7EW - ebook

Epoka Jednego Księżyca

Epoka
Jed­nego Księ­życa

Księ­życ eks­plo­do­wał bez uprze­dze­nia i bez żad­nego widocz­nego powodu. Jeden dzień dzie­lił go od pełni. Była godzina 05:03:12 czasu UTC. W póź­niej­szym okre­sie chwilę tę przy­jęto nazy­wać A+0.0.0 lub po pro­stu „Dniem Zero”.

Astro­nom-ama­tor z Utah był pierw­szym czło­wie­kiem na Ziemi, który zdał sobie sprawę, że dzieje się coś nie­zwy­kłego. Chwilę wcze­śniej dostrzegł plamę wykwi­ta­jącą w rejo­nie for­ma­cji Reiner Gamma, w pobliżu księ­ży­co­wego rów­nika. Przy­pusz­cza­jąc, że ma przed sobą obłok pyłu wznie­cony ude­rze­niem mete­orytu, wyjął tele­fon i zaczął wysy­łać donie­sie­nie o wyda­rze­niu na swo­jego bloga, poru­sza­jąc zesztyw­nia­łymi kciu­kami (znaj­do­wał się wysoko w górach, gdzie powie­trze było rów­nie przej­rzy­ste jak zimne) naj­szyb­ciej, jak potra­fił, żeby tylko zagwa­ran­to­wać sobie palmę pierw­szeń­stwa. Inni astro­no­mo­wie wkrótce zwrócą tele­skopy na tę samą chmurę pyłu – może nawet już to robili! – ale on, jeśli tylko będzie odpo­wied­nio szybko prze­bie­rał kciu­kami, pierw­szy zawia­domi świat o swoim odkry­ciu. Zdo­bę­dzie sławę. Jeżeli mete­oryt zosta­wił po sobie widoczny kra­ter, może nawet nazwą go na jego cześć.

Jego nazwi­sko zostało zapo­mniane. Prawdę mówiąc, domnie­many kra­ter prze­stał ist­nieć, zanim jesz­cze jego odkrywca zdą­żył na dobre wycią­gnąć tele­fon. Razem z nim prze­stał zresztą ist­nieć cały Księ­życ.

Kiedy astro­nom scho­wał tele­fon i znów przy­tknął oko do oku­laru, zaklął pod nosem, ponie­waż pole widze­nia wypeł­niła bru­natna plama; musiał nie­chcący trą­cić przy­rząd, układ optyczny roz­je­chał się i zgu­bił ostrość. Zaczął krę­cić pokrę­tłem ostro­ści. Nie poma­gało.

W końcu odsu­nął się od tele­skopu i gołym okiem spoj­rzał na miej­sce, w któ­rym powi­nien znaj­do­wać się Księ­życ. W tym momen­cie prze­stał być naukow­cem dys­po­nu­ją­cym wie­dzą zastrze­żoną dla wybra­nych i stał się jed­nym z milio­nów miesz­kań­ców obu Ame­ryk, któ­rzy z zasko­cze­niem i naboż­nym lękiem śle­dzili naj­bar­dziej nie­zwy­kły widok, jaki czło­wiek kie­dy­kol­wiek oglą­dał na nie­bie.

Kiedy w fil­mie pla­neta eks­plo­duje, zmie­nia się w ogni­stą kulę i po pro­stu prze­staje ist­nieć. Z Księ­ży­cem było ina­czej. Agent (bo tak ludzie nauczyli się nazy­wać tajem­ni­czy czyn­nik odpo­wie­dzialny za jego znisz­cze­nie) z całą pew­no­ścią wyzwo­lił ogromną ilość ener­gii, nie dość jed­nak dużą, żeby spo­pie­lić całą księ­ży­cową mate­rię.

Wedle naj­pow­szech­niej przy­ję­tej teo­rii zaob­ser­wo­wany przez astro­noma z Utah obło­czek pyłu był skut­kiem zde­rze­nia. Ina­czej mówiąc, pewien czyn­nik zewnętrzny (zwany z angiel­ska „Agen­tem”) prze­bił powierzch­nię Księ­życa, wnik­nął głę­boko do jego wnę­trza, a następ­nie uwol­nił prze­no­szoną ener­gię – albo, co jest rów­nie praw­do­po­dobne, po pro­stu prze­bił się na wylot, wyzwa­la­jąc po dro­dze dosta­teczną ilość ener­gii, żeby dopro­wa­dzić do roz­padu pla­nety. Według innej hipo­tezy Agent – w cza­sach pre­hi­sto­rycz­nych pogrze­bany we wnę­trzu Księ­życa przez obcych – był urzą­dze­niem zapro­gra­mo­wa­nym na deto­na­cję w chwili wystą­pie­nia okre­ślo­nych warun­ków.

Tak czy ina­czej, skutki były dwo­ja­kiej natury: po pierw­sze, Księ­życ roz­pękł się na sie­dem dużych odłam­ków i nie­zli­czone mro­wie mniej­szych; po dru­gie, odłamki te odsu­nęły się od sie­bie wystar­cza­jąco daleko, żeby dało się je postrze­gać jako odrębne obiekty (olbrzy­mie, chro­po­wate głazy), a zara­zem nie dość daleko, by to roz­pro­sze­nie postę­po­wało. Szczątki Księ­życa utwo­rzyły spę­tane siłą przy­cią­ga­nia sku­pi­sko gigan­tycz­nych gła­zów, które po cha­otycz­nie wykre­ślo­nych orbi­tach okrą­żały wspólny śro­dek cięż­ko­ści.

Ten punkt – nie­gdy­siej­szy śro­dek Księ­życa, teraz zaś wyłącz­nie abs­trak­cyjny punkt w prze­strzeni – na­dal krą­żył wokół Ziemi, dokład­nie tak samo, jak czy­nił to od miliar­dów lat. Od tej pory, ile­kroć miesz­kańcy Ziemi spo­glą­dali w nocne niebo, zamiast Księ­życa widzieli w jego miej­scu kon­ste­la­cję wolno kozioł­ku­ją­cych bia­łych zło­mów skal­nych.

Ści­śle rzecz bio­rąc, to wła­śnie zoba­czyli, gdy opadł kurz, bo przez pierw­sze kilka godzin zamiast Księ­życa widoczna była nieco więk­sza od niego chmura pyłu, która przed świ­tem poczer­wie­niała i na oczach zdu­mio­nego astro­noma-ama­tora zaszła za zachod­nim wid­no­krę­giem Utah. Azja przez całą noc mogła oglą­dać plamę w księ­ży­co­wym kolo­rze, w któ­rej pomału wyróż­niały się jaśniej­sze plamy, gdy dro­binki kurzu zaczęły gra­wi­to­wać ku naj­bliż­szym cięż­szym odłam­kom. Europa, a póź­niej także Ame­ryka mogły już roz­ko­szo­wać się wyraź­nym wido­kiem nowego stanu rze­czy: w miej­scu, w któ­rym powi­nien znaj­do­wać się Księ­życ, po nie­bie szy­bo­wało sie­dem olbrzy­mich gła­zów.

***

Zanim lumi­na­rze nauki, dowódcy woj­skowi i przy­wódcy poli­tyczni zaczęli uży­wać słowa „Agent” na okre­śle­nie tego cze­goś, co roze­rwało Księ­życ na kawałki, hasło to w umy­śle prze­cięt­nego członka opi­nii publicz­nej budziło sko­ja­rze­nia głów­nie na pozio­mie fil­mów klasy B – z „taj­nym agen­tem” lub „agen­tem FBI”. Osob­nicy bar­dziej obyci z języ­kiem nauk ści­słych mogli uży­wać go rów­nież na okre­śle­nie nie­któ­rych sub­stan­cji che­micz­nych – na przy­kład „cle­aning agent”, czyli „śro­dek czysz­czący”. Tym­cza­sem naj­lep­sze przy­bli­że­nie zna­cze­nia, jakie słowo to miało już na zawsze przy­jąć, można zna­leźć w anglo­ję­zycz­nej nomen­kla­tu­rze szer­mier­czej. Kiedy na tre­ningu jeden z uczest­ni­ków prze­pro­wa­dza natar­cie, drugi zaś się przed nim broni, napast­nika nazywa się „agen­tem”, bro­nią­cego zaś „patien­tem”. Agent działa. Patient pozo­staje bierny. W tym kon­kret­nym przy­padku agent o nie­zna­nym cha­rak­te­rze oddzia­łał na Księ­życ. Księ­życ i zamiesz­ku­jąca pod­księ­ży­cowe kró­le­stwo ludz­kość stali się bier­nymi ofia­rami tego dzia­ła­nia. Być może za jakiś czas ludzie prze­bu­dzą się, sami zaczną dzia­łać i rów­nież staną się agen­tami – na razie jed­nak i przez wiele, wiele lat w przy­szło­ści mieli pozo­stać bier­nymi patien­tami.