- promocja
-
W empik go
10 Grzechów Głównych - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
18 października 2024
Ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
10 Grzechów Głównych - ebook
Książka może urazić uczucia religijne. Zalecane jest zapoznanie się z pełnym ostrzeżeniem znajdującym się na początku książki.
Zerrezath obserwuje Zoe Geverottę od sześciuset dni.
Ochrania za dnia, gdy ta wpadnie w kłopoty spowodowane małymi kradzieżami. Strzeże w nocy, gdy nawiedzają ją koszmary i zjawy. Obserwuje, gdy wzdycha do Maddena – chłopaka, który nie zaszczyci jej nawet jednym spojrzeniem.
Lecz ona nie dostrzega Zerrezatha. W końcu ten jest cieniem na ścianie, kształtem w uliczce, szeptem we śnie. Demonem.
Zostało mu sześćdziesiąt sześć dni na Ziemi, by ukraść jej duszę i wrócić z nią do piekła.
Po szalonej imprezie w klubie w Las Vegas demon zabija przyjaciół Maddena, a samego chłopaka opętuje, przywłaszczając sobie jego ciało.
Teraz Zoe będzie musiała z nim współpracować, by znaleźć mordercę, nie ma jednak pojęcia, że cały czas winny jest obok. Żyje w ciele chłopaka, do którego ona ma słabość od dłuższego czasu.
Książka zawiera treści nieodpowiednie dla osób poniżej osiemnastego roku życia. Opis pochodzi od Wydawcy.
| Kategoria: | Fantasy |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8362-814-1 |
| Rozmiar pliku: | 1,7 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
OSTRZEŻENIE DOTYCZĄCE TREŚCI
Ze względu na charakter bohaterów powieści, czyli sarkastycznego demona i współczesnej wiedźmy, w książce poruszane są tematy wiary i wierzeń, które mogą urazić uczucia religijne. W historii występują liczne nawiązania do treści Starego i Nowego Testamentu, obrzędów chrześcijańskich i Kościoła, często w charakterze prześmiewczym, metaforycznym, satyrycznym.
Demon wyśmiewa Boga, Kościół, ludzi wierzących, starając się przekonać bohaterkę do kultu Diabła i ukazania swojego punktu widzenia w konflikcie Szatan-Bóg. Wiedźma natomiast odrzuciła wiarę chrześcijańską na rzecz innych bóstw.
W niektórych scenach erotycznych zostały wykorzystane przedmioty o naturze religijnej: różaniec, ołtarz czy krzyż. Do zbliżeń dochodzi za obustronną zgodą.
Książka jest fikcją literacką, która oddaje naturę wykreowanych postaci, nie mając na celu obrazy czy bluźnierstwa wobec wiary chrześcijańskiej.
Inne ostrzeżenia dotyczące książki to występowanie: morderstw, śledzenia (stalkingu), opętania, primal kink, praktyk BDSM jak duszenie czy zabawa woskiem i nożem, oddawania czci Szatanowi czy innym nienazwanym bóstwom, zabicie zwierzęcia (węża) w charakterze ofiary religijnej i śmierci z wyboru.
Książka jest przeznaczona dla dorosłych czytelników.PROLOG
Dziś mija sześćsetny dzień, od kiedy śledzę Zoe Geverottę. Sześćsetny dzień, od kiedy stałem się jej cieniem i nie spuszczam jej ze swoich wygłodniałych oczu.
Gdy dziewczyna weszła do budynku, głowy kilkunastu demonów obróciły się w jej kierunku z powodu zapachu piżma, którego dodała do kąpieli, licząc, że pomoże jej to w znalezieniu miłości, ale dla swojej zguby przyciągała nim także naszą uwagę.
Natura mojej małej wiedźmy już i tak była smakowita bez dopieszczania jej dodatkową szczyptą magii, a to za sprawą wyjątkowej duszy, zwanej vitae, którą w sobie nosiła. Zdarzały się one niezwykle rzadko wśród śmiertelników, ponieważ mimo że pozostawały uwięzione w ludzkich ciałach, potrafiły nawiązać kontakt między światem boskim i tym przeklętym, przez co stawały się bardziej wyczulone na magię oraz miejsca, gdzie nasze sfery się ze sobą przenikały.
Według naszych legend nie istniało nic bardziej pysznego i nic bardziej pożądanego w piekle niż vitae, ze względu na fakt, że kto posiadł na własność takową duszę, stawał się potężniejszy i bardziej ceniony w swoim kręgu.
W przeciwieństwie do mnie Zoe nie dostrzegła jednak spojrzeń moich pobratymców. Nie widziała także mnie, mimo że kroczyłem przy jej boku. Kiedy demony mnie zauważyły, przestały wodzić wzrokiem za jej długimi nogami i posłusznie przekierowały uwagę gdzie indziej. Nie dziwię się im, bo moja reputacja sięgała dalej niż do dziewiątego kręgu piekła, więc żaden z nich nie miałby ze mną szans, o ile w ogóle odważyłby się stawić mi czoła.
The Cosmopolitan to jeden z najbardziej rozpoznawalnych klubów w Las Vegas, który oprócz klejącej się od alkoholu podłogi miał do zaoferowania klasycznie kasyno, hotel i słabą restaurację. Na bramkach do sekcji tanecznej przywitał Zoe ten sam ochroniarz co tydzień temu, a zwisające z sufitu girlandy lśniły na różowo niczym płachty diamentów, odbijając blask neonów przy wejściu. Moja Zoe nienawidziłaby tego miejsca, ale sobotnia Zoe lgnęła do niego jak człowiek do grzechu. Nie tylko dlatego, że mają tu według niej najlepsze drinki, ale dlatego że często przebywa tu ktoś, o kim od kilku tygodni nie może przestać myśleć.
Niestety nie jestem i nigdy nie będę to ja, ponieważ Zoe mnie nie dostrzega.
Ale to się wkrótce zmieni.
Nie mam do końca pewności, gdzie pierwszy raz zobaczyła tego śmiertelnika, ale przez całą noc nagrywała wiadomości głosowe do swojej jedynej przyjaciółki Camille o tym, jak wyglądał i kiedy poczuła, że to miłość od pierwszego wejrzenia.
Demony znały tylko emocje wywodzące się z siedmiu grzechów głównych, więc nie wiedziałem naturalnie, czym jest miłość czy szczęście, ale potrafiłem rozpoznawać ludzkie uczucia po mimice, biciu serca, odruchach ciała czy woni, z jaką się wiązały.
I dobrze znałem pojęcie własności.
A Zoe była moja, na wieki wieków. Amen.
W pewnym sensie ja i ona nie różniliśmy się za bardzo od siebie. Ona śledziła jego. Ja śledziłem ją. Znalazła go w telefonie, sprawdziła, gdzie przebywa, co lubi i jakie strony obserwuje. Nie zajęło jej dużo czasu, by odszukać go na zdjęciu z jednej imprezy w The Cosmopolitan, i przez ostatnie dwa miesiące lata to tutaj spędzamy każdą sobotę. Jak zawsze wyglądała pięknie, choć wiem, że ten strój jest tylko przebraniem. Moja Zoe chodzi w czerni, ale sobotnia Zoe w różu. Moja Zoe nosi naszyjniki z kamieni, ametystu wspierającego intuicję czy turmalinu ochraniającego ją przed pomniejszymi demonami, ale sobotnia Zoe nosi złoty wisiorek z tandetnym serduszkiem.
Landrynkowa, błyszcząca sukienka ledwie okrywała jej pełne piersi i długie nogi. Czarne loki opadły na ramiona, a pełne usta były lekko rozchylone. Ćwiczyła przed lustrem ten ponętny, tajemniczy wyraz twarzy od dłuższego czasu, tak samo jak postawę, gdy tylko zorientowała się, jakimi dziewczynami interesuje się jej obiekt westchnień. Przed wyjściem wyjęła kolczyki z wargi i nosa, większe tatuaże zasłoniła specjalną taśmą w kolorze skóry, a resztę przykryła kosmetykami, wiedząc, że raczej nie są w jego guście.
I choć zmieniła wszystko na zewnątrz, to w środku wciąż była lgnącą do mroku grzeszną duszą, którą zamierzałem zabrać ze sobą do piekła.
Wiedźma trochę niezgrabnie usiadła przy barze. Nie potrafiła chodzić w tak wysokich szpilkach, idealnie pasujących do jej stroju. Krzyknęła coś do barmana, a ja stanąłem pod przeciwległą ścianą, obserwując ją. Robiłem to już mechanicznie, nie spuszczając z niej wzroku i zawsze znajdując się w odległości kilku kroków.
W tym momencie dostrzegłem przynajmniej czternaście sposobów na to, by ją zabić, a marzyłem o tym od dawna.
To jednak nie takie proste, jeśli chciałem, by jej dusza już na zawsze należała do mnie, by odnalazła mnie w piekle, gdy się już tam znajdzie.
Wiedziałem, że ten wieczór będzie wyglądał tak jak zawsze. Zoe wypije drinka, chwilę potańczy z kilkoma losowymi mężczyznami, nie spuszczając z oczu tego, na którym jej naprawdę zależy, i wróci żółtą taksówką na przedmieścia do mieszkania dzielonego z matką. Włączy w telefonie ulubioną muzykę, zapali kadzidła i z butelką wina będzie śpiewać i płakać jednocześnie. Nie rozumiałem jej. Choć bardzo bym chciał pojąć jej zachowanie, to była dla mnie jednak za bardzo ludzka, kierująca się miękkimi uczuciami, niebędącymi tak prostolinijnymi, jak władające mną instynkty.
Uniosła do ust drinka – jak zawsze jest to Pornstar Martini – i rozejrzała się po sali, zawieszając wzrok na mężczyznach, którzy tak jak ona wypatrywali już chętnych ciekawskich dusz na parkiecie. Czułem, jak niecne myśli wkradają się do ich głów. Jak kontemplują o hazardzie, alkoholu, pieniądzach i dotyku innych ciał dopuszczających się bezeceństw w ich wizjach… Stop.
Otrząsnąłem się ze smaku ich grzesznych umysłów, skupiając się na jej ciemnych oczach szukających tego, dla którego tu przyszła. Gdy go dostrzegła, nawet stąd widziałem, że jej źrenice się powiększyły. Oblizała lekko usta i znów przyjrzała mu się dyskretnie zza kotary czarnych włosów, licząc, że różowa, krótka sukienka zwróci jego uwagę.
Wtedy stało się coś, co zaburzyło rytm naszych cotygodniowych wypadów. W głośnikach rozbrzmiała kolejna piosenka o namiętnej miłości, gdy Zoe wstała niezgrabnie z krzesła i skierowała się ku loży, gdzie wraz z przyjaciółmi zasiadał on. Nastroszyłem się przy ścianie, bo nie wiedziałem, co ona wyprawia, a moje „ja” zadrżało. Zawsze po pierwszym drinku szła do toalety, obserwując go z daleka, wracała potańczyć na parkiecie i znów kierowała się do baru, a potem wracaliśmy do domu. Pierwszy raz złamała ten schemat po tylu tygodniach rutyny.
Nastroiłem się, aby odczytać z jej ciała niepokój, stres, i szczerze nie sądziłem, że odważy się dziś do niego podejść. Spanikowałem, ale zazdrość zalała mnie bardziej, gdy zobaczyłem, że zmierzając w jego kierunku, zaczyna kręcić biodrami, tak jak ćwiczyła. Jeden z jego kumpli dostrzegł ją w tłumie i puścił do niej oczko, na co ona lekko spuściła głowę, onieśmielona, ale uśmiechnęła się lekko, serwując im uśmiech numer cztery. Nazwałem go uśmiechem głupiej idiotki mającym sprawić, by mężczyźni poczuli się pewniej w jej towarzystwie.
Wiem o tym, bo tak naprawdę Zoe jest wężem nakłaniającym do grzechu. Manipuluje i udaje kogoś, kim nie jest, byle osiągnąć swój cel.
Minęła mnie, przechodząc obok ściany, przy której stałem. Jej ramię właściwie musnęło mojego jestestwa, ale nie dostrzegłaby mnie, nawet gdyby była w stanie, bo wzrok ponownie utkwiła w tym mężczyźnie, a on nawet jeszcze na nią nie spojrzał, oglądając nowy zegarek siedzącego obok niego kumpla. Nie wiem, co zrobię, jeśli ona zaprosi go na randkę i – co gorsza – jeśli on się zgodzi. Nie mogę na to pozwolić. Moje myśli mknęły jak szalone, a żądza mordu przemówiła do mnie mocniej niż zazwyczaj, gdy w okolicy Zoe pojawiali się inni mężczyźni.
Ona była sama od zawsze.
A przynajmniej tak jej się zdawało, bo nie widziała otaczających ją duchów i demonów pragnących karmić się jej bólem, strachem i grzechem.
Teraz jednak byłem tak zbity z tropu jej nagłą zmianą zachowania i decyzją, że mogłem się tylko przyglądać i emanować gniewem, zbliżając się do loży, by podsłuchać rozmowę.
Wbiłem wzrok w tył jej głowy i obserwowałem przeznaczoną mi dziewczynę, mimo że ona mnie nie dostrzegała. Dziewczynę zmierzającą właśnie ku innemu, w którego wpatrywała się syrenimi oczami, mimo że ja swoich czarnych nie spuszczałem z niej od prawie dwóch lat.
Zostało mi sześćdziesiąt sześć dni, aby ją zabić i zabrać jej duszę, by wróciła wraz ze mną do piekła. Inaczej już na zawsze pozostanę sam i nigdy nie dowiem się, jak smakuje Zoe Geverotta.
Ze względu na charakter bohaterów powieści, czyli sarkastycznego demona i współczesnej wiedźmy, w książce poruszane są tematy wiary i wierzeń, które mogą urazić uczucia religijne. W historii występują liczne nawiązania do treści Starego i Nowego Testamentu, obrzędów chrześcijańskich i Kościoła, często w charakterze prześmiewczym, metaforycznym, satyrycznym.
Demon wyśmiewa Boga, Kościół, ludzi wierzących, starając się przekonać bohaterkę do kultu Diabła i ukazania swojego punktu widzenia w konflikcie Szatan-Bóg. Wiedźma natomiast odrzuciła wiarę chrześcijańską na rzecz innych bóstw.
W niektórych scenach erotycznych zostały wykorzystane przedmioty o naturze religijnej: różaniec, ołtarz czy krzyż. Do zbliżeń dochodzi za obustronną zgodą.
Książka jest fikcją literacką, która oddaje naturę wykreowanych postaci, nie mając na celu obrazy czy bluźnierstwa wobec wiary chrześcijańskiej.
Inne ostrzeżenia dotyczące książki to występowanie: morderstw, śledzenia (stalkingu), opętania, primal kink, praktyk BDSM jak duszenie czy zabawa woskiem i nożem, oddawania czci Szatanowi czy innym nienazwanym bóstwom, zabicie zwierzęcia (węża) w charakterze ofiary religijnej i śmierci z wyboru.
Książka jest przeznaczona dla dorosłych czytelników.PROLOG
Dziś mija sześćsetny dzień, od kiedy śledzę Zoe Geverottę. Sześćsetny dzień, od kiedy stałem się jej cieniem i nie spuszczam jej ze swoich wygłodniałych oczu.
Gdy dziewczyna weszła do budynku, głowy kilkunastu demonów obróciły się w jej kierunku z powodu zapachu piżma, którego dodała do kąpieli, licząc, że pomoże jej to w znalezieniu miłości, ale dla swojej zguby przyciągała nim także naszą uwagę.
Natura mojej małej wiedźmy już i tak była smakowita bez dopieszczania jej dodatkową szczyptą magii, a to za sprawą wyjątkowej duszy, zwanej vitae, którą w sobie nosiła. Zdarzały się one niezwykle rzadko wśród śmiertelników, ponieważ mimo że pozostawały uwięzione w ludzkich ciałach, potrafiły nawiązać kontakt między światem boskim i tym przeklętym, przez co stawały się bardziej wyczulone na magię oraz miejsca, gdzie nasze sfery się ze sobą przenikały.
Według naszych legend nie istniało nic bardziej pysznego i nic bardziej pożądanego w piekle niż vitae, ze względu na fakt, że kto posiadł na własność takową duszę, stawał się potężniejszy i bardziej ceniony w swoim kręgu.
W przeciwieństwie do mnie Zoe nie dostrzegła jednak spojrzeń moich pobratymców. Nie widziała także mnie, mimo że kroczyłem przy jej boku. Kiedy demony mnie zauważyły, przestały wodzić wzrokiem za jej długimi nogami i posłusznie przekierowały uwagę gdzie indziej. Nie dziwię się im, bo moja reputacja sięgała dalej niż do dziewiątego kręgu piekła, więc żaden z nich nie miałby ze mną szans, o ile w ogóle odważyłby się stawić mi czoła.
The Cosmopolitan to jeden z najbardziej rozpoznawalnych klubów w Las Vegas, który oprócz klejącej się od alkoholu podłogi miał do zaoferowania klasycznie kasyno, hotel i słabą restaurację. Na bramkach do sekcji tanecznej przywitał Zoe ten sam ochroniarz co tydzień temu, a zwisające z sufitu girlandy lśniły na różowo niczym płachty diamentów, odbijając blask neonów przy wejściu. Moja Zoe nienawidziłaby tego miejsca, ale sobotnia Zoe lgnęła do niego jak człowiek do grzechu. Nie tylko dlatego, że mają tu według niej najlepsze drinki, ale dlatego że często przebywa tu ktoś, o kim od kilku tygodni nie może przestać myśleć.
Niestety nie jestem i nigdy nie będę to ja, ponieważ Zoe mnie nie dostrzega.
Ale to się wkrótce zmieni.
Nie mam do końca pewności, gdzie pierwszy raz zobaczyła tego śmiertelnika, ale przez całą noc nagrywała wiadomości głosowe do swojej jedynej przyjaciółki Camille o tym, jak wyglądał i kiedy poczuła, że to miłość od pierwszego wejrzenia.
Demony znały tylko emocje wywodzące się z siedmiu grzechów głównych, więc nie wiedziałem naturalnie, czym jest miłość czy szczęście, ale potrafiłem rozpoznawać ludzkie uczucia po mimice, biciu serca, odruchach ciała czy woni, z jaką się wiązały.
I dobrze znałem pojęcie własności.
A Zoe była moja, na wieki wieków. Amen.
W pewnym sensie ja i ona nie różniliśmy się za bardzo od siebie. Ona śledziła jego. Ja śledziłem ją. Znalazła go w telefonie, sprawdziła, gdzie przebywa, co lubi i jakie strony obserwuje. Nie zajęło jej dużo czasu, by odszukać go na zdjęciu z jednej imprezy w The Cosmopolitan, i przez ostatnie dwa miesiące lata to tutaj spędzamy każdą sobotę. Jak zawsze wyglądała pięknie, choć wiem, że ten strój jest tylko przebraniem. Moja Zoe chodzi w czerni, ale sobotnia Zoe w różu. Moja Zoe nosi naszyjniki z kamieni, ametystu wspierającego intuicję czy turmalinu ochraniającego ją przed pomniejszymi demonami, ale sobotnia Zoe nosi złoty wisiorek z tandetnym serduszkiem.
Landrynkowa, błyszcząca sukienka ledwie okrywała jej pełne piersi i długie nogi. Czarne loki opadły na ramiona, a pełne usta były lekko rozchylone. Ćwiczyła przed lustrem ten ponętny, tajemniczy wyraz twarzy od dłuższego czasu, tak samo jak postawę, gdy tylko zorientowała się, jakimi dziewczynami interesuje się jej obiekt westchnień. Przed wyjściem wyjęła kolczyki z wargi i nosa, większe tatuaże zasłoniła specjalną taśmą w kolorze skóry, a resztę przykryła kosmetykami, wiedząc, że raczej nie są w jego guście.
I choć zmieniła wszystko na zewnątrz, to w środku wciąż była lgnącą do mroku grzeszną duszą, którą zamierzałem zabrać ze sobą do piekła.
Wiedźma trochę niezgrabnie usiadła przy barze. Nie potrafiła chodzić w tak wysokich szpilkach, idealnie pasujących do jej stroju. Krzyknęła coś do barmana, a ja stanąłem pod przeciwległą ścianą, obserwując ją. Robiłem to już mechanicznie, nie spuszczając z niej wzroku i zawsze znajdując się w odległości kilku kroków.
W tym momencie dostrzegłem przynajmniej czternaście sposobów na to, by ją zabić, a marzyłem o tym od dawna.
To jednak nie takie proste, jeśli chciałem, by jej dusza już na zawsze należała do mnie, by odnalazła mnie w piekle, gdy się już tam znajdzie.
Wiedziałem, że ten wieczór będzie wyglądał tak jak zawsze. Zoe wypije drinka, chwilę potańczy z kilkoma losowymi mężczyznami, nie spuszczając z oczu tego, na którym jej naprawdę zależy, i wróci żółtą taksówką na przedmieścia do mieszkania dzielonego z matką. Włączy w telefonie ulubioną muzykę, zapali kadzidła i z butelką wina będzie śpiewać i płakać jednocześnie. Nie rozumiałem jej. Choć bardzo bym chciał pojąć jej zachowanie, to była dla mnie jednak za bardzo ludzka, kierująca się miękkimi uczuciami, niebędącymi tak prostolinijnymi, jak władające mną instynkty.
Uniosła do ust drinka – jak zawsze jest to Pornstar Martini – i rozejrzała się po sali, zawieszając wzrok na mężczyznach, którzy tak jak ona wypatrywali już chętnych ciekawskich dusz na parkiecie. Czułem, jak niecne myśli wkradają się do ich głów. Jak kontemplują o hazardzie, alkoholu, pieniądzach i dotyku innych ciał dopuszczających się bezeceństw w ich wizjach… Stop.
Otrząsnąłem się ze smaku ich grzesznych umysłów, skupiając się na jej ciemnych oczach szukających tego, dla którego tu przyszła. Gdy go dostrzegła, nawet stąd widziałem, że jej źrenice się powiększyły. Oblizała lekko usta i znów przyjrzała mu się dyskretnie zza kotary czarnych włosów, licząc, że różowa, krótka sukienka zwróci jego uwagę.
Wtedy stało się coś, co zaburzyło rytm naszych cotygodniowych wypadów. W głośnikach rozbrzmiała kolejna piosenka o namiętnej miłości, gdy Zoe wstała niezgrabnie z krzesła i skierowała się ku loży, gdzie wraz z przyjaciółmi zasiadał on. Nastroszyłem się przy ścianie, bo nie wiedziałem, co ona wyprawia, a moje „ja” zadrżało. Zawsze po pierwszym drinku szła do toalety, obserwując go z daleka, wracała potańczyć na parkiecie i znów kierowała się do baru, a potem wracaliśmy do domu. Pierwszy raz złamała ten schemat po tylu tygodniach rutyny.
Nastroiłem się, aby odczytać z jej ciała niepokój, stres, i szczerze nie sądziłem, że odważy się dziś do niego podejść. Spanikowałem, ale zazdrość zalała mnie bardziej, gdy zobaczyłem, że zmierzając w jego kierunku, zaczyna kręcić biodrami, tak jak ćwiczyła. Jeden z jego kumpli dostrzegł ją w tłumie i puścił do niej oczko, na co ona lekko spuściła głowę, onieśmielona, ale uśmiechnęła się lekko, serwując im uśmiech numer cztery. Nazwałem go uśmiechem głupiej idiotki mającym sprawić, by mężczyźni poczuli się pewniej w jej towarzystwie.
Wiem o tym, bo tak naprawdę Zoe jest wężem nakłaniającym do grzechu. Manipuluje i udaje kogoś, kim nie jest, byle osiągnąć swój cel.
Minęła mnie, przechodząc obok ściany, przy której stałem. Jej ramię właściwie musnęło mojego jestestwa, ale nie dostrzegłaby mnie, nawet gdyby była w stanie, bo wzrok ponownie utkwiła w tym mężczyźnie, a on nawet jeszcze na nią nie spojrzał, oglądając nowy zegarek siedzącego obok niego kumpla. Nie wiem, co zrobię, jeśli ona zaprosi go na randkę i – co gorsza – jeśli on się zgodzi. Nie mogę na to pozwolić. Moje myśli mknęły jak szalone, a żądza mordu przemówiła do mnie mocniej niż zazwyczaj, gdy w okolicy Zoe pojawiali się inni mężczyźni.
Ona była sama od zawsze.
A przynajmniej tak jej się zdawało, bo nie widziała otaczających ją duchów i demonów pragnących karmić się jej bólem, strachem i grzechem.
Teraz jednak byłem tak zbity z tropu jej nagłą zmianą zachowania i decyzją, że mogłem się tylko przyglądać i emanować gniewem, zbliżając się do loży, by podsłuchać rozmowę.
Wbiłem wzrok w tył jej głowy i obserwowałem przeznaczoną mi dziewczynę, mimo że ona mnie nie dostrzegała. Dziewczynę zmierzającą właśnie ku innemu, w którego wpatrywała się syrenimi oczami, mimo że ja swoich czarnych nie spuszczałem z niej od prawie dwóch lat.
Zostało mi sześćdziesiąt sześć dni, aby ją zabić i zabrać jej duszę, by wróciła wraz ze mną do piekła. Inaczej już na zawsze pozostanę sam i nigdy nie dowiem się, jak smakuje Zoe Geverotta.
więcej..
