- nowość
-
W empik go
(Bez)Nadzieja - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 października 2024
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
(Bez)Nadzieja - ebook
„(Bez)Nadzieja” może odnosić się do paradoksu, gdzie brak nadziei jest zarówno obecny, jak i nieobecny, pozostawiając miejsce na różnorodne interpretacje i sprzeczności emocjonalne. Wszystkim tym, którzy jeszcze o siebie walczą.
| Kategoria: | Poezja |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8369-624-9 |
| Rozmiar pliku: | 1,1 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
(Bez)nadzieja
W sercu czarna dziura, a marzenia zblakły,
Bez światła, bez nadziei, dobre dni zgasły.
Słowo jak enigma, tak jak sprzeczność uczuć,
Bez nadziei, a jednak coś krzyczy w głębi duszy.
Bez nadziei, a jednak gdzieś w oddali,
Iskierka migocze, choć słaba to jasna.
Uczucie tli się, choć już nie powinno.
Może brak nadziei to paradoksalny dar?
Zagubiona w słowach, gdzie sens czasem się pojawi,
W (nie)bezpiecznym świecie żyję dalej,
Snując się tajemniczymi uliczkami.Pocztówka z Paryża
Weź mnie za rękę i prowadź.
Pokaż mi tajemnice, które skrywa to miasto.
Krętymi uliczkami, wieczorną porą,
kiedy światła gasną biegnijmy razem.
Śmiejmy się i rozmawiajmy o marzeniach,
bo przecież wszystko tutaj jest inne, nierealne, mistyczne.
W końcu to Paryż — raj marzycieli,
kraina zagubionych w swoich własnych myślach romantyków,
wiecznie nieszczęśliwych,
podążających za idealną miłością,
tracących samych siebie.
My bądźmy inni.
Zatańczmy tak, jakby jutra miało nie być.
Spójrzmy sobie w oczy tak,
jakbyśmy byli jedynymi ludźmi na ziemi.
Zakochajmy się tak, jakbyśmy byli dla siebie stworzeni.
No bo w końcu to Paryż, prawda? — Tu wszystko jest możliwe.
wiersz publikowany w: „Sensor” 2024, nr3Odpowiedź na wołanie
Ktoś to usłyszał i chyba sobie kpi,
zesłał mi Ciebie — nikt nie wie dlaczego.
Kocham Cię lecz wiem, że to złe.
Tęsknię, ale nie mogę Cię mieć na wyłączność.
To boli kiedy nie wybierasz mnie,
dobrze wiesz, że zapewniasz potępienie na wieczność.
Obiecałeś, że będziesz zawsze i przy mnie wszędzie.
Przyciągasz i odpychasz jednocześnie,
jak zakazany owoc plamisz moje serce.
Nie mogę żyć żywiąc do Ciebie
miłość i nienawiść,
pożądanie i obrzydzenie,
bliską więź i całkowity jej brak.
Jak długo można niby istnieć,
a jednocześnie czuć się jak człowieka wrak?Wspomnienie
Chodź, wróćmy tam,
do miejsca gdzie wszystko się zaczęło.
Zaufanej świątyni pierwszych wzlotów i upadków,
do naszego prywatnego sacrum.
Przypadkowi ludzie widzą w nim tylko ławkę.
My widzimy miejsce, które wymaga uczczenia.
Szkołę, która uczyła nas życia,
wpajała wartości, których nauczycielką była cisza.
Zapomnijmy chociaż na chwilę, krótki moment,
o tym, co stało się przez ostatnią dekadę.
Od nowa napiszmy przyjaźń,
rozpalmy miłość,
śmiejmy się i płaczmy na zmianę.
Zbudujmy nasz mały dom z marzeń.
Trwały, gdzie nie wpadnie burza.
Jako fundament połóżmy szacunek.
Na nim ściany z niewinności, dach wsparcia
i okna promienne jak twój pierwszy uśmiech,
zaginiony sakrament naszej miłości.Wiara w miłość
Cofnijmy czas do chwili w której się poznaliśmy
Do niewinnego uśmiechu
Spojrzenia pełnego nadziei
Pierwszego muśnięcia dłoni
Myślę z utęsknieniem o dniu w którym
Po raz pierwszy pomyślałam o tobie w ten sposób
Myślę o przyspieszonym biciu serca
Kiedy uśmiechnęłam się na dźwięk twojego głosu
Zabierz mnie do nocy wyznań
Słodkich obietnic
Do momentu w którym zaczęliśmy wierzyć w miłość
Złam moje serce po raz kolejny
Tylko proszę zostań
Bądź przy mnie
Nie daj mi stracić kontroliCodzienność
W świecie zwyczajności, dzień jak co dzień,
Wstajesz rano, przecierasz oczy.
Kawa paląca, duszę kojąca,
To codzienność serca — życie.
Rutyna tańczy w takt kroków codziennych,
Ulica szumi, widzisz tłum szarych twarzy.
Codzienność jak wiersz, w nim proza dni zwykłych,
W cichym dialogu między snem a jawą.
Przemijają godziny,
Za rogiem, ulicą, kolejny dzień.
Codzienność jak mantra, melodia szarości,
Ale w niej istota drobnych chwil tkwi.
Niebo zawsze ciemne, choć czasem promyk błyśnie,
W codzienności życia tajemny przekaz.
Bo nawet w zwykłym dniu, na tle szarości
Skrywa się magiczny taniec codziennego istnienia.Jutro
Jutro możemy być szczęśliwi,
ale nie dziś.
Dziś sklejam swoje serce
niczym układankę, w której brakuje elementów.
Dziś biegnę i krzyczę wołając o pomoc,
może ktoś mnie usłyszy i poda brakującą część.
Dziś szukam nas pośród miliona wersów i wspomnień,
ale nie widzę wyjścia z tej pułapki.
Nie umiem nas uratować.
Dziś przekonuję samą siebie, że tak będzie lepiej.
Pozwalam Ci odejść.
Jutro możemy być szczęśliwi,
ale nie dziś.
Jako obcy ludzie, z własnymi sprawami i marzeniami
będziemy szukać siebie w nowej rzeczywistości.
Jutro będziemy szczęśliwi,
ale nie dziś.Namiętność
Zabierz mnie do świątyni namiętności
Pozwól mi wznieść się do poziomu sacrum
Uczyń mnie boginią zmysłów
Będę Cię uwielbiać i wyznam Ci swoje winy
Tylko nie zostawiaj mnie samej
Tylko nie pozwól wrócić strachowi
Uczyń mnie kapłanką emocji
Udzielę Ci sakramentu szaleństwa
Jesteś tylko człowiekiem
To ja jestem twoją zbawicielką
Kto powiedział że kobieta nie może być wywyższona?
Będę dla Ciebie wszystkim
Tylko pozwól mi zostaćEpizod
W mroku duszy, cicho szepcą smutki,
Upadasz w jej żałosne ramiona.
Senny spacer cieni, w oku ciężki ból,
W płaczu ukryta opowieść o samotnym żalu.
Dłonie drżące trzymają ciężar życia,
Myśli malują obraz nieustającej burzy.
Żal — wiersz, pisany atramentem cierpienia,
Słowa toną w morzu melancholii.
Głęboko w sercu — tam cicho płaczesz,
Diagnoza — opowieść o utraconej nadziei.
Szept bezradności, tkwiący w każdym wersie,
Cisza rozumie mrok, gdzie słońce nie wschodzi.
Otwierasz oczy rano, nie widzisz sensu istnienia.
Kolejny dzień, kolejny upadek, kolejna tabletka.
Nie umiesz tak dłużej, chcesz przerwać cierpienia,
Robisz pierwszy krok i nagle pojawia się on.
Twój anioł stróż w ludzkiej osobie nie pozwala Ci odejść.
Pytasz mnie skąd wiem?
Taki anioł nie raz ratował też mnie.
W sercu czarna dziura, a marzenia zblakły,
Bez światła, bez nadziei, dobre dni zgasły.
Słowo jak enigma, tak jak sprzeczność uczuć,
Bez nadziei, a jednak coś krzyczy w głębi duszy.
Bez nadziei, a jednak gdzieś w oddali,
Iskierka migocze, choć słaba to jasna.
Uczucie tli się, choć już nie powinno.
Może brak nadziei to paradoksalny dar?
Zagubiona w słowach, gdzie sens czasem się pojawi,
W (nie)bezpiecznym świecie żyję dalej,
Snując się tajemniczymi uliczkami.Pocztówka z Paryża
Weź mnie za rękę i prowadź.
Pokaż mi tajemnice, które skrywa to miasto.
Krętymi uliczkami, wieczorną porą,
kiedy światła gasną biegnijmy razem.
Śmiejmy się i rozmawiajmy o marzeniach,
bo przecież wszystko tutaj jest inne, nierealne, mistyczne.
W końcu to Paryż — raj marzycieli,
kraina zagubionych w swoich własnych myślach romantyków,
wiecznie nieszczęśliwych,
podążających za idealną miłością,
tracących samych siebie.
My bądźmy inni.
Zatańczmy tak, jakby jutra miało nie być.
Spójrzmy sobie w oczy tak,
jakbyśmy byli jedynymi ludźmi na ziemi.
Zakochajmy się tak, jakbyśmy byli dla siebie stworzeni.
No bo w końcu to Paryż, prawda? — Tu wszystko jest możliwe.
wiersz publikowany w: „Sensor” 2024, nr3Odpowiedź na wołanie
Ktoś to usłyszał i chyba sobie kpi,
zesłał mi Ciebie — nikt nie wie dlaczego.
Kocham Cię lecz wiem, że to złe.
Tęsknię, ale nie mogę Cię mieć na wyłączność.
To boli kiedy nie wybierasz mnie,
dobrze wiesz, że zapewniasz potępienie na wieczność.
Obiecałeś, że będziesz zawsze i przy mnie wszędzie.
Przyciągasz i odpychasz jednocześnie,
jak zakazany owoc plamisz moje serce.
Nie mogę żyć żywiąc do Ciebie
miłość i nienawiść,
pożądanie i obrzydzenie,
bliską więź i całkowity jej brak.
Jak długo można niby istnieć,
a jednocześnie czuć się jak człowieka wrak?Wspomnienie
Chodź, wróćmy tam,
do miejsca gdzie wszystko się zaczęło.
Zaufanej świątyni pierwszych wzlotów i upadków,
do naszego prywatnego sacrum.
Przypadkowi ludzie widzą w nim tylko ławkę.
My widzimy miejsce, które wymaga uczczenia.
Szkołę, która uczyła nas życia,
wpajała wartości, których nauczycielką była cisza.
Zapomnijmy chociaż na chwilę, krótki moment,
o tym, co stało się przez ostatnią dekadę.
Od nowa napiszmy przyjaźń,
rozpalmy miłość,
śmiejmy się i płaczmy na zmianę.
Zbudujmy nasz mały dom z marzeń.
Trwały, gdzie nie wpadnie burza.
Jako fundament połóżmy szacunek.
Na nim ściany z niewinności, dach wsparcia
i okna promienne jak twój pierwszy uśmiech,
zaginiony sakrament naszej miłości.Wiara w miłość
Cofnijmy czas do chwili w której się poznaliśmy
Do niewinnego uśmiechu
Spojrzenia pełnego nadziei
Pierwszego muśnięcia dłoni
Myślę z utęsknieniem o dniu w którym
Po raz pierwszy pomyślałam o tobie w ten sposób
Myślę o przyspieszonym biciu serca
Kiedy uśmiechnęłam się na dźwięk twojego głosu
Zabierz mnie do nocy wyznań
Słodkich obietnic
Do momentu w którym zaczęliśmy wierzyć w miłość
Złam moje serce po raz kolejny
Tylko proszę zostań
Bądź przy mnie
Nie daj mi stracić kontroliCodzienność
W świecie zwyczajności, dzień jak co dzień,
Wstajesz rano, przecierasz oczy.
Kawa paląca, duszę kojąca,
To codzienność serca — życie.
Rutyna tańczy w takt kroków codziennych,
Ulica szumi, widzisz tłum szarych twarzy.
Codzienność jak wiersz, w nim proza dni zwykłych,
W cichym dialogu między snem a jawą.
Przemijają godziny,
Za rogiem, ulicą, kolejny dzień.
Codzienność jak mantra, melodia szarości,
Ale w niej istota drobnych chwil tkwi.
Niebo zawsze ciemne, choć czasem promyk błyśnie,
W codzienności życia tajemny przekaz.
Bo nawet w zwykłym dniu, na tle szarości
Skrywa się magiczny taniec codziennego istnienia.Jutro
Jutro możemy być szczęśliwi,
ale nie dziś.
Dziś sklejam swoje serce
niczym układankę, w której brakuje elementów.
Dziś biegnę i krzyczę wołając o pomoc,
może ktoś mnie usłyszy i poda brakującą część.
Dziś szukam nas pośród miliona wersów i wspomnień,
ale nie widzę wyjścia z tej pułapki.
Nie umiem nas uratować.
Dziś przekonuję samą siebie, że tak będzie lepiej.
Pozwalam Ci odejść.
Jutro możemy być szczęśliwi,
ale nie dziś.
Jako obcy ludzie, z własnymi sprawami i marzeniami
będziemy szukać siebie w nowej rzeczywistości.
Jutro będziemy szczęśliwi,
ale nie dziś.Namiętność
Zabierz mnie do świątyni namiętności
Pozwól mi wznieść się do poziomu sacrum
Uczyń mnie boginią zmysłów
Będę Cię uwielbiać i wyznam Ci swoje winy
Tylko nie zostawiaj mnie samej
Tylko nie pozwól wrócić strachowi
Uczyń mnie kapłanką emocji
Udzielę Ci sakramentu szaleństwa
Jesteś tylko człowiekiem
To ja jestem twoją zbawicielką
Kto powiedział że kobieta nie może być wywyższona?
Będę dla Ciebie wszystkim
Tylko pozwól mi zostaćEpizod
W mroku duszy, cicho szepcą smutki,
Upadasz w jej żałosne ramiona.
Senny spacer cieni, w oku ciężki ból,
W płaczu ukryta opowieść o samotnym żalu.
Dłonie drżące trzymają ciężar życia,
Myśli malują obraz nieustającej burzy.
Żal — wiersz, pisany atramentem cierpienia,
Słowa toną w morzu melancholii.
Głęboko w sercu — tam cicho płaczesz,
Diagnoza — opowieść o utraconej nadziei.
Szept bezradności, tkwiący w każdym wersie,
Cisza rozumie mrok, gdzie słońce nie wschodzi.
Otwierasz oczy rano, nie widzisz sensu istnienia.
Kolejny dzień, kolejny upadek, kolejna tabletka.
Nie umiesz tak dłużej, chcesz przerwać cierpienia,
Robisz pierwszy krok i nagle pojawia się on.
Twój anioł stróż w ludzkiej osobie nie pozwala Ci odejść.
Pytasz mnie skąd wiem?
Taki anioł nie raz ratował też mnie.
więcej..
