Agentka - ebook

SPOWIEDŹ CZAROWNICY

Agentka Eliza Finder właśnie przeglądała poranne wydanie lokalnej gazety, gdy jej spokój zakłóciło pukanie do drzwi.

– Proszę – warknęła, nie podnosząc głowy znad czytanego artykułu.

Do jej ciasnego gabinetu wślizgnął się komendant. Mimo swojej postawnej sylwetki zrobił to z gracją drapieżnego kota.

– Widzę, że zapoznaje się pani z kolejną sprawą – oznajmił zamiast powitania. Kobieta opuściła nieco gazetę, wpatrując się w niego uważnie. – Strona trzydziesta druga – podpowiedział.

Eliza niechętnie przerzuciła parę kartek do wskazanego miejsca i zaczęła lustrować stronę od góry do dołu. Pod wielkim nagłówkiem i artykułem opisującym występ jakiejś znanej piosenkarki kabaretowej znajdowało się kilka reklam ponoć najlepszych w mieście salonów fryzjerskich. To, czego szukała, wciśnięto na sam dół strony. Tekst nieco się rozjechał i brakowało chyba ostatniego zdania.

Dziennikarz, który miał przyjrzeć się zagadnieniu wiejskiego folkloru do swojego nowego cyklu reportaży, nieoczekiwanie trafił w sam środek procesu kobiety, którą oskarżono o czary, rzucanie uroków i szkodzenie sąsiadom. Pochodzący z dużego miasta i bardziej oczytany, chciał przerwać bestialski proceder, ale wygnano go ze wsi kijami. Próbował wzywać miejscową policję, ale ta zbyła go jakąś mało przekonującą argumentacją.

– No i? – Eliza złożyła gazetę i rzuciła ją na biurko. Sięgnęła do metalowej papierośnicy i zapaliła papierosa. – Mam pędzić na jakąś zapadłą wieś, żeby nieść światło edukacji, bo gospodarzowi krowa przestała dawać mleko, podczas gdy ten, zamiast wezwać weterynarza, szuka kozła ofiarnego wśród sąsiadek?

– Myślałem, że zajmuje się pani takimi sprawami. – Komendant nieco się zdziwił.

– Owszem, zajmuję się prawdziwymi manifestacjami demonów, złych duchów i pozostałej hałastry. Nie godzę kłótliwych sąsiadek. I dobrze wam radzę wysłać tam jakiś patrol, zanim dokona się samosąd na niewinnej kobiecie.

– Miejscowe władze już wszczęły proces. – Mężczyzna usiadł na jedynym krześle dla petentów, próbując znaleźć wygodną pozycję. – Mogłaby pani jechać jako ekspert w tych sprawach i obalić zarzuty przeciwko oskarżonej.

– Koniecznie próbuje mi pan znaleźć zajęcie, jakbym nie miała wystarczająco roboty – parsknęła, wypuszczając dym przez nos.

– Według zaleceń mamy nawiązać współpracę między naszymi służbami. A to najlepiej działa podczas wspólnego prowadzenia śledztwa. Moi ludzie mogą się wiele od pani nauczyć.

– Niech będzie. – Eliza zdusiła niedopałek w metalowej popielniczce. – Chcę tylko dwóch najbardziej ogarniętych strażników z tej komendy.

***

Nie pojechali do wsi, tylko do przylegającego miasteczka, w którym toczył się proces. Po wyjściu z samochodu dwaj strażnicy poprawili mundury i kabury. Obaj nadawali się na plakat zachęcający do wstąpienia w szeregi strażników. Wysocy, dobrze zbudowani. Robert miał włosy jasne jak słoma i niebieskie oczy. Jego kolega Arkadiusz był czarnowłosym przystojniakiem o ciepłym, brązowym spojrzeniu.

Obaj dziarskim krokiem ruszyli do ratusza. Eliza nieco ostrożniej za nimi. Całą drogę zastanawiała się, czy nie lepiej było wziąć jeszcze jakiegoś prawnika.

Ratusz był piętrowym, murowanym budynkiem. Z zewnątrz wymalowany na biało, odbijał słabe promienie zimowego słońca. W środku przywitał ich zapach świeżego drewna. Musieli mieć tu ostatnio spory remont.

Z bocznego pomieszczenia wybiegł ku nim chudy kancelista w długim fraku i krótkich spodniach, do których miał założone pończochy i czarne lakierowane buty. Przy rosłych strażnikach wyglądał jak karzeł.

– W czym mogę państwu pomóc? – zapytał cicho. Oczy miał małe i chytre. Uważnie wpatrywał się w przybyłych.

– My w sprawie procesu przeciwko tej niby czarownicy – odezwał się Arkadiusz, poprawiając pas.

– Obawiam się, że nie wzywaliśmy straży w tej sprawie – powiedział kancelista z fałszywą uniżonością.

– Skoro macie tu czarownicę, waszym obowiązkiem jest wezwać agenta Kościoła, żeby zbadał sprawę. – Eliza wyszła zza szerokich pleców strażników. – Eliza Finder. Przyjechałam zbadać sprawę.

– Ach tak… – Człowieczek zatarł nerwowo ręce. – W tej sytuacji zapraszam do pana burmistrza – odparł, wskazując schody prowadzące na piętro.

Gdy weszli na górę po skrzypiących stopniach, zapach drewna był jeszcze bardziej intensywny, a kurz z heblowanych desek wiercił w nosie. Robert kichnął potężnie.

Znaleźli się w małym holu z kilkoma parami drzwi. Te, które znajdowały się na samym końcu korytarza, były uchylone. Eliza od razu skierowała się do nich. Zanim zapukała, usłyszała kobiecy chichot, a po nim tubalny rechot i kilka niezrozumiałych słów. Z jeszcze większym impetem niż zamierzała, popchnęła drzwi.

Jej oczom ukazał się klasyczny obrazek. Ona drobna blondyneczka w obcisłej bluzce i ołówkowej spódnicy. On z sumiastym wąsem o nalanej twarzy i wielkim brzuchu. Burmistrz i jego sekretarka w czułych objęciach.

– Agentka Eliza Finder. Ponoć macie problem z czarownicą. – Kobieta założyła ręce na piersi i patrzyła na nich nieprzychylnie.

Blondyneczka krzyknęła. Wyglądała, jakby miała zaraz zemdleć, lecz w porę się opanowała i wyrwała z objęć amanta, gorączkowo poprawiając ubranie ze wzrokiem wbitym w podłogę. Burmistrz zbladł, ale hardo patrzył na Elizę.

– Nie wzywaliśmy nikogo na pomoc – powiedział po chwili mrukliwie.

– Miejscowy posterunek otrzymał zgłoszenie od dziennikarza, który zbierał materiały do swojego reportażu. – Agentka powoli, ale pewnie weszła do gabinetu. Zapach świeżego drewna mieszał się z wonią farby. Biurko i szafy były zaskakująco puste jak na działający urząd. – Chciałabym się zapoznać z aktami sprawy.

– Zapewniam panią, że nie będzie to konieczne.

– Śmie pan odmawiać agentowi Kościoła? – Głos Elizy zabrzmiał złowrogo. Strażnicy stanęli za jej plecami niczym milczące Anioły Zemsty. – A może powinnam jeszcze wezwać Urząd Kontroli? – Znacząco spojrzała na sekretarkę, która zastygła pod ścianą.

– Pani Różo! – Burmistrz nieoczekiwanie dla wszystkich zmienił ton na bardziej usłużny.

Sekretarka podniosła na niego oczy, ale buzię miała czerwoną jak kwiat, który oznaczał jej imię.

– Proszę zaprowadzić gości do przewodniczącego rady miasta. To on wydaje wyrok w tej sprawie. – Mężczyzna uśmiechnął się nieco zjadliwie. – A wieczorem zapraszam na kolację.

Pani Róża bez słowa wyprowadziła gości z gabinetu. Idąc po schodach, starała się, jak najmniej kręcić pupą, świadoma, że idzie za nią kobieta, która była świadkiem jej upadku moralnego.

Przeszli przez hol na parterze do sali posiedzeń. Za nią znajdował się mały gabinet, w którym urzędował przewodniczący rady miejskiej. Pani Róża zapukała cicho i otworzyła drzwi. Eliza dojrzała tabliczkę z napisem „Salomon Ejzop”. Sekretarka wsunęła głowę, powiedziała coś cicho i przepuściła gości.

Przewodniczący rady był chudym człowiekiem o woskowej cerze. Swoimi małymi, czarnymi oczkami świdrował nowo przybyłych.

– Agentka Eliza Finder. Jesteśmy w sprawie domniemanej czarownicy – oświadczyła, wzdychając w duchu. Jeżeli jeszcze raz będzie musiała to powiedzieć, to zacznie krzyczeć.

– Domniemanej czarownicy. Doprawdy? – Przewodniczący nawet nie raczył się przywitać. Wstał zza biurka wężowym ruchem.

Eliza zacisnęła dłonie w pięści gotowa do obrony. Strażnicy nie mieścili się w gabineciku, więc czekali grzecznie na zewnątrz.

– Kim pani jest? Skąd się pani dowiedziała o naszej czarownicy? – Głos mężczyzny był cichy, ale złowrogi.

– Z gazety – odpowiedziała zgodnie z prawdą. – Dziennikarz został przegoniony, gdy próbował interweniować.

– Jego interwencja polegała na wtykaniu nosa w nie swoje sprawy. – Przewodniczący zrobił pełną ubolewania minę. – Ale może pani usiądzie i porozmawiamy jak dwoje ekspertów – zaproponował, ożywiając się nieco, i wskazał Elizie krzesło.

Strażnicy weszli za nią. Arkadiusz stanął za jej plecami, a Robert oparł się o framugę.

– Może się państwo czegoś napiją? – Przewodniczący spojrzał na nich, lecz wszyscy pokręcili głowami. – A więc…

– Skąd pewność, że złapaliście prawdziwą czarownicę? – Eliza miała już dosyć tego przedstawienia.

– Ależ to oczywiste. – Przewodniczący zrobił urażoną minę. – Przyznała się do wszystkiego, o co oskarżyli ją świadkowie.

– Przyznała się pod wpływem tortur, a świadkowie pewnie szukają kozła ofiarnego, bo im się nie wiedzie w życiu.

– Z całym szacunkiem, ale nie jesteśmy tak bogatą gminą, żeby wzywać kata do jakiejś pośledniej czarownicy. Miejscowy rzeźnik z grabarzem pokazali jej kilka narzędzi. A świadkowie to nasi obywatele o nieposzlakowanej opinii. – Salomon patrzył na nią poważnym, niewzruszonym wzorkiem.

– Pozwoli pan, że sama to ocenię. Akta procesowe zostały spisane?

– Oczywiście. Są w rękach sędziów, którzy debatują nad sprawiedliwym wyrokiem. Jednak w takim przypadku, moim skromnym zdaniem, wyrok może być tylko jeden.

– Wstrzymuję proces do czasu gruntownego zbadania akt – oświadczyła Eliza, wstając z krzesła.

– Nie może pani! – oburzył się przewodniczący.

– Jestem agentem Kościoła. Mam pełne prawo do kontrolowania spraw, gdy zachodzi prawdopodobieństwo manifestacji groźnych bytów. Proszę przygotować akta i pomieszczenie, gdzie będziemy mogli je przejrzeć.

– Podważa pani autorytet władz miejskich! – Mężczyzna wstał. Jego oczy ciskały pioruny, a usta przypominały wąską, białą kreskę.

– Wy podważyliście autorytet Kościoła, a przy okazji możecie wyjść na głupców i morderców, skazując niewinną kobietę na śmierć. Poproszę akta.

Przewodniczący żachnął się i zamaszystym krokiem wyszedł z gabinetu. Nie miał niestety ślicznej asystentki, więc musiał sam się pofatygować, żeby spełnić prośbę gości.

Eliza spokojnym krokiem przeszła do sali posiedzeń. Pomieszczenie z dużymi oknami idealnie nadawało się do papierkowej roboty. Na stołach ustawionych w półkole można by przeglądać nawet wojskowe mapy.

Agentka odsunęła jedno z krzeseł i rozsiadła się wygodnie. Korciło ją, żeby zapalić papierosa, ale nie chciała jeszcze bardziej rozsierdzić przewodniczącego. Strażnicy usiedli po jej bokach niczym prywatni ochroniarze.

– Na coś konkretnego mamy zwrócić uwagę? – zapytał Arkadiusz trochę nieśmiało.

– Po prostu przeczytajcie te akta. Liczę na wasze analityczne umysły. – Uśmiechnęła się promiennie. – A o wnioskach porozmawiamy później.

Przewodniczący wrócił z kancelistą uginającym się pod ciężarem teczek.

– Życzę owocnej pracy – warknął i wrócił do swojego gabinetu, trzaskając drzwiami.

Kancelista z sapnięciem rzucił akta na stół, ukłonił się niezdarnie i uciekł.

Eliza wstała i zaczęła wstępnie dzielić akta. Nie miała zamiaru czytać wszystkiego ani też torturować współpracowników nadmierną ilością nieprzydatnych informacji.

Punktem wyjścia był akt oskarżenia, który sformułowano na podstawie zeznań świadków. Znajdowało się w nim wszystko, czego Eliza się spodziewała. Zawistne sąsiadki oskarżały kobietę o psucie piwa i odbieranie krowom mleka. Żony nie przyjmowały do wiadomości, że mężowie mogli popaść w alkoholizm przez złe towarzystwo, a nie z powodu rzuconego uroku. Młode dziewczęta przyznawały, że nocą zakradały się do niej po miłosne eliksiry. Jednak wisienką na torcie było oskarżenie o podpalenie ratusza w celu zakłócenia wyboru nowego burmistrza. Oskarżenie zostało rzucone przez… przewodniczącego Salomona.

Agentka masowała sobie nasadę nosa, czytając te brednie. Strażnicy również parskali śmiechem z niedowierzaniem.

– Naprawdę takie procedery jeszcze się dzieją? – nie wytrzymał Robert.

– Jak widzisz – bąknęła Eliza. Złożyła dokumenty w nierówny stos. Wstała i zaczęła przechadzać się po sali. – Wbrew pozorom jeszcze w wielu miejscach można znaleźć podobne sytuacje. Jeżeli wy – spojrzała znacząco na towarzyszy – nie zareagujecie w porę, zginie jeszcze wiele niewinnych kobiet. Niestety trudno wyplenić niektóre zabobony, zwłaszcza na takich wsiach jak ta.

– Ale jak temu zaradzić? – zapytał Arkadiusz.

– Przede wszystkim nie oddawać podejrzanej pod miejscowy sąd. Takie procesy są bardzo tendencyjne i w większości przypadków kończą się śmiercią oskarżonej, która praktycznie nie ma prawa do obrońcy. Lepiej wtedy skierować postępowanie do najbliższego sądu krajowego. – Eliza patrzyła, jak z uwagą słuchają tego, co mówi. Obaj byli młodzi, nie wiadomo, gdzie w przyszłości przyjdzie im służyć. Pogrzebała w kieszeni i wyciągnęła papierośnicę. – Idę się przewietrzyć – rzuciła i wyszła przed ratusz.

Zaciągając się niespiesznie aromatycznym dymem, jeszcze raz analizowała zdobyte informacje. Najbardziej ciekawiło ją oskarżenie przewodniczącego o wywołanie pożaru. Czarownice z reguły nie lubiły mieszać się do miejscowej polityki. Chyba że miało przynieść im to jakieś wymierne korzyści. Może domniemana czarownica postawiła na złego konia?

Z rozmyślań wyrwał ją cichy stuk obcasów. Na progu stanęła pani Róża, owinięta wszelkimi możliwymi warstwami płaszczy i szali, żeby było widać jej jak najmniej. Spojrzała na Elizę wielkimi sarnimi oczami.

– Pan burmistrz – jej głos był przytłumiony przez warstwy szalików – przypomina o zaproszeniu na kolację.

– Myślałam, że żartował. – Eliza rzuciła niedopałek na schody i zgniotła obcasem. – Niewielu zaprasza agentów Kościoła do stołu.

– Pan burmistrz jest bardzo otwartą osobą i z chęcią państwa ugości.

– Szybko się ściemnia. Chcielibyśmy bezpiecznie wrócić.

– Pan burmistrz zatroszczył się o ewentualny nocleg. Zaprasza za godzinę na kolację. Jego dom znajduje się niedaleko kościoła. Żółty z białym balkonem. Na pewno państwo zauważą.

– Oczywiście. – Eliza poczuła, że nie ma wyboru.

Pożegnały się uprzejmymi skinieniami. Agentka obserwowała przez chwilę sekretarkę, która szła błotnistą ścieżką w modnych kozaczkach, dźwigając torbę pełną dokumentów. Najwyraźniej praca miała jej wypełnić samotny wieczór.

***

Domu burmistrza rzeczywiście nie dało się przeoczyć. Był niewiele mniejszy od kościoła. Kiedy wjechali na wysypany drobnymi kamyczkami podjazd, w drzwiach frontowych pojawił się gospodarz we własnej osobie. Jowialnie rozłożył ręce, jakby witał dawno niewidziane dzieci. Nieco zażenowani podążyli za mężczyzną na obszerny oszklony taras, który znajdował się na tyłach domu. Stół już czekał suto zastawiony.

Po wstępnych powitaniach zabrali się do jedzenia. Eliza czujnie rozglądała się w poszukiwaniu pani burmistrzowej. Albo jednak takowa nie istniała, albo była bardzo nieśmiała.

Gdy już porozmawiali o pogodzie i innych mało znaczących sprawach, agentka odsunęła talerz i spojrzała przenikliwie na burmistrza.

– Jutro chcielibyśmy przesłuchać oskarżoną – oznajmiła.

– Nie mogę tego pani zabronić. – Burmistrz uśmiechnął się szeroko.

Patrząc na niego, Eliza zastanawiała się, czy jest to przejaw głupoty, czy ma on jakiś ukryty cel.

– Mam nadzieję, że nie poturbowaliście jej za bardzo.

– Ależ skąd – obruszył się. – Tylko na tyle, żeby wydobyć z niej zeznania.

– Widziałam ten stek bzdur, który nazywacie zeznaniami – prychnęła. – Najbardziej ciekawi mnie oskarżenie o podpalenie ratusza. Próbujecie ją wrobić w swoje polityczne wojenki?

– W aktach sprawy są również zeznania świadków.

– A czy straż pożarna wydała swoją opinię w tym temacie? – zapytał Robert.

– Nie było takiej potrzeby. To ewidentne podpalenie. – Burmistrz zrobił wszechwiedzącą minę i splótł dłonie na wydatnym brzuchu.

– Okaże się… – Eliza bezceremonialnie wyciągnęła swoją papierośnicę i zapaliła. – Mogę wiedzieć, kto był pana kontrkandydatem w wyborach?

– Oczywiście. To był przewodniczący rady. To częsta sytuacja na wsiach i w małych gminach. Jednak to już moja trzecia kadencja i cieszę się pełnym zaufaniem naszej małej społeczności.

– Bardzo pan nie lubi przewodniczącego?

– Od razu nie lubi. Mamy po prostu inne zdanie w pewnych kwestiach.

Eliza tylko uniosła brwi.

– Czy przewodniczący skorzystał na tym pożarze? – zapytał Arkadiusz.

– Och… – burmistrz machnął lekceważąco ręką – próbował mnie oczernić na każdym kroku. Od pomysłu, że to ja zleciłem podłożenie ognia, po próbę przekrętów przy remoncie naszego ratusza. Oczywiście nikt mu nie uwierzył… – Zaśmiał się pod wąsem.

– Przewodniczącego też przesłuchamy. – Eliza przez chwilę zapatrzyła się w dym ulatujący z końcówki papierosa, po czym zdusiła niedopałek i wstała. – Dziękujemy za kolację, ale chcielibyśmy już odpocząć przed jutrzejszym dniem.

– Oczywiście. – Burmistrz również wstał i wskazał ręką tyły domu. – W przybudówce mam kilka pokoi dla bardziej znaczących gości. Niestety nie mamy żadnego zaplecza noclegowego dla turystów. Najwyraźniej nie znajdują tu nic interesującego. Za chwilkę przyniosę klucze.

***

Następny dzień przywitał ich ciężkimi od lodowatego deszczu chmurami. Eliza rozstała się ze swoimi towarzyszami przed drzwiami ratusza. Strażnicy mieli przesłuchać przewodniczącego rady. Ona zaś zeszła do podziemi, gdzie przetrzymywano oskarżoną.

Loch nie był imponujący. Dwie ciasne cele i miejsce na obrady składu sędziowskiego. Cud, że w ogóle mieli gdzie trzymać więźniów. Z reguły karą było przywiązanie do pręgierza na rynku i wychłostanie skazanego.

Eliza macała ścianę w poszukiwaniu włącznika światła. Mdłe światło gołej żarówki w niewielkim stopniu rozświetlało ponure wnętrze. Domniemana czarownica siedziała w celi po prawej stronie. Agentka przysunęła sobie do krat chybotliwy zydelek i usiadała, sprawdzając, czy rewolwer łatwo wychodzi z kabury na udzie.

Spojrzała na więźniarkę. Gdyby ją domyć, uczesać i ubrać w czystą suknię prezentowałaby się bardzo ładnie. Teraz gładkie policzki były umorusane, długie brązowe włosy skołtunione, a szara suknia wystrzępiona i za krótka. Bose stopy próbowała ogrzać w kupce zatęchłej słomy.

Po tej krótkiej lustracji już wiedziała, że dziewczyna nie ma w sobie krzty magii. Jej amulet, który nosiła pod bluzką i który rozgrzewał się w obecności niebezpiecznych istot magicznych, teraz nie zareagował.

– Jak masz na imię? – zaczęła Eliza.

Dziewczyna wbiła w nią wielkie, sarnie oczy i nic nie odpowiedziała.

– Rozumiesz, co do ciebie mówię?

Kiwnęła głową.

– Umiesz mówić?

Kolejne kiwnięcie, ale z zauważalnym wahaniem.

– Chcę ci pomóc, ale musisz odpowiadać na moje pytania. Powiesz mi, jak masz na imię?

– A… – zaczęła, ale zaraz się zawahała.

– Anna? – zgadywała Eliza.

– Anastazzz… – Reszta słowa zamieniła się w cichy syk.

– Anastazja? – Agentka zmarszczyła czoło.

Dziewczyna kiwnęła głową.

– Pochodzisz z tej wsi?

Zaprzeczyła, kręcąc głową.

– Przyjechałaś tu?

Skinęła głową.

– Masz tu swój dom?

Znów zaprzeczyła.

– Mieszkasz z kimś?

Anastazja kiwnęła potakująco.

– Z kim?

– Z nią – wykrztusiła.

– Z kim? – powtórzyła Eliza.

– Stara… – Anastazja zastanawiała się chwilę, zanim pozbierała w głowie wszystkie zgłoski – kobieta.

– Stara kobieta. Znachorka?

– Ziel… zielo…

– Zielarka?

Kiwnięcie głową.

– Gdzie ją znajdę?

– Las.

– Jasne – westchnęła i wstała. Kopniakiem odsunęła stołek. Z ledwo mówiącej dziewczyny nie wyciągnie żadnych informacji. Dla społeczeństwa taka była najłatwiejszą ofiarą. Niedokończone dźwięki zawsze można zinterpretować jako przyznanie się do winy.

Wyszła na zewnątrz. Chwilowo przestało padać, więc nie tracąc czasu, ruszyła w kierunku lasu. Po drodze dopytała kilku osób o drogę do domu zielarki. Wszyscy stosunkowo chętnie wskazywali jej kierunek.

Mała drewniana chatka stała na samym skraju lasu. Zbudowana z pali, gdzie szczeliny wyklejono mchem i gliną. W dachu pokrytym strzechą nie było komina, tylko niewielki otwór, przez który leniwie wił się dym.

Eliza zapukała do drzwi. W środku ktoś chyba przesunął z hurgotem krzesło. Drzwi się uchyliły. Z niewielkiej szczeliny spojrzało na nią bystre, ciemne oko.

– Czego chce?! – zapytała opryskliwie gospodyni.

– Dowiedzieć się czegoś o waszej wychowance. – Eliza wiedziała, że z wiejskimi znachorkami nie ma co owijać w bawełnę.

– Zamknęli ją. Chcą spalić na stosie. Nie ma już o czym gadać.

– Chcę jej pomóc. – Eliza, gdy drzwi zaczęły się zamykać, wsunęła czubek buta w szczelinę.

– A z jakiej racji?

– Taka moja praca. Wierzę, że jest niewinna… – Drzwi uchyliły się nieco szerzej. – Może porozmawiamy w środku. Zimny dziś dzień…

Gospodyni otworzyła wreszcie drzwi, ale nie cofnęła się. Eliza zobaczyła małą, pomarszczoną starowinkę z siwymi włosami ciasno związanymi w kok, ubraną w kilka warstw wypłowiałych spódnic i fartuchów. Kobiecina mogła mieć równie dobrze sześćdziesiąt, jak i sto sześćdziesiąt lat. Mimo tego trzymała się prosto jak struna, sięgając gościowi raptem do ramienia.

– No to wchodź – zaprosiła ją w końcu staruszka.

Chata miała tylko jedną izbę. Na środku stał duży stół zawalony przeróżnymi mniejszymi i większymi naczyniami, pełnymi proszków i mazi. Z powały zwieszały się pęki suszonych ziół i warkocze cebuli i czosnku. W kącie za stołem na niewielkim palenisku buzował ogień. W drugim, ciemniejszym kącie za zasłoną stało łóżko.

Eliza wiedziała, że mogłaby aresztować kobietę za podejrzane praktyki, ale potrzebowała informacji w poważniejszej sprawie.

Staruszka stanęła za stołem i wskazała gościowi jedno wolne krzesło.

– Napije się czego?

– Nie, dziękuję. – Eliza usiadła wygodnie i wpatrzyła się w gospodynię. Staruszka wróciła do ucierania ziół w moździerzu.

– To o co chciała zapytać? – Zielarka, nie przerywając swojej pracy, spojrzała na gościa.

– Skąd Anastazja się tu wzięła?

– Znalazłam ją w lesie… błąkała się. Miała może z dziesięć lat. Krzyczała, płakała, ale pamiętała tylko swoje imię.

– Była ranna?

– Nie, była tylko wychudzona i przerażona.

– I przygarnęliście ją?

– Nikt we wiosce się nie kwapił. Nikt też w okolicy nie szukał. Więc przygarnęłam. Bardzo pomocna z niej dzieweczka.

– Pewnie sporo się przy was nauczyła.

– Ano, pojętna też jest. Pewnie z jakiejś inteligentnej rodziny, bo wyglądu chłopki to ona nie ma. I ręce takie delikatne. Ale normalnej mowy nigdy nie odzyskała.

– O co ludzie z wioski ją oskarżyli? – Po pisemnym bełkocie Eliza wolała usłyszeć czyjąś opinię.

– O to, co zwykle – obruszyła się stara i przesypała zawartość moździerza do drewnianej miseczki. – Najgłośniej darły się baby, których chłopy już zadowolić nie mogą, bo im nie staje. Gdyby mężów krócej trzymały, co by po karczmach nie chlali, to by nóg złączyć nie mogły.

– Anastazja ma jakiegoś zalotnika? – Eliza uśmiechnęła się pod nosem, zastanawiając się, czy to może walka jakiejś zazdrośnicy o względy chłopaka.

– A gdzie tam. Płoche to takie, ledwo do ludzi wychodzi.

– To jak wam pomaga leczyć?

– Ona do lasu i na łąki chodziła. Co lepsze zioła potrafiła znajdować. Przez to mikstury silniejsze i lepsze.

– A co z podpaleniem ratusza? To główny zarzut.

– Ja tam nie wiem, skąd ta myśl. – Staruszka podeszła do półki ze słoikami i zaczęła przyglądać się etykietkom. – Nasz burmistrz dobrze do tej pory rządził, więc po co go zmieniać. Komuś się władzy zachciało, ale ludzie go nie chcieli.

– Mówi pani o przewodniczącym Salomonie?

– No o tym suchotniku. – Zdjęła z półki jeden ze słojów i powąchała zawartość. Kiwnęła sobie głową i wróciła do stołu.

– On miałby podpalić ratusz?

– On albo ktoś na jego zlecenie.

– A Anastazja co wtedy robiła?

– Moja Anusia w lesie korę wierzbową zbierała.

– Czyli słabe alibi – mruknęła Eliza pod nosem.

Stara tylko spojrzała na nią dziwnie.

– Czy tylko pan Salomon ją o to oskarżył?

– No, ten suchotnik. Przecie mówiłam.

– Nikt z mieszkańców na to nie wpadł?

– A gdzie tam. My się w pańskie spory nie mieszamy. Strażaki nie złapali podpalacza, więc nikt go nie szukał. Gdyby się kościół palił, pewnie by tu z widłami wszyscy przylecieli.

– To fakt – stwierdziła Eliza. Popatrzyła jeszcze uważnie na kobiecinę. – Całkiem chętnie mnie pani przyjęła.

– Bo ja wiem, kim ty jesteś – odpowiedziała staruszka, wskazując na agentkę drewnianą łyżką, którą przed chwilą mieszała w miseczce jakąś zielonkawą maź. – Wiem, że powinnaś mnie zamknąć, ale nie chcesz tego zrobić.

– Akurat dziś nie. Ale nie wykluczam, że w przyszłości możemy się spotkać.

– O tak. Jeszcze się spotkamy, zapewniam cię.

– Widzi pani przyszłość? – Eliza się wyprostowała.

– Mam dobre przeczucie. – Uśmiechnęła się chytrze. – Odejdź już do swoich zajęć. Mam do zrobienia parę receptur, przy których nikt nie może mi przeszkadzać.

Agentka nawet się nie obruszyła na to bezceremonialne zakończenie rozmowy. Po prostu wstała i wyszła, zamykając cicho drzwi.

***

Ze swoimi towarzyszami Eliza spotkała się dopiero po popołudniowym posiłku. Miny mieli nietęgie. Przesłuchanie przewodniczącego nie było tak owocne jak rozmowa ze znachorką. Urzędnik nie ściągnął na siebie choćby cienia podejrzeń.

– Podobno widział, jak czarownica tańczyła, patrząc na płonący budynek – rzekł Robert, który miał włosy zmierzwione od nieustannego przeczesywania.

– A co on tam robił? – zapytała Eliza.

– Twierdzi, że przybiegł na ratunek, ale ogień był zbyt duży – odpowiedział Arkadiusz. – I był pierwszym ze świadków w miejscu pożaru.

– Ciekawe, skąd on się tam wziął… – zastanowiła się. – Trzeba sprawdzić, jak daleko mieszka.

– Własnoręcznie chyba nie podpalił ratusza? – Robert wyraził swoje powątpiewanie, patrząc na resztę zespołu.

– Mógł kogoś nasłać – stwierdziła Eliza. – Zastanawia mnie, dlaczego zwrócił bardziej uwagę na tańczącą czarownicę niż na ratowanie budynku.

– Może nie miała nic na sobie.

– Aleś teraz wymyślił. – Agentka przewróciła oczami.

Do północy rozmawiali o zdobytych informacjach. W końcu Eliza postanowiła, że trzeba ponownie przesłuchać wszystkich świadków.

***

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji