A jeśli nigdy cię nie zapomnę? - ebook

OBOJE PRAGNĘLI UCIEC OD PRZESZŁOŚCI. A PRZYPADKIEM ZNALEŹLI COŚ, CO NA ZAWSZE ZAPISAŁO SIĘ W ICH SERCACH.

Trzy dni w Lizbonie rozpalają w Ellie żar, o który nigdy by siebie nie podejrzewała. Ale nie spodziewała się też, że spotka mężczyznę takiego jak Ash. Pożądanie i niezwykła więź popychają ich do szaleństwa: porzucają dotychczasowe plany i planują ponowne spotkanie w Madrycie. Ellie jednak się spóźnia, a Asha nigdzie nie ma.

Sześć lat później Ellie wreszcie uniezależnia się od rodziców, znajdując pracę jako ogrodniczka w kilkusetletniej walijskiej posiadłości... i wtedy do jej życia z impetem powraca Ash. A kiedy staje się jasne, dlaczego nie spotkali się wtedy w Hiszpanii, jej serce pęka na nowo.

Gdy mimo dawnych ran znów zaczyna między nimi iskrzyć, Ellie staje przed wyborem: tym razem stawką może być nie tylko jej serce, ale cała jej przyszłość.

Dla fanów Jojo Moyes, Kristin Hannah i Nicholasa Sparksa – Paige Toon serwuje emocjonalną podróż pełną tęsknoty, nadziei i niezapomnianej miłości.PAIGE TOON

Urodziła się w 1975 roku. Jej ojciec był kierowcą rajdowym i dlatego dorastała w wielu miejscach rozsianych po świecie – Australii, Stanach Zjednoczonych oraz Wielkiej Brytanii. Przez osiem lat pracowała w magazynie „Heat” jako redaktorka prowadząca dział recenzji. Obecnie jest pełnoetatową pisarką i niezależną dziennikarką. Mieszka w Cambridge z mężem Gregiem, architektem, synem Indym i córką Idhą.

Jest autorką kilkunastu powieści obyczajowych, trylogii z gatunku young adult oraz zbioru opowiadań. Jej powieści sprzedały się na całym świecie w nakładzie ponad dwóch milionów egzemplarzy.

Tej autorki

NIC NIE RANI TAK JAK MIŁOŚĆ

KTOŚ, KOGO ZNAŁAM

PIĘĆ LAT OD TERAZ

GDY TYLKO CIĘ UJRZAŁAM

SIEDEM RAZY LATO

A JEŚLI NIGDY CIĘ NIE ZAPOMNĘ?Rozdział drugi

Umówiliśmy się z Ashem, że pójdziemy do pralni o dziewiątej, ale o dziewiątej trzydzieści wciąż siedzę w recepcji, a jego ani śladu. Jest mi bardziej przykro, niż sądziłam, choć przecież przygotowałam się na rozczarowanie. Wiedziałam, że Ash bez trudu znajdzie sobie nowe towarzystwo.

Ponuro wpatruję się w książkę i sporo wysiłku kosztuje mnie to, żeby jej nie otworzyć. Ostatni rozdział powieści, którą pożyczyła mi Stella, chcę przeczytać dopiero jutro wieczorem – podczas ostatniej podróży pociągiem, do Algarve, gdzie mam się spotkać z rodzicami. Pomyślałam, że to będzie symboliczne zakończenie wyprawy, na którą obie ze Stellą czekałyśmy od lat.

Czuję ucisk w piersi i zerkam na zegarek. Robi mi się dziwnie smutno na myśl, że mogę już nigdy nie zobaczyć Asha. Ale ile można czekać? Pranie i tak zajmie mi sporą część dnia.

A muszę je zrobić – naprawdę nie mam ochoty wysłuchiwać złośliwych uwag, które na pewno padną, jeśli przyjadę do rodziców z torbą pełną brudnych ciuchów. Tylko czy to nie głupota? Czy warto poświęcać na to ostatnie godziny w Lizbonie?

Do diabła z praniem. Podrywam się na nogi dokładnie w chwili, gdy Ash wpada zdyszany do lobby.

– Och, dzięki Bogu, jeszcze tu jesteś – sapie, patrząc na mnie z wyraźną paniką w szeroko otwartych oczach.

Moje serce wykonuje salto na jego widok. Ogolił się, ale włosy ma w kompletnym nieładzie.

– Tak bardzo cię przepraszam. Nie mam budzika – tłumaczy się gorączkowo. – Zwykle budzę się wcześnie, ale wczoraj nie mogłem zasnąć i… Kurczę, przepraszam, że się spóźniłem.

– Nic nie szkodzi – odpowiadam z uśmiechem. – Właśnie miałam iść. Postanowiłam, że nie będę zawracać sobie głowy praniem.

Kiwa głową.

– Dasz mi chwilę… na umycie zębów? Dosłownie przed sekundą zerwałem się z łóżka. Zrobię to błyskawicznie. To znaczy… tylko jeśli nie masz nic przeciwko, żebym z tobą poszedł…

Kręcę głową, a supły w moim brzuchu rozluźniają się na dźwięk jego głosu, w którym brzmi urocza niepewność.

– Zaczekam przed wejściem.

*

– Mam straszne wyrzuty sumienia, że sobie na to pozwoliłam – przyznaję się ze śmiechem, kiedy kelner, który przyniósł nam napoje, odchodzi.

– Rozumiem, ale czasami człowiek po prostu musi zjeść spaghetti carbonara – odpowiada Ash z uśmiechem, nawiązując do nagłej zachcianki, która dopadła mnie, gdy mijaliśmy tę restaurację.

Jemy lunch we włoskiej knajpce na obrzeżach Time Out Market, pod dużymi parasolami chroniącymi nas przed słońcem.

– Tak czy inaczej, kuchnię portugalską mamy zaliczoną dzięki pastéis de nata – zauważa Ash, wskazując papierową torbę z babeczkami budyniowymi, leżącą między nami na stoliku, po czym znów spogląda na barwny rynek po drugiej stronie ulicy.

– Coś ci się spodobało? – pytam po chwili.

– Pewnie powinienem kupić sobie nową koszulkę – odpowiada bez entuzjazmu, szybko wąchając pachę swojego wczorajszego morelowego T-shirtu.

– Najlepiej koszulę hawajską – rzucam, a on uśmiecha się szeroko. – A ja może powinnam kupić nową sukienkę – mówię, bo czuję, jak pot spływa mi strużkami po plecach.

– Naprawdę mi przykro, że zaspałem – przeprasza mnie ponownie i nachyla się w moją stronę, opierając łokcie na stole. – Dzięki, że na mnie zaczekałaś.

– Nie ma sprawy – odpowiadam krótko.

Przed restauracją pojawia się dwóch mężczyzn w jaskrawych strojach w czerwone, zielone, żółte i czarne pasy. Uderzają w tamburyny i głośno pokrzykują. Przyglądamy się, jak jeden z nich puszcza muzykę z przenośnego magnetofonu, a drugi staje na chodniku, żeby zatrzymać strumień pieszych i dać koledze przestrzeń do serii salt w tył.

– Brawo! – woła Ash, a ja prostuję się na krześle i klaszczę razem z przechodniami.

– Brazylijczycy. Capoeira – wyjaśnia nasz kelner, stawiając przed nami talerze z makaronem.

– Są niesamowici – mówię, gdy performer przechodzi przed nami na rękach, kopiąc powietrze płynnymi ruchami.

Wszyscy szalejemy przy finale – ten sam mężczyzna bierze rozbieg, robi salto w tył i przelatuje tuż nad głową towarzysza. Gdy odwrócona czapka cyrkowców krąży między ludźmi, wysypuję z portmonetki drobne, a Ash wyjmuje z kieszeni szortów banknot pięcioeurowy. Artyści ruszają dalej i w końcu zabieramy się do jedzenia. Kilka minut później obok naszego stolika przechodzi starsza kobieta. Zatrzymuje się i wyciąga do mnie rękę.

– Bardzo mi przykro. – Czerwienię się i kręcę głową, bo uświadamiam sobie, że nie mam już ani jednej monety.

Kobieta wpatruje się we mnie, a jej poorana zmarszczkami twarz pozostaje niewzruszona. Ash sięga po kolejną piątkę, staruszka bierze banknot i kuśtykając, odchodzi.

– Czuję się okropnie, ale zostały mi tylko dwudziestki – tłumaczę się niezręcznie, gdy Ash upija łyk coli. Nim zdążę się powstrzymać, dodaję: – Za takie pieniądze chciałabym przynajmniej zobaczyć salto w tył w jej wykonaniu.

Ash krztusi się colą, a ja zasłaniam usta dłonią. Po chwili wybucha śmiechem, rozbawiony moim przerażeniem.

– Nie wierzę, że to powiedziałam – piszczę przez palce. – Coś takiego mogłaby powiedzieć moja mama… i naprawdę miałaby to na myśli.

Ash chichocze, ale widząc moją minę, pyta z niedowierzaniem:

– Czekaj, serio?

– Jest trochę snobką – wyjaśniam, nawijając nitkę makaronu na widelec.

„Trochę” to bardzo delikatnie powiedziane.

– Dogadujecie się? – pyta i odsuwa pusty talerz: ze swoim cacio e pepe uporał się błyskawicznie.

Wzruszam ramionami.

– Dopóki robię to, czego ode mnie chce.

Jego oczy kryją się za przeciwsłonecznymi pilotkami, więc nie mam pojęcia, co myśli, gdy lekko przykrzywia głowę.

– Ile masz lat?

– Dwadzieścia jeden. Ale pewnie taka sama będę i po trzydziestce. Jeśli chodzi o rodziców, to jestem klasycznym przypadkiem: za wszelką cenę chcę ich zadowolić.

– Może tych kilka miesięcy z dala od nich dobrze ci zrobi – mówi Ash.

– Jutro wieczorem się z nimi spotykam.

Unosi brwi ponad oprawki okularów.

– Gdzie?

– W Algarve, niedaleko Albufeiry. Wynajęli tam willę na tydzień.

– A potem znowu ruszasz w drogę?

Kręcę głową i krzywię się.

– Wracam z nimi samolotem do domu. – Wpycham do ust kolejną porcję spaghetti, ale nagle tracę apetyt.

– Przecież jesteś w podróży dopiero od trzech tygodni.

– Nawet nie tyle. Planowałam podróżować co najmniej miesiąc dłużej, ale… nie wiem. Chyba nie nadaję się do interrailingu. – Odsuwam talerz.

Ash odchyla się na oparcie krzesła i przez długą chwilę mi się przygląda, po czym znów patrzy na rynek. Bez zarostu jego szczęka wydaje się jeszcze bardziej wyrazista. Przebiegam wzrokiem linię jego profilu, potem wędruję w dół – do opalonej szyi i łuku ramienia. Jest naprawdę piękny.

Gdy znów kieruje spojrzenie na mnie, próbuję sobie przypomnieć, o czym rozmawialiśmy.

– Trochę mnie zaskoczyłaś – przyznaje.

– Czym?

– Tym, że nie nadajesz się do interrailingu.

– A czemu tak cię to dziwi?

– Dziś wydawałaś się zachwycona zwiedzaniem.

– To nie to. Po prostu… czuję się przez tę podróż trochę odizolowana.

– Odizolowana?

– Samotna.

To dość krępujące, ale wolę, żeby znał prawdę. Zakładam włosy za uszy i wbijam wzrok w rynek, czując, jak policzki zaczynają mi płonąć.

– Który kolor? – pyta Ash.

Zerkam na niego i widzę, że patrzy na stojak z hawajskimi koszulami.

– Zielony – odpowiadam, wdzięczna za zmianę tematu.

– A ty świetnie wyglądałabyś w takim szydełkowym topie.

Śmieję się.

– Co? W tych maleńkich prześwitujących trójkącikach?

– A dlaczego nie? – rzuca z rozbawieniem.

– Nie sądzę, żeby coś takiego do mnie pasowało.

– Myślę, że się nie doceniasz.

Prycham pod nosem, a on szeroko się uśmiecha.

– Chodź, rzućmy okiem – mówi i daje kelnerowi znak, że chcemy zapłacić.

Targ jest niewielki – rząd białych altan ze stoiskami, gdzie można kupić ubrania, biżuterię, torby i pamiątki.

– Nie za krzykliwa? – pyta z powątpiewaniem Ash, kiedy przykładam mu do klatki piersiowej zieloną koszulę hawajską.

Jest taki wysoki. Rozciągam materiał, żeby sprawdzić, czy koszula będzie odpowiednio szeroka. I barczysty… Ciepło bijące od jego skóry przenika przez bawełnę. Muszę się skupić.

– Faktycznie trochę krzykliwa – przyznaję, patrząc na pomarańczowe kwiaty na tle zielonych liści palm. – Ale mi się podoba.

Uśmiecham się do niego. Serce zaczyna mi szybciej bić, gdy Ash bierze ze stoiska gołębioszarą czapkę bejsbolową i nasuwa mi ją na głowę.

