55, czyli Pamiętnik Wariatki - ebook

1 STYCZNIA

Nowy Rok

Nie­na­wi­dzę syl­we­stra! I nie cho­dzi mi o mniej lub bar­dziej przy­stoj­ne­go przed­sta­wi­cie­la płci prze­ciw­nej, lecz o ten wy­jąt­ko­wy, ostat­ni wie­czór roku, któ­ry lu­dzie spę­dza­ją na sza­lo­nych za­ba­wach, pod­czas gdy mnie do­pa­da­ją szpo­ny sa­mot­no­ści. Po­tem wi­tam pierw­szy dzień no­we­go roku w pod­łym na­stro­ju. A jest to dzień szcze­gól­ny. Dziś są też moje uro­dzi­ny, a mnie ogar­nę­ło do­brze zna­ne od lat uczu­cie żalu po sa­mot­nie spę­dzo­nym wie­czo­rze. Może to nie do koń­ca wła­ści­we okre­śle­nie, bo są prze­cież chłop­cy. Moje dzie­ci, Ar­tur i Mi­ron. Pierw­szy z nich to stu­dent, dru­gi jest uczniem jed­ne­go z tech­ni­ków w mia­stecz­ku. Zu­peł­ne prze­ci­wień­stwa. Do nie­daw­na spę­dza­łam syl­we­stra z nimi, ale te­raz to się zmie­ni­ło – zni­ka­ją z domu i dzwo­nią o pół­no­cy z ży­cze­nia­mi.

To nie­spra­wie­dli­we, że ko­lej­ne po­że­gna­nie sta­re­go roku wy­glą­da­ło do­kład­nie tak jak wszyst­kie po­przed­nie. Co rok obie­cu­ję so­bie, że bę­dzie ina­czej, że nie spę­dzę syl­we­stra w domu, może gdzieś pój­dę, może wy­ja­dę. Ale sama czu­ła­bym się dziw­nie, więc zo­sta­ję. Ru­ty­na, sche­mat, sza­blon. Jak zwał, tak zwał. Wiem, że ży­cie ucie­ka i za rok znów mogę ża­ło­wać, że nic się nie zmie­nia. Kie­dyś pró­bo­wa­łam, prze­cież nie je­stem sa­mot­ną wy­spą, ale… gdy ma się za sobą nie­zbyt uda­ne mał­żeń­stwo i jest się, jak to żar­to­bli­wie okre­ślam, „roz­wie­dzio­ną wdo­wą”, to na­gle czło­wiek sta­je się za­gro­że­niem dla ko­le­ża­nek i ich „cu­dow­nych” mę­żów. Ni stąd, ni zo­wąd prze­sta­ją cię za­pra­szać, tak jak­byś była trę­do­wa­ta. Usil­ne pró­by utrzy­ma­nia kon­tak­tów koń­czą się fia­skiem. Na szczę­ście nie wszyst­kie. Ży­cie moc­no zwe­ry­fi­ko­wa­ło zna­jo­mo­ści, ale te, któ­re zo­sta­ły, mogę na­zwać przy­jaź­nia­mi. Mam też ta­kie zna­jo­me, któ­re żyją od­waż­nie, ska­cząc z kwiat­ka na kwia­tek. Te pa­trzą na mnie z po­li­to­wa­niem, jak­bym była za­kon­ni­cą. A mnie z tym do­brze. Przy­naj­mniej tak mi się wy­da­wa­ło…

Cza­sa­mi spo­glą­dam na sie­bie w lu­strze. Sta­ję w ła­zien­ce nago i oglą­dam swo­je cia­ło, któ­re zmie­nia się wraz z prze­mi­ja­ją­cy­mi po­ra­mi roku jak w za­klę­tym cy­klu. Od ja­kie­goś cza­su jest mnie znacz­nie wię­cej. Cóż, tyję – i to też jest nie­za­prze­czal­ny fakt. Jed­nak moje cia­ło mo­gło­by się jesz­cze po­do­bać. Tyle lat bez do­ty­ku męż­czy­zny, bez tego bły­sku w oczach, któ­ry kre­śli w prze­strze­ni nie­do­po­wie­dze­nia i sce­na­riu­sze tego, co mo­gło­by się za chwi­lę stać. Tyle lat nie­sa­mot­nej sa­mot­no­ści. Ba­łam się; tak, mó­wię szcze­rze, ba­łam się ko­lej­ne­go związ­ku. Ze stra­chu przed zra­nie­niem i od­rzu­ce­niem po­tra­fi­łam do­sko­na­le prze­pło­szyć ewen­tu­al­ne­go kan­dy­da­ta. Moje spoj­rze­nie przy­bie­ra­ło zde­cy­do­wa­nie nie­przy­jem­ny wy­raz, co mó­wi­ło samo za sie­bie. No i ta moja nie­pew­ność i po­czu­cie, że je­stem brzyd­ka, że nikt się mną nie za­in­te­re­su­je. To ab­sur­dal­ne, wiem, ale ta­kie my­śli ogar­nia­ły mnie czę­sto. Poza tym ciu­chy… Ab­so­lut­nie nie za duży de­kolt, ja­kieś ta­kie bab­ci­ne fa­ta­łasz­ki, w któ­rych wy­glą­dam ni­ja­ko. Tak, cza­sem i ja za­kła­dam coś sek­sow­ne­go, ale czu­ję się wte­dy dziw­nie. I te spoj­rze­nia mo­ich dzie­ci… Pa­trzą na mnie tak, jak­bym się wy­głu­pi­ła. Niby wciąż mó­wią: „Mamo, znajdź so­bie ko­goś!”, ale nie za­chwy­cał ich wi­dok przy­pad­ko­wych zna­jo­mych, któ­rzy cza­sa­mi, bar­dzo rzad­ko, wpa­da­li na kawę. Sło­wa jed­no, a miny i ton dru­gie. Nie po­zwa­la­łam więc so­bie na flir­ty ani rand­ki. Przy­zwy­cza­iłam się do swo­jej sa­mot­no­ści.

Ale coś we mnie pęka, gdy spę­dzam ko­lej­ny syl­we­stro­wy wie­czór z lamp­ką Pic­co­lo i wpa­tru­ję się z bal­ko­nu w barw­ne fe­erie fa­jer­wer­ków, któ­re zna­czą nie­bo nie­sa­mo­wi­ty­mi roz­bły­ska­mi. Są pięk­ne, ale mnie przy­po­mi­na­ją o prze­mi­ja­niu. Nik­ną szyb­ko, jak se­kun­dy no­we­go roku. Po­zo­sta­je na­gła ci­sza i prze­czu­cie, że zna­jo­ma pust­ka wciąż czu­je się jak u sie­bie. Bied­ne psy, wy­stra­szo­ne hu­kiem i sza­łem ra­do­ści wła­ści­cie­li, wy­glą­da­ją nie­pew­nie spod ka­nap, nie wie­dząc, czy mogą już wyjść, czy le­piej jesz­cze nie. Tak, ko­niecz­nie mu­szę coś zro­bić z moim ży­ciem, tyl­ko co? Więk­szość lu­dzi coś so­bie po­sta­na­wia. Po­dej­mu­je wy­zwa­nia bądź skła­da so­len­ne obiet­ni­ce, że z no­wym ro­kiem to… i tu na­stę­pu­je dłu­ga li­sta przy­rze­czeń. Może i ja tak po­win­nam zro­bić? Może to mnie zmo­ty­wu­je, by ina­czej spę­dzać czas, wyjść z czte­rech ścian czy jak mówi moja zna­jo­ma, prze­kro­czyć swo­ją stre­fę kom­for­tu. Po­dob­no je­stem za mło­da, aby cze­kać na śmierć. Cia­ło też daje znać, że wy­pa­da­ło­by za­dbać o nie­któ­re czę­ści, bo za­mien­nych nie ma. A przy­naj­mniej nie wszyst­kich.

