Czasami kłamię - ebook

Teraz Drugi dzień świąt Bożego Narodzenia, grudzień 2016

Zawsze lubiłam moment zawieszenia między snem a jawą. Te kilka cennych ułamków sekund, zanim otworzy się oczy, kiedy człowiek przyłapuje się na wierze, że jego sny mogą być rzeczywistością. Chwila niezwykłej przyjemności albo bólu, nim zmysły na powrót dojdą do głosu i poinformują cię, kim, czym i gdzie jesteś. Teraz jednak, jeszcze przez sekundkę, rozkoszuję się złudzeniem, które pozwala mi sobie wyobrażać, że mogę być kimkolwiek, gdziekolwiek, mogę być kochana.

Czuję na powiekach światło i zwracam uwagę na platynową obrączkę na palcu. Wydaje się cięższa niż zwykle, jakby jej waga ściągała mnie do ziemi. Moje ciało jest przykryte prześcieradłem; pachnie obco i zastanawiam się, czy przypadkiem nie jestem w hotelu. Ulatnia się wszelka pamięć o tym, o czym śniłam. Próbuję ją pochwycić, usiłuję być kimś, kim nie jestem, i pozostać gdzieś, gdzie mnie nie ma, ale nie mogę. Nadal jestem tylko sobą i tylko tutaj, gdzie – wiem to już teraz – wcale nie pragnę być. Bolą mnie ręce i nogi i jestem tak straszliwie zmęczona, nie chce mi się uchylać powiek, aż przypominam sobie, że i tak nie mogę tego zrobić.

Niczym podmuch lodowatego powietrza ogarnia mnie panika. Nie mogę sobie przypomnieć, co to za miejsce i jak się tu dostałam, ale przynajmniej wiem, kim jestem. Nazywam się Amber Reynolds. Mam trzydzieści pięć lat. Moim mężem jest Paul. Powtarzam sobie w głowie te trzy fakty, trzymam się ich kurczowo, jakby mogły mnie ocalić, lecz mimo to pamiętam, że czegoś w tej historii brakuje, ktoś wyrwał ostatnie kartki. Gdy już uzupełniam w miarę możliwości wspomnienia, na powrót je zagrzebuję, aż cichną w mojej głowie na tyle, bym znowu mogła myśleć, czuć, próbować doszukać się w tym jakiegoś sensu. Jedno wspomnienie odmawia jednak posłuszeństwa, uparcie próbuje wydostać się na powierzchnię, ale nie chcę dać mu wiary.

Do mojej świadomości przebija się odgłos jakiejś aparatury, wykradając mi ostatnie strzępy nadziei i pozostawiając tylko niechcianą pewność, że znajduję się w szpitalu. Sterylny smród tego miejsca sprawia, że mam ochotę wymiotować. Nienawidzę szpitali. To domy śmierci i spóźnionego żalu, nigdy dobrowolnie bym do żadnego nie weszła, nie mówiąc już o pobycie.

Przedtem byli tu jacyś ludzie, obcy, teraz to pamiętam. Posługiwali się słowem, którego postanowiłam nie słyszeć. Przypominam sobie zamieszanie, podniesione głosy i strach, nie tylko mój własny. Wysilam się, by przywołać coś jeszcze, ale umysł mnie zawodzi. Stało się coś bardzo złego, tylko nie wiem co ani kiedy.

Czemu go tu nie ma?

Czasem niebezpiecznie jest zadawać pytanie, kiedy zna się już odpowiedź.

On mnie nie kocha.

Zaznaczam sobie tę myśl.

Słyszę otwierane drzwi. Dźwięk kroków, a potem wraca cisza, ale nie idealna, już nie tak czysta. Wyczuwam stęchły odór papierosów, z prawej strony słyszę długopis drapiący po papierze. Ktoś po mojej lewej odkasłuje i dopiero teraz zdaję sobie sprawę, że w pokoju są dwie osoby. Obcy ludzie w ciemnościach. Jest mi zimniej niż przedtem i czuję się straszliwie mała. Nigdy w życiu nie byłam tak przerażona.

Chciałabym, żeby ktoś coś powiedział.

– Kto to? – pyta kobiecy głos.

– Nie mam pojęcia. Biedaczka, co za tragedia – odpowiada druga kobieta.

Żałuję, że w ogóle się odezwały. Zaczynam krzyczeć.

Nazywam się Amber Reynolds! Jestem prezenterką radiową! Dlaczego nie wiecie, kim jestem?

Raz za razem wykrzykuję te same słowa, ale kobiety nie zwracają na to uwagi, bo na zewnątrz milczę. Na zewnątrz jestem nikim i nie mam imienia.

Chcę zobaczyć tę siebie, którą widzą one. Chcę usiąść, wyciągnąć rękę i ich dotknąć. Chcę znowu coś poczuć. Cokolwiek. Kogokolwiek. Chcę zadać tysiące pytań. Wydaje mi się nawet, że chcę poznać na nie odpowiedzi. Kobiety znowu posłużyły się tym słowem, co wcześniej, tym, którego nie chcę słyszeć.

Wychodzą, zamykając za sobą drzwi, ale słowo pozostaje i jestem z nim sam na sam, nie mogę go już ignorować. Nie mogę otworzyć oczu. Nie mogę się poruszyć. Nie mogę się odezwać. Słowo wypływa jak bańka powietrza, pęka w zetknięciu z powierzchnią i wiem, że jest prawdziwe.

Śpiączka.Wtedy Tydzień wcześniej – poniedziałek, 19 grudnia 2016

W mroku wczesnego poranka skradam się na dół, ostrożnie, żeby nie zbudzić męża. Wszystko leży na swoim miejscu, a mimo to jestem przekonana, że o czymś zapomniałam. Naciągam gruby płaszcz, żeby uchronić się przed zimnem, i przechodzę przez kuchnię, rozpoczynając codzienny rytuał. Zaczynam od tylnych drzwi: raz za razem przekręcam klamkę, póki nie mam pewności, że są zamknięte.

W górę, w dół. W górę, w dół. W górę, w dół.

Potem staję przed dużą kuchenką i uginam ramiona w łokciach, jakbym przymierzała się do dyrygowania imponującą orkiestrą gazowych palników. Moje dłonie układają się w znajomy kształt; wskazujące i środkowe palce obu rąk odnajdują kciuki. Szepczę do siebie cicho, jednocześnie patrząc uważnie, czy wszystkie pokrętła i przyciski są wyłączone. Sprawdzam wszystko trzy razy, moje paznokcie wystukują coś w alfabecie Morse’a, który ja jedna potrafię odszyfrować. Kiedy się upewniam, że wszystko jest zabezpieczone i na swoim miejscu, wychodzę z kuchni. W drzwiach przystaję na chwilę, by sprawdzić, czy dziś jest jeden z tych dni, kiedy muszę wrócić i zacząć wszystko od początku. Ale nie.

Skradam się po trzeszczącej podłodze korytarza, biorę swoją torebkę i sprawdzam zawartość. Telefon. Portfel. Klucze. Zamykam, otwieram, sprawdzam jeszcze raz. Telefon. Portfel. Klucze. W drodze do drzwi powtarzam wszystko po raz trzeci. Zatrzymuję się na sekundę i patrzę wstrząśnięta na kobietę w lustrze, która tak samo wpatruje się we mnie. Mam twarz, która kiedyś mogła być ładna, ale teraz ledwo ją poznaję. Mieszana paleta jasnych i ciemnych kolorów. Długie czarne rzęsy ocieniają duże zielone oczy. Nad nimi są gęste brązowe brwi, a poniżej zadomowiły się smutne cienie. Moja skóra jest niczym blade płótno naciągnięte na kościach policzkowych. Włosy mam w ciemnym odcieniu brązu wpadającym niemal w czerń. Proste, oklapłe pasma zwieszają się na ramiona, bo nic innego im nie zostało. Przeczesuję je szorstko palcami i ściągam w kucyk, związuję gumką z nadgarstka, by nie spadały mi na twarz. Rozchylam usta, jakbym chciała coś powiedzieć, lecz wydobywa się z nich tylko powietrze. Z lustra patrzy na mnie twarz gotowa do radia.

Przypominam sobie, która godzina, i upominam się, że pociąg nie będzie na mnie czekać. Nie pożegnałam się – cóż, chyba jakoś to przeżyjemy. Wyłączam światło i wychodzę z domu, sprawdzając trzykrotnie, czy zamknęłam drzwi, po czym ruszam ścieżką przez oświetlony poświatą ogród.

Pora jest wczesna, ale i tak jestem spóźniona. Madeline na pewno siedzi już w biurze, wszystkie gazety zostały przeczytane i splądrowane w poszukiwaniu dobrych tematów. Producentki przeglądają papierowe truchła, a ona sarka i domaga się najlepszych wywiadów do dzisiejszego programu. Taksówki są już w drodze, by odebrać i wyrzucić z siebie nadmiernie podekscytowanych, za to niedostatecznie przygotowanych gości. Każdy poranek jest inny, a jednak wszystko to stało się całkowitą rutyną. Dołączyłam do zespołu Porannej kawy pół roku temu, ale nic nie toczy się zgodnie z planem. Mogłoby się wydawać, że mam wyśnioną pracę, tylko że czasem przecież śnią nam się koszmary.

Robię krótki przystanek w lobby, by kupić kawę dla siebie i koleżanki, po czym wspinam się po kamiennych schodach na piąte piętro. Nie lubię wind. Przyklejam do twarzy uśmiech i w końcu wkraczam do biura, myśląc, że to właśnie wychodzi mi najlepiej: zmieniam się tak, by dopasować do potrzeb otaczających mnie ludzi. Mogę być „przyjaciółką Amber” albo „żoną Amber”, ale w tej chwili jestem „Amber z radia”. Potrafię zagrać każdą rolę, w której obsadziło mnie życie. Znam wszystkie kwestie; bardzo długo je ćwiczyłam.

Słońce dopiero co wstało, ale tak jak się spodziewałam, mały, złożony w większości z kobiet zespół jest już na miejscu. Trzy młode i pełne entuzjazmu producentki, napędzane kofeiną i ambicją, siedzą pochylone przy biurkach. Otoczone stertami książek, starymi scenariuszami i pustymi kubkami, stukają w klawiatury, jakby od tego zależało ich życie. W przeciwległym kącie widzę światło lampy w prywatnym gabinecie Madeline. Siadam przy swoim biurku i włączam komputer, odwzajemniając serdeczne uśmiechy i pozdrowienia. Ludzie to nie lustra, nie widzą cię tak, jak ty sam siebie postrzegasz.

Madeline zwolniła w tym roku już trzy asystentki. Nikt nie jest w stanie przetrwać na tym stanowisku. Ja nie chcę własnego biura i nie potrzebuję asystentki, wolę siedzieć tu ze wszystkimi. Miejsce obok mnie jest puste. O tej porze Jo powinna już tu być i martwię się, że może coś się stało. Spuszczam wzrok na stygnącą kawę, którą dla niej kupiłam, i zmuszam się, by zabrać ją do gabinetu Madeline. Niech to będzie gałązka oliwna.

Przystaję w drzwiach niczym wampir, którego trzeba zaprosić do środka. Gabinet jest żałośnie mały, to zwyczajnie zaadaptowany schowek – Madeline nie zgadza się siedzieć z resztą zespołu. Każdy skrawek ścian pokrywają oprawione zdjęcia, na których pozuje ona z różnymi sławami, a za biurkiem znajduje się mała półka z nagrodami. Madeline nie podnosi głowy. Patrzę na jej brzydkie krótkie włosy z siwymi odrostami wyglądającymi spod czarnej strzechy. Liczne podbródki układają się jeden na drugim, a resztę pofałdowanego ciała litościwie skrywają czarne, workowate ubrania. Lampa na biurku rzuca światło na klawiaturę, nad którą zawisły przyozdobione pierścieniami palce. Wiem, że Madeline mnie widzi.

– Pomyślałam, że ci się przyda – mówię, rozczarowana prostotą tych słów, kiedy tak długo musiałam ich szukać.

– Postaw na biurku – odpowiada Madeline, nie odrywając oczu od ekranu.

Nie ma za co.

W kącie ciężko pracuje mały wiatrakowy grzejnik i czuję, jak po nogach pnie mi się pachnące lekko spalenizną ciepełko, które nie pozwala mi odejść. Przyłapuję się na tym, że gapię się na brodawkę na policzku Madeline. Czasem tak mam; moje oczy skupiają się na jakiejś niedoskonałości, jakbym na chwilę zapomniała, że dana osoba wie, że patrzę na coś, co wolałaby ukryć.

– Jak weekend? – pytam w końcu.

– Nie jestem jeszcze gotowa na rozmowy – mówi Madeline.

Zostawiam ją samą.

Z powrotem przy biurku przeglądam stertę przesyłek, które uzbierały mi się od piątku; kilka tragicznie zapowiadających się powieści, których nigdy nie przeczytam, trochę listów od wielbicieli i zaproszenie na imprezę charytatywną, które przyciąga moją uwagę. Sączę kawę, marząc o tym, co mogłabym włożyć i kogo ze sobą zabrać, gdybym poszła. Naprawdę powinnam się bardziej angażować w działalność dobroczynną, po prostu jakoś nigdy nie starcza mi czasu. Madeline jest nie tylko głosem Porannej kawy, ale też twarzą Kryzysowego Dziecka. Zawsze mnie dziwiło, że współpracuje z największą krajową organizacją charytatywną dla dzieci, bo przecież ona ich nienawidzi i żadnych nie ma. Nigdy nawet nie wyszła za mąż. Jest całkiem sama, ale nigdy samotna.

Posortowawszy pocztę, czytam brief do dzisiejszego programu. Zawsze dobrze liznąć wcześniej trochę kontekstu. Nie mogę znaleźć swojego czerwonego długopisu, więc idę do szafki z artykułami biurowymi.

Ktoś uzupełnił zapasy.

Oglądam się przez ramię, a potem patrzę z powrotem na półki pełne schludnie ułożonych rzeczy. Łapię garść samoprzylepnych karteczek i czerwone długopisy, które wpycham do kieszeni. Wybieram wszystkie, aż pudełko zostaje puste. Pozostałych kolorów nie ruszam. Żadna z producentek nawet nie podnosi wzroku, kiedy wracam do biurka; nie widzą, jak chowam wszystko do szuflady i zamykam ją na klucz.

Kiedy już zaczynam się martwić, że moja jedyna koleżanka dziś nie przyjdzie, Jo wchodzi do biura i uśmiecha się do mnie. Ubrana jest tak samo jak zawsze, w niebieskie dżinsy i białą koszulkę, jakby wciąż tkwiła w latach dziewięćdziesiątych. Jej botki, których rzekomo nienawidzi, mają wytarte obcasy, a jasne włosy są wilgotne od deszczu. Siada przy sąsiednim biurku, naprzeciwko pozostałych producentek.

– Przepraszam za spóźnienie – szepcze.

Nikt poza mną nie zwraca na nią uwagi.

Jako ostatni, jak zwykle, pojawia się Matthew, wydawca programu. Jego spodnie rurki pękają w szwach – Matthew nosi je nisko na biodrach, żeby nie uciskały wydatnego brzuszka. Są trochę przykrótkie na jego długie nogi i odsłaniają kolorowe skarpetki wystające z lśniących brązowych butów. Matthew kieruje się prosto do swojego schludnego biurka pod oknem, z nikim się nie witając. Nie jestem w stanie zrozumieć, dlaczego zespół składający się z samych kobiet i produkujący program kobiecy jest zarządzany przez mężczyznę. No, ale z drugiej strony to Matthew zaryzykował i dał mi szansę, kiedy moja poprzedniczka niespodziewanie odeszła z pracy, więc chyba nie powinnam się skarżyć.

– Matthew, skoro już raczyłeś się pokazać, możesz do mnie zajrzeć? – pyta Madeline z drugiej strony redakcji.

– A on już myślał, że ten poranek nie może być gorszy – szepcze Jo. – Nadal jesteśmy umówione na drinka po pracy?

Kiwam głową, czując ulgę, że Jo nie zamierza znowu znikać zaraz po programie.

Patrzymy, jak Matthew łapie swoje notatki i pędzi do gabinetu Madeline. Poły jego ekstrawaganckiego płaszcza powiewają za nim, jakby chciały go unieść w powietrze. Kilka chwil później Matthew wyłania się na powrót z zagniewaną miną, czerwony na policzkach i zmieszany.

– Lepiej chodźmy do studia – mówi Jo, wyrywając mnie z zamyślenia.

Słusznie, w końcu za dziesięć minut wchodzimy na antenę.

– Sprawdzę, czy Jej Królewska Mość jest gotowa – odpowiadam, z przyjemnością widząc, że skłoniłam Jo do uśmiechu.

Matthew unosi zadbaną brew i rzuca mi spojrzenie. Nie powinnam była mówić tego na głos.

Zegar odlicza ostatnie minuty do pełnej godziny i wszyscy przygotowują się do programu. Razem z Madeline idziemy do studia i zajmujemy zwykłe miejsca na zaciemnionej scenie. Jo i reszta producentek obserwują nas przez ogromną szybę z bezpiecznych wyżyn galerii, jakbyśmy były zwierzętami z różnych gatunków, omyłkowo zamkniętymi na tym samym wybiegu. Na galerii jest jasno i głośno, pełno tam różnokolorowych guzików, które wydają się straszliwie skomplikowane, biorąc pod uwagę, jak proste jest w sumie to, co robimy: rozmawiamy z ludźmi i udajemy, że sprawia nam to przyjemność. W samym studiu z kolei panuje ciemność i niezręczna cisza. Stoją tu tylko stół, kilka krzeseł i dwa mikrofony. Madeline i ja siadamy bez słowa w półmroku, ignorując się nawzajem i czekając, aż zapali się czerwona lampka informująca o rozpoczęciu transmisji i będziemy mogły zacząć pierwszą część programu.

– Dzień dobry, zapraszamy na poniedziałkowe wydanie audycji Poranna kawa, przy mikrofonie Madeline Frost. Za chwilę dołączy do nas bestsellerowa autorka E.B. Knight, ale najpierw pomówimy o rosnącej liczbie kobiet będących głównymi żywicielkami rodziny. W rozmowach ze słuchaczami poruszymy temat wymyślonych przyjaciół. Czy mieliście ich w dzieciństwie? Może nadal macie…? Zadzwońcie do nas.

Znajome brzmienie jej radiowego głosu uspokaja mnie i przełączam się na autopilota, czekając na swoją kolej, by coś powiedzieć. Zastanawiam się, czy Paul już wstał. Ostatnio nie jest sobą; przesiaduje do późna w ogrodowej komórce, którą przerobił na gabinet do pisania, i kładzie się spać tuż przed tym, jak ja wstaję z łóżka, albo w ogóle nie śpi. Mówi na tę komórkę „chatka”. Ja wolę nazywać rzeczy po imieniu.

Spędziliśmy kiedyś wieczór z E.B. Knight. To było zaraz po sukcesie debiutanckiej powieści Paula. Ponad pięć lat temu, niedługo po tym, jak się poznaliśmy. Wtedy byłam reporterką telewizyjną. Wiadomości lokalne, nic specjalnego. Ale widok siebie na ekranie zmusza człowieka do dbania o wygląd. W tamtych czasach byłam szczupła, nie umiałam gotować; przed Paulem nie miałam dla kogo tego robić, a rzadko chciało mi się wysilać dla siebie samej. Poza tym byłam zbyt zajęta pracą. Przeważnie przygotowywałam materiały o wybojach na drodze albo kradzieży cyny z kościelnego dachu, aż któregoś dnia wtrąciło się przeznaczenie. Nasza specjalistka od show-biznesu zachorowała i posłano mnie w zastępstwie, żebym zrobiła wywiad z jakąś nową gwiazdą literacką. Nawet nie przeczytałam jego powieści. Miałam kaca i wcale mi się nie podobało, że muszę odwalać cudzą robotę, ale wszystko się zmieniło, kiedy do pokoju wszedł Paul.

Jego wydawca wynajął do tego wywiadu apartament w Ritzu. Pomieszczenie sprawiało wrażenie sceny, a ja czułam się jak aktorka, która nie nauczyła się kwestii. Pamiętam, że strasznie się denerwowałam, lecz kiedy Paul usiadł naprzeciwko mnie, zdałam sobie sprawę, że jest jeszcze bardziej stremowany. To był jego pierwszy wywiad dla telewizji i jakimś cudem udało mi się rozluźnić atmosferę. Po programie poprosił mnie o wizytówkę; nie sądziłam, że coś się za tym kryje, ale kamerzysta przez całą drogę do samochodu z lubością komentował „chemię” między nami. Gdy Paul zadzwonił do mnie wieczorem, czułam się jak pensjonarka. Rozmawialiśmy zupełnie swobodnie, jakbyśmy się znali od dawna. Powiedział, że za tydzień musi iść na jakieś rozdanie nagród i nie ma kogo zabrać. Zastanawiał się, czy jestem wolna. Owszem, byłam. Podczas ceremonii siedzieliśmy przy jednym stole z E.B. Knight; to prawie tak, jakbyśmy jedli kolację z legendą – bardzo pamiętna pierwsza randka. E.B. Knight była czarująca, bystra i dowcipna. Odkąd usłyszałam, że zaproszono ją do programu, cieszyłam się na kolejne spotkanie.

– Miło panią widzieć – mówię, kiedy producentka wprowadza ją do studia.

– Ja też się cieszę, że mogę panią poznać – odpowiada, zajmując miejsce.

W ogóle mnie nie poznała; jak łatwo mnie zapomnieć.

Drobną twarz osiemdziesięcioletniej pisarki okalają białe włosy obcięte na pazia – jej znak rozpoznawczy. Cała wygląda nieskazitelnie, nawet zmarszczki równo jej się układają. Sprawia wrażenie łagodności, ale umysł ma bystry i żywy. Jej policzki pociągnięte są różem, a błękitne oczy lśnią mądrze i czujnie, strzelają po studiu, aż wreszcie odnajdują swój cel. E.B. Knight uśmiecha się serdecznie do Madeline, jakby patrzyła na jakąś bohaterkę. Goście czasem tak mają. W sumie mi to nie przeszkadza.

Po programie idziemy wszyscy do sali konferencyjnej na omówienie. Siadamy, czekając na Madeline. Kiedy wreszcie się zjawia, w pokoju zalega cisza. Matthew zaczyna omawiać kolejne segmenty, co się udało, co nie poszło za dobrze. Madeline nie wygląda na zadowoloną, jej usta układają się w taki wyraz, jakby usiłowała rozwinąć cukierek tyłkiem. Reszta siedzi cicho, a ja znowu zaczynam błądzić myślami.

Mrugaj, mrugaj, gwiazdko ma.

Madeline wtrąca coś ze skwaszoną miną.

Jaka tajemnica twa?

Cmoka i przewraca oczami.

Leć wysoko w niebo, leć.

Kiedy kończą jej się niewerbalne sposoby wyrażenia krytyki, wszyscy wstają i zaczynają się rozchodzić.

Jak diamencik jasno świeć.

– Amber, mogę cię prosić na słówko? – pyta Matthew, przywołując mnie z powrotem na ziemię. Sądząc po jego tonie, nie mam wyboru. Matthew zamyka drzwi, a ja znowu siadam, próbując wyczytać z jego twarzy, o co może chodzić. Jak zwykle jednak jej wyraz jest nieprzenikniony, pozbawiony wszelkich emocji; gdyby umarła mu matka, człowiek nawet by się nie zorientował. Matthew bierze herbatnik z talerza, który wystawiamy dla gości, i gestem zaprasza, żebym się poczęstowała. Kręcę odmownie głową. Matthew nigdy się nie spieszy, kiedy ma do powiedzenia coś trudnego. Próbuje się do mnie uśmiechnąć, ale wkrótce męczy się tym i w zamian odgryza kawałek ciastka. Kilka okruchów przykleja się do cienkich warg, które otwierają się i zamykają jak u złotej rybki, kiedy Matthew usiłuje znaleźć właściwe słowa.

– Mógłbym zacząć od gadania o pierdołach, spytać, jak leci, udawać, że mnie to obchodzi, ale wolę przejść prosto do rzeczy – zaczyna wreszcie.

Żołądek ściska mi się ze strachu.

– Słucham – mówię, ale wcale nie chcę tego słuchać.

– Jak ci się układa z Madeline? – pyta, odgryzając kolejny kęs.

– Tak jak zawsze, ona mnie nie znosi – odpowiadam bez zastanowienia. Teraz moja kolej na fałszywy uśmiech i przywdziewam go, nie odrywając metki, żebym mogła go potem zwrócić.

– Owszem, i w tym cały kłopot – mówi Matthew. Nie powinno mnie to dziwić, ale mimo wszystko dziwi. – Wiem, że nie ułatwiała ci życia, kiedy dołączyłaś do zespołu, ale jej też nie było łatwo się do ciebie przyzwyczaić. A sytuacja między wami się nie poprawia. Może ci się wydaje, że słuchacze tego nie wyczuwają, ale jest inaczej. To naprawdę ważne dla programu i dla reszty zespołu, żebyście się dogadywały. – Matthew wbija we mnie wzrok, czekając na odpowiedź, której nie umiem udzielić. – Myślisz, że mogłabyś popracować nad waszymi relacjami?

– No, mogę spróbować…

– Świetnie. Aż do dzisiaj nie miałem pojęcia, jak bardzo nie podoba jej się ta sytuacja. Postawiła mi swego rodzaju ultimatum. – Matthew przerywa i odchrząkuje, po czym kończy: – Ona chce, żebym cię kimś zastąpił.

Czekam na ciąg dalszy, który nie nadchodzi. Słowa wiszą między nami, podczas gdy ja próbuję je zrozumieć.

– Czy to znaczy, że mnie zwalniasz?

– Skąd! – zaprzecza Matthew, ale jego twarz mówi co innego. Zastanawia się, co powiedzieć. Jego dłonie stykają się czubkami palców przy piersiach, wyglądają jak kościelna iglica albo jakby modlił się niedbale. – No, w każdym razie jeszcze nie. Daję ci czas do Nowego Roku, żebyś nad tym popracowała. Przykro mi, że muszę ci to mówić przed samymi świętami.

Jakby z wysiłkiem rozkłada skrzyżowane długie nogi i odsuwa się ode mnie najdalej, jak pozwala mu na to krzesło. Jego usta wykrzywiają się dziwnie, jakby w oczekiwaniu na moją odpowiedź poczuł jakiś bardzo nieprzyjemny smak. Nie wiem, co mam powiedzieć. Czasem wydaje mi się, że lepiej nic nie mówić, bo nie da się przekręcić cytatu z ciszy.

– Jesteś świetna i wszyscy za tobą przepadamy – dodaje Matthew – ale zrozum: to Madeline jest osią Porannej kawy, prowadzi ten program od dwudziestu lat. Przykro mi, lecz jeśli będę musiał między wami wybierać, to mogę podjąć tylko jedną decyzję.Teraz Drugi dzień świąt Bożego Narodzenia, grudzień 2016

Próbuję wyobrazić sobie otoczenie. Nie leżę na oddziale, za cicho na to. Nie jestem też w kostnicy; czuję swój oddech, lekki ból w piersiach za każdym razem, kiedy płuca z wysiłkiem napełniają się powietrzem. Jedyne, co słyszę, to stłumiony dźwięk jakiegoś pikającego w pobliżu urządzenia. Przynosi mi on dziwną pociechę: mój jedyny towarzysz w niewidzialnym wszechświecie. Zaczynam liczyć piknięcia, kolekcjonuję je w głowie, bojąc się, że ucichną, i nie wiedząc, co by to oznaczało.

Wreszcie dochodzę do wniosku, że leżę w prywatnym pokoju. Wyobrażam sobie siebie zamkniętą w szpitalnej celi, czas ścieka wolno po czterech ścianach, zbierając się w kałuże brudnej brei, która kiedyś wreszcie mnie zatopi. Jednak do tego czasu będę przebywać w tej nieskończonej przestrzeni, w której złudzenie splata się z rzeczywistością. Chwilowo nic więcej nie robię, tylko istnieję i czekam, choć nie wiem, na co. Przywrócono mi ustawienia fabryczne – nie tyle funkcjonuję, ile zwyczajnie sobie jestem. Poza niewidzialnymi murami życie toczy się dalej, ale ja tkwię nieruchomo, milcząca i zamknięta w sobie.

Ból fizyczny jest rzeczywisty i domaga się, bym go czuła. Zastanawiam się, jak ciężkie odniosłam obrażenia. Moją czaszkę ściska coś przypominającego imadło, co pulsuje w rytm mojego serca. Zaczynam ewaluować swoje ciało od stóp do głów, na próżno próbując postawić jakąś diagnozę. Coś nie pozwala mi zamknąć ust, czuję jakiś przedmiot zaklinowany między wargami i zębami, wpychający się po języku do gardła. Moje ciało wydaje się dziwnie nieznajome, jakby należało do kogoś innego, ale wszystko jest na miejscu, aż po czubki palców u stóp. Czuję wszystkie dziesięć – co za ulga. Jestem tu cała, duszą i ciałem, po prostu ktoś musi mnie na powrót uruchomić.

Zastanawiam się, jak wyglądam, czy ktoś uczesał mi włosy i umył twarz. Nie jestem próżna i zawsze wolałam, by mnie słyszano, lecz nie widziano, a najlepiej, żeby w ogóle nie zwracano na mnie uwagi. Nie jestem nikim wyjątkowym, nie tak jak ona. Już raczej zwykłym cieniem. Małą smużką brudu.

Czuję przerażenie, ale jakiś pierwotny instynkt mówi mi, że z tego wyjdę. Dam sobie radę, bo muszę dać. Zawsze daję.

Słyszę odgłos otwieranych drzwi i zbliżających się do łóżka kroków. Widzę przez zamknięte powieki jakieś ruchome cienie. Dwa. Wyczuwam tanie perfumy i sprej do włosów. Cienie rozmawiają, ale nie rozróżniam do końca słów, jeszcze nie. Na razie to tylko hałas, jak zagraniczny film bez napisów. Jedna z postaci wyjmuje spod prześcieradła moje lewe ramię. To dziwne uczucie, jak kiedy w dzieciństwie człowiek udaje, że ma bezwładne kończyny. Wzdrygam się wewnętrznie, czując na skórze kobiece palce. Nie lubię być dotykana przez obcych. W ogóle nie lubię być dotykana przez nikogo, nawet przez niego, już nie.

Kobieta owija coś wokół górnej części mojego ramienia i dochodzę do wniosku, że to opaska uciskowa, bo się zaciska. Kobieta łagodnie odkłada moją rękę i przechodzi na drugą stronę. Druga pielęgniarka – bo zakładam, że to pielęgniarki – staje w nogach łóżka. Słyszę szelest papieru dotykanego przez dociekliwe palce i wyobrażam sobie, że kobieta czyta książkę albo moją szpitalną dokumentację. Dźwięki się wyostrzają.

– Ta jest ostatnia, potem możesz się zbierać. Co jej się stało? – pyta ta bliżej mnie.

– Przywieźli ją wczoraj wieczorem. Jakiś wypadek – odpowiada ta druga, przemieszczając się po pokoju. – Wpuśćmy tu trochę światła, dobrze? Może nie będzie tak ponuro.

Słyszę chrzęst z trudem przesuwanych zasłon i spowija mnie nieco jaśniejszy odcień mroku. Potem nagle coś ostrego wbija mi się bez ostrzeżenia w ramię. To dziwne uczucie i pod wpływem bólu wycofuję się do środka. Pod moją skórą rozchodzi się coś chłodnego, wkrada się w moje ciało, aż staje się częścią mnie. Głosy pielęgniarek przywołują mnie z powrotem.

– Zadzwonili do rodziny? – pyta ta, która wydaje się starsza.

– Ma męża. Próbowali się do niego dodzwonić, ale od razu włączała się sekretarka – odpowiada ta druga. – Można by pomyśleć, że zauważy nieobecność żony w Boże Narodzenie.

Boże Narodzenie.

Szukam w swojej bibliotece wspomnień, ale zbyt wiele półek świeci w niej pustkami. Nie pamiętam nic ze świąt. Zazwyczaj spędzamy je z moją rodziną.

Czemu nikogo przy mnie nie ma?

Zauważam, że bardzo zaschło mi w ustach, i czuję smak zakrzepłej krwi. Dałabym wszystko za odrobinę wody i zastanawiam się, jak zwrócić na siebie uwagę pielęgniarek. Skupiam się cała na ustach, na ułożeniu ich w jakiś kształt i zrobieniu choćby najmniejszej wyrwy w ogłuszającej ciszy, ale wszystko zawodzi. Jestem duchem uwięzionym w sobie samej.

– No dobrze, to ja już idę, skoro nic się nie dzieje.

– Na razie, pozdrów Jeffa.

Drzwi otwierają się i gdzieś daleko słyszę radio. Do moich uszu dobiega dźwięk znajomego głosu.

– Tak przy okazji, ona pracuje w Porannej kawie. Kiedy ją przynieśli, znaleźli w jej torbie przepustkę z pracy – mówi ta, która wychodzi.

– Naprawdę? Nigdy o niej nie słyszałam.

Ale ja słyszę ciebie!

Drzwi się zatrzaskują, cisza powraca i nagle znikam, już mnie tam nie ma, krzyczę bezgłośnie w ciemność, która mnie połknęła.

Co się ze mną stało?!

Mimo tego wewnętrznego krzyku na zewnątrz jestem pozbawiona głosu i idealnie spokojna. W prawdziwym życiu płacą mi za mówienie w radiu, ale teraz mnie uciszono, teraz jestem niczym. Ciemność ubija moje myśli, aż wreszcie dźwięk ponownie otwieranych drzwi sprawia, że wszystko staje. Domyślam się, że to druga pielęgniarka zbiera się do wyjścia, i chcę krzyknąć, błagać, by została, wyjaśnić, że po prostu zgubiłam się nieco w króliczej norze i potrzebuję pomocy, żeby odnaleźć drogę powrotną. Ale ona nie wychodzi. To ktoś inny wszedł do pokoju. Czuję jego zapach, słyszę jego płacz i wyczuwam jego szok na mój widok.

– Tak cię przepraszam, Amber. Już jestem przy tobie.

Chwyta mnie za rękę, nieco za mocno. Może w tej chwili sama się zgubiłam, ale on zgubił mnie lata temu i teraz już nie dam się odnaleźć. Druga pielęgniarka wychodzi, by dać nam trochę prywatności, a może zwyczajnie czuje się niezręcznie, widzi, że coś jest nie tak. Nie chcę, żeby wyszła, nie chcę, żeby zostawiła mnie z nim sam na sam, ale nie wiem dlaczego.

– Słyszysz mnie? Proszę cię, obudź się – powtarza on raz za razem.

Mój umysł wzdraga się na dźwięk jego głosu. Imadło znowu ściska mi czaszkę, jakby na skronie napierały tysiące palców. Nie pamiętam, co mi się stało, ale nie mam najmniejszych wątpliwości, że ten człowiek, mój mąż, miał z tym coś wspólnego.Wtedy Poniedziałek, 19 grudnia 2016 – popołudnie

Z początku byłam wdzięczna, kiedy Matthew powiedział, że resztę dnia mam wolną. Cały zespół rozszedł się już na lunch, co oznaczało, że mogłam uniknąć wszelkich pytań i fałszywej troski. Dopiero teraz, kiedy przedzieram się przez Oxford Street jak łosoś płynący pod prąd w strumieniu turystów i zakupowiczów, dochodzi do mnie, że zrobił to przez wzgląd na siebie; żaden mężczyzna nie chce siedzieć i gapić się na załzawioną twarz kobiety, mając świadomość, że to jego wina.

Jest grudniowe popołudnie, ale niebo jest błękitne, słońce przedziera się zza rozproszonych chmur, tworząc iluzję pięknego dnia na tle mgiełki zwątpienia. Czuję, że muszę przystanąć i się zastanowić, więc to robię. Na samym środku zatłoczonej ulicy, ku irytacji wszystkich przechodniów.

– Amber?

Podnoszę wzrok na uśmiechniętą twarz stojącego przede mną wysokiego mężczyzny. Z początku mam w głowie pustkę, a potem nagle rozpoznaję go i zalewają mnie wspomnienia. Edward.

– Cześć, co u ciebie? – mówię z trudem.

– Wszystko super. Tak się cieszę, że cię widzę.

Całuje mnie w policzek. Nie powinnam przywiązywać takiej wagi do swojego wyglądu, lecz mimo to obejmuję się ramionami, jakbym próbowała się ukryć. On wygląda tak samo jak dawniej. Prawie w ogóle się nie postarzał, choć musiało upłynąć jakieś dziesięć lat od naszego ostatniego spotkania. Jest opalony, jakby dopiero co wrócił z ciepłych krajów, na jego włosach widzę jasne pasemka, ani śladu siwizny. Taki zdrowy, zadbany, widać, że fantastycznie się czuje w swojej opalonej skórze. Jego ubrania wyglądają na nowe i kosztowne. Podejrzewam, że garnitur pod długim wełnianym płaszczem jest szyty na zamówienie. Świat zawsze był dla Edwarda za mały.

– Wszystko w porządku? – pyta.

Przypominam sobie, że przecież płakałam. Na pewno wyglądam strasznie.

– Tak. No, właściwie nie. Po prostu usłyszałam właśnie niezbyt dobre wieści.

– Przykro mi.

Kiwam głową, podczas gdy on czeka na rozmowę, której nie umiem poprowadzić. W tej chwili jedyne, o czym mogę myśleć, to jak bardzo go zraniłam. Nigdy właściwie nie wyjaśniłam, dlaczego nie mogę się już z nim spotykać, po prostu jednego dnia opuściłam jego mieszkanie, przestałam odbierać telefony i zupełnie skreśliłam go ze swojego życia. Edward studiował wtedy w Londynie, ja zresztą również. Wciąż jednak mieszkałam z rodzicami i tylko nocowałam u niego najczęściej, jak mogłam, póki wszystko się nie skończyło. Potem już nigdy tam nie wróciłam.

Wpada na mnie kobieta zajęta pisaniem wiadomości. Kręci głową, jakbym to ja była winna temu, że nie patrzyła, jak idzie. Ta kolizja wytrząsa ze mnie kilka słów.

– Przyjechałeś do Londynu na Boże Narodzenie? – pytam.

– Tak. Właściwie dopiero co przeprowadziłem się tu z dziewczyną, nowa praca w wielkim mieście.

Moją ulgę szybko zastępuje coś innego. Oczywiście, że o mnie zapomniał. Wmawiam sobie, że się cieszę, i zmuszam twarz do niezbyt entuzjastycznego uśmiechu, któremu towarzyszy niedbałe kiwnięcie głową.

– Widzę, że to nie najlepsza pora – mówi Edward. – Proszę, oto moja wizytówka. Fajnie byłoby kiedyś pogadać. Muszę pędzić na spotkanie, bo już jestem spóźniony, ale wspaniale było cię zobaczyć, Amber.

Biorę wizytówkę i znowu próbuję się uśmiechnąć. Edward dotyka mego ramienia i na powrót znika w tłumie. Zwiewa, aż się za nim kurzy.

Biorę się w garść i przełączam na autopilota. Nogi same niosą mnie do małego baru tuż przy Oxford Street. Bywałam tu z Paulem, kiedy zaczęliśmy ze sobą chodzić. Ale już tu nie zaglądamy, nie pamiętam, kiedy ostatnio wyszliśmy na miasto. Myślałam, że znajoma atmosfera tego miejsca da mi poczucie bezpieczeństwa, ale tak nie jest. Zamawiam duży kieliszek czerwonego wina i manewruję przez bar do jedynego wolnego stolika w pobliżu kominka. Nie ma przed nim żadnej kratki zabezpieczającej. Odsuwam krzesło nieco dalej od ognia, choć chciałabym się ogrzać. Gapię się na swój kieliszek malbeca, z powodzeniem odcinając się od otaczającej mnie świątecznej wrzawy. Muszę sprawić, by polubiła mnie kobieta, która nie lubi nikogo. Może jeśli dostatecznie długo będę się wpatrywała w to wino, wpadnę na jakieś rozwiązanie. W tej chwili nic mi nie przychodzi do głowy.

Upijam łyk, bardzo mały. Dobre. Zamykam oczy, przełykam i rozkoszuję się smakiem, kiedy płyn spływa mi do gardła. Ależ byłam głupia. Tak świetnie mi szło, a teraz wszystko stoi pod znakiem zapytania. Powinnam była bardziej się postarać z Madeline, trzymać się planu. Nie mogę stracić tej pracy, jeszcze nie teraz. Musi istnieć jakieś rozwiązanie, po prostu nie jestem pewna, czy sama na nie wpadnę. Potrzebuję pomocy. Żałuję tej myśli i poprawiam się: potrzebuję więcej alkoholu.

Kiedy kieliszek robi się pusty, zamawiam następny. Czekając, wyjmuję z torebki telefon. Wybieram numer Paula. Powinnam była od razu do niego zadzwonić, nie wiem, czemu tego nie zrobiłam. Nie odbiera, więc próbuję jeszcze raz. Nic, tylko sekretarka. Nie zostawiam wiadomości. Pojawia się drugi kieliszek i upijam łyk, chcę się jakoś znieczulić, ale wiem, że powinnam zwolnić. Muszę zachować przytomność umysłu, jeśli mam naprowadzić wszystko z powrotem na właściwe tory – co zrobię, bo nie mam wyboru. Powinnam być w stanie sama to wszystko ogarnąć, ale nie mogę.

– Widzę, że zaczęłaś beze mnie – mówi Jo, odwijając z szyi absurdalnie długi szalik i wsuwając się na krzesło naprzeciwko mnie. Spogląda na mnie uważniej i jej uśmiech znika. – Co się stało? Wyglądasz strasznie.

– Więc jeszcze nie wiesz?

– O czym?

– Miałam rozmowę z Matthew.

– To tłumaczy tę przygnębioną minę – mówi Jo, przeglądając kartę win.

– Chyba stracę pracę.

Jo wbija wzrok w moją twarz, jakby czegoś na niej szukała.

– Co ty, kurwa, gadasz?

– Madeline postawiła mu ultimatum. Albo ja zniknę, albo ona to zrobi.

– I powiedział ci, że masz spadać? Tak po prostu?

– Nie do końca. Mam czas do Nowego Roku, żeby przekonać ją do zmiany zdania.

– Więc zrób to.

– Niby jak?

– Nie wiem, ale nie mogą ci tego zrobić.

– Moja umowa wygasa w styczniu, więc wystarczy, że zwyczajnie jej nie przedłużą, i po sprawie, nie miałabym się do czego przyczepić. Poza tym dzięki temu będą mieli całą świąteczną przerwę, żeby znaleźć kogoś na moje miejsce. – Patrzę, jak Jo trawi te informacje, i widzę, że dochodzi do tego samego wniosku co ja kilka godzin temu.

– Dramaty się ciebie trzymają, co?

– Wiem, mam przesrane, prawda?

– Jeszcze nie. Coś wymyślimy, ale najpierw potrzebujemy więcej wina – oświadcza Jo.

– Poproszę jeszcze raz to samo – mówię do przechodzącego kelnera i odwracam się z powrotem do niej. – Nie mogą mnie jeszcze wywalić.

– Nie wywalą.

– Nie miałam czasu, żeby zrobić wszystko, co zaplanowałam.

Kelner nadal stoi w pobliżu i patrzy na mnie z zatroskaną miną. Uśmiecham się do niego. Kiwa głową i idzie po wino. Rozglądam się po barze i widzę po skierowanych na mnie oczach, że mówię za głośno. Czasem tak mam, kiedy jestem zmęczona albo pijana. Upominam się, żeby ściszyć trochę głos.

Gdy tylko dostajemy kieliszki, Jo każe mi wyciągnąć z torby notes, a potem otworzyć na czystej kartce i napisać na górze wielkimi czerwonymi literami PROJEKT MADELINE. Robię to, podkreślając na dodatek słowa. Jo należy do osób, które lubią wszystko zapisywać. Takie nawyki mogą przysporzyć kłopotów, jak człowiek nie będzie uważał. Ona wlepia wzrok w notes, a ja piję kolejny łyk wina, rozkoszując się ciepłem rozgrzewającym ciało. Uśmiecham się i Jo odpowiada uśmiechem. Wpadłyśmy na ten sam pomysł dokładnie w tym samym momencie. Często nam się to zdarza. Jo dyktuje, co mam pisać, a ja zapisuję skrzętnie każde słowo, próbując za nią nadążyć. To może się udać.

– Ona myśli, że nigdy jej nie wywalą, że Poranna kawa równa się Madeline Frost – mówi Jo.

Zauważam, że nawet nie dotknęła swojego kieliszka.

– Dokładnie to samo powiedział Matthew. Może to będzie nasz nowy slogan – mówię, spodziewając się uśmiechu w odpowiedzi. Lecz Jo się nie uśmiecha. Zamiast tego stwierdza:

– Tylko że ona nie wie, jak poszła twoja rozmowa z Matthew. Więc może trzeba ją przekonać, że wszyscy mają już dość jej fochów i że to ona wyleci.

– Przecież nigdy by tego nie zrobili.

– Ale ona nie wie tego na sto procent. W dzisiejszych czasach każdego da się zastąpić i zaczynam myśleć, że jeśli zasiejemy dość ziaren, pomysł się przyjmie. Bez tej pracy Madeline byłaby niczym. To całe jej życie, nic poza tym nie ma.

– To prawda. Ale jak? Nie starczy nam czasu, nie na tym etapie. – Znowu zaczynam płakać. Nie umiem nad tym zapanować.

– W porządku. Popłacz sobie, jak musisz, wyrzuć to z siebie. Na szczęście ładnie wyglądasz, kiedy ryczysz.

– Nigdy ładnie nie wyglądam.

– Czemu tak mówisz? Jesteś piękna. No fakt, mogłabyś się nieco bardziej wysilić…

– Dzięki.

– Sorry, ale taka jest prawda. Brak makijażu nie sprawia, że wyglądasz blado i interesująco, tylko zwyczajnie blado. Masz ładną figurę, ale ciągle ją ukrywasz pod tymi samymi starymi szmatkami.

– Próbuję się ukryć.

– No to przestań.

Ma rację, strasznie się zapuściłam. Przypominam sobie Edwarda, na pewno się cieszy, że nie jesteśmy już parą.

– Właśnie wpadłam na Oxford Street na byłego faceta – mówię, przyglądając się Jo w oczekiwaniu na reakcję.

– Którego?

– Nie musisz tego mówić w ten sposób, nie było ich aż tak wielu.

– Więcej niż u mnie. No więc który to był?

– Nieważne. Ale poczułam się jak szmaciara, totalna porażka. Po prostu wolałabym, żeby nie widział mnie w takim stanie.

– A kogo to obchodzi? W tej chwili musisz się skupić na tym, co ważne. Idź i kup sobie nowe ciuchy; kilka sukienek, fajne buty, coś z obcasem, i przy okazji jakiś makijaż. Jutro musisz wyglądać na zadowoloną i pewną siebie, w razie czego kupuj na kartę kredytową. Madeline wie, że Matthew musiał dziś z tobą rozmawiać, więc na pewno się spodziewa, że będziesz zdołowana, pewnie sądzi, że w ogóle nie przyjdziesz do pracy. Zrób jej na przekór. Rozpuścimy jakieś ploty na mediach społecznościowych. Przejmiemy kontrolę nad sytuacją. Wiesz, co masz robić.

– Tak, wiem.

– No to idź na zakupy, a potem wracaj do domu. Połóż się wcześnie, a jutro idź do pracy i wyglądaj powalająco, jakbyś nie miała żadnych trosk.

Wstaję, żeby wykonać polecenie. Dopijam wino i płacę rachunek. Zawsze robiłam wszystko po bożemu, ale teraz jestem gotowa pojechać po bandzie. Przed wyjściem z baru wydzieram z notesu kartkę z Projektem Madeline, gniotę ją, wrzucam do ognia i patrzę, jak papier brązowieje i płonie.