Szóste dziecko - ebook

1

Tray

Dzień piąty, 5.19

– Ej, gnoju, czy to ci, kurwa, wygląda na pen­sjo­nat?

Głos był szorstki, chro­po­waty. O tej porze to mógł być tylko poli­cjant, ochro­niarz albo może wku­rzony miesz­ka­niec któ­re­goś z oko­licz­nych domów. Tak czy ina­czej zawi­nięta w stę­chłą narzutę Tray Sto­uf­fer nawet nie drgnęła. Cza­sem, kiedy czło­wiek się w ogóle nie rusza, dają spo­kój. Cza­sem im się nudzi i odcho­dzą.

Znowu kop­nię­cie cięż­kim butem – szyb­kie i mocne. Pro­sto w żołą­dek.

Tray chcia­łaby krzyk­nąć, zła­pać tę nogę i wal­czyć. Nic takiego jed­nak nie zro­biła. Pozo­stała w cał­ko­wi­tym bez­ru­chu.

– Psia­krew, mówię do cie­bie!

Kolejny kop­niak, jesz­cze sil­niej­szy niż poprzedni, tym razem w żebra.

Tray stęk­nęła, nie mogła się powstrzy­mać. Moc­niej otu­liła się kapą.

– Masz poję­cie, co się dzieje z cenami nie­ru­cho­mo­ści przez cie­bie i two­ich kum­pli, któ­rzy też tutaj koczują? Dzie­ciaki się was boją. Starsi ludzie nie chcą wycho­dzić z domu. To nie fair, że muszą się poty­kać o takiego śmie­cia, żeby wyjść do sklepu.

Czyli miesz­ka­niec.

Tray już to wszystko sły­szała.

– Wiesz, co ja tu robię o pią­tej rano, kiedy ty sobie uci­nasz drzemkę? Kiedy ty się wyle­gu­jesz w cie­pełku na naszym progu? Wła­śnie skoń­czy­łem zmianę w pie­karni, dzie­sięć godzin. Wczo­raj w nocy sie­dzia­łem tam dwa­na­ście godzin. Za dzie­sięć godzin muszę wra­cać. Tak zara­biam na życie i na to miesz­ka­nie. To mój wkład w spo­łe­czeń­stwo. Ja się nie szla­jam po uli­cach jak wy, lenie pier­do­lone. Znajdź se jakąś pracę! Ogar­nij się!

Dla czter­na­sto­latki nie było żad­nej pracy. Przy­naj­mniej legal­nej. Musia­łaby dostać zgodę od rodzi­ców, a na to nie miała naj­mniej­szych szans.

Tray przy­go­to­wała się na kolej­nego kop­niaka.

Męż­czy­zna jed­nak nie kop­nął, tylko szarp­nął za narzutę i zerwał ją z niej, odrzu­cił na bok. Kapa wylą­do­wała w kałuży na wpół stop­nia­łego śniegu u pod­nóża scho­dów.

Tray zadrżała, zwi­nięta w kłę­bek, w oba­wie przed cio­sem.

– Ej, prze­cież to dziew­czyna. Jesz­cze z cie­bie dzie­ciak – powie­dział męż­czy­zna, a z jego tonu ulot­niła się złość. – Bar­dzo prze­pra­szam. Jak masz na imię?

– Tracy – odparła. – Ale mówią mi Tray. – Gdy tylko słowa opu­ściły jej usta, natych­miast tego poża­ło­wała. Wie­działa, jak to jest, kiedy zaczyna z nimi gadać. Lepiej trzy­mać buzię na kłódkę, nie rzu­cać się w oczy.

Męż­czy­zna przy­klęk­nął, w lewej ręce dyn­dała mu papie­rowa torba. Nie był bar­dzo stary, może po dwu­dzie­stce. Gruby płaszcz. Brą­zowe włosy pod gra­na­tową weł­nianą czapką. Piwne oczy. Zawar­tość torby pach­niała nie­zwy­kle ape­tycz­nie.

Zauwa­żył, że mu się przy­gląda.

– Ja mam na imię Emmitt. Jesteś głodna, Tray?

Ski­nęła głową. Wie­działa, że to rów­nież błąd. Ale naprawdę była głodna. Okrop­nie głodna.

Się­gnął do papie­ro­wej torby i wyło­wił z niej nie­duży boche­nek chleba. Chru­piąca skórka paro­wała w mroź­nym powie­trzu, jak zwy­kle zimą w Chi­cago, i Tray na chwilę zapo­mniała o prze­ni­kli­wym wie­trze znad jeziora, który hulał po ulicy w wyją­cych pory­wach.

Zabur­czało jej w brzu­chu tak gło­śno, że oboje to usły­szeli.

Emmitt podał jej odła­many kawa­łek chleba, który Tray pożarła dwoma kęsami, wła­ści­wie nie żując. To był praw­do­po­dob­nie naj­smacz­niej­szy chleb, jaki w życiu jadła.

– Chcesz jesz­cze?

Tray poki­wała głową, choć wie­działa, że nie powinna.

Emmitt sap­nął. Wycią­gnął dłoń i pogła­dził ją po policzku boczną stroną palca wska­zu­ją­cego. Palec zsu­nął się na jej szyję, wśli­zgnął pod koł­nierz swe­tra.

– Może chodź do mnie? Dosta­niesz tyle chleba, ile będziesz chciała. Mam też inne rze­czy do jedze­nia. Prysz­nic z cie­płą wodą. Wygodne łóżko. Zro­bię…

Tray obiema rękami wal­nęła męż­czy­znę w ramiona. Przy­klę­kał chwiej­nie na jed­nym kola­nie i nie spo­dzie­wał się ciosu. Runął w tył, torba wypa­dła mu z rąk, wyrżnął głową w meta­lową poręcz przy scho­dach do budynku.

– Ty dziwko! – wrza­snął.

Zanim zdą­żył się pozbie­rać, Tracy zerwała się na nogi. Zła­pała papie­rową torbę, porwała swój ple­cak, zbie­gła po pię­ciu stop­niach, zacze­pia­jąc się narzutą, i ruszyła ulicą Mer­cer. Nie będzie jej gonił; rzadko im się chciało, ale cza­sem…

– Nie pró­buj tu wra­cać! Jak jesz­cze raz cię tu zła­pię, dzwo­nię po poli­cję!

W końcu odwa­żyła się zer­k­nąć za sie­bie – Emmitt wstał, pozbie­rał swoje rze­czy i wcho­dził już do budynku. Nawet z takiej odle­gło­ści wyda­wało jej się, że czuje cie­pło w holu wej­ścio­wym.

Zwol­niła dopiero przy ogro­dze­niu cmen­ta­rza Rose Hill. O tej porze brama była zamknięta, ale Tray była szczu­pła, więc już po chwili prze­śli­zgnęła się mię­dzy prę­tami z kutego żelaza, wcią­ga­jąc za sobą ple­cak i narzutę.

W Chi­cago było sporo noc­le­gowni, ale miała już doświad­cze­nie. O tej porze były zamknięte na głu­cho. Wszę­dzie zamy­kali mię­dzy dzie­więt­na­stą a pół­nocą i nikogo nie wpusz­czali po godzi­nach. A nawet gdyby, na pewno i tak pękały w szwach. Kolejki usta­wiały się cza­sem już od połu­dnia, zawsze bra­ko­wało miejsc. Tray czuła się zresztą bez­piecz­niej na ulicy. Tacy Emmitci byli wszę­dzie, zwłasz­cza w noc­le­gowniach, a z dwojga złego lepiej już spo­tkać takiego na scho­dach budynku miesz­kal­nego albo w uliczce osło­nię­tej przed wia­trem, niż spę­dzić z nim noc za zamknię­tymi drzwiami. Cza­sem nawet z wię­cej niż jed­nym. Emmitci zwy­kle trzy­mali się razem i polo­wali w sta­dach.

Tray nie bała się cmen­ta­rzy. Przez ostat­nie dwa lata spała przy­naj­mniej raz na każ­dym w mie­ście. Rose Hill nale­żał do jej ulu­bio­nych z uwagi na mau­zo­lea. W prze­ci­wień­stwie do Oakwood i Gra­ce­land na Rose Hill nie zamy­kano ich na noc. A cho­ciaż zatrud­niano wielu pra­cow­ni­ków ochrony, w taką zimną noc na pewno grali w karty w dyżurce, oglą­dali tele­wi­zję albo po pro­stu spali. Widy­wała ich czę­sto przez okna tej ich kan­ciapy.

Prze­brnęła przez zasy­paną świe­żym śnie­giem Tra­nqu­ility Lane. Nie­szcze­gól­nie mar­twiła się o ślady – wie­działa, że zasy­pie je wiatr. Mimo wszystko nie chciała ryzy­ko­wać, więc kiedy dotarła na szczyt wzgó­rza, nie skrę­ciła w lewo w Bliss Road, lecz prze­szła na drugą stronę Tra­nqu­ility i wśli­zgnęła się do nie­du­żego lasku rosną­cego wzdłuż Bliss.

Nie paliły się żadne świa­tła, ale księ­życ był nie­mal w pełni, a kiedy w polu widze­nia poja­wiła się sadzawka, Tray nie mogła się nie zatrzy­mać i na nią nie popa­trzeć. Skuta lodem powierzch­nia lśniła pod cienką war­stewką świe­żego śniegu. Na brzegu stały mil­czące mar­mu­rowe posągi, a pomię­dzy nimi – tkwiły kamienne ławki. To było takie ciche, spo­kojne miej­sce.

Tray nie od razu zauwa­żyła dziew­czynę klę­czącą na kra­wę­dzi wody, odwró­coną do niej tyłem. Po ple­cach spły­wały jej dłu­gie blond włosy. Wyglą­dała jak jeden z posą­gów – nie­ru­choma, twa­rzą zwró­cona do sadzawki. Miała okrop­nie bladą skórę, nie­mal tak bez­barwną jak jej biała sukienka. Nie miała na sobie kurtki ani butów, tylko tę białą sukienkę, z mate­riału tak cien­kiego, że zda­wał się prze­źro­czy­sty. Dło­nie trzy­mała sple­cione na wyso­ko­ści piersi, jakby pogrą­żona w modli­twie, głowę prze­chy­loną na bok.

Tray nic nie powie­działa, ale pode­szła bli­żej. Zorien­to­wała się, że war­stewka śniegu leżąca na wszyst­kim wokół pokrywa także dziew­czynę. Kiedy obe­szła ją dookoła, zauwa­żyła, że to wcale nie dziew­czyna, lecz doro­sła kobieta. Ude­rza­jącą biel jej skóry prze­ła­my­wała cienka czer­wona kre­ska bie­gnąca spod wło­sów w dół twa­rzy. Druga kre­ska zaczy­nała się z boku lewego oka, niczym stru­mień czer­wo­nych łez, a trze­cia – w kąciku ust. Ta ostat­nia nada­wała jej war­gom jaskra­wo­czer­woną barwę, niczym szminka.

Miała coś napi­sane na czole.

„Nie, zaraz, to nie jest napi­sane”.

Na zasy­pa­nych śnie­giem kola­nach leżała srebrna taca. Taka, jaką można zna­leźć na ele­ganc­kim przy­ję­ciu w dro­giej restau­ra­cji – nawet w wieku zale­d­wie czter­na­stu lat Tray dobrze wie­działa, że ni­gdy nie zoba­czy takiego miej­sca na żywo, co naj­wy­żej w kinie czy tele­wi­zji.

Na tacy leżały trzy nie­duże białe pude­łeczka. Każde mocno prze­wią­zano czar­nym sznur­kiem.

Za pude­łecz­kami, oparta o piersi kobiety, stała tek­tu­rowa tabliczka, podobna do tych, z któ­rymi Tray pró­bo­wała zbie­rać pie­nią­dze na jedze­nie. Tyle że ona ni­gdy nie wypi­sy­wała takich słów jak na tym kar­to­nie:

OJCZE, PRZE­BACZ MI

Tray zro­biła jedyne, co mogła w tej sytu­acji. Ucie­kła.2

Poole

Dzień piąty, 5.28

_Cześć, Sam,_

_domy­ślam się, że nie wiesz, o co cho­dzi._

_Domy­ślam się, że drę­czą Cię pyta­nia._

_Mnie też. Na­dal mam wiele pytań._

_Pyta­nia sta­no­wią fun­da­ment wie­dzy, ucze­nia się, odkry­wa­nia i odkry­wa­nia na nowo. Docie­kliwy umysł nie ma zewnętrz­nych ścian. Docie­kliwy umysł jest jak maga­zyn o nie­ogra­ni­czo­nej powierzchni, jak pałac pamięci o nie­skoń­czo­nej licz­bie kom­nat, pię­ter i błysz­czą­cych cacek. Cza­sem jed­nak umysł doznaje urazu, jakaś ściana się kru­szy, pałac pamięci wymaga remontu, kom­naty przy­po­mi­nają raczej zde­wa­sto­wane klitki. Oba­wiam się, że Twój umysł pod­pada pod tę drugą kate­go­rię. Foto­gra­fie wokół Cie­bie, pamięt­niki – oto klu­cze, które pomogą Ci w pro­ce­sie prze­ko­py­wa­nia gru­zów, prze­bu­dowy._

_Jestem przy Tobie, Sam._

_Zawsze tu będę, tak jak od zawsze byłem._

_Prze­ba­czy­łem Ci, Sam. Może inni też prze­ba­czą. Nie jesteś już tam­tym czło­wie­kiem. Jesteś czymś znacz­nie wię­cej._

– Anson¹

– Co to ma być? – wark­nął agent spe­cjalny Frank Poole, odkła­da­jąc wydruk na bok. Zamknął oczy i przy­ci­snął dło­nie do skroni. Doku­czał mu okropny ból głowy. Pró­bo­wał się prze­spać w samo­lo­cie z Nowego Orle­anu, ale oka­zało się to nie­moż­liwe. Tele­fon sate­li­tarny się ury­wał. Dzwo­nili przede wszyst­kim z nowo­or­le­ań­skiego biura FBI, któ­rego funk­cjo­na­riu­sze na­dal prze­cze­sy­wali kan­ce­la­rię adwo­kacką Sarah Wer­ner i znaj­du­jące się nad nią miesz­ka­nie; zale­d­wie dzie­więć godzin wcze­śniej Poole zna­lazł ciało praw­niczki na jej wła­snej kana­pie – patrzyła na niego męt­nym wzro­kiem, na kola­nach miała zgniłe resztki kola­cji, a na środku czoła mały czarny otwór po kuli. Koro­ner potwier­dził, że kobieta nie żyła przy­naj­mniej od kilku tygo­dni, znacz­nie dłu­żej, niż Poole z początku sądził. Ziden­ty­fi­ko­wano ją jako Sarah Wer­ner, co ozna­czało, że kobieta, z którą w ostat­nich dniach widy­wano detek­tywa Sama Por­tera, nie mogła być osobą, za którą się poda­wała. Była pod­sta­wioną oszustką. Wspól­nie wycią­gnęli z miej­sco­wego wię­zie­nia jedną z osa­dzo­nych i prze­wieźli ją przez pół kraju, do Chi­cago.

Pomię­dzy roz­mo­wami z oddzia­łem tere­no­wym tele­fon był zajęty przez part­nera Por­tera. Zna­leźli detek­tywa w Guy­onie, opusz­czo­nym hotelu w Chi­cago. Więź­niarka, któ­rej pomógł uciec, leżała zastrze­lona w holu. Por­ter, w sta­nie bli­skim kata­to­nii, sie­dział w pokoju na czwar­tym pię­trze, obwie­szo­nym foto­gra­fiami przed­sta­wia­ją­cymi go w towa­rzy­stwie Ansona Bishopa, seryj­nego mor­dercy zna­nego jako Zabójca Czwar­tej Małpy, pod ręką miał stertę zapi­sa­nych notat­ni­ków, a na ekra­nie sto­ją­cego na biurku lap­topa wyświe­tlała się powyż­sza wia­do­mość.

Z tego, co mu powie­dziano, poli­cja Chi­cago usta­liła, że lap­top miał zwią­zek z serią dzi­wacz­nych zabójstw, do któ­rych doszło w ostat­nich dniach – kilka nasto­la­tek pod­ta­piano i resu­scy­to­wano, dopóki ich orga­ni­zmy wytrzy­my­wały, a do tego na naj­róż­niej­sze spo­soby mor­do­wano osoby doro­słe mające zwią­zek z opieką medyczną nad nie­ja­kim Pau­lem Upchur­chem, obec­nie ope­ro­wa­nym w szpi­talu imie­nia Stro­gera.

Kiedy Poole aku­rat nie wisiał na tele­fo­nie z Nowym Orle­anem albo detek­ty­wem Nashem, roz­ma­wiał z detek­tyw Clair Nor­ton, która prze­by­wała w tymże szpi­talu – wła­śnie wybu­chła tam epi­de­mia wywo­łana przez Bishopa, Upchur­cha, a być może także inne osoby.

Jedyną osobą, która się jesz­cze nie ode­zwała, był jego bez­po­średni prze­ło­żony, agent dowo­dzący Hur­less. Poole dobrze wie­dział, że może spo­dzie­wać się tego tele­fonu w każ­dej chwili, a wolałby mieć już wtedy jakieś sen­sowne infor­ma­cje.

– Daj­cie mi z nim poga­dać – popro­sił detek­tyw Nash, gdzieś za jego ple­cami w pokoju obser­wa­cyj­nym.

Poole wciąż trzy­mał się za głowę.

– Nie ma mowy.

Po dru­giej stro­nie lustra wenec­kiego Por­ter sie­dział na meta­lo­wym krze­śle, zgar­biony nad rów­nież meta­lo­wym sto­łem. Nie skuto go kaj­dan­kami. Poole zaczy­nał kwe­stio­no­wać słusz­ność tej decy­zji.

– Ze mną będzie chciał roz­ma­wiać – upie­rał się Nash.

Por­ter do nikogo się nie ode­zwał. Nie wydu­sił ani słowa.

– Nie.

– Sam nie jest złym czło­wie­kiem. Nie jest w to zamie­szany.

– Tkwi w tym po uszy.

– Nie Sam.

– Kobieta, którą wycią­gnął z wię­zie­nia, ma śmier­telną ranę postrza­łową z broni, którą przy nim zna­leź­li­śmy. Por­ter ma wyraźne ślady pro­chu na dłoni. Nawet nie pró­bo­wał ukry­wać broni ani ucie­kać. Sie­dział i cze­kał, aż go aresz­tu­je­cie.

– Nie wiemy, czy na pewno ją zabił.

– Nie wypiera się tego – zari­po­sto­wał Poole.

– Jeśli to zro­bił, to wyłącz­nie w obro­nie wła­snej.

Poole puścił jego słowa mimo uszu.

– Zadzwo­nił do szpi­tala Stro­gera i prze­ka­zał detek­tyw Nor­ton infor­ma­cje, któ­rych nie mógłby posia­dać, gdyby nie był w to zamie­szany. Wie­dział, że Upchurch ma gle­jaka. Skąd w ogóle znał jego nazwi­sko? Wie­dział o obu dziew­czy­nach. Znał szcze­góły, któ­rych nie­winny czło­wiek nie miał prawa znać.

– Sły­sza­łeś, co mówiła Clair. Że to Bishop mu powie­dział.

– Bishop mu powie­dział – powtó­rzył znie­cier­pli­wiony Poole. – Bishop mu powie­dział, że wstrzyk­nął wirusa SARS dwóm zagi­nio­nym dziew­czy­nom. Zosta­wił je w domu z Upchur­chem jak jakie­goś konia tro­jań­skiego.

Poole tego też nie mógł zro­zu­mieć. Kati Quigley i Larissa Biel, obie zagi­nione, obie zna­le­zione w domu Upchur­cha. Por­ter twier­dził, że wstrzyk­nięto im szczep wirusa SARS. Zablo­ko­wano wszyst­kie wyj­ścia ze szpi­tala, a tym­cza­sem prze­pro­wa­dzano bada­nia krwi, żeby spraw­dzić, czy groźba ma pokry­cie w rze­czy­wi­sto­ści. W naj­lep­szym razie cho­dziło o głupi żart. W naj­gor­szym…

– Bishop sobie z nim pogrywa – stwier­dził Nash. – To jego spe­cjal­ność.

– Powie­dział Clair, że „zje­bał sprawę”. Prze­pra­szał. Nie­winny czło­wiek nie mówi takich rze­czy.

– Za to winny ucieka. Nie sie­dzi spo­koj­nie, cze­ka­jąc na gliny. Zaciera ślady, znika.

– Ukradł dowody – odparł Poole. – Prze­ciw­sta­wił się roz­ka­zom. Zwiał do Nowego Orle­anu, pomógł jakiejś kobie­cie uciec z wię­zie­nia, zosta­wił za sobą trupa. Tutaj kolej­nego. Wła­śnie dla­tego nie możesz z nim roz­ma­wiać: jesteś zbyt bli­sko, żeby zoba­czyć praw­dziwy obraz. Zapo­mnij, że to twój part­ner, twój przy­ja­ciel. Spójrz na dowody, potrak­tuj go jak podej­rza­nego. Dopóki nie zdo­łasz tak na niego patrzeć, nie zacho­wasz obiek­ty­wi­zmu. A jeśli nie będziesz obiek­tywny, to tylko zaszko­dzisz, zamiast pomóc.

Poole wziął do ręki wydruk i jesz­cze raz prze­stu­dio­wał tekst.

– Gdzie jest teraz ten lap­top?

– U naszych infor­ma­ty­ków, na górze.

– Zadzwoń do nich i powiedz, żeby dali sobie spo­kój. Nie chcę, żeby wasi ludzie go doty­kali. Nie jeste­ście już wia­ry­godni. Tech­nicy FBI roz­biorą kom­pu­ter i prze­ana­li­zują dane – powie­dział Poole. – A zdję­cia i zeszyty, które przy nim zna­leź­li­ście?

Nash mil­czał.

– Nie każ mi znowu pytać.

– Zdję­cia są cią­gle w pokoju czte­ry­sta pięć w hotelu Guyon. Kaza­łem moim ludziom obfo­to­gra­fo­wać cały pokój i zagro­dzić wej­ście. Jeden mun­du­rowy pełni wartę na pię­trze, dodat­kowa dwójka pil­nuje przed budyn­kiem – zre­la­cjo­no­wał Nash. – Zeszyty przy­wio­złem tutaj i oso­bi­ście zare­je­stro­wa­łem jako mate­riał dowo­dowy.

– Zostaw­cie wszystko, jak jest. Od tej pory wasi ludzie mają się niczego nie tykać.

Nash nie odpo­wie­dział. Poole wstał, a od nagłego ruchu głowa zapul­so­wała mu takim bólem, jakby kula od krę­gli obi­jała mu się od środka o ściany czaszki. Znowu potarł się po skro­niach.

– Słu­chaj, wyświad­czam wam przy­sługę. Nie wia­domo, co się dzieje z Samem, ale jeśli ta sprawa trafi do sądu, wasz zespół musi się odciąć od śledz­twa. Jeśli tego nie zro­bi­cie, każdy adwo­kat z praw­dzi­wego zda­rze­nia roz­wali was w drobny mak. Zaczną od Sama, potem będziesz ty, Clair, Klo­zow­ski i wszystko, czego się tknę­li­ście. Od tej chwili jeste­ście tylko obser­wa­to­rami. Wszy­scy. W prze­ciw­nym razie popeł­ni­cie zawo­dowe samo­bój­stwo.

– Nie opusz­czam przy­ja­ciół.

– Nie, ale oni cza­sem opusz­czają cie­bie.

Poole się­gnął do klamki drzwi sali prze­słu­chań, otwo­rzył i wszedł do środka. Meta­liczny brzęk zamy­ka­nych drzwi wydał mu się jed­nym z naj­gło­śniej­szych dźwię­ków, jakie kie­dy­kol­wiek sły­szał.3

Clair

Dzień piąty, 5.36

Clair kich­nęła.

– O ja pier­dolę – mruk­nął Klo­zow­ski, patrząc na nią z dru­giego końca ich tym­cza­so­wego biura urzą­dzo­nego w sta­rym gabi­ne­cie lekar­skim w szpi­talu imie­nia Johna H. Stro­gera Jr.

– Mówi się raczej „na zdro­wie” – odparła Clair, po czym wydmu­chała nos.

– Skóra mi się lepi od potu. Gar­dło mam wysu­szone. Wszystko mnie boli – wyli­czał Klo­zow­ski. – A wiesz, jakie atrak­cje nas jesz­cze cze­kają? Następna jest bie­gunka. Nie ma nic gor­szego niż sraczka, kiedy nie możesz się zamknąć we wła­snej łazience. Potem zaczną nam się roz­ta­piać narządy wewnętrzne, oczy też nam popłyną. Opu­ścimy ten świat jako dwie mokre plamy. Nie spo­dzie­wa­łem się takiej śmierci. Odkąd się zapi­sa­łem do poli­cji, zakła­da­łem, że zginę w jakiejś efek­tyw­nej strze­la­ni­nie, pod­czas nalotu czy akcji SWAT. A nie tak.

– Chcia­łeś chyba powie­dzieć „efek­tow­nej” – wtrą­ciła Clair. – Poza tym jesteś infor­ma­ty­kiem. Ner­dom to wszystko nie grozi. Nasta­wi­ła­bym się raczej na śmierć od zacię­cia się kartką albo nie­for­tun­nego wypadku z kla­wia­turą. – Zgnio­tła chu­s­teczkę w kulkę i wyrzu­ciła do sto­ją­cego pod sto­łem kosza na śmieci, w któ­rym na­dal spo­czy­wał kom­plet doku­men­ta­cji medycz­nej Upchur­cha. – Objawy też ci się pomie­szały. Masz na myśli ebolę. SARS nie roz­ta­pia narzą­dów.

– A nie, no to spoko, hura.

Clair wska­zała głową lap­top Klo­zow­skiego.

– Poli­czy­łeś wszyst­kich?

– Nie chcesz wie­dzieć.

– Muszę.

– Dwa­dzie­ścioro troje – odparł.

Clair wyraź­nie się oży­wiła.

– Spo­dzie­wa­łam się wię­cej. Mogłoby być znacz­nie gorzej.

Klo­zow­ski poki­wał pal­cem.

– Ziden­ty­fi­ko­wa­li­śmy dwa­dzie­ścia trzy poten­cjalne ofiary z akt Upchur­cha i spro­wa­dzi­li­śmy je do szpi­tala razem z rodzi­nami. Jeśli doli­czyć mężów, żony i dzieci, suma rośnie do osiem­dzie­się­ciu sied­miorga.

– Szlag – rzu­ciła Clair.

Kiedy poli­cja zorien­to­wała się, że Upchurch i jego wspól­nik zabi­jają osoby odpo­wie­dzialne, ich zda­niem, za nie­po­wo­dze­nie kura­cji Upchur­cha, Clair zebrała wszyst­kich i spro­wa­dziła do szpi­tala, z myślą, że to jedyne bez­pieczne miej­sce dla tak dużej grupy. Sprawcy jed­nak tylko na to liczyli – dwóm ostat­nim ofia­rom Upchur­cha, Laris­sie Biel i Kati Quigley, wstrzyk­nęli zaraź­liwy pato­gen, bo wie­dzieli, że i dziew­częta zostaną prze­wie­zione do naj­bliż­szego szpi­tala.

W ciągu zale­d­wie kilku godzin nara­zili na zaka­że­nie nie tylko pozo­sta­łych ludzi, któ­rych śmierci pra­gnął Upchurch, lecz także wszyst­kich innych prze­by­wa­ją­cych w szpi­talu. W tym Clair Nor­ton i Edwina Klo­zow­skiego.

Dowie­działa się o tym przez tele­fon od Por­tera, który powie­dział jej także, że pato­ge­nem był wirus SARS, wspól­ni­kiem Upchur­cha zaś – Anson Bishop. W szpi­talu natych­miast zarzą­dzono blo­kadę. Zgod­nie z pro­to­ko­łem dyrek­cja powia­do­miła CDC, Cen­trum Kon­troli Cho­rób, które nie­zwłocz­nie wysłało ekipę ze sta­cji kwa­ran­tanny na lot­ni­sku O’Hare. Dotarli na miej­sce w ciągu dwu­dzie­stu sied­miu minut, Kloz zmie­rzył im czas. Cze­ka­jąc na ich przy­jazd, zmie­rzył też sobie tem­pe­ra­turę. Czte­ro­krot­nie.

Clair na­dal pró­bo­wała zro­zu­mieć, o co cho­dziło w ostat­niej roz­mo­wie z Por­te­rem.

Czło­wiek, który do niej zadzwo­nił, nie brzmiał jak ten, któ­rego znała.

Spra­wiał wra­że­nie poko­na­nego, zała­ma­nego.

Wie­dział o rze­czach, o któ­rych nie powi­nien mieć poję­cia.

Kiedy Nash i oddział SWAT zro­bili nalot na dom Upchur­cha, zna­leźli go na pię­trze, w dziew­czę­cej sypialni. Nie było jed­nak żad­nej dziew­czynki, tylko mane­kin w dziew­czę­cych ubra­niach, oto­czony plu­szo­wymi maskot­kami i rysun­kami. Dziew­czynka oka­zała się posta­cią z jakie­goś nie­uda­nego komiksu stwo­rzo­nego przez Upchur­cha. On sam pod­dał się bez pro­te­stów. W piw­nicy zna­leźli Larissę Biel, odu­rzoną lekami i nie­przy­tomną. Potem dowie­dzieli się, że połknęła szkło. Z początku sądzili, że Upchurch ją do tego zmu­sił, ale oka­zało się, że zro­biła to sama, żeby nie wyko­rzy­stał jej tak jak innych dziew­cząt. Zeznała na piśmie, że Upchurch pod­ta­piał ofiary aż do utraty przy­tom­no­ści, a potem je oży­wiał – wszystko w ramach cho­rego eks­pe­ry­mentu mają­cego na celu prze­ko­na­nie się, czy ist­nieje życie po śmierci. Skoro Larissa połknęła szkło, to była uszko­dzona, nie nada­wała się już do udziału w eks­pe­ry­men­cie.

Clair nie mogła sobie wyobra­zić, że pod­ję­łaby taką decy­zję. Larissa Biel oka­zała nie­wia­ry­godną siłę, bio­rąc los we wła­sne ręce i nie pozwa­la­jąc, żeby zade­cy­do­wał o nim sza­le­niec. Obec­nie docho­dziła do sie­bie po ope­ra­cji, pod­czas któ­rej usu­nięto szkło oraz zaszyto rany gar­dła, strun gło­so­wych i żołądka. Cho­ciaż wszystko wska­zy­wało na to, że wydo­brzeje po ura­zach, któ­rych doznała w domu Upchur­cha, poja­wiły się u niej objawy zaka­że­nia wiru­sem, który Anson Bishop wstrzyk­nął w jej spo­nie­wie­rane ciało. Pozo­sta­wało nie­wia­domą, czy wyzdro­wieje także z tego.

Na stole w kuchni Upchur­cha zna­leźli nie­przy­tomną Kati Quigley. W ręku trzy­mała białe pude­łeczko prze­wią­zane czar­nym sznur­kiem, znak roz­po­znaw­czy Ansona Bishopa. W środku znaj­do­wał się klu­czyk do szafki w szpi­talu. Zna­leźli w niej akta medyczne Paula Upchur­cha oraz jabłko z wbitą strzy­kawką. Por­ter twier­dził, że w strzy­kawce znaj­duje się tylko próbka pato­genu. Bishop miał mu powie­dzieć, że jeśli Upchurch umrze, on roz­nie­sie wirusa na więk­szą skalę gdzieś w mie­ście.

„Śnieżka też dała się zła­pać”, powie­dział Por­ter.

Paul Upchurch leżał w tej chwili na sali ope­ra­cyj­nej – zasłabł po aresz­to­wa­niu przez poli­cję. Cier­piał na raka mózgu, gle­jaka w czwar­tym sta­dium. Por­ter powie­dział też Clair, że musi namie­rzyć nie­ja­kiego Ryana Bey­era, neu­ro­chi­rurga ze szpi­tala Johnsa Hop­kinsa. Zle­ciła to zada­nie Klo­zow­skiemu – infor­ma­ty­kowi zajęło to nie­całe dzie­sięć minut. Wów­czas Clair zadzwo­niła do Franka Poole’a, a on zała­twił trans­port dok­tora Bey­era z Bal­ti­more do Chi­cago na pokła­dzie jed­nego z pry­wat­nych odrzu­tow­ców FBI. Samo­lot wystar­to­wał tuż po pół­nocy z mię­dzy­na­ro­do­wego lot­ni­ska imie­nia Thur­go­oda Mar­shalla i o dru­giej dwa­dzie­ścia jeden wylą­do­wał na O’Hare. Stam­tąd dok­tor Beyer poje­chał pod eskortą poli­cji do szpi­tala Stro­gera, gdzie drogą okrężną – żeby nie zara­ził się od tych nara­żo­nych na kon­takt z wiru­sem – zapro­wa­dzono go na blok ope­ra­cyjny na trze­cim pię­trze. Upchurch cze­kał tam już na zabieg, przy­go­to­wany przez tam­tej­szych leka­rzy. Wraz z Bisho­pem zamor­do­wał wiele osób, ponie­waż uznał, że nie zapew­niono mu wła­ści­wej opieki medycz­nej do wyle­cze­nia jego cho­roby. Nie dało się ukryć, że tymi czy­nami, jak­kol­wiek ponuro to zabrzmi, prze­niósł się na pierw­sze miej­sce bar­dzo dłu­giej listy ocze­ku­ją­cych – wła­śnie w tej chwili w gło­wie grze­bał mu naj­wy­bit­niej­szy spe­cja­li­sta w dzie­dzi­nie neu­ro­chi­rur­gii.