Tak więc ja, Mo­ni­ka, pięć­dzie­się­ciocz­te­ro­let­nia ko­bie­ta o ja­snych oczach i ciem­nych wło­sach (tu chy­ba tro­chę prze­sa­dzi­łam, bo po­ja­wia mi się co­raz wię­cej si­wych), skła­dam obiet­ni­cę ten rok prze­żyć ina­czej niż po­przed­nie! Tak, by w swo­je pięć­dzie­sią­te pią­te uro­dzi­ny mieć przy boku mi­łość ży­cia. Jak to zro­bić? Tu po­ja­wia się dy­le­mat. Bo nie jest ła­two zmie­nić sta­re na­wy­ki i wejść na nową ścież­kę. Przy­zwy­cza­je­nie to dru­ga na­tu­ra czło­wie­ka, tak przy­naj­mniej mó­wią. Może po­win­nam zro­bić coś dla mnie nie­ty­po­we­go? Po­grą­żo­na w swo­im tro­chę cha­otycz­nym, ale i nie­po­zba­wio­nym pew­nej ru­ty­ny ży­ciu nie wiem, co bym tak na­praw­dę mo­gła zmie­nić. Na­rze­kam na sa­mot­ność, ale ni­g­dy nie zdo­by­ła­bym się na za­ło­że­nie kon­ta na por­ta­lu rand­ko­wym. Może coś ta­kie­go od­mie­ni­ło­by mój los? Kto wie. Za­pa­lam się do tego po­my­słu, by po chwi­li wró­cić na wła­ści­we dla mnie tory i krę­cić z nie­chę­cią gło­wą. Jed­nak coś z tyłu szep­ce mi do ucha, bym spró­bo­wa­ła. Kusi… Na pew­no nie może być tak, jak do­tych­czas!

Po­dob­no jaki pierw­szy dzień no­we­go roku, ta­kie wszyst­kie ko­lej­ne, wsta­łam więc z moc­nym po­sta­no­wie­niem, że bę­dzie ina­czej. Może gdy­by spadł śnieg, po­szła­bym po­zjeż­dżać na san­kach. Za­wsze to coś in­ne­go. Miesz­kam w ma­łym mia­stecz­ku, gdzie każ­dy ma przy­pię­tą ja­kąś łat­kę. Ja by­łam tą po­rząd­ną, któ­ra chęt­nie spę­dza dni w domu i po­ma­ga in­nym. Nikt na­wet nie po­my­ślał, że no­szę w du­szy dzi­kie pra­gnie­nia. I tak nie­któ­rzy mie­li mnie za dzi­wacz­kę, bo nie mie­ści­ło im się w gło­wie, że ktoś może nie lu­bić al­ko­ho­lu. No cóż, ja nie lu­bię. Czy w związ­ku z tym po­win­nam za­cząć pić? Nie, to nie dla mnie. Ale… Może war­to po­pró­bo­wać ja­kichś wy­śmie­ni­tych trun­ków? To też by­ła­by pew­na od­mia­na.

Jed­nak je­stem za­wie­dzio­na. Zu­peł­nie nie mam po­my­słu na to, co mo­gła­bym zmie­nić. Ten dzień spę­dzę więc tra­dy­cyj­nie… po­czy­tam, po­oglą­dam te­le­wi­zję, wyj­dę na spa­cer z kij­ka­mi.

Wie­czo­rem po­czu­łam, że mój lap­top nie­sa­mo­wi­cie mnie przy­cią­ga. Jak­by czy­tał mi w my­ślach. Mu­szę uwa­żać, bo tak dziw­nie się zło­ży­ło, że we­szłam na „za­ka­za­ną” stro­nę. Z oba­wą roz­glą­da­łam się, czy moi chłop­cy gdzieś się nie po­ja­wią. Mie­li ten nie­zno­śny zwy­czaj przy­glą­da­nia się temu, o czym pi­szę i na ja­kiej je­stem stro­nie. Hmm, chy­ba po­win­no być od­wrot­nie? Czu­łam pod­nie­ce­nie, jak­bym co naj­mniej mia­ła za mo­ment upra­wiać seks, a to tyl­ko re­je­stra­cja w ser­wi­sie rand­ko­wym! Mój wy­ostrzo­ny słuch wy­ła­wiał na­głe trzesz­cze­nia szyb w oknach, wy­da­wa­ło mi się, że po­ru­szy­ła się za­sło­na, ale to pew­nie moje na­pię­te ner­wy pła­ta­ły fi­gle. No i w koń­cu sta­ło się – mam kon­to! Zdję­cie co praw­da sprzed trzech lat, ale niech bę­dzie. Czu­ję się tro­chę dziw­nie, jak gdy­bym zo­sta­ła wy­sta­wio­na na li­cy­ta­cję, ca­sting czy coś w tym sty­lu. Krót­ki opis nie od­da­wał w peł­ni mo­jej oso­bo­wo­ści. Na­gle zro­bi­ło mi się głu­pio. A je­śli ktoś ze zna­jo­mych to zo­ba­czy? Oba­wa przed tym, co po­wie­dzą lu­dzie, nie po­zwo­li­ła mi na re­ali­za­cję wie­lu pra­gnień. Za­wsze oba­wia­łam się tego, co ktoś o mnie po­my­śli. Je­stem taka układ­na, ale prze­cież i tak wszyst­kich nie za­do­wo­lę. Za­wsze znaj­dą się tacy, któ­rzy coś skry­ty­ku­ją. Czy więc war­to się tak za­drę­czać opi­nia­mi in­nych? Sie­dzę te­raz przed włą­czo­nym lap­to­pem i świe­żo za­ło­żo­nym pro­fi­lem i cze­kam. Na co? Wy­da­wa­ło mi się, że za­raz ktoś na­pi­sze, a tu nic… Hmm… kla­pa! Je­stem tu już od dzie­się­ciu mi­nut i nikt nie wy­słał do mnie wia­do­mo­ści. Może jed­nak dam so­bie spo­kój z tym por­ta­lem. Tu pew­nie kró­lu­ją same sek­sow­ne bab­ki, a ja – ze swo­ją prze­cięt­ną uro­dą – nie mam szans na zna­le­zie­nie ko­go­kol­wiek. Niby mó­wią, że je­stem ład­na, ale znam wła­sne man­ka­men­ty. Po­my­ślę o czymś in­nym. A może jed­nak zro­bię li­stę i będę się jej trzy­ma­ła?

Za­snę­łam szczę­śli­wa. Bę­dąc gdzieś na po­gra­ni­czu jawy i snu, po­czu­łam, że ko­lej­ny syl­we­ster na pew­no bę­dzie inny.4 STYCZNIA

Cho­le­ra, jak ten czas pę­dzi! Mi­nę­ły już trzy dni no­we­go roku, a ja wciąż tkwię w sta­rych sche­ma­tach. Jak tak da­lej pój­dzie, to na­stęp­ne­go syl­we­stra rów­nież spę­dzę sama. Zima też nie roz­piesz­cza – plu­cha na ze­wnątrz przy­po­mi­na ra­czej je­sień.

– Ja chcę śnie­gu! – krzyk­nę­łam roz­ża­lo­na sza­ro­ścią.

– Mamo, co się sta­ło? – Za­sko­czo­ny syn sta­nął w drzwiach sa­lo­nu. No tak, na­wet krzyk­nąć so­bie nie wol­no, bo już wszy­scy zbie­ga­ją prze­ję­ci z pię­tra. Cho­ciaż wła­ści­wie to po­win­nam się cie­szyć, że tak się mną in­te­re­su­ją.

– Nic ta­kie­go, po pro­stu so­bie krzyk­nę­łam. A co, nie wol­no?

– Wol­no, wol­no… – Mi­ron mach­nął ręką z re­zy­gna­cją i wró­cił do po­ko­ju. A ja zaj­rza­łam na swój pro­fil na jed­nym z por­ta­li spo­łecz­no­ścio­wych. Jak do­brze, że ktoś wy­my­ślił taki spo­sób ko­mu­ni­ka­cji ze zna­jo­my­mi. Wpraw­dzie nie na­le­ża­łam do osób, któ­re pu­bli­ku­ją zdję­cia każ­de­go spo­ży­wa­ne­go kęsa, ale po­do­ba­ło mi się, że świat, któ­ry zda­je się bar­dzo od­le­gły, znaj­du­je się na­gle w za­się­gu wzro­ku i dło­ni.

Uśmiech­nę­łam się, wi­dząc wia­do­mość od Pio­tra. Ku­zyn jak zwy­kle py­tał, co u mnie. Na­pi­sał krót­ko, jak wraz z ro­dzi­ną spę­dzi­li świę­ta, i prze­sy­łał po­zdro­wie­nia. Cie­szy­łam się, że mam kon­takt z krew­ny­mi, któ­rzy miesz­ka­ją da­le­ko ode mnie. Wtem do­zna­łam olśnie­nia!

– Eu­re­ka! Prze­cież Piotr może mnie wpro­wa­dzić w taj­ni­ki mor­so­wa­nia! – krzyk­nę­łam z ra­do­ścią, ale szyb­ko za­kry­łam usta dło­nią i spoj­rza­łam w kie­run­ku drzwi od po­ko­ju. Tym ra­zem Mi­ron się nie po­ka­zał, a ja wró­ci­łam do mo­je­go od­kry­cia. Przy­po­mnia­łam so­bie ku­zy­na i jego pa­sję. Od daw­na ob­ser­wo­wa­łam jego po­czy­na­nia. Po­dzi­wia­łam też jego przy­ja­ciół i zna­jo­mych, grup­kę pa­sjo­na­tów lo­do­wa­tych ką­pie­li, a na­wet… trosz­kę im za­zdro­ści­łam. Je­stem zmar­z­lu­chem i ta­kie atrak­cje zde­cy­do­wa­nie mnie od­stra­sza­ją. Ale prze­cież w tym roku chcę zro­bić coś no­we­go, in­ne­go. Może na po­cząt­ku war­to za­cząć od ką­pie­li w zim­nej wo­dzie? A że lu­bię wie­dzieć jak naj­wię­cej o tym, co mnie in­te­re­su­je, od razu za­czę­łam prze­glą­da­nie nie­zli­czo­nych ar­ty­ku­łów na te­mat mor­so­wa­nia. Za­głę­bia­łam się we wszyst­kie prze­ciw­wska­za­nia, po­zna­łam licz­ne za­le­ty tego spor­tu. Czy to wła­ści­wie jest sport? Czy tyl­ko ak­tyw­ne spę­dza­nie cza­su? Nie­waż­ne! Na­gle por­tal, któ­ry wcze­śniej prze­glą­da­łam, za­sko­czył mnie mnó­stwem zdjęć i po­stów do­ty­czą­cych mor­so­wa­nia. Czyż­by ktoś czy­tał mi w my­ślach? Dla­cze­go po­przed­nio tego nie wi­dzia­łam? A może po pro­stu nie zwra­ca­łam na to uwa­gi, bo mnie nie in­te­re­so­wa­ło. To tak jak z sa­mo­cho­da­mi. Gdy upa­trzy­łam so­bie ja­kiś mo­del i by­łam zde­cy­do­wa­na na za­kup, na­gle wo­kół za­uwa­ża­łam całe mnó­stwo po­dob­nych. Zu­peł­nie jak­by po uli­cach jeź­dzi­ły tyl­ko ta­kie auta!

Za­mknę­łam lap­top z moc­nym po­sta­no­wie­niem, że od ju­tra za­czy­nam mor­so­wa­nie. Wy­da­wa­ło mi się, że wiem już wszyst­ko. Za­sta­na­wia­łam się na­wet, czy nie skon­tak­to­wać się z gru­pą mor­sów dzia­ła­ją­cych w moim mie­ście. Na zdję­cia z ich ką­pie­li też się na­tknę­łam. Może war­to do nich do­łą­czyć? By­ło­by świet­nie, gdy­by uda­ło się na­mó­wić na to moje przy­ja­ciół­ki. Je­dy­ne, któ­re mnie nie opu­ści­ły. Tak, ży­cie we­ry­fi­ku­je zna­jo­mo­ści i przy­jaź­nie.

Za­czę­łam od tego ostat­nie­go. Wy­bra­łam nu­mer Ka­mi­li. Peł­na en­tu­zja­zmu roz­ta­cza­łam przed nią wi­zję wspól­ne­go mor­so­wa­nia. Mia­łam na­dzie­ję na­mó­wić jesz­cze Syl­wię, dru­gą z przy­ja­ció­łek. Ka­mi­la jed­nak szyb­ko ostu­dzi­ła mój za­pał.

– Wa­riat­ka z cie­bie! Ty to masz za­wsze sza­lo­ne po­my­sły – stwier­dzi­ła z dez­apro­ba­tą.

– Ale… Ka­mi­la! Wie­le osób te­raz mor­su­je, to jest bar­dzo zdro­we – pró­bo­wa­łam ją prze­ko­nać.

– Nie! Na to mnie nie na­mó­wisz! Brrr… Na samą myśl robi mi się zim­no. Coś ty zno­wu wy­my­śli­ła?! – W gło­sie Ka­mi­li sły­sza­łam wy­raź­ną na­ga­nę.

– Jak nie, to nie! Ja w każ­dym ra­zie spró­bu­ję! – rzu­ci­łam wo­jow­ni­czo. – Chcę w tym roku zro­bić coś no­we­go. – Na­gle za­czę­łam się uspra­wie­dli­wiać. Przy Ka­mi­li za­wsze czu­łam się, jak­bym była wa­riat­ką wy­my­śla­ją­cą nie­sa­mo­wi­te rze­czy. Dla­cze­go się z nią przy­jaź­ni­łam? Już nie pa­mię­ta­łam.

Roz­łą­czy­łam się, a mój en­tu­zjazm zma­lał. Wa­ha­łam się, czy za­dzwo­nić do Syl­wii. W koń­cu wy­bra­łam jej nu­mer. Nie­ste­ty był za­ję­ty. Zro­bi­łam so­bie her­ba­tę i spró­bo­wa­łam po­now­nie. Tym ra­zem ode­bra­ła.

– Cześć, Syl­wia.

– Cześć – pa­dło po dru­giej stro­nie słu­chaw­ki.

– Mam dla cie­bie pro­po­zy­cję… – za­czę­łam.

– Cze­kaj, cze­kaj! Nic nie mów! – prze­rwa­ła mi. – Niech zgad­nę! Pew­nie chcesz, że­bym z tobą we­szła do lo­do­wa­tej wody! Mam ra­cję? – Syl­wia le­d­wie wy­trzy­my­wa­ła, aby nie wy­buch­nąć śmie­chem.

– Tak, wła­śnie tak. A ty skąd wiesz? Je­steś ja­sno­wi­dzem? – za­żar­to­wa­łam, choć sta­ło się dla mnie ja­sne, że Ka­mi­la już mnie ubie­gła i zre­la­cjo­no­wa­ła Syl­wii moje „sza­leń­stwa”.

– Tak, masz ra­cję, je­stem wróż­ką, któ­rej do­no­szą taj­ni współ­pra­cow­ni­cy – ro­ze­śmia­ła się. – A tak po­waż­nie, to pew­nie się już do­my­śli­łaś, że Ka­mi­la dzwo­ni­ła. Po­in­for­mo­wa­ła mnie o tym ta­kim to­nem, że w pierw­szej chwi­li po­my­śla­łam, że ktoś umarł. Że­byś ty ją sły­sza­ła… – ro­ze­śmia­ła się znów Syl­wia.

Uwiel­bia­łam jej po­czu­cie hu­mo­ru. Za­wsze po­tra­fi­ła po­pra­wić mi na­strój. Nie była tak sztyw­na jak Ka­mi­la, ale też nie mie­wa­ła tak sza­lo­nych po­my­słów jak ja. Zresz­tą to, co dla jed­nych jest sza­leń­stwem, dla in­nych jest zu­peł­nie nor­mal­ne.

Pa­mię­ta­łam do­kład­nie, kie­dy za­czę­ły mnie okre­ślać „sza­lo­ną wa­riat­ką”. Było upal­ne lato, więc wy­bra­ły­śmy się na spa­cer i na lody. Po raz pierw­szy za­ło­ży­łam wte­dy swo­je cu­dow­ne, nie­ziem­sko pięk­ne san­da­ły. I czu­łam się w nich bar­dzo ele­ganc­ka. Było świet­nie do mo­men­tu, kie­dy oba za­czę­ły mnie ob­cie­rać. Na sto­pach szyb­ko po­ja­wi­ły się bą­ble. Spa­cer, któ­ry po­cząt­ko­wo był przy­jem­no­ścią, stał się praw­dzi­wą ka­tu­szą. W pew­nym mo­men­cie zdję­łam buty, ze­szłam na traw­nik obok chod­ni­ka i z ulgą wes­tchnę­łam:

– Jak cu­dow­nie… Dłu­żej bym już nie wy­trzy­ma­ła. – W tym sa­mym mo­men­cie moje spoj­rze­nie pa­dło na twarz Ka­mi­li. Ma­lo­wa­ła się na niej złość.

– Ty tak na po­waż­nie? Nie wstyd ci? Lu­dzie pa­trzą! – wy­rzu­ci­ła z sie­bie jed­nym tchem. Syl­wia zaś wy­bu­chła śmie­chem. Jed­nak Ka­mi­la wciąż spo­glą­da­ła na mnie kar­cą­co.

– Chcesz tak iść? Nie wy­głu­piaj się. Ro­bisz nam ob­ciach! – ode­zwa­ła się gło­sem zim­niej­szym niż lody, któ­re nie­daw­no zja­dły­śmy.

– Dziew­czy­ny, ja nie da­ła­bym już rady zro­bić choć­by ma­lut­kie­go krocz­ku w tych bu­tach. Te­raz pój­dę traw­ni­kiem, a jak się skoń­czy, spró­bu­ję je za­ło­żyć i ja­koś dojść do domu.

– Wiesz co? Wa­riat­ka z cie­bie – pod­su­mo­wa­ła Ka­mi­la, gdy ko­lej­ny prze­cho­dzień obej­rzał się za mną i uśmiech­nął.

– Oj tam, oj tam! Za­raz wa­riat­ka – ode­zwa­ła się Syl­wia. – Może jest tro­chę sza­lo­na, ale prze­cież nie robi nic złe­go. Nad mo­rzem czę­sto spo­ty­ka­łam oso­by bez bu­tów spa­ce­ru­ją­ce po…

– Pew­nie po pla­ży – prze­rwa­ła jej Ka­mi­la.

– A wła­śnie, że po traw­ni­kach – do­koń­czy­ła Syl­wia. – Ka­mi­la, wy­lu­zuj! Co mia­ła zro­bić? Te­raz wy­glą­da tak ro­man­tycz­nie… Wiatr we wło­sach, spa­cer boso po tra­wie, buty w dło­ni…

– I pot na czo­le – za­żar­to­wa­łam, aby roz­ła­do­wać at­mos­fe­rę.

Syl­wia ro­ze­śmia­ła się gło­śno, a ja ra­zem z nią. Ka­mi­la w koń­cu nie wy­trzy­ma­ła i przy­łą­czy­ła się do nas.

– Obie je­ste­ście sza­lo­ne wa­riat­ki! – do­da­ła, ale już zu­peł­nie in­nym to­nem.

– Hmm, to tro­chę ma­sło ma­śla­ne – skwi­to­wa­łam i zno­wu się ro­ze­śmia­ły­śmy. Od tam­tej pory Ka­mi­la co ja­kiś czas stwier­dza­ła sta­now­czo, że je­stem wa­riat­ką. A mnie to wca­le nie prze­szka­dza­ło. Te­raz jed­nak tro­chę mnie ru­szy­ło, że Ka­mi­la za­dzwo­ni­ła do Syl­wii, by po­in­for­mo­wać ją o mo­ich za­mia­rach.

– Po­wiedz mi, że cho­ciaż ty nie uwa­żasz, że po­stra­da­łam ro­zum, i przy­łą­czysz się do mnie – ode­zwa­łam się bła­gal­nym gło­sem.

– Dwa razy „nie”! – Przy­ja­ciół­ka za­sko­czy­ła mnie swo­ją od­po­wie­dzią.

– To zna­czy? – Nie bar­dzo wie­dzia­łam, jak to ro­zu­mieć.

– Nie je­steś wa­riat­ką i nie przy­łą­czę się do cie­bie.

– Dla­cze­go?

– Dla­cze­go co? Dla­cze­go nie je­steś wa­riat­ką czy dla­cze­go się do cie­bie nie przy­łą­czę? – dro­czy­ła się ze mną Syl­wia.

– Dla­cze­go nie chcesz mor­so­wać?

– Ach, to! Ko­cha­na, czy ty wy­obra­żasz so­bie mnie, taką ba­ry­łecz­kę, jak wcho­dzę do zim­nej wody? Pew­nie od razu za­mie­ni­ła­bym się w bry­łę lodu i trze­ba by było wy­cią­gać mnie dźwi­giem – za­żar­to­wa­ła ze swo­jej wagi.

– Syl­wia, prze­sa­dzasz! Ja też mam spo­re krą­gło­ści. Daj spo­kój! – pró­bo­wa­łam ją prze­ko­nać.

– Mo­ni­ka, to nie dla mnie. Może kie­dyś spró­bu­ję. Te­raz mu­sia­ła­bym py­tać le­ka­rza, czy w ogó­le mogę. Ale ty dzia­łaj, je­śli chcesz.

– Ro­zu­miem, na­praw­dę. Przy­naj­mniej nie uwa­żasz mnie za wa­riat­kę…

– No coś ty! Prze­cież wie­le osób mor­su­je. Na­wet ta Ewa ode mnie, ze szkol­ne­go se­kre­ta­ria­tu. Dla mnie to nic dziw­ne­go – stwier­dzi­ła Syl­wia.

Ucie­szy­łam się z tej od­po­wie­dzi i po chwi­li po­że­gna­łam z przy­ja­ciół­ką. Wes­tchnę­łam głę­bo­ko. Moje roz­mów­czy­nie nie były za­in­te­re­so­wa­nie ką­pie­la­mi w lo­do­wa­tej wo­dzie. Ja jed­nak nie mia­łam za­mia­ru się pod­dać. Po­now­nie chwy­ci­łam za te­le­fon i, ko­rzy­sta­jąc z ko­mu­ni­ka­to­ra, na­pi­sa­łam do Pio­tra z proś­bą o kil­ka rad dla po­cząt­ku­ją­cej wiel­bi­ciel­ki mroź­nych wy­zwań. Nie spo­dzie­wa­łam się, że ku­zyn za­raz od­dzwo­ni. W jego gło­sie usły­sza­łam wy­raź­ną ra­dość. En­tu­zja­stycz­nie pod­szedł do mo­ich pla­nów. Tłu­ma­czył, co bę­dzie mi po­trzeb­ne i jak wy­ko­nać roz­grzew­kę. Nie było to wszyst­ko ta­kie pro­ste, jak mi się wy­da­wa­ło. W pew­nym mo­men­cie zwąt­pi­łam, czy po­do­łam. Piotr miał radę i na to.

– Wiesz, może wstrzy­maj się te dwa dni. Nie­dłu­go świę­to Trzech Kró­li, a wiem, że ty je­steś ko­ściół­ko­wa. Mo­żesz się prze­zię­bić i nie bę­dziesz mo­gła uczest­ni­czyć we mszy. Naj­le­piej gdy­byś za­czę­ła od ja­kie­goś ma­łe­go zbior­ni­ka, wejdź po ko­la­na do wody i sprawdź, jak za­re­agu­je twój or­ga­nizm. Tyl­ko pa­mię­taj o roz­grzew­ce! Nie ma tam ja­kiejś wody koło cie­bie? – do­py­ty­wał Piotr.

– Ow­szem, jest! Bu­tel­ko­wa­na! – za­żar­to­wa­łam. – Albo oczko wod­ne w ogro­dzie – wy­pa­li­łam prze­ko­na­na, że to też ku­zyn od­bie­rze jako żart. On jed­nak stwier­dził, że to ide­al­ne miej­sce jak na po­czą­tek. Prze­ko­nam się, czy mi taki sport od­po­wia­da, a je­śli tak, to za­wsze mogę się przy­łą­czyć do ja­kiejś lo­kal­nej gru­py mor­sów.

Na te sło­wa za­czę­łam się tak gło­śnio śmiać, że aż mu­sia­łam odło­żyć te­le­fon. Po­mysł wy­dał mi się idio­tycz­ny. Gdy po­now­nie chwy­ci­łam za apa­rat, Piotr wy­bił mi żar­ty z gło­wy.

– Spró­buj, co ci szko­dzi? – na­ma­wiał.

– A jak mnie są­sie­dzi zo­ba­czą? – Nie­co zbi­ta z tro­pu za­czę­łam roz­wa­żać moż­li­wość wej­ścia do oczka wod­ne­go.

– To naj­wy­żej we­zmą cię za wa­riat­kę i za­dzwo­nią po od­po­wied­nie służ­by – za­żar­to­wał te­raz ku­zyn.

– Hmm, po­dej­rze­wam, że ta­kie zda­nie mają o mnie od daw­na. Kie­dyś Słom­czyń­ska przy­ci­na­ła ży­wo­płot, a ja aku­rat ćwi­czy­łam przy mu­zy­ce. Zo­ba­czy­łam, że sztur­cha tego swo­je­go chło­pa w bok i wska­zu­je na mnie, a po­tem wy­mow­nie puka się w czo­ło. Do­brze, że ży­wo­płot jest te­raz już cał­kiem wy­so­ki, to może mnie nie za­uwa­żą. Spró­bu­ję zro­bić tak, jak mi do­ra­dzi­łeś.

– Tyl­ko pa­mię­taj o bu­tach do wody, czap­ce i rę­ka­wicz­kach. No i ko­niecz­nie zrób roz­grzew­kę – upo­mi­nał Piotr.

Za­pa­mię­ta­łam jego rady, ale mój brak cier­pli­wo­ści prze­wa­żył nad roz­sąd­kiem. Po­sta­no­wi­łam spró­bo­wać swo­ich sił na­za­jutrz. By­łam prze­ko­na­na, że żad­ne prze­zię­bie­nie mnie nie do­pad­nie.5 STYCZNIA

No i do­igra­łam się! Leżę w łóż­ku z go­rącz­ką. Gdy­by dziew­czy­ny mnie te­raz zo­ba­czy­ły, uśmia­ły­by się z mo­jej na­iw­no­ści. Ale za­cznę od po­cząt­ku.

Oczy­wi­ście po wczo­raj­szej roz­mo­wie z Pio­trem od sa­me­go rana no­si­ło mnie po ca­łym domu. Co rusz chwy­ta­łam za ko­stium, aby go za­ło­żyć i wyjść na ze­wnątrz, po czym re­zy­gno­wa­łam. Wyj­rza­łam też na ta­ras i spo­glą­da­łam na ta­flę wody, któ­ra tego ran­ka po­kry­ła się cien­ką war­stwą lodu. Było o wie­le chłod­niej niż wczo­raj. W pew­nym mo­men­cie za­czę­łam się na­wet śmiać sama z sie­bie. Ja mia­ła­bym tam wejść? Prze­cież było tak zim­no, że wstrzą­sa­ły mną dresz­cze. Ale tuż po prze­kro­cze­niu pro­gu domu znów ogar­nę­ła mnie ocho­ta na to, aby jed­nak za­żyć zim­nej ką­pie­li. Po­sta­no­wi­łam, że jed­nak spró­bu­ję. Po­tem przy­go­tu­ję obiad, a cie­pły po­si­łek na pew­no mnie roz­grze­je. Jak zde­cy­do­wa­łam, tak zro­bi­łam. Za­ło­ży­łam ko­stium, buty, rę­ka­wicz­ki i czap­kę. Mo­jej de­ter­mi­na­cji nie osła­bił na­wet mroź­ny po­dmuch, jaki po­czu­łam tuż po otwar­ciu drzwi na ta­ras. Zgod­nie z za­le­ce­niem roz­po­czę­łam roz­grzew­kę. Dziw­ne, ale po­czu­łam się szczę­śli­wa, a ra­do­ści do­peł­nił śnieg, któ­ry opa­dał gru­by­mi płat­ka­mi na traw­nik. Kie­dy zro­bi­ło mi się już znacz­nie cie­plej, zde­cy­do­wa­łam się wejść do wody. Zbior­nik w ogro­dzie był dość spo­ry, ale nie­zbyt głę­bo­ki, przy­naj­mniej nie mu­sia­łam się oba­wiać, że uto­nę, bo pły­wać nie­ste­ty nie umia­łam. Sta­łam już kil­ka chwil tuż przy brze­gu, lecz nie mo­głam się zde­cy­do­wać na wej­ście do wody, a ro­bi­ło się co­raz chłod­niej.

– Do od­waż­nych świat na­le­ży! – Zde­cy­do­wa­łam się w jed­nej se­kun­dzie, sta­wia­jąc krok w zim­ne wody ogro­do­we­go oczka. – Cho­le­ra! – wy­rwa­ło mi się z ust gło­śne prze­kleń­stwo. – Ale zim­no! – ję­cza­łam.

Woda rze­czy­wi­ście się­ga­ła tyl­ko nad ko­la­na, ale nie tak to so­bie wy­obra­ża­łam. Od­wró­ci­łam się w stro­nę brze­gu z za­mia­rem wy­do­sta­nia się z tej lo­do­wa­tej ką­pie­li, gdy na­gle po­śli­zgnę­łam się i wy­lą­do­wa­łam na ple­cach. Mi­lio­ny lo­do­wa­tych igieł wbi­ja­ły się w moje bied­ne cia­ło. Czap­ka i rę­ka­wi­ce ocie­ka­ły wodą. Wy­gra­mo­li­łam się z tru­dem na brzeg. Przy­po­mnia­łam so­bie jesz­cze o jed­nej za­sa­dzie, któ­rą po­mi­nę­łam. Ni­g­dy nie wcho­dzić do wody sa­mej. W tym mo­men­cie do­tarł do mnie roz­ba­wio­ny głos są­siad­ki.

– Sta­siu! Chodź, zo­bacz! Ale wa­riat­ka! – usły­sza­łam zza ży­wo­pło­tu. Pew­nie aku­rat wy­szli na bal­kon i mnie zo­ba­czy­li. Tego mi tyl­ko bra­ko­wa­ło. Do­pa­dłam do drzwi ta­ra­so­wych, jak­by mnie ktoś go­nił. Wbie­głam do po­ko­ju i, trzę­sąc się z zim­na, wy­cie­ra­łam zmar­z­nię­te, mo­kre cia­ło. Skost­nia­ły­mi dłoń­mi pró­bo­wa­łam za­ło­żyć su­che ubra­nie. Szczę­ka­łam zę­ba­mi, a fakt, że są­sie­dzi byli świad­ka­mi tej ką­pie­li, przy­wo­ły­wał na moją twarz ru­mie­niec. Do­brze, że moi chłop­cy mnie nie wi­dzie­li, ale by mie­li ubaw! W uszach cią­gle po­brzmie­wa­ły mi drwi­ny są­sia­da, któ­ry nie prze­bie­rał w sło­wach: „Zu­peł­nie jej od­bi­ło! Chodź, nie patrz na tę wa­riat­kę!”.

I tak oto moi są­sie­dzi utwier­dzi­li się w opi­nii, że coś ze mną nie w po­rząd­ku. Nie pod­da­wa­łam się jed­nak ne­ga­tyw­nym my­ślom. Tak jak pla­no­wa­łam, zro­bi­łam obiad, któ­ry zgod­nie z ocze­ki­wa­nia­mi moc­no mnie roz­grzał. Tak moc­no, że wie­czo­rem le­ża­łam z czter­dzie­sto­stop­nio­wą go­rącz­ką. A moi sy­no­wie za­cho­dzi­li w gło­wę, gdzie ja się tak okrop­nie prze­zię­bi­łam. Oj, gdy­by tyl­ko wie­dzie­li…8 STYCZNIA

Wresz­cie do­szłam do sie­bie. Przez pa­mięt­ne nur­ko­wa­nie w lo­do­wa­tej wo­dzie nie by­łam w ko­ście­le, są­sie­dzi mają mnie za wa­riat­kę, a do tego mu­sia­łam wziąć zwol­nie­nie le­kar­skie. Ta­kie są skut­ki no­wo­rocz­nych po­sta­no­wień. A żeby było śmiesz­niej, na to nie­szczę­sne kon­to w ser­wi­sie rand­ko­wym za­czę­ły przy­cho­dzić wia­do­mo­ści. I to ja­kie! Szczy­tem bez­czel­no­ści czy nie wiem sama cze­go była wia­do­mość od mło­de­go chło­pa­ka o pseu­do­ni­mie Ogier. Czy ja na za­miesz­czo­nym zdję­ciu wy­glą­dam na de­spe­rat­kę, któ­ra za­do­wo­li się byle kim? Na­praw­dę są ko­bie­ty, któ­re wią­żą się z part­ne­ra­mi w wie­ku swo­ich dzie­ci? Zresz­tą niech każ­dy robi so­bie, na co ma ocho­tę. Ja ta­kich ofert nie chcę wi­dzieć na oczy! A tek­sty o tym, że „żona mnie nie ro­zu­mie” czy „je­stem sa­mot­ny w związ­ku”, po pro­stu mnie złosz­czą. Ab­so­lut­nie mnie to nie in­te­re­su­je. Po­sta­no­wi­łam usu­nąć kon­to. Nie tędy dro­ga. Chcia­łam coś zmie­nić w swo­im ży­ciu, ale nie je­stem na tyle zde­spe­ro­wa­na, aby uwi­kłać się w ja­kieś cho­re re­la­cje. O, nie! Tak nie bę­dzie! Już ja znaj­dę coś od­po­wied­nie­go dla sie­bie.

I znów za­snę­łam z my­ślą, że na­stęp­ne­go dnia tra­fię na coś, co mnie za­in­te­re­su­je.10 STYCZNIA

Nie usu­nę­łam jed­nak kon­ta. A wszyst­ko przez te oczy… Przy­stoj­ny bru­net o smut­nym, ta­jem­ni­czym spoj­rze­niu, któ­ry do mnie na­pi­sał, spra­wił, że bar­dzo chcia­łam go po­cie­szyć i przy­tu­lić do ser­ca. Jest po­waż­nie cho­ry i chciał­by jesz­cze przed… śmier­cią spo­tkać mi­łość swe­go ży­cia. Ko­rzy­sta z tych por­ta­li, aby ją od­na­leźć. Po­czu­łam ja­kiś zgrzyt. Sło­wo „por­ta­li” dało mi do my­śle­nia. Chy­ba po­ga­dam o tym z dziew­czy­na­mi. Mają mnie wie­czo­rem od­wie­dzić. Pew­nie znów będę się tłu­ma­czyć ze zwa­rio­wa­nych po­my­słów.

Już po wi­zy­cie. Szcze­rze im opo­wie­dzia­łam o moim no­wo­rocz­nym po­sta­no­wie­niu. O kon­cie na por­ta­lu też. Choć przy­zna­ję, że pew­ne szcze­gó­ły po­mi­nę­łam. Po co mają mi wy­po­mi­nać wpad­kę z mor­so­wa­niem. Za­sko­czy­ły mnie, zwłasz­cza Ka­mi­la. Nie było upo­mi­na­nia, oce­nia­nia, kry­tycz­nych uwag. Wręcz prze­ciw­nie. Dziew­czy­ny na­ma­wia­ły mnie, abym ko­goś po­zna­ła. Oczy­wi­ście prze­strze­ga­ły przed oszu­sta­mi, dla­te­go zde­cy­do­wa­ły, że trze­ba mnie pil­no­wać i ewen­tu­al­ny kan­dy­dat musi przejść przez gę­ste sito ich wy­ma­gań.

Za­mu­ro­wa­ło mnie. Do­słow­nie od­ję­ło mi mowę. Ale po­tem po­ka­za­łam im ostat­nią wia­do­mość. Roz­czu­li­ły się nad bie­da­kiem tak bar­dzo, że w koń­cu nie wie­dzia­łam, czy kpią, czy na po­waż­nie się nad nim uża­la­ją.

– No nie! Mo­ni­ka, ty tak na se­rio?! – usły­sza­łam. – Prze­cież od razu wi­dać, że hi­sto­ria jest na­cią­ga­na. Pew­nie ten fa­cet wie­le na­iw­nych ko­biet ura­czył taką łza­wą opo­wiast­ką. I te „por­ta­le, na któ­rych szu­ka szczę­ścia”! Daj spo­kój! – prze­ko­ny­wa­ły mnie jed­na przez dru­gą.

– Ale… dziew­czy­ny! On tak pa­trzy z tego zdję­cia, że aż mi ser­ce krwa­wi – wy­zna­łam, bo fa­cet zmięk­czył mnie tym spoj­rze­niem.

– Aleś ty na­iw­na! Nie, nie mo­że­my cię z tym zo­sta­wić sa­mej, bo wpad­niesz w kło­po­ty! Bę­dzie­my cię pil­no­wać – ro­ze­śmia­ła się Ka­mi­la.

– Nie uwa­ża­cie tego za dzi­wac­two? Na­praw­dę? – To py­ta­nie skie­ro­wa­łam głów­nie do niej.

– Nie. Po­wiem ci na­wet, że cór­ka mo­jej sio­stry tak wła­śnie po­zna­ła swo­je­go męża. Nie wszy­scy to na­cią­ga­cze. Ale trze­ba mieć się na bacz­no­ści. Dla­te­go ra­zem z Syl­wią bę­dzie­my śle­dzić two­je wy­czy­ny.

Przy­ja­ciół­ki ro­ze­śmia­ły się, a ja po­zby­łam się obaw, że mnie nie ro­zu­mie­ją. Jed­nak ocho­ta na bu­szo­wa­nie po­śród ofert na por­ta­lu zu­peł­nie mi prze­szła. Mo­gła­bym wpa­ko­wać się w ja­kieś kło­po­ty. Po co mi to. Kie­dy dziew­czy­ny już po­szły, swo­im zwy­cza­jem za­mie­rza­łam za­szyć się z książ­ką i kub­kiem go­rą­cej her­ba­ty pod moim ulu­bio­nym ko­cem. Coś mi jed­nak na to nie po­zwa­la­ło. Ja­kiś we­wnętrz­ny głos ostrze­gał przed po­wro­tem do ru­ty­ny. Nie mia­łam nic prze­ciw­ko otu­le­niu się czymś cie­płym i lek­tu­rze, ale prze­cież obie­ca­łam coś zmie­nić w swo­im ży­ciu.

– To nie zna­czy, że na­gle zre­zy­gnu­ję z czy­ta­nia – mruk­nę­łam pod no­sem, jak­bym chcia­ła prze­ko­nać samą sie­bie. Książ­ka po­chło­nę­ła mnie bez resz­ty. I tak mi­nął ko­lej­ny dzień.15 STYCZNIA

Czas tak szyb­ko pły­nie, a ja, za­pra­co­wa­na, prze­sta­ję zwra­cać uwa­gę na mi­ja­ją­ce dni. Tym bar­dziej że każ­dy ko­lej­ny jest po­dob­ny do po­przed­nie­go. Jak na ra­zie z mo­ich po­sta­no­wień nie­wie­le wy­cho­dzi. Po­mi­ja­jąc wpad­kę z mor­so­wa­niem. Ale mam prze­czu­cie, że zna­la­złam w koń­cu coś dla sie­bie. A po­mógł mi przy­pa­dek. Tak to cza­sem w ży­ciu bywa. Gdy stu­dio­wa­łam, czy­li bar­dzo, bar­dzo daw­no temu, uwiel­bia­łam wy­jaz­dy do te­atru. Dla mnie to był zu­peł­nie inny świat, miej­sce, w któ­rym czu­łam się, jak­bym do­ty­ka­ła ta­jem­nic. Pew­nie dla nie­któ­rych to nic ta­kie­go. Mnó­stwo osób cho­dzi do te­atru, oglą­da spek­ta­kle na sce­nie domu kul­tu­ry w na­szym mie­ście. Ja rów­nież, ale te­raz po­sta­no­wi­łam jeź­dzić do Ło­dzi. To za­le­d­wie go­dzin­na po­dróż po­cią­giem i już je­stem. Dzi­wi­łam się sama so­bie, że wcze­śniej na to nie wpa­dłam. Do­pie­ro wczo­raj, gdy prze­glą­da­łam por­tal spo­łecz­no­ścio­wy, bez­myśl­nie ga­piąc się na prze­wi­ja­ne stro­ny, na­gle w oczy rzu­ci­ła mi się re­kla­ma spek­ta­klu w Te­atrze Wiel­kim.

– Dla­cze­go nie? – szep­nę­łam do sie­bie, gdy na­gły im­puls nie po­zwo­lił mi prze­su­wać pal­cem da­lej. Z cie­ka­wo­ścią śle­dzi­łam tekst. – Hmm, brzmi cie­ka­wie. Za­py­tam dziew­czy­ny, czy chcą się ze mną wy­brać. To prze­cież żad­ne sza­leń­stwo – po­sta­no­wi­łam.

Moje przy­ja­ciół­ki nie wy­ka­za­ły jed­nak en­tu­zja­zmu, na­wet Syl­wia.

– Zim­no jest. Chce ci się je­chać, i to po­cią­giem?

– Wiesz, że nie czu­ję się pew­nie, jeż­dżąc po więk­szych mia­stach au­tem – uspra­wie­dli­wia­łam się, bo nie za­mie­rza­łam brać ze sobą sa­mo­cho­du.

– Nie wia­do­mo, o któ­rej skoń­czy się spek­takl. Za­nim wró­ci­my, bę­dzie po pół­no­cy. Nie, chy­ba nie dam rady – zde­cy­do­wa­ła Syl­wia. Ka­mi­la też nie pla­no­wa­ła wy­pra­wy do te­atru, może wio­sną, gdy zro­bi się cie­plej. Przy­naj­mniej żad­na nie stwier­dzi­ła, że je­stem wa­riat­ką. Ja nie zre­zy­gno­wa­łam. Mu­szę tyl­ko po­my­śleć, w czym je­chać. Tak daw­no nie by­łam w te­atrze, a zo­sta­ły mi tyl­ko trzy dni. Dzia­ła­łam bez za­sta­no­wie­nia i ku­pi­łam bi­let na Cy­ru­li­ka se­wil­skie­go już na 18 stycz­nia! Tro­chę szko­da, że po­ja­dę sama, ale co mi tam.17 STYCZNIA

No i włą­czy­ło się moje ase­ku­ra­cyj­ne my­śle­nie. Na­gle po­ja­wi­ło się ty­siąc po­wo­dów, aby się tam nie wy­bie­rać. Dzi­wi­łam się sama so­bie, że po­ja­dę bez ko­le­ża­nek, zimą, po­cią­giem, nie wia­do­mo, jak bę­dzie z po­wro­tem, bo nie­ste­ty prze­siad­ka jest w Ko­lusz­kach, zo­sta­wię dzie­ci same… I wła­śnie to ostat­nie stwier­dze­nie spra­wi­ło, że po pro­stu się ro­ze­śmia­łam.

– Ja­kie z nich dzie­ci?! Ar­tur stu­diu­je we Wro­cła­wiu, a Mi­ron za­my­ka się w po­ko­ju i cza­sa­mi nie wi­dzę go cały dzień. Mu­szę wyjść z mo­jej stre­fy kom­for­tu. Jak dłu­go jesz­cze sama sie­bie będę za­my­kać w czte­rech ścia­nach? A po­tem się dzi­wię, że spę­dzam sa­mot­ne syl­we­stry – prze­ko­ny­wa­łam samą sie­bie.

Jed­nak oba­wy nie mi­nę­ły. No cóż, nie tak ła­two zmie­nić przy­zwy­cza­je­nia. Po­sta­no­wi­łam jed­nak nie re­zy­gno­wać i po­je­chać. Je­że­li nie bę­dzie mi to od­po­wia­da­ło, to już wię­cej się tam nie wy­bio­rę. I tyle!18 STYCZNIA

Je­stem w Ło­dzi. Pół go­dzi­ny temu wy­sia­dłam na dwor­cu Łódź Fa­brycz­na. Wy­sia­dłam i onie­mia­łam. Tak wie­le się tu zmie­ni­ło. To miej­sce było zu­peł­nie inne, niż je za­pa­mię­ta­łam.

Prze­strzeń i kli­mat pew­nej nie­zwy­kło­ści spra­wi­ły, że mo­gła­bym tu zo­stać i sie­dzieć, i sie­dzieć, po­dzi­wia­jąc. Kto wie, czy nie będę do tego zmu­szo­na, bo mogę nie zdą­żyć na po­ciąg po­wrot­ny, a na ko­lej­ny mu­sia­ła­bym cze­kać dwie i pół go­dzi­ny. Nie­ste­ty po­łą­cze­nie jest fa­tal­ne, a to za­le­d­wie go­dzi­na jaz­dy. Na­wet przez mo­ment ża­ło­wa­łam, że nie mam od­wa­gi wy­brać się sa­mo­cho­dem. Ale po co mia­łam się stre­so­wać po­dró­żą czy szu­ka­niem miej­sca par­kin­go­we­go. To mia­ła być dla mnie przy­jem­ność. Zbli­ża­łam się do pla­cu Dą­brow­skie­go i po chwi­li wy­ło­nił się przede mną gmach te­atru. Smu­kłe ko­lum­ny oświe­tlo­ne bla­skiem lamp spra­wi­ły, że się uśmiech­nę­łam. Na­gle wró­ci­ło wie­le wspo­mnień, a ja za­trzy­ma­łam się na chod­ni­ku z tym obłęd­nym uśmie­chem na ustach, bo któż z nas nie wspo­mi­na z sen­ty­men­tem lat mło­do­ści? Gdy w koń­cu prze­kro­czy­łam próg te­atru i sta­nę­łam w holu, po­czu­łam się, jak­by uby­ło mi trzy­dzie­ści lat. Wcią­gnę­łam w noz­drza woń tego miej­sca, roz­ko­szu­jąc się mie­szan­ką za­pa­chu dam­skich per­fum i wody ko­loń­skiej.

– Dla­cze­go tu wcze­śniej nie przy­je­cha­łam? – szep­nę­łam ci­cho.

Nie wie­dzia­łam, gdzie szu­kać szat­ni, więc po pro­stu ob­ser­wo­wa­łam in­nych i wkrót­ce tam tra­fi­łam. Roz­glą­da­łam się do­oko­ła. Wie­le się tu zmie­ni­ło. W za­sa­dzie wszyst­ko. Było nie­sa­mo­wi­cie.

– Cud­nie jest – ode­zwa­łam się znów sama do sie­bie.

Męż­czy­zna sto­ją­cy przede mną od­wró­cił się. Na jego twa­rzy ma­lo­wa­ło się za­sko­cze­nie.

– Prze­pra­szam, pani mó­wi­ła do mnie? – za­py­tał uprzej­mie.

Zdzi­wio­na spoj­rza­łam w jego ciem­no­nie­bie­skie oczy, po­tem prze­nio­słam spoj­rze­nie na wy­dat­ny pod­bró­dek, by po se­kun­dzie mi­mo­wol­nie zmie­rzyć męż­czy­znę wzro­kiem od stóp po czu­bek czar­nej czu­pry­ny. No nie tak cał­kiem czar­nej, bo tuż nad usza­mi wło­sy miał szpa­ko­wa­te.

– Nie, dla­cze­go pan tak my­śli? – wy­rwa­ło mi się.

– Sły­sza­łem, że coś pani mó­wi­ła, a sko­ro obok nie ma ni­ko­go… – Nie do­koń­czył, po­nie­waż nie­spo­dzie­wa­nie dla sie­bie sa­mej po­now­nie się ode­zwa­łam:

– Za­pew­ne znów mó­wi­łam sama do sie­bie. Pro­szę nie zwra­cać na mnie uwa­gi, wa­riat­ki już tak mają. – Mia­ło to brzmieć jak żart, lecz mina męż­czy­zny wska­zy­wa­ła na brak po­czu­cia hu­mo­ru. Z ulgą spoj­rza­łam więc na wy­cią­gnię­tą dłoń szat­niar­ki i po­da­łam jej płaszcz, cie­sząc się w du­chu, że nie mu­szę już pa­trzeć w kie­run­ku nie­zna­jo­me­go. Ten jed­nak na­chy­lił się nad moim uchem i szep­nął:

– Mam się bać? – A wi­dząc moją peł­ną kon­ster­na­cji minę, uśmiech­nął się i de­li­kat­nie ski­nąw­szy gło­wą, ru­szył w kie­run­ku grup­ki męż­czyzn, któ­rym to­wa­rzy­szy­ły mło­de ko­bie­ty. Jed­na z nich po­de­szła do mo­je­go roz­mów­cy i, uca­ło­waw­szy jego po­li­czek, przy­tu­li­ła się do nie­go. Męż­czy­zna ob­jął ją w pa­sie, przy­cią­ga­jąc moc­no do sie­bie. Jak dla mnie zbyt moc­no, wy­glą­da­ło to jak de­mon­stra­cja, jak­by chciał się po­pi­sać. Tyl­ko przed kim?

– Hmm… a więc są ra­zem. Szko­da – szep­nę­łam pod no­sem, lecz już po chwi­li skar­ci­łam się w my­ślach. Co za pa­skud­ny na­wyk. Kie­dyś ktoś na­praw­dę weź­mie mnie za wa­riat­kę.

Rzu­ci­łam ostat­nie spoj­rze­nie w kie­run­ku nie­zna­jo­me­go i jego to­wa­rzy­szy. Zda­wa­ło mi się na­wet, że ten spo­glą­da na mnie z za­gad­ko­wym uśmie­chem. Ale uzna­łam to za ab­surd. Przy­pad­ko­wa wy­mia­na zdań nie mia­ła szans na kon­ty­nu­ację. Fa­cet naj­wi­docz­niej gu­sto­wał w du­uużo młod­szych ko­bie­tach, ubra­nych w kuse spód­nicz­ki, ze szpo­na­mi, ja­kich nie po­wsty­dził­by się ża­den dra­pież­nik. No cóż, był pew­nie w wie­ku zbli­żo­nym do mo­je­go, ale ta­kie jak ja pięć­dzie­się­cio­lat­ki z nad­wa­gą, w do­dat­ku w skrom­nej czar­nej su­kien­ce na pew­no nie bu­dzą jego za­in­te­re­so­wa­nia. Choć zda­wa­ło mi się, że co ja­kiś czas zer­kał w moim kie­run­ku, cią­gle z tym ta­jem­ni­czym wy­ra­zem twa­rzy. Ale może było to tyl­ko złu­dze­nie. Pew­nie ta mło­da dziew­czy­na po­wie­dzia­ła coś za­baw­ne­go. Wi­dać było, że sta­ra się jak może, aby przy­kuć jego uwa­gę. W prze­strze­ni roz­legł się gong i czas było po­szu­kać swo­je­go miej­sca. Ope­ra prze­nio­sła mnie w pew­ne ma­gicz­ne ob­sza­ry w mo­jej du­szy, o któ­rych ist­nie­niu już za­po­mnia­łam. Po­wo­li kieł­ko­wa­ło we mnie coś na kształt prze­świad­cze­nia, że wszyst­ko jesz­cze przede mną.

W prze­rwie ob­ser­wo­wa­łam in­nych wi­dzów. Mia­łam na­dzie­ję, że nie wi­dać po mnie tre­my i za­gu­bie­nia. By­łam prze­cież sama. Tro­chę krę­po­wał mnie ten fakt, ale cie­szy­łam się, że zde­cy­do­wa­łam się na wy­jazd. Gdzieś w tłu­mie mi­gnął mi nie­zna­jo­my z szat­ni z nie­od­łącz­ną to­wa­rzysz­ką ucze­pio­ną jego ra­mie­nia. Wię­cej tego wie­czo­ru już ich nie zo­ba­czy­łam.

Gdy ode­bra­łam płaszcz, po­pę­dzi­łam na sta­cję. Po­śpiech to był je­dy­ny mi­nus tego wie­czo­ru. Zdą­ży­łam na po­ciąg w ostat­niej chwi­li. Sie­dząc w cie­płym prze­dzia­le, mia­łam czas na prze­my­śle­nia i za­sta­no­wie­nie się nad tym, co się wy­da­rzy­ło. To był cu­dow­ny ko­niec dnia. Na wspo­mnie­nie za­ska­ku­ją­cej wy­mia­ny zdań z nie­zna­jo­mym na mo­jej twa­rzy za­go­ścił uśmiech. Wie­dzia­łam już, że wy­pra­wy do te­atru wej­dą na sta­łe do mo­je­go ka­len­da­rza. Po­sta­no­wi­łam też, że na­stęp­nym ra­zem ubio­rę się nie­co… swo­bod­niej. Ża­ło­wa­łam, że nie mia­łam cza­su po­spa­ce­ro­wać po mie­ście. Piotr­kow­ska ze świą­tecz­ny­mi ilu­mi­na­cja­mi mu­sia­ła wy­glą­dać ba­jecz­nie. Po­sta­no­wi­łam spraw­dzić przy­szły re­per­tu­ar i po­szu­kać ja­kie­goś ho­te­li­ku, aby móc prze­no­co­wać, a nie pę­dzić szyb­ko na po­ciąg. Może wte­dy będę mo­gła po­dzi­wiać roz­świe­tlo­ną Piotr­kow­ską? Wró­ci­łam my­śla­mi do py­ta­nia męż­czy­zny. Nic mu nie od­po­wie­dzia­łam, bo prze­cież mnie nie trze­ba się bać. Ale wte­dy wła­śnie moja sa­mot­ność na mo­ment przy­ga­sła, aby po chwi­li dać o so­bie znać tę­sk­no­tą za bli­sko­ścią.

No cóż… Gdzie ja mam zna­leźć tę mi­łość, sko­ro fa­ce­ci w moim wie­ku wolą mło­de dziew­czy­ny? Sama nie wie­dzia­łam, dla­cze­go tak na­gle za­czę­łam my­śleć o przed­sta­wi­cie­lach płci prze­ciw­nej. Tyle lat sa­mot­no­ści spra­wi­ło, że prze­sta­łam do­strze­gać ich obec­ność. Te­raz coś się we mnie obu­dzi­ło. Nie wie­dzia­łam tyl­ko, czy to do­brze, czy źle.19 STYCZNIA

Spraw­dzi­łam re­per­tu­ar i chy­ba w stycz­niu wy­bio­rę się do te­atru jesz­cze raz. Trud­no. Moje fi­nan­se mu­szą to udźwi­gnąć. Może tym ra­zem Syl­wia i Ka­mi­la będą chcia­ły po­je­chać. Je­śli nie, to znaj­dę ja­kiś uro­czy ho­te­lik przy Piotr­kow­skiej i tam prze­no­cu­ję. Jak sza­leć, to sza­leć. A tak poza tym – to nuda. Żad­nych fa­ce­tów na ho­ry­zon­cie. Wszy­scy za­pa­dli chy­ba w sen zi­mo­wy. Kie­dyś pew­nie się sku­szę i zaj­rzę na ten por­tal rand­ko­wy, ale w tym mo­men­cie mnie tak­że ogar­nął zi­mo­wy le­targ. Obym tyl­ko nie po­rzu­ci­ła wy­zwa­nia, za­nim je na do­bre roz­po­czę­łam.

– Nie, nie, nie i jesz­cze raz nie! Tym ra­zem mu­szę wy­bie­rać inne ścież­ki. Wte­dy do­pie­ro uda mi się zna­leźć mi­łość – mo­ty­wo­wa­łam samą sie­bie na głos.21 STYCZNIA

Co ja mam z tymi mo­imi psiap­siół­ka­mi! Znów mnie wy­śmia­ły, a Ka­mi­la na­wet po­pu­ka­ła się w czo­ło.

– Ko­bie­to, co ty wy­pra­wiasz? Prze­cież za­po­wia­da­ją ta­kie ochło­dze­nie, że nosa nie chce się wy­sta­wić z domu, a co do­pie­ro je­chać do te­atru. A co bę­dzie, je­śli nie zdą­żysz na po­ciąg? Bę­dziesz mar­z­ła na dwor­cu? – Ka­mi­la uwa­ża­ła mój po­mysł za zwa­rio­wa­ny.

– Prze­sa­dzasz, dzi­siej­sze dwor­ce nie przy­po­mi­na­ją tych z cza­sów na­szych wo­ja­ży. Kie­dy ostat­nio je­cha­łaś po­cią­giem? – Moje py­ta­nie za­wi­sło bez od­po­wie­dzi.

Po chwi­li jed­nak Ka­mi­la ode­zwa­ła się cha­rak­te­ry­stycz­nym dla sie­bie to­nem oso­by wszyst­ko­wie­dzą­cej:

– Ja swo­je wiem. Na szczę­ście nie mu­szę ko­rzy­stać z ko­lei. Moim au­tem wszę­dzie do­ja­dę.

– No tak, to chy­ba alu­zja do mnie. Nie mu­sisz mi przy­po­mi­nać, że je­stem ta­kim kiep­skim kie­row­cą. – Nie­świa­do­mie po­wie­dzia­łam to ta­kim to­nem, że Ka­mi­la na­tych­miast prze­pro­si­ła i za­pew­ni­ła, że nie chcia­ła mnie ura­zić. Czy­li jed­nak tro­chę jej na mnie za­le­ży. Zda­nia co do wy­jaz­du na spek­takl jed­nak nie zmie­ni­ła. Syl­wia rów­nież, ale obie­ca­ła, że wio­sną chęt­nie się ze mną wy­bie­rze. Trud­no!

Nie na­my­śla­jąc się dłu­go, ku­pi­łam bi­le­ty. Do te­atru i na po­ciąg. Chcia­łam jesz­cze po­szu­kać ja­kie­goś noc­le­gu, bo może się zda­rzyć, że nie zdą­żę na po­ciąg, i co wte­dy? W głę­bi du­szy jed­nak czu­łam, że to tyl­ko wy­mów­ka. Po pro­stu chcia­łam prze­żyć kil­ka nie­zwy­kłych chwil, po­spa­ce­ro­wać Piotr­kow­ską, po­za­chwy­cać się świetl­ny­mi ilu­mi­na­cja­mi, po­czuć się przez chwi­lę ko­bie­tą, nie tyl­ko mat­ką. To ta­kie pro­ste, zwy­czaj­ne przy­jem­no­ści, któ­re nie wy­ma­ga­ły ja­kie­goś szcze­gól­ne­go za­cho­du. Wy­star­czy­ło wsiąść do po­cią­gu i już po go­dzi­nie wę­dro­wać ulicz­ka­mi. Trze­ba tyl­ko po­ko­nać wła­sne le­ni­stwo. No, może ra­czej przy­zwy­cza­je­nia i na­wy­ki. Przede wszyst­kim trze­ba chcieć. Jak to mó­wią, dla chcą­ce­go nic trud­ne­go.

Nie wiem dla­cze­go, ale całe po­po­łu­dnie nu­ci­łam sło­wa pio­sen­ki Re­me­dium Ma­ry­li Ro­do­wicz. Kie­dy ko­lej­ny raz się na tym zła­pa­łam, spoj­rza­łam na sie­bie w lu­strze z roz­ba­wie­niem.

– Oj, coś ci za we­so­ło – za­żar­to­wa­łam, pa­trząc na swo­je od­bi­cie. Ale tak, mu­sia­łam przy­znać, że by­łam z sie­bie dum­na. Nie zre­zy­gno­wa­łam z wy­jaz­du i już cie­szy­łam się na spa­cer. Szko­da tyl­ko, że sa­mot­ny…