- promocja
Tożsamość płciowa - ebook
Tożsamość płciowa - ebook
Wspieraj i celebruj tożsamość swojego dziecka! Pomoże ci w tym nasz poradnik dla rodziców.
Wizja rozmowy o tożsamości płciowej z dzieckiem może się wydawać przytłaczająca, jednak dzięki odpowiednim wskazówkom możesz nawiązać zdrową, otwartą komunikację i stworzyć afirmujące środowisko. Nieważne, czy twoje dziecko jest cispłciowe, różnorodne płciowo, transpłciowe, czy wciąż nie jest pewne swojej tożsamości – w przewodniku znajdziesz praktyczne rady i strategie, które pomogą ci zaakceptować je takim, jakie jest, i wspierać w okresie poprzedzającym dojrzewanie.
Po pierwsze: podstawy
Odświeżysz swoją wiedzę z zakresu tożsamości płciowej i jej rozwoju, ról płciowych i ekspresji płciowej, a także odpowiednią terminologię.
Anegdoty i porady
Poczujesz się pewniej dzięki sprawdzonym i skutecznym strategiom, odpowiedziom na najczęściej zadawane pytania oraz historiom innych rodziców, z którymi możesz się utożsamić.
Najważniejsze tematy
Nauczysz się, jak wyzbyć się osobistych uprzedzeń, nawiązać i podtrzymać otwartą komunikację oraz podążać za dzieckiem – nie tylko w kwestiach związanych z tożsamością płciową.
Tavi Hawn ma licencję klinicznego pracownika socjalnego i ponad dwunastoletnie doświadczenie w pracy z dziećmi różnorodnymi płciowo oraz transpłciową młodzieżą i dorosłymi. Jest osobą wielorasową, rdzennie amerykańską, two-spirit i niebinarną. Jest także rodzicem wspaniałego małego człowieczka i z pokorą uczy się nowych lekcji, których udziela jej rodzicielstwo.
Kategoria: | Psychologia |
Zabezpieczenie: |
Watermark
|
ISBN: | 978-83-8252-396-6 |
Rozmiar pliku: | 1,0 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Dziękuję, że czytasz ten przewodnik! Powodów twojej decyzji może być wiele. Może chcesz się dowiedzieć, jak zapewnić swojemu dziecku zdrową, bezpieczną przestrzeń, w której samo będzie mogło dojrzeć do swojej prawdziwej tożsamości płciowej. Może przypuszczasz, że twoje dziecko jest osobą różnorodną płciowo, i potrzebujesz pomocy w procesie uczenia się, co to właściwie znaczy i jak radzić sobie w sytuacjach społecznych. Może wiesz już na pewno, że twoje dziecko jest transpłciowe, i chcesz je wspierać. A może czytasz to jako terapeut_ka, lekarz_ka, nauczyciel_ka – w pracy masz do czynienia z różnymi rodzinami i chcesz jak najlepiej rozumieć ich wyzwania, a przy okazji móc podzielić się z nimi zbiorem rzetelnych materiałów edukacyjnych.
Zagadnienie tożsamości płciowej może wydawać się przytłaczające, a czasem nawet budzić strach. Nie ma w tym nic złego. Niniejszy przewodnik ma wychodzić naprzeciw oczekiwaniom czytelników i czytelniczek, niezależnie od tego, ile już wiedzą na ten temat, i przekazywać nowe informacje w przyswajalnym tempie. Książka jest przeznaczona dla wszystkich rodziców i opiekunek_ów – nieważne, czy twoje dziecko jest cispłciowe, różnorodne płciowo, transpłciowe, czy na razie nie wiesz, jak się identyfikuje.
Niektóre kwestie poruszone w przewodniku dotyczą wychowania dzieci w każdym wieku, ale większość treści skupia się na najmłodszych, jeszcze przed okresem dojrzewania. Przydatne materiały dla osób nastoletnich znajdziesz na stronie 153.
Tożsamość płciowa to indywidualne i wewnętrzne poczucie własnej płci, niezależne od posiadanych części ciała ani jakichkolwiek zewnętrznych oznak. Tożsamość płciowa jest jednym z elementów składających się na nasze pełne, całe ja. To ważne, żeby szanować i afirmować tożsamość płciową każdej osoby, ponieważ to część naszego jestestwa. Nie uznając czyjejś tożsamości płciowej, możemy zranić drugą osobę i wywołać wiele problemów. Wiem na pewno, że nikt z nas nie chce krzywdzić innych – dlatego czytacie tę książkę!
Jako osoba terapeutyczna i udzielająca konsultacji na poziomie krajowym, mam doświadczenie pracy z wieloma rodzinami, a także edukator_kami i innymi specjalist_kami zajmującymi się dziećmi i młodzieżą. Jako osoba pochodzenia rdzennego, która opisuje swoją tożsamość płciową za pomocą terminów takich, jak „transpłciowa”, „niebinarna” i „_two-spirit_”, wykorzystuję w pracy moje osobiste doświadczenia. Dawniej określałom swoją tożsamość jako „genderqueer”; podaję ten przykład, żeby pokazać, jak nasze zrozumienie lub sposób mówienia o płci może się rozwijać i zmieniać z czasem. W moim przypadku ten termin nie był „nieprawidłowy” na określenie mojej płci, ale teraz posługuję się innymi, bardziej adekwatnymi. Z zaszczytem i radością wspieram rodziców różnorodnych płciowo dzieci i młodzieży w podróży przez rozwój tożsamości płciowej, który w każdym przypadku przebiega indywidualnie. W niniejszej książce prezentuję koncepcje, perspektywy, strategie i praktyczne ćwiczenia, które od wielu lat pomagają moim klient_kom. Od kiedy samo jestem rodzicem, jeszcze lepiej rozumiem, jak bardzo takie informacje są potrzebne osobom, które chcą jak najlepiej wspierać swoje dzieci.
Przewodnik został skonstruowany tak, żeby każdy rozdział stanowił podbudowę dla kolejnych, ale jednocześnie żeby osoba czytająca mogła przeskakiwać do interesujących ją fragmentów albo wracać do już przeczytanych treści. W rozdziale 1 wyjaśniam podstawowe pojęcia i terminy, takie jak „różnorodność płciowa”. Być może nie są to dla ciebie nowe informacje (chociaż nigdy nie zaszkodzi mała powtórka), a może jednak czegoś się dowiesz. Omawiam rozmaite tożsamości płciowe, a także kwestie ról płciowych i dysforii. Rozdział 2 dotyczy rozwoju tożsamości płciowej oraz różnic między tożsamością a ekspresją płciową. Po jego przeczytaniu będziesz lepiej się orientować, jak przyjąć z otwartymi ramionami prawdziwe ja swojego dziecka i afirmować jego tożsamość płciową. W części II przyglądam się szerzej rodzicielstwu, wprowadzając rozmaite koncepcje, podejścia i strategie. Dzięki temu możemy się dowiedzieć, które nasze przekonania i doświadczenia mogą okazać się przydatne. Materiał zawarty w tej części książki ma nam pomóc zastanowić się nad tym, jak chcemy wywiązywać się ze swojej roli rodzica lub opiekuna, i przećwiczyć te zachowania w praktyce. W części III zgłębimy strategie związane z afirmowaniem tożsamości i ekspresji płciowej, na przykład to, jakie pytania zadawać i jak podążać za dzieckiem. Dostaniesz wskazówki i sugestie, jak budować w domu atmosferę wsparcia i jak przygotować się na okres dojrzewania, a także instrukcje, co należy wziąć pod uwagę, jeśli dziecko zdecyduje się na tranzycję społeczną. W części IV odpowiadam na pytania najczęściej zadawane przez rodziców dzieci i młodzieży. Pytania te mogą dotyczyć kwestii nieporuszonych we wcześniejszych rozdziałach, między innymi dotyczących starszych dzieci. Na końcu załączam listę przydatnych materiałów i bibliografię.
Istnieją sprzeczne opinie co do zapisywania terminów takich jak „trans”, „interpłciowy” i podobnych dużą literą; rozumiem i przyjmuję wszystkie punkty widzenia w tej sprawie. W mojej książce postanowiłom stosować pisownię małą literą, zgodnie z najnowszymi zaleceniami bloga Radical Copyeditor, ponieważ transpłciowa_y/trans nie zawsze opisuje tożsamość, zwykle też nie odnosi się do konkretnej płci.
Mam nadzieję, że ta książka doda ci odwagi i pewności siebie, zaszczepi nowe idee i wzmocni twoją determinację, żeby zapewnić swojemu dziecku wsparcie i afirmować jego tożsamość, bo to przyczynia się do dobrostanu młodego pokolenia. Być może ten przewodnik nie odpowie na wszystkie twoje pytania i nie zaspokoi potrzeb każdej osoby czytającej, ale myślę, że stanowi dobry punkt wyjścia do dalszej lektury, rozmów i zgłębiania tematu na własną rękę. Miłej podróży!
