Drobne kłamstwa - ebook

Przyzwyczaiłam się do otrzymywania telefonów w środku nocy, jak strażacy, lekarze i księża. Jednak do mnie nie dzwonią po to, abym ugasiła pożar, wykonała nieplanowane cesarskie cięcie albo udzieliła umierającemu ostatniego namaszczenia. Kiedy telefon dzwoni o drugiej w nocy, wiem, że chodzi o któreś z moich dzieci. Nie rodzonych, lecz tych, które znam poprzez pracę opiekuna socjalnego w Wydziale Służb Społecznych w Cedar City w stanie Iowa.

Z tych nocnych telefonów zwykle dowiaduję się o brutalnych domowych burdach, przez które należy zabrać dziecko z domu dla jego własnego bezpieczeństwa. Te nocne wypadki są do siebie przygnębiająco podobne i rzadko kiedy dobrze się kończą: ojciec w alkoholowym ciągu może oznaczać poturbowane żebra, złamane kości. Dzieci bez opieki z dostępem do zapalniczek równają się poparzeniom trzeciego stopnia. Kłótnia małżeńska może się zakończyć ranami postrzałowymi albo kłutymi. Za każdym razem dzieci są głęboko dotknięte dramatem, którego były świadkami, a wyrwanie ich z życia, które znają, bez względu na to, jakie było dysfunkcyjne i niszczące, zawsze wprowadza je w stan zagubienia.

Nie jestem więc zaskoczona, kiedy telefon na mojej szafce nocnej głośno wibruje. Choć nie zdążyłam się jeszcze rozbudzić, moja dłoń automatycznie szuka komórki, zanim ta znów zdąży wydać z siebie odgłos i obudzić leżącego przy mnie Adama i trójkę moich dzieci, które smacznie śpią w swoich sypialniach.

– Halo? – stękam do telefonu.

– Ellen – odzywa się szorstki głos po drugiej stronie słuchawki. Odrzucam pościel i koc, siadam na łóżku.

– Joe? – pytam, nie do końca przytomna. To nie Caren Regis, moja przełożona w WSS, a Joe Gaddey, detektyw z komisariatu policji w Cedar City, jeden z moich najlepszych przyjaciół.

– Wybacz, że cię budzę – mówi. Jego ton jest nerwowy, ale ani trochę przepraszający.

– Która godzina? – pytam i mrużąc powieki, patrzę na zegarek po stronie łóżka Adama, ale nie jestem w stanie odczytać numerów.

– Wpół do drugiej. Słuchaj, mamy sprawę w parku Singera.

Park Singera to półtorahektarowy obszar zieleni pełen rzeźb, kupiony i ofiarowany miastu przez Medwyna Singera, bogatego biznesmena pochodzącego z naszego miasta. Kiedyś w parku stało dwadzieścia niezwykłych, zachwycających rzeźb o różnych rozmiarach i tematyce, co było atrakcją dla rodzin i turystów, ale podczas powodzi w 1993 roku woda zakryła tysiąc trzysta kwartałów ulic i teren zniknął na jakiś czas pod siedmioma metrami wody, co zniszczyło wiele posągów i centralną część Cedar City. Mimo wysiłków, by odrestaurować park, nigdy nie wrócił on do wcześniejszej chwały, teraz przyciągając raczej typy spod ciemnej gwiazdy, a nie rodziny.

– Co się stało? – Wstaję powoli, starając się nie robić hałasu, i wychodzę na korytarz, przystając, by zajrzeć do pokoju Leah, a potem Lucasa. Oboje śpią jak susły.

– Mamy ciało w parku. Pod rzeźbą kobiety z dwójką dzieci – mówi Joe, a ja zastygam w bezruchu tuż przed pokojem Avery. Moja najmłodsza, pięciomiesięczna córka jeszcze nie przesypia całych nocy.

– Pod Leto? – pytam, choć doskonale znam tę rzeźbę. Nie chcę słyszeć, co Joe powie dalej, choć ucisk w żołądku mówi mi, że już i tak wiem.

– Tak – mówi Joe. – Możesz przyjechać?

– Jest tam dziecko. – To nie pytanie. Już przez to przechodziłam.

– Tak – znów mówi Joe. – Wygląda na trzy albo cztery lata. Ma się dobrze, jest tylko zziębnięty. I zdezorientowany.

– Zaraz przyjadę – mówię, trzęsąc się. Jest zima, a w Iowie zimy są bezlitosne. Mój urlop macierzyński skończył się dopiero osiem tygodni temu i ledwie zdążyłam się na nowo przyzwyczaić do dawnego harmonogramu pracy, a już pogrążam się w bagnie mojego zawodu. Chcę położyć się do łóżka obok męża i chłonąć ciepło jego ciała, ale zamiast tego ubieram się cicho i pospiesznie. Zanim wyjdę, delikatnie budzę Adama i mówię mu, że idę się zająć porzuconym dzieckiem.

– Uważaj na siebie – mówi sennym głosem, po czym przewraca się na bok.

– Będziesz czuwał nad Avery? – pytam. Odpowiada mi mruknięciem, a ja biorę je za tak. Zatrzymuję się przed drzwiami jej pokoju, zwalczając w sobie chęć, by otworzyć drzwi i pocałować ją na do widzenia. Choć to moje trzecie dziecko, zachwycam się jej maleńkimi paluszkami, trzepotem rzęs, rzucającym cień na policzki, jej uroczymi pełnymi ustami, ściągniętymi, jakby pogrążona była w głębokich przemyśleniach. Zamiast tego posyłam jej bezgłośny pocałunek przez zamknięte drzwi. To nie byłoby w porządku: obudzić ją, a następnie wyjść. Adam jest tak samo wyczerpany jak ja, a musi wstać o szóstej rano, żeby zawieźć dzieci do szkoły i przedszkola, zanim rozpocznie swój dzień jako nauczyciel historii i trener. Trwa sezon koszykarski i czasem wraca z meczów z innych miast dopiero około północy.

W ciemności zasuwam zimową kurtkę, zakładam wełnianą czapkę i rękawiczki i wychodzę na przenikliwy mróz późnej styczniowej nocy. Trawniki przykrywa brudny śnieg, zgarnięty w poszarpane wydmy, tam gdzie szufle i pługi śnieżne odrzucały na bok plon ostatniej śnieżycy. W świetle ulicznych lamp mój oddech wydaje się biały jak duch. Otwieram naszego vana, zaparkowanego na podjeździe, i włączam ogrzewanie na maksimum. Biorę skrobaczkę. Nasz garaż mieści tylko jedno auto, a ponieważ Adam miał dziś odwieźć dzieci do szkoły i przedszkola, uparłam się, żeby zaparkował w środku – w ten sposób jego pick-up będzie rano choć trochę cieplejszy. Przejeżdżam skrobaczką po przedniej szybie. Szron odchodzi lodowymi lokami. Jedynymi odgłosami są mój oddech i cichy chrobot skrobaczki po szybie.

Do parku Singera jedzie się ode mnie zwykle piętnaście minut i mimo że niecierpliwię się, by dotrzeć na miejsce, ponieważ mam do Joego tyle pytań, zmuszam się, by jechać powoli. Ulice są odśnieżone, ale tu i ówdzie zdarzają się śliskie miejsca, a ja nie chcę staranować drzewa albo słupa telefonicznego. Cedar City nocą to zupełnie inne miejsce. Za dnia to tętniące życiem miasto, drugie co do wielkości w stanie Iowa, liczące prawie dwieście tysięcy mieszkańców. Jak we wszystkich społecznościach tego rozmiaru mieszkają tu różne rodziny w różnych sąsiedztwach – są tu wielkie domy z cegły, należące do bogaczy, skromniejsze, będące własnością społeczności klasy średniej i pracującej oraz okolice, wzdłuż których ciągną się wąskie domy przerobione na tanie mieszkania socjalne. Mamy obszary czysto komercyjne, z fabrykami, dealerami samochodów, restauracjami i kilkoma barami ze striptizem. Ale we wtorkowy poranek ulice Cedar City są całkiem puste i miasto, w którym się wychowałam, jest w pełni spokojne.

Kiedy w końcu dojeżdżam do bramy parku Singera dwadzieścia minut później, gorący nadmuch na tyle ocieplił wnętrze samochodu, że niechętnie wysiadam z powrotem na lodowate powietrze. Młody, spięty policjant, z rękami wciśniętymi głęboko w kieszenie, podchodzi do mojego vana, a ja opuszczam szybę.

– Park jest zamknięty, proszę pani – mówi. – Proszę odjechać.

Wyciągam z torebki identyfikator.

– Wezwał mnie detektyw Gaddey. Jestem Ellen Moore, opiekun socjalny. – Podaję mu identyfikator, a on ogląda go dokładnie w blasku latarki.

– Zaraz wrócę – mówi i oddala się od vana, na co ja szybko zasuwam szybę, ale całe ciepłe powietrze zdążyło już wyparować. Patrzę, jak funkcjonariusz rozmawia przez krótkofalówkę, i wiem, że sprawdza moją tożsamość. Po chwili podbiega z powrotem i raz jeszcze opuszczam szybę.

– Może pani jechać dalej – mówi, oddając mi identyfikator. – Proszę jechać prosto aż do żółtych taśm policyjnych. Nie da się ich nie zauważyć.

Postępuję zgodnie z jego instrukcją i za niespełna minutę widzę, o czym mówił. Sześć radiowozów zaparkowanych w półokręgu, ze światłami skierowanymi na upiornie podobny do żywego człowieka posąg, przedstawiający boginię Leto.

Parkuję vana i otwieram drzwi. Przenikliwy podmuch powietrza próbuje z powrotem je zamknąć, a mnie wepchnąć do środka, ale odpieram go z równą siłą i wychodzę na zewnątrz, zanim wiatr znów zbierze swe moce. Kolejna policjantka pyta mnie o identyfikator i raz jeszcze tłumaczę, kim jestem. Poważnie potakuje.

– Dziecko siedzi w karetce. – Pokazuje w stronę nieoświetlonego reflektorami aut obszaru i nieco na prawo od posągu widzę ambulans. Wyciągam szyję, próbując znaleźć Joego, ale jest tam przynajmniej z pół tuzina mężczyzn opatulonych w puchowe kurtki, z nisko naciągniętymi na uszy czapkami, przez co rozpoznanie poszczególnych osób graniczy z niemożliwością. Ich uwaga skupiona jest na ziemi, podbródki pochylone mają w tym samym geście, jakby w modlitwie. Już to widziałam – nie modlą się. Szczegółowo analizują miejsce zbrodni.

Jak przyciągana magnesem, idę drętwo w stronę policjantów. Nie żebym chciała zobaczyć ciało – nie chcę – ale aby zająć się dzieckiem czekającym na mnie w karetce najlepiej jak potrafię, muszę się dowiedzieć wszystkiego, co się da, o zmarłej osobie. Widziałam już wiele nieżyjących ludzi. Mam z nimi do czynienia już od pierwszej sprawy. Moją pracę zaczęłam czternaście lat temu od przypadku sześcioletnich bliźniaków, pięcioletniej dziewczynki, ich matki, ojca i kija bejsbolowego. Tylko jeden z chłopców przeżył. Joe Gaddey był policjantem postawionym przed drzwiami domu. Kiedy zaczęli wynosić torby z ciałami, a ja niemal zemdlałam, podtrzymał mnie i od tamtego czasu zostaliśmy przyjaciółmi.

Od grupy odłącza się duża postać, w której rozpoznaję Joego. Już w zwykłych ubraniach jest postawnym mężczyzną, ale w puchowej kurtce, sięgających do kolan zimowych butach, czapce i rękawiczkach wydaje się być kolosem. Mierzący ponad metr dziewięćdziesiąt i ważący minimum sto dziesięć kilogramów Joe mógł sprawić, że nawet najbardziej hardy kryminalista kulił się ze strachu. Jednak jego dziecięce rysy i nieśmiały uśmiech świadczą o jego delikatnej naturze. Bierze mnie za łokieć, zręcznie próbując odciągnąć od miejsca zbrodni, ale jest już za późno. Widzę ciało młodej kobiety, która zdaje się mieć niewiele ponad dwadzieścia lat. Drżę na sam widok tego, jak lekko jest ubrana, mimo że wiem, iż nie czuje już chłodu. Ma na sobie legginsy i białą koszulkę z krótkim rękawem, coś, w co ubrałabym się do spania. Jej stopy są bose. Leży na plecach, a jej długie czarne włosy, rozpostarte na śniegu, mocno kontrastują z jego bielą. Jej oczy są otwarte szeroko, lecz na nic nie patrzą, na twarzy maluje jej się dziwna konsternacja, jakby jej ostatnie myśli brzmiały „Nie tego się spodziewałam”. Nie widać żadnej krwi ani wyraźnych obrażeń, które mogłyby sugerować przyczynę śmierci.

– Z tego miejsca nie widzę dokładnie, ale wygląda na to, że umarła od uderzenia tępym narzędziem – mówi Joe, jakby czytając mi w myślach. Ma tę niespotykaną zdolność, że wie, co myślę, zanim wypowiem nawet słowo. – Wygląda na to, że została zabita gdzie indziej i porzucona tutaj.

– Wiecie kim jest? – pytam, nie potrafiąc odwrócić wzroku od jej twarzy. Jej koszulka podciągnięta jest pod piersi i mam ochotę podejść i ją ściągnąć, żeby zakryć jej połyskujący kolczyk w pępku.

Joe kręci głową. Koniuszek jego nosa jest jaskrawoczerwony, a na koziej bródce, którą niedawno zapuścił, osiadł szron.

– Brak dowodu. Ktoś zadzwonił do dyspozytora, mówiąc, że w parku jest kobieta z dzieckiem, która wygląda, jakby potrzebowała pomocy.

– Kto by tu przyszedł w taką pogodę i to w środku nocy? – Joe nic nie mówi, a ja przyglądam się jego zaniepokojonej twarzy.

– Myślisz, że dzwonił sprawca? – pytam, podchodząc do niego bliżej.

– Nie można tego wykluczyć – odpowiada Joe, delikatnie kładzie mi dłoń na plecach i prowadzi mnie w stronę karetki. – Cała sprawa wygląda bardzo dziwnie.

– I znajomo – dodaję.

– Może – odpowiada Joe. – Chłopiec, którego przy niej znaleźliśmy, wygląda na około trzy lata. Tak jak powiedziałem przez telefon, nie wydaje się ranny, ale oglądają go ratownicy medyczni i zaraz zabiorą do szpitala, gdzie lekarz zbada go dokładniej.

Spoglądam na Joego pytającym spojrzeniem. Zazwyczaj karetka już dawno byłaby w drodze.

– Powiedział coś? – pytam, podczas gdy Joe delikatnie puka do tylnych drzwi karetki.

– Nie, jest trochę przestraszony. Zresztą nic dziwnego.

– No tak. Liczyłeś, że użyję moich magicznych mocy komunikowania się z dziećmi i sprawię, że mały powie, kim jest bandzior, mam rację?

Otwierają się drzwi karetki i widzę za nimi małego chłopca owiniętego ciepłym kocem. Na widok Joego malec zaczyna wyć ze strachu.

– Tak jak mówiłem, jest trochę przestraszony. Wystarczy, że któryś z nas do niego podejdzie, a zaczyna krzyczeć.

– Bo można się ciebie przestraszyć – mówię i lekko wypycham go poza pole widzenia chłopczyka. – To chyba przez twoją czapkę.

– A co z nią nie tak? – pyta Joe, ściągając z głowy futrzaną pilotkę.

– Wygląda trochę jak dzikie zwierzę, które siedzi ci na głowie. Dobrze, zostań tu na chwilę, a ja spróbuję się przynajmniej dowiedzieć, jak ma na imię. – Ściągam swoją czapkę i wsiadam do karetki, zamykam za sobą drzwi. Płacz chłopca przycichł. Teraz słychać tylko łkanie. Sięgam do kieszeni kurtki i grzebię w niej, aż znajduję to, czego szukam – małą paczuszkę krakersów w kształcie zwierzątek.

– Mogę? – pytam ratownika, który potakuje.

– Wydaje się, że fizycznie nic mu nie jest – wyjaśnia. – Dam pani kilka minut, a potem musimy go zawieźć do Świętego Rafała.

Ratownik przechodzi na przód karetki, a ja siadam na noszach, naprzeciw chłopczyka, który kuli się na ławeczce biegnącej wzdłuż karetki. Wiem, że muszę być bardzo ostrożna. Doświadczył dziś czegoś bardzo traumatycznego. Mogę zrobić tylko dwie rzeczy: wszystko pogorszyć albo polepszyć.

Ściągam rękawiczki, ostrożnie otwieram torebkę krakersów i wysypuję kilka na rękę. Z ust chłopca wydobywają się małe, smutne, szarpane wdechy i podejrzliwie mierzy mnie wzrokiem. Co dziwne, w przeciwieństwie do matki, jeśli jest nią zmarła kobieta, chłopiec ubrany jest ciepło – w granatową zimową kurtkę, szare wełniane rękawice, pasującą do nich czapkę i zimowe buty. To nie ma sensu. Wkładam sobie krakersa do ust i gryzę go przez kilka chwil, po czym mówię.

– Mam na imię Ellen, a ty? – Celowo nie patrzę się wprost na niego, bo nie chcę go przestraszyć. – Mam troje dzieci. Najstarsza córka ma osiem lat. Masz osiem lat?

Chłopiec zastanawia się nad tym przez chwilę i przecząco kręci głową. – Mój syn ma pięć lat. Założę się, że ty też – mówię z pewnością w głosie. – Wyglądasz na pięć. – Znów ten sam gest. – Może masz dwa? – Wydaje się urażony pytaniem i tym razem kręci głową z większą zawziętością. – Oczywiście, że masz więcej niż dwa. Może cztery? – Nieśmiało potakuje. – Mam dwie córki. Jedna ma na imię Leah, a druga Avery. Jest bardzo malutka. A mój syn ma na imię Lucas. Powiesz mi, jak ty masz na imię? – Próbuję raz jeszcze. Nie odpowiada.

– Pomagam chłopcom i dziewczynkom, którzy są przestraszeni i smutni. – Nadal nic. – Mam wrażenie, że jesteś troszkę smutny.

Dolna warga chłopca drży, a z oczu płyną łzy. Odwraca się do okna karetki i gęstym od łez głosem mówi:

– Mamusia.

– Jak ma na imię? – Staram się, by mój głos brzmiał przyjaźnie, nienatarczywie. Chłopiec milczy.

– Czy tam na zewnątrz jest twoja mama? – pytam, starając się zbytnio nie naciskać. – Twoja mamusia to ta pani z ciemnymi włosami? W białej koszulce? – Chłopiec podciera nos ręką i kiwa głową. Uśmiecham się do niego zachęcająco i przechylam w jego stronę opakowanie krakersów.

– Chcesz jednego?

– Nie chcę. – Mimo że powietrze na zewnątrz jest lodowate, w karetce jest ciepło, więc rozsuwam kurtkę. Policzki chłopczyka są intensywnie różowe i lekko się łuszczą, jakby wysmagał je lodowaty wiatr. – Powiedz mi, jak ma na imię twoja mama?

Ledwie słyszę jego głos, delikatny i gęsty od płaczu. Nachylam się bliżej.

– Ktoś zrobił krzywdę mamusi? – Patrzy na mnie błagalnym wzrokiem, jakby chciał mnie nakłonić, żebym powiedziała, że nie, jego mama ma się świetnie.

– Tak – mówię.

Wypuszcza z siebie długi, drżący wydech i znów zaczyna płakać, zaciskając powieki, jakby chciał zablokować wszystko, co widział tego wieczoru. Siadam koło niego, ale jeszcze zanim zdążę usiąść, pada mi w objęcia. Jego ramiona, nawet w grubej kurtce, mocno obejmują moją szyję, a karetka powoli rusza bez włączania syren, żeby nie zawiadamiać okolicznych mieszkańców o zbrodni, która zdarzyła się tuż pod ich drzwiami. Podróż do szpitala miała trwać krótko, ale zanim dotarliśmy na miejsce, szyję już mam mokrą od gorących łez, a chłopiec za nic nie chce mnie puścić. Nieporadnie wysiadam z karetki, nadal trzymając dziecko na rękach. Witają nas polarne powietrze i błyskające światła. Fotograf robi nam zdjęcie i zastanawiam się, jak to możliwe, że prasa już zwęszyła sprawę.

– Nie podnoś główki – szepczę do chłopca. – Wiatr jest bardzo zimny. – Robię, co mogę, by osłonić jego twarz, kiedy idziemy do wejścia na oddział ratunkowy.

Po długim namawianiu i zapewnianiu, że nigdzie nie idę, chłopiec poddaje się opiece pielęgniarki. Powinnam się skontaktować ze specjalną rodziną zastępczą, która jest przygotowana na takie kryzysowe sytuacje, ale odwlekam to, co nieuniknione. Obiecałam chłopcu, że będę w pobliżu podczas badania lekarskiego, i dotrzymam słowa. Teraz jestem jego jedyną przyjaciółką. Czuję, jak dopada mnie zmęczenie, siadam więc na wolne krzesło i czekam.

Budzi mnie płacz niemowlęcia i przez chwilę myślę, że to Avery. Przez moment zastanawiam się, gdzie jestem, i szybko zdaję sobie sprawę, że nadal siedzę w szpitalu. Do środka wpada przez okna niewyraźne szare światło i zerkam na zegarek. Siódma dwadzieścia pięć.

– Śpi – mówi ta sama pielęgniarka, która wcześniej przejęła ode mnie chłopca, i wskazuje w stronę sali zabiegowej. Zaglądam do środka i widzę, że malec przykryty białym kocykiem śpi w szpitalnym łóżeczku dziecięcym.

– Nic mu nie jest? – pytam. – Powiedział, jak ma na imię?

– Nic mu nie jest – zapewnia mnie pielęgniarka – ale nie chciał albo nie mógł nam nic powiedzieć o tym, kim jest albo skąd się wziął.

– Na pewno ktoś się dziś po niego zgłosi – mówię z większym przekonaniem, niż naprawdę czuję. – Muszę wykonać kilka telefonów. Proszę dać mi znać, jeśli się obudzi.

Pielęgniarka kiwa głową, a ja idę do okna, mając nadzieję, że jest tam lepszy zasięg. Na początku dzwonię do Caren Regis, mojej przełożonej z Wydziału Służb Społecznych, i zdaję jej raport z tego, co się dzieje. Potem próbuję dodzwonić się do Joego, aby dowiedzieć się, czy zidentyfikowano kobietę w parku, ale od razu włącza się poczta głosowa. W końcu dzwonię do Marthy Renner, matki zastępczej, która, mam nadzieję, na jakiś czas przyjmie do siebie chłopca. Często pracowała z dziećmi, które miały za sobą straszne doświadczenia. Nie wiem, jak wyglądałby nasz świat, gdyby nie było takich bezinteresownych kobiet i mężczyzn, gotowych pełnić funkcję zastępczych rodziców dla tych dzieci. Właściwie to była też matką zastępczą dla chłopca, który najwyraźniej przeszedł przez coś bardzo podobnego jak nasz mały NN. Trzynaście lat temu.

Czuję, że ktoś za mną stoi. Odwracam się i widzę Joego. Wygląda na tak zmęczonego, jak ja się czuję.

– Ładna fryzura – mówi, podając mi jeden z kubków kawy, które trzyma w dłoniach. Wolną ręką dotykam głowy i przeczesuję palcami rozczochraną czuprynę, nieokiełznaną po całej nocy spędzonej w ciasnej czapce.

– Ładna czapka – odwzajemniam się i skinieniem podbródka wskazuję na jego głowę. – Wyglądasz jak rosyjski myśliwy.

Dobrodusznie wzrusza ramionami.

– Nie marzną mi w niej uszy. Jak się miewa mały?

– Nadal śpi. Martha Renner, jego tymczasowa matka zastępcza, będzie tu za kilka minut. Musimy o tym porozmawiać. Im więcej myślę o podobieństwach do…

Joe podnosi dłoń i rozgląda się po szpitalnym korytarzu, który teraz zapełnił się pielęgniarkami i lekarzami.

– Chodźmy w bardziej odosobnione miejsce.

– Obiecałam, że nie odejdę za daleko, na wypadek, gdyby chłopiec się obudził. – Z obrzydzeniem kręcę głową. – Nie możemy bez przerwy mówić na niego „chłopiec”. Musimy się dowiedzieć, jak ma na imię i kim jest.

– Dowiemy się – zapewnia mnie Joe. – Ktoś na pewno za niedługo się zgłosi. Widać, że ktoś się o niego troszczył. Czysty, ciepło ubrany. Mąż albo chłopak dziewczyny zadzwoni do nas, próbując go odnaleźć.

– Chyba że to on ją zamordował.

Joe kiwa głową w zamyśleniu.

– To najczęstszy scenariusz.

– Ale nie sądzisz, by tak było w tym przypadku? – pytam, obawiając się jego odpowiedzi. Razem wracamy przed salę, w której śpi chłopiec, i siadamy.

– Powiedz, co ty o tym sądzisz – mówi Joe. – A ja odegram rolę adwokata diabła.

– A może to ja będę adwokatem, a ty się wypowiesz. Zawsze trafia ci się rola szatana.

– Niech ci będzie. – Joe upija duży łyk, po czym mówi: – Trzynaście lat temu bezdomna kobieta i jej pięcioletni syn zostali znalezieni w parku Singera. Kobieta została zamordowana, a jej ciało porzucono pod posągiem niemal zupełnie nagiej kobiety.

– To posąg greckiej bogini – precyzuję. – I ona nie jest naga.

– Dobrze, greckiej bogini – poprawia się. – Kobietę rozpoznano jako Nell Sharpe, a jej syn Jonah, który nie odniósł obrażeń, został umieszczony w rodzinie zastępczej. Zbrodni nigdy nie rozwiązano.

– Wszystko się zgadza – przytakuję.

– Trzynaście lat później w tym samym parku, pod tą samą figurą, znajdujemy ciało niezidentyfikowanej kobiety, przy której siedzi synek.

– W tym parku przynajmniej raz w roku policja odkrywa czyjeś ciało. Zazwyczaj to nie są ofiary morderstw, ale i to się zdarza – mówię, wywiązując się ze swojej roli adwokata diabła.

– Ofiara sprzed trzynastu lat zmarła od uderzenia w głowę tępym narzędziem. Ta kobieta najwyraźniej zginęła w podobny sposób.

– Zbieg okoliczności – kontruję.

– Mam nadzieję, ale i tak będziemy musieli się temu przyjrzeć – mówi Joe, wstając i przeciągając się. – A jak teraz daje sobie radę Jonah? Ma teraz chyba z dwadzieścia lat.

– Osiemnaście, prawie dziewiętnaście. Nikt go nigdy nie adoptował, co chwilę wracał do Marthy Renner, bo wyrzucano go z innych rodzin zastępczych i ośrodków wychowawczych. W głębi duszy to dobre dziecko, ale dokonał w życiu wielu kiepskich wyborów.

Podchodzi do nas pielęgniarka w jasnoróżowym fartuchu.

– Chłopczyk zaczął się budzić – mówi. – Dopilnuję, żeby przyniesiono mu śniadanie.

Dziękuję jej i kiedy idziemy do sali zabiegowej, wyciągam rękę i zdejmuję czapkę z głowy Joego.

– Nie chcesz go straszyć z samego rana – mówię.

Chłopiec, zwinięty w małą kulkę, trzyma kciuk w ustach, oczy powoli mu się otwierają i zamykają, nadal są senne.

– Dzień dobry – szepczę, a chłopczyk wstaje, trzymając się rączkami barierek łóżeczka. Biorę go na ręce. – Jesteś głodny? – Kiwa głową, niepewnym spojrzeniem wpatrując się w Joego. – To jest Joe – mówię mu. – Jest policjantem. Pomaga ludziom.

– Miło mi cię poznać – mówi Joe, podając mu swoją ogromną dłoń. Chłopiec wyciąga rękę, ale zamiast uścisnąć dłoń Joego, chwyta za jego dużą czapkę. Obejmuje ją i przytula do siebie, jakby to był jego ukochany kocyk albo pluszak. Uśmiecham się. Joe już nigdy nie odzyska swojej uszanki.

Joe wzdycha, ale postanawia wejść w tę grę.

– Ma na imię Cujo. – Szturcham Joego w żebra. – I założę się, że chce wiedzieć, jak masz na imię. Powiesz Cujo, jak masz na imię? Możesz mu wyszeptać do ucha, co tylko chcesz – sugeruje Joe.

Chłopiec odsuwa od siebie czapkę, jakby próbował zlokalizować jej ucho. Przyciska usta do jednego z nauszników i mówi cicho:

– Mason.

Spoglądam na Joego z zaskoczeniem. Podziałało. Sama znajomość imienia chłopca jest kluczowa w ustaleniu, kim była kobieta w parku, i w znalezieniu krewnych Masona. Joe uśmiecha się z dumą.

Godzinę późnej Mason zjadł śniadanie, Joe pojechał, za to pojawiła się Martha Renner. Staram się jak najlepiej wytłumaczyć Masonowi, że Martha chce pomóc i że u niej w domu będzie mógł się pobawić z innymi miłymi dziećmi. Mason ma minę wyrażającą wielki zawód. Przekazywanie dziecka z jednych rąk do drugich nigdy nie jest łatwe, nawet dla mnie, doświadczonego opiekuna socjalnego, który bez przerwy w tym uczestniczy.

– Jak się miewa Jonah? – pytam Marthę, która zapina Masona w foteliku w swoim SUV-ie.

Kobieta kręci głową z westchnieniem.

– Nie najlepiej. Nie skończył szkoły w zeszłym roku. Cały czas mu mówię, żeby podszedł do matury. Pracuje z przerwami dla firmy budowlanej. Mieszka z kolegami przy Laurel Street.

– Powiesz mu, że go pozdrawiam? – Wtykam głowę na tylne siedzenie samochodu. – Do zobaczenia, Mason. Obiecuję.

Chłopiec poważnie kiwa głową i przytula do siebie Cujo.

Kiedy odjeżdżają, zdaję sobie sprawę, że zostawiłam swój samochód w parku Singera. Adam zaczął już lekcje, ale wysyłam mu esemesa, że wszystko dobrze i że dam radę odebrać dzieci ze szkoły i od opiekunki. Zastanawiam się, jak mogę dostać się do parku. To prawie pięć kilometrów stąd – mogę tam pójść albo zadzwonić do Joego. Choć uważam go za jednego z moich najlepszych przyjaciół, czasem mam wrażenie, że chciałby, byśmy byli kimś więcej. Jego rozwód po dziesięciu latach małżeństwa był prawdziwym szokiem – żona zostawiła go dla ich księgowego. Joe do dziś jeszcze się z tego nie podniósł. Wiem, że jest samotny, i często mówi mi, że Adam i ja mamy wszystko – silny związek, piękne dzieci, dom, idealne życie. Zachęcam Joego, by częściej wychodził, a nawet próbowałam umówić go na randkę z koleżanką z wydziału i nauczycielką matematyki z liceum Adama, ale nic z tego nie wychodzi.

– Hej – mówię, kiedy odbiera telefon. – Nie mam jak wydostać się ze szpitala i miałam nadzieję, że mógłbyś podrzucić mnie do parku, bo tam zostawiłam auto.

– Myślę, że dam radę – odpowiada – ale będziesz mi winna przysługę.

Śmieję się.

– Okej. Skoczę do kawiarni po drugiej stronie ulicy i kupię ci kawę.

– Dzięki, ale nie to miałem na myśli. Wytłumaczę ci, kiedy się zobaczymy. Będę za piętnaście minut.

Dziękuję mu, zastanawiając się, w jaki sposób miałabym mu pomóc. Zasuwam kurtkę, wciągam czapkę na uszy i wychodzę na zewnątrz. Niebo jest szare, a zimne poranne powietrze, kiedy robię wdech, szczypie mnie w płuca. Przebiegam na drugą stronę ulicy i zamawiam dużą czarną kawę dla Joego, gorącą czekoladę dla siebie i dwa muffiny z jagodami. Joe parkuje przy krawężniku w chwili, gdy odbieram zamówienie. Idę zygzakiem po oblodzonej jezdni, ostrożnie balansując dwoma parującymi kubkami i torbą z muffinami, po czym wsiadam do auta.

Ciąg dalszy w wersji pełnej