5 grudniów - ebook

„Wyjąt­kowa opo­wieść, prze­peł­niona emo­cjami, suspen­sem i wystar­cza­jącą ilo­ścią prze­mocy, by zaspo­koić naj­bar­dziej żąd­nego krwi czy­tel­nika”.

– „The Library Jour­nal”

„Wspa­niała ponad­cza­sowa histo­ria miło­sna i wcią­ga­jący thril­ler dosko­nale połą­czone wątki spla­tają się w ide­alny spo­sób w zapie­ra­ją­cym dech finale, na prze­mian bru­tal­nym i zaska­ku­jąco wzru­sza­ją­cym… Pole­caj­cie tę książkę, bo w pełni na to zasłu­guje”.

– „Booklist”

„Wspa­niałe połą­cze­nie kry­mi­nału, wojny i histo­rii”.

– „The New York Post”

„Arcy­dzieło. Czeka cię z nim nie­prze­spana noc. Wyjąt­kowe i wspa­niałe”.

– Eric Red­man, autor m.in. The Dance of Legi­sla­tion, Bones of Hilo

„Mode­lowy przy­kład wcią­ga­ją­cej lek­tury – prze­peł­niona emo­cjami kry­mi­nalna intryga, ukształ­to­wana przez tra­giczne lata wojny, histo­ria nie­ustę­pli­wej nadziei w obli­czu nie­odwza­jem­nio­nego odda­nia i ska­za­nej na porażkę miło­ści”.

– Every Read Thing

„Poko­cha­łem każdą stronę tej powie­ści. Dosko­nała wojenna opo­wieść w kli­ma­cie noir, która wciąga cię w tajem­nice i prze­nosi do innej epoki”.

– Mason Cross, autor m.in. The Time to Kill

„Cudowna książka! Jeden z naj­lep­szych kry­mi­na­łów noir, jakie czy­ta­łem, łączący epicką, wojenną i miło­sną histo­rię. Nie spo­sób się ode­rwać”.

– James Reaso­ner, autor m.in. Rewol­we­row­ców

„Wcią­ga­jąca, pełna napię­cia, wspa­niała saga nie­przy­po­mi­na­jąca niczego, co dotąd czy­ta­li­ście, i to bez cie­nia prze­sady. Pełna mocy, dosko­na­łej fabuły, serca i wdzięku”.

– Pulp Fic­tion Reviews

„Czy­ta­jąc 5 grud­niów, mamy poczu­cie, że książka mogłaby zostać napi­sana w zło­tym wieku kry­mi­nału noir nie­zwy­kle udana”.

– SFBook Review

„5 grud­niów to kry­mi­nał, wojenna opo­wieść, thril­ler, romans, prze­wod­nik po Hono­lulu. Jest wszyst­kim naraz… książka jest wspa­niała, tak jak spo­sób, w jaki została napi­sana”.

– Expres­sed1

Joe McGrady wpa­try­wał się w whi­skey. Była tak świeżo nalana, że mimo upału lód nawet nie zaczął się topić. Lokal wypeł­niała kako­fo­nia dźwię­ków. Mary­na­rze zama­wiali po dzie­sięć piw, jed­no­cze­śnie poda­jąc ogień dziew­czy­nom, nad któ­rymi mieli wyraźną prze­wagę liczebną. Ktoś wrzu­cił pię­cio­cen­tówkę do wur­lit­zera i wybrał numer orkie­stry Jimmy’ego Dor­seya. Mun­du­rowi natych­miast zare­ago­wali – zaczęli krzy­czeć do swych dziew­czyn, żeby się prze­bić przez jazgot muzyki. Wie­czór dopiero się zaczy­nał i jak dotąd nie wpa­dli na to, by zamó­wić coś moc­niej­szego od piwa. Do pierw­szej bija­tyki zostało pew­nie jesz­cze kilka godzin, ale tym pro­ble­mem mógł się zająć inny gli­niarz. Joe się­gnął po drinka i pową­chał: czter­dzie­ści pięć pro­cent mocy. Przy­jem­ność warta każ­dego centa, nawet jeśli za por­cję na trzy palce musiał pra­co­wać ponad godzinę.

Zanim zamo­czył usta, wró­cił bar­man z ogo­loną głową, zapuch­nię­tymi oczami i pro­stymi bli­znami po brzy­twie na policz­kach. Więk­szość ludzi na widok takiej twa­rzy wychy­li­łaby tru­nek dusz­kiem, ale McGrady odsta­wił szklankę.

– Joe – powie­dział Tip.

– Tak?

– Tele­fon. Zdaje się, że kapi­tan Beamer. Możesz ode­brać na pię­trze.

Znał drogę. Znowu uniósł szklankę i pochło­nął whi­skey jed­nym solid­nym łykiem. Czuł, że trzeba mu cze­goś takiego – gład­kiego i ogni­stego zara­zem. Skoro Beamer dzwo­nił o takiej porze, zano­siło się na nad­go­dziny. To z kolei ozna­czało, że kolejny dzień, czwar­tek, będzie do bani. I że Molly będzie zawie­dziona. Choć z dru­giej strony, pie­nią­dze za nad­go­dziny były nie do pogar­dze­nia, więc mógł jej to jakoś wyna­gro­dzić. Poło­żył trzy pół­do­la­rówki na barze, otarł usta ręka­wem koszuli i ruszył na górę.

– Tu detek­tyw McGrady.

– Dzięki Bogu.

– Sir?

– Że nie jesteś pijany.

– Skoń­czy­łem służbę pół godziny temu. Gdyby dał mi pan całą godzinę, pew­nie zdą­żył­bym wię­cej zdzia­łać.

– Następ­nym razem. A teraz wra­caj, i to migiem. Szef już czeka.

– Tak jest.

Odło­żył słu­chawkę na bake­li­towe widełki i zszedł innymi scho­dami, wio­dą­cymi z biura na pię­trze baru Bow­sprit wprost na ulicę. W końcu padało. Deszcz nie miał potrwać zbyt długo, ale teraz McGrady musiał sko­rzy­stać z osłony, jaką dawały mu mar­kizy nad witry­nami więk­szo­ści skle­pi­ków i knajp Chi­na­town. Miał dach nad głową nie­mal przez całą drogę, z wyjąt­kiem ostat­niej minuty mar­szu w stronę Mer­chant Street. Zacze­kał na scho­dach Yoko­hama Spe­cie Banku, aż kil­ku­na­stu czarno odzia­nych gli­nia­rzy zapar­kuje służ­bowe moto­cy­kle tyl­nym kołem przy kra­węż­niku, po czym prze­biegł na drugą stronę Mer­chant i prze­kro­czył próg swego poste­runku.

Gabi­net kapi­tana Beamera mie­ścił się w piw­nicy. McGrady wszedł bez puka­nia i zamknął za sobą drzwi. Zdjął kape­lusz, który poło­żył sobie na kola­nie, gdy usiadł naprze­ciwko prze­ło­żo­nego.

– Sprawa jest świeża – zaczął Beamer. – Zgło­sze­nie przy­szło nie­spełna pół godziny temu.

– Mówił pan, że komen­dant tu jest?

– Wyszedł przed minutą.

Beamer odsu­nął oku­lary nad czoło i obró­cił zie­lony aba­żur lampy tak, by odsło­nić żarówkę. W pokoju zro­biło się nieco jaśniej, ale wciąż było duszno – kapi­tan był nało­go­wym pala­czem i nie miał zwy­czaju wie­trzyć. Wen­ty­la­cji nie było, a skała, na któ­rej posa­do­wiono budy­nek, zda­wała się ema­no­wać tro­pi­kalną gorączką. Beamer odpa­lił kolej­nego papie­rosa od nie­do­pałka poprzed­niego. Nawet w takim upale nie pod­wi­jał ręka­wów koszuli. Taki już był. Tkwił upar­cie w ciem­nej blu­zie mun­du­ro­wej i pod kra­wa­tem, ści­śnięty regu­la­mi­no­wym pasem z koali­cyjką. Przy­pusz­czal­nie był zbyt chudy, by wydzie­lać pot.

– Mamy mało ludzi, jak co roku przed Świę­tem Dzięk­czy­nie­nia. Sam bym poje­chał na miej­sce, gdyby szef ufał komuś na tyle, by go posa­dzić na moim stołku choć na jedną noc. Uznał, że więk­szy poży­tek będzie z cie­bie w tere­nie niż przy tele­fo­nach. Nawet jeśli jesteś nie­pewny. Pasuje ci to?

– Tak jest.

– Tego cię nauczyli w woj­sku? – spy­tał Beamer. – Odpo­wia­dać „tak jest” bez względu na to, o co pytają?

– Tak jest – odparł McGrady. – Tak to działa.

– Nie znam cię jesz­cze tak dobrze, jak bym chciał.

– Rozu­miem, sir.

– Pra­co­wa­łeś kiedy przy zabój­stwach?

– Pięć lat w patrolu. Byłem pierw­szy na miej­scu…

– A jako detek­tyw?

– Nie, sir. Prze­cież pan wie.

– Pró­buję coś ci uświa­do­mić. Poza tym nie jesteś stąd, prawda?

Skoro Beamer zaglą­dał do jego teczki, musiał wie­dzieć, że McGrady nie pocho­dzi stąd. Zdą­żył zoba­czyć Chi­cago, San Fran­ci­sco, Nor­folk i San Juan, zanim skoń­czył sześć lat. A była to led­wie przy­grywka do tego, co miało nastą­pić. Ojciec dał mu posma­ko­wać życia w Mary­narce Wojen­nej na tyle sku­tecz­nie, że gdy nad­szedł czas, Joe wybrał stu­dia. Po czte­rech latach wró­cił do punktu wyj­ścia. Zde­cy­do­wał się jed­nak na Armię, a gdy służba dobie­gła końca, został tam, dokąd go zapro­wa­dziła – w Hono­lulu. Beamer wie­dział o nim cał­kiem sporo, ale ten układ dzia­łał tylko w jedną stronę. McGrady nie miał nawet poję­cia, jak jego nowy kapi­tan ma na imię.

– Miesz­kam tu pięć lat, odkąd odsze­dłem z woj­ska. Ni­gdzie indziej nie spę­dzi­łem tyle czasu. To mój dom, sir.

– Albo się jest stąd, albo nie – odrzekł Beamer. – A ty nie jesteś. Wypro­wa­dza­łeś kie­dyś psa?

– Tak jest.

– Gdy nie zna dłu­go­ści smy­czy, łatwo może sobie zro­bić krzywdę – wyja­śnił Beamer i roz­ło­żył dło­nie mniej wię­cej na odle­głość sze­ściu cali. – Twoja jest taka. Spró­buj wybiec przed sze­reg, a szarpnę nią tak, że ci kark trza­śnie.

– W porządku – mruk­nął McGrady.

Niby dro­biazg – po pro­stu odpu­ścił sobie „sir” na końcu zda­nia – ale wła­śnie to pomo­gło mu się opa­no­wać, bo miał wielką ochotę się­gnąć nad biur­kiem, owi­nąć sobie kra­wat Beamera wokół pię­ści i obić blat biurka jego wychu­dłą gębą. Beamer jed­nak niczego nie zauwa­żył. Albo się słu­żyło w woj­sku, albo nie.

– Czyli wszystko abso­lut­nie jasne?

– Abso­lut­nie, panie kapi­ta­nie.

– W takim razie będzie nam się dobrze współ­pra­co­wało.

W tym momen­cie otwo­rzyły się drzwi i do pokoju wszedł komen­dant Gabriel­son. McGrady chciał wstać, lecz Gabriel­son powstrzy­mał go ruchem ręki. W gabi­ne­cie było jesz­cze jedno wolne krze­sło, ale szef po pro­stu zamknął za sobą drzwi i oparł się o nie ple­cami.

– Wpro­wa­dzi­łeś go? – spy­tał Beamera.

– Wła­śnie zamie­rza­łem.

– Zacznij od tele­fonu – pole­cił Gabriel­son.

Beamer dmuch­nął obło­kiem dymu w stronę McGrady’ego.

– Znasz Regi­nalda Faith­fula?

– Sły­sza­łem o nim. To mle­czarz.

– Ma dom po dru­giej stro­nie zatoki Kahana, ale więk­szość stada trzyma w głębi doliny Kaawa. Przy­jaźni się z komen­dan­tem, dla­tego od razu zadzwo­nił do niego. Nadą­żasz?

– Nie.

– Nie zadzwo­nił na naszą cen­tralę, żeby powie­dzieć, co się stało. Nie chciał, żeby go w nie­skoń­czo­ność prze­łą­czali.

– Rozu­miem.

– To ozna­cza, że w tej chwili w całej poli­cji tylko trzy osoby wie­dzą, że coś się wyda­rzyło. Czyli gdy jutro kupię gazetę, nie zoba­czę arty­kułu na ten temat, prawda?

– Jak powie­dzia­łem, rozu­miem.

– Chło­pak od Reg­giego ma na imię Miguel – wtrą­cił Gabriel­son.

– Mówiąc o chło­paku, ma pan na myśli…

– To nie jest jego syn. Pra­cuje tam.

– Jasne.

– Otóż ten Miguel zapu­kał wie­czo­rem do drzwi Reg­giego – cią­gnął Gabriel­son. – Był roz­trzę­siony, ale jakoś opo­wie­dział, co zaszło. Reg­gie nie był pewny, czy powi­nien mu wie­rzyć, ale jeśli chło­pak nie zmy­ślał, będziesz miał sprawę do roz­wią­za­nia. Myślisz, że sobie pora­dzisz?

– Od dawna cze­kam na taką szansę.

Beamer dmuch­nął dymem ku sufi­towi.

– W głębi doliny stoi szopa na sprzęt – dodał Gabriel­son. – Miguel ma tam swoje wyrko i koc, a może też flaszkę. Podobno gdy wró­cił z roboty i zapa­lił latar­nię, zoba­czył faceta zwi­sa­ją­cego z kro­kwi.

– Samo­bój­stwo?

– A sły­sza­łeś kiedy, żeby ktoś się powie­sił na rzeź­nic­kim haku głową w dół? – spy­tał Beamer i zacią­gnął się głę­boko. Gdy znowu się ode­zwał, dym sączył mu się z kąci­ków ust. – Bo dla mnie to coś nowego. Przy­naj­mniej w dzie­dzi­nie samo­bójstw.

– Facet naprawdę wisiał na haku?

– Poje­dziesz na miej­sce, to się dowiesz – odparł kapi­tan. – Może się oka­zać, że to tylko majaki zapi­tego pastu­cha. Co zro­bisz, zaraz jak usta­lisz fakty? – Beamer znowu uniósł dło­nie, poka­zu­jąc dłu­gość smy­czy McGrady’ego.

– Złożę raport.

– U mnie.

– Tak.

– To twoje pierw­sze mor­der­stwo. Jesteś tu rap­tem pięć lat. A ja roz­wią­zy­wa­łem sprawy z Chan­giem Apaną, zanim ty przy­sze­dłeś na świat. Pamię­taj o tym, a będziemy dobrze ze sobą żyć.

McGrady poje­chał szosą Pali i wkrótce, gdy tylko wóz wspiął się mię­dzy góry, świa­tła Hono­lulu zostały daleko w tyle. Tu, za urwi­skami, jedy­nym śla­dem cywi­li­za­cji była sama droga, w głę­bo­kiej ciem­no­ści zyg­za­ku­jąca po zbo­czach kolej­nych wzgórz. Od nawietrz­nej wje­chał w las tro­pi­kalny, który zwie­szał się z obu stron nad wstęgą asfaltu i wci­skał w każdą szcze­linę nawierzchni mokrej wszę­dzie tam, gdzie wart­kie stru­mie­nie pie­niły się wokół prze­pu­stów pod drogą.

W ide­al­nych warun­kach dojazd na drugą stronę zatoki Kahana mógł zająć pra­wie godzinę. W nocy trzeba było liczyć dwa razy dłu­żej, plus pół godziny na deszcz. Było więc dobrze po dzie­sią­tej, gdy McGrady w ciem­no­ści prze­ga­pił zjazd w stronę domu Reg­giego Faith­fula. Zawró­cił, gdy tylko nada­rzyła się oka­zja, i po chwili zapar­ko­wał obok trzech innych samo­cho­dów przed fron­tem budynku uda­ją­cym styl Tudo­rów.

Wyłą­czył świa­tła, wysiadł z wozu i rzu­cił okiem na dom. Potra­fił doce­nić jego impo­nu­jące roz­miary – sam miesz­kał w wyna­ję­tym pokoju nad chiń­ską knajpą przy King Street, prze­sy­co­nym wonią sma­żo­nej cebuli i tłu­stej wie­przo­winy. Nie wsta­jąc z łóżka, mógł dosię­gnąć obu swo­ich gar­ni­tu­rów, które wie­szał na prze­ciw­le­głej ścia­nie.

Zatrza­snął drzwi wozu i wszedł po kamien­nych stop­niach na dzie­dzi­niec. Kolejny ciąg schod­ków zapro­wa­dził go na werandę, gdzie cze­kał nań Regi­nald Faith­ful.

– Pan McGrady?

– Tak jest. Rozu­miem, że znowu roz­ma­wiał pan z komen­dan­tem Gabriel­so­nem.

– Żeby się dowie­dzieć, kiedy pan wresz­cie przy­je­dzie. To było godzinę temu.

– Może pan zna jakąś krót­szą drogę przez góry, ja nie. Gdzie Miguel?

– W domu. Pil­nuje go moja żona.

– Jest w szoku?

– Można to tak nazwać.

– A jak pan by to nazwał?

– Nogi się pod chło­pa­kiem ugi­nały. Gdy­by­śmy go nie posa­dzili na kana­pie, leżałby teraz na pod­ło­dze.

– Dali mu pań­stwo coś do picia?

– Nie było potrzeby. Wypił dosta­tecz­nie dużo, zanim tu dotarł.

– Tam przy dro­dze to jego wóz?

– Mój. Wła­ści­wie mojej firmy. Ale on nim jeź­dzi.

– W takim razie pań­ska żona ma lasalle’a, a pan cadil­laca?

– Tak.

– Ktoś jesz­cze jest w domu?

– Nie.

Mle­czarz oparł dłoń na balu­stra­dzie i spoj­rzał w dół, na pod­jazd. Miał na sobie mocno spraną białą koszulę oraz por­tki khaki na czar­nych szel­kach. Polu­zo­wał kra­wat, zapa­trzony na cztery samo­chody, a potem spoj­rzał znowu na McGrady’ego.

– A pan co? – spy­tał. – Bez part­nera? Wspar­cie panu nie­po­trzebne?

– Jestem sam.

Faith­ful postu­kał papie­ro­sem o balu­stradę, by strzą­snąć popiół.

– Skoro tak, to chyba czas, żebym poka­zał panu Migu­ela.

– Wolał­bym zoba­czyć ciało, zakła­da­jąc, że rze­czy­wi­ście jakieś jest. Czy Miguel może cho­dzić?

– Musie­li­by­śmy razem spro­wa­dzić go po scho­dach.

– W porządku. Pan też poje­dzie.

Miguel Silva, pastuch, któ­rego wszy­scy nazy­wali „chło­pa­kiem”, musiał być star­szy od ojca Reg­giego Faith­fula. Miał pomarsz­czoną, spra­żoną słoń­cem skórę w odcie­niu palo­nego maho­niu. Jego czarno-srebrne włosy były kró­ciutko przy­strzy­żone. Leżał na kana­pie ze zwi­nię­tym ręcz­ni­kiem na oczach.

– Naprawdę chce pan wziąć go ze sobą?

Pani Faith­ful klę­czała na pod­ło­dze przy wie­ko­wym pra­cow­niku swego męża. Miała na sobie baweł­nianą sukienkę w drob­niutką kratkę, z odpię­tym guzi­kiem pod szyją. Miała ciemne oczy i jesz­cze ciem­niej­sze, lekko falu­jące włosy.

– Nie może zostać ze mną? – dodała. – Niech pan tylko spoj­rzy na tego bie­daka.

– Nie powinna pani zosta­wać z nim sama, póki nie ustalę, co wła­ści­wie się stało.

– Pra­cuje u nas od wie­ków. Ufam mu.

– Wobec tego i ja nie powi­nie­nem mieć z nim pro­blemu.

Ubra­nie Migu­ela było prze­siąk­nięte potem, ale rów­nie mocna była bijąca odeń woń trunku. Poza tym był jed­nak w dobrym sta­nie i tro­ska pani Faith­ful była zbędna – rów­nie dobrze można by go poło­żyć w beto­no­wej celi, ocu­cić wia­drem wody i prze­słu­chać.

McGrady pochy­lił się nad wie­ko­wym paste­rzem, ścią­gnął ręcz­nik z jego twa­rzy i klep­nął w lewy poli­czek. Mógł użyć więk­szej siły i zapewne szyb­ciej go wybu­dzić z pijac­kiej drzemki, ale powstrzy­mał się przez wzgląd na panią domu. Wolał ją mieć po swo­jej stro­nie. Przy­naj­mniej ją.

Sta­ruch uchy­lił powiekę.

– Glina?

McGrady miał jedną z tych twa­rzy – kan­cia­stych i nie­jako nie­do­koń­czo­nych, jak gdyby rzeź­biarz, który je cio­sał, zła­mał dłuto na nie­ocze­ki­wa­nie twar­dym kamie­niu.

Gdy ski­nął głową, Miguel pod­jął wysi­łek, by usiąść.

– Poje­dziesz z nami.

– Ja tam nie wra­cam.

– A jed­nak.

To rze­kł­szy, chwy­cił Migu­ela za nad­gar­stek i dźwi­gnął do pionu. Ruszyli we trzech, z McGra­dym po jed­nej i Reg­giem po dru­giej stro­nie. Pasterz oto­czył ich ramio­nami, by utrzy­mać rów­no­wagę. Bez pośpie­chu prze­mie­rzyli werandę, zeszli po stop­niach i chwilę póź­niej wrzu­cili Migu­ela na tylną kanapę wozu. McGrady zatrza­snął drzwi i raz jesz­cze spoj­rzał na dom. Pani Faith­ful stała u szczytu scho­dów; wyraź­nie widział jej ciemną syl­wetkę na tle roz­świe­tlo­nych okien.2

Asfalt skoń­czył się, gdy tylko zje­chali z nad­brzeż­nej szosy na drogę w głąb doliny Kaawa. Począt­kowo podą­żali wzdłuż stru­mie­nia wypły­wa­ją­cego z lasu tro­pi­kal­nego pora­sta­ją­cego zbo­cza gór. Po bokach koryta roz­cią­gały się roz­le­głe pastwi­ska, znad któ­rych dola­ty­wał zapach mokrej trawy oraz kro­wich plac­ków. Im bar­dziej jed­nak zagłę­biali się w dolinę, tym bli­żej stru­mie­nia pię­trzyły się urwi­ska po obu jej stro­nach. Wresz­cie wje­chali pod korony drzew man­go­wych, by po chwili wychy­nąć spod nich na pod­mo­kłej łące, gdzie nie rosło już nic prócz imbiru.

– To tam, za zako­lem stru­mie­nia – powie­dział Faith­ful. – Jesz­cze ćwierć mili.

McGrady zer­k­nął przez ramię na śpią­cego Migu­ela.

– Gdzie bywa, gdy nie nocuje w szo­pie?

– Cała jego rodzina mieszka w Nana­kuli.

– Tak daleko?

– Jeź­dzi tam raz, cza­sem dwa razy w mie­siącu.

– Czyli prak­tycz­nie mieszka w tej szo­pie.

Faith­ful wzru­szył ramio­nami.

– Ma tam wszystko, czego potrze­buje.

Gdy obje­chali zakole, McGrady ujrzał szopę wci­śniętą pod stromą skalną ścianę. Stru­mień spły­wał z gór nieco po pra­wej nie­wiel­kim wodo­spa­dem. Budy­nek wznie­siono z suro­wego drewna i już zaczy­nał gnić od wiecz­nej wil­goci, ale deski były tak grube, że z powo­dze­niem mogły prze­trwać jesz­cze sto lat.

– Wcho­dzę – oznaj­mił McGrady. – Niech pan tu zosta­nie z Silvą i zawoła mnie, gdyby się obu­dził albo pró­bo­wał wiać. Albo gdyby zaata­ko­wał.

Wyjął klu­czyk ze sta­cyjki, wysiadł z wozu i zatrza­snął za sobą drzwi. Faith­ful także wysko­czył z kabiny i powtó­rzył nad dachem:

– Gdyby zaata­ko­wał?

– W poło­wie przy­pad­ków ten, kto zna­lazł ciało, jest sprawcą. Jeśli więc Silva będzie agre­sywny, niech pan robi to, co konieczne. I zawoła mnie. Przy­bie­gnę.

McGrady przy­sta­nął za samo­cho­dem i klu­czy­kiem otwo­rzył bagaż­nik, by wyjąć latarkę – miesz­czący sześć bate­rii cylin­der ze sta­lo­wej bla­chy, ciężki jak poli­cyjna pałka. Pstryk­nął włącz­ni­kiem, ale nic się nie wyda­rzyło. Huk­nął więc o metal lewą dło­nią i dopiero wtedy żółte świa­tło zalało wnę­trze bagaż­nika, a w nim sakwę z czar­nej skóry, w któ­rej trzy­mał swe narzę­dzia pracy. Polu­zo­wał linkę i spod zapa­so­wych kaj­da­nek, bloczka z for­mu­la­rzami oraz teko­wej pałki wydo­był broń, którą trzy­mał w rezer­wie na spe­cjalne oka­zje: pisto­let samo­pow­ta­rzalny kali­bru .45 ACP. Była to nie­le­galna pamiątka z cza­sów służby woj­sko­wej i nie zamie­rzał zosta­wiać jej w samo­cho­dzie, w któ­rym sie­dział przy­ja­ciel kapi­tana w towa­rzy­stwie czło­wieka podej­rza­nego o mor­der­stwo. Prze­ła­do­wał, wsu­nął pisto­let za pasek i zatrza­snął klapę.

Regi­nald Faith­ful stał przy nim, mru­żąc oczy w bla­sku latarki i ner­wowo odga­nia­jąc moskity krą­żące mu wokół twa­rzy.

– Ma pan taki dla mnie?

– Nie.

– A może cho­ciaż latarkę?

– Zosta­wię włą­czone reflek­tory.

– I tak mnie pan zostawi?

– To pań­ska zie­mia.

McGrady ruszył przed sie­bie ścieżką ubitą kopy­tami i chwilę póź­niej pchnął ramie­niem drzwi szopy. Nie musiał oświe­tlać wnę­trza poli­cyjną latarką; wystar­czył mu jeden krok za próg, by nabrać pew­no­ści, że sta­ruch nie kła­mał: śmierć nawie­dziła to miej­sce. Gdyby nie zdra­dził tego fetor, zro­biłby to rój much.

Po połu­dniu tem­pe­ra­tura się­gnęła trzy­dzie­stu stopni; dopiero wie­czorny deszcz przy­niósł ochło­dze­nie. Szopa była jed­nak zamknięta i w jej wnę­trzu wciąż pano­wał skwar upal­nego dnia. Gdy tylko McGrady uchy­lił drzwi, roz­po­znał ten smród. Na zachod­nim brzegu wyspy dzia­łała rzeź­nia, a w ciągu ostat­nich sze­ściu mie­sięcy musiał dwa razy odwie­dzić tamte strony w spra­wach służ­bo­wych. Znał więc woń roz­la­nej krwi i sto­sów wnętrz­no­ści – i dobrze, bo był przy­go­to­wany na to, co zoba­czył w szo­pie.

Pod jedną z belek stro­po­wych wisiał męż­czy­zna. Obie kostki miał prze­bite żela­znym prę­tem, lecz z pew­no­ścią nie to było przy­czyną jego śmierci. Ciało zostało roz­pła­tane nie­mal na dwoje, a wnętrz­no­ści spo­czy­wały w nie­ła­dzie na ubi­tej ziemi. McGrady zasło­nił nos i usta lewym ramie­niem, nim ostroż­nie ruszył w głąb szopy.

Mucha wzbiła się z pod­łogi i przy­sia­dła na soczewce latarki. Strzą­snął ją ener­gicz­nym ruchem, po czym przy­kuc­nął, by spoj­rzeć na twarz ofiary. Był to młody, może osiem­na­sto- lub dwu­dzie­sto­letni męż­czy­zna. Trudno było stwier­dzić coś wię­cej, bo nie wyglą­dał naj­le­piej bez oczu i praw­do­po­dob­nie bez języka – McGrady nie był gotowy, by wsu­nąć mu palce do ust i spraw­dzić.

Wstał po chwili i obró­cił się nie­spiesz­nie, zata­cza­jąc krąg służ­bową latarką. Snop świa­tła wyło­wił z mroku tury­styczną kuchenkę Migu­ela i dzba­nek do parze­nia kawy. Obok stał drew­niany cebrzyk z wodą i bam­bu­sową cho­chlą. Na hakach wbi­tych w ścianę wisiały szu­fle i kilofy, a także nie­znane McGrady’emu ele­menty uprzęży i osprzętu. W głębi szopy stało łóżko polowe, na któ­rym leżały na jed­nej ster­cie zmięta płachta bre­zentu, pościel i ubra­nia Migu­ela.

Skie­ro­wał świa­tło ku górze, by spoj­rzeć na belki i wewnętrzną stronę bla­sza­nego dachu. Żela­zny drą­żek pod­wie­szono na linie prze­cią­gnię­tej przez blo­czek. Sprawca musiał naj­pierw prze­bić kostki ofiary, a następ­nie ją unieść, cią­gnąc za linę.

Jeżeli młody męż­czy­zna jesz­cze żył, jego krzyki musiały być sły­szalne o milę stąd, a McGrady uwa­żał, że był żywy. Nogi i plecy trupa lśniły od krwi, która spły­nęła z kostek. Serce musiało ją wciąż pom­po­wać, a on pew­nie krzy­czał, długo i gło­śno… lecz w tych stro­nach nie było nikogo, kto mógłby go usły­szeć. Tak daleko w głąb doliny zapusz­czały się jedy­nie krowy.

McGrady wyszedł z szopy, otarł usta wierz­chem dłoni i wró­cił do samo­chodu. Miguel na­dal spo­czy­wał bez ruchu na tyl­nej kana­pie. Regi­nald Faith­ful wychy­nął z cie­nia.

– To prawda?

– Muszę sko­rzy­stać z pań­skiego tele­fonu – powie­dział McGrady. – Chyba że gdzieś bli­żej znajdę inny.

– Tak po pro­stu stąd odje­dziemy?

– Im szyb­ciej odjadę, tym szyb­ciej tu wrócę, ale naj­pierw muszę poga­dać z kapi­ta­nem i wezwać tru­po­wóz.

Gdy pań­stwo Faith­ful zosta­wili go samego w domu, uznał, że naj­pierw powi­nien zadzwo­nić do Molly. Ode­brała jedna z jej współ­lo­ka­to­rek. Nowa, jesz­cze nie pamię­tał jej imie­nia; przy­je­chała z Kali­for­nii.

– Tu Joe – powie­dział. – Dasz mi Molly?

– Śpi od godziny, odkąd tylko wró­ciła z biblio­teki. Mam ją obu­dzić?

– A mogła­byś zapi­sać dla niej wia­do­mość?

– Jaką?

– Że dosta­łem dużą sprawę. Jutro, jeśli tylko będę mógł, zabiorę ją na kola­cję. A jeśli nie… to napisz, że prze­pra­szam.

Dziew­czyna z Kali­for­nii mruk­nęła coś i odło­żyła słu­chawkę. McGrady znowu wywo­łał tele­fo­nistkę i tym razem popro­sił o połą­cze­nie z biu­rem detek­ty­wów na poste­runku poli­cji. Nie minęła nawet minuta, gdy usły­szał głos kapi­tana Beamera.

– McGrady?

– Tak.

– Wła­śnie zaczy­na­łem się zasta­na­wiać, czy powi­nie­nem ci ufać. Co tam masz?

– Jest tak, jak opo­wia­dał ten sta­ruch. Trup zawie­szony pod kro­kwią, mocno poha­ra­tany.

– Męż­czy­zna?

– Tak.

– Na pewno?

– Jest nagi. – McGrady umilkł w ocze­ki­wa­niu na kolejne pyta­nie, ale kapi­tan się nie ode­zwał. – Myślę, że przy­czyną śmierci było wypa­tro­sze­nie – dodał po chwili.

Beamer w zamy­śle­niu tarł słu­chawką o pod­bró­dek. Minęło tro­chę czasu, odkąd się golił.

– Inne ślady?

Prawda była taka, że McGrady przy­glą­dał się ciału może przez dzie­sięć sekund, trzy­ma­jąc latarkę w drżą­cej dłoni. Nawet by nie zauwa­żył, gdyby facet miał na ple­cach wyrżnięte całe aka­pity tek­stu z nazwi­skami i adre­sami spraw­ców. Obej­rzał go w grun­cie rze­czy tylko z jed­nej strony.

– Może dowiemy się wię­cej, gdy koro­ner umyje ciało – odpo­wie­dział.

– Znamy ofiarę?

– Naprawdę trudno orzec – odparł McGrady. – Facet jest cały we krwi i ma zma­sa­kro­waną twarz. Nie wydaje mi się, żebym go znał. Ale nie wiem, kogo pan zna.

– Rasa?

– Skórę ma białą, tego jestem pewny, ale gdy ktoś stra­cił oczy, trudno wyklu­czyć inne opcje.

– Suge­ru­jesz, że może być Japoń­cem? Jakiego koloru ma włosy?

– Krwa­wego – odparł McGrady, sta­ra­jąc się przy­wo­łać w pamięci obraz ofiary. – Gdy­bym miał obsta­wiać, powie­dział­bym, że to biały. Wydał mi się wysoki i chyba szer­szy w ramio­nach niż ja.

– W porządku – mruk­nął Beamer. – Wra­caj tam i cze­kaj na miej­scu, przy­ślę ci wspar­cie. Aha, daj mi jesz­cze Reg­giego. Chcę z nim poga­dać.

McGrady poło­żył słu­chawkę na sto­liku i wyszedł na werandę. Reg­gie stał oparty o balu­stradę, spo­glą­da­jąc na drogę ginącą w mroku. Jego żona wybrała bujany fotel na dale­kim końcu werandy, dobre trzy­dzie­ści stóp od męża. McGrady nie spo­dzie­wał się, że zoba­czy ją z papie­ro­sem – może pozwo­liła sobie na jed­nego w dro­dze wyjątku; w końcu nie co noc na jej ziemi znaj­do­wano trupa. Nawet ją rozu­miał.

Reg­gie odwró­cił się, sły­sząc trzask zamy­ka­nych drzwi.

– Tak?

– Beamer chce z panem mówić – powie­dział McGrady.

Wło­żył kape­lusz i ski­nął głową na poże­gna­nie pani Faith­ful, po czym zbiegł po stop­niach i ruszył do samo­chodu. Miguel na­dal spał na tyl­nej kana­pie. I dobrze, pomy­ślał McGrady. Zamie­rzał oddać go pierw­szemu patro­lowi, który dotrze na miej­sce, albo w osta­tecz­no­ści oso­bi­ście odsta­wić go do mia­sta.3

Na ostat­nim zakrę­cie przed szopą zdjął stopę z gazu i pozwo­lił, by pożło­biona kole­inami droga sama spo­wol­niła wóz. Z tyłu dobiegł stłu­miony łomot, a zaraz potem jęk. McGrady odwró­cił się, żeby spraw­dzić, co z Migu­elem, i omal nie przy­pła­cił życiem tej sekundy nie­uwagi.

Miguel spadł z kanapy i leżał nie­ru­chomo w poprzek pokry­tego wykła­dziną tunelu masku­ją­cego wał napę­dowy. Nic mu się nie stało, nawet się nie obu­dził, za to McGrady, gdy znowu spoj­rzał przed sie­bie, w ostat­niej chwili z całej siły wci­snął pedał hamulca.

Od szopy ską­pa­nej w świe­tle reflek­to­rów dzie­liło go jesz­cze pięć­dzie­siąt stóp, ale dzie­sięć mniej od bla­do­żół­tego coupé marki Pac­kard. Mię­dzy samo­cho­dem a ścianą budynku stał jakiś czło­wiek w zie­lo­nym kom­bi­ne­zo­nie mecha­nika. Czarna weł­niana czapka skry­wała jego włosy. Lewą połowę twa­rzy, od ucha do kącika ust, prze­ci­nała bli­zna. Był mocno opa­lony, ale bli­zna pozo­stała upior­nie biała i nie­mal świe­ciła w bla­sku reflek­to­rów. W lewej ręce trzy­mał piłę o drew­nia­nej ramie, a przy jego pra­wej sto­pie stał pię­cio­ga­lo­nowy kani­ster na ben­zynę. Męż­czy­zna mru­żył oczy, patrząc wprost w świa­tła nad­jeż­dża­ją­cego wozu, i odru­chowo osła­niał je wolną ręką. Zapewne pró­bo­wał ziden­ty­fi­ko­wać samo­chód lub jego kie­rowcę. Wresz­cie rzu­cił piłę na zie­mię i wsu­nął rękę pod kom­bi­ne­zon.

McGrady także się­gnął po broń, lecz jego prze­ciw­nik był szyb­szy. Służ­bowy pisto­let tkwił jesz­cze w kabu­rze, gdy męż­czy­zna w kom­bi­ne­zo­nie uno­sił do strzału masywny rewol­wer. Sto­jąc na sze­roko roz­sta­wio­nych, lekko ugię­tych nogach i trzy­ma­jąc broń obu­rącz, zaczął ryt­micz­nie naci­skać spust.

McGrady widział roz­bły­ski u wylotu lufy – jeden, dwa, trzy – ale nie pamię­tał potem, czy sły­szał huk wystrza­łów. W przed­niej szy­bie wozu poja­wiła się nagle dziura wiel­ko­ści pię­ści i ostre jak szty­lety dro­biny szkła wbiły mu się w czoło i przed­ra­mię. Kolejna kula prze­mknęła tuż obok jego pra­wego ucha. Wci­snął pedał gazu w pod­łogę, gdy następne poci­ski roz­biły szybę w pył. Ostatni zapewne urwałby mu głowę, gdyby nie to, że McGrady z trzy­dziest­ką­ó­semką w dłoni zdą­żył już otwo­rzyć drzwi i wła­śnie wyska­ki­wał na zewnątrz. Gdy prze­ta­czał się po mokrej ziemi, samo­chód jesz­cze się toczył. Przy­klęk­nął bły­ska­wicz­nie i oddał dwa strzały.

Strze­lał w pośpie­chu i w zasa­dzie na oślep, nawet nie pró­bu­jąc celo­wać. To, że mógł tra­fić we wła­sny wóz, prak­tycz­nie nie miało zna­cze­nia – i tak nie bra­ko­wało w nim dziur. Poru­szał się jesz­cze, szybko wytra­ca­jąc pręd­kość, aż wresz­cie zatrzy­mał się na ścia­nie szopy. Sil­nik zgasł, ale reflek­tory pozo­stały włą­czone, a ich blask roz­cho­dził się wystar­cza­jąco, by można było dostrzec syl­wetkę strzelca. Męż­czy­zna rzu­cił się w bok, by ukryć się za żół­tym coupé, i sekundę póź­niej już mie­rzył z rewol­weru ponad jego dachem.

Kolejne trzy poci­ski na szczę­ście chy­biły McGrady’ego, a to ozna­czało, że maga­zy­nek męż­czy­zny z bli­zną był zapewne pusty. Poli­cjant pode­rwał się więc i znowu oddał dwa strzały, mie­rząc w okna żół­tego wozu w nadziei, że któ­raś z kul choć dra­śnie prze­ciw­nika. Nie­zna­jomy nie dawał znaku życia, ale McGrady nie liczył na to, że aż tak dopi­sało mu szczę­ście. Przy­klęk­nął, a potem poło­żył się na boku i wypa­lił jesz­cze dwa razy, tym razem tuż nad zie­mią, poni­żej pod­wo­zia. Następ­nie wsu­nął pisto­let do kabury i wyjął zza paska woj­skowy rewol­wer. Trzy­mał go nisko i pra­wie za ple­cami, ostroż­nie zbli­ża­jąc się do samo­chodu.

– Nie masz amu­ni­cji! – zawo­łał. – Podob­nie jak ja. Mie­li­śmy po sześć nabo­jów, zga­dza się?

Cisza. Może facet go nie usły­szał? Po serii strza­łów z takiej armaty było to cał­kiem praw­do­po­dobne.

– Wyłaź, poga­damy jak męż­czy­zna z męż­czy­zną.

Był już pra­wie przy bur­cie coupé. W bocz­nej szy­bie po stro­nie kie­rowcy zoba­czył dwie prze­strze­liny, dzie­liła je może dłu­gość dłoni. Reszta szkła była pół­prze­zro­czy­sta i trzy­mała się jedy­nie dzięki folii ochron­nej, tak że nie mógł nawet dostrzec, czy kule prze­szły także przez okno pasa­żera. Jeśli nie liczyć dzwo­nie­nia w uszach, nie sły­szał abso­lut­nie żad­nego dźwięku. Ruszył powoli wokół wozu i w chwili, gdy posta­wił nogę przy przed­nim zde­rzaku, kątem oka dostrzegł po lewej jakiś ruch. Odwró­cił się gwał­tow­nie i zoba­czył Migu­ela Silvę, który wła­śnie wyto­czył się z jego samo­chodu. Sta­rzec był pół­przy­tomny, led­wie trzy­mał się na nogach.

McGrady obró­cił się znowu do coupé, w stronę nie­bez­pie­czeń­stwa – znacz­nie bliż­szego, niż się spo­dzie­wał, bo prze­ciw­nik wła­śnie sko­czył nad maską pac­karda i fru­nął ku niemu, trzy­ma­jąc wielki rewol­wer za lufę jak maczugę. Poli­cjant odru­chowo cof­nął się o dwa kroki, pośli­znął w błot­ni­stej kole­inie i runął na plecy. Nim dotknął ziemi, zdą­żył pięć razy pocią­gnąć za spust.

Roz­bły­ski wystrza­łów spra­wiły, że widział wszystko tak, jakby oglą­dał film klatka po klatce, niczym pokaz w foto­pla­sty­ko­nie za parę cen­tów. Męż­czy­zna zama­chał ramio­nami jak skrzy­dłami, obró­cił się w locie i wyprę­żył. Nie­na­ła­do­wany rewol­wer wyle­ciał mu z ręki i pofru­nął wstecz, ku samo-cho­dowi.

Uła­mek sekundy póź­niej McGrady leżał w bło­cie, wśród korzeni namo­rzy­nów, a jedy­nym dźwię­kiem mącą­cym nocną ciszę było upo­rczywe dzwo­nie­nie w jego uszach.

Wstał po chwili. Ten drugi już nie. Leżał przed pac­kar­dem, twa­rzą ku ziemi, z sze­roko roz­po­star­tymi ramio­nami. McGrady wró­cił do samo­chodu po latarkę, jak zwy­kle huk­nął w nią otwartą dło­nią, by raczyła zadzia­łać, po czym skie­ro­wał snop świa­tła na swoje dzieło. Potężne rany wylo­towe ziały z boku głowy i w ple­cach leżą­cego, a roze­rwany kom­bi­ne­zon szybko ciem­niał od krwi. Nie było sensu przy nim klę­kać i szu­kać pulsu.

McGrady usły­szał za ple­cami jakiś dźwięk. Czyżby głos? Nie był pewny; dzwo­nie­nie w uszach przy­pra­wiało go o zawroty głowy. Odwró­cił się i ujrzał Migu­ela. To jego poru­sza­jące się usta musiały wyda­wać ów dźwięk, ale poli­cjant nie był w sta­nie zro­zu­mieć ani słowa. Pasterz pod­szedł bli­żej.

– Co? – Nawet wła­sny głos wydał się McGrady’emu obcy; brzmiał, jakby dobie­gał spod ziemi. – Musisz mówić gło­śniej.

Miguel oparł się o otwarte drzwi wozu, ale i tak wyda­wało się, że lada chwila pad­nie na twarz. W końcu jed­nak z wysił­kiem uniósł głowę i prze­mó­wił raz jesz­cze:

– Glina?

– Już roz­ma­wia­li­śmy.

– Tam w środku… to naprawdę?

McGrady nie odpo­wie­dział. Wszystko wska­zy­wało na to, że czeka go jesz­cze dobre czter­dzie­ści osiem godzin pracy non stop i nie miał zamiaru mar­no­wać ener­gii. Bez słowa zało­żył Migu­elowi kaj­danki i przy­kuł go do drzwi samo­chodu. Lepiej, żeby się tu nie szwen­dał, pomy­ślał. Z latarką w dłoni pod­szedł do czło­wieka, któ­rego zastrze­lił. Piła i kani­ster leżały kilka kro­ków dalej. Wyglą­dało na to, że po wypa­tro­sze­niu chło­paka w szo­pie sprawcę ogar­nęły wąt­pli­wo­ści i wró­cił, by za pomocą zęba­tego ostrza i ben­zyny dokoń­czyć dzieła, a przy tym zatrzeć ślady. Sce­na­riusz wyda­wał się oczy­wi­sty, jed­nak cze­goś w nim bra­ko­wało.

McGrady przy­klęk­nął obok zwłok i obszu­kał je. Nie zna­lazł port­fela. Z kie­szeni wydo­był jedy­nie skła­dany nóż i zapal­niczkę marki Ron­son. Nie było w nich klu­czyka samo­cho­do­wego. Prze­wró­cił męż­czy­znę na plecy, odsła­nia­jąc zma­sa­kro­waną twarz, oble­pioną krwią, bło­tem i mokrymi liśćmi. W roz­licz­nych kie­szeniach z przodu kom­bi­ne­zonu nie zna­lazł już nic, nawet papierka po gumie do żucia.

Pod­szedł do żół­tego coupé i otwo­rzył drzwi. We wnę­trzu zapa­liło się świa­tło. Na skó­rza­nych sie­dze­niach ozdo­bio­nych prze­szy­ciami poły­ski­wały dro­biny szkła roz­bi­tego przez kule. W sta­cyjce także nie było klu­czyka, za to niżej McGrady ujrzał pęk kabli wyrwa­nych spod deski roz­dziel­czej. Zwi­sały pod kolumną kie­row­nicy, a pod nimi na dywa­niku leżały kawa­łeczki izo­la­cji, zapewne ścią­gnię­tej scy­zo­ry­kiem z tyl­nej kie­szeni denata.

McGrady usiadł za kie­row­nicą i nachy­lił się, by zaj­rzeć do schowka. Był pusty; sprawca musiał wyrzu­cić doku­menty wozu zaraz po tym, jak go ukradł. Pomy­ślaw­szy o tym, McGrady wysiadł i zer­k­nął nad tylny zde­rzak: tablicy reje­stra­cyj­nej także bra­ko­wało. Otwory po śrub­kach, któ­rymi była przy­twier­dzona, lśniły sre­brzy­stymi gwin­tami, a to ozna­czało, że zdjęto ją tego dnia – w prze­ciw­nym razie metal byłby zabło­cony lub zaku­rzony.

McGrady upew­nił się, czy Miguel wciąż jest przy­kuty do drzwi jego samo­chodu, a potem ruszył ciemną ścieżką wzdłuż linii man­gow­ców. Deszcz ustał, a na nie­bie w końcu poka­zały się gwiazdy. W ich wątłym bla­sku można było dostrzec roz­le­głe pastwi­sko, a na nim ciemne syl­wetki krów śpią­cych na sto­jąco. McGrady przy­sta­nął i oparł się o drew­niane ogro­dze­nie, roz­my­śla­jąc nad tym, co do tej pory zoba­czył.

Miał dwa nie­zi­den­ty­fi­ko­wane trupy: mło­dego męż­czy­znę wypa­tro­szo­nego jak bydlę w rzeźni oraz czło­wieka z bli­zną, który wró­cił na miej­sce zbrodni, żeby posprzą­tać. Był to pew­nie cał­kiem nie­zły pomysł, gdyby nie to, że przy­je­chał tu skra­dzio­nym samo­cho­dem w samą porę, by dać się zastrze­lić. Kiep­skie wyczu­cie czasu, lecz prze­cież wśród nie­bosz­czy­ków trudno zna­leźć szczę­ścia­rzy. Zresztą i McGrady nie czuł, że For­tuna mu sprzyja: jeśli ktoś mógł mu wyja­śnić, co zaszło w tej szo­pie, to wła­śnie czło­wiek z bli­zną. Teraz trzeba było szu­kać innej drogi.

Uniósł głowę i rozej­rzał się.

U wylotu doliny spo­strzegł świa­tło samo­cho­do­wych reflek­to­rów. Ode­pchnął się od płotu i ruszył drogą przed sie­bie, by wyjść naprze­ciw nad­cią­ga­ją­cej odsie­czy. Spo­tkali się na drew­nia­nym mostku, może ćwierć mili od szopy. Trzem wozom patro­lo­wym towa­rzy­szył, zgod­nie z jego życze­niem, tru­po­wóz. Powi­tał nad­jeż­dża­ją­cych, uno­sząc wysoko poli­cyjną odznakę. W sno­pach świa­tła reflek­to­rów roiło się od owa­dów. Kie­rowca pierw­szego wozu opu­ścił szybę i uchy­lił drzwi, żeby w kabi­nie zapa­liła się górna lampka.

McGrady znał tę twarz z pierw­szego roku służby patro­lo­wej – był to nie­młody już sier­żant Kondo, nie­zły w ulicz­nych bija­ty­kach, ale nie tylko. Nie­zli­czone butelki i cegłówki roz­bite na jego czaszce nie wyrzą­dziły mu wiel­kiej szkody.

– Gdzie nie­bosz­czyk? – spy­tał. – Beamer mówił, że jest tu jakaś szopa.

– Tak, kawa­łek dalej.

– Pod­wieźć cię?

– To wy wysiądź­cie. Zjedź­cie wszy­scy na pobo­cze i prze­puść­cie tru­po­wóz. Tylko on będzie tam potrzebny, wy trzy­maj­cie dystans.

– Co się dzieje?

– Musia­łem zała­twić jed­nego gościa.

– Co takiego?!

– Zamie­rzał pod­pa­lić szopę, więc pod­je­cha­łem do niego… To była szybka akcja.

– „Nie­spo­dzianka, dupku. HPD¹, do usług”.

– Coś w tym guście. Wtedy wycią­gnął spluwę.

– Nie żyje?

– Dostał w łeb. Mię­dzy innymi dla­tego jest taki bała­gan wokół szopy. Aha, przy­da­dzą się też dwa wozy holow­ni­cze, trzeba stąd zabrać mój i jego samo­chód. Kogo masz ze sobą?

– Każ­dego, kogo dorwał Beamer.

– Ty dowo­dzisz?

– Tak.

McGrady zasta­na­wiał się przez moment nad tym, co usły­szał, ale nie wymy­ślił niczego mądrego. Albo Beamer nie zdo­łał zna­leźć o tej porze innego wol­nego detek­tywa, albo naprawdę wie­rzył, że McGrady pora­dzi sobie z tą sprawą. W grun­cie rze­czy nie miało to zna­cze­nia, liczyło się tylko jedno: musiał jakoś sobie pora­dzić.

– Zjedź­cie z drogi i zbierz chło­pa­ków. Musimy się spiąć, chcę wyko­nać tę robotę jak należy.

1.

Depar­ta­ment Poli­cji Hono­lulu.4

Zebrali się przy samo­cho­dzie Kondo: sze­ściu patro­lo­wych, dwaj ludzie z biura koro­nera oraz McGrady. Nie znał nikogo poza sta­rym sier­żan­tem, ale nie prze­szka­dzało mu to – przy­naj­mniej nikt nie zamie­rzał kwe­stio­no­wać jego doświad­cze­nia. A doświad­cze­nie w spra­wach takiego kali­bru miał prak­tycz­nie zerowe. Wpro­wa­dził zebra­nych w szcze­góły sprawy i zamie­rzał popro­wa­dzić ją dalej powoli i ostroż­nie. Dwaj mun­du­rowi mieli odpiąć Migu­ela od drzwi jego samo­chodu i zabrać do mia­sta, żeby resztę nocy prze­spał w celi. Dwóch innych miało poje­chać w stronę wylotu doliny. Jeden był potrzebny do zablo­ko­wa­nia wjazdu nie­pro­szo­nym gościom; drugi dostał inne zada­nie: poje­chać do domu Faith­fu­lów i sko­rzy­stać z tele­fonu – potrzebne były dwa wozy holow­ni­cze. To ozna­czało, że na miej­scu zbrodni pozo­staną tylko McGrady, Kondo i ludzie koro­nera.

W tru­po­wo­zie na szczę­ście zna­la­zło się wię­cej wor­ków na zwłoki. Co waż­niej­sze, był też sprzęt foto­gra­ficzny. Ludzie koro­nera nie przy­wieźli jed­nak ani sta­ty­wów z moc­nymi lam­pami, ani filmu nada­ją­cego się do robie­nia zdjęć w ciem­no­ści, a to ozna­czało, że z foto­gra­fo­wa­niem miej­sca zbrodni trzeba będzie zacze­kać do świtu. Na szczę­ście nie zostało doń wiele czasu.

Załoga tru­po­wozu przy­dała się tym­cza­sem do innego zada­nia: ktoś musiał zostać na podwó­rzu przed szopą i wypa­try­wać zwie­rząt. Zwłoki pod gołym nie­bem były łako­mym kąskiem dla dzi­kich świń. McGrady i Kondo mieli zaś rozej­rzeć się w szo­pie – a było na co popa­trzeć.

Zosta­wili uchy­lone drzwi, by wpu­ścić świeże powie­trze, i przy­sta­nęli tuż za pro­giem, celu­jąc latar­kami w zwi­sa­jące nie­ru­chomo ciało. Bate­rie u McGrady’ego wła­śnie dogo­ry­wały; snop świa­tła był coraz słab­szy i bar­dziej żółty.

– Widzia­łeś kiedy coś takiego?

Kondo wes­tchnął i pokrę­cił głową.

– Ni­gdy. Gość musiał komuś mocno zaleźć za skórę.

– Tak sądzisz?

– Co innego, gdyby to była dziew­czyna. Wtedy nie można by wyklu­czyć, że ktoś to zro­bił dla zabawy. Wiesz, jakiś zwy­rod­nia­lec. Ale z face­tem to zupeł­nie inna sprawa. Jak sądzisz, długo tu wisi?

– O to trzeba będzie spy­tać koro­nera.

– A gdy­byś miał zga­dy­wać?

– Dzień albo dwa.

– Nie wię­cej – zgo­dził się Kondo. – Krew nie jest aż tak zaschnięta.

McGrady pod­szedł do półki w głębi szopy i się­gnął po pudełko zapa­łek, a potem obszedł pomiesz­cze­nie i zapa­lił wszyst­kie trzy lampy naf­towe, które zna­lazł. Pod­krę­cił knoty tak, by dawały jak naj­wię­cej świa­tła, wraz z któ­rym poja­wiły się w cia­snej prze­strzeni dzi­waczne cie­nie.

– Co mam robić? – spy­tał Kondo. – Jak chcesz, możemy zdjąć chło­paka.

– Niech wisi. Po pro­stu patrz, co robię.

– A co robisz?

– Jeżeli coś znajdę, będziesz mógł zaświad­czyć, że to nie ja pod­rzu­ci­łem dowód.

Kondo tylko się skrzy­wił, a skórę nad kośćmi jego łuków brwio­wych prze­cięły głę­bo­kie zmarszczki. McGrady ura­ził jego honor.

– Mógł­bym teraz smacz­nie spać w domu, a i tak bym zaświad­czył, z ręką na Biblii.

– Przy­się­gli łatwiej ci uwie­rzą, jeśli jed­nak tu będziesz.

– Jacy przy­się­gli? – spy­tał Kondo. – Stuk­ną­łeś ban­dziora, sprawa zamknięta.

– Myślę, że on nie był sam.

– Dla­czego?

– Takie mam prze­czu­cie.

– W spra­wie tego wyrka też?

McGrady spoj­rzał na posła­nie Migu­ela i obaj skie­ro­wali na nie świa­tło lata­rek. Pię­trzyła się na nim sterta brud­nych koców i sta­rych ubrań.

– A co z nim jest nie tak?

– Krwawi.

Kondo miał rację. Dopiero teraz McGrady dostrzegł na kle­pi­sku pod łóż­kiem kałużę krwi, która prze­są­czyła się przez cienki mate­rac. Zie­mia była zbyt mocno ubita, by gęsty płyn mógł w nią wsiąk­nąć. Czarne mrówki już zwie­trzyły oka­zję i oto­czyły kałużę gru­bym kor­do­nem.

– Psia­krew.

– Wcze­śniej tam nie zaj­rza­łeś?

– Umknęło mi.

Za bar­dzo się spie­szył poprzed­nim razem – by stąd wyjść, zadzwo­nić do Beamera, wezwać wspar­cie. Pod­szedł do łóżka i się­gnął po wytarte, dre­li­chowe spodnie. Odrzu­cił je na bok, podob­nie jak kra­cia­stą kow­boj­ską koszulę i pożół­kły pod­ko­szu­lek. I stare prze­ście­ra­dło. I nad­prutą poduszkę. Ostat­nią rze­czą, po którą wycią­gnął rękę, był cienki fla­ne­lowy koc, miej­scami prze­siąk­nięty krwią i tak mokry, że przy­kleił się do tego, co znaj­do­wało się pod nim. McGrady już wie­dział, co za chwilę zoba­czy. Zna­lazł suchy róg koca i szarp­nął.

– O cho­lera – jęk­nął Kondo. – Przy­kry widok.

Miał na myśli to, że dziew­czyna mogła być cał­kiem ładna, choć trudno to było teraz dostrzec. Miała dłu­gie, pro­ste, lśniące, ciemne włosy. Była naga, a nad­garstki zwią­zano jej za ugię­tymi kola­nami. Sprawca musiał lubić posłu­gi­wać się nożem. Ciała w zasa­dzie nie tknął, całą ener­gię poświę­ca­jąc twa­rzy i gar­dłu ofiary.

– Oboje nadzy i poha­ra­tani – rzekł Kondo. – Sądzisz, że była jego dziew­czyną? Może to się nie spodo­bało jej byłemu chło­pa­kowi?

– Nie­wy­klu­czone.

– Azjatka i biały – cią­gnął Kondo. – Jeżeli się spo­ty­kali, to mogli mieć powody, żeby trzy­mać to w tajem­nicy. Może nakrył ich tatuś i…

– Ojciec nie zro­biłby cze­goś takiego – wpadł mu w słowo McGrady. – A zresztą nawet jeśli byli kochan­kami, to akcja nie zaczęła się tutaj. Są nadzy, ale ni­gdzie nie widzę ich ubrań.

– Może tam­ten facet wyszedł stąd i wró­cił. Może zdą­żył gdzieś wyrzu­cić ciu­chy?

– Dobrze to zapla­no­wali – mruk­nął w zamy­śle­niu McGrady. – Rąb­nęli samo­chód i wcze­śniej wybrali miej­sce, w któ­rym doko­nają zabój­stwa…

– Wciąż mówisz w licz­bie mno­giej.

– Facet, któ­rego zastrze­li­łem, musiał mieć pomoc­nika. Nie zro­bił tego wszyst­kiego sam. I nie wydaje mi się też, żeby sam to zapla­no­wał. Jego wspól­nik trzyma dystans, nie bie­rze na sie­bie ryzyka. To on przy­słał tu tego z bli­zną, żeby zro­bił porzą­dek.

McGrady przy­klęk­nął, by przyj­rzeć się temu, co zostało z twa­rzy dziew­czyny. Nie wyłu­pili jej oczu; chcieli, żeby patrzyła. Uło­żyli ją tak, żeby widziała chło­paka, i kazali obser­wo­wać, jak go męczą. Cię­cie po cię­ciu. To mogło trwać godzi­nami… a potem zabrali się do niej.

– Co zamie­rzasz? – spy­tał Kondo.

– Sprawdźmy jesz­cze raz jego wóz – zapro­po­no­wał McGrady. – Chęt­nie ode­tchnę świe­żym powie­trzem.

Pac­kard coupé z trzy­dzie­stego siód­mego, może trzy­dzie­stego ósmego roku pod długą maską skry­wał potężny ośmio­cy­lin­drowy sil­nik. Zapa­sowe koła mie­ściły się w bocz­nych zasob­ni­kach mię­dzy przed­nimi błot­ni­kami a krótką kabiną. Wnę­trze wyglą­dało luk­su­sowo: zarówno przed­nią kanapę, jak i sym­bo­liczną półkę dla pasa­że­rów z tyłu pokry­wała skó­rzana tapi­cerka. Była to spora maszyna; nie bra­ko­wało na niej chromu i naprawdę dobrego lakieru. Warta była zapewne trzy razy tyle, co nale­żący do mia­sta ford, któ­rym jeź­dził poli­cjant. McGrady otwo­rzył drzwi. Jego latarka prze­stała dzia­łać, ale włą­czyła się lampka pod sufi­tem. Zamie­nili się z Kondo latar­kami, zanim przy­klęk­nął przy progu. Zaj­rzał pod sie­dze­nia, ale niczego nie zna­lazł. Scho­wek na ręka­wiczki spraw­dził wcze­śniej.

– A co z bagaż­ni­kiem? – spy­tał sier­żant.

Klapa nie była zamknięta na klucz. Otwo­rzyli ją i poświe­cili do wnę­trza. Na ciem­no­brą­zo­wym filcu wypa­trzyli kilka ciem­niej­szych plam.

– To krew? – zain­te­re­so­wał się Kondo.

McGrady dotknął jed­nej z plam. Opuszka palca zabar­wiła się na czer­wono.

– Na pewno.

Nachy­lił się moc­niej, trzy­ma­jąc w ręku latarkę, a potem cof­nął się i wypro­sto­wał, by poka­zać Kondo, co zna­lazł w głębi bagaż­nika: długi, czarny włos.

– Zaczęli gdzieś indziej – powie­dział. – To tam schwy­tali tych dwoje i roze­brali.

– Chyba że już byli nadzy.

– Wszystko jedno. Wpa­ko­wali ich do bagaż­nika i przy­wieźli tutaj.

– Zmie­ści­liby się tu razem?

– Dziew­czyna jest raczej drobna – odparł McGrady.

– Ale i tak byłoby cia­sno. I mało powie­trza.

– Ten, kto to zro­bił, raczej się tym nie przej­mo­wał.

– Co teraz?

McGrady rozej­rzał się w mil­cze­niu. Ludzie koro­nera cze­kali pod drze­wami za szopą. Czło­wiek z bli­zną wciąż leżał na ziemi, a nad jego otwar­tymi ustami krą­żyły muchy.

– Otwórz maskę – pole­cił McGrady, wyj­mu­jąc notes i ołó­wek. – Chcę spi­sać numer seryjny sil­nika.