosiły zawsze ślady walk z kolegami, paznogcie grubą żałobę, buty sprzeciwiały się przyzwoitości, znacząc kurzem lub błotem dywany na schodach i kurytarzu. Co może zrobić matka dla takiego syna? Nic—chyba tolerować te wszystkie szaleństwa. O miłości nie ma co mówić. Jakże kobieta delikatna, dobrze urodzona, w aksamitnej sukni, zdolną jest scierpieć towarzystwo takiego dziecka? Przesiąknięty stajnią, w butach z podkówkami, chłopak połowę dnia spędza przy gołębniku, tresuje psy i zdolny jest trzymać w kieszeni żywego szczura...

Podczas gdy te przyzwyczajenia zohydzały dziecko w oczach matki, książe i księżna Dovesdale patrzyli na młodego Herkulesa z zazdrością. Książe oddałby wszystko, by mieć takiego syna, a jeszcze w jego oczach nie było to zawiele; księżna myślała o chorowitych naleństwach, które nie mogły się wychować, a kochała siostrzeńca więcej niż matka. Gdy państwo Dovesdale wrócili do zamku, Rodryk był zawsze z niemi, dzielił czas wolny między Ashburne, Park i Opactwo, bardzo niewiele przebywając w domu. Opiekował się małą Mabel, młodszą od niego o pięć lat, dosiadał jej kucyka, pod pozorem że go ujeździć musi; raz wpakował się w bagno, z którego koń i jeździec ledwie wyjść zdołali, przyczem dla jeźdźca skończyło się na strachu, a kucyk uległ kalectwu na całe życie. Grał w bilard z księciem, opowiadał ciotce o swoich szkolnych awanturach, o figlach, jakie płatał, o ciastkach z jabłkami i smażonych kiełbaskach zjadanych w sekrecie, lub o innych niegodziwościach, których był sprawcą.

Lady Jane Vaudray widząc w tej przyjaźni szczęście dla syna, w imię świetnych nadziei pogodziła się z myślą, że on w wyborze towarzystwa pierwszeństwo daje ciotce. Czemużby nie miał zaślubić pięknej Mabel, dla połączenia dwóch majątków Ashbournu i Briarwoodu? Czemużby nie mógł zostać właścicielem kopalni, odznaczyć się w parlamencie i dojść do godności para? Jako mąż lady Mabel byłby dostatecznie bogaty i miałby nawet pewne prawo do wszelkich tytułów, jednakże matka woli by na nie sam zasłużył. Taki był cel edukacyi Rodryka, cel starań lady Jane i jej zabiegów.

Wszyscy mówili, że chłopiec jest inteligentny, a jednak nie wziął w szkole żadnej nagrody; przepłacała korepetycye, nie szczędząc wydatków, lecz jakimże sposobem można wmówić w tę pustą głowę upodobanie do klasyków, lub nauk przyrodzonych? Pojechał do Oksfordu, a tam pieniądze płynęły jak woda. Polityka nie zajmowała go ani trochę, lecz za to jak powoził! nie zabierał głosu na posiedzeniach, lecz w wioślarskich wyścigach zawsze odnosił zwycięztwo. Słynął z wesołości, dobrego charakteru i tęgiej miny, a nigdy niczem innem wyróżnić się nie lubił. Oto jest obraz Rodryka w chwili gdy zaczynamy nasze opowiadanie.

____________