Testament Nobla - ebook

Pią­tek, 11 grud­nia

ANDERS SCHY­MAN STAŁ w swoim naroż­nym pokoju i przy­glą­dał się budyn­kowi amba­sady rosyj­skiej. Cała oko­lica pogrą­żona była w ciem­no­ściach, jedy­nym wyjąt­kiem był blady krąg świa­tła wokół lampy przy wej­ściu i latarni oświe­tla­ją­cych budkę zmar­z­nię­tego straż­nika. Żoł­nierz robił sobie cza­sem krót­kie wycieczki, kilka kro­ków wzdłuż meta­lo­wej furtki i z powro­tem.

Aleby się zdzi­wił, gdyby nagle coś się zaczęło dziać, pomy­ślał redak­tor naczelny. Gdyby nagle pod­je­chał samo­chód i ktoś zaczął strze­lać w stronę amba­sady albo prze­szedł przez mur i zesko­czył tuż przed nim. Na pewno by nie ryzy­ko­wał, prze­cież napast­nik miałby nad nim prze­wagę: dzia­łałby z zasko­cze­nia, miałby cel i plan dzia­ła­nia.

Jeste­śmy strasz­li­wie bez­bronni, pomy­ślał Anders Schy­man. Tak nie­sły­cha­nie bez­bronni. Ale prze­cież nie można bez prze­rwy mieć się na bacz­no­ści i cały czas się zasta­na­wiać, czy się cze­goś nie prze­oczyło. Cały świat stoi przed tym dyle­ma­tem, nie tylko świat zachodni, nie tylko spo­łe­czeń­stwa demo­kra­tyczne, prze­stęp­czość jest zagro­że­niem dla wszyst­kich.

Pie­nią­dze, wła­dza i wpływy, pomy­ślał Schy­man. Nie uchro­nimy się przed tymi, któ­rzy zro­bią wszystko, by je zdo­być. Zawsze tak było, tylko metody stały się bru­tal­niej­sze, tward­sze.

Podobno zabiła kobieta. Na kon­fe­ren­cji pra­so­wej poli­cja ani nie zaprze­czała, ani nie potwier­dzała. Nie chcieli się wypo­wia­dać na temat ewen­tu­al­nych wcze­śniej­szych gróźb czy zabez­pie­czeń. Poczy­nione kroki zda­wały się wystar­cza­jące i zgodne z wytycz­nymi, nikt nie potra­fił powie­dzieć, co zawio­dło.

Zaczął padać śnieg, zabłą­kane płatki zmie­rzały ku ziemi jakby z waha­niem. Schy­man poczuł, że ze zmę­cze­nia pieką go oczy. Zamru­gał kilka razy, wró­cił do biurka i zer­k­nął na zega­rek.

Może to jed­nak nie jest to, czym powi­nie­nem się zaj­mo­wać, pomy­ślał. Jeśli to są te nowe czasy, to nowe roz­da­nie, jeśli ter­ro­ryzm dotarł i do nas i cią­gła tro­ska o bez­pie­czeń­stwo to nasza przy­szłość, to może powi­nie­nem prze­ka­zać swoje obo­wiązki komuś innemu? Jeśli ter­ro­ryzm stał się fak­tem, to ozna­cza to śmierć wol­no­ści jed­nostki. Bez­pie­czeń­stwo będzie wyko­rzy­sty­wane jako argu­ment przy wpro­wa­dza­niu kolej­nych ogra­ni­czeń, zasada powszech­nej jaw­no­ści sta­nie się pustym fra­ze­sem. Nowe czasy będą wyma­gały innych dzien­ni­ka­rzy, ich praca będzie wyma­gała nad­zoru innych sze­fów. Ale prze­cież wła­ści­ciele kon­cernu i tak nie mają do mnie zaufa­nia, pomy­ślał. Nie spo­dzie­wał się żad­nych atrak­cyj­nych pro­po­zy­cji.

– Przy­szła Annika – poin­for­mo­wał go Jans­son przez wewnętrzny tele­fon.

Schy­man wci­snął guzik i pochy­lił się do przodu.

– Dobrze – powie­dział. – Przyjdź­cie do mnie oboje.