– To ty powinieneś ją nosić – mówię i rumieniąc się, zdejmuję czapkę i zakładam ją jemu. – Masz spalony nos.

Dotyka go palcami.

– Naprawdę?

– Tak. Smarowałeś się czymś z filtrem?

– Nie.

Z dezaprobatą kręcę głową i lekko uderzam go koszulą w pierś. Śmieje się i chwyta materiał, przypadkiem muskając mój kciuk. Wstrzymuję oddech.

Ash kupuje koszulę i czapkę, po czym wychodzi z cienia na słońce i bez skrępowania zdejmuje T-shirt. Gładkie mięśnie jego pleców napinają się, gdy wsuwa najpierw jedną rękę, potem drugą w rękawy nowej koszuli. Odwraca się i rusza w moją stronę, skupiony na zapinaniu guzików. Pod nimi stopniowo znika jego umięśniony brzuch i cienka linia jasnych włosków, biegnąca od pępka w dół.

Uświadamiam sobie, że gapię się na Asha, dopiero gdy staje tuż przede mną.

– Twoja kolej – mówi niskim głosem, który odbiera mi resztki tchu.

Przechodzimy do sąsiedniego stoiska. Ash przerzuca swój stary T-shirt przez ramię, żeby mieć wolne ręce i móc swobodnie przekopywać się przez wieszaki. Na głowie ma czapkę.

– Co myślisz o tym? – Wyciąga okropny bezrękawnik w różowo-fioletowy aztecki wzór.

– Raczej nie.

– Ale sprawiłoby mi przyjemność, gdybym cię w tym zobaczył. A ty przecież lubisz zadowalać ludzi, więc…

– Spadaj – rzucam ze śmiechem.

Chichocze i odwiesza bezrękawnik.

– Ale te szydełkowe topy właściwie nawet mi się podobają. – Przesuwam palcami po szmaragdowozielonym. – Tylko nie bardzo wypada chodzić po Lizbonie w dziurawej bluzce.

– Może i nie, ale jaki to byłby uroczy widok. – Ash śmieje się i opiera ramię o koniec stojaka.

Spycham je i od razu żałuję, że nie mogę dłużej potrzymać dłoni na jego ręce. Potrzeba dotykania go jest taka silna…

– Nie, to musi być sukienka – oznajmiam stanowczo. – Zamiast tej, którą mam na sobie.

– To może ta? – Zdejmuje z wieszaka lekką sukienkę w klasycznej czerwieni, całą w drobne białe kwiatki.

– Ooo – pieję z uznaniem, a moje tętno przyspiesza, gdy nasze dłonie znowu się stykają. – Robiłeś już kiedyś zakupy z dziewczyną?

– Do grona moich najbliższych przyjaciół należy dziewczyna – wyjawia, wzruszając ramionami.

Interesujące. Wracam spojrzeniem do sukienki. Jest naprawdę ładna.

– Czerwień zawsze kojarzy mi się z Annie. Wiesz, z tego musicalu… Krawcowa twierdzi, że najlepiej jej w niebieskim, ale potem zmienia zdanie i rzuca: „Nie, czerwony”. Ale jako dziecko nie wychwyciłam tej lekkiej pauzy. Usłyszałam tylko: „Nie czerwony”, więc nie mogłam zrozumieć, dlaczego ubrali rudowłosą Annie w czerwoną sukienkę. Przez całe lata unikałam czerwieni, nie wiedząc, w co mam wierzyć.

Spoglądam na Asha, zauważam jego łagodny uśmiech i nagle znów chcę znaleźć się w jego głowie i czytać jego myśli.

– Czy jest tu gdzieś miejsce, żebym mogła to przymierzyć? – pytam, przechwytując spojrzenie sprzedawczyni.

– Płaci pani, zabiera do toalety na targu, przymierza, a jak się pani nie spodoba, to zwrócę pieniądze – zapewnia kobieta.

Jestem naprawdę wdzięczna, że tak wiele osób tutaj mówi po angielsku.

Ash czeka na zewnątrz, aż się przebiorę. Kiedy wychodzę, widzę go przy straganie z kwiatami – jego limonkowozielona koszula wyróżnia się na tle ciemnej ściany, o którą się oparł. Z rozwichrzonymi ciemnozłotymi włosami i wyraźnie zarysowaną szczęką wygląda absurdalnie dobrze. Patrzy gdzieś w bok, ale gdy odwraca głowę i mnie dostrzega, po sekundzie jeszcze raz obrzuca mnie spojrzeniem – tak samo jak przy naszym pierwszym spotkaniu.

– Wow. Okej. – Odpycha się od ściany i robi kilka kroków w moją stronę; swój T-shirt trzyma w ręce.

– „Wow, okej”? – powtarzam niepewnie.

– Chyba możemy śmiało uznać, że czerwony to twój kolor – odpowiada powoli, podnosząc wzrok, po tym, jak przesunął spojrzeniem po całej mojej sylwetce.

– Serio? – rzucam nerwowo.

– Uhm. – Przegarnia dłonią włosy i ku swojemu zaskoczeniu widzę, że jego policzki przybierają ten sam odcień co czubek nosa. Odwraca wzrok i spogląda w stronę szeroko otwartego wejścia na targ. – Dokąd teraz? – pyta cicho.

– Zamek São Jorge?

Kiwa głową.

– Dobry pomysł.Rozdział trzeci

Nie chcę się zbytnio zapędzać, ale myślę, że chyba podobam się Ashowi w tej nowej sukience. Kątem oka co chwilę przyłapuję go na zerkaniu w moją stronę i czuję się wtedy, jakby wszystkie kable elektryczne przecinające chabrowe niebo ładowały nie tylko tramwaje, ale i mój krwiobieg.

Idziemy niespiesznie po uliczkach, wśród uroczych, wyłożonych płytkami ceramicznymi kamienic z misternie kutymi balkonami. Od czasu do czasu mijają nas tramwaje – kanarkowożółte, wybijające się na tle miejskiego pejzażu.

Oglądamy sporo ciekawego street artu, a w pewnym momencie zatrzymujemy się przed czarno-białym portretem zmęczonego mężczyzny w swetrze, na którym widnieje napis: Marzenia są dla tych, którzy śpią w łóżkach.

– Przygnębiające – szepcze Ash, patrząc na te słowa.

Już miałam wyjąć telefon, żeby zrobić zdjęcie, ale jego uwaga mnie powstrzymuje. Stoję więc po prostu obok niego i w milczeniu podziwiam obraz, a po chwili ruszamy dalej.

– Żałujesz, że nie masz aparatu? – pytam z ciekawością, gdy przechodzimy przez rozległy plac.

Z jednej jego strony połyskuje port, z trzech pozostałych wznoszą się okazałe budynki w kolorze ochry z arkadowymi przejściami z piaskowca.

– Czasami – przyznaje.

– Ale pewnie silniej wszystko przeżywasz, kiedy go nie masz, prawda?

– Zdecydowanie. Chociaż brzmi to trochę pretensjonalnie, więc zwykle zachowuję to spostrzeżenie dla siebie. – Uśmiecha się do mnie i znów kieruje wzrok na kamienny łuk przed nami.

– Studiowałeś? – pytam dalej, pragnąc go lepiej poznać.

Kiwa głową.

– W Cardiff.

– Ile masz lat?

– Tyle co ty: dwadzieścia jeden. Właśnie skończyłem studia.

– O… ja też.

Przysuwa się bliżej, żeby ominąć grupkę turystów, i jego ramię dotyka mojego. Cała krew napływa mi w to miejsce, a skóra nadal wydaje się tam rozgrzana, nawet kiedy skręcamy w boczną brukowaną uliczkę i Ash znów się lekko odsuwa.

– Co studiowałeś? – dopytuję.

– Fizykę i astronomię.

– O rany. – Podoba mi się myśl, że zajmował się gwiazdami.

– A ty?

– Projektowanie mebli.

– Serio? – rzuca zaskoczony. – Moja rodzina ma warsztat meblarski.

– Nie mów! Moja też.

– Tylko nasz jest naprawdę mały – dodaje szybko, co każe mi podejrzewać, że mówimy o zupełnie różnych biznesach.

Knap Sofas to całkiem spora firma, a moi rodzice zamierzają zrobić z niej prawdziwe imperium.

– Gdzie studiowałaś?

– W Central Saint Martins.

– O, naprawdę?

Zerkam na niego i widzę, że uniósł brwi.

– Tak, a co?

– Moja przyjaciółka marzyła, żeby się tam dostać, ale nawet nie zaprosili jej na rozmowę. Jest cholernie bystra, więc ty musisz być naprawdę utalentowana.

– To ta sama, z którą chodzisz na zakupy? – pytam, trochę wścibsko.

– Tak… Beca. Ale byliśmy na zakupach tylko raz – precyzuje Ash. – I nigdy więcej.

Uśmiecham się na widok jego miny.

– Długo się znacie?

– Całe życie. Nasi rodzice się przyjaźnią – wyjaśnia.

– Byliście kiedyś ze sobą?

– W sensie: czy ze sobą chodziliśmy? – Kręci głową. – Nie. Ku rozpaczy naszych matek – dodaje z przekąsem. – Hej, patrz, muzeum designu. – Wskazuje na budynek, obok którego właśnie przechodzimy. – Masz ochotę zajrzeć?

– Nieszczególnie. Chyba że ty chcesz?

– Nie, ja nie. Pomyślałem o tobie.

– Lepiej trzymajmy się planu.

Miło z jego strony, że to zaproponował, ale włóczenie się po muzeum designu – nawet takim z błogosławioną klimatyzacją – to ostatnia rzecz, na jaką mam teraz ochotę. Poza tym przejście obok niego, bez wstępowania do środka, to mój cichy bunt wobec rodziców.

*

Niecodziennie ma się okazję zwiedzać mauretański zamek z jedenastego wieku położony w samym sercu dużego miasta, ale jest zbyt gorąco, żeby naprawdę się tym cieszyć. Idziemy po zamkowych murach, od jednej wieży do drugiej, a słońce nie odpuszcza. W końcu, żeby choć trochę się osłonić, wyciągam z torby pogniecioną czarną sukienkę i narzucam ją na ramiona. To skłania Asha, by z przyjaznym: „Tobie się bardziej przyda” wcisnąć mi na głowę swoją nową czapkę z daszkiem.

– Dobrze, ale musisz się posmarować. – Podaję mu krem z filtrem, po czym poprawiam pasek z tyłu czapki, żeby lepiej leżała. Właśnie przystanęliśmy w cieniu sosny parasolowatej. – Uwielbiam te drzewa – mówię, zadzierając głowę. – Dałabym się pokroić, żeby mieć kiedyś w ogrodzie taką sosnę. Albo nawet kilka. Kocham orzeszki piniowe – dodaję z uśmiechem i zerkam na Asha, który akurat przesuwa okulary na głowę, żeby posmarować twarz.

Doznaję lekkiego szoku, gdy po tak długim czasie znów spoglądam w jego jasnobrązowe oczy. Są niesamowicie przejrzyste.

– To z tych drzew pochodzą orzeszki piniowe? – Również zadziera głowę i wpatruje się w gałęzie.

– Wszystkie sosny je produkują, ale tylko około dwudziestu gatunków wytwarza takie, które opłaca się zbierać.

– Skąd ty wiesz takie rzeczy? – pyta z wesołym zdziwieniem.

– Kiedyś to wygooglowałam. Właściwie sama nie wiem po co.

– A gdzie zamierzasz mieszkać, jak już wrócisz do domu?

– Tam, gdzie zawsze… u rodziców.

– Nie wyprowadziłaś się, kiedy poszłaś na studia?

Kręcę głową, jednocześnie zauważając smugę kremu, którego Ash nie rozsmarował.

– Łatwiej było dojeżdżać.

Pod wpływem impulsu podnoszę rękę i kciukiem pocieram miejsce nad brwią Asha. Jego oczy lekko się rozszerzają, gdy na mnie spogląda. Włosy opadają mu na twarz, muskając wysokie kości policzkowe. Jest naprawdę przystojny.

– Zaczynam żałować, że nie poszliśmy jednak do tego klimatyzowanego muzeum – mamroczę zakłopotana, po czym cofam się i wachluję twarz dłonią.

– Możemy pójść teraz, jeśli chcesz…

– Chyba wolałabym iść do parku – odpowiadam z nadzieją.

– Z radością będę ci towarzyszył – rzuca z uśmiechem.

Ogród Botaniczny jest bliżej, ale kiedy na mapie w telefonie widzę nazwę Jardim da Estrela, wiem, że nie ma odwrotu. Estrela znaczy „gwiazda”, tak samo jak stella, a Ash studiował astronomię – to musi być znak.

Ogród okazuje się oazą zieleni w samym środku miasta: mnóstwo drzew i kipiących kwiatami rabat. Przechadzamy się wśród fontann i pomników, obok stawu pełnego karpi, aż w końcu rozkładamy się na trawniku w cieniu jakarandy.

– Nigdy wcześniej nie chodziłam aż tyle w ciągu jednego dnia. – Zdejmuję czapkę i białe tenisówki, bo koniecznie muszę dać skórze odetchnąć.

– Taaak… myślę, że zasłużyliśmy sobie na kilka drinków wieczorem – mówi Ash.

– Nadal masz ochotę wpaść do tego chińskiego baru?

– Zdecydowanie. Jestem zaintrygowany.

Dwa górne guziki koszuli ma rozpięte, a gorące podmuchy wiatru sprawiają, że materiał łagodnie faluje mu wokół szyi, raz po raz odsłaniając opalony obojczyk.

Przeszywa mnie dreszcz. Ściągam z nadgarstka gumkę do włosów i kiedy zbieram je w wysoki kucyk, czuję na sobie spojrzenie Asha.

– Och, już wiem, czego nam trzeba! – Przypominam sobie nagle o pastéis de nata.

– Tak, do cholery! – woła Ash, gdy wyjmuję babeczki z torby i go częstuję.

Zatapiam zęby w kruchym cieście i waniliowym kremie oprószonym cynamonem, pomrukując z rozkoszy, a Ash odwraca wzrok i się rumieni. Odgryza kęs swojej babeczki.

– Chryste, jakie to dobre – mamrocze.

– Niewiarygodnie – potwierdzam z pełnymi ustami.

Ash śmieje się i zaraża mnie tym śmiechem. Jeśli zaraz nie przełknę, to się zakrztuszę.

– A więc… projektowanie mebli, tak? Dołączysz do rodzinnego biznesu? – pyta ciepło.

Uśmiech momentalnie znika mi z twarzy.

– No…

Ash marszczy brwi.

– Nie wydajesz się szczególnie zachwycona.

– Bo nie jestem – przyznaję, po czym kręcę głową. – Nie, to nie fair, że tak mówię. To naprawdę dobra praca i fajna branża, ale…

– Po prostu nie masz do tego serca. – Trafia w sedno.

– Zakładam, że ciebie nikt nie naciska, żebyś dołączył do rodzinnej firmy? – Tak zgaduję, sądząc po jego kierunku studiów.

– Nie, mnie nie. Ale mam starszego brata, który wszystko bierze na siebie. – Ash odchrząkuje. – W takim razie… czym chciałabyś się zajmować, jeśli nie meblami?

Parskam nerwowym śmiechem.

– Ogrodnictwem.

– A czemu to takie zabawne? – Ash jest wyraźnie zdezorientowany.

– Wcale nie zabawne – odpowiadam poważnie. – Po prostu od zawsze wiedziałam, że rodzice nigdy się na to nie zgodzą. Moja ścieżka kariery była ustalona, odkąd tylko pamiętam.

Ash przygląda mi się z niepokojem.

– Ale to przecież twoje życie, nie ich.

Wzruszam ramionami i strzepuję z dłoni okruchy ciasta. Ash pochyla się i zdejmuje mi z nosa okulary przeciwsłoneczne.

– Co, do diabła? – Oślepiona słońcem, mrugam, kiedy zakłada mi je na głowę.

– Muszę widzieć twoje oczy w trakcie tej rozmowy – oznajmia, po czym zdejmuje swoje okulary i rzuca je na bok. – Bo to już przesada z tym zadowalaniem rodziców, Ellie.

Przechodzi mnie nagły dreszcz, gdy wypowiada moje imię, patrząc mi w oczy.

– Nie znasz moich rodziców – rzucam cicho, nie odwracając wzroku.

Źrenice mu się rozszerzają, ale po chwili jego spojrzenie łagodnieje.

– Co ci się podoba w ogrodnictwie?

Czuję, jak napięcie powoli schodzi mi z ramion.

– Wszystko. Uwielbiam przebywać na zewnątrz, w otoczeniu natury. Te zapachy, dźwięki… Czuję wtedy spokój. – Rozglądam się wokół. – I kocham cykliczność ogrodnictwa. To, jak rośliny, którymi się opiekujesz, co roku wracają. Oddałabym wszystko, żeby móc pracować dla National Trust albo English Heritage – dodaję tęsknie.

– A w prywatnych posiadłościach?

Krzywię się lekko.

– To nie moja bajka. Nie bardzo zgadzam się z tym wszystkim.

– Z czym dokładnie?

– Z przekazywaniem ogromnych rezydencji najstarszym synom, z pokolenia na pokolenie, przez setki lat. Takie miejsca powinny być dostępne dla wszystkich, żeby każdy mógł je podziwiać.

– Ale przecież wiele prywatnych posiadłości jest udostępnianych publicznie – zauważa Ash, zrywając źdźbło trawy.

– Owszem, ale tylko po to, żeby jakiś nadęty bufon napchał sobie kabzę. Nie robią tego z dobroci serca.

– Utrzymanie tych starych posiadłości kosztuje fortunę. A zachowanie ich dla przyszłych pokoleń leży przecież w interesie publicznym.

– Gdyby właścicielom naprawdę zależało na interesie publicznym, przekazaliby je na cele charytatywne. Wybacz, ale mnie nie przekonasz. To wszystko jest spuścizną po systemie klasowym, który przyniósł więcej szkody niż pożytku.

– Może i racja – przyznaje Ash – ale nie sądzę, że warto na złość babci odmrażać sobie uszy. Nie powinnaś rezygnować z czegoś, co mogłoby dawać ci satysfakcję, tylko po to, żeby postawić na swoim. Znam kogoś, kto jest głównym ogrodnikiem w prywatnej posiadłości, i wiem, że uwielbia swoją pracę.

– Ale czemu my w ogóle o tym rozmawiamy, jakby to miało jakąkolwiek szansę się ziścić? Będę zarabiać na życie, projektując kanapy, i tyle.

Na twarzy Asha maluje się współczucie, kiedy z powrotem zakładam okulary.

– Teraz to już naprawdę potrzebuję drinka – mówię stanowczo.

*

– Ooo, chcę takiego! – wołam jak małe dziecko i wskazuję drewniane stoisko, gdzie sprzedają prawdziwe ananasy wypełnione piña coladą. – Ja kupię – dodaję, widząc, że Ash sięga do kieszeni. – Też chcesz? No weź, będzie ci idealnie pasował do tej hawajskiej koszuli!

Śmieje się i kręci głową.

– Wezmę piwo.

– Sztywniak! – wołam za nim, gdy odchodzi w stronę budki z piwem.

Jesteśmy w dzielnicy Bairro Alto, na szczycie jednego z siedmiu najsłynniejszych wzgórz Lizbony. Jest tu chłodniej, a uliczny targ wydawał się tętnić życiem, gdy mijaliśmy go w drodze do chińskiego baru, więc postanowiliśmy zatrzymać się tutaj i wypić coś na słońcu.

W powietrzu słychać szum fontanny i dźwięki gitary – fado w wykonaniu muzyka grającego w pobliżu – kiedy Ash i ja podchodzimy do balustrady, żeby spojrzeć na rozciągający się stąd widok.

Zamaszyście stukam wielkim kolczastym kubkiem w jego małą szklaneczkę z piwem, po czym pociągam przez słomkę łyk piña colady. Ash śmieje się, widząc, jak otwieram szeroko oczy z zachwytu.

– Masz niesamowite oczy – rzuca z rozbawieniem. – Są takie wielkie i niebieskie. Jak ktokolwiek może ci czegokolwiek odmówić, kiedy tak nimi patrzysz?

Mój drink nie jest gazowany, a jednak w brzuchu eksplodują mi bąbelki.

– Stella mówiła, że mają supermoc – zdradzam. – Gdy byłyśmy w college’u, zakładała się ze mną, ile wytrzymam, gapiąc się na przypadkowych kolesi w barach – wspominam z czułością.

Och, te nasze wspólne wypady na miasto… Tych wieczorów już nie będzie. I to nie oczy były moją supermocą. To Stella nią była. Próbując przełknąć gulę w gardle, upijam kolejny łyk piña colady.

Na szczęście Ash wciąż się do mnie uśmiecha, co skutecznie odcina mnie od wspomnień. Nie odrywając ode mnie wzroku, kręci głową.

– Zupełnie nie pojmuję, jak mogłaś czuć się samotna – mówi nagle, a wszystkie bąbelki w moim brzuchu natychmiast pękają. – Przepraszam – dodaje szybko, widząc wyraz mojej twarzy. – Po prostu… jesteś taka zabawna i ciepła.

Cóż, miło to słyszeć.

– Zanim cię spotkałam, byłam raczej zamknięta w sobie – przyznaję. – Nie miałam specjalnej ochoty być miła dla obcych.

– I co się zmieniło? – pyta Ash.

Poza tym, że jesteś taki cudowny?

_Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej_