A potem nie było już niczego - ebook

PROLOG

Istnieje zagrożenie, że świat zaraz się skończy. Albo skończy się moje życie. Tak czy inaczej, świat niewiele dla mnie znaczy, jeśli mnie w nim nie ma. Ponieważ jestem całkiem pewna, że nie będę tu już zbyt długo, a wy możecie nie mieć innego wyboru, jak tylko stać się niechętnymi uczestnikami końca ludzkości, chciałabym coś ogłosić.

Nie biorę za to żadnej odpowiedzialności. Poważnie. Możecie osądzać, ile chcecie, ale to naprawdę nie była moja wina! W końcu przez całe życie wszyscy mówili mi, że magia nie jest prawdziwa. Osobiście obwiniam ich.

Tak więc… to by chyba było na tyle. Cieszę się, że wszystko sobie wyjaśniliśmy. Powodzenia w przeżyciu.ROZDZIAŁ 1

Kiedy zbliżałam się do ceglanej fasady starego georgiańskiego budynku, nie mogłam powstrzymać uśmiechu na myśl o trzech piętrach wypełnionych regałami z książkami. Od dziecka uwielbiałam odwiedzać bibliotekę. Tworzyła swój własny wszechświat złożony z tysięcy światów, ale wszystkie były w zasięgu ręki, a do tego posegregowane tematycznie i alfabetycznie, co doceniała moja kochająca porządek natura.

Dlatego, kiedy rok temu usłyszałam, że w bibliotece szukano osób do pomocy, nie wahałam się ani chwili. Dwa dni później miałam już pracę i zaczęłam spędzać tam każdą wolną chwilę po lekcjach. Od razu po skończeniu liceum poprosiłam szefową, by przyjęła mnie na pełen etat. Zgodziła się błyskawicznie i jeszcze tego samego popołudnia wręczyła mi nową umowę do podpisania oraz po raz pierwszy, mój własny zestaw kluczy. To było tydzień temu.

Otworzyłam drzwi i rozejrzałam się z zachwytem po elegancko urządzonym wnętrzu. Specjalnie przyszłam wcześniej, by chociaż przez moment mieć to miejsce tylko dla siebie. Zatrzymałam się przy biurku, żeby odłożyć plecak i włączyć komputer, a czekając na uruchomienie systemu, zabrałam się do odsłaniania okien.

Czytanie stało się moim sposobem na przetrwanie, gdy codzienność stawała się zbyt trudna, by sobie z nią poradzić, ale nawet samo przebywanie wśród tak wielu książek było jak balsam na moje wiecznie nadwyrężone nerwy. Ostatnie tygodnie przyniosły w moim życiu wiele zmian, a z nimi nigdy nie radziłam sobie najlepiej. Wraz z ukończeniem szkoły z dnia na dzień straciłam swoją rutynę i nadal próbowałam odnaleźć się w zupełnie nowej rzeczywistości.

Już w dzieciństwie miałam rytuały, których po prostu musiałam przestrzegać. Na myśl o jakiejkolwiek zmianie cierpła mi skóra, a głowę wypełniała panika. To, co nieznane i niespodziewane, zawsze kojarzyło mi się z ryzykiem, a rzeczy zwyczajne i oczekiwane – z bezpieczeństwem i komfortem.

Kiedy moi rówieśnicy spędzali czas na wspólnych zabawach i zawierali przyjaźnie jedynie po to, by je zrywać, a potem zawierać na nowo, ja cieszyłam się ciszą i spokojem we własnym towarzystwie. Zamiast odkrywać świat, wolałam porządkować ubrania, książki czy zabawki, bo wszystko na moich półkach miało wyznaczone miejsce. Szczegółowo planowałam każdy dzień – co na siebie założę, co i kiedy zjem, gdzie się udam. Tworzyłam scenariusze rozmów z osobami, które mogłabym spotkać. A potem stresowałam tym, co zrobię, jeśli coś nie pójdzie zgodnie z planem.

Nie istniał ku temu wszystkiemu żaden konkretny powód. Taka po prostu byłam. Kiedyś próbowałam się zmienić. Wyjść z mojej strefy komfortu – tak nazywali to rodzina i nauczyciele. Twierdzili, że wystarczy się postarać i będę inna. Inna niż byłam. Taka jak wszyscy. Rezultat? Spektakularna porażka. Za każdym razem.

Raz, w podstawówce, magik na przyjęciu urodzinowym koleżanki z klasy z tylko sobie znanego powodu wybrał mnie na swoją asystentkę do pierwszej magicznej sztuczki. Nie chciałam wchodzić na scenę, ale nie dawał za wygraną, a stojący wokół dorośli popychali mnie do przodu, mówiąc, że będzie fajnie. Nie było. Ze stresu nogi miałam jak z waty i upadłam na twarz w połowie drogi. W jednej chwili wszyscy na sali wybuchnęli – oni śmiechem, ja płaczem. Uciekając, przewróciłam jeszcze stolik z przekąskami.

Mijające lata nic nie zmieniły w kwestii mojego niedopasowania do tego, co w świecie uchodziło za normalne. W pierwszej klasie liceum uroczy chłopak z klasy wyżej zaprosił mnie na szkolną imprezę. Kochała się w nim połowa szkoły, ale on zaprosił mnie, a ja się zgodziłam, za co obwiniałam chwilowe zamroczenie umysłu wywołane szokiem. Potem wszystko wróciło do normy i zaczęłam szukać sposobu, aby się z tego wykręcić. W końcu nie poszłam. Tylko że zamiast przedstawić mu jakąś wymówkę, po prostu zostałam w domu. I udawałam, że nie istniał. Przez następne dwa lata, aż skończył szkołę.

To był punkt zwrotny. Nie chciałam więcej zadręczać się próbami udawania kogoś innego, a już tym bardziej ranić w ten sposób niewinne osoby. Dlatego przestałam próbować i zaakceptowałam siebie taką, jaką byłam. Zrozumiałam, że ludzie dzielili się na tych, którzy zostali stworzeni do odkrywania i kształtowania świata, oraz na tych, których zadaniem było obserwowanie tego wszystkiego – najlepiej z jakiegoś wygodnego i bezpiecznie oddalonego miejsca.

– Ana, kochanie – z głośnika telefonu dobiegł ciepły głos Jonathana Holmesa – naprawdę nie widzę, w czym jest problem. – Mój tata był typem człowieka, który nigdy nie widział problemów, tylko rozwiązania.

– Niepotrzebnie marnowaliście pieniądze… – odpowiedziałam ze znudzeniem.

Niestety moje nowe pokłady samoakceptacji były zjawiskiem mocno jednostkowym i nie rozciągały się na moich bliskich. Ich spojrzenie na świat pozostawało niezmienne. Z jakiegoś powodu zdawali się przekonani, że podejmowanie w życiu wyzwań miało w sobie jakąś wartość. Nie tylko nie podzielali mojego uwielbienia dla codziennej, szarej przeciętności, ale czuli się w obowiązku udowodnić mi, że to ja się mylę.

A nikt nie podchodził do tego zadania z większym zapałem niż autorka maila, którego właśnie czytałam. Moja mama. Zupełne przeciwieństwo Jonathana. Ich związek stanowił dla mnie dowód na istnienie prawdziwej miłości. Nie dałoby się wytłumaczyć inaczej, dlaczego dwie tak różne od siebie osoby po tylu spędzonych razem latach jeszcze się nie pozabijały. Wręcz przeciwnie – nie mogły bez siebie żyć.

Kerry Reed-Holmes traktowała rzeczywistość jak stoisko z darmowymi gadżetami, z którego wybierała do woli to, co akurat uważała za interesujące. Jeżeli cokolwiek planowała, to wyłącznie po to, by ten plan zignorować i zrobić wszystko na odwrót. W jej życiu, pełnym chaosu i spontaniczności, był jeden stały element – nie tolerowała ograniczeń, a szczególnie ograniczania samej siebie.

Problem polegał na tym, że według niej właśnie to robiłam ja. Będąc sobą i żyjąc w zgodzie z moimi ograniczeniami, rezygnowałam z możliwości osiągnięcia czegoś więcej. Czego? Nie miałam pojęcia. Czy chciałam tych możliwości? Jakoś nie bardzo. Czy byłam gotowa poświęcić dla nich spokój? Nigdy w życiu. Kogo nie obchodziła moja opinia? Kerry Reed-Holmes.

Przynajmniej raz w tygodniu dostawałam od niej listę sugestii – zawsze była długa i nie zawierała niczego, co mogłoby mnie zainteresować. Tym razem, jak głosił temat maila, wybór padł na korzyści przeprowadzki do dużego miasta.

Wyrodna córko (i tak Cię kocham),

mam nadzieję, że w końcu zrozumiałaś, jak bardzo ogranicza Cię siedzenie na tym odludziu. Jeśli nadal żyjesz w swoim błędnym przekonaniu, że jest Ci tam lepiej, niż byłoby tu z nami, poniżej znajdziesz listę rzeczy, które oferuje cywilizacja, a nie znajdziesz ich w Attwan.

Wiesz, że mam rację

Mama

PS Przerobiliśmy garaż na osobne mieszkanie dla Ciebie. W załączniku masz zdjęcia.

PPS Wyślij mi zdjęcie swojej lodówki. Ma być w niej coś poza sałatą!

– Inwestycja to nie wydatek, a odłożony w czasie zysk – powiedział tata tonem, jakiego podczas rozmowy o pieniądzach użyć mógł wyłącznie księgowy. – Wiesz przecież, że od początku taki był plan.

Plan.

Niedługo po tym, jak zatrudniłam się w bibliotece, rodzice oznajmili, że sprzedają dom i przeprowadzamy się na drugi koniec kraju. Tacie zaproponowano tam świetnie płatną posadę w jednym z biur rachunkowych obsługujących międzynarodowe korporacje. Mama zawsze marzyła o życiu w dużym mieście, a jako projektantka wnętrz z bogatym portfolio mogła przebierać w ofertach pracy. Do tego twierdzili, że metropolia z dobrymi uniwersytetami i siedzibami firm z praktycznie każdej branży zapewni mi dobry start w dorosłość.

Chociaż na papierze te możliwości wyglądały kusząco, przerażała mnie myśl o znalezieniu się w nowym środowisku. Attwan było dla mnie czymś więcej niż miejscem, w którym się urodziłam i wychowałam. Czułam z nim dziwną więź, której nie potrafiłam w żaden sposób wyjaśnić. Od dziecka wizja jakiegokolwiek wyjazdu napawała mnie niepokojem. Przed każdymi wakacjami zalewałam się łzami i błagałam rodziców tak długo, aż dla świętego spokoju pozwalali mi zostać u babci i dziadka.

Tym razem obyło się bez płaczu, ale i tak postawiłam na swoim, kiedy powiedziałam im, że chcę ostatni rok liceum spędzić w Attwan, które wcale nie było odludziem, tylko miastem z ponad trzydziestoma tysiącami mieszkańców. Pomogło też to, że dziadek chętnie zgodził się, żebym zamieszkała u niego przez ten czas. Problem pojawił się miesiąc temu, kiedy za zaoszczędzone pieniądze wynajęłam własne mieszkanie, a rodzice zdali sobie sprawę, że nie miałam zamiaru do nich dołączyć.

– Czytałeś jej najnowszą listę? – zapytałam z rozbawieniem, przeglądając pobieżnie argumenty mamy, uzupełnione mnóstwem linków i zdjęć. W najmniejszym stopniu nie zaskoczyło mnie, że na pierwszym miejscu umieściła: Będziesz mieszkać blisko mnie.

– Rzuciłem okiem na pierwsze cztery czy pięć punktów.

– Żałuj – wydusiłam, walcząc ze śmiechem. – Na szóstym są kluby ze striptizem.

– Proszę cię, Ana, powiedz, że sobie żartujesz. – Ten sam zrezygnowany ton słyszałam u niego zawsze, gdy mama wpadała na jeden ze swoich szalonych pomysłów. – Załatwiłaś sobie transport na sobotę? – przerwał mi omawianie coraz bardziej absurdalnych punktów listy.

– Przecież pisałam mamie, że nie jadę.

– Ona jest przekonana, że tak.

– Możesz jej przekazać, że się myli.

– Myślę, że będzie lepiej, jak same to sobie wyjaśnicie.

– Jak? – Od przeprowadzki mama ani razu do mnie nie zadzwoniła i uparcie nie odbierała telefonu, kiedy to ja dzwoniłam do niej. Nie odpisywała nawet na SMS-y. Na pożegnanie powiedziała mi, że nie zamierza się do mnie odzywać, dopóki nie zmienię zdania. Odziedziczyłam po niej niewiele. Czarne włosy i oczy, oliwkową skórę i upór. Wygląd ceniłam bardziej, ale to z uporu korzystałam na co dzień. Żadna z nas nie była gotowa odpuścić, więc od roku komunikowałyśmy się mailowo i przekazując wiadomości przez tatę. – Zresztą to bez znaczenia, i tak nie dostanę już wolnego w pracy.

– Pracę możesz rzucić. – Nadzieja w jego głosie była wręcz namacalna, ale zmieniła się w pełne rozczarowania westchnienie, bo odpowiedziała jej cisza. – Tutaj znalazłabyś dużo lepszą.

– Lubię moją pracę.

– Ty i te twoje książki. Za kilka lat zostaną same e-booki i co wtedy zrobisz?

Dawno nauczyłam się ignorować niezadowolenie, jakie wywoływało w nim to, że chętniej sięgałam po fikcję niż literaturę faktu. Jak każdy w rodzinie Holmesów, tata wolał twardo stąpać po ziemi, a zajmowanie się rzeczami, które nie były prawdziwe, uważał za stratę czasu.

Ja tej cechy nie odziedziczyłam. W książkach nie przeszkadzały mi rzeczy niewyjaśnione i zaskakujące. To, co nierealne, było moją ostoją. Każda przeczytana powieść była jak kolejne życie. Najbardziej lubiłam te o fantastycznych krainach i stworzeniach. I o czarach. Dzięki nim mogłam doświadczyć tych wszystkich przygód i marzyć o magii bez zamartwiania się tym, co mogłoby pójść nie tak.

Kiedy byłam mała, opowiadałam, że jak dorosnę, zostanę potężną czarodziejką, zaprzyjaźnię się z elfem, pójdę do szkoły magii albo przejdę przez szafę lub lustro do innego świata. Takiego pełnego cudów. I zawsze gdzieś w pobliżu był ktoś, kto mnie strofował, mówiąc, że mam dorosnąć i przestać wierzyć w bajki. Właśnie dlatego fantastyka od zawsze kojarzyła mi się z bezpieczeństwem. Nic w niej nie było prawdziwe. Miała tak mało wspólnego z rzeczywistością, że nie dało się ich nawet porównać. Wydarzenia, o których czytałam w książkach, nie miały żadnych realnych konsekwencji.

– W każdym razie są dla ciebie bilety, więc jeśli się zdecydujesz, wypływamy o dziewiątej.

– Dzięki, ale nie. – Rezygnacja z tego wyjazdu była jedną z najprostszych decyzji, jakie kiedykolwiek podjęłam. W ogóle nie musiałam się nad tym zastanawiać. Może przez to dopiero po chwili dotarł do mnie sens jego słów. – Czekaj… Co to znaczy wypływamy? Nie mieliście lecieć do Meksyku?

– Mieliśmy. – Po sposobie, w jaki to powiedział, było jasne, że ani przez moment nie spodziewał się, by ten pierwszy plan miał jakiekolwiek szanse powodzenia. I pewnie tak było. Byli z mamą małżeństwem od ponad dwudziestu lat. Miał czas przywyknąć. – Jednak płyniemy w rejs.

Rozmawialiśmy jeszcze kilka minut, ale kiedy po raz kolejny napomknął, że mogłabym zmienić pracę, pożegnałam się, mówiąc, że muszę przygotować bibliotekę na otwarcie. Kusiło mnie, by równie szybko uporać się z mailem od mamy. Wysłanie emoji z podniesionym kciukiem wydawało mi się jedyną słuszną odpowiedzią, ale za bardzo ceniłam spokój, by sobie na to pozwolić. Postanowiłam odpisać dopiero po powrocie do domu i zrobieniu sesji zdjęciowej lodówki.

Zerknęłam jeszcze na pozostałą zawartość skrzynki mailowej i westchnęłam rozczarowana. Dwa powiadomienia, jedna oferta z banku, brak odpowiedzi, na którą czekałam.

Losy mojej rodziny po stronie taty znałam dość dobrze dzięki dziadkowi. Największą życiową pasją Gabriela Holmesa było badanie przeszłości naszych przodków. Za to mama nigdy nie mówiła o swoich. Jej rodzice zginęli w pożarze, kiedy była na studiach. Innych krewnych nie miała. Tylko tyle. Zawsze drażnił mnie ten brak proporcji w wiedzy. Parę tygodni temu straciłam cierpliwość i postanowiłam coś z tym zrobić – napisałam do archiwum w mieście, w którym mieszkała dawniej rodzina Reed, prosząc o informacje na jej temat. Jak dotąd bez efektów.

Nie miałam już nic więcej do zrobienia, a do otwarcia było jeszcze ponad dwadzieścia minut, postanowiłam więc skierować się do mojego ulubionego działu – tego z fantastyką.

Już z daleka zauważyłam bałagan na dolnej półce. Część grzbietów wystawała poza krawędź, a okładki miejscami wybrzuszały się, jakby wciśnięto je tam na siłę. Niektóre były ustawione stronami do przodu. W dodatku, po bliższej inspekcji, odkryłam, że nie tylko nie były odpowiednio ułożone, kilka nie powinno nawet leżeć w tym dziale.

– Właśnie dlatego należy zostawiać zwrócone książki na biurku – mruknęłam zirytowana.

Musiałam to posprzątać, żeby móc zająć się tego dnia czymkolwiek innym. Znałam samą siebie zbyt dobrze, by udawać, że mogło być inaczej, więc zaczęłam wyciągać książki, odkładając na bok wszystkie tytuły, które powinny trafić gdzie indziej. Byłam mniej więcej w połowie, gdy dostrzegłam kolejną dziwną rzecz. Zdecydowanie dziwniejszą niż bałagan na półce. Ciemny, prostokątny przedmiot przyklejony szeroką taśmą do ściany za regałem.

Ostrożnie odkleiłam nietypowe znalezisko. Było dużo cięższe, niż sugerował jego rozmiar, i owinięte szczelnie ciemną tkaniną. Kiedy chwytałam za brzeg materiału, nie wiedziałam, czego się spodziewać – był niesamowicie delikatny, przelewał się między moimi palcami niczym woda, opadając z cichym szelestem na podłogę.

Odetchnęłam z ulgą. Miałam w rękach książkę. Dziwną, ale książkę. A one nie stanowiły przecież zagrożenia.

– Po co ktoś miałby ją tu chować? – zapytałam cicho.

Od razu zauważyłam, że nie była to zwykła książka. Byłam też pewna, że nie należała do zbiorów biblioteki – tak charakterystyczny egzemplarz rozpoznałabym od razu. Wyglądała na bardzo starą, może kilkusetletnią. Jak coś, co powinno być w muzeum. Wykonana z ciemnej skóry okładka była całkowicie gładka. Bez zdobień, tytułu, nazwiska autora czy jakiegokolwiek napisu, który pomógłby w identyfikacji. Obracałam ją w dłoniach, oglądając uważnie z każdej strony.

Nagle przez moje ciało przebiegł gwałtowny dreszcz. Naprawdę było w niej coś dziwnego. Na tyle, że wygrało z moją potrzebą uporządkowania półki. Podejrzewałam, że tak stara księga wymagała jakichś specjalistycznych narzędzi albo przynajmniej rękawiczek, ale po raz pierwszy w życiu byłam zbyt zaciekawiona możliwością odkrycia czegoś nowego, żeby tak po prostu odpuścić.

Nie było to jedyne nowe odczucie. Kiedy wpatrywałam się w okładkę, ogarnęło mnie osobliwe wrażenie. Coś mnie do niej przyciągało. Nie rozumiałam, skąd wzięła się ta myśl, ale z jakiegoś powodu nie wywołała we mnie niepokoju ani strachu. Wydawała się… właściwa.

Z lekkim drżeniem rąk otworzyłam książkę i głośno wciągnęłam powietrze. Pierwszą stronę zajmował obraz. Był tak realistyczny, że bardziej przypominał zdjęcie, które wydawało się zupełnie nie na miejscu w połączeniu ze starym, pożółkłym papierem. Jeszcze bardziej nierealny był przedstawiony na nim mężczyzna – blady, w ubraniu przywodzącym na myśl bogato zdobione szaty z seriali kostiumowych o arystokratach z dawnych czasów, z brązowymi włosami, które spływały mu delikatnymi falami do ramion. Pojedyncze kosmyki opadły luźno na twarz, kiedy się poruszył. Mrugał leniwie powiekami, jakby właśnie się budził.

– W końcu – wychrypiał, przeciągając się z głębokim westchnieniem, i wbił we mnie zaciekawione, bursztynowe oczy.ROZDZIAŁ 2

Skoczyłam na równe nogi, myśląc wyłącznie o tym, by oddalić się od tego przeszywającego spojrzenia. Spojrzenia, które nie istniało. Nie mogło istnieć. Książka wypadła mi z rąk, a spadając, zamknęła się i uderzyła z hukiem w podłogę.

– To… to niemożliwe – wymamrotałam. Nie potrafiłam ocenić, jak długo stałam bez ruchu, przypatrując się czemuś, czego istnienia nie mogłam objąć rozumem. – Muszę dalej śnić. To nie dzieje się naprawdę. Zaraz się obudzę i nic z tego nie będzie prawdziwe. – Uszczypnęłam się w ramię. Aż syknęłam z bólu, ale księga nadal tam była.

Przywykłam do tego, że moje sny pełne były fantastycznych i niewytłumaczalnych zjawisk. Nie miałam jednak żadnego doświadczenia w radzeniu sobie z nimi na jawie.

– Dobra, uspokój się – próbowałam sama sobie przemówić do rozsądku. – To tylko twoja wyobraźnia. Przeczytałaś zbyt wiele książek o magii i przenosisz swoje sny na rzeczywistość.

Rzeczywistość. Uczepiłam się tego słowa, jakby było kołem ratunkowym utrzymującym mnie na powierzchni całego tego absurdu. Bo w rzeczywistości w książkach nie było mówiących obrazów. Ani poza nimi. Była istotna różnica pomiędzy smartfonem a czymś, co kwalifikowało się jako antyk.

Chyba że nim nie jest.

Wzięłam kilka uspokajających oddechów i powoli podeszłam bliżej. Okładka rzeczywiście wyglądała na starą, ale nie oznaczało to, że w środku nie ukryto jakiegoś urządzenia. Wyjaśniałoby to jej ciężar.

Pozostawało oczywiście pytanie, dlaczego ktoś miałby to zrobić. Nie znałam odpowiedzi, ale obstawiałabym głupi żart. To była moja najczęstsza odpowiedź, kiedy nie potrafiłam zrozumieć zachowania innych. Nie zdziwiłabym się, gdyby ktoś zaraz wyskoczył zza regału i krzyknął z głupawym uśmiechem coś o ukrytej kamerze, ciesząc się, że prawie doprowadził naiwną bibliotekarkę do zawału.

To była jedyna logiczna odpowiedź. Bardziej prawdopodobna niż magia. Bezpieczniejsza niż magia. I sprawiająca, że rozczarowanie boleśnie ścisnęło mi serce.

Był prosty sposób na potwierdzenie tej teorii. Osunęłam się na kolana, wyciągnęłam trzęsącą się z nerwów dłoń i przejechałam kciukiem po brzegach stron – faktycznie były to pojedyncze kartki, a nie książkopodobne pudełko. Pozostawał wariant z wyciętą w środku skrytką. Filmy i seriale od lat wmawiały widzom, że takie marnowanie papieru było sprytne i ciekawe.

Nie było. Ale przypuszczałam, że ktoś, kto tyle się natrudził dla zwykłego żartu, mógłby się ze mną nie zgodzić.

Biorąc głęboki wdech, otworzyłam książkę mniej więcej w połowie. Gładkie, niezapisane strony. Całe strony. Żadnych schowków. Kartkowałam ją raz w jedną, raz w drugą stronę, ale nie było tam nic. Ani napisów, ani innych obrazów. Wyglądało na to, że zajęta była tylko pierwsza strona. Zatrzasnęłam głośno okładkę i z całych sił przycisnęłam do niej dłonie, by powstrzymać ich drżenie. To nie miało najmniejszego sensu.

– Weź się w garść! Gadające książki nie istnieją!

Powtarzane spanikowanym głosem zapewnienia w żaden sposób nie uspokajały chaotycznych myśli ani walczącego o wydostanie się z klatki piersiowej serca. Potrzebowałam odpowiedzi.

Jakaś część mnie wiedziała już, czego się spodziewać. Brzytwa Ockhama była bezlitosna, nawet jeśli tym razem najprostszym wyjaśnieniem wydawało się to, które proste wcale nie było.

– Otworzę ją i wszystko będzie… O nie, nie, nie, nie!

– Przestań zachowywać się jak szalona! – fuknął ostrym tonem mężczyzna.

Wcale się tak nie zachowywałam. Może i w panice czołgałam się tyłem po podłodze, odpychając na oślep nogami, ale moim zdaniem w tej sytuacji próba oddalenia się była bardzo słusznym podejściem.

Niestety nie wzięłam pod uwagę rozkładu biblioteki. Utknęłam w wąskim przejściu. Z trzech stron otaczały mnie regały, a jedyna droga ucieczki wymagała przejścia obok książki. Tkwiłam z plecami przyciśniętymi do półek wypełnionych opowieściami o magii, ze wzrokiem wbitym w coś, co bardziej pasowało do przeczytanych historii niż do rzeczywistości.

– Nie jesteś prawdziwy!

– Oczywiście, że jestem prawdziwy, ty niedorzeczne dziecko! – Mimo dzielącej nas odległości bez trudu dostrzegłam, jak przewrócił oczami, ale większą uwagę zwróciłam na sposób, w jaki mówił. Brzmiał obco i znajomo jednocześnie. Jak podróżnik, który starał się mówić jak miejscowi, ale nie mógł w pełni ukryć tego, skąd pochodził. – Czego oni was teraz uczą?

– Nie jestem dzieckiem – wymamrotałam odruchowo i od razu tego pożałowałam. W moich własnych uszach zabrzmiało to absurdalnie. Sądząc po jego pełnym drwiny prychnięciu, miał na temat tej deklaracji podobne zdanie.

– Gdzie jestem? – Rozejrzał się z zainteresowaniem.

– W bibliotece?

– Nie prosiłem o stwierdzenie oczywistości – zganił tonem, który jasno dawał do zrozumienia, że nie był kimś, kto miał w zwyczaju prosić o cokolwiek kogokolwiek. – Gdzie dokładnie? I który jest rok?

– W lokalnej bibliotece w Attwan, rok dwa tysiące dwudziesty trzeci – odpowiedziałam szybko. Nic nie mogłam na to poradzić. Od dziecka uczono mnie, że starszym należało odpowiadać na pytania. Nawet jeśli byli przy tym okropnie nieuprzejmi.

– Dwa tysiące dwudziesty trzeci? – Uniósł brwi z niedowierzaniem. – Od trzystu lat czekam, aż ktoś otworzy tę idiotyczną książkę, i trafił mi się ktoś… taki jak ty. – Spojrzał na mnie z wyraźną niechęcią. – Cóż, przypuszczam, że będziesz musiała wystarczyć.

Zamarłam, starając się zrozumieć to, co działo się wokół mnie. Nie mogłam ogarnąć umysłem tego, że nieznajomy spędził rzekomo ostatnie trzysta lat w książce. Jednocześnie bałam się, że jeśli zaczęłabym zastanawiać się jeszcze nad tym, do czego miałam być lub nie być wystarczająca, mój mózg mógłby eksplodować. Niestety najwidoczniej nie należał do cierpliwych osób i nie zamierzał dać mi czasu na przemyślenia.

– Nie siedź tam tak! Podejdź bliżej! – nakazał. Nie miałam najmniejszej ochoty na to, by znaleźć się chociaż o krok bliżej niego i całego nieprzewidywalnego chaosu, z jakim wiązało się jego istnienie, ale w jego głosie było coś, czemu nie potrafiłam odmówić. Moje ciało mimowolnie ruszyło do przodu. – Gdzie są pozostali?

– Pozostali?

– Moi zwolennicy – rzucił z irytacją. – Twoje zgromadzenie.

– Moje co?

Każde kolejne słowo pogłębiało zagubienie. Nie pomagało to, że brzmiał, jakby opowiadał o czymś, co było powszechną wiedzą, a nie czymś zupełnie nie z tego świata.

– Zgromadzenie, dziecko. Grupa czarownic i czarowników, z którymi praktykujesz magię.

Nikt wcześniej nie patrzył na mnie równie oceniająco. Sądząc po wyraźnych nutach rozdrażnienia w jego głosie, ocena nie wypadła dla mnie pozytywnie. Ze stresu zaczęły pocić mi się dłonie. Nigdy nie radziłam sobie dobrze z niezadowoleniem innych.

– Nic nie wiem o żadnych zgromadzeniach! Ani o magii. Magia nawet nie jest prawdziwa! To fikcja! Coś, co ludzie ze zbyt dużą wyobraźnią wykorzystują, by ich książki były ciekawsze!

Sama nie byłam pewna, czy próbowałam mamić siebie, czy jego, i tylko jakiś wredny głos w mojej głowie w niezbyt cenzuralnych słowach kwestionował zasadność przekonywania o nieistnieniu magii kogoś, kto tkwił wewnątrz książki.

– Magia nie jest prawdziwa? – prychnął. – Skoro nie wiesz o magii, to dlaczego mnie szukałaś?

– Szukałam?! Nikogo nie szukałam. Ja tu tylko pracuję!

– Hmm – zadumał się. – To komplikuje sprawę. – Przyglądał mi się przez chwilę zmrużonymi oczami. Nie podobał mi się jego wzrok. Cokolwiek zobaczył, musiało mu wystarczyć, bo wzruszył ramionami i kontynuował: – Będę pracował z tym, co mam. Chciałabyś mieć magię?

– Co?

Co to w ogóle za pytanie?! Tak jakby ktokolwiek na świecie miał powiedzieć nie!

– Mogę dać ci magię.

Cztery proste słowa, o których marzyłam całe życie. To wszystko było zbyt nieprawdopodobne. W duchu zaczęłam podejrzewać, że w końcu spełniły się przepowiednie kolegów i koleżanek ze szkoły, i kompletnie oszalałam.

Poznałam w życiu bardzo wiele słów, ale do tej pory nie natknęłam się na takie, które mogłoby nazwać to, co w tym momencie czułam. Tę dziwną mieszankę szoku, oburzenia, pragnienia, strachu, radości i tęsknoty za czymś nieznanym.

I nieosiągalnym, bo przecież magia nie istniała. Słyszałam to zdanie tak wiele razy, że wyryło się w mojej świadomości. A mimo to mężczyzna przebywający w książce właśnie zaoferował mi taką moc. Ta myśl rozpaliła w moim sercu nieśmiałą iskierkę nadziei.

– Mogłabyś mieć więcej mocy, niż jesteś sobie w stanie wyobrazić – kontynuował i chyba zauważył moją reakcję na jego słowa, bo uśmiechnął się z satysfakcją. – Chciałabyś tego, prawda? – dodał. – Mieć moc zdolną do kształtowania otaczającego cię świata według własnego upodobania, pozbywania się każdej przeszkody stojącej na twojej drodze.

Sposób, w jaki mówił, nie pozwalał odwrócić od niego wzroku ani przestać go słuchać. Uwodzicielski ton, który wzbudzał ciekawość, nakazywał podążać za nim i być mu posłusznym. Biła od niego niezachwiana pewność siebie. Próbowałam walczyć z tym niewytłumaczalnym przyciąganiem, ale zanim na dobre zdałam sobie sprawę, co robiłam, usłyszałam swój własny głos zadający pytanie:

– Naprawdę możesz dać mi taką moc?

Mimo że wciąż miałam problem, by w to wszystko uwierzyć, zalały mnie wizje bycia częścią świata, o którym do tej pory czytałam i śniłam. Mogłam zostać główną bohaterką swojej własnej historii pełnej przygód i magii.

– Ależ oczywiście, że mogę. W tej książce jest wystarczająco duży zapas magii, aby przenieść część z niej na ciebie – odpowiedział. Z każdym kolejnym słowem wydawał się bardziej rozbawiony, a ja nie mogłam powstrzymać wrażenia, że w jego zadowoleniu było coś złowrogiego. – Ale chyba nie sądzisz, że dam ci tę moc tak po prostu, z dobroci serca, prawda?

Cena. Zawsze była jakaś cena. Powinnam była się tego spodziewać. Nikt nie zaoferowałby czegoś tak cennego za darmo. Wszystko we mnie krzyczało, żeby go nie słuchać i uciekać jak najdalej. Bałam się, że zażąda czegoś złego.

Jego propozycja była jednak dużo bardziej kusząca niż logika. Czułam rozpacz na samą myśl, że będąc tak blisko, musiałabym zrezygnować, bo zapłata okazałaby się zbyt wysoka. Gdzieś w środku rodziło się we mnie przekonanie, że magia była warta każdej ceny. I przeraziło mnie to, jak intensywne było to odczucie. To było coś więcej niż pragnienie, to była potrzeba.

– Och, nie rób takiej miny – powiedział, z fascynacją śledząc zmiany, jakie musiały zachodzić na mojej twarzy pod wpływem natłoku uczuć. – Emocje nigdy nie są dobrym doradcą, a panikowanie bez powodu to nic innego jak oznaka głupoty. Nawet nie wiesz, czego oczekuję w zamian, a już zdążyłaś mieć na ten temat kilka opinii, i to bez wątpienia sprzecznych.

Nie był pierwszą osobą, która powiedziała mi, że za dużo myślałam i wszystko przez to komplikowałam. Niestety droga od posiadania jakiejś informacji do jej wykorzystania była długa i kręta, więc moje myśli nadal pędziły gorączkowo we wszystkie strony. Podsuwały mi wizje tego, z czym mogło wiązać się posiadanie magii.

Zarówno te piękne, jak i straszne.

Najgorsze było to, że nie mogłam zdecydować, które były bardziej prawdopodobne, bo wiedziałam zbyt mało. Nie mogłam podjąć decyzji bez lepszego zrozumienia sytuacji. Potarłam energicznie powieki, czekając, aż bicie mojego serca wróci do normalnego rytmu. Wtedy zapytałam:

– Czego chcesz w zamian?

– W magii wszystko ma swoją cenę. Moja nie jest zbyt wygórowana.

W głowie zawyły mi syreny alarmowe.

– Jaka jest cena?

– Uwolnisz mnie.

– Ale ja… jak… – plątałam się.

Spodziewałam się czegoś bardziej… niepokojącego. Chociaż może nie było to tak dziwne? Kilkaset lat w zamknięciu było koszmarem, którego nie chciałam sobie wyobrażać. Przypuszczałam, że tak jak on byłabym gotowa spełnić życzenie pierwszej osoby zdolnej mnie uwolnić. Z tej perspektywy jego żądanie faktycznie nie było wygórowane – jedynie niemożliwe.

– Nie wiem, jak cię uwolnić – wydusiłam w końcu.

– Oczywiście, że nie wiesz – odparł z rozbawieniem. – Powiem ci, co masz robić. Jeśli będziesz dokładnie wykonywać moje instrukcje, oboje dostaniemy to, czego chcemy. Ja będę wolny, a ty będziesz mieć magię.

Serce wyrywało się do zgody, ale w głowie wciąż huczały wątpliwości. Nawet jeśli swoją wiedzę na temat kontaktów z nieznajomymi użytkownikami magii czerpałam wyłącznie z książek i filmów, logiczna część umysłu dobrze wiedziała, że sama rozmowa z nim była niebezpieczna.

– Właściwie to dlaczego jesteś w tej książce?

– A jak ci się wydaje? Przecież nie siedzę tu z własnej woli – odparł szyderczo. – Zostałem uwięziony przez moich wrogów.

– Za co?

– Za to, że miałem wizję innego świata. Świata pełnego magii i cudów. Ale byli ludzie, którzy zazdrościli mi mocy. Chcieli zatrzymać całą magię dla siebie. Ograniczyć jej potencjał i trzymać w tajemnicy. – Jego głos zdradzał ledwo powstrzymywaną wściekłość. – Ale ty, dziecko, możesz naprawić ich błędy.

Brzmiał szczerze. Czułam jednak, że za tym wszystkim musiało kryć się coś więcej. Nie potrafiłam tylko wskazać gdzie i co. Za każdym razem, gdy próbowałam skupić się na jego słowach, rozpraszała mnie myśl o magii.

– Co zrobisz, gdy będziesz wolny?

– To nie ma tu nic do rzeczy – powiedział, machając dłonią z lekceważeniem. – Mam swoje plany do dokończenia. Nie jest to coś, czym powinnaś się przejmować. Dla ciebie ważne jest to, że po uwolnieniu mnie, będziesz miała własną magię. Każde z nas pójdzie w swoją stronę.

Jeśli chciał mnie tym uspokoić – nie zadziałało. Martwiły mnie jego uniki. Miałam kompletny mętlik w głowie, a mój nadaktywny umysł po raz kolejny zaczął analizować każde słowo, spojrzenie i gest, szukając w nich ukrytych znaczeń. Czułam się bardziej zagubiona i niepewna niż kiedykolwiek wcześniej. Co było dość wymowne, biorąc pod uwagę to, że niepokój był w moim przypadku stanem domyślnym.

Magia czy nie, cała ta sytuacja była nie na moje nerwy i zwyczajnie mnie przerastała. Straciłam już rachubę, ile razy w przeszłości zarzucano mi niezdecydowanie i unikanie ryzyka. Nie zgadzałam się z tym. To nie tak, że za bardzo wahałam się przed podjęciem decyzji. Po prostu w przeciwieństwie do innych ludzi rozumiałam, że istniała trzecia droga.

Brak decyzji też był decyzją. I to wymagającą mniej stresu i wysiłku. Dlatego postanowiłam rozwiązać tę sytuację w typowy dla mnie sposób – ignorując ją i czekając, aż rozwiąże się sama lub przestanie być istotna. Nie zwracając uwagi na oburzone protesty mężczyzny, zamknęłam książkę i odłożyłam tam, gdzie ją znalazłam. Spieszyłam się, ale wpychając resztę książek z powrotem na półkę, zadbałam o to, by trafiły we właściwe miejsce. Fakt istnienia magii wprowadził chaos do mojej głowy i mojego życia, nie zamierzałam pozwolić mu zapanować również w bibliotece.

Kiedy wracałam do biurka, nie mogłam powstrzymać się od zerkania przez ramię. Chociaż wiedziałam, że to niemożliwe, cały czas wydawało mi się, że czarownik mnie obserwował. W uszach dźwięczały mi jego ostatnie słowa, rzucone szyderczym tonem zaraz przed tym, jak okładka z głuchym uderzeniem odebrała mu głos: – I tak wrócisz!

– Im dalej od tego miejsca, tym lepiej – mruknęłam pod nosem, zbierając swoje rzeczy.

Nie miałam problemu z przyznaniem przed sobą, że uciekałam. Nigdy nie zgadzałam się z filozofią głoszącą, że przetrwają tylko najsilniejsi. Przetrwają też ci, którzy ukryją się na czas. Instynkt przetrwania brzmiał dużo lepiej niż tchórzostwo, ale ostatecznie było to praktycznie to samo.

Po raz pierwszy od rozpoczęcia pracy zgłosiłam, że źle się czułam, i wzięłam dzień wolny. Wychodząc, przykleiłam na drzwiach kartkę i ruszyłam pospiesznie do mojej turkusowej kamienicy.

Przepraszamy, biblioteka jest dziś zamknięta.

Przez całą drogę próbowałam przekonać samą siebie, że kiedy wrócę tam następnego dnia, to wszystko okaże się złym snem. Albo halucynacją wywołaną nadmiernym stresem i zbyt wybujałą wyobraźnią.

Bez względu na to jak bardzo starałam się skupić na innych rzeczach, myśl o magii zdążyła na dobre zadomowić się w moim umyśle.