A miało być tak pięknie - ebook

Nowe wyzwania, stare śmieci

W moim nowym apartamencie mieściło się arcywąskie łóżko, komódka i szafa, za firankę służyła szmata nie pierwszej świeżości… Cóż, przynajmniej nie padało mi na głowę – czyż nie?

Po rozpakowaniu moich gratów, uświadomiłam sobie, jak beznadziejna jestem w pakowaniu walizek.

Też tak macie? Mogę mieć cztery listy, co ze sobą zabrać, a i tak zapakuję totalnie niepotrzebne rzeczy. Więc w walizkach znalazłam cztery rodzaje odżywek do włosów, kilka olejów do twarzy, wszystkie buty na obcasie, jakie miałam w domu, wieczorowe kiecki itp. Szkoda że zapomniałam, iż szukanie pracy to też łażenie od drzwi do drzwi, żeby zostawić swoje CV – w dziesięciocentymetrowych szpilach będę mieć trochę pod górkę.

Zapomniałam też o jeszcze jednej bardzo istotnej rzeczy – o pościeli. Nie wiem, co sobie myślałam, ale na moim nowym dziewięćdziesięciocentymetrowym łożu był tylko goły i średnio czysty materac. Sprawdziłam stan gotówki w portfelu – nie stać mnie nawet na pół poduszki. Coś mi świtało, że kiedyś woziłam w aucie coś do okrycia. Po wyrzuceniu nieprzydatnych gratów, na dnie bagażnika moim oczom ukazał się stary spęczniały koc i poduszka. Miałam nadzieję, że najbliższe noce będą ciepłe.

Co do samochodu, jest to kolejna nielogiczna i irracjonalna zachcianka, jaką zafundowałam sobie w przeszłości. Nie mogę narzekać na jego funkcjonalność, jest to chyba jedyna rzecz w moim życiu, która się nie popsuła. Ale na tle gratów parkowanych na ulicy wyglądał nieporównywalnie lepiej. Niestety działało to na moją niekorzyść. Zaraz po przyjeździe jeden ze współlokatorów ostrzegł mnie, żebym nie parkowała pod domem, ponieważ sąsiedzi nie lubią obcych na swojej ulicy. Wydaje mi się to dziwne, chyba dziewięćdziesiąt procent ludności tego kraju składa się z obcych. Ale wracając do samochodu, rada współlokatora jednym uchem mi wpadła, a drugim wypadła. Jak bardzo była prawdziwa, okazało się, gdy chciałam pojechać do sklepu – na moim miejscu parkingowym było pusto. Kto zabrał moją dziecinkę? Kolejne pół godziny spędziłam, wisząc na telefonie i usiłując dowiedzieć się, co z moim autem. Niestety oficer po drugiej stronie słuchawki był nieczuły na mój drastycznie niski stan konta. Kiedy już chciałam się poddać, znalazłam auto na strzeżonym parkingu policyjnym. Odbiór samochodu mógł nastąpić po zapłacie mandatu – jak się domyślacie, jego wysokość znacznie przewyższała mój budżet. Ale, jako że każda dodatkowa doba to nowe koszty, musiałam go jakoś odebrać.

Nie zostało mi nic innego, jak schować dumę i zadzwonić do jedynej osoby, która mogła mi pomóc.

Boże, wyjechałam za granicę zarabiać kokosy, a dzwonię do znajomych po pożyczanie kasy?! Jak nisko jeszcze upadnę?!

Na szczęście udało mi się pożyczyć wymaganą kwotę, więc na drugi dzień odebrałam auto. Nie trzeba wspominać, że nie miałam pieniędzy na bilet, więc musiałam iść piechotą. Podczas mojego spaceru na parking czułam się, jakby wszyscy patrzyli na mnie z potępieniem w oczach, jakby każdy wiedział, że przyjechałam całkowicie zmienić życie, a jedynie zmieniłam kraj i nadal jestem takim samym nieudacznikiem. Na poprawę humoru, wracając do domu, podjechałam do pobliskiego sklepu dla ubogich ludzi i kupiłam sobie prześcieradło – było najwyraźniej już używane i w obrzydliwe różowe kwiatki. Ale co tam, są przecież jakieś granice biedy, prawda?

Przeprowadzka do pokoju wiązała się z jedną podstawową niewygodą: po raz pierwszy od długiego czasu musiałam mieszkać z innymi osobami. Dokładniej z dziesięcioma, z czego tylko jedna była kobietą. Do teraz zastanawiam się, jak na takim małym metrażu można upchnąć tyle osób, ale zaradność moich rodaków to temat na osobną książkę.

Za ścianą mojej celi mieszkała dwójka gejów, mili i fajni. Szkoda tylko, że dzięki ściance pomiędzy naszymi pokojami, która najwyraźniej wykonana była z jednej kartki papieru, zostałam niechcący zaproszona do ich bujnego życia erotycznego. Nie wiem, czy to oni byli tak głośni, czy ta ściana tak cienka. Ale wierzcie: słyszałam WSZYSTKO.

Jedną łazienkę dzieliłam z pięcioma innymi osobami. Jestem strasznym pedantem, plamka na lustrze nie daje mi spać, a brudna toaleta przyprawia mnie o ból głowy. Niestety inni lokatorzy nie mieli z tym problemu. Próbowałam na samym początku sprzątać po wszystkich, ale było to jak walka z wiatrakami. Z braku pracy i żeby zabić wyrzuty sumienia, codzienne szorowałam już tylko moje dwa metry kwadratowe.

Mając dach nad głową (przynajmniej na najbliższe półtora tygodnia, bo tylko na tyle miałam pieniędzy), ze zdwojonymi siłami zaczęłam szukać pracy.

Wysyłałam wszędzie – nawet gdy moje CV w jedynym procencie nie pasowało do wymagań w ogłoszeniu. Nie wiem, na co liczyłam, może na to, że osoba rekrutująca będzie akurat w gorszej kondycji psychicznej i jednak zaproszą mnie na rozmowę? Albo po prostu chciałam zagłuszyć wyrzuty sumienia, że od prawie tygodnia nie zarobiłam ani grosza.

Od współlokatorów usłyszałam radę, żeby zarejestrować się w agencjach pracy, co zwiększy moją szansę na znalezienie zatrudnienia. Kupiłam więc butelkę taniego wina i w jeden wieczór zarejestrowałam się chyba w każdej możliwej agencji oraz wysuszyłam butelkę.

Kolejnego dnia z wielkim kacem, ale uciszonymi wyrzutami sumienia, czekałam na telefon.

Telefonu się nie doczekałam, za to dostałam maila – praca w hotelu. Już, teraz! Nareszcie mój marny los się odwrócił! Oczami wyobraźni widziałam siebie opływającą w luksusy. Zanim jednak zaczęłam wydawać moje wyimaginowane pieniądze, doczytałam treść ogłoszenia: „Praca w hotelu, w kuchni, na zmywaku”. Co?! Mam szorować gary?! Lubię sprzątać, owszem, ale moim szczytem marzeń nie jest szorowanie przez cały dzień kupy talerzy. Mogę pracować w hotelu, ale bardziej wyobrażałam sobie pracę jako pokojówka, gdzie poznaję bogatego gościa hotelowego i dalej już wszystko leci jak w bajce. Gdzie ja znajdę mojego księcia, stojąc na zmywaku?

Miałam spory dylemat: z jednej strony bieda aż piszczy – nie wiem, gdzie będę mieszkać za tydzień – z drugiej strony zostały jeszcze resztki mojej dumy. Miałam dać odpowiedź najpóźniej na drugi dzień rano. Obiecałam sobie, że jeśli do tego czasu niczego nie znajdę, schowam dumę do kieszeni i pójdę szorować gary…

Teraz dopiero byłam zmotywowana – zaczęłam nawet szukać ogłoszeń na stronie dla moich rodaków.

Jedno wpadło mi w oko: „pracownik biurowy do agencji nieruchomości” – idealne dla mnie. Szybko zadzwoniłam, po krótkiej rozmowie kazano mi wysłać CV. Mój przyszły szef szybko oddzwonił i zaprosił mnie na rozmowę tego samego dnia.

– Hurra! Nie będę musiała myć garów!

Ubrałam się w najlepsze rzeczy, znalazłam najlepsze szpilki – i w drogę.

Po pięciu minutach marszu zrozumiałam, dlaczego wszyscy chodzą tutaj w płaskich butach. Prawie połamałam nogi, bo chodniki wykonane były z bardzo przypadkowych kostek brukowych, które tylko czekały, żeby uwięzić mój obcas. Pominę też niewybredne komentarze mijanych budowlańców.

W końcu dotarłam do mojego przyszłego miejsca pracy – mikroskopijne biuro z dwoma facetami w środku. Mój przyszły szef okazał się typowym Januszem biznesu – markowe ubrania kupione na pobliskim bazarze, podróbka rolexa na ręce i wylana na siebie ilość perfum, jakiej nie powstydziłaby się żadna perfumeria. Jego kolega w sumie niczym się nie różnił, poza tym, że nazywał się Ahmed.

Rozmowa przebiegała dość standardowo: dlaczego chcesz u nas pracować, co wiesz o wynajmie domów itp. Kiedy już w wyobraźni widziałam siebie za jedynym pustym biurkiem w pomieszczeniu, „Janusz” zapytał o to, jak wyobrażam sobie moje zarobki. Chciałam wyjść na człowieka zdystansowanego i zaproponowałam, by to on powiedział, ile chce mi płacić. Zanim zdążyłam wymienić portfel na większy, żeby pomieścić całą tę kasę, usłyszałam kwotę, która nie wystarczyłaby mi nawet na czynsz.

– Ale jak to? Podałeś mi teraz dzienną stawkę czy jak?

– Nie, tyle zamierzam ci zapłacić tygodniowo; po sześciu miesiącach możesz dostać małą podwyżkę – odpowiedział, szczerząc żółte zęby.

Z taką wypłatą, po sześciu dniach będę musiała zamieszkać na zapleczu tego biura i kraść kanapki z lodówki, żeby przeżyć. Niewzruszony „Janusz” stwierdził, że takie są tutaj stawki i mam dorosnąć. Cóż, nadszedł czas na moją pierwszą dorosłą decyzję. Wstałam i wyszłam.

Smutno wlokłam się do domu – czyli faktycznie zostało mi szorowanie garów… Musiałam podjąć kolejną bolesną męską decyzję: o ściągnięciu moich sztucznych paznokci; z takimi szponami jedynym, co mogłam szorować, były czyjeś plecy. Kolejny krok w kierunku totalnej beznadziei.Światełko w tunelu oznacza zazwyczaj nadjeżdżający pociąg

Podczas kolejnego przeglądania stron z ogłoszeniami, jedno wpadło mi w oko: „Szybki zarobek dla dziewczyn”. Nie urodziłam się wczoraj i wiem, że w takim ogłoszeniu nie mowa o składaniu długopisów, ale pytanie brzmiało: czy jestem aż tak zdesperowana? Chyba jednak byłam, bo szybko kliknęłam w ogłoszenie.

„Chcesz szybko dorobić i nie boisz się nowych wyzwań, napisz mi wiadomość, odezwę się”.

Od napisania jednej wiadomości chyba jeszcze nikt nie umarł. Szybko wyskrobałam maila i wysłałam. Długo nie czekałam na odpowiedź; dostałam wiadomość od Amandy:

„Szukam miłych dziewczyn do sponsorowanych spotkań z miłośnikami stóp. Jeżeli nie boisz się czegoś nowego i masz ładne stopy, to praca dla ciebie”.

Kwota podana za jedno spotkanie wywołała szybsze bicie mojego serca. Aż musiałam dwa razy przeczytać: zastanawiałam się, za co mogłabym zapłacić, otrzymując wynagrodzenie za tylko jedną godzinę pracy?! Tylko co dokładnie znaczy „miłośnik stóp”? Jeśli chce sobie na nie popatrzeć to ok, tylko gorzej, jak chce się z nimi dużo bliżej zapoznać.

Z pomocą przyszło mi jak zawsze Google. Szybko wpisałam w przeglądarkę „miłośnicy stóp”. Nie jestem wyjątkowo pruderyjna, ale niektóre zdjęcia uświadomiły mi, że z niektórymi ludźmi nie do końca jest wszystko ok. Przypadkowo wpadłam na blog dziewczyny, która od kilku lat zarabiała swoimi stopami. Wysokość jej zarobków wzbudziła we mnie dziką zazdrość. Przeglądając zdjęcia drogich torebek i wystawnego mieszkania, które zasponsorowali jej fetyszyści, coraz bardziej zaczęłam się ku temu skłaniać. Oczywiście obudziła się we mnie sknera. Pomyślałam sobie: po co mam odpalać kasę komuś za znalezienie mi „przyjaciela”? Na pewno są specjalne portale do tego typu ogłoszeń. Cóż, nie myliłam się, Internet jak zwykle nie zawiódł.

Może to będzie moja droga do wielkich pieniędzy?

Przejrzałam inne ogłoszenia, nasunął mi się od razu jeden wniosek – podstawa to ładne zdjęcia. Krytycznie spojrzałam na moje nogi: nie takie złe, trochę zapuszczone, niestety ze względu na mój nikły budżet kosmetyczka odpadała. Szybko przejrzałam moje kosmetyki w poszukiwaniu pilnika, pumeksu i lakieru… Jest! Opłacało się targać je przez pół świata. Doprowadziłam nogi, do jako-takiego stanu i zrobiłam kilka zdjęć. Raz się żyje, od wrzucenia ogłoszenia do Internetu jeszcze nikt nie umarł, a poza tym kto mnie pozna po stopach? Załadowałam zdjęcia, wpisałam kilka słów, które skopiowałam z podobnych ogłoszeń, i wysłałam. Teraz zostało tylko czekać.

W międzyczasie zajęło mnie coś innego, więc pocztę mogłam sprawdzić dopiero wieczorem. Otworzyłam przeglądarkę, a moim oczom ukazało się ponad sto wiadomości od miłośników stóp! Zaczęłam przeglądać odpowiedzi, niektóre były dość neutralne, inne… hmm zawierały bardzo dokładne i plastyczne opisy. Większość załączyła swoje zdjęcia, na szczęście przeważnie były to zdjęcia twarzy – z ciekawością je przeglądałam. Spodziewałam się chyba perwersji wymalowanej na twarzy, a większość z tych facetów wyglądała normalnie. Zdałam się na przeczucie i wybrałam jednego chłopaka jako mojego pierwszego potencjalnego klienta… Nie „klient” źle brzmi, „miłośnik moich stóp” o wiele lepiej. Napisałam kilka zdań o sobie (oczywiście wszystkie zmyślone) i zapytałam, czy chce się spotkać (nie mam czasu na nonszalanckie rozmówki, moje konto świeci pustkami!).

Odpowiedź przyszła momentalnie: chciał się spotkać jeszcze tego samego dnia. Lokalizacja nie była nawet taka zła, ale nurtowało mnie jedno – ile zapłaci mi za mój czas? Nie chciałam marnować ostatnich pieniędzy na bilet, jeśli mam zarobić marne grosze. Na szczęście mój nowy znajomy chyba czytał mi w myślach – sam rzucił kwotę, która zaparła mi dech w piersiach. Za dwie godziny siedzenia i nicnierobienia! Nawet się nie zastanawiałam – umówiłam się z nim tego samego dnia wieczorem.

Dopiero w metrze dopadła mnie trema. A co, jeśli idę na spotkanie z jakimś psychopatą? Co, jeśli zamiast piać z zachwytu nad moimi nogami, zabije mnie, a nogi zostawi sobie na pamiątkę? Cóż, zapłaciłam już za bilet i były to moje ostatnie pieniądze, więc co innego mi zostało? Myślałam, żeby komuś dać znać, gdzie będę, ale co miałam powiedzieć? „Idę dać się macać facetowi za kasę, jak mnie zabije, to szukaj mnie, proszę”? Lepiej zabrać swoje brudy do grobu.

Z metra do jego mieszkania miałam spory kawałek. Oczywiście na nogach miałam najwyższe buty, jakie tylko znalazłam w szafie, i były one obrzydliwie niewygodne. Z bólu zaciskałam zęby, a w myślach już liczyłam zarobioną kasę. W końcu dotarłam, drzwi otworzył mi facet sięgający mi ledwo do ramion – widzę, że nie tylko mnie poniosła fantazja przy opisywaniu siebie. Nie wiem, kto był bardziej stremowany – ja czy on. Zaprosił mnie do małego zatęchłego mieszkania. Mam nadzieję, że tu nie zginę, ani nie złapię jakiejś dziwnej choroby – myślałam.

Moj nowy kolega zaproponował mi coś do picia, chętnie się zgodziłam, niestety zamiast czegoś rozluźniającego przyniósł wodę z kranu. Szybka analiza czystości kuchni pomogła mi zwalczyć pragnienie.

Nie wiedziałam za bardzo, jak zacząć, więc usiadłam na najczystszym krześle i zdjęłam buty. Wycisnęłam nogi przed siebie i zamknęłam oczy. Starałam się nie patrzeć, jak ten mikrus z ekstazą na twarzy masuje mi nogi. W sumie w takiej ciszy minęła pierwsza godzina. Zaczęłam się już rozluźniać i cieszyć z mojej najłatwiej i najprzyjemniej zarobionej kasy, kiedy chłopak zapytał, czy może mi possać palec. Cóż, szybko się zastanowiłam, jakie straszne choroby mogę złapać, ale zanim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć, facet władował sobie pół mojej stopy do buzi. Boże, jakie to było obrzydliwe! Ale – jak zauważyłam po jego wyrazie twarzy – tylko dla mnie. Tak więc na mlaskaniu zeszła druga godzina. Nieśmiało obwieściłam, że czas już minął i to koniec naszego dzisiejszego spotkania. Wytarłam stopy w najczystszy ręcznik i ładnie poprosiłam o moją zapłatę.

Wtedy mój mały kolega powiedział, że nie ma pieniędzy i mi nie zapłaci. Nie wiedziałam, czy mam się roześmiać, czy rozpłakać, ale nagle ogarnęła mnie taka furia, że myślałam, że go rozszarpię.

– Ty zboczuchu! – wrzasnęłam. – To ja znoszę twoją gębę na moich nogach, a ty, że kasy nie masz?! Biednego i zdesperowanego człowieka oszukiwać!?

Nie wiem, co mną kierowało – chyba poczucie, że to już koniec mojej przygody i wszystkich moich marzeń – ale z całej siły kopnęłam go między nogi. Facet zwinął się w kłębek na podłodze. Ale zamiast jęku bólu lub płaczu usłyszałam jęk rozkoszy. Zdezorientowana stałam nad nim, nie wiedziałam, czy mam go znowu kopnąć, czy brać nogi za pas. Mój znokautowany kolega, dalej klęcząc przede mną, wysapał:

– Możesz to zrobić jeszcze raz? Strasznie mnie tym nakręciłaś!

Moim celem na pewno nie było sprawienia większej przyjemności temu zboczeńcowi, ale niewiele myśląc, ponowiłam atak, i korzystając z tego, że facet leży na podłodze, jęcząc z bólu czy rozkoszy, odwróciłam się na pięcie i uciekłam w kierunku drzwi. Zbierając moje rzeczy, zauważyłam na półce jego portfel. Szybka decyzja: zabrałam należną mi kwotę („Nie mam pieniędzy” – jasne, z kwoty, jaką znalazłam w jego portfelu, mógłby u mnie wykupić miesięczny abonament), czyli to, co mi się należało, i uciekłam.

Przebiegłam tylko kilkanaście metrów – niestety wysokie szpilki właśnie postanowiły o sobie przypomnieć. Nie dałam rady dalej iść, bolesne odciski i otarcia sprawiały mi niesamowity ból. Pokuśtykałam jeszcze kilka metrów i ściągnęłam buty. Koniec dobrego wyglądu i dumnego przechadzania się po mieście. Wracając boso, ściągałam ciekawskie spojrzenia; zanim doszłam do domu, moje nogi nadawały się tylko do obejrzenia przez lekarza. Tak więc szybko zakończyła się moja kariera zaspokajania marzeń fetyszystów stóp.

Na szczęście zarobione dzisiaj pieniądze starczą na opłacenie czynszu i jedzenie. Miałam więc czas na wyleczenie stóp i obmyślenie planu, co dalej.

Następne dni upłynęły na kuracji tanim winem i wysyłaniu CV. Po ostatniej przygodzie nie skreśliłam jeszcze normalnej ścieżki kariery. Ale nie ukrywałam też, że szorowanie garów na zapleczu hotelu – takich ogłoszeń było multum – znajdowało się na końcu mojej listy.

Przemierzając bezkresy Internetu, znalazłam stronę o badaniach klinicznych i poszukiwaniach wolontariuszy do nich. Pierwsze, co przykuło moją uwagę, to wynagrodzenie – średnia trzymiesięczna wypłata za czternaście dni spędzonych w szpitalu jako królik doświadczalny. Co gorszego może mnie spotkać od mieszkania w mikropokoiku i kolesia lubiącego kopanie jajek? Szybko przeczytałam listę wymagań – spełniałam wszystkie poza jednym: posiadanie minimum sześciomiesięcznej historii lekarskiej w tym kraju. Ludzie, serio, jestem tutaj dopiero parę tygodni, a bateria lekarstw, które ze sobą przywiozłam, jest w stanie wyleczyć wioskę w Afryce! Na grzyba mi lekarz?! Nie zniechęciłam się, pomyślałam, że na pewno da się to obejść.

Nie znałam osobiście żadnego lekarza, wiec stwierdziłam, że pomocni mogą okazać się moi współlokatorzy. Wzięłam flaszkę wina i zeszłam na dół. Trafiłam na podatny grunt – po chwili każdy przyniósł zapasy różnych tanich alkoholi. Wkrótce większość z nich była już w bardzo wesołym nastroju. Rzuciłam wtedy mimochodem, że potrzebuję mieć kartotekę lekarską, a niestety – z przyczyn oczywistych – nie mam. Na pytania, po co mi, odpowiedziałam wymijająco, że w pracy mają takie wymagania. Jeden z chłopaków obwieścił, że zna lekarza, który mi coś takiego załatwi, nawet kwota, jaką mi podał za tę usługę, nie była jakoś straszna. Kułam żelazo póki gorące – prawie zmusiłam go do zadzwonienia do swojego lekarza i załatwienia mi historii lekarskiej.

Dwa dni później (w międzyczasie, po tamtym wieczorze, miałam ogromnego kaca) trzymałam w ręku wszystkie niezbędne dokumenty, tyle że znowu miałam puste konto. Pozostawało teraz mieć nadzieję, że mój plan wypali, inaczej znowu stanę się bardzo zdesperowana. Szybko umówiłam się na spotkanie w klinice w celu przebadania się.

Wizyta przebiegła dość szybko, chyba byli bardziej zdesperowani niż ja, pobieżnie ktoś sprawdził tylko, czy ja to ja i czy jestem w miarę żywa. Wyszłam z plikiem dokumentów i zaproszeniem na wizytę za tydzień. Czternaście dni w szpitalu i odbieram czek, który pozwoli mi wygodnie żyć przez dwa miesiące. Współlokatorom w domu powiedziałam, że muszę na dwa tygodnie wracać do kraju, profilaktycznie zabrałam ze sobą wszystkie wartościowe rzeczy i pojechałam na moje szpitalne wakacje – cóż, chyba muszę to traktować jako swego rodzaju sanatorium. Ostatnie drobne z portfela wydałam na opłacenie biletu parkingowego dla mojego samochodu – uczę się na błędach, nie stać mnie na kolejne holowanie.

Według mojej broszury miałam dostać pokój z łazienką tylko dla siebie. Do tego klimatyzacja i spersonalizowane menu. W praktyce zastałam pokój z pięćdziesięcioma łóżkami; w ramach klimatyzacji był jeden lufcik pod sufitem. Cóż, teraz chyba już nie miałam wyjścia – nie miałam nawet za bardzo pieniędzy, żeby wrócić do domu.

W grupie miało być czternaście pań, jednak i w tym punkcie plany rozminęły się z rzeczywistością – nasza sala była koedukacyjna.

Dyskretnie przyjrzałam się moim towarzyszom – na pierwszy rzut oka wszyscy wyglądali na desperatów (czyli nie tylko ja mam desperację wymalowaną na twarzy).

Szybki obchód lekarza, pierwsza seria zastrzyków, pobieranie krwi i mam dzień wolny. Myślałam, że będę mogła w spokoju poczytać książkę i nadrobić zaległości w serialach, niestety nie było mi to dane.

Po pięciu minutach podeszła do mnie współlokatorka z łóżka obok.

– Cześć, chcesz się zrelaksować?

Szczerze, to nie wiedziałam, co zrobić z tak szczodrą ofertą.

– Co rozumiesz przez relaks?

– Wiesz, mam kilka tabletek, które pomogą ci się rozluźnić.

O tak, o niczym bardziej nie marzę, jak o wzięciu podejrzanych tabletek od osoby, którą znam od pięciu minut i obudzeniu się jutro bez nerki.

– Chyba jednak muszę odmówić, ale dzięki za ofertę – odpowiedziałam z najmilszym uśmiechem, na jaki było mnie stać, nie ma przecież co zadzierać z wariatami, prawda?

– Nie wiesz, co tracisz – odpowiedziała moja nowa współlokatorka. – Jak zmienisz zdanie, wiesz, gdzie mnie szukać.

Cóż, ciężko byłoby jej nie znaleźć na odizolowanych dwudziestu metrach kwadratowych, które miały być naszym wspólnym domem przez najbliższe czternaście dni.

Może i nie wiedziałam, czym jest dobra zabawa, ale przekonałam się, że jakkolwiek dobra by była, to na pewno nie była opłacalna. Na drugi dzień, po badaniu krwi, moja koleżanka spakowała swoje manatki i ze smutną miną poszła do domu.

Mogłam wytrzymać zbzikowanych współlokatorów, nieznośny gorąc i fakt, że niektórzy unikali prysznica jak ognia. Ale największym problemem był fakt, że nie mogłam wyjść z sali nawet na pięć minut. Jedyną opcją było wyjście do „pokoju rekreacyjnego”, który był małą klitką z kilkoma fotelami i przedpotopowym telewizorem. Drugiego dnia poszłam tam, żeby wreszcie w spokoju poczytać książkę. Wybrałam w miarę czysty i wygodny fotel zaraz przy oknie. Nie przeczytałam jednak nawet jednej strony, kiedy zauważyłam po drugiej stronie śliczny pub pełen ludzi. Boże, jak ja bym chciała stąd wyjść i napić się czegoś zimnego! Na moich szpitalnych wakacjach jedynymi napojami były woda i paskudna herbata bez cukru. Książka poszła w odstawkę, siedziałam w tym oknie i wpatrywałam się w szczęśliwych ludzi spędzających czas przy drinku. W myślach byłam w tym barze pełnym wesołych ludzi, rozkoszując się zimnym piwem.

– Co poszło nie tak z moim życiem? Zamiast siedzieć tam, na dole, oddaję krew za pieniądze…

Uświadomiłam sobie, że nawet jeśli wypuściliby mnie teraz, to i tak nie mam za co kupić piwa. W sumie to już mogę tutaj zostać.

*

W nocy obudził mnie wrzask jednego ze współlokatorów.

– Wszczepiają nam chipy! Rząd nas kontroluje! Uciekajcie!

Jak powiedział, tak chciał zrobić, na drodze jego świetnego planu stanął jednak ogromny czarnoskóry ochroniarz, który mógł zabijać samym wzrokiem. Zwinnym ruchem podciął nerwowemu koledze nogi, a ten runął jak długi na podłogę, dalej krzycząc, że rząd chce kontrolować nasze mózgi. Cóż, jego mózg już ktoś kontroluje, bo na pewno nie on sam. Rano jego łóżko było już puste. Gdy się patrzyło, jak się wykruszają kolejni wolontariusze, stwierdziłam, że po czternastu dniach powinien być dodawany bonus dla wytrwałych.

*

Czternaście dni szybko minęło, moje ręce zaczęły wyglądać, jakbym miała za sobą bardzo rozrywkowe życie, ale poza tym można to wszystko było traktować jak dziwne wakacje. Poza pobudką o szóstej rano, która była pewną niedogodnością, mogłam cały dzień pleśnieć w łóżku i czytać książki.

Wychodząc do domu, ściskałam w ręce czek na kwotę, która przyprawiała mnie o zawał. Tyle pieniędzy i prawie bez wysiłku! Już nie mogłam się doczekać, kiedy znowu dostanę się na takie badania. Oczami wyobraźni widziałam siebie z wypchanym kontem i rękami pokłutymi jak sito. Cóż, to i tak niewielkie poświecenie w stosunku do zarobku.

Z niechęcią wróciłam do mojej klitki. Nic się nie zmieniło – poza tym, że przez te dwa tygodnie na sto procent ktoś spał w moim łóżku. Próbowałam dyskretnie wypytać współlokatorów, czy faktycznie miałam lokatora, czy tylko powiększa się moja paranoja. Wszyscy jednak zgodnie udawali, że nie wiedzą, o co mi chodzi. Co innego mi zostało? Postanowiłam wyprać moją marną pościel i zapomnieć o sprawie. Wszystko mogłoby się nawet udać, ale pod pralką napotkałam dość istotny problem – nie mam żadnych detergentów do prania. Zaczęłam już kombinować, czy da się zrobić pranie z płynem do mycia naczyń, kiedy zobaczyłam płyn i proszek na półce jednego ze współlokatorów. To jest to, czego potrzebuję! Kradnąc jego proszek, czułam się tak, jakbym co najmniej rabowała Fort Knox. Ręce trzęsły mi się jeszcze, jak wieszałam pranie, a w myślach ustalałam, co powiem, kiedy zauważy, że brakuje trochę płynu i proszku, albo wyczuje, że moje prześcieradło pachnie niezwykle podobnie jak jego.

– Ja – pranie?! No weź, mnie wystarczy wietrzenie!

Po tym wszystkim musiałam bardzo się powstrzymywać, żeby nie wyprowadzić się gdziekolwiek indziej – przecież teraz było mnie stać. Ostatecznie za jedyną awangardę, na jaką sobie pozwoliłam, mogę uznać kupienie kartonu wina trochę lepszego niż ten marny sikacz, który piłam do tej pory.

Liczenie moich pieniędzy i raczenie się troszeczkę lepszym jakościowo trunkiem przerwał e-mail z Piekiełka. Bank, który zaszczycił mnie hipoteką na mój pierwszy dom, przypomniał sobie, że unikam jak ognia spłacania rat. Albo wpłacę zaległe raty, albo dom pójdzie na licytację. Nie mogłam na to pozwolić, i tak już straciłam na krachu i moje mieszkanie było warte połowę pierwotnej ceny. Bank na pewno nie będzie się przejmować tym, że sprzeda dom za ułamek kwoty, a ja zostanę bez domu i dalej z ogromnym kredytem. Przeliczyłam, ile muszę im oddać. Cóż, znowu mi zostanie pieniędzy akurat na dwa tygodnie czynszu i najtańsze wino. Ze łzami w oczach wysłałam przelew do banku. Nienawidzę swojego życia!