CZĘŚĆ I
ZACZNIJMY OD PODSTAW
W pierwszej części książki poruszymy kwestie tożsamości płciowej, terminologii dotyczącej ról płciowych, rozwoju tożsamości płciowej, ekspresji płciowej oraz akceptacji autentycznego ja. Takie tam drobiazgi, co? Nie martw się, będziemy omawiać to wszystko po kolei, stopniowo przechodząc od idei prostych do tych bardziej skomplikowanych.
Możliwe, że już orientujesz się w podstawach – i dobrze! Myślę jednak, że nawet jeśli identyfikujemy się jako osoby różnorodne płciowo lub transpłciowe, warto się upewnić, że te idee są w nas mocno zakorzenione, i podążać dalej naszą indywidualną ścieżką „oduczania się” (wyzwalania spod dominujących w dyskursie głównego nurtu idei i wartości, które zostały nam narzucone).
1
Tożsamość płciowa: kurs podstawowy
Wtym rozdziale zaprezentujemy przegląd podstawowych koncepcji związanych z tożsamością płciową. Omówimy różnicę między tożsamością płciową a przypisywaną płcią biologiczną i kulturową, weźmiemy pod lupę role płciowe, przyjrzymy się różnym tożsamościom płciowym i wyjaśnimy, czym jest dysforia płciowa. Niebinarność płciowa ma długą historię w kulturach na całym świecie, zachęcam więc do samodzielnego pogłębienia wiedzy na interesujące cię tematy.
Zrozumieć tożsamość płciową
Nie wszyscy równie często słyszymy konkretne terminy i czytamy o danych koncepcjach. Ponadto wciąż jesteśmy w trakcie zmieniania dominującego przekazu społecznego w kwestii płci i seksualności, więc przyswojenie sobie wszystkich tych nowych pojęć może wymagać wielokrotnego zetknięcia się z nimi. Być może będziesz potrzebował_a kilkakrotnie przeczytać ten rozdział – i nie ma w tym nic złego!
TOŻSAMOŚĆ PŁCIOWA to indywidualne i wewnętrzne poczucie własnej płci, niezależne od posiadanych części ciała ani jakichkolwiek zewnętrznych oznak. EKSPRESJA PŁCIOWA obejmuje cały zestaw sposobów, na jakie dana osoba może społecznie wyrażać swoją tożsamość płciową. Do tego zestawu należą między innymi imię, stosowane zaimki i rodzaj gramatyczny, fryzura, makijaż lub jego brak, akcesoria, styl ubioru, sposób bycia. Tożsamości płciowych jest bardzo wiele i leżą na SPEKTRUM. Żeby lepiej zrozumieć, czym różnią się od siebie te pojęcia, spróbuj zacząć od siebie. Z jaką płcią się utożsamiasz? W jaki sposób wyrażasz swoją tożsamość płciową na zewnątrz?
W naszym społeczeństwie noworodkom przypisuje się płeć kulturową na podstawie postrzeganej „płci biologicznej” (tj. na podstawie wyglądu genitaliów). Z tego powodu te dwa rodzaje płci wrzuca się do jednego worka i społeczeństwo głównego nurtu opiera się na binarnym podziale – płeć, zarówno biologiczna (_sex_), jak i kulturowa (_gender_), może być albo męska, albo żeńska. Ale nawet w kontekście biologicznym istnieją więcej niż dwie płcie. Taki podział nie bierze pod uwagę osób posiadających cechy interpłciowe. W chwili, kiedy piszę tę książkę, wyróżnia się ponad 24 rozpoznane cechy interpłciowe, jedne związane ze strukturą hormonalną czy chromosomalną, inne z narządami rozrodczymi, jeszcze inne – z genitaliami. To naturalnie występujące cechy, które można znaleźć także u zwierząt czy roślin. Zamiast uznawać je za anomalię, przyjmujemy do wiadomości, że istnieją więcej niż dwie kategorie cech płciowych. Chcę tu mocno podkreślić, że tożsamość transpłciowa nie ma źródeł w interpłciowości. Jeśli jednak zaakceptujemy dowody na to, że binarny podział nie jest w biologii regułą, możemy uznać, że tożsamość płciowa także nie jest binarna ani zależna od cech fizycznych. Ponieważ społeczeństwo powszechnie zrównuje ze sobą płeć biologiczną i kulturową, noworodkom przypisuje się zwykle płeć kulturową odpowiednią do płci biologicznej. Jednym z głównych założeń tej książki jest zakwestionowanie tych koncepcji: że istnieją tylko dwie płcie biologiczne i kulturowe i że możemy założyć, jaką płeć kulturową będzie miało dziecko, na podstawie badania USG (przed narodzinami) albo wizualnej oceny przez położnika lub położną w chwili narodzin. Jeśli po raz pierwszy stykasz się z tą informacją, weź głęboki wdech. Odłóż książkę i daj sobie czas, żeby to przyswoić.
Wiadomo też, że historycznie w wielu kulturach na całym świecie nie postrzegało się i nie postrzega płci kulturowej jako związanej z genitaliami czy innymi częściami ciała. Płeć wynika w nich raczej z esencji, energii; w dziecko może wcielić się dusza przodka lub przodkini i wtedy dziecko przejmuje jego lub jej płeć; może też być tak, że samo powie o swojej tożsamości płciowej, kiedy będzie o niej wiedziało. W większości tych kultur uznawano i uznaje się także więcej niż dwie płcie, a przedstawiciele_lki trzeciej bądź czwartej płci cieszą się wysoką pozycją w społeczności lub pełnią funkcje religijne.
Orientacja seksualna dotyczy pociągu romantycznego lub seksualnego. Ważne, żeby pamiętać, że osoba o danej tożsamości płciowej może identyfikować się z dowolną orientacją seksualną. Na przykład transkobieta może być homoseksualna, heteroseksualna, panseksualna, aseksualna lub dowolnej innej orientacji. Jaka jest twoja orientacja seksualna? Od kiedy wiesz, jakiej jesteś orientacji?
Rola ról płciowych
Role płciowe to inaczej oczekiwania społeczne wobec osoby o przypisanej płci biologicznej i kulturowej: jak powinna wyglądać i się zachowywać, czym się interesować. Role płciowe nie mają charakteru uniwersalnego, a wynikają z danej kultury, miejsca i czasu.
Od początku XIX do połowy XX wieku w Stanach Zjednoczonych i Europie media, osoby publiczne i naukowcy kładli duży nacisk na promocję silnego zróżnicowania wyglądu kobiet i mężczyzn. Wiązało się to także z próbami zróżnicowania wyglądu osób białych i czarnych, rdzennych Amerykanów_ek i innych osób kolorowych. W ramach tego przekazu próbowano narzucać społeczeństwu role płciowe wynikające z przekonań europejskich purytanów. We wcześniejszym okresie historii role te narzucano zniewolonym Afrykan_kom i rdzennym Amerykan_kom, nierzadko bardzo brutalnie. Należy pamiętać, że niektóre grupy etniczne i kulturowe w Stanach Zjednoczonych zdołały mimo wszystko zachować tradycyjne podejście do płci; nie wszyscy mieszkający w jednym kraju w ten sam sposób postrzegają role płciowe.
Stereotypy te pogłębiły się jeszcze w latach czterdziestych XX wieku, kiedy producenci zabawek wpadli na pomysł, jak nakłonić rodziców, żeby kupowali dwa razy więcej zabawek: reklamowali dane produkty jako „chłopięce” lub „dziewczęce”. Wykorzystywali do tego celu kolory niebieski i różowy. Zabawki przeznaczone dla chłopców miały związek ze stereotypowo przypisywanymi im cechami i skłonnościami, takimi jak rywalizacja, agresja, zamiłowanie do aktywności fizycznej i konstruowania, rozwój umiejętności poznawczych itp. W rezultacie oferowano im sprzęt sportowy, samochodziki, ciężarówki, wozy strażackie, figurki żołnierzy, zabawkowe pistolety, klocki i zestawy młodego naukowca. Z kolei dziewczynki miały już od najmłodszych lat uczyć się opieki nad dziećmi i dorosłymi, ćwiczyć zabiegi kosmetyczne i ładnie wyglądać. Wśród „dziewczęcych” zabawek można więc było znaleźć lalki (Barbie, księżniczki, bobasy, papierowe laleczki do ubierania), pluszowe maskotki, kostiumy do przebieranek, takie jak stroje pielęgniarki, spódniczki baletowe i czarodziejskie różdżki, a także zestawy do robótek ręcznych.
Jak wynika z najnowszych badań, chociaż od lat pięćdziesiątych XX wieku kobiety coraz liczniej uczęszczały na uczelnie wyższe i zasilały szeregi siły roboczej, to wzrost ten w wielu wypadkach nie doprowadził do zrównania płac z mężczyznami ani zwiększenia liczby kobiet na stanowiskach kierowniczych; dotyczy to zwłaszcza kobiet kolorowych. Wciąż występuje także nierówny podział prac domowych, co świadczy o żywotności stereotypu, że dziewczynki i kobiety są „naturalnie bardziej predysponowane” do opieki nad dziećmi i ogniskiem domowym. Utrzymuje się również przekonanie, że mężczyźni nie powinni interesować się opieką nad dziećmi czy większością obowiązków domowych.
Czy przypominasz sobie przykłady takich sytuacji z własnego doświadczenia?
Stereotypy te są podtrzymywane w większości dziedzin życia społecznego, i to w zatrważającym stopniu. Wystarczy przejść się do sklepu z zabawkami albo z ubraniami dla dzieci, odwiedzić przedszkole czy podstawówkę, obejrzeć program telewizyjny dla dzieci (swoją drogą dotyczy to także większości treści dla dorosłych), żeby natrafić na przekaz o tym, co to znaczy chłopiec, a co dziewczynka, jak wyglądają i co lubią. Przy tak wszechobecnym przekazie nie dziwi, że dzieciom trudno iść pod prąd głównego nurtu. Skoro dzieci nie mają regularnej styczności z różnorodnymi rolami, ekspresjami i tożsamościami płciowymi, skąd mają wiedzieć, jakie opcje są dla nich dostępne?
Socjalizacja nie determinuje tożsamości płciowej danej osoby (pamiętaj, że jest to wewnętrzne poczucie), ale może utrudnić lub ułatwić identyfikację i uznanie własnej tożsamości płciowej.
Co oznacza określenie „różnorodność płciowa”?
Określenie RÓŻNORODNOŚĆ PŁCIOWA dotyczy osób, które poszerzają rozumienie ekspresji, ról i tożsamości płciowej poza stereotypowe normy społeczne. Osoby różnorodne płciowo nie muszą być transpłciowe. OSOBY TRANSPŁCIOWE (w skrócie „trans”) to ogólne określenie osób, którym przy urodzeniu oznaczono płeć inną niż odczuwalna (tj. niezgodną z tożsamością płciową). Niektóre osoby należące do szerszej grupy trans nie określają się jako „transpłciowe”. Mogą identyfikować się na przykład jako osoby „genderfluid”, „genderqueer” lub „niebinarne”. Niektórzy stosują też terminy przypisane danej kulturze, żeby podkreślić nierozerwalność swoich dwóch tożsamości – np. _winkte_ (Lakotowie), _mahu_ (rdzenni mieszkańcy Hawajów i Tahiti), _two-spirit_ (rdzenni Amerykanie), _kothi_ (Indusi), _tchinda_ (mieszkańcy Wysp Zielonego Przylądka). Każda osoba powinna móc określać się terminem odpowiednim dla jej kultury, a terminy te nie są przeznaczone dla ludzi spoza niej. Inne osoby mogą korzystać z wyrażeń „kobieta z doświadczeniem transpłciowości” lub „mężczyzna z doświadczeniem transpłciowości”, jeżeli chcą podkreślić, że najważniejszą tożsamością jest dla nich „kobieta” lub „mężczyzna”, ale mają też doświadczenie transpłciowości.
Przegląd tożsamości płciowych
Język nieustannie się zmienia, tworzą go i kształtują społeczności, które się nim posługują. Nie istnieje jeden wybrany zestaw reguł czy podręcznik „właściwego” języka, ponieważ poszczególne terminy występują w zależności od kontekstu i priorytetów danej społeczności. Wszystkie_cy powinnyśmy_iśmy zachować otwartość na nowe określenia i koncepcje, nawet jeśli należymy do osób różnorodnych płciowo. Chociaż samo bynajmniej nie uważam się za autorytet w dziedzinie języka, poniżej prezentuję przegląd terminów, które powtarzają się w tej książce i z którymi możesz się zetknąć w codziennym życiu.
AGENDER (neutralność płciowa)
Osoba, która nie czuje przynależności do żadnej płci, może określać się także jako „genderfree” czy neutralna płciowo. Osoby agenderowe stosują rozmaite zaimki i mogą, ale nie muszą, poddać się tranzycji społecznej lub medycznej.
BIGENDER (dwupłciowość)
Osoba czująca przynależność do dwóch płci może identyfikować się jako dwupłciowa. U osoby bigenderowej ekspresja obu płci może występować zarówno jednocześnie, jak i naprzemiennie.
CISGENDER (cispłciowość)
Osoba cispłciowa to taka, której tożsamość płciowa odpowiada płci biologicznej oznaczonej przy narodzinach. Słowo to pojawiło się w dyskursie pod koniec lat dziewięćdziesiątych XX wieku i rozpowszechniło w kolejnej dekadzie. Dzięki temu język miał się stać bardziej inkluzywny i sprawiedliwy, chodziło także o zwiększenie świadomości dyskryminacji osób trans.
GENDER NONCONFORMING (nonkonformizm płciowy)
To ogólny termin obejmujący te osoby, których tożsamość lub ekspresja płciowa nie mieszczą się w stereotypowych normach płciowych. Chociaż obecnie popularniejsze stało się określenie „różnorodność płciowa”, niektóre osoby wciąż używają terminu „nonkonformizm płciowy” w stosunku do swojej tożsamości.
GENDERQUEER
Ta tożsamość płciowa istnieje poza podziałem na „męskie” i „żeńskie” lub łączy w sobie męskość i żeńskość. Cząstka „queer” odnosi się do odrzucenia norm społecznych, w tym wypadku do podziału na kobiecość i męskość.
INTERPŁCIOWOŚĆ
Osoby interpłciowe rodzą się ze zróżnicowanym zestawem biologicznych cech płciowych, niemieszczącym się w binarnym podziale na męskie i żeńskie; mogą być to cechy anatomiczne, chromosomowe lub hormonalne. Osobom interpłciowym przypisuje się zwykle w chwili urodzenia płeć męską lub żeńską, a w przeszłości, jeszcze w dzieciństwie, poddawano je zabiegom medycznym, żeby dostosować ich ciało do stereotypowego wyglądu kobiety/mężczyzny. Praktyka ta została oprotestowana przez działaczy_ki na rzecz osób interpłciowych i dzisiaj coraz więcej ludzi rozumie, że nie jest to zaburzenie medyczne. Niektóre osoby interpłciowe identyfikują się jako trans, ale nie wszystkie.
NIEBINARNOŚĆ
Ten ogólny termin obejmuje cały wachlarz tożsamości płciowych innych niż „męska” i „żeńska”. Do niebinarnych tożsamości płciowych należą na przykład „demi-girl” (częściowo, ale niecałkowicie dziewczyna), „genderqueer” (ani kobieta, ani mężczyzna lub połączenie różnych płci) czy „polygender” (trzy lub więcej tożsamości płciowych, występujących równolegle lub w różnych okresach życia). „Niebinarność” to także określenie konkretnej tożsamości płciowej. W takim użyciu oznacza płeć inną niż męska lub żeńska lub połączenie tych dwóch płci. Osoby niebinarne mają różnorodne ekspresje płciowe; niektóre używają skrótu „enby” (NB).
OMNIGENDER (wszechpłciowość)
Osoba omnigenderowa identyfikuje się z mieszanką różnych płci lub z połączeniem wszystkich płci. Podobne znaczenie ma termin „pangender”.
TRANSPŁCIOWOŚĆ
Transpłciowość to ogólne określenie obejmujące osoby, których tożsamość płciowa nie odpowiada płci biologicznej oznaczonej przy urodzeniu. Niektóre osoby spod parasola trans mogą nie określać samych siebie jako transpłciowych.
TWO-SPIRIT
_Two-spirit_ to termin używany przez niektóre osoby rdzennie amerykańskie na określenie swojej tożsamości w kontekście pochodzenia etnicznego. Może odnosić się do tożsamości płciowej lub seksualnej i – jak wspomniano wcześniej – nie przystaje do zachodnich czy europejskich standardów płci i seksualności.
Powszechne mity o tożsamości płciowej
Istnieje wiele błędnych przekonań na temat tożsamości płciowej. Mity te będą się utrzymywać, jeśli w naszych szkołach, dzielnicach, rodzinach i społecznościach nie stworzymy przestrzeni, w których dzieci będą miały kontakt z osobami o różnorodnych tożsamościach i ekspresjach płciowych, a o różnorodności płciowej będzie się mówiło otwarcie. Wymagać to jednak będzie działania i wysiłku nas wszystkich. Czy jesteś gotowa_owy to zmienić? Sądzę, że tak, skoro jesteś już w tym miejscu przewodnika.
„Nie każdy ma tożsamość płciową”
Ten mit najczęściej słyszę z ust osób cispłciowych (zwanych w skrócie „cis”). Takie błędne przekonanie pojawia się, kiedy ktoś kojarzy tożsamość płciową wyłącznie z osobami trans i nie zdaje sobie sprawy, że sam lub sama też ma taką tożsamość. Wiele osób cis mówiło mi, że nigdy nie zastanawiały się nad swoją tożsamością płciową, bo zawsze odpowiadała ona płci biologicznej i kulturowej, którą przypisano im przy narodzeniu. Ale fakt, że ktoś nie myśli o swojej tożsamości płciowej ani nie odczuwa w związku z nią dyskomfortu, nie oznacza, że tej tożsamości nie ma. Niektórzy także błędnie interpretują określenia w rodzaju „agender” czy „neutralność płciowa” jako odnoszące się do braku tożsamości płciowej.
„Rodzice mają wpływ na tożsamość płciową swoich dzieci”
Takie przekonanie zdaje się ignorować fakt, że tożsamość płciowa to wewnętrznie, głęboko odczuwana identyfikacja z daną płcią. Nie mogą tworzyć jej ani kształtować czynniki zewnętrzne. Rodzice i opiekunki_owie mogą mieć wpływ na to, jak szybko dziecko odkryje swoją tożsamość płciową, lub przyczynić się do nasilenia objawów dysforii poprzez nieuznawanie tożsamości odczuwanej przez dziecko, ale nie jest to równoznaczne z wpływem na samą tożsamość. Zdarza mi się, że rodzice i krewni, z którymi pracuję, pytają: „Czy zrobiłem_am coś nie tak?”, kiedy ich dziecko dokonuje coming outu jako osoba trans. To oznacza, że: a) być może wciąż uważają, że transpłciowość jest nienormalna; b) są błędnie przekonani, że rodzic lub opiekun_ka może wpłynąć na tożsamość płciową dziecka. Mit ten może mieć korzenie w przestarzałych transfobicznych teoriach, według których u podstaw różnorodności płciowej leżał „brak męskich/kobiecych wzorców” itp. Nikt nie może spowodować zmiany tożsamości płciowej innej osoby. Rodzic może tylko postanowić, że będzie aktywnie wspierać i afirmować swoje dziecko niezależnie od jego tożsamości.
„Dzieciaki zmieniają tożsamość płciową, bo naoglądały się czegoś w internecie”
Ten mit ma korzenie w przekonaniu, że transpłciowość jest „modna”, a skoro twoje dziecko tak nagle (z pozoru) dokonało coming outu, to powodem na pewno było coś, co przeczytało w mediach społecznościowych. Ideę tę promuje między innymi artykuł z 2018 roku o rzekomym zjawisku „nagłego ataku dysforii płciowej” . Czasopismo musiało opublikować sprostowanie, w którym powiadomiono czytelników o niskiej jakości i mylących wynikach badania. Wyznawcy tego mitu ignorują fakt, że osoby trans i różnorodne płciowo istniały na całym świecie i we wszystkich kulturach w dziejach. Warto też nawiązać do tego, o czym wspominam wcześniej w tym rozdziale: dzieciom i nastolatkom trudno wyrażać się poza ramami stereotypów i norm, gdyż obawiają się (niebezpodstawnie) negatywnych reakcji i uwag otoczenia. Dzięki internetowi dzisiaj łatwiej niż kiedykolwiek wcześniej można dowiedzieć się czegoś o różnorodności płciowej, więc młodzi ludzie mają lepszy dostęp do materiałów, z którymi mogą się utożsamiać. Większa widoczność i pozytywna reprezentacja osób trans w mediach i popkulturze ułatwia też niektórym decyzję o coming oucie. Nie oznacza to bynajmniej, że czytanie o tożsamości płciowej powoduje zmianę płci; jednak dzieci, kiedy poznają różnorodność płciową w pozytywnym kontekście, to czują, że mogą swobodnie wyrażać swoje prawdziwe ja. O ile też rodzinie może się wydawać, że coming out wydarzył się nagle, o tyle dla młodej osoby może to być zwieńczenie długiej drogi, głośne wyznanie czegoś, o czym już od dawna wiedziała. Niektórym dzieciom rzeczywiście zapala się lampka, kiedy nagle składają w całość fragmenty układanki, ale takie „olśnienie” to element większego procesu.
„Zmiany tożsamości płciowej świadczą o »zagubieniu« młodego człowieka”
Świadomość własnej tożsamości płciowej może się zmieniać z wiekiem, w miarę dojrzewania danej osoby. Dzieci i młodzież mogą posługiwać się różnymi terminami na określenie swojej tożsamości płciowej, a sposoby ekspresji płciowej zmieniają się z czasem. To nie oznacza, że którykolwiek z tych etapów jest nieważny. Częścią procesu oduczania się przekonań o płci wpojonych nam w procesie socjalizacji jest akceptacja zmian i płynności.
„Dzieci są za młode, żeby wiedzieć na pewno”
Często słyszę takie słowa od rodziców i bliskich młodych osób różnorodnych płciowo, a jakoś nigdy od rodzin dzieci cis. Skąd się bierze takie przekonanie? Wynika z podświadomych uprzedzeń względem osób trans i różnorodnych płciowo. Używam określenia „podświadome”, bo wiem, że bliscy, którzy wierzą w ten mit, nie chcą wyrządzić dziecku krzywdy. Musimy jednak zrozumieć, że skoro nie przeszkadza nam, kiedy najmłodsze dzieci są przekonane o swojej cispłciowości, to nie możemy mieć obiekcji w przypadku dzieci trans czy różnorodnych płciowo.
„Wyrośnie z tego”
Rodzice często martwią się, że to tylko faza, że dziecku przejdzie, tak jakby chodziło o nowe hobby, kilkutygodniową zajawkę na nowy rodzaj muzyki albo namiętne oglądanie serialu z gatunku, za którym zwykle nie przepada. To zrozumiałe, że chcieliby wiedzieć, czy mają do czynienia tylko z przelotną fascynacją. Ani jedno spośród setek dzieci, z którymi pracuję, nie przeszło detranzycji społecznej ani medycznej, czyli nie wróciło do płci oznaczonej przy urodzeniu. Tymczasem kiedy osoby trans – zarówno dzieci, jak i dorośli – przerywają tranzycję, widzę, że niemożność zrobienia kolejnego kroku odbija się negatywnie na ich zdrowiu psychicznym. Zdarzało się, że i młodsi, i starsi decydują o zaprzestaniu terapii hormonalnej, ale nie dlatego, że żałują jej rozpoczęcia, tylko zmieniły się ich potrzeby albo preferowany sposób ekspresji płciowej. Fazy u dzieci i młodzieży trwają zwykle kilka tygodni, góra miesięcy, ale dysforia płciowa i świadomość nowej tożsamości płciowej utrzymują się znacznie dłużej.
„Nie chcę, żeby wprowadziło jakieś trwałe zmiany”
Rodzice i opiekunki_owie kochają swoje dzieci i chcą się o nie troszczyć, a nauczono ich, że dzieci nie potrafią podejmować poważnych decyzji, mogących mieć długofalowe skutki. Czują potrzebę chronienia ich przed zrobieniem czegoś, co nie do końca rozumieją. Tymczasem środki leczenia dysforii płciowej u dzieci nie są permanentne. Blokery dojrzewania działają tymczasowo, więc kiedy przestaje się je podawać, zahamowany proces dojrzewania zaczyna przebiegać zupełnie normalnie. Dzieci mogą używać nowego imienia, zaimków i rodzaju gramatycznego, zmienić sposób ubierania się i fryzurę na takie, które będą lepiej pasowały do ich tożsamości. Możesz aktywnie wspierać i afirmować swoje dziecko, respektując jego wybory, podczas gdy ono samo próbuje dojść do tego, jak chce być określane, jakie imię i zaimki najlepiej do niego pasują. Co w tym złego, że wypróbuje kilka różnych imion? Jeśli zahamowanie dojrzewania zapewni ci więcej czasu na przekonanie się, co czuje i przeżywa twoje dziecko, to może mieć niezwykle pozytywne skutki dla waszej rodziny.
ZAPAMIĘTAJ
- Różnorodność płciowa istnieje od zawsze. Różnorodne cechy płciowe występują naturalnie u ludzi, zwierząt i roślin.
- Istnieje wiele terminów na określenie swojej tożsamości płciowej. Mogą występować pewne niuanse znaczeniowe i drobne różnice w tym, jak dwie różne osoby rozumieją dane określenie.
- Większości z nas w procesie socjalizacji wpojono silne przekonania dotyczące tożsamości, ekspresji i ról płciowych, a ich oduczenie się wymaga zaangażowania i ćwiczeń.
- Dysforii płciowej można doświadczać w różny sposób, a tranzycja u każdej osoby przebiega inaczej.
- Zarówno cispłciowe, jak i różnorodne płciowo dzieci mają możliwość odkrycia siebie, swojej tożsamości i preferowanych sposobów ekspresji płciowej.
- Tożsamość płciowa to wewnętrzne, osobiste odczucie, którego nie można tworzyć ani kształtować z zewnątrz.
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki