Wiosenna noc. Zamek z lodu - ebook

1

Cały dom wy­da­wał się inny, bo i oj­ciec, i matka tym ra­zem wy­je­chali. Wy­ru­szyli w drogę dziś rano, za­brali ze sobą cię­żar swo­jej obec­no­ści. Do­brze ich było mieć, lecz mimo wszystko: ode­tchnęło się z ulgą i zo­stało sa­memu. Tak my­ślał czter­na­sto­la­tek Hal­l­stein, wcho­dząc do środka. Na­zy­wał to sa­mot­no­ścią – obec­no­ści sio­stry Sis­sel sie­dzą­cej w tym mo­men­cie w po­koju nie trak­to­wał jako cię­żaru, wprost prze­ciw­nie.

A te­raz mógł ro­bić, co ze­chce.

Po­zwolę so­bie na to.

Sta­nął w sieni, by wy­krzy­czeć, aż się za­trzę­sie stary żółty dom:

Ile jest tego, czego czło­wiek nie wie!

I za­raz po­tem:

Choć wiem wię­cej, niż się ko­muś zdaje!

Tak po­winno się za­wo­łać, gdy się robi, co się ze­chce. Ale nic z tego nie wy­szło, nie wy­do­był głosu. Mimo że miał pełną swo­bodę, by krzyk­nąć na całe gar­dło, aż Sis­sel usły­szy. Przez chwilę dał temu swo­jemu nie­memu wo­ła­niu dzia­łać na sie­bie i całe oto­cze­nie. W grun­cie rze­czy były to słowa, od któ­rych ciarki cho­dzą po ple­cach.

Pa­no­wał pra­wie upał. Przy­szła fala go­rąca i trwała już cztery dni. W su­mie za­le­d­wie wio­sna, ale późna, u progu lata – to­też no­cami było tu ja­sno. Po skwar­nym dniu wła­śnie zmierz­chało. Hal­l­stein miał na so­bie je­dy­nie sprane szorty i zno­szone płó­cienne buty. Jego kroki w sieni nie ro­biły ha­łasu. Za­mie­rzał wejść do Sis­sel, która słu­chała kon­certu ży­czeń – przez pół­otwarte drzwi sły­szał pa­pla­ninę w ra­diu.

Hal­l­stein zo­stał w sieni. Chyba Sis­sel nie była tak cał­kiem sama, jak za­kła­dał: od­wie­dził ją Tore. Miesz­kał nie­da­leko i przy­cze­pił się do Sis­sel, nic no­wego. Znowu przy­szedł, oboje sie­dzieli przed od­bior­ni­kiem ple­cami do drzwi, więc nie wi­dzieli Hal­l­ste­ina. Tore był wy­soki, miał twarz nieco wy­chu­dzoną od na­uki i osiem­na­ście lat. Wła­śnie wró­cił do domu na wa­ka­cje. Sis­sel też miała osiem­na­ście lat, a na so­bie – jak brat – szorty. Wy­cią­gnęła przed sie­bie opa­lone nogi i pół­le­żąc le­ni­wie w fo­telu, zda­wała się mó­wić: Taka jest Sis­sel.

Hal­l­stein to wi­dział.

Na co zwra­cała uwagę? Nie na To­rego. Jemu wolno tu było tylko sie­dzieć. Sis­sel je­dy­nie spra­wiała wra­że­nie roz­le­ni­wio­nej, ale chyba ra­czej na­słu­chi­wała kro­ków. Hal­l­stein miał pew­ność, że ona wciąż na­słu­chuje kro­ków. Chodź, chodź, wejdź do sieni! – ta­kie spra­wiała wra­że­nie.

Kroki Hal­l­ste­ina stały się bez­gło­śne. Za­trzy­mał się. Gdyby wszedł, Tore za­wsty­dziłby się i był nie­za­do­wo­lony – zresztą Hal­l­stein ra­czej nie miał ochoty wcho­dzić, kiedy był tam Tore. Może i Sis­sel by­łaby nie­za­do­wo­lona? Z nią ni­gdy nic nie wia­domo. Pójdę so­bie, po­my­ślał. Ale nie po­szedł.

Zie­lone oko od­bior­nika mi­go­tało ku niemu zimno, od­le­gle i obco. Jak zo­rza po­larna. Cza­ro­dziej­sko, choć to w grun­cie rze­czy była tylko bez­wolna ma­szy­ne­ria. Z gło­śnika do­cho­dziły wszel­kiego ro­dzaju ży­cze­nia lu­dzi.

Poza tym pa­no­wała tu ci­sza. Sis­sel i Tore nie roz­ma­wiali. Na ze­wnątrz także ani wia­tru, ani in­nego dźwięku. Je­dy­nie dom miał w so­bie ukryty po­szum opusz­cze­nia przez uciąż­li­wych do­ro­słych.

Te­raz im to wy­krzy­czę: Wiem dużo wię­cej, niż ko­muś przy­cho­dzi do głowy! To nimi nie­źle wstrzą­śnie.

Nie ru­szył się.

Mogę też wyjść i wró­cić do swo­ich spraw. Na swój dzię­gie­lowy stok. Mogę wyjść, za­stu­kać w ścianę i po­ga­dać z Gu­drun.

Nic z tego nie zro­bił. Oparł się tylko o schody w sieni, cze­ka­jąc nie wia­domo na co, i za­glą­dał do tych dwojga przy ra­diu. Tore mu­siał przyjść dość nie­dawno, bo spy­tał obo­jęt­nie:

– Dużo ład­nych pio­se­nek w kon­cer­cie?

– Uhm – od­po­wie­działa Sis­sel, nie zmie­nia­jąc po­zy­cji.

– E tam, lu­dzie cią­gle so­bie ży­czą tego sa­mego.

– Pew­nie dla­tego tylu słu­cha – skwi­to­wała Sis­sel.

Chyba my­śleli w tym mo­men­cie o czymś in­nym. Tore za­py­tał, nie spusz­cza­jąc z niej oczu:

– Nie zimno tak sie­dzieć?

– Tak są­dzisz?

– Nic nie są­dzę, ale mi się po­doba.

– Do­bra, do­bra, bądź ci­cho – od­parła, ma­cha­jąc nogą. – Bo chyba przy­sze­dłeś słu­chać kon­certu?

– Tak – po­wie­dział Tore.

Hal­l­stein oszu­ki­wał sam sie­bie, że naj­chęt­niej by się te­raz wy­mknął. Nie chciał tak stać i ich pod­glą­dać. Jed­nak gdyby się po­ru­szył, za­uwa­ży­liby to i rów­no­cze­śnie się zo­rien­to­wali, że pod­słu­chi­wał. Więc le­piej da­lej po­stoję, stwier­dził i pil­no­wał ich z lek­kim bó­lem, bo ko­chał Sis­sel.

Kon­cert na­dal mru­czał w tle.

Sis­sel ode­zwała się znowu:

– Przy­suń fo­tel, bę­dziesz le­piej sły­szał.

– Tylko dzieci w to wie­rzą – za­czął Tore, lecz przy­su­nął fo­tel bli­ziutko Sis­sel. Hal­l­ste­inowi rzu­ciło się w oczy, jak szybko to zro­bił. Rów­no­cze­śnie w ra­diu nadali ży­cze­nie od dziecka. Sis­sel po­wie­działa ner­wowo:

– Po­słu­chaj.

– Czego?

– Tego dziecka. To jego ży­cze­nie. Te­raz sie­dzi z głową w gło­śniku.

Sami sie­dzieli przed od­bior­ni­kiem jak dzieci. Nie­dawno przy­su­wali się po­dob­nie do ra­dia w cza­sie pro­gramu dla dzieci. Za­częli się w to ba­wić. Hal­l­stein do­strzegł, że ich to wcią­gnęło.

– W ten spo­sób – rzu­ciło jedno.

– Tak, w ten – pa­dło nie­wy­raźne po­twier­dze­nie.

Spo­tkali się lekko i nie­zręcz­nie mło­dzień­czo gład­kimi czo­łami tuż przy od­bior­niku i na oczach Hal­l­ste­ina. On zaś pa­trzył i czuł, że ten wi­dok jest chyba godny uwagi i do­bry. To spo­tka­nie gład­kich czół i ta ci­sza. Tylko dziw­nie się je ogląda. I jakby mam­ro­ta­nie w du­szy:

Co z tego bę­dzie?

Bo to po­czą­tek.

To gład­kie czoło...

Puls mu przy­spie­szył. Tamci dwoje w fo­te­lach mil­czeli czoło w czoło. Z ra­dia pły­nęła pio­senka na ży­cze­nie dziecka jak pro­ste, czy­ste dzwo­neczki – i do­bie­gła końca.

Po­tem do­bie­gło końca także tamto dru­gie.

– Sis­sel...? – Tore wy­po­wie­dział jej imię z py­ta­niem w gło­sie.

Wy­pro­sto­wała się. Hal­l­stein był go­tów do ucieczki, ale sio­stra nie po­ru­szyła się, więc się uspo­koił, po­chło­nięty tą grą, która, jak wy­czu­wał, za ja­kiś czas rów­nie do­brze sta­nie się jego wła­sną.

Tore za­py­tał ci­cho:

– O co cho­dzi, Sis­sel?

– Nic nie mó­wi­łam – od­parła in­nym to­nem niż po­przed­nio.

Coś się tro­chę po­psuło. Co to mo­gło być? Hal­l­stein nie poj­mo­wał co. Wi­dział, że Tore kła­dzie rękę na Sis­sel. Na gładką, cie­płą skórę. Po­my­ślał w du­chu: gdy­bym to ja zro­bił, po­ło­żył­bym rękę tak lekko jak liść, kiedy spada. Tore za­pewne tak nie zro­bił. W każ­dym ra­zie Sis­sel po­wie­działa:

– Zo­staw.

Tore nie cof­nął ręki tak, jakby się spa­rzył, jed­nak ją cof­nął. Co ta­kiego się na wszyst­kie świę­to­ści po­psuło? I to bez przy­czyny?

– Sis­sel?

– Słu­chaj kon­certu.

– Nie przy­sze­dłem tu dla kon­certu!

– Może i nie, ale skoro już tu wsze­dłeś, po­wi­nie­neś chyba słu­chać.

Wy­da­wało się, że Tore miał prawo się roz­gnie­wać, bo po­wie­dział ostro:

– Więc po co przy­sła­łaś mi tę kartkę? A może i z tego się wy­co­fu­jesz?

Po­trzą­snęła głową.

– Nie chcę być dla cie­bie za­bawką – po­wie­dział groź­nie Tore.

Hal­l­stein po­czuł żar pod sto­pami. Wci­snął się głę­biej w kąt sieni.

– Du­reń – skwi­to­wała Sis­sel.

– Tak mó­wisz?

– Tak, bo gdzieś to prze­czy­ta­łeś, tak się mówi w książ­kach.

– Tak twier­dzisz. Opa­nuj się, Sis­sel. Mam w kie­szeni kartkę od cie­bie – rzu­cił w kie­runku jej wa­bią­cego karku.

– Opa­no­wuję się ze wszyst­kich sił – od­po­wie­działa Sis­sel.

Tore za­drżał tak, że Hal­l­stein to zo­ba­czył. Ręka To­rego opa­dła na nowo.

– Zo­staw, po­wie­dzia­łam!

– Dla­czego? – Głos To­rego po­gru­biał.

– Jesz­cze py­tasz dla­czego?

– Mogę też so­bie pójść – po­wie­dział Tore. – Ale mógł­bym ci naj­pierw spoj­rzeć w twarz?

– Nie za­mie­rza­łeś wyjść?

Tore miał te­raz oka­zję się roz­zło­ścić, jak tego po­trze­bo­wał. Miał też więc prawo szarp­nąć ją za na­gie ra­miona i od­wró­cić ku so­bie.

– Za­cho­wuj się jak czło­wiek!

– Sam się tak za­cho­wuj!

Hal­l­ste­inowi się wy­da­wało, że oni na­prawdę się szar­pią. Nie­mniej przy tej szar­pa­ni­nie wy­glą­dali na szczę­śli­wych. Mię­śnie się na­pi­nały i za­okrą­glały. Mięk­kie łuki i skręty. Wza­jemne przy­cią­ga­nie. Dla Hal­l­ste­ina był to dziwny, nieco cza­ro­dziej­ski wi­dok. Znowu za­po­mniał, że nie ma prawa tu być. Wi­dzieć ich... Ra­dio grało i wtrą­ciło się ele­gancką arią. Po­tem ich usta się spo­tkały, prze­lot­nie.

– Sis­sel.

– Tak?

Tore wy­ją­kał:

– Nie, nic ta­kiego. Ko­cham cię, Sis­sel.

Wzdry­gnęła się. Hal­l­stein też się wzdry­gnął w głębi cie­nia.

– Nie! – rzu­ciła, nie do To­rego, lecz po pro­stu przed sie­bie. – Nie! – po­wtó­rzyła. – Nie mo­żesz. Nie po­wi­nie­neś.

– Czego nie mogę?! – za­wo­łał ob­ru­szony Tore.

– Nie umiem tego po­wie­dzieć. Nie wiem...

– Wi­dzę, że nie znam się na dziew­czy­nach – rzu­cił zgryź­li­wie Tore.

Sis­sel od­parła szybko:

– My­śla­łeś, że się znasz?

– Tak czy owak, pro­si­łaś, że­bym przy­szedł.

– O, wcale nie. Po pro­stu od­czy­ta­łeś to tak, jak na siłę chcia­łeś od­czy­tać – od­pa­ro­wała Sis­sel.

Hal­l­stein pa­trzył na nią z boku. Wi­dział, jak mó­wiąc to, wy­dyma usta. Tore był te­raz na­prawdę zły. Za­py­tał:

– Uwa­żasz, że so­bie nie ra­dzę?

– Nie ra­dzisz z czym?

– Pew­nie z dziew­czy­nami.

– Och nie, ależ skąd! – rzu­ciła Sis­sel. – Ni­gdy mi to nie przy­szło do głowy. No skąd, ty?! – po­wtó­rzyła.

Tore wy­glą­dał na prze­ra­żo­nego. Wpa­trzył się w te wy­dęte, draż­niące usta Sis­sel i wy­krzyk­nął:

– Co się z tobą dzieje?!

Od­po­wie­dzi nie do­stał, więc gwał­tow­nym ru­chem od­wró­cił się do drzwi. Hal­l­stein za­uwa­żył to w porę i wy­biegł bez­gło­śnie na dwór w tych swo­ich płó­cien­nych bu­tach. W biegu usły­szał, jak Sis­sel woła z po­koju:

– Pa­mię­taj, żeby trza­snąć drzwiami, Tore!

– Z tym so­bie po­ra­dzę. Chęt­nie, je­śli chcesz.

Trza­śnię­cie drzwiami za­brzmiało jak strzał – da­leko za Hal­l­ste­inem, który zdą­żył się ukryć za krza­kami w po­bliżu ganku. Przez ga­łę­zie mi­gnął mu Tore scho­dzący szybko po zbo­czu ku szo­sie.2

Gdy tylko Tore znik­nął, na po­dwórku po­ka­zał się Hal­l­stein. Jed­nak nie ru­szył do Sis­sel. Był pod­mi­no­wany, w gar­dle mu za­schło i czuł w nim pa­lący ból. Sis­sel pew­nie sie­dzi tam w domu i jest jej przy­kro. Nie miał siły do niej iść.

Sta­rym zwy­cza­jem przy­sta­nął przy żół­tej ścia­nie domu. Spoj­rzał w górę – czy może Gu­drun z jego bajki jesz­cze raz się po­każe.

Dom stał sa­mot­nie po­wy­żej drogi. Pól upraw­nych tu nie było, je­dy­nie bu­dy­nek z ogro­dem oto­czony nie­wiel­kim tra­wia­stym zbo­czem. Z tyłu te­ren lekko opa­dał w stronę za­gaj­nika – to­też dom był ład­nie po­ło­żony na szczy­cie. Do­okoła rósł przy­ja­zny las li­ścia­sty. Wi­dok stąd roz­cią­gał się na po­bli­ską do­linkę i na prze­ciw­le­głe zbo­cze. To ostat­nie za­bu­do­wa­nia przy dro­dze, która da­lej pro­wa­dziła przez roz­le­gły pu­sty pła­sko­wyż – lub pierw­sze dla tych, któ­rzy przy­by­wali z tam­tej strony. Nie­mniej do lu­dzi nie było da­leko: za­raz za za­gaj­ni­kiem znaj­do­wała się duża wieś.

Ścianę po­ma­lo­wano kie­dyś, dawno temu, na żółto, lecz farba tu i tam się złusz­czyła, a po­nie­waż ma­lo­wa­nia nie po­no­wiono, gdzie­nie­gdzie po­ja­wił się sre­brzy­sty na­lot. Hal­l­stein pod­szedł bli­żej i za­pu­kał zgię­tym pal­cem w ścianę.

Wie­dział, że to z wy­my­śloną Gu­drun jest śmieszne, i za nic nie zro­biłby tego przy świad­kach – ale za­pu­kał po­woli w ścianę i spoj­rzał w górę na otwarte okienko stry­chu, mó­wiąc w du­chu:

Je­steś tam, Gu­drun?

Udało się, od­po­wiedź na­pły­nęła gdzieś z wy­soka i brzmiała szcze­gól­nie zde­cy­do­wa­nie:

Ja­sne...

Wyj­rzyj, bo nie będę wie­dział, czy je­steś taka jak daw­niej, Gu­drun.

I pro­szę, w okienku po­ja­wiła się zna­joma grzywka. Pod nią błysz­czały oczy.

Wej­dziesz na górę i po­wiesz mi do­bra­noc?

Słusz­nie i ład­nie z jej strony – i tak, jak ocze­ki­wał. Szkoda, że nie dało się tego wziąć do­słow­nie. To było po pro­stu coś do­brego, co ist­niało w ustach Gu­drun. Przez cały czas trzy­mała czoło z grzywką i oczy nad pa­ra­pe­tem i nie przy­po­mi­nała żad­nej in­nej dziew­czynki, którą znał. Tak do­kład­nie śle­dziła wszystko, co do­ty­czyło jego, Hal­l­ste­ina: to, co go ra­do­wało, i to, co go zło­ściło. Choćby te­raz. Wy­star­czyło, że po­wie­dział: Tore...

A na gó­rze roz­legł się krótki, zimny śmiech – i to było do­bre.

Ty lu­bisz To­rego? – za­py­tał już pew­nie.

Nie, no Tore...! – od­parła.

Ty też ani tro­chę nie lu­bisz To­rego? – Po­czuł, że mu ulżyło.

On to ta­kie nic – pa­dła od­po­wiedź z okienka. – My­ślę, że to tylko taki na­dęty gów­niarz.

Hal­l­ste­inowi co­raz bar­dziej po­pra­wiał się hu­mor. Ale prze­cież można się było roz­pra­wić z To­rem jesz­cze grun­tow­niej:

A wiesz, Gu­drun, co mu się do­stało?

Nie, co?

Zie­lone ra­diowe oko na karku!... Ale nic nim nie wi­dzi.

Gu­drun śmiała się tak, że pra­wie nie mo­gła prze­stać, i mru­żyła oczy, aż zo­stały z nich tylko wą­ski szparki – do­kład­nie tak jak u Sis­sel, kiedy ta się śmiała.

Po­tem się wy­co­fała. Przez ja­kiś czas już nie była po­trzebna.3

Hal­l­stein się uspo­koił. Przez chwilę wę­szył w po­wie­trzu. Pach­niało desz­czem. Jesz­cze nie spadł, lecz wcze­śniej tego dnia prze­szło kilka cie­płych ulew z grzmo­tami – choć nie przy­nio­sły od­świe­że­nia. Naj­wy­raź­niej miało spaść go wię­cej.

Chmury wi­siały ni­sko, było bez­wietrz­nie i na­dal go­rąco. Wciąż le­piej nie mieć na so­bie za wiele ubra­nia.

Aku­rat taki wie­czór, by pójść na dzię­gie­lowy stok, przy­pa­try­wać się i wą­chać.

Jego wła­sny stok.

Od razu ru­szył w drogę. Jak zresztą cał­kiem czę­sto. Wiele ze swo­ich naj­lep­szych chwil spę­dził wła­śnie tam da­leko.

Na dole przy szo­sie spo­tkał To­rego, który wi­docz­nie zro­bił so­bie po­stój. Czyżby za­my­ślał wró­cić na górę do Sis­sel?

Hal­l­stein za­trzy­mał się nie­chęt­nie, nieco spe­szony, bo dla niego było to tak ży­wio­łowe i na­tu­ralne, gdy przed chwilą wy­kpi­wał To­rego, przy­da­jąc mu na karku zie­lone ra­diowe oko.

– Co tu ro­bisz? – za­py­tał Tore, któ­remu nie przy­szło na myśl, że w jego ustach brzmi to tro­chę dziw­nie.

– Miesz­kam – od­parł Hal­l­stein, jakby się zwra­cał do ob­cego. – Coś się dzieje z Sis­sel? – ce­lowo za­py­tał To­rego, pa­trząc mu pro­sto w oczy.

Tore wy­glą­dał na za­że­no­wa­nego i gniew­nego.

– Sis­sel so­bie po­ra­dzi – po­wie­dział krótko. – Nie mu­sisz się w to mie­szać.

– Więc dla­czego nie wra­casz do domu?

– Nie wci­naj się, po­wie­dzia­łem. Po co tak ła­zisz i na­pa­dasz lu­dzi jak plaga?

Hal­l­stein do­brze wie­dział, jaki ma po temu po­wód, lecz nie dało się go ująć w słowa.

– Zejdź ze mną na Mo­kry Stok – ode­zwał się znie­nacka.

– Po co?

– No... tam jest dużo cie­ka­wych rze­czy.

– My­ślę, że nie dla mnie.

Na­dęty gów­niarz, po­wie­działa Gu­drun. Czy nie pa­so­wało?!

– Nie to nie, jak chcesz... Ale Sis­sel wcale nie jest w to­bie za­ko­chana, nie myśl so­bie! – za­wo­łał Hal­l­stein z od­wagą, ja­kiej w grun­cie rze­czy nie czuł. To było po pro­stu coś, czym na­le­żało ci­snąć w To­rego.

Też się za­wsty­dził, bo Tore od­po­wie­dział nie­ocze­ki­wa­nie po­waż­nie:

– Chyba jed­nak jest.

– Tylko dla­tego, że ona...! – za­czął Hal­l­stein, lecz prze­rwał. Nie mógł po­wie­dzieć, że stał tam i ich pod­glą­dał. Od­wró­cił się i po­szedł. Może Tore bę­dzie się tu krę­cił po krza­kach? Niech mu tam.

Wie­czór ro­bił się co­raz póź­niej­szy, świad­czyły o tym drobne i ra­czej nie­zau­wa­żalne oznaki. Na gra­nicy wio­sny i lata. To miała być cie­pła noc bez ciem­no­ści.

Mo­kry Stok, tak na­zy­wało się to miej­sce.

Hal­l­stein za­trzy­mał się w po­ło­wie.

Po tej stro­miź­nie cie­kła w ukry­ciu woda. Czarna zie­mia utrzy­my­wała wil­goć, nie­które ga­tunki ro­ślin ro­sły na niej jak sza­lone. Ich nie­opa­no­wana plen­ność spra­wiała, że pach­niało tu od­mien­nie niż na in­nych zbo­czach. Trawa i drzewa li­ścia­ste, w tra­wie pełno od­pry­sków ka­mieni po za­po­mnia­nych nie­wiel­kich la­wi­nach. Na sa­mej gó­rze znaj­do­wał się zwie­trzały na­wis skalny. Na tra­wia­stych prze­świ­tach wzno­siły się ogromne dzię­gle – i to one naj­prę­dzej skła­niały Hal­l­ste­ina do prze­by­wa­nia tu­taj tak czę­sto w dzie­cię­cych la­tach. Co go łą­czyło z dzię­gie­lo­wym sto­kiem, nie po­tra­fiłby po­wie­dzieć, po pro­stu uwa­żał te ro­śliny za wspa­niałe, bo jak obce rzu­cają się w oczy ku­li­stymi bal­da­chami na­stro­szo­nych kwia­tów.

Pły­ną­cej wody nie dało się do­strzec, choć ka­mie­nie pra­wie za­wsze były mo­kre. Wil­goć cią­gnęła, ciur­ka­jąc, pro­sto z ziemi i cie­nia.

No i był tu wąż.

Od wielu lat nikt tego węża nie wi­dział. Nie­mniej kie­dyś ktoś go zo­ba­czył i nie za­bił. Te­raz to wąż naj­bar­dziej tu przy­cią­gał i stra­szył. Z każ­dym ro­kiem do­ra­sta­nia Hal­l­stein krą­żył wo­kół tego z wciąż no­wymi po­my­słami.

Gdy się tu przy­cho­dziło, za­wsze miało się w my­ślach węża. O czym­kol­wiek by się poza tym my­ślało, pod spodem ma­ja­czyło coś mrocz­nego i lo­do­wa­tego. Tu­tej­sze mo­kre, czarne ka­mie­nie były ta­kie, bo li­zał je wąż – mo­gło ko­muś przyjść do głowy. Wąż le­żał tu w nocy i je li­zał.

Może się ni­gdy wię­cej nie po­każe, bę­dzie po pro­stu tkwił w jed­nej z wielu ist­nie­ją­cych tu kry­jó­wek i roz­glą­dał się wo­kół przez mi­kro­sko­pijne dziurki.

Do­brze by było prze­stać o nim my­śleć.

Jed­nak Hal­l­stein wła­śnie po­my­ślał:

Je­śli wąż zo­ba­czy mnie teraz...

To co? Nic nie ro­bił. Stał bez ru­chu. Je­śli się po­ru­szał, to ci­cho i ostroż­nie. I znowu sta­wał. Miał gołe kostki i łydki.

Je­śli wąż mnie zo­ba­czy?

Wąż pa­trzy i wi­dzi.

Cały las dzię­gli wy­ra­stał na skło­nie. Słońce oświe­tlało stok z boku, lecz się­ga­jące głę­boko w dół wie­czorne pro­mie­nie i wil­gotny grunt spra­wiały, że ro­śliny do­brze się tu czuły. Cho­ciaż lato było jesz­cze wcze­sne, dzię­gle za­częły przy­bie­rać strojne kształty, pełne sztyw­nego wdzięku w swej tęt­nią­cej ży­wot­no­ści. I wszyst­kie na­le­żały do Hal­l­ste­ina, bo sam strzą­sał na­siona, za­ko­py­wał je bu­tem i udep­ty­wał zie­mię. Dwa lata temu. Te ubie­gło­roczne miały w tym roku je­dy­nie kilka mocno roz­ga­łę­zio­nych li­ści.

Wąż za­legł i ob­ser­wo­wał wszystko, co wzra­stało i na po­wrót wię­dło. Mnie też wi­dział, z cza­sem nie­zli­czone razy. Ale co ja o nim wiem?

Mimo wszystko o czym to się też wie!, po­my­ślał jed­nak i po­zwo­lił, by przed oczami mi­gnęło mu to czy tamto. Z dru­giej strony cza­iło się kłu­cie w sercu: od tego wszyst­kiego, czego się nie wie, a czego dzia­ła­nie tylko się czuje.

Co to ta­kiego?

Nic.

Usiadł na ka­mie­niu. Mo­kry Stok z gę­stwiną traw po­grą­żył się tego po­chmur­nego wie­czoru w mar­twej ci­szy. Liczne zioła od­da­wały swój za­pach wie­czor­nemu po­wie­trzu i tym sa­mym ci­cho od­dy­chały.

Da­leko w dole od czasu do czasu prze­jeż­dżały drogą sa­mo­chody, tylko że ci, któ­rzy w nich byli, nie do­strze­gali Hal­l­ste­ina. Sie­dział wy­soko wśród za­ro­śli i drzew, dźwięk sil­ni­ków szybko za­ni­kał na za­krę­tach. Sa­mo­chody po­ru­szały się przez mo­rze woni i zda się, na­wet tego nie za­uwa­żały.

Czyżby wąż mi się przy­glą­dał?, po­my­ślał Hal­l­stein.

Dzia­łało, jakby mro­wiła skóra. Wy­daje mi się, że mnie ob­ser­wuje przez ma­leńką dziurkę. Tylko pa­trzy.

Za chwilę ode­zwał się do sie­bie:

To pew­nie dla­tego, że mi się przy­gląda.

Za­raz po­tem stwier­dził:

Ob­ser­wuje mnie...

Jak szybko to po­szło. Na­ro­sło do pew­no­ści. Wąż le­żał pod któ­rymś sze­ro­kim li­ściem. Jesz­cze za­nim ten ob­raz się ufor­mo­wał, za­częło się przy­cią­ga­nie.

Chcę stąd iść!

Nie to miał na my­śli, nie chciał od­cho­dzić, chciał czuć to przy­cią­ga­nie, co­raz bar­dziej pra­gnął po­czuć ten dziwny urok, który, jak mu się zda­wało, rzu­cał się na niego z kry­jówki pod li­śćmi.

Spró­buj wstać i od­wró­cić się ple­cami, po­wie­dział do sie­bie i się prze­mógł.

Czy on sam to wy­my­ślił? Już w to wąt­pił. Nic też na to nie wska­zy­wało – czuł się spę­tany i nie były to bo­le­sne pęta. Poza tym za­częło się tu ko­ły­sać i dzwo­nić. Bez­dź­więcz­nie. Mimo to były to dzwo­nie­nie i ko­ły­sa­nie, i za­cza­ro­wana pieśń. Na jego wła­snym stoku.

Zro­biło się jesz­cze dziw­niej. Hal­l­stein do­strzegł dzię­giel, który za­czął krę­cić się w kółko, aż roz­wi­chrzyły się bal­da­chy kwia­tów – i rap­tem zdo­był pew­ność, gdzie leży wąż. Tam w gó­rze. Wła­śnie tam. Nie spusz­czał oczu z tego miej­sca. Kilka kę­pek trawy. Tam w środku był wąż i tam na­le­żało pójść...

Hal­l­stein drżał i z ra­do­ści, i ze stra­chu. Uwię­ziony.

Wsta­waj! Te­raz!

Tak...

Pod­niósł się sztywno z ka­mie­nia. Sta­wiał krót­kie, chwiejne kroki. Uda­jesz!, sta­rał się so­bie wmó­wić. Nie, nie, nie udaję. Wpa­trzył się w kępkę trawy. To było prze­śliczne – bal­da­chy dzię­gli krę­ciły się jak koła, jak suk­nie w tańcu.

Pod­szedł bli­żej.

Te­raz moje oczy za­czy­nają pa­lić, wmó­wił so­bie.

W tej sa­mej chwili oczy za­pło­nęły. Za­pie­kły. A więc chyba sta­nie się to wkrótce. Oczy ro­biły się co­raz bar­dziej nie­ustę­pliwe, co­raz go­ręt­sze – jakby z ła­two­ścią po­tra­fiły znisz­czyć i po­chło­nąć to, na co pad­nie wzrok. Był tuż nad kępą trawy i jakby za­mie­rzał w nią wejść – ale nie, kępa pę­kła i się roz­pa­dła.

Ja­kiś ruch w tra­wie? Jak by chciał, żeby tak było. Miał wra­że­nie, że kilka źdźbeł się chwieje i znowu za­miera w bez­ru­chu. Wszystko znik­nęło. Bal­da­chy nie krę­ciły się w kółko. Nic nie śpie­wało ani się nie ko­ły­sało. Nic też nie było prze­śliczne. Po­czuł się wy­mę­czony i pu­sty. Spo­cił się, co spraw­dził, do­tknąw­szy twa­rzy.

Tup­nął nogą w zie­mię i tro­chę się za­to­czył. Nikt nie był tego świad­kiem. A cze­goś ta­kiego nie można ni­komu opo­wie­dzieć. Na­wet Sis­sel.

Nie, to wszystko, co ja...

O Sis­sel też, do­dał, chcąc skie­ro­wać my­śli na inny tor.

•

W głębi do­liny pod zbo­czem ja­śniało od in­ten­syw­nie zie­lo­nej trawy. Piękna mała rów­nina usiana za­gaj­ni­kami brzo­zo­wymi i chru­śnia­kami. Tam w dole wy­le­gły wiel­kie czarne śli­maki, skoro tu pach­niało desz­czem.

W nie­ru­cho­mym jak ta­fla stawu po­wie­trzu za­no­siło się na deszcz. Tu wo­kół roz­pie­rał się dzię­giel. Co kryło się w kę­pach pod jego li­śćmi? Dziw­nie było tkwić w cen­trum tego.

Hal­l­stein wy­pu­ścił z ręki to, co w niej trzy­mał, za­giął palce za ple­cami i w swym baj­ko­wym świe­cie czy­nił drobne ta­jem­ni­cze znaki.

– Za dzię­giel, śli­maki i deszcz – rzu­cił bez­gło­śnie.

Mu­siał wra­cać do Sis­sel, która pła­kała w domu.4

Za­nim tam jed­nak do­tarł, na nowo sta­nął twa­rzą w twarz z To­rem. Ten wy­szedł zza kępy drzew i spy­tał:

– Co tu ro­bisz?

To samo głu­pie py­ta­nie co po­przed­nio. Hal­l­stein nie zdo­był się na od­po­wiedź.

– Wra­casz do domu do Sis­sel? – do­rzu­cił Tore.

– Pew­nie tak. O co cho­dzi?

– Mo­żesz ją ode mnie po­zdro­wić.

Tego aku­rat Hal­l­stein się nie spo­dzie­wał, więc szybko ski­nął głową, że to zrobi. Po­tem się ze­zło­ścił.

– Bę­dziesz się tu dziś wie­czo­rem krę­cił po la­sku? – za­py­tał nie­przy­jaź­nie.

Tore tylko się ucie­szył i od­parł:

– Tak, może ja też.

– My­ślisz, że Sis­sel się to spodoba! – rzu­cił Hal­l­stein na chy­bił tra­fił.

– Spa­ce­ruję tu, jak sam chcę – po­wie­dział Tore. – Do­kład­nie tak, jak chcę, nie­za­leż­nie od cie­bie.

– Nie chcemy, że­byś się tu krę­cił! – za­wo­łał Hal­l­stein.

– Sis­sel chce – od­parł Tore, ki­wa­jąc głową w wy­jąt­kowo draż­niący spo­sób. – Po­zdrów ją i po­wiedz, że je­stem dziś wie­czór nie­da­leko, je­żeli chce się ze mną spo­tkać.

Po czym wszedł le­ni­wym kro­kiem mię­dzy drzewa.

Hal­l­stein po­wi­nien krzyk­nąć coś za nim, ale nic z tego nie wy­szło. Po­szedł do domu.

W sta­rym żół­tym domu ro­dzice miesz­kali od ślubu, to­też Sis­sel i Hal­l­stein się tu uro­dzili. Wszystko wo­kół Hal­l­ste­ina było tak zna­jome, że za­zwy­czaj tego nie wi­dział – tylko cza­sami jakby strze­lała bły­ska­wica, po­ka­zu­jąc, ja­kie to róż­no­rodne i wspa­niałe.

Oj­ciec uczył ma­te­ma­tyki w du­żej szkole w lud­nej wsi, stąd nie­wi­docz­nej. W tej sa­mej szkole, do któ­rej te­raz cho­dziła Sis­sel. Ten dość duży, lecz stary odra­pa­niec uda­jący dom odzie­dzi­czył oj­ciec, dla­tego tu za­miesz­kał, cho­ciaż dla niego ozna­czało to długą drogę do szkoły i pracy. Hal­l­stein wiele razy sły­szał, że ro­dzice roz­ma­wiają o prze­nie­sie­niu się w inne miej­sce, ale ni­gdy nie wy­szło z tego nic na se­rio. Dom nie zo­stał też prze­bu­do­wany, choć była i o tym mowa.

Te­raz od kilku dni trwały wa­ka­cje, ale matka i oj­ciec nie wy­je­chali na ża­den urlop – je­dy­nie do są­sied­niej wsi na po­grzeb oj­co­wego brata, który zmarł nie­spo­dzie­wa­nie i zbyt wcze­śnie. Za­mie­rzali wró­cić ju­tro po po­łu­dniu. Mimo to całą dobę z nad­dat­kiem miało się dla sie­bie i mo­gło się ro­bić, co się chciało. Krzy­czeć na ko­ry­ta­rzach – wie­dząc, że żadne oko star­szych nie śle­dzi.

U Sis­sel po praw­dzie nie pa­no­wała at­mos­fera święta. Kiedy po­ja­wił się Hal­l­stein, sie­działa w fo­telu przed ra­diem z twa­rzą wtu­loną w opar­cie i pod­ku­lo­nymi opa­lo­nymi no­gami. Pod­nio­sła wzrok i było tak, jak prze­czu­wał: pła­kała. Miała na so­bie to samo lek­kie ubra­nie co przed­tem.

Oczy­wi­ście, le­żała w fo­telu i pła­kała. Za­po­mniał o To­rem i o ca­łej spra­wie, py­ta­jąc ostroż­nie:

– Sis­sel?

Ze­rwała się.

– Znowu tu je­steś?!

Hal­l­stein się na­stro­szył.

– Jak to?

Sis­sel zro­biła brzydką minę i po­wie­działa:

– Pod­glą­dasz. Prze­cież cię wi­dzia­łam w sieni, jak wy­bie­ga­łeś. Pod­glą­dacz! Nie wstyd ci? Pod­glą­dasz, żeby mieć co po­wie­dzieć matce, kiedy wróci.

Hal­l­stein wy­ba­łu­szył oczy. Czego ona chce? Kłótni? Za­czer­wie­niła się, kiedy mó­wiła o opo­wia­da­niu matce. Do­brze wie­działa, że Hal­l­stein nie biega z do­no­sami. Prze­ra­ziło go, jaka może być Sis­sel. Przy­da­łoby się spu­ścić jej la­nie.

Ode­zwała się ci­cho:

– Mo­żesz wyjść, Hal­l­stein?

– Dla­czego?

Zo­stał.

– Je­steś zła?

– By­łam zła, kiedy pod­glą­da­łeś, sam wiesz.

Za­czął się uśmie­chać, bo przy­po­mniał mu się Tore, który do­piero co tu sie­dział z zie­lo­nym cza­ro­dziej­skim okiem na karku.

Jed­nak Sis­sel do­brze wie­działa, jak go po­dejść. Już, już miał mu się wy­rwać zimny, nie­we­soły śmiech z To­rego, gdy ob­jęły go jej ra­miona. Spoj­rzał w oczy sio­stry i stra­cił wszelką ochotę na zro­bie­nie jej przy­kro­ści.

– Hal­l­stein...

Tak?

– Nie chcesz być dla mnie miły?

Nic nie po­wie­dział. Po pro­stu chciał.

Do­stał mu się skryty lekki uścisk. Skryty, cho­ciaż nie­po­trzeb­nie taki, byli prze­cież sami. W ten spo­sób jed­nak na­brał war­to­ści.

Gdyby tylko od­wa­żył się za­py­tać, dla­czego pła­kała w fo­telu.

– Tore wcale nie pła­kał – wy­rwało mu się w za­mian.

– Głu­pek – skwi­to­wała i kop­nęła nogę od stołu bu­tem z cien­kiego płótna.

Sam spo­strzegł, że za­cho­wał się wy­jąt­kowo głu­pio. Za­pę­dził się. Po­my­ślał o Gu­drun na gó­rze w okienku – tej, która za­wsze była w do­brym hu­mo­rze i któ­rej grzywka opa­dała na oczy. Tak to po­winno być.

Jesz­cze jedno kop­nię­cie w nogę od stołu.

– Sły­sza­łeś, Hal­l­stein?

– Tak, tak.

Za­mil­kli na­gle jak w próżni. Ale żad­nej ta­kiej próżni nie mo­gło być, więc Hal­l­stein po­wie­dział pierw­szą rzecz, jaka mu przy­szła do głowy:

– Chodź ze mną na dół na śli­maki! Dziś wie­czo­rem wyjdą na wierzch. Ni­gdy tu nie było ich tyle i tak du­żych jak w tym roku!

Mó­wił gło­śno, cho­ciaż stała tak bli­sko, pra­wie tuż przy nim.

Nie­mniej jego ma­newr oka­zał się słuszny. Sis­sel pod­chwy­ciła to jako wyj­ście:

– Mo­żemy...

Po­tem zaj­rzała mu w oczy.

– Ale co się wła­ści­wie dzieje, Hal­l­stein? Po­wiesz mi?

– Nie.

– Skoro nie, to zej­dziemy do tych two­ich śli­ma­ków.

Lek­kim kro­kiem i w ci­szy wy­szli z domu.

------------------------------------------------------------------------

Za­pra­szamy do za­kupu peł­nej wer­sji książki

------------------------------------------------------------------------