9 wtorków na cześć naszego Anioła Stróża - ebook

WSTĘP
DZIEŃ TYGODNIA POŚWIĘCONY ANIOŁOM

W katolickiej tradycji pobożnościowej każdy dzień tygodnia jest przypisany konkretnym praktykom religijnym, na przykład w piątek wspominamy śmierć Chrystusa i w ten dzień jest odprawiana droga krzyżowa, środa jest poświęcona św. Józefowi, a sobota – Matce Bożej. Początkowo, od XV wieku, dniem tygodnia poświęconym aniołom był poniedziałek. Ta pobożna praktyka nie wydaje się jednak powszechna. Jan Gerson (1363–1429) zaleca poświęcenie aniołom jakiegokolwiek dnia tygodnia („Statuesque in vico uno beatos angelos, in alio prophetas”). Jeśli zajrzymy do sakramentarzy minionych wieków, zobaczymy, że msza wotywna o aniołach (Missa ad suffragia Angelorum, Missa pro suffragia Angelorum) była odprawiana prawie każdego dnia tygodnia. Autorzy duchowi tamtych czasów w dużym stopniu przyczynili się do tego, że wszyscy katolicy postrzegali poniedziałek jako dzień poświęcony aniołom.

Poniedziałek znajdujemy w sakramentarzu opactwa w Liège przystosowanym do użytku przez św. Bertina (XI w.)¹. Już za czasów bł. Alkuina mszał z Tours zawierał mszę ad suffragia angelica postulanda, prawdopodobnie celebrowaną w poniedziałek. Sam Alkuin przekazał tę mszę i zwyczaj mnichom z Saint-Vast d’Arras (ok. 796–804) oraz mnichom z Fuldy (należy wspomnieć także o piętnastowiecznym mszale z Tours). Wtorek wskazuje Sakramentarz z Figeac używany w Moissac (XI w.) czy też mszał z Winchester (początek XII w.); środę – sakramentarz św. Maksymina z Trèves (druga połowa X w.); czwartek – sakramentarz opactwa bretońskiego (początek XI w.); wreszcie piątek – sakramentarz z Cambrai (IX w.).

Gdy przyjrzeć się bliżej, w tej wielkiej różnorodności dostrzeże się pewną jednolitość. Można powiedzieć, że już od IX wieku na kult aniołów przeznaczono dzień następujący po dniu poświęconym Osobom Trójcy Przenajświętszej. Rzeczywiście, kiedy mszę wotywną o aniołach odprawiano w poniedziałek, niedziela była poświęcona Osobom Trójcy. Jeśli celebrowano tę mszę we wtorek, poniedziałek był poświęcony Słowu (Mądrości), ad petendam Sapientiam (mszał z Bayeux, pierwsza połowa XII w.). Kiedy wspomnienie aniołów przeniesione było na środę, niedziela pozostawała poświęcona Trójcy Świętej, poniedziałek Słowu (de Sapientia), a wtorek Duchowi Świętemu (de Spiritus Sancti dono postulando), jak w sakramentarzu z Reichnau (początek XI w.). Z kolei czwartek był zarezerwowany dla aniołów, kiedy poprzedzała go msza ku czci Boga bądź Trójcy Świętej (np. mszał z Kolonii, 1133, fer. II: De Spiritus Sancto, fer. III: De Sapientia, fer. IV: De Caritate). Natrafiliśmy na jeden tylko sakramentarz, w którym aniołowie są wspominani w piątek, lecz tam w połączeniu ze świętymi (sakramentarz z Cambrai, druga połowa IX w.). Stopniowo wyłącznie niedziela zaczęła być poświęcana Trójcy Świętej i od tej pory poniedziałek był zarezerwowany dla aniołów.

Praktyka ta, jak widzieliśmy, stała się popularna na początku XV wieku. Być może pisma Jana de Vos pomogły ustabilizować ją wśród zakonników. Ojcowie Towarzystwa Jezusowego sprawili, że prawie wszyscy chrześcijanie przyjęli poniedziałek za dzień poświęcony aniołom. Dziś jednak wielu katolików woli oddawać cześć aniołom we wtorek, również ze względu na to, że dawny mszał św. Piusa V wskazywał ten dzień jako wspomnienie duchów niebieskich. Również założyciel Opus Dei, św. Josemaría Escrivà, wolał wtorek.

Aby podziękować naszemu Aniołowi Stróżowi za wszystkie dobrodziejstwa, które nam wyświadczył, i z większą gorliwością prosić o Jego opiekę, proponujemy poświęcić mu dziewięć kolejnych wtorków, w czasie których będziemy się modlić i wzywać go z wdzięcznością i zaufaniem. Wtorek to dzień, który wielu katolików poświęca wspomnieniu aniołów (chociaż wielu innych woli poniedziałki), a dziewięć przywodzi na myśl liczbę chórów anielskich. Zaleca się, aby dziewięć wtorków poprzedzało ważną datę:

• dzień urodzin, by dziękować Bogu za dar życia;

• ważną dla nas rocznicę na znak głębokiej wdzięczności Panu;

• szczególnie ważne wydarzenie, by powierzyć je Bogu przez naszego Anioła Stróża;

• osobistą lub rodzinną intencję, która jest bliska naszemu sercu, aby przeżyć ją w świetle wiary.

W ten sposób przygotowujemy się do ważnego dnia z cenną pomocą naszego Anioła Stróża, którego – jak wiemy – jedynym celem jest nasze dobro na większą chwałę Boga. Można też wybrać dziewięć wtorków poprzedzających święto aniołów lub po nim następujących: na przykład 2 października – święto Aniołów Stróżów, lub 29 września – święto Świętych Archaniołów Michała, Gabriela i Rafała.

Proponuje się, aby w każdy wtorek odmawiać modlitwę wprowadzającą, uczestniczyć we Mszy Świętej i przyjmować Komunię Świętą w intencji dziękczynnej za wielki dar naszego Anioła Stróża. W ciągu dnia jest wskazane częste przywoływanie go, odmawianie modlitwy Aniele Boży lub modlitwa słowami, które spontanicznie podpowiada nam serce.

W tej książce proponujemy czytelnikowi wiele modlitw do aniołów, które można odmawiać w czasie nabożeństwa dziewięciu wtorków.

Anioł Stróż z pewnością doceni naszą wdzięczność i nie da się zwyciężyć w hojności, wyjednując u Boga dla nas i dla naszych bliskich obfitość łask i błogosławieństw. Poza czczeniem aniołów w wybrany dzień tygodnia musimy jednak także rozjaśnić nasze pojęcie o nich: anioł nie jest „aniołkiem” ani też jakimś „aniołkiem stróżem”. Jest potężną osobą, ma o wiele więcej zdolności niż my i znacznie nas przewyższa. Nie jest naszym sługą. Jest sługą Boga Wszechmogącego w pełnej wolności swojej woli. Jeśli Bóg powołuje go do służby jako Anioła Stróża, służy on Bogu w nas. Nieustannie wpatruje się w Boże oblicze i tylko przez Niego patrzy na nas, nawet największy grzesznik nie jest w stanie odwrócić jego wzroku od Boga. Nie mamy żadnego prawa rozkazywać naszemu Aniołowi Stróżowi czy wręcz grozić mu karą, jeśli nie robi tego, czego chcemy, bowiem służy on woli Bożej, a nie naszej. Powinniśmy szanować go z bojaźnią, ponieważ stoi przed obliczem Boga, powinniśmy codziennie dziękować Bogu za to, że dał nam tak wielkiego sojusznika. Widzimy jednak, jak niegodziwość szatana czai się wokół nas, narzucając swoją tyranię również krajom i narodom. Tylko Bóg może nas od tego wybawić, ten sam Bóg, który posłał swego anioła, sługę, aby nam pomagał. To wystarczający powód do wdzięczności.

Musimy też słuchać naszego anioła, jeśli go kochamy. Ktokolwiek mówi, że go nie słyszy, musi być już zatwardziałym grzesznikiem, ponieważ głos sumienia słyszy każdy człowiek, nawet poganin. Ów głos sumienia jest głosem ostrzegawczym anioła pełnego sprawiedliwości Bożej. Anioł zawsze słyszy nasze modlitwy, nawet jeśli nie może ich wysłuchać. Za naszymi modlitwami zbyt często stoją krótkowzroczność i egoizm, które sprawiają, że zapominamy o znaczeniu i prawdziwym celu naszego życia. Anioł jednak zawsze wie, jak nami, ludźmi, kierować, jest nieustraszony wobec tego, co istotne, wobec Boga. Nie chce niczego dla siebie, on chce wszystkiego dla Boga. Im bardziej jesteśmy pełni czci i uważni w stosunku do naszego anioła, tym więcej światła może nam dać przez bojaźń Bożą i z miłości do Boga. Te dwa przykazania są dla niego istotne: „Będziesz miłował Boga całym twoim sercem i ze wszystkich sił” oraz „Będziesz miłował bliźniego jak siebie samego”. W nim możemy pokładać bezwarunkową ufność w modlitwie i błogosławieństwie, w walce z grzechem, w miłości i radości, w imię naszego Pana Jezusa Chrystusa.