365 rozważań o Eucharystii. Odkrywaj wielką tajemnicę wiary - ebook

Wprowadzenie

Źródłem, z którego wypływa moc i skuteczność Kościoła, jest Eucharystia. „Zawiera i wyraża wszystkie formy modlitwy; jest «czystą ofiarą» całego Ciała Chrystusa «na chwałę Jego imienia» (por. Ml 1,11); jest – zgodnie z tradycjami Wschodu i Zachodu – «świętą ofiarą uwielbienia»” (KKK 2643). W niej Jezus oddaje siebie Ojcu „za życie świata” na sposób sakramentalny. Dlatego św. Jan Paweł II zauważa, że „Eucharystia to nie jeden z darów, ale dar największy” (EdE 11). Ten sakrament Bożej obecności pokazuje, iż życie dla Pana przynosi o wiele więcej satysfakcji niż dążenie do tego, by zaakceptował nas świat. W Eucharystii możemy się karmić Ciałem Pana, umacniając swoje siły duchowe i fizyczne, ale umacniając również swoje wybory. Komunia łączy nas zarówno z Chrystusem, jak i z braćmi oraz siostrami.

W Eucharystii Jezus oddaje Ojcu w imieniu wszystkich ludzi swoją bezgraniczną miłość. Nie jest to już tylko obrzęd, ale znak nieskończonej miłości. Ta miłość musi rodzić życie. Dlatego Jezus zmartwychwstaje i ożywia tych, którzy Go przyjmują. Zgromadzenie liturgiczne, szczególnie w dniu Pańskim, pozwala wyznać naszą wiarę w realną obecność Chrystusa w Eucharystii. Od sposobu udziału w Eucharystii zależy jakość naszych relacji nie tylko z Bogiem, lecz także z bliźnimi. Jeżeli bowiem czas eucharystycznego zgromadzenia jest dla nas zewnętrznym rytuałem, w trakcie którego nasza uwaga błądzi po wielu miejscach, to mamy podstawy do obaw, iż traktujemy Jezusa po prostu jak przedmiot – ważny, ale niebędący Osobą. Jest świętą rzeczą, kawałkiem chleba, który spożywamy i zaraz o nim zapominamy przytłoczeni codziennością. Traktując Jezusa jak rzecz, zaczynamy też traktować innych jak przedmioty, które służą poprawieniu naszego samopoczucia. Wtedy udział we Mszy Świętej daje komfort spełnionego obowiązku religijnego, a nasi bliźni są przez nas traktowani jak narzędzia, które służą uzyskaniu naszego zadowolenia.

W Eucharystii Chrystus spełnia swoją zapowiedź: „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28,20). On pragnie, aby każdy z nas dostrzegł Jego żywą obecność, a zgromadzenie eucharystyczne przeżywał jako osobowe spotkania z Nim – w Nim zaś z każdym istniejącym człowiekiem. Pomocą w takim przeżywaniu spotkania z Jezusem w Eucharystii może być doświadczenie św. Tomasza Morusa. Przyjaciele zarzucali mu, że tak częste przystępowanie do Komunii Świętej i jego pobożność zabierają mu zbyt wiele czasu, szkodząc obowiązkom kanclerza Anglii. Święty tak im odpowiedział: „Powody, dla których chcecie odciągnąć mnie od Komunii Świętej są takimi samymi, dla których ja tak często pragnę przyjmować Ciało Pańskie. Wiele rzeczy zaprząta moją uwagę, ale właśnie przy Komunii Świętej mogę zebrać swe myśli w medytacji. Pokusy przychodzą często w ciągu dnia, ale właśnie w Komunii Świętej znajduję moc, by je pokonać. Wielkie obowiązki wymagają mądrości i światła, ale właśnie w Komunii Świętej spotykam się z Chrystusem, by prosić o radę”.

Chrystus pragnie tworzyć z nami wspólnotę miłości. Chce być z nami na drodze naszego życia, na drodze naszego odradzania się duchowego i udoskonalania. W szczególny sposób pragnie, abyśmy karmili się Nim i wzmacniali swoje serca, stając się darem dla innych. To zadanie bycia wdzięcznym za „chleb z nieba” oraz dzielenia się otrzymanym dobrem z innymi w postaci „szlachetnych paczek” uśmiechu, życzliwości, zrozumienia, przebaczenia, zaproszenia do bliskości z Jezusem.

Wraz z całym Kościołem ufnie oczekujemy na przyjście Pana na końcu czasów. On już dzisiaj przybywa do nas w sakramentalnych znakach swojej obecności. Spotkanie z Chrystusem w Eucharystii ma się stawać szkołą miłości ofiarnej do Boga i drugiego człowieka. Dlatego warto pamiętać, że – jak zauważa papież Franciszek – „Kościół jest siecią utkaną przez komunię eucharystyczną, w której jedność nie opiera się na «polubieniach», lecz na prawdzie, na «amen», z którym każdy ­przylgnął do Ciała Chrystusa, przyjmując innych”.

Pomocą w rozumieniu tajemnicy Eucharystii, która jest źródłem życia nadprzyrodzonego, może się stać 365 myśli dwunastu współczesnych autorów, wśród nich również świętych i błogosławionych, których życie stanowi najlepszy komentarz do Ewangelii. Są nimi:

– styczeń: Wilfrid Stinissen (1927-2013) – belgijski karmelita bosy, rekolekcjonista i autor licznych publikacji poświęconych życiu duchowemu;

– luty: kard. Konrad Krajewski (ur. 1963) – doktor teologii, arcybiskup, ceremoniarz papieski w latach 1999-2013, jałmużnik papieski (od 2013);

– marzec: Daniel Ange (ur. 1932) – francuski duchowny katolicki, benedyktyn, pisarz, założyciel międzynarodowej szkoły modlitwy i ewangelizacji Młodość – Światło.

– kwiecień: ks. prof. Stanisław Urbański (ur. 1947) – wybitny teolog duchowości, twórca polskiej szkoły duchowości i mistyki, pionier badań z tej dziedziny w Polsce;

– maj: Wojciech Jędrzejewski OP (ur. 1968) – dominikanin, katecheta i duszpasterz młodzieży, współtwórca witryny internetowej www.mateusz.pl;

– czerwiec: Benedykt XVI (ur. 1927) – emerytowany papież zasiadający na stolicy św. Piotra w latach 2005-2013;

– lipiec: św. Jan Paweł II (1920-2005) – papież, wielki czciciel Jezusa Eucharystycznego, odbył 104 pielgrzymki zagraniczne, w tym osiem do Ojczyzny, najwybitniejszy przedstawiciel polskiej duchowości w całej jej historii;

– sierpień: papież Franciszek (ur. 1936) – od 13 marca 2013 roku zasiada na stolicy św. Piotra;

– wrzesień: św. Ojciec Pio z Pietrelciny (1887-1968) – pozostawił piękne świadectwo umiłowania Eucharystii; 20 września 1918 roku podczas modlitwy przed Ukrzyżowanym otrzymał stygmaty, które nosił przez pół wieku;

– październik: św. Faustyna Kowalska (1905-1938) – siostra ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, Apostołka i Sekretarka Bożego Miłosierdzia;

– listopad: bł. Michał Sopoćko (1888-1975) – doktor habilitowany teologii, spowiednik św. Faustyny Kowalskiej, apostoł miłosierdzia Bożego, założyciel Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego;

– grudzień: bł. Honorat Koźmiński (1829-1916) – niezmordowany głosiciel słowa Bożego zarówno z ambony, jak i w pracy pisarskiej, ceniony spowiednik i kierownik duchowy, założyciel 26 zgromadzeń zakonnych.

ks. Leszek SmolińskiRadość i cierpienie

Wino eucharystyczne jest (...) symbolem zarówno radości, jak i cierpienia. Jezus, wybierając wino na znak swojej obecności i ofiary, podkreśla, że Jego śmierć, mimo całej goryczy, jaką w sobie zawiera, jest przecież źródłem tryskającej radości. Ta jedność cierpienia i radości jest typowym paradoksem chrześcijańskim.

Duchu prawdy, pomóż mi zrozumieć sens mojej wiary, otwórz moje serce i umysł na radość Eucharystii. Daj, bym zanurzał w niej cierpienia swoje i całego świata.Podstawowa reguła życia

Eucharystia jest podstawową normą naszego postępowania. Eucharystyczna ofiara Jezusa jest naszym ideałem, naszą wytyczną, naszą regułą. Regułą o wiele szerszą niż zakonna, ponieważ nic nie pozostawia w życiu nietkniętym. Jeżeli zastanawiamy się nad tym, jak mamy postępować, to odpowiedź brzmi: „Spójrz na Eucharystię!”. W niej życie chrześcijańskie istnieje w całej pełni.

Norma eucharystyczna – na wzór Tego, który do końca mnie umiłował i samego siebie wydał za mnie.Życiowe rezultaty

Chrześcijanin zawsze był świadom, że Eucharystia musi przynosić owoce w codziennym życiu, jeżeli tylko nie chcemy być „jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący” (1 Kor 13,1). Jednak w ostatnich dziesięcioleciach Kościół o wiele wyraźniej uświadomił sobie, że celem Eucharystii jest prześwietlać wszystko, czego się podejmujemy.

Światło Eucharystii oświeca swoim blaskiem moją codzienność – Jezus towarzyszy mojej codzienności rodzinnej, zawodowej, społecznej, wypoczynkowej.Porządek świata

Eucharystia jest źródłem specyficznie chrześcijańskiego działania na wszystkich poziomach, porządkuje wszystkie nasze relacje – naszą relację do Boga: być całkowicie Jemu ofiarowanym i żyć w nieustannym dziękczynieniu; nasze relacje do drugich: być sługą wszystkich; nasze relacje do przyrody i świata: traktować je i wykorzystywać tak, aby objawiały coś z chwały Boga.

Z Nim rodzi się porządek – łaska porządkuje naturę, by wraz z nią włączać się w budowanie Królestwa prawdy, miłości, sprawiedliwości i pokoju.Chrześcijańskie fundamenty

Nasze chrześcijańskie postępowanie opiera się na dwóch fundamentalnych stwierdzeniach: „Beze Mnie nic nie możecie uczynić” oraz „Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity” (J 15,5). Ilekroć ktoś przychodzi i narzeka: „Nie ma we mnie miłości, nie umiem kochać”, powinniśmy mu odpowiedzieć: „Jak możesz tak mówić, ty, który tak regularnie przystępujesz do Komunii Świętej?”.

Eucharystia to najlepsza odtrutka na narzekanie – chroni we mnie Jezusa, by nie czuł się zawiedziony brakiem ufności w Jego miłość.Rozpoznać Jezusa

Uczniowie z Emaus rozpoznali Jezusa, kiedy łamał dla nich chleb i dawał im do jedzenia. Chleb jest symbolem Jezusa. Jezus łamie i rozdaje siebie samego. Po tym daje się poznać. Nie można siebie rozdawać, nie będąc wpierw połamanym, nie chcąc dobrowolnie umrzeć. Chleb połamany pomnaża się. Człowiek, który to pojął, nie jest już tak oporny wobec wszystkiego, co go dręczy i „łamie”.

Patrzę i nie widzę, słucham i nie słyszę. Miłość jest bezszelestna, nie narzuca się, oczekuje z cierpliwością.

Ja jestem uczniem – On Boskim Nauczycielem.Małżeństwo i Eucharystia

Oboje małżonkowie, jeśli to możliwe, powinni często wspólnie przystępować do Komunii Świętej, gdyż tu właśnie uwidacznia się sakramentalny wymiar ich związku. Ich zjednoczenie ma być możliwie najwierniejszym obrazem zjednoczenia eucharystycznego. I odwrotnie – zjednoczenie eucharystyczne pokazuje małżonkom, jak radykalne i głębokie jest ich zjednoczenie. Ono jest „nowym i wiecznym przymierzem”.

Komunia eucharystyczna – komunia osób. Więź miłości ma swoje źródło w Tym, który jest miłością.Eucharystia i ekologia

Nie podobna wpatrywać się przez dłuższy czas w chleb eucharystyczny z głębokim szacunkiem i adorować go, a zarazem potem despotycznie niszczyć przyrodę. Sam chleb eucharystyczny był przecież najpierw częścią tej przyrody. Pełne głębokiego szacunku przyglądanie się i adorowanie Eucharystii z pewnością wpływa na stosunek człowieka do przyrody. (...) Eucharystia jest szkołą pokory, cichości, podziwu i zadziwienia.

W szkole Eucharystii chcę być pilnym uczniem – boski Nauczyciel pragnie nauczyć mnie życia i szacunku do stworzenia. Mam czynić sobie ziemię poddaną. Z miłością.Wyjść poza siebie

Tuż przed przyjęciem Komunii Świętej modlimy się słowami: „... powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja”. Żaden sakrament nie jest tak uzdrawiający jak Eucharystia. Jeżeli jesteśmy „połamani”, chorzy, neurotyczni, to jest tak dlatego, że zamykamy się w sobie. (...) jest codziennym przypominaniem, że jesteśmy stworzeni, by wychodzić z samych siebie.

Ważne jest zdrowie – Boski Lekarz przyjmuje przez całą dobę. Wystarczy tylko ufnie powierzyć się Jego opiece.Małe ofiary

Eucharystia sprawia, że stajemy się „ofiarą Bogu przyjemną, uświęconą Duchem Świętym” (Rz 15,16). Zostajemy ofiarowani Bogu. (...) Kiedy mówimy o ofierze, myślimy o naszych małych wyrzeczeniach. Ci, którzy wzrastali w tradycyjnej katolickiej rodzinie, przyzwyczajeni są do tego rodzaju małych ofiar. (...) Ofiara, jakiej oczekuje od nas Jezus, to zgodnie z Biblią: pełnić Jego wolę.

Drobne wyrzeczenia stały się niemodne. Nie mówi się o nich albo mówi niewiele. A eucharystyczna ofiara zachęca, by naśladować Jezusa.