Ktoś zapu­kał do drzwi. Do środka zaj­rzała Sue Miflin, szpi­talna salowa.

– Prze­pra­szam, ale dok­tor Beyer wyszedł z sali ope­ra­cyj­nej. Chciałby z wami poroz­ma­wiać.4

Poole

Dzień piąty, 5.38

Kiedy Poole wszedł do sali prze­słu­chań, detek­tyw Sam Por­ter nie pod­niósł głowy. W ogóle nie zare­ago­wał na jego obec­ność. Sie­dział bez ruchu, nie­świa­domy, co się wokół niego dzieje, wargi poru­szały mu się bez­gło­śnie, jakby pro­wa­dził jakąś pry­watną roz­mowę. Wzrok wbi­jał w dło­nie. Palce drgały mu bez­wied­nie. Poole’owi przy­wo­dziło to na myśl chwilę tuż przed zaśnię­ciem, kiedy ciało rzuca się w nagłych wstrzą­sach, żeby pozbyć się resz­tek świa­do­mo­ści. Por­ter nie wyglą­dał jed­nak na zaspa­nego, wręcz prze­ciw­nie. Oczy miał czujne jak ćpun, który wła­śnie wcią­gnął trze­cią ścieżkę koki, mety czy amfy. Wyostrzone zmy­sły, roze­dr­ga­nie, wście­kłość, ale jed­no­cze­śnie wyra­cho­wa­nie. Goni­twa zło­żo­nych myśli, które nie mia­łyby żad­nego sensu dla nikogo poza samym zain­te­re­so­wa­nym.

Poole nie znał Sama Por­tera szcze­gól­nie dobrze, nie lepiej niż pozo­sta­łych człon­ków ekipy pier­wot­nie zaj­mu­ją­cej się sprawą Zabójcy Czwar­tej Małpy (czy też 4MK, jak okre­ślano go skró­towo), ale znał się na ludziach. Poole szczy­cił się, że potrafi doko­nać oceny na pierw­szy rzut oka, zro­zu­mieć czy­jeś moty­wa­cje i lęki, oce­nić poziom inte­lek­tu­alny i praw­dziwe inten­cje. Kiedy poznał detek­tywa, instynkt pod­po­wie­dział mu, że ma do czy­nie­nia z dobrym gli­nia­rzem. Wie­rzył, że Por­ter naprawdę chciał zła­pać Zabójcę Czwar­tej Małpy i wsa­dzić go za kratki. Dostrze­gał w nim bystrego poli­cjanta, sta­rego wyja­da­cza, sza­no­wa­nego i podzi­wia­nego przez współ­pra­cow­ni­ków. Ideał, do któ­rego Poole dążył każ­dego dnia, odkąd dostał odznakę. Cho­ciaż Por­ter nie­wiele mówił przez ten krótki czas, który spę­dzili razem, Poole mógłby się zało­żyć, że męż­czy­zna bar­dzo dużo rozu­miał. Nie wycią­gał pochop­nych wnio­sków, podą­żał za dowo­dami. Przej­mo­wał się ofia­rami, wal­czył o pamięć po nich. Docho­dził spra­wie­dli­wo­ści dla tych, któ­rzy zostali.

Detek­tyw Sam Por­ter, któ­rego poznał Frank Poole, był czło­wie­kiem pra­wym.

Męż­czy­zna sie­dzący w sali prze­słu­chań nie był tam­tym Samem Por­te­rem. Ta osoba była pustą sko­rupą.

Czło­wie­kiem zła­ma­nym.

Wygnie­cione ubra­nia cuch­nęły bru­dem i potem. Od wielu dni się nie golił. Roz­bie­gane, prze­krwione oczy wyzie­rały znad wiel­kich, ciem­nych worów, cięż­kich z nie­wy­spa­nia.

Poole opadł na krze­sło naprze­ciwko Por­tera i splótł dło­nie na stole.

– Sam?

Por­ter wciąż gapił się na swoje ręce, a jego usta na­dal pro­wa­dziły roz­mowę sły­szalną tylko dla niego samego.

Poole pstryk­nął pal­cami.

Nic.

– Sły­szysz mnie, Sam?

Nic.

Poole uniósł prawą rękę i wal­nął otwartą dło­nią w blat, naj­moc­niej, jak potra­fił.

Cho­ler­nie zabo­lało.

Por­ter pod­niósł głowę i zmru­żył oczy.

– Frank.

Ton, jakim wymó­wił imię Poole’a, nie był pyta­jący, nie świad­czył też o tym, że go roz­po­znał – po pro­stu bez­na­mięt­nie stwier­dzał fakt. Poje­dyn­cze słowo było nie­wiele gło­śniej­sze od wes­tchnię­cia, przy­po­mi­nało raczej wydech niż wypo­wiedź.

– Musimy poroz­ma­wiać, Sam.

Por­ter oparł się na krze­śle i znów spu­ścił wzrok.

– Chcę poroz­ma­wiać z Sarah Wer­ner.

– Nie żyje.

Por­ter uniósł głowę.

– Jak to?

– Zamor­do­wana strza­łem z broni pal­nej w głowę, przy­naj­mniej trzy tygo­dnie temu. Zna­la­złem ją na kana­pie w jej miesz­ka­niu w Nowym Orle­anie.

Por­ter pokrę­cił głową.

– Nie, nie z nią, z tą drugą. Z tą inną Sarah Wer­ner.

– Powiedz mi, gdzie jej szu­kać, to ją spro­wa­dzę.

Por­ter nie odpo­wie­dział.

– Zda­wa­łeś sobie sprawę, że zabiła praw­dziwą Sarah Wer­ner?

– Nie wiemy na pewno, czy to zro­biła.

Na pod­sta­wie sza­co­wa­nego czasu zgonu usta­lili, że Por­ter był jesz­cze w Chi­cago, kiedy zamor­do­wano praw­dziwą Sarah Wer­ner. Por­ter miał zresztą rację – pomi­ja­jąc fakt, że tajem­ni­cza kobieta przy­brała jej toż­sa­mość, nie mieli żad­nego dowodu, że rów­nież ją zabiła.

– Ta twoja Sarah Wer­ner, oszustka… Wiesz, kim ona naprawdę jest? – spy­tał Poole.

– A ty wiesz?

– Wiem, że z twoją pomocą wycią­gnęła z nowo­or­le­ań­skiego wię­zie­nia jedną z osa­dzo­nych. Kobietę uwa­żaną za matkę Ansona Bishopa, czyli 4MK. Wiem, że wspól­nie prze­wieź­li­ście ucie­ki­nierkę przez kilka sta­nów, aż do Chi­cago. Wiem też, że zeszłego wie­czoru ucie­ki­nierka ta została zastrze­lona w hotelu Guyon pisto­le­tem, w któ­rego posia­da­niu byłeś wkrótce po zda­rze­niu. Wiem, że tamta kobieta roz­pły­nęła się w powie­trzu, a ty nie mia­łeś czasu albo chęci zmyć sobie z rąk resz­tek pro­chu przed wkro­cze­niem SWAT. – Poole wes­tchnął. – Wiem wystar­cza­jąco dużo. Teraz może powiedz mi, co ty wiesz.

– To matka Bishopa – odparł Por­ter cicho.

– Ta zabita? Wła­śnie to powie­dzia­łem.

– Nie ta zabita, tylko ta, która była ze mną. Ta druga Sarah Wer­ner. Oszustka. Tuż przed tym, jak ode­szła z Bisho­pem, po tym jak to on, a nie ja, zastrze­lił więź­niarkę, powie­dzieli mi, że ona jest tak naprawdę matką Bishopa.

– Wie­rzysz im? Po tym wszyst­kim, co ci zgo­to­wał?

Wzrok Por­tera znów powę­dro­wał do nie­spo­koj­nych dłoni.

– Muszę prze­czy­tać pamięt­niki, wszyst­kie pamięt­niki, wszystko, co zosta­wił w tam­tym pokoju. To wszystko tam jest. Wszystko, czego potrze­bu­jemy. Wszyst­kie odpo­wie­dzi. Wszystko tam jest. Wszystko.

– Sam, bre­dzisz. Musisz odpo­cząć.

Por­ter pod­niósł oczy i nachy­lił się ku Poole’owi.

– Muszę prze­czy­tać te pamięt­niki.

– Mowy nie ma. – Poole pokrę­cił głową.

– W tych pamięt­ni­kach są wszyst­kie odpo­wie­dzi.

– Sądzę, że te zapi­ski to ściema – zaopo­no­wał Poole.

Por­ter pokrę­cił głową.

– Zna­la­złem jezioro. Dom. Też widzie­li­ście, prawda? Byli­ście tam. Wiem, że tam byli­ście. One naprawdę ist­nieją. – Ści­szył głos do kon­spi­ra­cyj­nego szeptu. – W piw­nicy jest plama krwi, dokład­nie tam, gdzie miała być według jego opisu. Tam, gdzie umarł Car­ter.

– Poroz­ma­wiajmy o tym, Sam. Czy po raz pierw­szy byłeś w Simp­so­nville w Karo­li­nie Połu­dnio­wej? Pod nume­rem dwu­na­stym przy Jen­kins Crawl Road?

Por­ter wytrzesz­czył na niego oczy.

– Co? Oczy­wi­ście, że tak. A czemu?

– Razem z sze­ryfką z Simp­so­nville spraw­dzi­li­śmy kar­to­tekę nie­ru­cho­mo­ści. Twoje nazwi­sko jest na akcie wła­sno­ści.

Por­ter jakby go nie sły­szał.

– Zna­leź­li­ście Car­tera w jezio­rze? – spy­tał.

– Wycią­gnę­li­śmy z wody sześć ciał. Pięć w cało­ści, jedno w wor­kach na śmieci, poćwiar­to­wane.

– Car­ter – powie­dział Por­ter cicho.

– Akt wła­sno­ści działki, Sam. Dla­czego jest zapi­sana na cie­bie?

Por­ter znów wbi­jał wzrok w dłoń i bez­gło­śnie poru­szał war­gami.

– Sam?

Pode­rwał gwał­tow­nie głowę.

– Co?

– Dla­czego twoje imię wid­nieje na akcie wła­sno­ści nie­ru­cho­mo­ści numer dwa­na­ście przy Jen­kins Crawl Road?

Por­ter mach­nął ręką.

– Robota Bishopa. Pod­ro­bił, sfał­szo­wał, pod­mie­nił… nie­ważne. On to zro­bił, nie ma to żad­nego zna­cze­nia. – Opadł na opar­cie krze­sła, a wargi roz­cią­gały mu się w coraz szer­szym uśmie­chu. – Zna­leź­li­ście Car­tera. Zna­leź­li­ście… Car­tera. Ja pier­dolę, zna­leź­li­ście Car­tera.

Poole przy­glą­dał się dło­niom detek­tywa, wciąż drżą­cym spa­zma­tycz­nie na stole. Por­ter chyba w ogóle nie zda­wał sobie z tego sprawy.

– Kiep­sko z tobą, Sam. Musisz odpo­cząć.

Por­ter pla­snął dłońmi w stół i pochy­lił się do przodu.

– Muszę prze­czy­tać te pamięt­niki!

– Czyje ciała wyło­wi­li­śmy z jeziora? To było pię­cioro ludzi.

– Nie mam poję­cia.

– To twoja działka.

Por­ter otwo­rzył usta, jakby chciał odpo­wie­dzieć, ale zaraz znów je zamknął. Ponow­nie spu­ścił wzrok, splótł palce, ale nie­mal natych­miast je roz­łą­czył.

– To sprawka Bishopa. On tak wła­śnie działa. Wypeł­nia świat kłam­stwami.

– W takim razie dla­czego wie­rzysz w to, co napi­sał w pamięt­ni­kach? – skon­tro­wał Poole. – Skoro Bisho­powi nie można wie­rzyć, dla­czego obcho­dzi cię treść tych zapi­sków?

Por­ter uniósł głowę, w jego oczach poja­wiła się iskierka nadziei.

– Gdzie są zeszyty? Zostały w Guy­onie?

– O coś cię pyta­łem, Sam.

– Te wasze ciała będą w pamięt­ni­kach.

– Nie wiesz tego na pewno.

Por­ter nachy­lił się bli­żej. W kąciku ust błysz­czała mu strużka śliny.

– Wiemy, że to prawda, bo zna­leź­li­ście ciało Car­tera, dokład­nie tam, gdzie twier­dził, że będzie. Wiemy, że to prawda, bo w piw­nicy jest plama krwi, a na drzwiach lodówki wisi kłódka. On chce, żeby­śmy się dowie­dzieli, co się stało. Cała reszta, na przy­kład moje nazwi­sko na jakimś tam papie­rze, to wszystko zmyłki, to wła­śnie ściema, to wła­śnie trzeba zigno­ro­wać.

Poole odsu­nął się nieco na krze­śle, nie odry­wa­jąc wzroku od męż­czy­zny naprze­ciwko. Tym razem Por­ter nie odwró­cił wzroku. Ode­zwał się nagle niskim, głu­chym gło­sem:

– „Nazy­wała się Rose Finicky i zasłu­gi­wała na śmierć, zasłu­gi­wała na to, żeby umrzeć sto razy, wcale nie była czy­sta”.

– Co?

– Bishop powie­dział to tuż po tym, jak strze­lił jej w głowę.

– Tej kobie­cie, którą zna­leź­li­śmy w holu Guyon?

Por­ter ski­nął głową.

– Ta druga kobieta, ta, którą mia­łem za Sarah Wer­ner, to matka Bishopa. Wyko­rzy­stał mnie, żeby spro­wa­dzić je obie do Chi­cago. Twier­dził, że ma bombę.

– Masz na dłoni ślady pro­chu z tam­tej broni.

– Wyrwa­łem mu broń i odda­łem strzał ostrze­gaw­czy. Nie ja ją zastrze­li­łem, tylko on.

– Skoro mia­łeś broń, to dla­czego ich puści­łeś? Czemu ich nie aresz­to­wa­łeś?

– Wiesz czemu.

– Cho­dzi ci o to, co powie­dzia­łeś Clair?

Por­ter przy­tak­nął.

– Wstrzyk­nął tym dziew­czy­nom SARS i zosta­wił próbkę w jabłku w szpi­talu, żeby udo­wod­nić, że naprawdę dys­po­nuje wiru­sem. Powie­dział mi, że ma tego wię­cej, a jeśli go nie wypusz­czę, to już zała­twił, żeby ktoś roz­prze­strze­nił cho­robę. Nie mogłem ryzy­ko­wać, że mówi prawdę. Musia­łem ich wypu­ścić. Kazał mi zadzwo­nić z pokoju czte­ry­sta pięć. Powie­dział, że znajdę tam kolejne dowody.

– Robi­łeś, co ci kazał?

– A jakie mia­łem wyj­ście?

Poole chciał mu powie­dzieć, że miał wiele róż­nych opcji. Od chwili przy­ję­cia tej sprawy aż do teraz Por­ter podej­mo­wał liczne decy­zje, ale za każ­dym razem nie­wła­ściwe. Miał tak zmą­cony ogląd sytu­acji, że rów­nie dobrze mógłby być ślepy. Sprawa przy­po­mi­nała zawiły labi­rynt, a Por­ter i Bishop zda­wali się dobu­do­wy­wać kolejne ściany.

– Jest coś jesz­cze. Coś, o czym musisz wie­dzieć. – Iskra w oczach Potera roz­bły­sła niczym żarówka pod­czas skoku napię­cia. Zamru­gał. Sku­pił wzrok na Poole’u. – Nie­które ele­menty jego rela­cji są praw­dziwe: dom, jezioro, Car­te­ro­wie… Wydaje mi się, że one wszyst­kie odpo­wia­dają rze­czy­wi­sto­ści, ale inne nie. Teraz to widzę. To coś w ryt­mie tego tek­stu, w dobo­rze słów. Zosta­wił wska­zówki. Sądzę, że potra­fię odróż­nić prawdę od fik­cji. Prze­bić się przez ten styl sta­ro­świec­kich opo­wia­stek o roz­ra­bia­kach. Ty też to zauwa­ży­łeś, prawda?

Poole odczu­wał nara­sta­jącą fru­stra­cję.

– Te pamięt­niki mają tylko odwró­cić naszą uwagę.

– Nie! – Por­ter naj­wy­raź­niej nie zamie­rzał odpo­wie­dzieć aż tak gło­śno, bo sku­lił się na dźwięk wła­snego głosu i wci­snął głę­biej w krze­sło. – Nie, te pamięt­niki sta­no­wią klucz do wszyst­kiego. Musimy tylko roz­wią­zać zagadkę.

– Ja muszę tylko zła­pać zabójcę.

– Zabój­ców – popra­wił Por­ter.

– Jak to?

– Zanim zosta­wili mnie w tam­tym hotelu, matka Bishopa powie­działa: „Dla­czego naopo­wia­da­łeś temu miłemu panu, że twój ojciec nie żyje?”. Wspo­mniała też o pamięt­niku. – Por­ter znów przy­su­nął się bli­żej stołu. – Nie rozu­miesz? Ja teraz już to widzę. Krzy­czy do mnie ze stron tych zeszy­tów. Widzę to tak wyraź­nie, jakby fałsz i prawda zostały zapi­sane róż­nymi kolo­rami. Widzie­li­ście ciało Libby McIn­ley, nie sądzę, żeby to Bishop ją zabił. Myślę, że pró­bo­wał ją chro­nić. Jeśli to nie był Bishop… – Jego palce znów się spla­tały i roz­pla­tały, wiły się, jakby zagnia­tał nie­wi­dzialne cia­sto. – Oni wszy­scy są zabój­cami: matka, ojciec i sam Bishop, myślę też, że cała trójka jest teraz w Chi­cago. Chcą dokoń­czyć coś, co zaczęło się lata temu, jesz­cze w dzie­ciń­stwie Bishopa. Coś, co jest w tych pamięt­ni­kach, ukryte wśród kłamstw. – Zaczął kiwać głową, a na jego ustach poja­wił się uśmiech. – Teraz już to coś widzę. – Spoj­rzał na Poole’a. – Musisz mi zaufać.

Poole patrzył na niego przez dłu­gie sekundy.

– Nie­któ­rzy uwa­żają, że to ty możesz być ojcem Ansona Bishopa.

Stru­my­czek śliny z kącika ust Por­tera kap­nął na meta­lowy blat, two­rząc malutką kałużę. Otarł wargi i spoj­rzał Poole’owi pro­sto w oczy.

– A ty jak sądzisz?

– Sądzę, że w twoim pokoju w Guy­onie zna­leź­li­śmy prze­ko­nu­jące dowody.

Por­ter par­sk­nął.

– Foto­gra­fie? Bła­gam. Dobrze wiesz, jak łatwo coś takiego sfa­bry­ko­wać.

– Nie­które z tych zdjęć mają ponad dwa­dzie­ścia lat – odparł Poole. – Nawet gdyby Bishop chciał je sfał­szo­wać, to skąd wziąłby takie stare foto­gra­fie? Jak długo go znasz, Sam?

– Nie­całe pół roku – odpo­wie­dział Por­ter. – Pozna­łem go tego samego dnia co Nash, po tam­tym wypadku auto­bu­so­wym, kiedy uda­wał, że pra­cuje w chi­ca­gow­skiej poli­cji. Zba­daj­cie mnie wykry­wa­czem kłamstw, jeśli to was uspo­koi, dla mnie to nie pro­blem. Nie mam nic do ukry­cia. Z tymi zdję­ciami jest tak samo jak z aktem wła­sno­ści: Bishop pró­buje odwró­cić waszą uwagę od prawdy.

– Prawdy, którą tylko ty potra­fisz wyczy­tać z jego pamięt­ni­ków.

Por­ter nie odpo­wie­dział. Znowu odpły­nął gdzieś myślami. Poole sta­rał się nie oka­zy­wać fru­stra­cji.

– Kim jest Rose Finicky?

– Musi­cie mi pozwo­lić prze­czy­tać pamięt­niki. Wie­cie, że by ich nie zosta­wił, gdyby nie były ważne. Na pewno rozu­miesz przy­naj­mniej to.

– Popro­szę moich ludzi, żeby je przej­rzeli.

– Nie ma na to czasu. Nie wie­dzą, czego szu­kać. Nie będą potra­fili prze­bić się przez ściemę do prawdy. Ja znam Bishopa.

– Ach tak? – zari­po­sto­wał Poole. – Jak dobrze?

Ktoś zapu­kał w lustro wenec­kie. Ciężka pięść. Dwa szyb­kie stuk­nię­cia.

Poole jesz­cze przez chwilę sie­dział nie­ru­chomo, nie odry­wa­jąc wzroku od Por­tera, który odwza­jem­niał jego spoj­rze­nie. Nie potra­fił nic wyczy­tać z jego twa­rzy. Bar­dzo chciał, ale nie potra­fił. Jeśli Por­ter kła­mał, nie zdra­dzała tego mowa ciała. Wie­rzył we wszystko, co mówił.

„To jesz­cze nie czyni tego prawdą”, upo­mniał się Poole.

Wstał i pod­szedł do drzwi.

Za ple­cami usły­szał jesz­cze Por­tera:

– Nie zła­pie­cie go beze mnie. Żad­nego z nich nie zła­pie­cie.5

Clair

Dzień piąty, 5.43

Clair pod­nio­sła wzrok na salową sto­jącą w wej­ściu do gabi­netu. Kobieta pra­co­wała od ich przy­jazdu i wyglą­dała nie­wiele lepiej niż reszta z nich – prze­krwione białka pod­krą­żo­nych oczu, zgar­biona syl­wetka. Jed­nak ani myślała zwal­niać. Clair podej­rze­wała, że nie zro­biła sobie nawet krót­kiej prze­rwy.

– Pan dok­tor jest na linii czwar­tej – powie­działa, wska­zu­jąc brodą tele­fon wiszący na ścia­nie.

Clair podzię­ko­wała i wstała. Stawy zatrzesz­czały gło­śniej niż stare meta­lowe krze­sło, na któ­rym spę­dziła ostat­nie kilka godzin.

Wszystko ją bolało.

Łamało w kościach. Dra­pało w gar­dle. Nawet oczy pul­so­wały bólem. Nos zmie­nił się w fabrykę smar­ków, w żaden spo­sób nie mogła się ogrzać.

Kloz ze znu­że­niem przy­glą­dał jej się ze swo­jego kąta. Wyglą­dał nie­wiele lepiej.

Pode­szła do tele­fonu, się­gnęła po słu­chawkę i wci­snęła pod­świe­tlony guzik.

– Mówi detek­tyw Nor­ton.

– Z tej strony dok­tor Beyer.

Z powodu kwa­ran­tanny nie miała jesz­cze oka­zji poznać go oso­bi­ście. Wyobra­żała go sobie jako skrzy­żo­wa­nie Geo­rge’a Clo­oneya, Patricka Demp­seya i tego uro­czego chło­paka z _Hożych dok­to­rów_, bo taka wizja wywo­ły­wała uśmiech na jej twa­rzy, a w tej chwili bar­dzo potrze­bo­wała cze­goś pozy­tyw­nego. Głos miał niski, szorstki, chro­po­waty. To był głos czło­wieka, który przez całe życie bar­dzo ostroż­nie dobie­rał słowa, zanim się ode­zwał.

Odchrząk­nął i powie­dział jej dokład­nie to, czego naj­bar­dziej się oba­wiała.

– To bez­na­dziejny przy­pa­dek. Zdaje sobie pani z tego sprawę, prawda? Tego pacjenta nie da się ura­to­wać.

Clair zer­k­nęła na Kloza. Porzu­cił na chwilę grze­ba­nie w kom­pu­te­rze i nie odry­wał od niej wzroku. Przy­ci­snęła słu­chawkę moc­niej do ucha i ści­szyła głos.

– Jeśli ten czło­wiek umrze, ist­nieje spore praw­do­po­do­bień­stwo, że Anson Bishop wypu­ści wirusa SARS gdzieś na tere­nie mia­sta. Życie tysięcy ludzi może być zagro­żone.

– To nie zmie­nia fak­tów, pro­szę pani. Ten męż­czy­zna ma gle­jaka w fazie ter­mi­nal­nej. Bar­dzo agre­sywny guz uszko­dził znaczną część jego mózgu. Usu­ną­łem wszystko, co się dało, ale po pro­stu nie da się napra­wić już wyrzą­dzo­nych szkód. Szcze­rze mówiąc, jestem zasko­czony, że on w ogóle jesz­cze żyje. Oprócz zani­ków pamięci i utraty funk­cji moto­rycz­nych nowo­twór spo­wo­do­wał też uszko­dze­nie tyl­nej kory cie­mie­nio­wej oraz pier­wot­nej i dru­go­rzę­do­wej kory rucho­wej. Po ope­ra­cji na pewno będzie potrze­bo­wał respi­ra­tora, to mini­mum. Zauwa­ży­li­śmy nie­pra­wi­dło­wo­ści rytmu serca, sądzę też, że doszło do uszko­dze­nia wzroku. Jakość życia pacjenta…

Clair zamknęła oczy, słu­cha­jąc wywodu leka­rza.

– Powie­dziano nam, że pan może go ura­to­wać, zna pan jakąś kura­cję…

– W Hop­kin­sie zaj­muję się tera­pią wiązką fal ultra­dź­wię­ko­wych – prze­rwał dok­tor Beyer. – To nie­in­wa­zyjna metoda lecze­nia gle­jaka, ale jeste­śmy dopiero na począt­ko­wym eta­pie badań kli­nicz­nych. Gdyby skie­ro­wano go do mnie kilka lat temu, na wcze­śniej­szym sta­dium, to być może mógł­bym jakoś pomóc, ale teraz? Cho­roba jest zbyt zaawan­so­wana. Na tym eta­pie nie ma już żad­nej zna­nej kura­cji ani drogi do wyzdro­wie­nia. Jest za późno.

– Co jesz­cze może pan zro­bić?

– Wła­ści­wie nic. Trzeba go usta­bi­li­zo­wać, zapew­nić kom­fort i cze­kać na nie­unik­nione. Zdzi­wił­bym się, gdyby w obec­nym sta­nie prze­żył dłu­żej niż dzień czy dwa.

Clair zer­k­nęła na Kloza. W jego oczach malo­wała się nadzieja. Odwró­ciła się i cią­gnęła roz­mowę.

– Musi pan powie­dzieć dzien­ni­ka­rzom, że ope­ra­cja prze­bie­gła lepiej, niż można się było spo­dzie­wać. Paul Upchurch jest w sta­nie sta­bil­nym, a pan pla­nuje kon­ty­nu­ować lecze­nie w Hop­kin­sie, kiedy tylko pacjent będzie mógł podró­żo­wać. Musi ich pan prze­ko­nać, że opty­mi­stycz­nie widzi jego szanse.

Dok­tor Beyer nie odpo­wie­dział.

Clair rzu­ciła okiem na zega­rek.

– Panie dok­to­rze, Anson Bishop na­dal gdzieś tam jest. Musi uwie­rzyć, że robimy wszystko, co w naszej mocy, że Upchurch jest leczony zgod­nie z ich żąda­niami. Nie musi się pan zagłę­biać w szcze­góły, w razie czego pro­szę się zasło­nić tajem­nicą lekar­ską, ale cho­dzi o to, żeby pozo­sta­wić odpo­wied­nie wra­że­nie.

– Pro­szę pani, ja muszę myśleć o moim pacjen­cie i repu­ta­cji…

– Może pan w ten spo­sób ura­to­wać życie tysięcy osób. Ten czło­wiek, Paul Upchurch, upro­wa­dził i zamor­do­wał przy­naj­mniej kilka dziew­cząt. Dwie z jego ofiar leżą w tym szpi­talu, wal­czą o życie. Kiedy umrze, będę ska­kała z rado­ści, ale jeśli cho­dzi o opi­nię publiczną, a zwłasz­cza o Ansona Bishopa, to pro­gnozy dla pacjenta muszą się wyda­wać pozy­tywne. Przy­naj­mniej na razie.

Długo nic nie mówił.

– Będę się musiał nad tym zasta­no­wić. Być może skon­sul­to­wać się z praw­ni­kiem. Co jeśli Bishop ma wtyki w szpi­talu, ktoś nas obser­wuje i o wszyst­kim mu donosi? Nie znam oso­bi­ście żad­nej z osób, które towa­rzy­szyły mi na sali ope­ra­cyj­nej. Moi ludzie są w Bal­ti­more, w Hop­kin­sie.

Clair wes­tchnęła, pró­bu­jąc roz­cze­sać pal­cami koł­tuny we wło­sach.

– Nie mogę się ruszyć z tego pokoju. Z nimi też musi pan poroz­ma­wiać. Wyja­śnić im, o jaką stawkę toczy się gra.

– Dużo pani ode mnie wymaga.

– Zrobi pan to?

– Dam pani znać.

Roz­łą­czył się, zanim zdą­żyła coś dodać. Clair stała jesz­cze przez chwilę przy tele­fo­nie, po czym odwie­siła słu­chawkę.

– No i co, jak z nim? – zapy­tał Kloz.

– Fan­ta­stycz­nie.

Nie dane mu było nic odpo­wie­dzieć, bo znowu ktoś zapu­kał do drzwi. Za szybą Clair roz­po­znała Jar­reda Maltby’ego z CDC. Nie wyglą­dał na zachwy­co­nego.8

Poole

Dzień piąty, 6.22

Przez całą roz­mowę z detek­ty­wem Nashem Poole nie odry­wał wzroku od ciała. Kobieta klę­czała na brzegu sadzawki, jakby się modliła. Przed nią na srebr­nej tacy leżały trzy białe pude­łeczka prze­wią­zane czar­nym sznur­kiem. „Ojcze, prze­bacz mi” na tabliczce opar­tej o ciało. Napis „Jestem zła” wycięty na jej czole.

Z pew­nej odle­gło­ści przy­glą­dała mu się ekipa tech­ni­ków kry­mi­na­li­styki FBI. Był też ktoś z biura koro­nera. Podob­nie jak na sta­cji metra wszyst­kim kazano trzy­mać się z dala.

Poole przy­klęk­nął w śniegu i przyj­rzał się jej pal­com. Choć dło­nie były przy­ci­śnięte do sie­bie, zauwa­żył opa­rze­nia na opusz­kach. Opa­rze­nie che­miczne, pew­nie kwa­sem – siar­ko­wym, może sol­nym.

Się­gnął do ust denatki i pró­bo­wał otwo­rzyć je siłą, ale nie ustą­piły. Tak jak mówił Nash. Zbyt sztywne jak na stę­że­nie pośmiertne. Być może zamar­z­nięte. Tem­pe­ra­tura powie­trza wyno­siła jakieś minus dzie­sięć stopni. W nocy było minus kil­ka­na­ście, a odczu­walna jesz­cze niż­sza z powodu sil­nego wia­tru.

Tu też był biały pro­szek. Kobieta była zasy­pana śnie­giem, więc trudno było go dostrzec, ale tak, był. Cienka war­stewka pokry­wa­jąca ciało, ale nie sukienkę. Ubrano ją po tym, jak pył obsy­pał jej skórę. Lśnił deli­kat­nie, niczym krysz­tałki.

Sól?

Paul Upchurch, z pomocą Bishopa, topił swoje ofiary w zbior­niku ze słoną wodą. Czy to mógł być jakiś osad z tego zbior­nika?

Zadzwo­nił tele­fon Poole’a. Wyło­wił go z kie­szeni, ale nie roz­po­znał numeru.

– Mówi agent Poole.

– Z tej strony Bani­ster, sze­ryfka z Simp­so­nville. Prze­pra­szam, że tak wcze­śnie zawra­cam panu głowę. Jest pan jesz­cze w Nowym Orle­anie?

– Już z powro­tem w Chi­cago – odparł Poole. Wstał i dał tech­ni­kom znać, że mogą roz­po­cząć pro­ces doku­men­ta­cji i kata­lo­go­wa­nia. – Czym mogę pani słu­żyć?

– Mam… mam tu ciało. – Spra­wiała wra­że­nie roz­trzę­sio­nej. Głos jej drżał. – Zna­le­ziono je na scho­dach sądu, jakieś dwie godziny temu. Tak… tak jakby klę­czy. Pra­wie jakby się modliło. Tak przy­naj­mniej to wygląda. Do tego trzy białe pudełka obwią­zane sznur­kiem. Ktoś napi­sał też coś na scho­dach.

– „Ojcze, prze­bacz mi” – mruk­nął Poole.

– Tak! Skąd pan wie­dział?

– Domy­śla się pani, kim ona jest?

– To nie ona, tylko on. I świet­nie wiem, kto to jest.