Lucyfer. Moja historia - ebook

Wstęp

Do napisania tej książki skłoniła mnie zasłyszana legenda o Lucyferze, która mówi, że na początku istnienia świata zakochał się on w pewnej kobiecie. Niestety za swoje uczucia został strącony do ciemnej otchłani.

Bracia Lucyfera widząc jego tęsknotę oraz cierpienie, postanowili wstawić się w jego imieniu u swego Ojca, Pana Boga. Prosili go, aby pozwolił Lucyferowi związać się z kobietą, którą obdarzył tak wielkim uczuciem. Minęło sporo czasu za nim aniołom udało się przekonać Stwórcę. Niestety jego decyzja nie była taka jakiej można się było spodziewać.

Oto bowiem Bóg postanowił, że Lucyfer owszem będzie mógł wyjść ze swojej samotni, ale tylko raz na sto lat. Kiedy więc wreszcie anioł wyszedł na wolność kobieta, którą kochał już dawno nie żyła. Legenda głosi także, że Lucyfer co sto lat przez jakiś czas błąka się po świecie i tęskniąc szuka swojej ukochanej.

Warto wspomnieć, ponieważ nie jest to wiedza powszechna, że w nauce nazwanej antropozofią Lucyfera uznaje się za brata Jezusa. Jest on inspiratorem religii orientalnych, takich jak buddyzm czy hinduizm. W myśl tej nauki anioł, którego imię dziś kojarzy się przede wszystkim ze złem, reprezentuje ideę poprawy ziemskiego życia, demokrację, ekologię, a także technikę, literaturę i erotyzm.

Wszystkie wydarzenia historyczne zawarte w książce oraz inne zdarzenia znajdują swoje potwierdzenie w rzeczywistości i miały miejsce na prawdę.

Zasadniczo większość pojawiających się na kartach powieści postaci żyła w realnym świecie i w większym lub mniejszym stopniu miała wpływ na świat polityki, gospodarki oraz na współczesne sobie społeczeństwa. Poprzez swoją niezwykłość historie tu przedstawione udało się połączyć z postacią Lucyfera tak, aby jego obecność w tym czy innym miejscu nie budziła zdziwienia, a wręcz wydawała się możliwa.

Akcja powieści dzieje się w nieokreślonym bliżej współczesnym mieście, w nieokreślonej bliżej teraźniejszości. Kanwa opierająca się na swoistym wywiadzie koncentruje się przede wszystkim na retrospekcjach. Te ostatnie zaś prowadzą czytelnika nie tylko do czasów Starożytnego Egiptu, ale także do innych okresów historycznych, przedstawiając owe czasy z dużą skrupulatnością i dbałością o historyczne szczegóły.

Na końcu pragnę zaznaczyć, że prezentowana powieść jest pierwszym z zaplanowanych trzech tomów. Oznacza to, że przekazując tom pierwszy w ręce Czytelników, zabieram się do pracą nad kolejną książką, która zaprezentuje dalsze losy jej bohaterów.

Zapraszam na lektury.*****

Marek spoglądał na tych wszystkich ludzi i po raz, któryś z rzędu zastanawiał się co tutaj, do jasnej cholery, robi. A tak, przyszedł tu ze swoją dziewczyną – lekarką.

I tak oto, od dwóch godzin podpierał ścianę w eleganckiej restauracji, gdzie urządzono lekarski spęd typy standing party i przyglądał się roześmianym lekarzom, którzy pomiędzy drinkiem a zakąską omawiali wycinanie woreczka żółciowego albo sekcję zwłok. Od tego medycznego bełkotu robiło mu się niedobrze. Na dodatek Anna, zresztą jak zwykle, zostawiła go samego i teraz krążyła gdzieś między kolejnymi grupkami ludzi, czując się jak ryba w wodzie.

- Och, jak zwykle marudzisz – mówiła przed wyjściem, kiedy starał się wymigać od pójścia razem z nią – Jesteś dziennikarzem. Nadstaw ucho, może trafisz na coś ciekawego i zobaczysz, jeszcze mi podziękujesz, kiedy będą ci wręczać nagrodę Pulitzera.

Jak do tej pory nie usłyszał nic, co mogłoby nadać się na artykuł marnej jakości, a co dopiero mówić o nagrodach.

Nie znał tu w zasadzie nikogo. No, może rozpoznawał niektóre twarze. W końcu przychodził do Anny do szpitala i zdążył poznać niektórych jej kolegów, ale nie mogło tu być mowy o jakiejś większej zażyłości. Słowem nie były to znajomości, które pozwoliłyby mu na swobodną rozmowę o wszystkim i niczym. Nudził się.

Co chwila zerkał na zegarek, a czas jak to czas, wielkość względna i wcale się nie spieszył. Już dawno odnotował pewną osobliwość. Zawsze, kiedy nie miał czasu i gonił się jak dziki pies, wskazówki zegarka były nieubłagane i pędziły jak na złamanie karku. A kiedy miał go aż nadto i robił wszystko, aby czas pędził szybciej, ten nie kwapił się do tego wcale.

Uśmiechnął się sam do siebie.

Szklanka z drinkiem, który trzymał w ręce była pusta. Który to już? Trzeci? Nie, drugi. Nie miał zamiaru urżnąć się w trupa i narobić Annie wstydu, ale czym miał się zajmować w takiej sytuacji. Mógł albo jeść, albo pić. Zdecydowanie wolał to drugie.

Już chciał podejść do baru, gdzie sprawny barman serwował wymyślne napoje alkoholowe, kiedy zauważył jak ktoś przeciska się przez tłum ludzi zebranych przy stole, gdzie podawano jedzenie. Zmrużył oczy. Tak, facet wyraźnie zmierzał w jego stronę i już z daleka się uśmiechał. Gorączkowo myślał skąd go zna, ale w głowie miał pustkę. Nic, kompletnie nic.

- Widzę, że starasz się dopasować twarz do sytuacji – powiedział mężczyzna, wyciągając rękę w stronę Marka

- Jakbyś zgadł – odpowiedział, witając się z nieznajomym

- Ja też miałem ten problem przed chwilą, ale w końcu sobie przypomniałem. Robert. Jestem Robert Kozlowski. Chodziliśmy razem do podstawówki, a potem do liceum. Z tym, że ja wybrałem kierunek z rozszerzoną biologią, a ty humanistyczny. Pamiętasz?

- Robert? Robi! Cholera w życiu bym cię nie poznał. Dobrze wyglądasz. Schudłeś. - Marek wreszcie przypomniał sobie szkolnego kolegę – Co tu robisz? Niech zgadnę, jesteś lekarzem?

- Żadna tajemnica, biorąc pod uwagę, że to spotkanie lekarzy. A ty? Co ty tu robisz? Nie powiesz mi, że zmieniłeś zdanie i zamiast dziennikarzem też jesteś jednym z nas, białym kitelkiem?

- Nie, jestem osobą towarzyszącą. O, tam – wskazał na jedną z grupek rozmawiających osób

- ta dziewczyna z czarnymi długimi włosami, to z nią przyszedłem. Ale uprzedzam jest zarezerwowana od dwóch lat! – uśmiechnął się przy tym trochę niemądrze.

- Olala! – gwizdnął Robert – A, tak w ogóle to co porabiasz?

- Teraz? Nudzę się. Anna wyciągnęła mnie tu siłą. Miałem nadstawiać ucha i szukać ciekawych tematów.

- I znalazłeś?

- Żartujesz! Jedynym ciekawym spostrzeżeniem jest to, że bez obrzydzenia jecie i mówicie o ludzkich wnętrznościach – mówiąc to skrzywił się wymownie

- Wiesz, tu to jeszcze nic! Powinieneś iść na spotkanie patologów – obaj wybuchnęli śmiechem – Chodź napijemy się po drinku i pogadamy o starych czasach

Robert poprowadził Marka w stronę baru. Zamówili whisky z colą i usiedli w spokojnym kąciku przy barze. Zaczęli wspominać szkołę. Najpierw czasy podstawówki, potem liceum. Obgadali kolegów i koleżanki. Potem na widelec poszli nauczyciele.

Nawet nie zauważyli, jak czas nagle przyspieszył i pierwsi goście zaczęli się powoli rozchodzić. Anna też usiadła gdzieś z koleżanką i plotkowały w najlepsze. Widząc, że jego dziewczyna jeszcze nie zamierza iść do domu, zagłębił się w rozmowę z Robertem.

- Słuchaj wiem, że jesteś dziennikarzem, ale pomimo mam nadzieję, że zachowasz pewną rzecz dla siebie. Wiesz tak przez wzgląd na naszą starą znajomość – Robert zaczął mówić ciszej, przybierając konspiracyjną postawę

- To zależy...- Marek uśmiechnął się, ale widząc zaniepokojenie kolegi dodał uspokajająco – Mów! Oczywiście, że nic nikomu nie powiem, jeżeli nie dasz mi na to pozwolenia. W końcu mam się za dziennikarza z powołania, a nie za cmentarną hienę...- po tych słowach zapadła cisza. Marek czekał, co też ciekawego ma mu do powiedzenia Robert

- Widzisz, parę dni temu przywieźli do nas pewnego gościa z wypadku. W zasadzie powinien wyzionąć ducha już w karetce, ale jak to mówią cuda się zdarzają i facet przeżył...

- Chcesz mi pokazywać gościa z wypadku, który jedną nogą stoi nad grobem? - Marek był nieco zdziwiony

- Nie chodzi o to, że facet jest z wypadku... A zresztą przyjdź na oddział to pogadamy. Jak zobaczysz, sam się zdziwisz...

- Skoro to taki ciekawy przypadek to dziwne, że Anna nic mi o nim nie wspomniała?

- Może jeszcze nie wie. Zresztą oni tam, na oddziale noworodków to z reguły mało co wiedzą - Robert uśmiechnął się tak, jakby fakt, że jego dziewczyna pracowała z niemowlakami tłumaczył brak informacji, krążących po szpitalnych korytarzach – To jak, przyjdziesz?

- Pewnie, jak mógłbym nie przyjść? Zaciekawiłeś mnie

Jakąś godzinkę później żegnając się umawiali się na spotkanie. Anna uśmiechała się do Marka i kiwając głową powiedziała z przekonaniem, ale i przekorą w głosie:

- A nie mówiłam... Zawsze znajdzie się coś ciekawego. Gdybyś siedział w domu przed telewizorem, nie spotkałbyś kolegi ze szkolnej ławy, a tak... Odgrzebałeś stary kontakt

- Wiesz, że pracujecie w jednym szpitalu?

- Może tak, może nie... Szpital jest duży, a ja nie pracuję tam jeszcze na tyle długo, żeby znać wszystkich. Ale tak, jego twarz jest mi znajoma

- Podobno macie tam jakiś ciekawy przypadek? Jakiegoś nietypowego gościa z wypadku. Wiesz coś o tym?

- Nie, a ty co wiesz na ten temat? - dopytywała się Anna, ale tak naprawdę nie miała już dziś ochoty omawiać spraw związanych ze szpitalem, dlatego była wdzięczna, kiedy Marek nie zaczął drążyć tematu.

Każde z nich pogrążyło się we własnych myślach. Spacer do domu zabrał im kwadrans. Było już dobrze po drugiej w nocy, kiedy do niego dotarli. Szybka toaleta i do łóżka.

Anna zasnęła zanim jeszcze przyłożyła głowę do poduszki. Zmęczenie i alkohol zrobiły swoje. Ale Marek długo przewracał się z boku na bok. Ciekawość go zżerała. Nie mógł się doczekać, kiedy jutro spotka się w szpitalu z Robertem.

*****

Marek obudził się z przeraźliwym bólem głowy. Anny już dawno nie było. Przez sen słyszał dzwoniący budzik. Starała się zachowywać cicho, ale właśnie w takich chwilach zawsze coś szło nie tak.

Prawie zerwał się na równe nogi, kiedy z półsnu wyrwał go ogromny huk, a potem przytłumiony śmiech Anny:

- O żesz w mordę... - a po chwili - Przepraszam, przepraszam. To tylko ta nieznośna deska sedesowa wymknęła mi się z ręki – usłyszał wołanie z łazienki.

Znowu zapadł w coś w rodzaju sennego letargu. Słyszał pracujący ekspres do kawy, cicho puszczone radio i sąsiadów z sąsiedniego domku, kłócących się od rana. Potem poczuł na czole coś mokrego. A, to Anna całowała go na pożegnanie. Nareszcie był sam.

Znowu zasnął. Obudził się po jakiejś godzinie.

Nie boli, nie boli, nie boli, powtarzał jak mantrę, mając nadzieję, że w ten sposób pozbędzie się bólu głowy, który rozsadzał mu czaszkę. Nagle przypomniało mu się, że jest umówiony dziś z Robertem w szpitalu. Zerwał się z łóżka i tak nagle jak z niego wstał, tak usiadł z powrotem, przyciskając ręce do głowy, jakby mocny uścisk miał coś zmienić. Odczekał chwilę i powoli, bardzo powolutku wstał ponownie.

Poczłapał do kuchni. Zażył tabletki przeciwbólowe i dopiero potem poszedł do łazienki. Stanął, opierając się o umywalkę. Spuścił głowę i odczekał chwilę. Tabletka zaczęła działać. Sięgnął po szczoteczkę do zębów i wtedy dopiero zerknął do lustra. Na środku czoła miał odciśnięty wyraźny czerwony zarys ust. Uśmiechnął się do siebie. Anka, Anka. Ją zawsze trzymały się żarty.

Poranna kawa, tost i tabletki postawiły go na nogi. Jakieś czterdzieści minut później już jechał do szpitala. W sam raz. Dochodziła dziesiąta, kiedy parkował pod budynkiem.

- Do doktora Roberta Kozlowskiego to gdzie? - zapytał faceta siedzącego w informacji

- Na drugie piętro. Proszę poczekać – po tych słowach gość zerknął do rozłożonego przed sobą zeszytu – tak na drugim piętrze. Ale od dziesiątej jest na Oddziale Intensywnej Opieki Medycznej

- Dzięki – Marek skierował się do windy. Nie miał ochoty wchodzić dziś po schodach, ponieważ ciągle bał się, że ból głowy wróci.

Musiał chwilę odczekać, zanim pielęgniarka poprosiła Roberta.

- A, jesteś. Wstrzeliłeś się w sam raz. Ubierz fartuch i chodź – Robert podał Markowi

rękę na powitanie, prowadząc go długim korytarzem.

Po obu stronach znajdowały się pokoje, w których maksymalnie leżało trzech pacjentów. W niektórych zauważył tylko jedną osobę. Prawie wszyscy wyglądali jakby spali. Za nimi stała aparatura do podtrzymywania życia i monitorowania funkcji życiowych. Pip, pip, pip – taki odgłos było słychać na całym oddziale. Robert prowadził go do ostatniego pokoju.

- Zerknij – powiedział, kiedy się zatrzymali

Marek podszedł bliżej do otwartych szerokich drzwi i spojrzał na leżącego na łóżku mężczyznę. Tak jak za większością pacjentów, tak i za nim ustawiono monitory. Spojrzał na nie, ale dane, które się tam wyświetlały niewiele mu mówiły. Wreszcie cofnął się i spojrzał na Roberta. W jego oczach widać było pytanie.

- Chodź, pogadamy u mnie – lekarz skierował się do swojego gabinetu, który znajdował się piętro niżej. Mijając dyżurkę pielęgniarek poprosił jedną z nich, aby dzwoniły, jeżeli coś by się działo.

- Będę u siebie – dodał na odchodnym

- I co powiesz – zagadnął, kiedy byli już w gabinecie. Marek wzruszył ramionami.

- Nie wiem czego ode mnie oczekujesz. Młody facet. Około trzydziestki, może trochę po. Nie ma w nim nic nadzwyczajnego. No, może oprócz tego, że jest cholernie przystojny. Nie pomyśl o mnie źle, ale tak jest. Nawet ja, facet, jestem w stanie to zauważyć

- No właśnie. Niby nic nienormalnego, a jednak

- Siostrzyczki na oddziale chyba okupują szpitalną kaplicę, modląc się o jego wyzdrowienie i o to, żeby nie miał dziewczyny ani żony, co? – dodał Marek

Robert uśmiechnął się do niego i pokiwał głową ze zrozumieniem. Usiadł za biurkiem. Nabrał głęboko powietrza i spojrzał na kolegę z wyrazem, który mówił Markowi, że zaraz zacznie opowiadać:

- Kiedy go tu przywieźli był w opłakanym stanie. W zasadzie, kiedy go operowaliśmy nie mieliśmy złudzeń, ale po to tu jesteśmy, no nie? - Marek nie odpowiedział, a Robert zresztą wcale nie czekał na odpowiedź. Po chwili zaczął mówić dalej – Po operacji daliśmy mu 48 godzin, chociaż nie liczyłem nawet na tyle. Ale facet walczył i po tych dwóch dobach zaczęliśmy go badać. No wiesz, wcześniej tylko sprawdziliśmy jaką ma grupę krwi. Więc zlecono wszystkie badania. Nie będę cię zanudzać medyczną terminologią. Zresztą to nie ważne. Ważne jest to, że kiedy przyszły wyniki przeżyłem szok. Pomyślałem, że może się mylę, że gdzieś jest błąd. Kazałem powtórzyć niektóre z nich, ale wyniki ciągle były takie same. Pokazałem je innym lekarzom, bardziej doświadczonym i wszyscy, jak jeden mąż, otwierali usta ze zdziwienia...

Robert przestał mówić i zapatrzył się w okno. W gabinecie zapadła cisz, przerywana tylko miarowym tykaniem zegara, wiszącego na ścianie. W końcu odezwał się Marek:

- Okazało się, że ten gość to faktycznie nie facet a kobieta – zażartował, aby rozluźnić atmosferę, ale Robertowi najwyraźniej nie było do śmiechu.

- Gdyby tylko...

- To chłopie mów, wykrztuś to z siebie. Cholera, umiesz budować napięcie – Marek wiercił się na niewygodnym krześle

- Nawet nie wiem jak mam ci to powiedzieć, teraz kiedy o tym mówię to wszystko wydaje się tak nieprawdopodobne, że aż idiotyczne

- Nie daj się prosić

- Dobra. Prosto z mostu i bez owijania w bawełnę. Zgodnie z wynikami badań gość jest starszy niż wszystkie mumie egipskie razem wzięte do kupy, a może jeszcze starszy. Co ty na to? - Robert wypluł te słowa z prędkością karabinu maszynowego.

W gabinecie zapadła cisza. Marek przełknął ślinę. Nie wiedział co ma powiedzieć. Patrzył na kolegę i zastanawiał się, czy ten żartuje. Ale Robert był poważny.

- Żartujesz? - mimo tego Marek pragnął się upewnić, że to jednak taki medyczny, lekarski dowcip

- Nie, nie żartuję. Chciałabym, ale nie. Nie wiem, co o tym myśleć.

- A co na to inni lekarze?

- Chyba ich to przerosło. Omijają tą sprawę z daleka. Nawet profesor Rozwadowski nie wie z czym mamy do czynienia. Szuka, ale na próżno. Wyobraź sobie, że sprowadzono nawet serwisanta, aby posprawdzał, czy urządzenia w laboratorium się nie popsuły

- I co?

- I nic, wszystko chodzi jak w szwajcarskim zegarku

- Ale w zasadzie dlaczego mi go pokazałeś? - Marek nie miał pojęcia jaki miał być sens jego wizyty w tym szpitalu – Chcesz, żebym opisał ten przypadek?

- Nie, broń Boże nie! - Robert prawie krzyknął, a potem już ciszej i nieco spokojniej dodał – Sam nie wiem, ale chyba musiałem się z kimś podzielić tą wiadomością. A może porozmawiasz z nim?

- Porozmawiać? Przecież gość ledwo zipi

- Nie, teraz jest już lepiej. Jest przytomny. Może mówić. Zresztą pielęgniarki i tak już go zagadują – uśmiechnął się na myśl, jak dziewczyny skwapliwie wypełniały obowiązki przy pacjencie

- Ale po co?

- Może powie ci coś, czego nam nie mówi

- Mnie? Dziennikarzowi? Chyba powinieneś wezwać księdza?

- Nie żartuj. Wbrew pozorom ludzie wcale nie kwapią się do rozmowy z ojczulkiem. To już nie te czasy.

- Nie mów. Wiesz przecież, że jak trwoga to do Boga – Marek nie czuł chęci rozmowy, a przecież był dziennikarzem i taki temat nie zdarzał się co dzień

- Do Boga, właśnie. Do Boga, ale nie do księdza. Sutanna odstrasza. Zrób to dla mnie, po starej znajomości – poprosił lekarz i widać było, że bardzo mu na tym zależy

- No dobra. Zresztą może coś z tego będzie – Marek zgodził się po chwili namysłu.

Los działał na jego korzyść. W końcu wyszli z gabinetu Roberta i ponownie skierowali się na drugie piętro, na Oddział Intensywnej Opieki Medycznej.

*****

Mężczyzna, o którym właśnie rozmawiali Marek i Robert, obudził się. Ciągle leżał z zamkniętymi oczami, ale czuł, że nie jest sam. Wreszcie odwrócił głowę w stronę, gdzie spodziewał się zobaczyć intruza, który zakłócał jego spokój. Powoli podniósł powieki. Przy łóżku, na twardym, obrotowym stołku, z którego odłaziła biała farba emulsyjna siedział młody mężczyzna.

- Jak długo tu jesteś? – zapytał ranny

- Wieki – z uśmiechem na ustach odpowiedział tamten

- Pytam poważnie

- Poważnie, to chwilę. Może kilka minut, ale czymże jest ta chwila w obliczu wieczności – głos mężczyzny miał kojące brzmienie, ale ktoś obserwujący ich obu, mógłby odnieść wrażenie, że pacjent krzywi się na każde wypowiedziane przez tego pierwszego słowo

- Jak zwykle dowcipny... - leżący zamknął na chwilę oczy – Cieszysz się, prawda?

- Nie, dlaczego?

- Długo na to czekałeś – ruch głowy mężczyzny w stronę swojego bezwładnego ciała jasno mówił, o co mu chodzi

- To nie tak

- A jak?

- Nigdy nie chciałem, żeby to się tak skończyło

- Kłamiesz – z ust chorego wydobyło się coś na kształt śmiechu, bardzo słabego, ale jednak śmiechu – Myślałem, że nie umiesz kłamać, a jednak wychodzi ci to całkiem nieźle

- Umiem, jak wszyscy, ale przecież teraz mówię prawdę. W końcu, jakby nie było, jesteśmy braćmi

Mężczyzna zamknął oczy. Leżał tak chwilę. Bez ruchu. Wydawać by się mogło, że znowu zapadł w sen albo stracił przytomność. Nagle jednak odwrócił się do siedzącego. Jego ruchy były w tym momencie zadziwiająco szybkie i pewne, jakby nie był chory, ranny, czy cierpiący. Patrzył na swojego gościa przez chwilę:

- Gdzie ona jest? Co jej zrobiłeś? - głos miał silny i pewny, czuć była w nim złość i niepewność

- Nie martw się. Ona nigdy nie była celem, tylko środkiem. Skoro ty jesteś tu, w takim stanie – ruchem ręki mężczyzna pokazał leżącego – to ona jest bezpieczna. Tym razem ktoś inny był środkiem do celu. Chociaż muszę przyznać, że cały ten wypadek trochę gmatwa moje plany...

- Całe szczęście to już koniec, a swoje plany możesz sobie wsadzić w swój anielski tyłek! Słyszysz! - chory podniósł głos – Już nigdy więcej... - chciał mówić dalej, ale suchość w ustach spowodowała, że słowa uwięzły mu w gardle

- Uspokój się, bo jeszcze umrzesz – krzywy uśmiech na twarzy drugiego mężczyzny jeszcze bardziej drażnił chorego. Gość spojrzał na monitor. Ciśnienie rannego gwałtownie skoczyło do góry, co świadczyło o jego wzburzeniu

- Tak, umrę i to będzie definitywny koniec

- O, to jeszcze nie jest przesądzone...

- Nie, nie zrobisz mi tego! Słyszysz! Słyszysz!! - jakimś cudem pacjent odzyskał głos.

Do pokoju wpadła pielęgniarka:

- Proszę wyjść! - zwróciła się do stojącego w drzwiach mężczyzny – Natychmiast! A pan niech się uspokoi – delikatnie położyła ręce na ramionach pacjenta, który pomimo braku sił próbował podnieść się z łóżka. Pod presją dziewczyny mężczyzna opadł na posłanie.

Nie, nie pozwoli mu, aby wszystko zaczęło się od nowa. Chciał z kimś podzielić się swoją historią. Musi ją komuś opowiedzieć, a potem... A potem będzie koniec

*****

Robert przyspieszył kroku. Coś działo się w pokoju tajemniczego pacjenta. Marek podążał za nim. Na wysokości dyżurki pielęgniarek minął się z przystojnym blondynem. Kiedy koło niego przechodził poczuł się jakoś dziwnie.

Zatrzymał się i obejrzał za mężczyzną. Ten jednak nie zwrócił na niego uwagi. Wszedł do czekającej na piętrze windy i zjechał na dół. Marek potrząsnął głową i skierował się w stronę pokoju w drzwiach, którego zniknął Robert.

Kolega pochylał się nad pacjentem. Mówił coś do niego. Sprawdzał wszystkie parametry, poprawiał coś przy kroplówce. Wreszcie wyszedł na korytarz.

- Coś nie tak? - zagadnął Marek

- Pielęgniarka mówi, że miał gościa. Bardzo się zdenerwował tą wizytą. Podobno zaczął krzyczeć. Kazała mu wyjść

- To chyba ten blondyn, z którym się mijałem?

- Tak, chyba tak. Wychodził akurat, kiedy wbiegłem do pokoju. Ludzie to nie mają sumienia, żeby denerwować tak chorych pacjentów. Pielęgniarka powiedziała, że słyszała, jak tamten mówił, że są braćmi. Uwierzysz? - Robert był wyraźnie zbulwersowany. Zamilkł na chwilę, ale już po paru minutach odezwał się ponownie:

- Wejdź do niego. Może będzie chciał z tobą pogadać – mówiąc to popchnął Marka w stronę drzwi – Idź, no idź...

Marek usiadł na miejscu, które jeszcze przed chwilą zajmował brat chorego. Odwrócił się w stronę drzwi, ale Roberta już tam nie było. Kiedy zerknął w stronę łóżka zobaczył, że mężczyzna przygląda mu się z zaciekawieniem:

- Ksiądz? - z ust chorego padło pytanie

- Kto? Ja? - Marek wskazał na siebie palcem – Nie, nie jestem księdzem. Jestem dziennikarzem...

- Kiedyś przysyłali księży, a dziś dziennikarzy – słaby uśmiech błąkał się na ustach leżącego

- Nie, to nie tak. Kolega, pana lekarz... To znaczy doktor Kozlowski, z którym chodziłem razem do szkoły, poprosił mnie żebym z panem porozmawiał – Marek sam słyszał, że pląta się w zeznaniach, przez co czuł się niezręcznie. Miał ochotę zabić za to Roberta.

- Porozmawiać. Czemu nie? W zasadzie to chciałem z kimś porozmawiać. Opowiedzieć o sobie. Powiedzieć prawdę... Tylko, czy dasz radę wysłuchać tego, co mam do powiedzenia?

- Dlaczego miałbym nie dać rady?

- Bo do tego trzeba nie tylko otwartego umysłu, ale wiary... Pytanie więc, czy masz jedno i drugie?

- Nie wiem, ale to się okaże. To zależy od tego co masz mi do powiedzenia – Marek czuł, że facet zaczyna go intrygować. Chciał się dowiedzieć kim jest i co chce mu przekazać. Znowu pojawiła się w nim ta ciekawość, która nie pozwoliła mu wczoraj zasnąć

- W każdym razie, zapewne będziesz chciał dowodu na to, że mówię prawdę... Tak to już z wami jest. Ludzie zawsze chcą dowodu. Nic na słowo. Brak wiary to wasz elementarny problem. Jesteście jak ten niewierny Tomasz – pokiwał głową, ale zaraz odezwał się ponownie – Cóż, będziesz musiał poczekać na tego ładniutkiego blondynka, który wyszedł z mojego pokoju kilka minut temu, aby dostać dowód, którego będziesz żądać. I jak znam życie stanie się to szybciej niż myślisz

- Czemu akurat na niego?

- Bo to mój brat. Niestety. Chciałbym żebyś wiedział, że to nie ja, a on jest zakałą rodziny. Taka czarna owca. Ale Michał zawsze taki był. Skory do bójki, ale Ojcu to nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie. Chciał, aby Michał walczył. I brat walczył. Pytanie tylko dlaczego ze mną? - przerwał na chwilę, ale zaraz dodał, jakby widział powątpiewanie w oczach Marka - Wiem, wiem... Zdaję sobie sprawę z braku jakiegokolwiek podobieństwa. Ale faktem jest, że rodziny się nie wybiera – Marek miał wrażenie, że rozmowa nie sprawia choremu żadnych trudności. Widać czuł się coraz lepiej. Tymczasem pacjent mówił dalej – Po drugie, ja już od jakiegoś czasu nie jestem w stanie nikomu i niczego udowodnić. Również tego, że mówię prawdę. Ale mój brat ciągle może...

- W takim razie, jeżeli uznam, że muszę się upewnić z pewnością na niego poczekam i zapytam – zapewnił Marek – A tak przy okazji, jestem Marek – przedstawił się, żeby formalności stało się za dość – A ty?

- Lucek, ale możesz mi też mówić Lu

- Dziwne imię

- To skrót– poprawił go chory

- Więc jak masz naprawdę na imię? - dopytywał się Marek

- Lucyfer. Na imię mam Lucyfer

Notes, który Marek wyciągnął przed chwilą z kurtki z hukiem upadł na ziemię.