Jak ona wygląda? – pomy­ślał, kiedy Annika weszła do gabi­netu. Kow­bojki, czarna kurtka, brudna płó­cienna torba i różowa spód­nica z jakie­goś sztucz­nego mate­riału. Włosy upięła w kok na czubku głowy, przy­trzy­mała je ołów­kiem.

– Praw­nik potwier­dził, że nie wolno jej pisać o samej strze­la­ni­nie ani o tym, co się działo tuż przed nią i tuż po niej – powie­dział Jans­son, opa­da­jąc na fotel dla gości. – Nie wolno nam też zro­bić z nią wywiadu. Zła­ma­nie zakazu wypo­wia­da­nia się nie jest co prawda prze­stęp­stwem, ale pod­lega karze grzywny. Nie pytaj mnie, jak to moż­liwe…

– Co widzia­łaś? – spy­tał Schy­man.

– Jak przed chwilą sły­sza­łeś… − zaczęła Annika, ale natych­miast prze­rwała i podob­nie jak Jans­son opa­dła na fotel dla gości. Była wyczer­pana, blada i spo­cona.

Redak­tor naczelny mach­nął ręką na jej wąt­pli­wo­ści, a jej zabra­kło siły, żeby pro­te­sto­wać.

– Mia­łam oka­zję cał­kiem dobrze przyj­rzeć się kobie­cie, która praw­do­po­dob­nie jest mor­dercą…

Prze­cią­gnęła ręką po wło­sach, dotknęła ołówka, włosy się roz­sy­pały i zasło­niły jej twarz.

– Spę­dzi­łam trzy godziny na komen­dzie, pró­bu­jąc spo­rzą­dzić por­tret pamię­ciowy tej dziew­czyny. Nie bar­dzo mi szło, ale poli­cja twier­dzi, że to lep­szy spo­sób niż opi­sy­wa­nie…

– Widzia­łaś wszystko? – spy­tał szef. Sły­szał pod­nie­ce­nie w swoim gło­sie. – Strze­lała kobieta, widzia­łaś ją? I sam moment strzału?

Annika zer­k­nęła na swoje dło­nie, wahała się.

– Spoj­rzała na mnie – powie­działa po chwili. – Patrzyła na mnie w chwili śmierci.

– Caro­line von Beh­ring? Widzia­łaś, jak została zastrze­lona?

Annika bez­wied­nie zebrała roz­sy­pane włosy w kok i znów prze­kłuła go ołów­kiem. Utkwiła wzrok gdzieś ponad budyn­kiem rosyj­skiej amba­sady.

– Było coś w jej wzroku… − zaczęła, opu­ściła ręce na kolana i dalej wpa­try­wała się w budy­nek za oknem.

– Naprawdę nie masz nam nic do powie­dze­nia? W końcu pra­cu­jesz dla nas.

Annika spoj­rzała na szefa, jej oczy pociem­niały.

– Nie wiem, do czego doszła poli­cja. Pew­nie wie­cie wię­cej ode mnie. Bo rozu­miem, że kolor sukni kró­lo­wej Syl­wii już nie jest inte­re­su­jący.

Schy­man pró­bo­wał ukryć iry­ta­cję. Zwró­cił się do szefa noc­nej zmiany:

– Możemy jakoś obejść ten zakaz?

– Zda­niem praw­nika nie.

Szef wstał, nie mogąc dłu­żej usie­dzieć spo­koj­nie.

– Wła­śnie tego się oba­wia­łem – powie­dział zde­cy­do­wa­nie za gło­śno i roz­ło­żył ręce. − Mamy wyjąt­kową rela­cję naocz­nego świadka, a poli­cja chce nam zamknąć usta. Ustawy o prze­ciw­dzia­ła­niu ter­ro­ry­zmowi, które nie­dawno weszły w życie, zabra­niają nam pisać o naj­bar­dziej spek­ta­ku­lar­nej zbrodni naszych cza­sów. A podobno mamy demo­kra­cję!

Jans­son rzu­cił szyb­kie spoj­rze­nie na zega­rek, zawsze źle zno­sił takie emo­cjo­nalne wybu­chy.

– Arty­kuł dwu­dzie­sty trzeci prawa pro­ce­so­wego, para­graf dzie­siąty. Zezna­nie głów­nego świadka może zostać utaj­nione, jeśli ist­nieje podej­rze­nie, że doty­czy zbrodni uwa­ża­nej za poważną. To stare prawo, ma unie­moż­li­wiać sabo­to­wa­nie śledz­twa.

