ABC - ebook
Wydawnictwo:
Tłumacz:
Data wydania:
9 maja 2012
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
ABC - ebook
Seryjny morderca zabija ludzi w porządku alfabetycznym. Odpracował już litery "A", "B" i "C"… Czy zostanie schwytany, zanim dojdzie do "Z"?
Sprytny przestępca umyka wymiarowi sprawiedliwości, mimo że przed każdą zbrodnią wysyła list z informacją, gdzie i kiedy należy szukać następnej ofiary. Koło zwłok zawsze zostawia rozkład jazdy pociągów, potocznie zwany ABC. Co więcej, w listach również podpisuje się "A.B.C.". Czyżby zabójca cierpiał na kompleks alfabetyczny? Herkules Poirot czuje jednak, że za tym pozornym szaleństwem musi skrywać się umysł przebiegły i metodyczny, a zostawiane wskazówki mają sprowadzić policję na błędny trop.
| Kategoria: | Kryminał |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-245-9181-7 |
| Rozmiar pliku: | 1,3 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Wstęp
Przez kapitana Artura Hastingsa
W opowiadaniu tym odstępuję od zwyczaju opisywania jedynie tych wydarzeń i scen, przy których byłem obecny. Niektóre rozdziały tej historii pisane są w osobie trzeciej. Pragnę przy tym zapewnić Czytelników, że gwarantuję prawdziwość tych rozdziałów. Jeżeli nawet pozwoliłem sobie na pewną licentia poetica, opisując myśli i uczucia rozmaitych osób, robiłem to z pełnym przekonaniem o ścisłości moich relacji. Ponadto zaznaczam, że rozdziały te skontrolował mój przyjaciel, Herkules Poirot.
Pozwoliłem sobie na zbyt może obszerne opisywanie stosunków między osobami, które pojawiały się na tle szeregu dziwnych zbrodni. Zrobiłem to dlatego, iż moim zdaniem nie wolno lekceważyć elementu ludzkiego i osobistego. Herkules Poirot pouczył mnie w swoim czasie w sposób nader dramatyczny, że romantyczność może być produktem wtórnym zbrodni.
Odnośnie do rozwikłania tajemnicy A.B.C. mogę tylko powiedzieć, że Poirot wykazał prawdziwy geniusz w metodzie rozwiązania problemu zupełnie niepodobnego do innych, które stawały uprzednio na jego drodze.Rozdział I
List
W czerwcu tysiąc dziewięćset trzydziestego piątego roku przyjechałem z mojego ranczo w Ameryce Południowej do kraju na pobyt mniej więcej półroczny. W Ameryce nietęgo mi się wiodło. Jak wszyscy odczuwałem skutki kryzysu światowego. W Anglii miałem różne interesy do załatwienia i zdawałem sobie sprawę, że mogę dokonać tego tylko osobiście. Na ranczo pozostała żona; miała je prowadzić samodzielnie. Oczywiście, jedną z pierwszych moich czynności w Starym Kraju była wizyta u dawnego przyjaciela, Herkulesa Poirota.
Mieszkał obecnie w jednym z najnowocześniejszych londyńskich bloków. Zarzuciłem mu (co potwierdził bez wahania), że wybrał ten właśnie gmach wyłącznie ze względu na jego czysto geometryczny wygląd i proporcje.
– Naturalnie, drogi przyjacielu – przyznał. – Mieszkam tu tylko ze względu na tę uroczą symetrię. Zgodzisz się chyba, że to piękne?
Odpowiedziałem mu, że i czworoboków może być za dużo i czyniąc aluzję do starego dowcipu, zapytałem, czy ci nowocześni budowniczowie nauczyli już kury składać sześcienne jajka.
Poirot roześmiał się serdecznie.
– Co, pamiętasz jeszcze? – zawołał. – Niestety, wiedza nie skłoniła jeszcze kur, by składały jajka odpowiadające nowoczesnym gustom. Są one nadal rozmaitych rozmiarów i odcieni.
Serdecznym wzrokiem objąłem starego przyjaciela. Wyglądał wspaniale, ani o dzień starzej niż wtedy, kiedy widziałem go ostatni raz.
– Wyglądasz kwitnąco – powiedziałem. – Zupełnie się nie zestarzałeś. Gdyby to było możliwe, powiedziałbym, że masz mniej siwych włosów niż przed laty.
Podziękował mi płomiennym spojrzeniem.
– A dlaczego uważasz to za niemożliwe? Przecież tak jest naprawdę!
– Co? Twoje włosy zmieniają się z siwych na czarne, zamiast z czarnych na siwe?
– Nie inaczej.
– Ależ to niepodobieństwo z naukowego punktu widzenia.
– Nic podobnego.
– Zdumiewające! To przeczy naturze.
– Jak zwykle zdradzasz umysł szlachetny i niepodejrzliwy. Lata nie zmieniły cię wcale, Hastings. Jednym tchem stwierdzasz fakt i wyciągasz wnioski, nie myśląc nawet, że to robisz.
Spojrzałem na niego niepewnie. Bez słowa poszedł do swojej sypialni, przyniósł stamtąd butelkę i podał mi ją. Etykieta na butelce głosiła:
„Revivit”
Revivit przywraca naturalny kolor włosom.
Revivit nie jest farbą. Kolory: odpowiednie
dla blondynów, rudych, szatynów i brunetów.
– Poirot! – zawołałem. – Farbujesz włosy!
– Wreszcie zrozumiałeś.
– To dlatego masz teraz włosy czarniejsze niż wówczas, gdy widziałem cię ostatni raz!
– Wniosek ścisły.
– Mój Boże! – westchnąłem, odzyskując pewność siebie. – Jak przyjadę tu następnym razem, zastanę cię pewnie ze sztucznymi wąsami. A może to już się stało?
Skrzywił się z niesmakiem. Wąsy były zawsze jego piętą Achillesa. Był z nich niesłychanie dumny, a więc słowa moje dotknęły go do żywego.
– Nie, nie, cóż znowu, mon ami1! Taki dzień, chwała Bogu, jest jeszcze bardzo odległy. Fałszywe wąsy! Quel horreur!2
Energicznie podkręcił wąsa, jak gdyby chciał udowodnić, że nie jest przyprawiony.
– Tak – powiedziałem – są jeszcze bardzo bujne.
– N’est-ce pas?3 W całym Londynie nie widziałem nigdy wąsów, które dorównywałyby moim.
„Także powód do dumy!” – pomyślałem, ale nie powiedziałem tego, gdyż nie chciałbym za nic zranić próżności Poirota.
Zmieniając temat rozmowy, zapytałem, czy trudni się jeszcze sprawami zawodowymi.
– Wiem – ciągnąłem – że właściwie wycofałeś się z tego przed laty...
– C’est vrai.4 Żeby uprawiać dynie... Ale czasami trafia się jakieś ciekawe morderstwo i wtedy dynie posyłam do wszystkich diabłów. Wiem, wiem, co powiesz: że jestem jak primadonna, która daje stanowczo ostatni występ, a pożegnalne przedstawienie powtarza się nieskończoną ilość razy.
Roześmiałem się.
– Prawdę rzekłszy – tłumaczył Poirot – tak się właściwie dzieje. Za każdym razem powtarzam: to już koniec. Ale nie! Wynika coś nowego. Otwarcie przyznaję, drogi przyjacielu, że na wypoczynku nie zależy mi tak bardzo. Szare komórki zaczynają rdzewieć, gdy nie pracują.
– Rozumiem – powiedziałem. – A więc w miarę trenujesz komórki.
– Nie inaczej. Szukam, wybieram. Herkules Poirot uznaje dziś tylko delicje.
– I dużo się trafia tych delicji?
– Wystarczy. Niedawno ledwie uszedłem z życiem. Ja, Herkules Poirot!
– Jakiś szczególnie przebiegły morderca?
– Nie tyle przebiegły, co nieostrożny – odrzekł. – Tak, nieostrożny. Ale nie ma o czym mówić. Widzisz, Hastings, ciebie pod pewnym względem uważam za maskotkę.
– Naprawdę? Pod jakim mianowicie?
Nie odpowiedział mi bezpośrednio.
– Gdy dowiedziałem się, że przyjeżdżasz, powiedziałem sobie: teraz coś wyniknie. Jak niegdyś, będziemy tropić we dwójkę. Ale jeśli tak się nie stanie, to musi być jakaś nadzwyczajna sprawa, coś... – zrobił nieokreślony ruch ręką. – Recherché... delicate... fine...5 – akcentował te nieprzetłumaczalne wyrazy, nadając im właściwy smak.
– Słowo daję, Poirot! – zawołałem. – Można by pomyśleć, że zamawiasz obiad u Ritza.
– A tymczasem zbrodni zamówić nie można. Słusznie, słusznie... – westchnął. – Ale ja wierzę w szczęście... przeznaczenie, jeśli wolisz. Twoim przeznaczeniem jest stać u mego boku i chronić mnie przed popełnieniem błędu nie do darowania.
– A co nazywasz błędem nie do darowania?
– Przegapienie oczywistego.
– Aha – odpowiedziałem z niewyraźnym uśmiechem, nie bardzo rozumiejąc, o co chodzi. – No i co? Kluje się ta superzbrodnia?
– Pas encore...6 Chociaż... czy ja wiem?
Urwał, z namysłem zmarszczył czoło. Ręka jego poprawiła odruchowo kilka przedmiotów, które widocznie bezwiednie poruszyłem.
– Nie wiem... Nie wiem... – mruknął jak gdyby do siebie.
Ton jego był tak szczególny, że spojrzałem ciekawie. Zmarszczki nie ustąpiły jeszcze z czoła Poirota. Nagle, jak gdyby powziął stanowczą decyzję, kiwnął głową i podszedł do biurka stojącego pod oknem. Nie muszę zapewniać, że zawartość wszystkich szuflad była w idealnym porządku i Poirot mógł w każdej chwili sięgnąć po jakikolwiek potrzebny mu papierek.
Powoli wrócił do mnie, trzymając w ręku rozłożony list. Najprzód przeczytał go sam, a potem podał mnie.
– Powiedz, mon ami – spytał – co właściwie sądzisz o tym?
Ze znacznym zainteresowaniem wziąłem kartkę grubego papieru listowego zapisaną drukowanymi literami.
Do pana Herkulesa Poirota.
Wyobraża pan sobie, że potrafi rozwiązać każdą zagadkę zbyt trudną dla naszej tępej angielskiej policji. Przekonamy się, mądralo Poirot, czy naprawdę taki z pana spryciarz. Może ten orzech będzie dla pana za ciężki do zgryzienia? Proszę zainteresować się Andover dwudziestego pierwszego bm.
Z poważaniem
A.B.C.
Spojrzałem na kopertę. Adres napisany był również drukowanymi literami.
– Stempel pocztowy: Londyn WC1 – powiedział mój przyjaciel. – No i co o tym powiesz?
Zwracając list, wzruszyłem ramionami.
– Chyba to jakiś wariat czy ktoś w tym rodzaju – odrzekłem.
– Tylko tyle?
– A tobie nie wydaje się to robotą wariata?
– Tak, mon ami. Niestety.
Powiedział to tak poważnym tonem, że spojrzałem na niego zdziwiony.
– Widzę, że traktujesz to bardzo serio.
– Wariata trzeba traktować serio. Obłęd to bardzo niebezpieczna sprawa.
– Tak, tak, oczywiście... Nad tym się nie zastanowiłem... Ale widzisz, dla mnie to wygląda raczej na jakiś idiotyczny kawał. Jakiś dureń był widocznie na bańce...
– Comment?7 Na jakiej bańce?
– To tylko takie wyrażenie... Chciałem powiedzieć, że po prostu jakiś głupiec upił się i zrobił niemądry kawał.
– W porządku, Hastings, teraz zrozumiałem. Widzisz, może w tym nie być nic więcej, ale...
– Ale podejrzewasz, że może być? – zapytałem, raz jeszcze uderzony powagą jego tonu.
Poirot kiwnął głową, ale nic nie odpowiedział.
– Czy przedsięwziąłeś jakieś kroki w tej sprawie?
– A co można przedsięwziąć? Pokazałem list Jappowi. Był tego samego zdania co i ty. Głupi kawał. Nawet użył tego samego wyrażenia. Podobno w Scotland Yardzie codziennie dostają takie listy. Wiem z własnego doświadczenia...
– Ale ten traktujesz serio?
– Widzisz – odpowiedział z wolna – jest w nim coś, co mi się nie podoba.
– Ale co właściwie?
Znowu pokiwał głową, wziął list i bez słowa odniósł do biurka.
– Jeżeli naprawdę traktujesz tę sprawę poważnie, mógłbyś chyba coś zrobić? – spytałem.
– Jak zawsze jesteś człowiekiem czynu. Tylko co ja mogę zrobić? Policja w Andover widziała ten list i również nie potraktowała go poważnie. Nie ma na nim odcisków palców. Nic nie wskazuje autora.
– Nic, z wyjątkiem twego instynktu.
– To nie instynkt, Hastings. Użyłeś niewłaściwego słowa. Moja wiedza i doświadczenie mówią mi, że ten list cuchnie – zająknął się, jak gdyby słów mu zabrakło, i znowu pokiwał głową. – Ha, cóż, może robię z igły widły. Tak czy inaczej, nic nie da się zrobić. Możemy tylko czekać.
– Oczywiście. Dwudziesty pierwszy jest w piątek. Jeżeli jakaś efektowna kradzież trafi się w okolicy Andover...
– Ach, cóż by to była za ulga!
– Ulga? – zdumiałem się, gdyż słowo to wydało mi się bardzo niestosowne. – Kradzież może być efektowna, ale chyba nie może być ulgą?
– Mylisz się, przyjacielu. Nie zrozumiałeś, o co mi chodzi. Kradzież byłaby ulgą, ponieważ uwolniłaby mnie od obawy przed czymś poważniejszym.
– Przed czym?
– Morderstwem.
1 Mój przyjacielu. (fr.)
2 Cóż za okropność! (fr.)
3 Prawda? (fr.)
4To prawda. (fr.)
5Wyszukane... delikatne... subtelne... (fr.)
6 Jeszcze nie... (fr.)
7 Jak to? (fr.)
Przez kapitana Artura Hastingsa
W opowiadaniu tym odstępuję od zwyczaju opisywania jedynie tych wydarzeń i scen, przy których byłem obecny. Niektóre rozdziały tej historii pisane są w osobie trzeciej. Pragnę przy tym zapewnić Czytelników, że gwarantuję prawdziwość tych rozdziałów. Jeżeli nawet pozwoliłem sobie na pewną licentia poetica, opisując myśli i uczucia rozmaitych osób, robiłem to z pełnym przekonaniem o ścisłości moich relacji. Ponadto zaznaczam, że rozdziały te skontrolował mój przyjaciel, Herkules Poirot.
Pozwoliłem sobie na zbyt może obszerne opisywanie stosunków między osobami, które pojawiały się na tle szeregu dziwnych zbrodni. Zrobiłem to dlatego, iż moim zdaniem nie wolno lekceważyć elementu ludzkiego i osobistego. Herkules Poirot pouczył mnie w swoim czasie w sposób nader dramatyczny, że romantyczność może być produktem wtórnym zbrodni.
Odnośnie do rozwikłania tajemnicy A.B.C. mogę tylko powiedzieć, że Poirot wykazał prawdziwy geniusz w metodzie rozwiązania problemu zupełnie niepodobnego do innych, które stawały uprzednio na jego drodze.Rozdział I
List
W czerwcu tysiąc dziewięćset trzydziestego piątego roku przyjechałem z mojego ranczo w Ameryce Południowej do kraju na pobyt mniej więcej półroczny. W Ameryce nietęgo mi się wiodło. Jak wszyscy odczuwałem skutki kryzysu światowego. W Anglii miałem różne interesy do załatwienia i zdawałem sobie sprawę, że mogę dokonać tego tylko osobiście. Na ranczo pozostała żona; miała je prowadzić samodzielnie. Oczywiście, jedną z pierwszych moich czynności w Starym Kraju była wizyta u dawnego przyjaciela, Herkulesa Poirota.
Mieszkał obecnie w jednym z najnowocześniejszych londyńskich bloków. Zarzuciłem mu (co potwierdził bez wahania), że wybrał ten właśnie gmach wyłącznie ze względu na jego czysto geometryczny wygląd i proporcje.
– Naturalnie, drogi przyjacielu – przyznał. – Mieszkam tu tylko ze względu na tę uroczą symetrię. Zgodzisz się chyba, że to piękne?
Odpowiedziałem mu, że i czworoboków może być za dużo i czyniąc aluzję do starego dowcipu, zapytałem, czy ci nowocześni budowniczowie nauczyli już kury składać sześcienne jajka.
Poirot roześmiał się serdecznie.
– Co, pamiętasz jeszcze? – zawołał. – Niestety, wiedza nie skłoniła jeszcze kur, by składały jajka odpowiadające nowoczesnym gustom. Są one nadal rozmaitych rozmiarów i odcieni.
Serdecznym wzrokiem objąłem starego przyjaciela. Wyglądał wspaniale, ani o dzień starzej niż wtedy, kiedy widziałem go ostatni raz.
– Wyglądasz kwitnąco – powiedziałem. – Zupełnie się nie zestarzałeś. Gdyby to było możliwe, powiedziałbym, że masz mniej siwych włosów niż przed laty.
Podziękował mi płomiennym spojrzeniem.
– A dlaczego uważasz to za niemożliwe? Przecież tak jest naprawdę!
– Co? Twoje włosy zmieniają się z siwych na czarne, zamiast z czarnych na siwe?
– Nie inaczej.
– Ależ to niepodobieństwo z naukowego punktu widzenia.
– Nic podobnego.
– Zdumiewające! To przeczy naturze.
– Jak zwykle zdradzasz umysł szlachetny i niepodejrzliwy. Lata nie zmieniły cię wcale, Hastings. Jednym tchem stwierdzasz fakt i wyciągasz wnioski, nie myśląc nawet, że to robisz.
Spojrzałem na niego niepewnie. Bez słowa poszedł do swojej sypialni, przyniósł stamtąd butelkę i podał mi ją. Etykieta na butelce głosiła:
„Revivit”
Revivit przywraca naturalny kolor włosom.
Revivit nie jest farbą. Kolory: odpowiednie
dla blondynów, rudych, szatynów i brunetów.
– Poirot! – zawołałem. – Farbujesz włosy!
– Wreszcie zrozumiałeś.
– To dlatego masz teraz włosy czarniejsze niż wówczas, gdy widziałem cię ostatni raz!
– Wniosek ścisły.
– Mój Boże! – westchnąłem, odzyskując pewność siebie. – Jak przyjadę tu następnym razem, zastanę cię pewnie ze sztucznymi wąsami. A może to już się stało?
Skrzywił się z niesmakiem. Wąsy były zawsze jego piętą Achillesa. Był z nich niesłychanie dumny, a więc słowa moje dotknęły go do żywego.
– Nie, nie, cóż znowu, mon ami1! Taki dzień, chwała Bogu, jest jeszcze bardzo odległy. Fałszywe wąsy! Quel horreur!2
Energicznie podkręcił wąsa, jak gdyby chciał udowodnić, że nie jest przyprawiony.
– Tak – powiedziałem – są jeszcze bardzo bujne.
– N’est-ce pas?3 W całym Londynie nie widziałem nigdy wąsów, które dorównywałyby moim.
„Także powód do dumy!” – pomyślałem, ale nie powiedziałem tego, gdyż nie chciałbym za nic zranić próżności Poirota.
Zmieniając temat rozmowy, zapytałem, czy trudni się jeszcze sprawami zawodowymi.
– Wiem – ciągnąłem – że właściwie wycofałeś się z tego przed laty...
– C’est vrai.4 Żeby uprawiać dynie... Ale czasami trafia się jakieś ciekawe morderstwo i wtedy dynie posyłam do wszystkich diabłów. Wiem, wiem, co powiesz: że jestem jak primadonna, która daje stanowczo ostatni występ, a pożegnalne przedstawienie powtarza się nieskończoną ilość razy.
Roześmiałem się.
– Prawdę rzekłszy – tłumaczył Poirot – tak się właściwie dzieje. Za każdym razem powtarzam: to już koniec. Ale nie! Wynika coś nowego. Otwarcie przyznaję, drogi przyjacielu, że na wypoczynku nie zależy mi tak bardzo. Szare komórki zaczynają rdzewieć, gdy nie pracują.
– Rozumiem – powiedziałem. – A więc w miarę trenujesz komórki.
– Nie inaczej. Szukam, wybieram. Herkules Poirot uznaje dziś tylko delicje.
– I dużo się trafia tych delicji?
– Wystarczy. Niedawno ledwie uszedłem z życiem. Ja, Herkules Poirot!
– Jakiś szczególnie przebiegły morderca?
– Nie tyle przebiegły, co nieostrożny – odrzekł. – Tak, nieostrożny. Ale nie ma o czym mówić. Widzisz, Hastings, ciebie pod pewnym względem uważam za maskotkę.
– Naprawdę? Pod jakim mianowicie?
Nie odpowiedział mi bezpośrednio.
– Gdy dowiedziałem się, że przyjeżdżasz, powiedziałem sobie: teraz coś wyniknie. Jak niegdyś, będziemy tropić we dwójkę. Ale jeśli tak się nie stanie, to musi być jakaś nadzwyczajna sprawa, coś... – zrobił nieokreślony ruch ręką. – Recherché... delicate... fine...5 – akcentował te nieprzetłumaczalne wyrazy, nadając im właściwy smak.
– Słowo daję, Poirot! – zawołałem. – Można by pomyśleć, że zamawiasz obiad u Ritza.
– A tymczasem zbrodni zamówić nie można. Słusznie, słusznie... – westchnął. – Ale ja wierzę w szczęście... przeznaczenie, jeśli wolisz. Twoim przeznaczeniem jest stać u mego boku i chronić mnie przed popełnieniem błędu nie do darowania.
– A co nazywasz błędem nie do darowania?
– Przegapienie oczywistego.
– Aha – odpowiedziałem z niewyraźnym uśmiechem, nie bardzo rozumiejąc, o co chodzi. – No i co? Kluje się ta superzbrodnia?
– Pas encore...6 Chociaż... czy ja wiem?
Urwał, z namysłem zmarszczył czoło. Ręka jego poprawiła odruchowo kilka przedmiotów, które widocznie bezwiednie poruszyłem.
– Nie wiem... Nie wiem... – mruknął jak gdyby do siebie.
Ton jego był tak szczególny, że spojrzałem ciekawie. Zmarszczki nie ustąpiły jeszcze z czoła Poirota. Nagle, jak gdyby powziął stanowczą decyzję, kiwnął głową i podszedł do biurka stojącego pod oknem. Nie muszę zapewniać, że zawartość wszystkich szuflad była w idealnym porządku i Poirot mógł w każdej chwili sięgnąć po jakikolwiek potrzebny mu papierek.
Powoli wrócił do mnie, trzymając w ręku rozłożony list. Najprzód przeczytał go sam, a potem podał mnie.
– Powiedz, mon ami – spytał – co właściwie sądzisz o tym?
Ze znacznym zainteresowaniem wziąłem kartkę grubego papieru listowego zapisaną drukowanymi literami.
Do pana Herkulesa Poirota.
Wyobraża pan sobie, że potrafi rozwiązać każdą zagadkę zbyt trudną dla naszej tępej angielskiej policji. Przekonamy się, mądralo Poirot, czy naprawdę taki z pana spryciarz. Może ten orzech będzie dla pana za ciężki do zgryzienia? Proszę zainteresować się Andover dwudziestego pierwszego bm.
Z poważaniem
A.B.C.
Spojrzałem na kopertę. Adres napisany był również drukowanymi literami.
– Stempel pocztowy: Londyn WC1 – powiedział mój przyjaciel. – No i co o tym powiesz?
Zwracając list, wzruszyłem ramionami.
– Chyba to jakiś wariat czy ktoś w tym rodzaju – odrzekłem.
– Tylko tyle?
– A tobie nie wydaje się to robotą wariata?
– Tak, mon ami. Niestety.
Powiedział to tak poważnym tonem, że spojrzałem na niego zdziwiony.
– Widzę, że traktujesz to bardzo serio.
– Wariata trzeba traktować serio. Obłęd to bardzo niebezpieczna sprawa.
– Tak, tak, oczywiście... Nad tym się nie zastanowiłem... Ale widzisz, dla mnie to wygląda raczej na jakiś idiotyczny kawał. Jakiś dureń był widocznie na bańce...
– Comment?7 Na jakiej bańce?
– To tylko takie wyrażenie... Chciałem powiedzieć, że po prostu jakiś głupiec upił się i zrobił niemądry kawał.
– W porządku, Hastings, teraz zrozumiałem. Widzisz, może w tym nie być nic więcej, ale...
– Ale podejrzewasz, że może być? – zapytałem, raz jeszcze uderzony powagą jego tonu.
Poirot kiwnął głową, ale nic nie odpowiedział.
– Czy przedsięwziąłeś jakieś kroki w tej sprawie?
– A co można przedsięwziąć? Pokazałem list Jappowi. Był tego samego zdania co i ty. Głupi kawał. Nawet użył tego samego wyrażenia. Podobno w Scotland Yardzie codziennie dostają takie listy. Wiem z własnego doświadczenia...
– Ale ten traktujesz serio?
– Widzisz – odpowiedział z wolna – jest w nim coś, co mi się nie podoba.
– Ale co właściwie?
Znowu pokiwał głową, wziął list i bez słowa odniósł do biurka.
– Jeżeli naprawdę traktujesz tę sprawę poważnie, mógłbyś chyba coś zrobić? – spytałem.
– Jak zawsze jesteś człowiekiem czynu. Tylko co ja mogę zrobić? Policja w Andover widziała ten list i również nie potraktowała go poważnie. Nie ma na nim odcisków palców. Nic nie wskazuje autora.
– Nic, z wyjątkiem twego instynktu.
– To nie instynkt, Hastings. Użyłeś niewłaściwego słowa. Moja wiedza i doświadczenie mówią mi, że ten list cuchnie – zająknął się, jak gdyby słów mu zabrakło, i znowu pokiwał głową. – Ha, cóż, może robię z igły widły. Tak czy inaczej, nic nie da się zrobić. Możemy tylko czekać.
– Oczywiście. Dwudziesty pierwszy jest w piątek. Jeżeli jakaś efektowna kradzież trafi się w okolicy Andover...
– Ach, cóż by to była za ulga!
– Ulga? – zdumiałem się, gdyż słowo to wydało mi się bardzo niestosowne. – Kradzież może być efektowna, ale chyba nie może być ulgą?
– Mylisz się, przyjacielu. Nie zrozumiałeś, o co mi chodzi. Kradzież byłaby ulgą, ponieważ uwolniłaby mnie od obawy przed czymś poważniejszym.
– Przed czym?
– Morderstwem.
1 Mój przyjacielu. (fr.)
2 Cóż za okropność! (fr.)
3 Prawda? (fr.)
4To prawda. (fr.)
5Wyszukane... delikatne... subtelne... (fr.)
6 Jeszcze nie... (fr.)
7 Jak to? (fr.)
więcej..
