Zimna wojna - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
7 czerwca 2014
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
PDF
czytaj
na laptopie
czytaj
na tablecie
Format e-booków, który możesz odczytywać na tablecie oraz
laptopie. Pliki PDF są odczytywane również przez czytniki i smartfony,
jednakze względu na komfort czytania i brak możliwości skalowania
czcionki, czytanie plików PDF na tych urządzeniach może być męczące dla
oczu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na laptopie
Pliki PDF zabezpieczone watermarkiem możesz odczytać na dowolnym
laptopie po zainstalowaniu czytnika dokumentów PDF. Najpowszechniejszym
programem, który umożliwi odczytanie pliku PDF na laptopie, jest Adobe
Reader. W zależności od potrzeb, możesz zainstalować również inny
program - e-booki PDF pod względem sposobu odczytywania nie różnią
niczym od powszechnie stosowanych dokumentów PDF, które odczytujemy
każdego dnia.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Zimna wojna - ebook
Polska znów krajem komunistycznym. Wydaje wojnę Wielkiej Brytanii. Podbija dawnych partnerów z Układu Warszawskiego i w Czechach, Słowacji, Węgrzech znowu powraca komunizm. Jaki związek z tym ma Kloszard, dawny mieszkaniec Dworca Centralnego? Czy Jan Zapomniały okaże się prawdziwym Polakiem i zdobędzie serce policjantki Zuzy? Czy japońscy naukowcy zminiaturyzują żubra? Czy perfumy o nazwie „Pot robotnika” podbiją świat mody? Na te i na inne pytania odnajdziesz odpowiedź w szalonej powieści Marcina Groty, reżysera teatralnego i pisarza, najzabawniejszej książce 2014 roku.
| Kategoria: | Komiks i Humor |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-63082-00-0 |
| Rozmiar pliku: | 813 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
ZIMNA WOJNA
Wchodził właśnie do salonu Jaguara, gdy nagle potknął się i upadł. Nikt nie podszedł, by pomóc mu się podnieść – mimo że wstawał z wyraźnym trudem – ponieważ... wyglądał jak Kloszard.
– Jeśli szuka pan pomocy, proszę iść gdzie indziej – powiedział do niego młody pracownik salonu o wyglądzie boksera i manierach francuskiej damy.
– Nie szukam pomocy. Chcę kupić samochód – odpowiedział i wreszcie stanął na nogach.
– Czy pan wie, ile kosztuje Jaguar? – nie dawał za wygraną sprzedawca.
– Tyle? – zapytał Kloszard i otworzył wypchaną pieniędzmi reklamówkę. Sprzedawca nieufnie przyjrzał się pieniądzom.
– Jeśli tylko nie są kradzione...
– Nie są.
Sprzedawca przepuścił Kloszarda. Ten pewnym krokiem skierował się w stronę samochodów. Poklepał poufale najdroższy model.
– To model sportowy, kosztuje 230 000 złotych.
– Świetnie – powiedział Kloszard i otworzył drzwiczki wozu.
– Niech pan poczeka, przyniosę coś do położenia na siedzenie – zdenerwował się subiekt, patrząc na brudne spodnie gościa zbliżające się nieubłaganie do tapicerki samochodu.
– Mamusiu, dlaczego ten pan jest taki brudny? – zapytało dziecko eleganckiej pani, siedzącej przy jednym ze stanowisk obsługi klienta.
– Nie zwracaj na niego uwagi, synku – dama spłoszyła się, bojąc się reakcji oberwańca.
Zniecierpliwiony Kloszard zbliżył się do tego właśnie stanowiska.
– Proszę pani, chcę zobaczyć samochód, dlaczego to tyle trwa?
– Proszę się nie niecierpliwić, kolega zaraz wróci – odparła sprzedawczyni.
Gdy kończyła wypowiadać te słowa, zza rogu wyłonił się sprzedawca, niosąc fartuch roboczy, chroniący siedzenie samochodu.
– Proszę, niech pan wejdzie do samochodu – powiedział, otwierając drzwi Jaguara.
***
Rurociąg wygląda jak gigantyczny karaluch. W miarę, jak brnie przez typowo polski krajobraz – widać Wisłę, wierzby płaczące, w tle brzmi muzyka Chopina – drzewa usychają, ludzie płaczą. Rozorywa ziemię. Rurociąg – karaluch śpiewa Kalinkę: klasyczną pieśń rosyjską.
Jan już wie. To rosyjski rurociąg gazowy, który przeprowadzany jest przez Polskę. Nagle karaluch unosi się na tylnych nogach i mówi po polsku, ale z widocznym rosyjskim akcentem:
– To ty jesteś winien, że polska ziemia umiera. Zniszczę ją. I ciebie.
Jan budzi się zlany zimnym potem. Co za koszmarny sen. Przypomniał sobie, że wczoraj w wiadomościach telewizyjnych podawano informację, że Polska zgodziła się na darmowe przeprowadzenie rosyjskiego rurociągu gazowego przez swoje terytorium. Skandal.
Wstał, umył zęby, zjadł coś i jak zwykle zasiadł do notowań giełdowych. Nad Warszawą, którą widział z lotu ptaka z okien swojego apartamentu, rozpętała się burza. Wśród błysków przejrzał zmiany kursów.
Robił to odruchowo, ponieważ od dawna już nie grał i żył, trzeba to przyznać, na wysokiej stopie ze zgromadzonego w wyniku inwestycji giełdowych kapitału.
Zatrzymał się zdegustowany. W nazwie jednej ze spółek pojawił się błąd. Natychmiast otworzył program pocztowy i wysłał list do redakcji serwisu.
Kolejny skandal.
***
Kloszard powoli sunął w swoim Jaguarze ulicami Warszawy. W centrum trwały demonstracje, związane z ostatnią decyzją rządu o bezpłatnym tranzycie rosyjskiego rurociągu gazowego przez Polskę. Dalej wyglądał... jak Kloszard.
Zatrzymał się przy ulicznej kwiaciarce.
– Ile chce pani za wszystkie te kwiaty? – zapytał.
– Trzysta – odpowiedziała z refleksem kwiaciarka.
Odliczył czterysta i podał jej przez okno samochodu. Kwiaciarka spojrzała na niego spojrzeniem pełnym nienawiści.
– Takiemu to się powodzi... – skomentowała.
Z kwiatami na tylnym siedzeniu samochodu ruszył w stronę demonstrujących. Jechał na czele poruszającej się ludzkiej kolumny i rzucał kwiaty pod nogi wolno poruszających się ludzi.
„Nie chcemy rosyjskiego rurociągu!”, „Nie będziemy wspierać Rosji” – wznosili głośne okrzyki demonstranci. Na czele jechał lśniący, sportowy Jaguar. Nagle Kloszard najechał niechcący na stopę jednego z protestujących. Ten zaczął krzyczeć: „Morderca!” Kolumna zatrzymała się. W stronę Jaguara poleciały wyzwiska i kamienie.
***
Jan w eleganckim, nienagannym garniturze wszedł do windy swojego apartamentowca w centrum Warszawy. W środku natknął się na mężczyznę o wyglądzie Kloszarda. „Będzie źle” – pomyślał, czując charakterystyczny zapach. Zastanowił się, jak ktoś taki przedarł się przez ochronę. Jan uwielbiał porządek i porządnych ludzi. Zawsze zachowywał się w sposób racjonalny, uporządkowany, zawsze miał świeże koszule i tego samego oczekiwał od swojego otoczenia.
– Pan na które? – zapytał.
– Na szóste – odparł Kloszard. Jan mieszkał na szóstym. Przez chwilę przeszła mu przez głowę myśl, że Kloszard idzie go zamordować. Nie miał przy sobie nic, co mogłoby mu posłużyć do obrony. Poczuł się źle.
Winda jechała potwornie wolno. Wreszcie stanęła na szóstym. Jan wysiadł i zmierzał w stronę drzwi. Za nim szedł Kloszard.
Pomyślał, co by było, gdyby nie udało mu się w życiu i wyglądałby dziś tak, jak ten człowiek. Wzdrygnął się. W tym momencie usłyszał zgrzyt klucza w zamku. Kloszard otwierał drzwi wolnego od dłuższego czasu mieszkania w bezpośrednim sąsiedztwie Jana. Nowy lokator?
***
Jan szedł z parasolem ulicą Marszałkowską. Dokładnie co dwa kroki stukał iglicą w chodnik i delektował się regularnością tego zajęcia. Zawsze tak robił. Odkąd tylko zaczął chodzić z parasolami. Od dwudziestu lat.
Przyzwyczaił się, że ludzie traktują go z szacunkiem lub z niechęcią, czy też nawet z nienawiścią. Był bogaty i jednym się to podobało, a drugim nie. Dlatego postanowił nie zwracać zbyt wiele uwagi na otoczenie.
Padał deszcz i jeden z samochodów ochlapał wodą z kałuży jego nienagannie białą koszulę. Postanowił ją zmienić. Wszedł do sklepu, kupił nową i przebrał się natychmiast.
Wrócił na ulicę. Nagle wpadła na niego starsza kobieta i z płaczem wtuliła się w jego koszulę.
– Zamach stanu! Straciliśmy wolność!
– Przepraszam, czy my się znamy? – zapytał.
Zapłakana kobieta spojrzała na niego sperlonymi od łez oczami.
– Polska... Wolność...
Jan uśmiechnął się grzecznie i przeszedł na drugą stronę chodnika, oddalając się od kobiety. Kolejna koszula była brudna.
Kolejny skandal.
***
– Kto tam? – zapytał głos w domofonie.
– Sean Connery – powiedział Kloszard. Brzęknął zamek. Wszedł na podwórze podwarszawskiej willi, skrytej za murowanym ogrodzeniem. Właściciele dbali o intymność. Z zewnątrz widać było tylko mur.
Podbiegł do niego pies i zaczął głośno szczekać. Kloszard, nie namyślając się długo, kopnął go, aż ten zawył.
– Przepraszam, co panu zrobił ten pies? – zapytał mężczyzna, który pojawił się w drzwiach domu.
– Szczekał na mnie – odpowiedział Kloszard.
Weszli do środka. Mężczyzna zapalił światło w korytarzu wiodącym do piwnicy. Zeszli na dół. W pomieszczeniu na końcu korytarza panowała sterylna biel. Błyszczały lampy nad stołem operacyjnym. Czekała już pielęgniarka i anestezjolog.
– Niech pan powie, dlaczego zdecydował się pan na wygląd Seana Connery? Każdy zapamięta pana z taką twarzą. – zapytał mężczyzna, chirurg plastyczny.
– Lubię Bonda – odparł Kloszard.
***
Tym razem śnił mu się olbrzymi, plastelinowy ludek w dwóch kolorach: czerwonym i białym. Ludek słaniał się z braku sił, chwiał niebezpiecznie i w końcu przewrócił. Dwóch typów o wyglądzie generała Jaruzelskiego stanęło na ciele ludka i prowadziło po rosyjsku rozmowy telefoniczne. „Prijezżajtie! Prijezżajtie” – powtarzali bez przerwy.
Znów obudził się zlany zimnym potem. Od razu przypomniał sobie, że wczoraj w Polsce miał miejsce zamach stanu i panuje stan wojenny. Niewiele obchodziła go polityka, ale dlaczego spokojny dotąd premier we współpracy z prezydentem robią zamach stanu? W dodatku zaciął się przy goleniu. Wszystko dlatego, że był zupełnie niewyspany.
Skandal.
***
Jan nie lubił towarzyskich okazji i pojawiał się na nich rzadko. Ale tym razem, znękany koszmarnymi snami, z nie wiadomych dla siebie względów lgnął do ludzi. Więc poszedł.
– To skandal! Straciliśmy demokrację! – mówił wykładowca na uniwersytecie.
– Kto by pomyślał. Ten premier wyglądał na tak spokojnego – mówiła żona neurologa – Kto by przypuścił, że poprze pucz wojskowy!
– Kochani, zbliża się dziewiąta. Czas wracać do domów, godzina policyjna – powiedziała gospodyni.
– A ja, od czasu, gdy zaczęły dziać się te wszystkie dziwne rzeczy, źle sypiam – niespodziewanie dla siebie samego powiedział Jan.
– Współczuję panu. Widocznie jest pan dobrym Polakiem – powiedziała gospodyni.
– Polska mnie nie interesuje. Interesuje mnie tylko mój sen – powiedział Jan i przy stole zapadła niezręczna cisza.
Wracał do domu w złym nastroju. Potrzebował towarzystwa, a zepsuł sobie opinię zbytnią szczerością. Kiedy wjechał już na swoje szóste piętro, przed jego drzwiami stał jakiś obcy człowiek i siusiał na jego wycieraczkę.
– Co pan robi? – zapytał oburzony.
– Przepraszam, zamyśliłem się – powiedział człowiek przy drzwiach i odwrócił się. Wyglądał jak Sean Connery. Jan nie posiadał się z oburzenia.
– Zapłacę panu – powiedział intruz.
– Pieniądze nic tu nie załatwią – dumnie odpowiedział Jan – Jak pan tu wszedł?
– Mieszkam tu obok. Jestem pana sąsiadem – odpowiedział intruz i wskazał na drzwi mieszkania, do którego wprowadził się niedawno człowiek o wyglądzie Kloszarda.
– Dlaczego nie skorzystał pan ze swojej toalety? – zapytał Jan.
– Mówiłem już panu, zamyśliłem się – odparł tamten.
***
Jan postanowił udać się do supermarketu i kupić nowy telewizor. Prześladowała go absurdalna myśl, że może kiedy zmieni odbiornik telewizyjny, zmienią się też nadawane w nim wiadomości. Coraz bardziej dramatyczne, choć przekazywane w formie oficjalnej, rządowej propagandy.
W supermarkecie, na dziesiątkach telewizorów, widać było protestujących ludzi. Protesty krwawo tłumiło wojsko. Jan poczuł się osaczony: unikał tych rejonów Warszawy, gdzie toczyły się uliczne starcia, ale i tak dopadały go te obrazy, więziły, niepokoiły...
Kupił nieduży telewizor i udał się w stronę samochodu. Przez dłuższy czas nie mógł go znaleźć na podziemnym parkingu, w końcu z trudem rozpoznał swój samochód pod maskującymi barwami. Ktoś pomalował jego auto! Za wycieraczką znalazł kartkę, na której było napisane: „Broń się”. Kiedy otworzył drzwi, znalazł na przednim siedzeniu pistolet na wodę. Ktoś bez problemu otworzył jego dobrze zabezpieczone pojazd!
Skandal. Skandal.
***
Udał się na policję.
– Proszę pana, mamy teraz ważniejsze sprawy – odpowiedział niegrzecznie sierżant policji.
– Ale ktoś włamał się do mojego samochodu i przemalował go bez mojej zgody! – poskarżył się złamany.
– Proszę, ta pani pana przesłucha, jeśli pan nalega. Ale nie sądzę, byśmy mogli panu pomóc – uciął rozmowę policjant. Jan poszedł za młodą funkcjonariuszką do obskurnego pokoju, gdzie zasiadła za komputerem pamiętającym I wojnę światową.
– Chwileczkę, zawiesił się – powiedziała funkcjonariuszka i zaczęło się czekanie. Trzydzieści sekund, minuta, dwie... tak musi wyglądać piekło. Piekło to bezsensowne czekanie w takim jak ten obskurnym pokoju, z kobietą w pół drogi między pięknem a brzydotą, wpatrzoną w ekran zawieszonego komputera.
Zaczął liczyć. Kiedyś pomagało mu się to uspokoić. Dziesięć, dwanaście, dwadzieścia... padały kolejne cyfry, a czas wlókł się niemiłosiernie.
– Już – bezbarwnie powiedziała funkcjonariuszka – Imię?
– Jan – odparł szybko z ulgą.
– Jan jak?
– Jan Zapomniały – dodał.
– Narodowość? – padło kolejne pytanie.
– Polska – odpowiedział.
– Narodowość? – powtórzyła funkcjonariuszka.
– Już powiedziałem, polska – odparł.
– Jest pan pewien? – zapytała kobieta, wpatrując się w niego wnikliwie.
– Jestem – odpowiedział.
– Czy to nie pan na pewnym przyjęciu powiedział, że losy Polski nic pana nie interesują?
– Skąd pani wie? – zapytał zdruzgotany.
– Ja wszystko wiem – powiedziała funkcjonariuszka – Proszę się rozebrać.
– Ale po co? Chodzi przecież o mój samochód – odparł.
– Chodzi o Polskę, rozumie pan? O Polskę! – krzyknęła i przyłożyła mu gumową pałką.
Rozebrał się. Do majtek.
– Od lat myśli pan tylko o sobie. Wzbogacił się pan na giełdzie i żyje wyłącznie spełniając własne zachcianki. Czy tak postępuje dobry obywatel? – oskarżycielsko wycelowała palcem w jego pierś.
– A więc przemalowano mi samochód, pokryty został barwami maskującymi... – próbował jej przerwać.
– Dlaczego nie ma pan żony? – zapytała policjantka.
– Poza tym podrzucono na przednim siedzeniu pistolet na wodę... – kontynuował.
– Nie był pan też od pięciu lat na grobie matki – ciągnęła policjantka.
– Poza tym ktoś siusiał na moją wycieraczkę! – Jan był już bliski łez.
– Baczność! Jest pan elementem egoistycznym i całkowicie wynarodowionym. Gdyby nie to, że grał pan kiedyś na giełdzie, nie interesowałby się pan w ogóle życiem polskiego społeczeństwa – wyrzuciła z siebie policjantka.
– To prawda, ale płacę podatki! Płacę podatki! Płacę podatki! – Jan rzucił się na ziemię i szlochał jak dziecko.
Ciąg dalszy w wersji pełnej
Wchodził właśnie do salonu Jaguara, gdy nagle potknął się i upadł. Nikt nie podszedł, by pomóc mu się podnieść – mimo że wstawał z wyraźnym trudem – ponieważ... wyglądał jak Kloszard.
– Jeśli szuka pan pomocy, proszę iść gdzie indziej – powiedział do niego młody pracownik salonu o wyglądzie boksera i manierach francuskiej damy.
– Nie szukam pomocy. Chcę kupić samochód – odpowiedział i wreszcie stanął na nogach.
– Czy pan wie, ile kosztuje Jaguar? – nie dawał za wygraną sprzedawca.
– Tyle? – zapytał Kloszard i otworzył wypchaną pieniędzmi reklamówkę. Sprzedawca nieufnie przyjrzał się pieniądzom.
– Jeśli tylko nie są kradzione...
– Nie są.
Sprzedawca przepuścił Kloszarda. Ten pewnym krokiem skierował się w stronę samochodów. Poklepał poufale najdroższy model.
– To model sportowy, kosztuje 230 000 złotych.
– Świetnie – powiedział Kloszard i otworzył drzwiczki wozu.
– Niech pan poczeka, przyniosę coś do położenia na siedzenie – zdenerwował się subiekt, patrząc na brudne spodnie gościa zbliżające się nieubłaganie do tapicerki samochodu.
– Mamusiu, dlaczego ten pan jest taki brudny? – zapytało dziecko eleganckiej pani, siedzącej przy jednym ze stanowisk obsługi klienta.
– Nie zwracaj na niego uwagi, synku – dama spłoszyła się, bojąc się reakcji oberwańca.
Zniecierpliwiony Kloszard zbliżył się do tego właśnie stanowiska.
– Proszę pani, chcę zobaczyć samochód, dlaczego to tyle trwa?
– Proszę się nie niecierpliwić, kolega zaraz wróci – odparła sprzedawczyni.
Gdy kończyła wypowiadać te słowa, zza rogu wyłonił się sprzedawca, niosąc fartuch roboczy, chroniący siedzenie samochodu.
– Proszę, niech pan wejdzie do samochodu – powiedział, otwierając drzwi Jaguara.
***
Rurociąg wygląda jak gigantyczny karaluch. W miarę, jak brnie przez typowo polski krajobraz – widać Wisłę, wierzby płaczące, w tle brzmi muzyka Chopina – drzewa usychają, ludzie płaczą. Rozorywa ziemię. Rurociąg – karaluch śpiewa Kalinkę: klasyczną pieśń rosyjską.
Jan już wie. To rosyjski rurociąg gazowy, który przeprowadzany jest przez Polskę. Nagle karaluch unosi się na tylnych nogach i mówi po polsku, ale z widocznym rosyjskim akcentem:
– To ty jesteś winien, że polska ziemia umiera. Zniszczę ją. I ciebie.
Jan budzi się zlany zimnym potem. Co za koszmarny sen. Przypomniał sobie, że wczoraj w wiadomościach telewizyjnych podawano informację, że Polska zgodziła się na darmowe przeprowadzenie rosyjskiego rurociągu gazowego przez swoje terytorium. Skandal.
Wstał, umył zęby, zjadł coś i jak zwykle zasiadł do notowań giełdowych. Nad Warszawą, którą widział z lotu ptaka z okien swojego apartamentu, rozpętała się burza. Wśród błysków przejrzał zmiany kursów.
Robił to odruchowo, ponieważ od dawna już nie grał i żył, trzeba to przyznać, na wysokiej stopie ze zgromadzonego w wyniku inwestycji giełdowych kapitału.
Zatrzymał się zdegustowany. W nazwie jednej ze spółek pojawił się błąd. Natychmiast otworzył program pocztowy i wysłał list do redakcji serwisu.
Kolejny skandal.
***
Kloszard powoli sunął w swoim Jaguarze ulicami Warszawy. W centrum trwały demonstracje, związane z ostatnią decyzją rządu o bezpłatnym tranzycie rosyjskiego rurociągu gazowego przez Polskę. Dalej wyglądał... jak Kloszard.
Zatrzymał się przy ulicznej kwiaciarce.
– Ile chce pani za wszystkie te kwiaty? – zapytał.
– Trzysta – odpowiedziała z refleksem kwiaciarka.
Odliczył czterysta i podał jej przez okno samochodu. Kwiaciarka spojrzała na niego spojrzeniem pełnym nienawiści.
– Takiemu to się powodzi... – skomentowała.
Z kwiatami na tylnym siedzeniu samochodu ruszył w stronę demonstrujących. Jechał na czele poruszającej się ludzkiej kolumny i rzucał kwiaty pod nogi wolno poruszających się ludzi.
„Nie chcemy rosyjskiego rurociągu!”, „Nie będziemy wspierać Rosji” – wznosili głośne okrzyki demonstranci. Na czele jechał lśniący, sportowy Jaguar. Nagle Kloszard najechał niechcący na stopę jednego z protestujących. Ten zaczął krzyczeć: „Morderca!” Kolumna zatrzymała się. W stronę Jaguara poleciały wyzwiska i kamienie.
***
Jan w eleganckim, nienagannym garniturze wszedł do windy swojego apartamentowca w centrum Warszawy. W środku natknął się na mężczyznę o wyglądzie Kloszarda. „Będzie źle” – pomyślał, czując charakterystyczny zapach. Zastanowił się, jak ktoś taki przedarł się przez ochronę. Jan uwielbiał porządek i porządnych ludzi. Zawsze zachowywał się w sposób racjonalny, uporządkowany, zawsze miał świeże koszule i tego samego oczekiwał od swojego otoczenia.
– Pan na które? – zapytał.
– Na szóste – odparł Kloszard. Jan mieszkał na szóstym. Przez chwilę przeszła mu przez głowę myśl, że Kloszard idzie go zamordować. Nie miał przy sobie nic, co mogłoby mu posłużyć do obrony. Poczuł się źle.
Winda jechała potwornie wolno. Wreszcie stanęła na szóstym. Jan wysiadł i zmierzał w stronę drzwi. Za nim szedł Kloszard.
Pomyślał, co by było, gdyby nie udało mu się w życiu i wyglądałby dziś tak, jak ten człowiek. Wzdrygnął się. W tym momencie usłyszał zgrzyt klucza w zamku. Kloszard otwierał drzwi wolnego od dłuższego czasu mieszkania w bezpośrednim sąsiedztwie Jana. Nowy lokator?
***
Jan szedł z parasolem ulicą Marszałkowską. Dokładnie co dwa kroki stukał iglicą w chodnik i delektował się regularnością tego zajęcia. Zawsze tak robił. Odkąd tylko zaczął chodzić z parasolami. Od dwudziestu lat.
Przyzwyczaił się, że ludzie traktują go z szacunkiem lub z niechęcią, czy też nawet z nienawiścią. Był bogaty i jednym się to podobało, a drugim nie. Dlatego postanowił nie zwracać zbyt wiele uwagi na otoczenie.
Padał deszcz i jeden z samochodów ochlapał wodą z kałuży jego nienagannie białą koszulę. Postanowił ją zmienić. Wszedł do sklepu, kupił nową i przebrał się natychmiast.
Wrócił na ulicę. Nagle wpadła na niego starsza kobieta i z płaczem wtuliła się w jego koszulę.
– Zamach stanu! Straciliśmy wolność!
– Przepraszam, czy my się znamy? – zapytał.
Zapłakana kobieta spojrzała na niego sperlonymi od łez oczami.
– Polska... Wolność...
Jan uśmiechnął się grzecznie i przeszedł na drugą stronę chodnika, oddalając się od kobiety. Kolejna koszula była brudna.
Kolejny skandal.
***
– Kto tam? – zapytał głos w domofonie.
– Sean Connery – powiedział Kloszard. Brzęknął zamek. Wszedł na podwórze podwarszawskiej willi, skrytej za murowanym ogrodzeniem. Właściciele dbali o intymność. Z zewnątrz widać było tylko mur.
Podbiegł do niego pies i zaczął głośno szczekać. Kloszard, nie namyślając się długo, kopnął go, aż ten zawył.
– Przepraszam, co panu zrobił ten pies? – zapytał mężczyzna, który pojawił się w drzwiach domu.
– Szczekał na mnie – odpowiedział Kloszard.
Weszli do środka. Mężczyzna zapalił światło w korytarzu wiodącym do piwnicy. Zeszli na dół. W pomieszczeniu na końcu korytarza panowała sterylna biel. Błyszczały lampy nad stołem operacyjnym. Czekała już pielęgniarka i anestezjolog.
– Niech pan powie, dlaczego zdecydował się pan na wygląd Seana Connery? Każdy zapamięta pana z taką twarzą. – zapytał mężczyzna, chirurg plastyczny.
– Lubię Bonda – odparł Kloszard.
***
Tym razem śnił mu się olbrzymi, plastelinowy ludek w dwóch kolorach: czerwonym i białym. Ludek słaniał się z braku sił, chwiał niebezpiecznie i w końcu przewrócił. Dwóch typów o wyglądzie generała Jaruzelskiego stanęło na ciele ludka i prowadziło po rosyjsku rozmowy telefoniczne. „Prijezżajtie! Prijezżajtie” – powtarzali bez przerwy.
Znów obudził się zlany zimnym potem. Od razu przypomniał sobie, że wczoraj w Polsce miał miejsce zamach stanu i panuje stan wojenny. Niewiele obchodziła go polityka, ale dlaczego spokojny dotąd premier we współpracy z prezydentem robią zamach stanu? W dodatku zaciął się przy goleniu. Wszystko dlatego, że był zupełnie niewyspany.
Skandal.
***
Jan nie lubił towarzyskich okazji i pojawiał się na nich rzadko. Ale tym razem, znękany koszmarnymi snami, z nie wiadomych dla siebie względów lgnął do ludzi. Więc poszedł.
– To skandal! Straciliśmy demokrację! – mówił wykładowca na uniwersytecie.
– Kto by pomyślał. Ten premier wyglądał na tak spokojnego – mówiła żona neurologa – Kto by przypuścił, że poprze pucz wojskowy!
– Kochani, zbliża się dziewiąta. Czas wracać do domów, godzina policyjna – powiedziała gospodyni.
– A ja, od czasu, gdy zaczęły dziać się te wszystkie dziwne rzeczy, źle sypiam – niespodziewanie dla siebie samego powiedział Jan.
– Współczuję panu. Widocznie jest pan dobrym Polakiem – powiedziała gospodyni.
– Polska mnie nie interesuje. Interesuje mnie tylko mój sen – powiedział Jan i przy stole zapadła niezręczna cisza.
Wracał do domu w złym nastroju. Potrzebował towarzystwa, a zepsuł sobie opinię zbytnią szczerością. Kiedy wjechał już na swoje szóste piętro, przed jego drzwiami stał jakiś obcy człowiek i siusiał na jego wycieraczkę.
– Co pan robi? – zapytał oburzony.
– Przepraszam, zamyśliłem się – powiedział człowiek przy drzwiach i odwrócił się. Wyglądał jak Sean Connery. Jan nie posiadał się z oburzenia.
– Zapłacę panu – powiedział intruz.
– Pieniądze nic tu nie załatwią – dumnie odpowiedział Jan – Jak pan tu wszedł?
– Mieszkam tu obok. Jestem pana sąsiadem – odpowiedział intruz i wskazał na drzwi mieszkania, do którego wprowadził się niedawno człowiek o wyglądzie Kloszarda.
– Dlaczego nie skorzystał pan ze swojej toalety? – zapytał Jan.
– Mówiłem już panu, zamyśliłem się – odparł tamten.
***
Jan postanowił udać się do supermarketu i kupić nowy telewizor. Prześladowała go absurdalna myśl, że może kiedy zmieni odbiornik telewizyjny, zmienią się też nadawane w nim wiadomości. Coraz bardziej dramatyczne, choć przekazywane w formie oficjalnej, rządowej propagandy.
W supermarkecie, na dziesiątkach telewizorów, widać było protestujących ludzi. Protesty krwawo tłumiło wojsko. Jan poczuł się osaczony: unikał tych rejonów Warszawy, gdzie toczyły się uliczne starcia, ale i tak dopadały go te obrazy, więziły, niepokoiły...
Kupił nieduży telewizor i udał się w stronę samochodu. Przez dłuższy czas nie mógł go znaleźć na podziemnym parkingu, w końcu z trudem rozpoznał swój samochód pod maskującymi barwami. Ktoś pomalował jego auto! Za wycieraczką znalazł kartkę, na której było napisane: „Broń się”. Kiedy otworzył drzwi, znalazł na przednim siedzeniu pistolet na wodę. Ktoś bez problemu otworzył jego dobrze zabezpieczone pojazd!
Skandal. Skandal.
***
Udał się na policję.
– Proszę pana, mamy teraz ważniejsze sprawy – odpowiedział niegrzecznie sierżant policji.
– Ale ktoś włamał się do mojego samochodu i przemalował go bez mojej zgody! – poskarżył się złamany.
– Proszę, ta pani pana przesłucha, jeśli pan nalega. Ale nie sądzę, byśmy mogli panu pomóc – uciął rozmowę policjant. Jan poszedł za młodą funkcjonariuszką do obskurnego pokoju, gdzie zasiadła za komputerem pamiętającym I wojnę światową.
– Chwileczkę, zawiesił się – powiedziała funkcjonariuszka i zaczęło się czekanie. Trzydzieści sekund, minuta, dwie... tak musi wyglądać piekło. Piekło to bezsensowne czekanie w takim jak ten obskurnym pokoju, z kobietą w pół drogi między pięknem a brzydotą, wpatrzoną w ekran zawieszonego komputera.
Zaczął liczyć. Kiedyś pomagało mu się to uspokoić. Dziesięć, dwanaście, dwadzieścia... padały kolejne cyfry, a czas wlókł się niemiłosiernie.
– Już – bezbarwnie powiedziała funkcjonariuszka – Imię?
– Jan – odparł szybko z ulgą.
– Jan jak?
– Jan Zapomniały – dodał.
– Narodowość? – padło kolejne pytanie.
– Polska – odpowiedział.
– Narodowość? – powtórzyła funkcjonariuszka.
– Już powiedziałem, polska – odparł.
– Jest pan pewien? – zapytała kobieta, wpatrując się w niego wnikliwie.
– Jestem – odpowiedział.
– Czy to nie pan na pewnym przyjęciu powiedział, że losy Polski nic pana nie interesują?
– Skąd pani wie? – zapytał zdruzgotany.
– Ja wszystko wiem – powiedziała funkcjonariuszka – Proszę się rozebrać.
– Ale po co? Chodzi przecież o mój samochód – odparł.
– Chodzi o Polskę, rozumie pan? O Polskę! – krzyknęła i przyłożyła mu gumową pałką.
Rozebrał się. Do majtek.
– Od lat myśli pan tylko o sobie. Wzbogacił się pan na giełdzie i żyje wyłącznie spełniając własne zachcianki. Czy tak postępuje dobry obywatel? – oskarżycielsko wycelowała palcem w jego pierś.
– A więc przemalowano mi samochód, pokryty został barwami maskującymi... – próbował jej przerwać.
– Dlaczego nie ma pan żony? – zapytała policjantka.
– Poza tym podrzucono na przednim siedzeniu pistolet na wodę... – kontynuował.
– Nie był pan też od pięciu lat na grobie matki – ciągnęła policjantka.
– Poza tym ktoś siusiał na moją wycieraczkę! – Jan był już bliski łez.
– Baczność! Jest pan elementem egoistycznym i całkowicie wynarodowionym. Gdyby nie to, że grał pan kiedyś na giełdzie, nie interesowałby się pan w ogóle życiem polskiego społeczeństwa – wyrzuciła z siebie policjantka.
– To prawda, ale płacę podatki! Płacę podatki! Płacę podatki! – Jan rzucił się na ziemię i szlochał jak dziecko.
Ciąg dalszy w wersji pełnej
więcej..