– Zawsze się znaj­dzie powód, żeby ogra­ni­czyć swo­bodę wypo­wie­dzi – stwier­dził Schy­man, wyma­chu­jąc pal­cem. – Cie­kaw jestem, jak w ogóle mogło do tego dojść. Nie było żad­nych zabez­pie­czeń?

Annika prze­tarła oczy ręką.

– Oczy­wi­ście, że były, takie jak zawsze. Ban­kiet noblow­ski nie jest imprezą o pod­wyż­szo­nym stop­niu ryzyka. Od wielu lat zabez­pie­cza się go tak samo. Poli­cja współ­pra­cuje z Säpo, z orga­ni­za­to­rem imprezy i z admi­ni­stra­cją ratu­sza. Nic nad­zwy­czaj­nego.

– Czyli funk­cjo­na­riu­sze stoją przy drzwiach, a Säpo gwa­ran­tuje bez­pie­czeń­stwo oso­bi­ste – pod­su­mo­wał Schy­man.

– Wła­śnie – potwier­dziła zmę­czo­nym gło­sem. – Teren był ogro­dzony. Ostrzej­sze środki bez­pie­czeń­stwa obo­wią­zują pod­czas samej cere­mo­nii wrę­cza­nia nagrody w gma­chu fil­har­mo­nii. Wtedy opróż­nia się cały plac przed budyn­kiem, a nawet zamyka część Kungs­ga­tan…

– A co z ochroną? – spy­tał Schy­man. – Gdzie byli ochro­nia­rze?

– Säpo ni­gdy się na ten temat nie wypo­wiada – powie­działa Annika. – Są zasady, które wyraź­nie okre­ślają, jak i gdzie poli­cja ma chro­nić człon­ków rządu i rodziny kró­lew­skiej oraz gości zagra­nicz­nych pod­czas wizyt pań­stwo­wych, są funk­cjo­na­riu­sze…

Schy­man uniósł ręce, chcąc ją powstrzy­mać.

– To abso­lutna porażka poli­cji. Jak mogło do tego dojść? Na tym się skon­cen­tru­jemy. Nie pozwo­limy, żeby uszło im to na sucho…

– Zro­bić ci brie­fing przed poran­nym wyda­niem? – spy­tał Jans­son bez więk­szego entu­zja­zmu.

Schy­man usiadł, czer­wony na twa­rzy po nie­daw­nym wybu­chu, i dał Jans­so­nowi znak, że może zaczy­nać.

– Jeśli cho­dzi o zdję­cia, to leżymy. Bywa­lec i świa­to­wiec Ulf Ols­son ma pięć­set fotek sukni księż­niczki Made­le­ine, ale ani jed­nego zdję­cia z miej­sca zbrodni. Nie zdą­żył zmie­nić obiek­tywu, źle usta­wił świa­tło, wybrał złą osłonę, a w ogóle to ma kiep­ski apa­rat, za mało pik­seli, jak twier­dzi. Annika zdą­żyła coś pstryk­nąć już po wygro­dze­niu terenu wokół ratu­sza. Komórką, więc jakość zdjęć pozo­sta­wia wiele do życze­nia, ale spró­bu­jemy coś z nimi zro­bić i damy na ósmą i dzie­wiątą stronę. Dwóch funk­cjo­na­riu­szy wydziału kry­mi­nal­nego w kałuży krwi. Mocne.

– Co mamy poza tym?

– Spraw­dzamy SVT, może wypusz­czą coś nowego. Mieli kamerę w Sali Zło­tej, była włą­czona w chwili, kiedy padły strzały, ale stała w dru­gim końcu sali. Pyta­nie, czy coś mają i czy to wypusz­czą.

– Oczy­wi­ście, że nie – stwier­dził Schy­man. – Dla­czego mie­liby wypusz­czać?

– Sytu­acja jest wyjąt­kowa – powie­dział Jans­son.

– Dla­czego? – nie odpusz­czał szef. – Co jest takiego wyjąt­ko­wego w tym mor­der­stwie, poza tym że zostało popeł­nione publicz­nie, że tak to okre­ślę?

– Już w tej chwili jest to potrójne mor­der­stwo. Wła­śnie zmarł drugi straż­nik, trzeci na­dal jest w sta­nie kry­tycz­nym. Nikt nie uzna tego za zwy­kłe mor­der­stwo.

– Zmarli straż­nicy na pewno mieli rodziny, dzieci – dodała Annika.

Schy­man wstał.

– Mam rozu­mieć, że te mor­der­stwa są na tyle nad­zwy­czajne, że potrze­bu­jemy nowych praw? – spy­tał. – Nowych zasad etycz­nych?

Annika spoj­rzała na zega­rek, a potem na szefa noc­nej zmiany.

– Mamy coś jesz­cze?

– Przed ratu­szem byli foto­gra­fo­wie, wolni strzelcy, pew­nie też coś mają. Całe cen­trum jest wygro­dzone, mamy mnó­stwo zdjęć radio­wo­zów i poli­cji. „Polo­wa­nie nocą” – to tytuł na stronę dzie­siątą.

Anders Schy­man wyraź­nie nie mógł zna­leźć sobie miej­sca. Zro­bił rundkę po pokoju i w końcu sta­nął w oknie, ple­cami do amba­sady.

– Poli­cja pla­nuje jakieś zatrzy­ma­nia w naj­bliż­szym cza­sie?

– Łódź, którą dziew­czyna odpły­nęła, została zna­le­ziona w Gröndal. Praw­do­po­dob­nie dalej poje­chała samo­cho­dem, na połu­dnie, w stronę Södertälje. Ktoś musiał jej pomóc, ktoś cze­kał na nią w łodzi, na pewno miała też wtyczkę w środku, w ratu­szu.

Schy­man wziął do ręki dłu­go­pis i zaczął w niego stu­kać paznok­ciem.

– Dla­czego na połu­dnie?

– Poli­cja twier­dzi, że zadzia­łali bły­ska­wicz­nie i nie­mal natych­miast zarzą­dzili blo­kadę dróg. Gdyby ucie­kała na pół­noc albo na zachód, na pewno by ją zatrzy­mali, a na wscho­dzie jest tylko woda. Poli­cja sądzi, że przed dwu­dzie­stą trze­cią zero pięć musiała minąć Skärholmen, bo potem i tam posta­wiono blo­kady.

Schy­man zauwa­żył, że Annika przy­gląda się jego dłu­go­pi­sowi, i odło­żył go.

– Mamy zdję­cia ofiar?

Od kiedy zarówno urzędy wyda­jące prawa jazdy, jak i biura pasz­por­towe utaj­niły swoje archiwa, zdo­by­wa­nie zdjęć stało się pro­ble­mem. Jesz­cze jedna przy­kra kon­se­kwen­cja ataku z jede­na­stego wrze­śnia, znak nowych cza­sów.

– Zarówno von Beh­ring, jak i Wie­sel to osoby publiczne, ich zdjęć nam nie bra­kuje. Foto Pelle zdo­był zdję­cia z Sali Błę­kit­nej, pod­czas kola­cji sie­dzieli obok sie­bie. Widać, jak się śmieją i wzno­szą toast. Jakość nie jest naj­lep­sza, ale na szó­stą stronę może być. Mamy też wypo­wie­dzi pary kró­lew­skiej. Oczy­wi­ście niczego nie widzieli, ale Berit ład­nie to udra­ma­ty­zo­wała. Kiedy padły strzały, król i kró­lowa sie­dzieli na Gale­rii Ksią­żę­cej i roz­ma­wiali z lau­re­atami. Jeśli zmie­rzyć odle­głość mię­dzy nimi a mor­der­czy­nią, wycho­dzi kil­ka­dzie­siąt metrów, ale pra­wie połowa z tego to grube ceglane ściany…

– Co damy na pierw­szą stronę? – prze­rwał mu Schy­man.

– Cze­kamy na por­tret pamię­ciowy. „Twarz mor­dercy”.

Anders Schy­man poczuł, jak jego zmę­czony mózg zaczyna się kur­czyć i w końcu osiąga wiel­kość nie­wiel­kiej rodzynki.

– Cze­kamy na por­tret pamię­ciowy sprawcy, zro­biony na pod­sta­wie zeznań naszej repor­terki, i nie możemy go opu­bli­ko­wać, bo to cho­lerne pań­stwo poli­cyjne nie pozwala nam robić tego, co do nas należy, czyli infor­mo­wać opi­nii publicz­nej…

Opadł na fotel i mach­nął ręką, zre­zy­gno­wany.

– Wra­caj­cie do pracy, ale pokaż­cie mi pierw­szą stronę, zanim ją pośle­cie do dru­karni.

Annika i Jans­son zebrali swoje rze­czy i szybko opu­ścili gabi­net. Schy­man wstał i pod­szedł do okna. Chciał spraw­dzić, co robi rosyj­ski żoł­nierz.

Budka była pusta.

Żoł­nierz znik­nął.

Annika wró­ciła do swo­jego pokoju i spi­sała wszystko, co pamię­tała. Dokład­nie opi­sała, co się działo, zano­to­wała nawet, że tań­czyła z Bos­sem. Wszyst­kie szcze­góły, to, co mówiła poli­cja, wszystko, co widziała.

Tekst był dość cha­otyczny, ale prze­cież nie był prze­zna­czony do publi­ka­cji. Chciała po pro­stu mieć się do czego odwo­ły­wać. Uczest­ni­czyła w zbyt wielu roz­pra­wach, żeby nie wie­dzieć, że świad­ko­wie z cza­sem zapo­mi­nają. Pamięć płata figle, zamie­rzała jak naj­szyb­ciej wszystko spi­sać.

Nie chciała, żeby jaki­kol­wiek ślad po tym tek­ście został na redak­cyj­nym ser­we­rze, więc umie­ściła go w swoim elek­tro­nicz­nym archi­wum w sieci, w skrzynce annika-bengt­zon@hot­mail.com. Zwy­kle prze­cho­wy­wała tam tek­sty, do któ­rych chciała mieć dostęp także z innych kom­pu­te­rów, albo takie, o któ­rych redak­cja nie powinna wie­dzieć.

Wyłą­czyła kom­pu­ter i sie­działa jesz­cze chwilę, wpa­tru­jąc się w prze­strzeń. W całym ciele czuła bole­sne zmę­cze­nie, jed­nak wcale nie była pewna, czy uda jej się zasnąć.

Zauwa­żyła, że Jans­son poszedł do palarni z papie­ro­sem i kub­kiem kawy. Zdjęła kurtkę i poszła za nim.

– Szef jest w pod­łym nastroju – powie­dział Jans­son, zer­ka­jąc na Annikę. Usia­dła obok niego z kawą.

– Jak zawsze, kiedy jestem w pobliżu – powie­działa Annika. – Ma do mnie żal o to, co napi­sa­łam o rodzi­nie wła­ści­cieli i TV Scan­di­na­via. No i pew­nie sły­sza­łeś, że jed­nak nie został pre­ze­sem Sto­wa­rzy­sze­nia Wydaw­ców?

Jans­son zapa­lił set­nego tej nocy papie­rosa i wydmu­chał dym w kawę.

– Chyba za bar­dzo bie­rzesz to do sie­bie. Facet jest doro­sły, odpo­wie­dzialny, nie wie­rzę, żeby się przej­mo­wał takimi głup­stwami. Nie miałby czasu na nic innego.

Przez cienki pla­sti­kowy kubek gorąca kawa nie­mal parzyła jej palce.

– Znam Schy­mana – powie­działa cicho. – Pew­nie lepiej niż więk­szość z was. Wiem, jaki jest, i możesz mi wie­rzyć, że takie rze­czy trak­tuje bar­dzo poważ­nie. W końcu pew­nie mu przej­dzie, ale dopiero kiedy pre­zes zarządu oso­bi­ście go prze­prosi. Za pół roku może mnie wycią­gnie z lodówki.

Jans­son gło­śno sior­bał kawę.

– Co ty opo­wia­dasz? Z jakiej lodówki? Posłał cię na kola­cję noblow­ską! To chyba zaszczyt?

– Żar­tu­jesz? Posłał mnie tam z Ulfem Ols­so­nem!

Czuła na sobie wzrok Jans­sona. Patrzył na nią z boku, przy­glą­dał się jej, jak cza­sem przy­glą­damy się egzo­tycz­nej rośli­nie albo rzad­kiemu oka­zowi ptaka, nie zło­śli­wie, tylko ze zdzi­wie­niem, jak bio­log czy orni­to­log.

– Jak tam było? – spy­tał nagle, zacią­ga­jąc się papie­ro­sem.

Annika zamknęła na chwilę oczy, wró­ciła pamię­cią do chwili, kiedy weszła do Sali Błę­kit­nej.

– Na początku byłam oszo­ło­miona. Świece, tłum ludzi. Kiep­skie jedze­nie, przy­stawka była wręcz nie­ja­dalna. Ale cie­pła, nie zimna, jak wszy­scy opo­wia­dają…

Posa­dzono ją przy jed­nym sto­liku z Bos­sem z „Kon­kur­ren­ten”. Znali się już wcze­śniej, spo­tkali się na zamku Yxta­holm, skąd dono­sili o śmierci Michelle Carls­son. Sporo wtedy roz­ma­wiali, śmiali się, cza­sem ich ręce się spo­ty­kały.

– To prawda, że dzien­ni­ka­rze zawsze dostają miej­sca za kolumną i nic nie widzą?

Annika przy­tak­nęła.

– Prawda. Sie­dzie­li­śmy tam trzy i pół godziny, nie mając poję­cia, co się dzieje przy głów­nym stole. Pew­nie wię­cej można było zoba­czyć w tele­wi­zji. Masz jakieś pyta­nia?

– Naprawdę widzia­łaś tę mor­der­czy­nię?

Annika zaczerp­nęła powie­trza i wzięła się w garść.

– Tylko tam na górze, w Sali Zło­tej, gdzie zgi­nęła von Beh­ring.

Zamil­kła, przy­po­mniała sobie jasne oczy kobiety i jej nie­ru­chome ciało.

– Widzia­łam, jak tra­fiła ją kula, a potem upa­dłam tuż obok niej…

Sły­szała, że głos jej się łamie, wydała jakiś dziwny odgłos, zama­sko­wała go łykiem kawy.

– Ale nie widzia­łam, jak strze­lała.

Jans­son zapa­lił kolej­nego papie­rosa.

– Więc jak mogłaś ją opi­sać?

– Wpa­dła na mnie kilka sekund przed odda­niem strzału, nadep­nęła mi na nogę.

Posta­wiła kubek z kawą na pod­ło­dze i zdjęła but. Przez cien­kie raj­stopy widać było fio­le­to­wo­nie­bie­ski wylew wiel­ko­ści pię­cio­ko­ro­nówki.

– A niech to – powie­dział Jans­son.

– Rano opu­bli­kują jej por­tret pamię­ciowy, muszą spraw­dzić kilka szcze­gó­łów, porów­nać z zezna­niami innych świad­ków.

– Jak powstaje taki por­tret? Ktoś sie­dzi przy tobie i rysuje?

Annika poczuła, że po raz pierw­szy tej nocy zaczyna się odprę­żać.

– Teraz już wszystko robi się cyfrowo. W zwy­kłym pokoju biu­ro­wym w sta­rym budynku komendy przy Kung­sholms­ga­tan. Zaczy­nają od prze­słu­cha­nia tego, kto może naj­wię­cej powie­dzieć, bo naj­wię­cej widział. Opi­suje się czło­wieka dokład­nie, a potem jesz­cze raz wszystko powta­rza. Wtedy docho­dzą nowe szcze­góły. Jeśli trzy­mamy się chro­no­lo­gii…

Annika wie­działa, że mówi tro­chę bez ładu i składu, ale słowa po pro­stu same pły­nęły, jakby puściła jakaś tama. Jans­son słu­chał, kiwał głową i zacią­gał się papie­ro­sem. Tego wła­śnie było jej trzeba.

– Potem popro­sili, żebym na kwa­drans poszła na kawę. Kiedy wró­ci­łam, facet przy kom­pu­te­rze miał już gotowy rysu­nek. Kazał mi powie­dzieć, co według mnie jest nie tak. Powie­dzia­łam, że fry­zura, a on się roze­śmiał i stwier­dził, że dzie­więć na dzie­sięć kobiet zaczyna wła­śnie od tego. Potem wska­zy­wa­łam kolejne rze­czy, które mi nie paso­wały, dla­tego to tyle trwało…

– A facet sie­dział i ryso­wał różne nosy?

Annika wypiła łyk zim­nej już kawy i pokrę­ciła głową.

– Mają spe­cjalny pro­gram, kil­ka­set róż­nych nosów. Można je dowol­nie zmie­niać, powięk­szać, zmniej­szać…

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki