3 razy R - ebook

Spis treści

Rozdział pierwszy

Rozdział drugi

Rozdział trzeci

Rozdział czwarty

Rozdział piąty

Rozdział szósty

Rozdział siódmy

Rozdział ósmy

Rozdział dziewiąty

Rozdział dziesiąty

Rozdział jedenasty

Rozdział dwunasty

Rozdział trzynasty

Rozdział czternasty

Rozdział piętnasty

Rozdział szesnasty

Rozdział siedemnasty

Rozdział osiemnasty

Rozdział dziewiętnasty

Rozdział dwudziesty„Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz”. Szary ptak skakał z gałęzi na gałąź, jakby chciał znaleźć dla siebie najlepszy punkt widokowy. Poruszone liście chętnie zrzuciły ciężar nagromadzonych kropel porannego deszczu i drobna strużka spłynęła prosto na nos stojącego przy drzewie księdza. Mężczyzna wzdrygnął się lekko i przesunął w stronę wzniesionego kopczyka. Zanim zaintonował kolejną pieśń, spojrzał w kierunku Olgi. Z wyrzutem? Chyba nie mógł podejrzewać jej o udział w zmowie?

Olga uniosła wzrok, szukając niepozornego dowcipnisia. Najchętniej patrzyłaby tam cały czas, żeby choć przez chwilę nie czuć na sobie świdrujących ją spojrzeń. Teraz jednak oczekiwano, aby to ona rzuciła na trumnę tę pierwszą garść ziemi. Uderzając o wieko, piasek zadudnił głucho, a z ust Olgi wyrwał się niemal bezgłośny jęk.

_Miał takie miłe przyjazne spojrzenie. Tak właśnie popatrzył na nią, kiedy spytała go o godzinę, i przytrzymał jej wzrok na dłużej. Przeczuwała, że spodobało mu się to, co zobaczył. Jej zresztą też. Zawsze miała ogromną słabość do chłopaków o niebieskich oczach, ale żadnej okazji, aby rozmawiać z nimi. W jej szkole było ich tylu co kot napłakał. A tu nagle, już pierwszego dnia..._

– Przepraszam!

Nagle Olga uświadomiła sobie, że z wyciągniętą ręką stoi nadal nad trumną, blokując grabarzom dostęp do grobu. Obróciła się zdezorientowana i znów natrafiła na mur wrogich oczu. Zachwiała się lekko, ale nikt się nie zbliżył.

Po prawie pięciu latach spędzonych w tym mieście wśród tych wszystkich osób zgromadzonych na cmentarzu nie było nikogo, na kim mogłaby się oprzeć. Mimo iż nigdy na to nie liczyła, w tym momencie odczuwała przykrość, aż zapiekło ją w oczach. Odsunęła się szybko, niechcący popychając księdza. Spostrzegła, że tym razem na dobre się na nią zezłościł. Nie chodziła od kilku lat do kościoła, nie była u spowiedzi, nawet tego dnia na mszy za duszę zmarłego męża nie przyjęła komunii świętej.

_– Mam na imię Arek, a ty? – spytał niebieskooki blondyn, a ona zapragnęła, aby podróż autobusem trwała jak najdłużej._

_Gawędzili ze sobą już od godziny. Jeszcze nigdy nie rozmawiała tak długo z żadnym chłopakiem. Nie czuła się tym jednak skrępowana. Wydawało jej się, że zna Arka od lat. Budził zaufanie._

Ksiądz oddalił się ze swoją asystą, a grabarze szybko i profesjonalnie formowali grób. Ustawili krzyż, który stanął za innym, granitowym, wzniesionym zaledwie dwa miesiące wcześniej. Pośrodku mogiły grabarze położyli wieniec od Olgi. Nie wyglądał najlepiej – białe goździki nie pierwszej świeżości – ale stanowił szczyt umiejętności miejscowej kwiaciarki. Po chwili inni żałobnicy zbliżyli się i złożyli na grobie swoje wiązanki. Nikt jednak nie zatrzymał się przy Oldze. Wszyscy przez moment pochylali się nad mogiłą, po czym pospiesznie odchodzili. Olga pomyślała, że nawet gdyby miała zamiar im podziękować, nie daliby jej żadnej szansy. Obróciła się, chcąc zapłacić grabarzom, ale zauważyła, że podszedł do nich dość krępy mężczyzna. Zamienił z nimi kilka słów, po czym wręczył najstarszemu z nich zwitek banknotów.

– Nie musiałeś tego robić, Tomku – powiedziała, zbliżając się do mężczyzny, który pieczołowicie wycierał grube szkła okularów.

– Nie ma o czym mówić, Olga. Arek był przecież moim kolegą – odparł Tomek i ostrożnie umieścił okulary na czubku nosa. – Podwieźć cię do domu?

Cmentarz mieścił się wprawdzie niemal w centrum miasta, ale Olga nie miała ochoty na samotny przemarsz przez Rynek. Z wdzięcznością przyjęła propozycję Tomka. W towarzystwie tego obiecującego handlowca mogła czuć się naprawdę bezpieczna. Kiedy jednak wsiadała do jego nowego poloneza, miała wrażenie, że śledzą ją tysiące schowanych za nagrobkami i drzewami oczu.

– Powiedz, jak mógłbym ci pomóc – odezwał się Tomek.

Olga westchnęła i uśmiechnęła się lekko do niego.

– Mam nadzieję, że sobie poradzę – odpowiedziała zachrypniętym głosem.

– Wiesz, jeśli będzie ci potrzebna pomoc prawna czy rada, to możesz na mnie zawsze liczyć.

– Dziękuję ci. Może za jakiś czas. To tak nagle się stało...

– Biedulka. – Tomek poklepał ją po ręce. – Nie przejmuj się niczym. Ludzie... – zaczął, ale rozmyślił się i nie dokończył zdania. – W każdym razie niczym się nie martw. Kiedy Grażynka wyzdrowieje, przyślę ją do ciebie. Myślę, że po tych wszystkich przejściach potrzeba ci kobiecego towarzystwa.

Olga pokiwała głową i uścisnęła jego rękę. Nie przepadała za żoną Tomka. A poza tym poprzedniego wieczoru odwiedziła już prawnika i dowiedziała się od niego wystarczająco dużo na temat interesów prowadzonych przez Kuźmińskich. Wysiadła z samochodu i weszła na podwórko.

– _Daleko jedziesz?_ – _spytał Arek i ucieszył się, słysząc jej odpowiedź._ – _Ja tam mieszkam, więc już kogoś będziesz znała w tej mieścinie. Nie masz się czego bać._

_Autobus szarpał nimi we wszystkie strony, a kiedy za którymś razem rzucił ją w kierunku nowego znajomego, chłopak przytrzymał ją mocniej w ramionach. Poczuła wówczas przenikającą ją nagłą radość. To nie był przecież koniec świata. Wszystko dopiero się zaczynało!_

_– Mieszkamy z ojcem obok Rynku. Mieszkania pielęgniarek są o rzut kamieniem od nas – powiedział. – Z pewnością będziemy się często widywać._

Przekręciła klucz w drzwiach i wślizgnęła się do środka. Pustka i wibrująca w uszach cisza, od której można dostać gęsiej skórki. Zajrzała do wszystkich czterech pokojów (łazienkę postanowiła pominąć), a potem przeszła do kuchni i nastawiła wodę na herbatę.

Powolne sączenie gorącego płynu nie pomagało jej jednak zwalczyć zimna, które zbyt głęboko w niej tkwiło. Nie powinna tak marznąć. Był przecież początek maja. Zielony i ciepły, pełen zapachów i niespełnionych obietnic.

Dopiwszy herbatę, Olga przeszła do najbliższego pokoju. Spokojnie i metodycznie zaczęła układać rozrzucone na podłodze rzeczy.

_– Olga! Masz gościa. – Głos koleżanki zbudził ją z najgłębszego snu. Pospiesznie zerwała się z łóżka i ochlapała twarz zimną wodą._

_– Spałaś? – Arek wydawał się zdziwiony._

_– Miałam strasznie ciężki dyżur. – Spojrzała na zegarek. Było już prawie południe i okropny upał._

_– Ojciec wyjechał do Władysławowa, więc mogłem prysnąć na wagary. Co powiesz na kąpiel w jeziorze?_

_Uśmiechnęła się do niego, zupełnie zapominając, że nie ma porządnego kostiumu kąpielowego._

Dopiero czując dotkliwy głód, oderwała się od porządkowania. Odłożyła książki i przeszła do kuchni. Automatycznymi ruchami przygotowała sobie kanapkę z serem, a potem jadła ją, nie czując żadnego smaku. Kiedy połknęła już ostatni kęs, stwierdziła, że jest o wiele bardziej głodna niż przed jedzeniem. Podeszła do okna wychodzącego na Rynek i wyjrzała. Burzowe chmury całkiem zasłoniły zachodzące słońce i zrobiło się ciemno. Przechodnie pospiesznie przemykali do domów. Cofając się od okna, Olga zahaczyła o leżący na stoliku album i zdjęcia wysypały się na podłogę. Pochyliła się, aby je pozbierać.

_Miał nie tylko miłe spojrzenie. W ogóle był bardzo miły! I tak bardzo się nią interesował. W ciągu tych wakacji zdążyli być w kinie, kawiarni, kilka razy na plaży. Dzięki Arkowi nauczyła się porządnie całować – przynajmniej tak jej się wydawało – i pływać. Jej nowe koleżanki były zdziwione zachowaniem Arka. Już niejedna próbowała zagiąć parol na niego. Ale zawsze bezskutecznie._

_– Chyba ojciec nie pozwala mu umawiać się z dziewczynami – orzekła Krysia, która najbardziej orientowała się w specyfice tego miasta. – Arek się go we wszystkim słucha._

_– Przecież jest dorosły. Ma dwadzieścia dwa lata._

_– To o niczym nie świadczy. Zobaczysz sama – powiedziała Krysia. – Chyba że akurat tobie uda się to zmienić._

Ze zgrozą stwierdziła, że były to zdjęcia ślubne. Nie pamiętała, kto je włożył do tego albumu. Pewnie on, bo ona sama nigdy w życiu nie chciałaby wziąć ich ponownie do ręki. Starając się nie patrzeć na nie, zebrała je na kupkę, którą wcisnęła między okładki albumu.

Po złowrogich pomrukach dobiegających zza okna mogła poznać, że burza zbliżyła się do miasta. Temperatura w mieszkaniu jakby jeszcze bardziej się podniosła. Olga poczuła woń własnego potu. Zamiast pójść do łazienki, nalała gorącej wody do miski i zdjęła swoje żałobne ubranie.

_– Co to takiego? – Zobaczyła, że Arek łyka jakieś pastylki._

_– Koszmarnie boli mnie głowa – wyjaśnił. Rzeczywiście był blady._

– _Szkoda, że nie powiedziałeś wcześniej. Przyniosłabym coś z apteki – powiedziała, a Arek wziął ją za rękę. – Jutro wyjeżdżam – wyjąkała ze łzami w głosie._

_Na samą myśl o wyjeździe robiło jej się słabo. Nie było jednak wyjścia. Zastępstwo się skończyło, a ciotka donosiła już, że załatwiła jej pracę w szpitalu miejskim w Gdańsku._

_– Tak to szybko minęło, aż się wierzyć nie chce – zauważył i przyciągnął dziewczynę do siebie. – Proszę cię, nie wyjeżdżaj!_

_Nie powinni całować się na środku ulicy. Od razu można było przypuszczać, że zdarzy się coś okropnego. Tak jak teraz..._

_– Dobry wieczór! – Niski męski głos sprawił, że Arek niemal odskoczył od niej. Naprzeciwko nich stał starszy mężczyzna o szpakowatych włosach i przenikliwym spojrzeniu. – Przedstawisz mnie swojej koleżance?_

_W napięciu patrzyła na twarz Arka._

_– To jest mój ojciec._

Umyła się bardzo dokładnie, zmieniła bieliznę i z powrotem nałożyła czarną sukienkę. Już ubrana podeszła do wielkiego lustra w sypialni i zajrzała w jego głębię, pragnąc zobaczyć w nim coś więcej niż odbicie własnej osoby. Po chwili sięgnęła do szuflady stojącej przy lustrze szafki i wyjęła flakonik perfum. Po pokoju rozszedł się delikatny zapach konwalii. Gotowa, kolejny raz wyjrzała przez okno wychodzące na Rynek. Na dworze było już niemal czarno, ale zanim rozległ się odgłos pierwszego pioruna, wymknęła się z domu.

Zamierzony dystans pokonała w tempie prawie olimpijskim, w zaledwie parę minut, z deszczem jednak przegrała. Stała na ganku parterowego białego domku przemoczona niemal do nitki i ciężko dyszała. Nim zdążyła nacisnąć dzwonek, drzwi się otworzyły i stanął w nich młody mężczyzna ubrany w granatową bawełnianą koszulkę i dżinsy. Na widok Olgi uśmiechnął się lekko. Nie wydawał się zdziwiony.

– Wiedziałem, że to ty – powiedział i odsunął się, wpuszczając ją do środka.

Za zamkniętymi drzwiami natychmiast zbliżyła się do niego i położyła mu ręce na ramionach. Był szczupły, ale miał bardzo wysportowaną sylwetkę. Jaką dyscyplinę uprawiał? Coś o tym kiedyś wspominał. Biegi czy pływanie? Żałowała, że na początku niezbyt zwracała uwagę na to, co mówił. Teraz w zasadzie nie wypadało ponownie pytać. Sprawiłoby to wrażenie, że tak niewiele ją interesował.

– Skąd wiedziałeś, że przyjdę? – spytała. Sama nie była tego pewna aż do ostatniej chwili. Przytuliła twarz do jego piersi. Pachniał wodą kolońską, ale całe mieszkanie przepełnione było zapachami przyniesionymi z warsztatu.

Pokręcił głową.

– Miałem tylko nadzieję – odpowiedział, nim zdążyła mu ściągnąć podkoszulek.

Zbliżył do niej twarz. Olga bała się, że poczuje jego pocałunek, ale usta mężczyzny w ostatnim momencie zmieniły cel i zagłębiły się w jej szyi. Poczuła, jak rozpina jej sukienkę.

– Chodź! – Pociągnęła go za rękę.

Znów dojrzała na jego twarzy ten specyficzny uśmieszek. Doskonale wiedział, o co jej może chodzić. Otworzyła drzwi prowadzące do pokoju, a potem prawie pchnęła go na nieposłane łóżko i zaczęła rozpinać mu spodnie.

– Jesteś niesamowita! – jęknął po chwili, kiedy jeszcze czubkiem języka zagwarantowała stan jego gotowości. Przez materiał sukienki próbował złapać jej piersi, ale mu na to nie pozwoliła. Podniosła się z łóżka i zdjęła majtki.

– Poczekaj...

Jego mocny uchwyt uświadomił Oldze, że wszystko, co z nim robiła, działo się jednak przy jego całkowitym przyzwoleniu.

Zręczny ruch rozpinający spinkę do włosów spowodował, że ciemne, mokre loki kaskadą spłynęły po nagim torsie mężczyzny. Teraz z kolei przez twarz Olgi przeleciał nieznaczny uśmieszek. Wiedziała dobrze, jakim afrodyzjakiem są dla niego jej włosy. Patrząc mu prosto w oczy, wspięła się na niego i powolnymi ruchami zaczęła wypełniać nim siebie. Po chwili zauważyła zdziwiona, że leży pod nią nieruchomo, z przymkniętymi oczami, jakby całkowicie oddawał jej stery. Jego nagła pasywność zdenerwowała ją i zaczęła poruszać się na nim coraz szybciej. Co ukrywają jego szare oczy, które nieoczekiwanie potrafią zmienić się w zupełnie ciemne? Jeśli tak chce, to niech ma. I całkiem słusznie. Bo to ona rozdaje tu znaczone karty, to ona racjonuje ten towar, jak sama zechce. To ona decyduje co i kiedy. I jak. O tak, tak, TAK!!!

Spazm, który wstrząsnął jej ciałem, był równoczesny z odgłosem pobliskiego gromu. Nagły dreszcz nie zdążył jeszcze osłabnąć, kiedy jej kochanek gwałtownym ruchem zerwał z niej sukienkę i nie rozłączając się z jej ciałem ani przez moment, przewrócił Olgę na plecy. Jak z oddali słyszała, że z każdym ruchem powtarza jej imię.

– Kocham cię!

To niemożliwe. On nie mógł tego powiedzieć. W tym półprzytomnym ze szczęścia stanie musiała się przesłyszeć. Kiedy się z niej zsunął, obrócił się na bok i objął ją ramionami.

– Dzisiaj możesz ze mną zostać przez całą noc. Już nic nie stoi na przeszkodzie – powiedział po chwili. – Zostaniesz, prawda?

To, co przed chwilą zaszło, było tak intensywne, że Olga miała ochotę obiecać mu wszystko. Zauważyła, że się jej przygląda. Zawsze tak robił. Pragnąc uniknąć jego wzroku, przycisnęła usta do jego piersi. Poczuła, jak prawą rękę przesuwa po jej plecach, delikatnie masując poszczególne kręgi.

– Zupełnie nie rozumiem tego, co udaje ci się ze mną zrobić. Chyba jesteś czarownicą – powiedział.

Olga zwilżyła śliną język i zatoczyła nim na jego brzuchu kółko.

– Widzę, że jednak nie masz ochoty na rozmowę – zauważył, przyciskając do siebie jej głowę. – Pewnie masz rację. Z tobą nie da się rozmawiać w łóżku. – Westchnął i ścisnął lekko jej pierś.

Kiedy Olga obudziła się kilka godzin później, na dworze nadal padało. Jej partner spał zwinięty w kłębek. Po raz pierwszy widziała go śpiącego i stwierdziła, że podoba jej się ten widok. Mężczyzna oddychał lekko chrapliwie przez nos. Pewnie gdzieś się zaziębił. Trochę za długie włosy niesfornie opadały mu na czoło. Wyglądał tak, wyglądał tak... Nagle Olgę zaniepokoiła niemal rozsadzająca ją czułość. Pospiesznie cofnęła rękę. Gdyby go dotknęła... Nie chciała się nawet nad tym zastanawiać. Wiedziała, że nie może sobie na to pozwolić. Bezszelestnie zebrała z podłogi bieliznę i sukienkę i wymknęła się do sieni.

Deszcz teraz zaledwie siąpił, a Olga wolno wędrowała w stronę domu. Kiedy weszła do środka, natychmiast zorientowała się, że coś jest nie w porządku. Zapalenie w pokoju od Rynku światła dało jej odpowiedź. Szyba okienna była stłuczona, a na podłodze leżał kamień z przyczepioną kartką. „Ty kurwo, morderczyni! Nie ujdzie ci to bezkarnie!” – krzyczały nieudolnie nagryzmolone drukowane litery. Olga zachwiała się jak od ciosu i osunęła na podłogę. Z oczu trysnęły łzy. Po chwili pomyślała, że natychmiast po znalezieniu kartki powinna zgasić światło w pokoju, gdy nagle zza okna dobiegły ją podniesione męskie głosy.

– Dziwka!

To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.