Agentka RD95 melduje się! - ebook

Rozdział pierwszy Znów to samo

Stary, ciemny dom. Zapach pleśni, brudnych skarpetek i stęchlizny. Stare, wypłowiałe żółte tapety odpadające od krzywych ścian. Papiery leżące na podłodze, resztki jedzenia pochłonięte przez różnego rodzaju grzyby.

Robi ostrożnie stawiała każdy krok, uważając, by nie skręcić kostki na powyginanych deskach lub nie poślizgnąć się na pozostałościach kanapki. Podłoga trzeszczała z każdym jej ruchem.

– Gdzie ja, do licha, jestem… – powtarzała cały czas pod nosem, rozglądając się dookoła.

Pod ścianami stały ogromne, stare kartony wypchane po brzegi brudnymi szmatami.

Gdzieś na górze usłyszała głosy. Podniosła głowę, ale nic tam nie było. Zobaczyła tylko krzywe deski i farbę odpadającą z sufitu. Postanowiła iść dalej. Weszła do kolejnego pomieszczenia. Na środku pokoju stał stół przeżarty przez korniki, a nad nim wisiała zabytkowa lampa opleciona pajęczynami.

W rogu, na suficie Robi dostrzegła wejście prowadzące na strych. Podeszła tam i wdrapała się na zakurzoną komodę. Powoli otworzyła klapę i na rękach podciągnęła się do góry.

Tu, gdzie się teraz znalazła, warstwa pyłu i brudu była jeszcze grubsza. Koło jej stopy przebiegł ogromny karaluch. Skrzywiła się z obrzydzenia i poszła dalej.

Nagle na końcu poddasza dostrzegła jakiś ruch. Cicho na palcach zakradła się bliżej, uważając, by nie stanąć na ruchomą deskę, która mogłaby zdradzić jej obecność. Schowała się za kartonem. Zauważyła dwóch mężczyzn.

Jeden z nich siedział oparty o ścianę, ledwo trzymając się pionu. Miał na sobie brudną, poszarpaną, białą koszulę ze śladami krwi i czarne spodnie. Twarz miał spoconą, z licznymi zadrapaniami i podbitym okiem. Drugi wyglądał zdecydowanie lepiej. Skórzana kurtka, eleganckie buty i spodnie wyprasowane na kant. Blond włosy zaczesane do tyłu, ociekające żelem.

Blondyn wycelował do tego siedzącego z pistoletu. Robi z przerażenia cofnęła się nieuważnie. Podłoga zatrzeszczała. Obaj mężczyźni odwrócili się w jej stronę. Ktoś zawołał ją po imieniu, a ten uzbrojony wziął ją na muszkę.

Nagle poczuła coś mokrego na twarzy. Nie wiedziała, co się dzieje. Uciekła do klapy, ale po chwili znów coś mokrego musnęło jej policzek.

Otworzyła oczy. Było jej duszno i miała zadyszkę, jakby przebiegła całą Polskę dookoła. Nie wiedziała, co to było ani co się stało. Wiedziała tylko, że coś zmoczyło jej twarz i nadal to robi.

– Reks! – wrzasnęła. – Ile razy mam ci powtarzać? Nie liżesz mnie, jak śpię! – Zepchnęła dużego owczarka niemieckiego z łóżka.

Pies skulił się i zapiszczał, a potem nagle rozluźnił się, wstał i zamerdał ogonem. Zaszczekał wesoło.

– Wiesz, że nie potrafię się na ciebie długo gniewać, prawda? Piesiu ty mój – zaśmiała się, głaszcząc zwierzaka po głowie.

Siadła na brzegu łóżka i zerknęła na lustro, które wisiało na drzwiach ogromnej szafy. Na swój widok zrezygnowana odwróciła wzrok.

Potargane brązowo-rude włosy sterczały na wszystkie strony, a zaspane ciemnozielone oczy same zamykały się do snu.

– Robi! Ileż można wstawać z łóżka?! – zawołał Darek z kuchni.

Robi przewróciła oczami i ukryła twarz w dłoniach. Reks szczeknął znacząco.

– No dobra, wstaję – szepnęła do psa, po czym zawołała: – Ileż można budzić jedną nastolatkę?!

Założyła puchate kapcie w kształcie owieczek i wstała z łóżka. Powoli zeszła po schodach i przechodząc przez przedpokój, doszła do kuchni.

– Znowu grzanki? – zapytała znudzonym głosem, siadając przy stole. – Jak zwykle widać twój talent kulinarny – mruknęła, podnosząc zwęglone resztki kromki chleba.

– Robi, to nie moja wina, że twoja mama umiała lepiej gotować. Staram się, jak mogę.

– Wiem, wiem. Doceniam starania.

– Miło z twojej strony. Smacznego – zaśmiał się Darek, targając Robi grzywkę.

– Mimo starań i chęci… Chyba zjem coś na mieście – mruknęła, podsuwając swoje śniadanie Reksowi, który nawet nie drgnął, by je zjeść.

Pies prychnął tylko i odsunął się kilka kroków w tył.

– Znów? – zapytał niezadowolony Darek. – Nie możesz jeść czegoś normalnego? Zdrowego?

– Najpierw chyba muszę mieć coś normalnego i zdrowego do jedzenia – wymamrotała pod nosem.

– Coś mówiłaś?

– Nie, nie. Nic. Tato… Nie narzekam, ale…

– Faktycznie, nie narzekasz – wtrącił ironicznie Darek.

– Ale mamy takie możliwości. Moglibyśmy jeść, co chcemy i gdzie chcemy. Nie możemy z tego skorzystać?

– Nie można tak nadużywać przywilejów. To ma być na wypadek klęski.

– Te spalone resztki chleba to właśnie klęska! – zaszlochała Robi, patrząc na swój talerz.

– Idź do szkoły, rób to, co do ciebie należy. Pamiętasz, jakie masz zadanie?

– Mam już prawie szesnaście lat. Wiem, co mam robić. Pilnować celu.

– Dokładnie. Masz kasę na jedzenie – mruknął Darek, kładąc przed Robi pieniądze. – Chyba nie zmuszę cię do zjedzenia grzanek.

– Dzięki – odpowiedziała z uśmiechem. – Jak widać, sam rozumiesz moją niechęć do śniadania… Reks! Za mną.

Pies wstał leniwie i popatrzył na stół. Prychnął na grzanki i pobiegł za swoją właścicielką.

Wyszli na dwór. Promienie letniego słońca przeświecały przez liście brzóz, które rosły w ogrodzie. Równo przystrzyżony trawnik porośnięty był kwiatami. Robi szła ścieżką w stronę furki. Reks truchtał tuż za nią.

Wyszli na drogę prowadzącą do ulicy. To był kolejny upalny dzień. Na przedmieściach Wrocławia wszyscy szykowali się do pracy. Zaganiani ludzie rozmawiali przez komórki, a matki popędzały swoje dzieci, by wsiadały do samochodu, którym pojadą do szkoły. Robi kroczyła przed siebie zamyślona. Była trochę zawiedziona tym, że zamiast cieszyć się latem z przyjaciółmi, musi śledzić bogatego chłopaka, którego szczerze nienawidzi od wielu lat.

W końcu stanęła pod szkołą. Był to duży i niski budynek, położony między blokami w centrum miasta. Za nim rosło kilka drzew, które tworzyły mały park. Na dziedzińcu roiło się od młodzieży. Każdy stał w swojej grupce i dobrze się bawił. Robi siadła na murku pod drzewem i obserwowała ich spode łba. Jej pies przycupnął na ziemi i nadstawiając czujne uszy, rozglądał się dookoła.

– Widzisz, Reks? Wszyscy świetnie się bawią, ale nie… My oczywiście musimy stać i wypatrywać jakiegoś frajera.

Wilczur polizał ją po dłoni i wrócił do swojego poprzedniego zajęcia.

– Jak coś zobaczysz, to daj mi znak – szepnęła zwierzakowi do ucha, a ten zaszczekał twierdząco.

Siedzieli tak i patrzyli. Nagle Robi poczuła, że coś ciągnie ją za nogawkę, i usłyszała ciche piszczenie. Popatrzyła na swojego przyjaciela i zobaczyła, że wskazuje kogoś pyskiem.

– Tak, to on. Idziemy – zarządziła, głaszcząc psa po głowie.

Ruszyli w stronę celu. Był nim wysoki i szczupły czarnowłosy chłopak o brązowych oczach. Jak zwykle miał na sobie ubrania najdroższych firm. Siedział na niewysokim murku i pisał sms-a.

Uczniowie chodzili beztrosko po podwórku, a Robi skradała się ze swoim przyjacielem u boku.

– Cel namierzony. Powoli się zbliżamy – mruknęła do mikrofonu ukrytego w zegarku.

– Bardzo dobrze – usłyszała odpowiedź. – Wiesz, co masz robić, prawda?

– Bynajmniej nie mogę skręcić mu karku – syknęła zawiedziona.

– Robi! Nie zapominaj, co jest naszym zadaniem.

– No wiem przecież… Mam go pilnować, śledzić. Być przymusowym i przymuszonym kawałkiem jego życia. Tak, tato. Wiem… – mruknęła poirytowana Robi.

– Skup się, ty przymuszony kawałku życia…

– Jasne. Bez odbioru.

Robi była wściekła. Darek zupełnie nie rozumiał, że nienawidziła tego chłopaka z całego serca. Net Bore był przecież typowym bogatym snobem. Zależało mu tylko na szpanowaniu przed innymi. Nie liczył się z nikim, poza sobą. Jego najlepszym przyjacielem był superdrogi laptop, a dziewczyną – najnowszy model komórki. Myślał, że inni żyją po to, by mu usługiwać. Poza tym jego rodzina wiele lat temu nieźle zalazła Robi za skórę.

– Reks! Wiesz, co robią słodkie pieski, takie jak ty? – zapytała swojego psa, kiedy od celu dzieliło ich tylko kilka metrów.

Pies zaszczekał wesoło, merdając ogonem. Robi uśmiechnęła się i pogłaskała zwierzaka.

– Zajmij go swoją rozkoszną osobą. Wiesz, o co mi chodzi…

Reks ruszył biegiem w stronę Neta. Przeleciał mu przed oczami w podskokach, po czym zawrócił i siadł obok niego. Trącił chłopaka łapą i od razu podskoczył wesoło.

Net uśmiechnął się i zaczął obserwować psa, który teraz skakał i kulał się po ziemi. W końcu Bore odłożył telefon na murek i zaczął głaskać zwierzaka. To była odpowiednia chwila.

Robi, która do tej pory stała ukryta za drzewem, na palcach okrążyła swój cel i zaszła go od tyłu. Kiedy była tuż za nim, wzięła jego telefon i otworzyła klapkę. Tuż nad baterią przyczepiła mininadajnik GPS. Potem odłożyła komórkę tak jak była i oddaliła się od Neta. Gwizdnęła cicho, a Reks bez zastanowienia zerwał się i pobiegł w jej stronę.

– Dobra robota, przyjacielu! – pochwaliła zwierzaka, kiedy ten siadł przed nią, a potem zwróciła się do Darka: – Zadanie wykonane, możesz zaczynać.

– Przyjąłem. Namierzam cel – oznajmił Darek. – Mam go. Robi, a możesz jeszcze mnie podłączyć pod system kamer?

– OK. Co ty byś beze mnie zrobił… – zaśmiała się pod nosem, po czym szepnęła do zwierzaka: – Reks, masz czas wolny. Pobiegaj sobie chwilkę.

Pies zaszczekał wesoło i pobiegł przed siebie. Robi ruszyła żwawym krokiem w stronę szkoły. Przemykając między uczniami, skierowała się do piwnicy i mijając szatnie, doszła do pokoju technicznego. Drzwi oczywiście były zamknięte. Przewróciła oczami, wyciągnęła wsuwkę z włosów i rozbroiła nią zamek. Weszła do środka.

Był to mały i ciasny pokój wypełniony przełącznikami, rurami i zaworami. To tu można było odciąć prąd w całej szkole albo zwiększyć ciśnienie w kranach. Gdzieś tutaj musiało być też coś do zarządzania monitoringiem.

– Po co w głupiej szkole takie zabezpieczenia – mruknęła, szukając panelu sterowania kamerkami.

W końcu zobaczyła to, co chciała. Wyciągnęła laptopa z plecaka i podłączyła go do systemu. Złamała hasło dostępu i przesłała dane Darkowi.

– Masz podgląd. Ja się stąd zmywam.

– Dzięki, Robi.

Wyszła z powrotem na korytarz, a potem na dwór. Przywołała do siebie psa, który akurat pławił się w luksusie, jakim było drapanie za uszami przez grupkę dziewczyn.

Robi krążyła po szkole z Reksem, który nie opuszczał jej ani na chwilę. Nagle pies zatrzymał się i patrząc na koniec korytarza, zaczął warczeć. Uczniowie patrzyli na niego ze zdziwieniem, ale on nadal stał i wpatrywał się w coś. Robi popatrzyła tam, gdzie jej przyjaciel. To, co zobaczyła, przerosło najgorsze scenariusze.

Wysoki łysy mężczyzna ciągnął wyrywającego się Neta za rękę. Zrobiło się groźnie.

– Cel w niebezpieczeństwie! – pisnęła do zegarka.

– Idą do sali gimnastycznej!

– Pędzę tam – szepnęła Robi, przeciskając się w pośpiechu między tłumami na korytarzu.

– Uważaj na siebie! Osiłków jest dwóch. Wiesz, co robić.

– Obezwładnić. Tylko którego – zaśmiała się Robi.

– Dobra, dobra. Żarty będą potem.

– Tak, wiem. Bez odbioru.

Wbiegła do sali gimnastycznej, ale nikogo tam nie było. Zaniepokojony Reks siedział w drzwiach i czekał. Wtedy usłyszała hałas w składziku na piłki. Rzuciła plecak w kąt i ruszyła powoli w tamtym kierunku. Zaglądnęła do środka przez uchylone drzwi.

Jeden z mężczyzn, ubrany w czarną skórzaną kurkę i dżinsy, celował z pistoletu prosto w głowę Bore’a. Drugi tylko stał i przyglądał się uważnie. Robi doskonale wiedziała, co robić. Musiała ocalić cel i nie ujawnić się.

Przypomniała sobie o strzałkach usypiających, które umieszczone były w specjalnej bransoletce. Jeden jej celny strzał i napastnik śpi jak niemowlę. Potem drugi i po kłopocie. Oszołomiony Net nie wiedział, skąd nadeszła odsiecz. Siedział zdezorientowany na podłodze i z przerażeniem patrzył na broń, która wypadła osiłkowi z ręki.

Robi szybko wybiegła z sali, zabierając po drodze plecak. Nie mogła dać się zauważyć. Net nie mógł wiedzieć, kto ocalił mu życie.

– Cel bezpieczny. Jadę do domu – mruknęła.

– A co z dalszą ochroną? – zapytał Darek.

– Da sobie radę. Mamy podgląd. Nic się nie stanie.

– No dobra. Wracaj.

– Okej. Bez odbioru.

Spokojnym krokiem ruszyła ulicą. O tej porze ruch nie był duży, nawet w centrum miasta. Jedynie matki z dziećmi spacerowały po parku. Słońce świeciło całą swoją mocą, a na niebie nie było ani jednej chmurki. Wiał przyjemnie chłodny wietrzyk.

Robi wędrowała po mieście ze swoim psem przy nodze. Cały czas myślała o Necie. Nie miała pojęcia, dlaczego akurat on utkwił jej w głowie. Przecież wykonała zadanie i teoretycznie ma wolne aż do jutra. Mimo wszystko coś nie dawało jej spokoju. Problem w tym, że nie wiedziała co.

Doszła na przystanek i wsiadła w odpowiedni autobus, który zawiózł ją na przedmieścia Wrocławia. Wysiadła na dość ruchliwej ulicy i po kilku krokach skręciła w wąską i cichą osiedlową uliczkę. Przeszła kilkaset metrów, po czym weszła na piaszczystą drogę. Prowadziła do jej domu, który był oddalony od reszty o około pół kilometra.

Po długim spacerku, który był dla Robi codziennością, w końcu dotarła do furtki. Przeszła przez ganek i stanęła przed średniej wielkości żółtym budynkiem. Miała jakieś dziwne przeczucie, że nie będzie jej dane siąść przed telewizorem w kapciach i beztrosko zjeść czekoladę.

– Cześć, tato! Już jestem – zawołała, wchodząc do domu.

– Jestem na dole – usłyszała odpowiedź.

Przewróciła oczami i ruszyła w stronę piwnicy. Darek jak zwykle sprawdzał, czy nic nie zginęło z magazynu. Robi nie rozumiała jego obaw, bo przecież wcale nie łatwo się tam dostać komuś z zewnątrz.

Zeszła po schodach i stanęła przed metalowymi drzwiami. Zbliżyła oczy do skanera siatkówki. Drzwi od razu się otworzyły.

– Gdzie jesteś? – zawołała, wchodząc między wysokie na dwa metry regały.

– Przy twoich zabawkach – odpowiedział rozbawiony Darek.

Przyspieszyła kroku. Co on tam robił? Skręciła w prawo i przeszła obok regału z różnego rodzaju bronią. Skręciła w lewo i w końcu doszła do swojego ojca.

– Po co tu przyszedłeś? – zapytała, patrząc na niego podejrzliwie.

– Zebrało mi się na wspomnienia. Pamiętasz, jak zafarbowałaś naszego kota na niebiesko tą torpedą?

– To było dawno temu. On zjadł moją złotą rybkę. Zasłużył sobie.

– A jak pomalowałaś twarz Jankowi od sąsiadów?

– Tą farbą, która…

– Tak. Tą, co sparaliżowała mu twarz na cały dzień.

– Ach… Co to był za gbur. Dzięki mnie przez cały jeden dzień się uśmiechał. Wyszło mu to na dobre.

– Do tej pory nie wiem, jak udało ci się dorwać do tej farby. Tak ją ukrywałem!

– Widocznie mam talent.

– Chyba za bardzo ci ufano za młodu. Za późno zauważono twoje zdolności.

– No cóż. To już nie moja wina.

– Wiadomo. A swoją drogą… Robi, nie będę ukrywał, że ściągnąłem cię tutaj nie tylko dla wspomnień.

– Dlaczego mnie to nie dziwi.

To było już oczywiste. Zawsze, kiedy Darek ma dla Robi jakieś ważne zadanie, zanim powie jej, o co chodzi, rozmawia z nią o rzeczach przyziemnych i błahych. Tak miało być i tym razem.

– Robi, to poważna sprawa. Mamy chronić Neta Bore’a.

– Tyle to ja już sama wiem. Niestety.

– Poczekaj. Problem tkwi w tym, że Krzysztof Zuo posiada całą kartotekę na temat Neta i jego rodziny. Zna każdy ich ruch. Tak się nie da go chronić. Tobie, jako nastolatce, łatwiej zaufa.

– Zgaduję, że mam wykraść mu te informacje?

– Tak jest. Skąd wiedziałaś? – zapytał zdziwiony Darek.

– Ech, siedzę w tym już jakiś czas. Można by rzec, że mam to we krwi. Takie rzeczy się wie, jak ma się w rodzinie agentów i samemu jest się jednym z nich – mruknęła Robi znudzonym głosem, oglądając stare gadżety stojące na półkach.

– Pewnie myślisz, jak masz tam wejść?

– Pewnie przez szyb wentylacyjny.

– Nie. Przez drzwi.

– Tak po prostu? Serio? – zapytała z niedowierzaniem, patrząc na Darka.

– No tak. Tak zwyczajnie. Zapukasz, wejdziesz i wykonasz zadanie.

– Banał – zaśmiała się Robi, machając pobłażliwie ręką.

– Masz dosyć wentylacji, co nie?

– Troszeczkę. Jakie są zabezpieczenia?

– Chyba nie ma. Sprawdzałem. Dasz radę?

– Śmiesz w to wątpić, tato? – mruknęła, przechodząc kilka kroków wzdłuż regału.

– Ależ nie. Do dzieła.

I tym sposobem tajna agentka specjalna Robi Damon znów ruszyła do akcji. Po raz kolejny jej obawy się sprawdziły. Nie udało jej się siąść przed telewizorem.Rozdział drugi Zero zabezpieczeń

Robi wybiegła z domu i zatrzymała się w ogrodzie tuż przed furtką. Reks podbiegł do niej, chcąc jej towarzyszyć. Przykucnęła przy zwierzaku i pogłaskała go po głowie.

– Tym razem zostajesz. Pies byłby podejrzany. Sorrki, przyjacielu.

Wyszła i zamknęła za sobą furtkę. Czworonożny przyjaciel stał na dwóch łapach, patrząc smutno za swoją właścicielką, która powoli oddalała się od domu.

Robi doszła do głównej ulicy, a potem do przystanku. Autobusem dojechała na drugi koniec miasta, a kiedy stanęła w końcu w punkcie docelowym, odezwał się Darek.

– Idź w prawo, potem dwie przecznice dalej skręć w lewo. Potem przejdź sto metrów i będziesz u celu.

– Jasne – szepnęła Robi do zegarka, udając, że drapie się po uchu.

Zgodnie ze wskazówkami Darka, bez problemu dotarła do celu. Stała przed ogromnym białym domem. Już z zewnątrz było widać, że właściciel jest bogaty. Framugi okien były pozłacane, trawa w ogrodzie soczyście zielona, a meble ogrodowe lśniły czystością i nowością. Na prawo od domu znajdował się basen z hydromasażem i jacuzzi. Agentka przewróciła oczami.

Nieśmiało zadzwoniła domofonem, który był przy furtce.

– O co chodzi? – zapytał ktoś dumnym głosem, leniwie przeciągając samogłoski.

– Dzień dobry. Komórka mi się rozładowała… Mogłabym zadzwonić do mamy? – zapytała Robi niewinnym i słodkim głosikiem.

– Rozumiem. Proszę. – mruknął tajemniczy mężczyzna, a zamek w furtce zabrzęczał i otworzył się.

– Dziękuję – odpowiedziała z uśmiechem, wbiegając do ogrodu i idąc pospiesznie w stronę domu.

Drzwi otworzył człowiek w średnim wieku z łysiną na czubku głowy. Był ubrany w smoking i wyglądał na bardzo dumnego. Łatwo można było wywnioskować, że był to lokaj.

– Telefon jest w salonie. Proszę za mną – mruknął i wszedł do domu.

Robi bez słowa ruszyła za nim. Dom był równie nowoczesny w środku, co na zewnątrz. Nie był jednak zbyt dobrze urządzony. Nowoczesne sprzęty i ogromne okna kłóciły się z malowidłami na sufitach i złotymi zdobieniami na framugach i brzegu lustra. Podłogę przykrywał stary i ręcznie tkany kwiecisty dywan, który z pewnością był warty fortunę. Obrazy wiszące na ścianach oprawione były w grube, masywne ramy. Tym bardziej dziwił fakt, że obok renesansowych malowideł wisiały głośniki od kina domowego.

Kiedy doszli na miejsce, wybrała numer, który przez agencję został przeznaczony na telefony tego typu. Był mocno zakonspirowany i przekierowany na zupełnie inny adres, co uniemożliwiało namierzenie bazy.

– No cześć, mamo. Przyjedziesz po mnie? – Robi udawała, że rozmawia, czekając, aż lokaj odejdzie.

Ten jednak niestety uparcie stał tuż przy niej. W pewnym momencie pomysły na rozmowę jej się skończyły. Ciągnięcie tego jednoosobowego dialogu byłoby ryzykowne. Musiała się wycofać i wymyślić coś innego.

– Okej. To wracam do domu. Do zobaczenia – zaśmiała się, odkładając słuchawkę.

– Wiesz, gdzie są drzwi – mruknął lokaj i odszedł.

Robi nie mogła uwierzyć w to, co się stało. Miała czyste pole manewru. Ofiara sama dała jej możliwość działania. Cóż za niesamowity łut szczęścia. Darek wyczuł sytuację.

– Twój cel to te drzwi na lewo od wejścia – podpowiedział.

Zakradła się do nich na palcach i spróbowała otworzyć. Były zamknięte. Po raz kolejny tego dnia użyła wsuwki do włosów. Tym razem również podziałało.

Weszła do środka. Nie usłyszała żadnego alarmu, nic jej nie zabiło ani nie zraniło. Uśmiechnęła się pod nosem i powoli ruszyła przed siebie.

Na samym środku ściany naprzeciwko wejścia stał nowoczesny komputer. Wokół niego było pełno teczek i segregatorów wypełnionych aktami i informacjami o ludziach, których obserwował Zuo.

Podłączyła do komputera swojego pendrive’a. Był włączony. Nic prostszego. Znalazła odpowiednie pliki i zaczęła kopiowanie. Po chwili dane były już bezpieczne na jej dysku.

Schowała pendrive’a do kieszeni i ruszyła w stronę drzwi. Złapała za klamkę, ale od razu cofnęła rękę. Była gorąca! Ostrożnie spróbowała ponownie. Tym razem się nie poparzyła, ale drzwi automatycznie się zamknęły. Komputer nagle się wyłączył. W wentylacji w suficie pojawiły się wiązki podczerwieni. Była w pułapce.

– Tata ma przechlapane – syknęła, rozglądając się dookoła i szukając możliwości ucieczki.

Kilka sekund później drzwi otworzyły się z hukiem i do pokoju wpadło dwóch ubranych na czarno, uzbrojonych osiłków i Krzysztof Zuo we własnej osobie. Smukła twarz, czarna czupryna i bródka. Wąskie, brązowe oczy i gęste brwi. Typowy złoczyńca rodem z filmów.

– Pomyliłaś pokoje, księżniczko? – zapytał ironicznie, stając pod ścianą z założonymi rękami.

– Chciałam wyjść na dwór. Myślałam, że to tutaj – wymamrotała niewinnie Robi i chciała wyjść.

– Pomyliłaś pokoje i używałaś komputera? Nie kłam, bo ja kłamców nie lubię – syknął, zagradzając jej ręką drogę.

– Ja nic złego nie zrobiłam.

– Nie kłam! Powiedz, czego chciałaś, bo koledzy bardzo lubią strzelać i nigdy nie chybiają – szepnął Zuo i pstryknął palcami.

Dwaj mężczyźni unieśli broń, celując prosto w głowę Robi. Dwie kule w łeb i to z dwóch stron na raz? Śmierć stereo niespecjalnie jej się uśmiechała. Na oko pistolety miały spory kaliber, więc raczej dużo by z niej nie zostało.

Musiała coś wymyślić. Nie chciała zginąć i to w dodatku na tak rutynowej akcji.

– Dobra, powiem! – krzyknęła płaczliwym i piskliwym głosikiem.

– No, słuchamy – syknął Krzysztof, unosząc groźnie prawą brew.

Dwóch osiłków nadal nie opuściło broni. Musiała szybko powiedzieć coś, co jest warte włamania, ale nie opłaca się za to zabić i brudzić sobie nowego białego dywanu.

– Chciałam tylko zgrać oprogramowanie! – zaszlochała, padając na kolana i płacząc.

– Niby taka słodka i grzeczna… A taki podły złodziej – mruknął Zuo, kręcąc głową z politowaniem. – Chłopcy, jest wasza.

Machnął ręką i wyszedł. Robi, nadal udając, że płacze, obserwowała tamtą dwójkę. Król wyszedł i zostały tylko dwa pionki do zbicia. Dość niebezpieczne pionki.

Wyciągnęła prawy nadgarstek w stronę jednego z nich. Jeden celny strzał z bransoletki, a cel skrzywił się i padł na twarz, śpiąc jak zabity.

Niestety nie była wystarczająco szybka. Ten drugi zorientował się, co jest grane, i strzelił. Robi padła na podłogę. Oberwała w sam środek brzucha.

Leżała na ziemi. Na śnieżnobiałym, puszystym dywanie rosła czerwona plama. „To się nigdy nie spierze”, pomyślała Robi, śmiejąc się w duchu.

Po raz kolejny troskliwy ojciec się przydał. Przed akcją kazał jej założyć kamizelkę kuloodporną. Dla Robi udawanie rannej lub martwej to czysta przyjemność. Żeby uwiarygodnić przedstawienie, ma w kamizelce woreczki ze sztuczną krwią.

Do pokoju wbiegł kolejny pomagier Krzysztofa. Szepnął coś na ucho temu, który nie spał. Oboje podeszli powoli do Robi, która udawała półprzytomną. W takiej sytuacji zazwyczaj dają spokój, a przynajmniej widzi, co chcą z nią zrobić.

– Ja góra, ty dół – zarządził ten drugi.

Podnieśli ją z ziemi. Nie zorientowali się, że w tych okolicznościach kula powinna przeszyć Robi na wylot, a tak się nie stało. Nic nie wzbudziło ich podejrzeń. Szepnęli tylko coś o tym, że Zuo zabije ich za krew na dywanie, a ona ledwo powstrzymała się przed parsknięciem śmiechem.

Zanieśli ją do piwnicy. Rzucili ją na ziemię tak, że przeturlała się kilka razy. Chwilę później pojawił się Krzysztof.

Robi powoli odwróciła głowę w ich stronę. Zuo stał oparty o ścianę. Uśmiechnął się złośliwie.

– Kiedy już zacznie się wykrwawiać, powie nam prawdę.

Kiedy to powiedział, wyprosił ręką swoich pomagierów. Rzucił krótkie spojrzenie na Robi i wyszedł, zamykając za sobą drzwi.

Kiedy ich kroki ucichły, wstała, strzepnęła kurz z ubrań i zaczęła się rozglądać.

Piwnica był ogromna i panował w niej porządek. Wszystko było pochowane do kartonów, które zostały równo ustawione pod ścianami. Uwagę Robi przyciągnęło małe okienko, znajdujące się tuż pod sufitem.

Podeszła do niego i wspięła się na kartony, by móc sięgnąć do parapetu. Od zewnątrz okno było tuż nad trawą.

Wyciągnęła z kieszeni swój błyszczyk i odkręciła zakrętkę. Posmarowała nim uszczelki i zamek. Po chwili pojawiła się musująca piana, a okno wyleciało na zewnątrz.

– Żrący błyszczyk. To się zawsze przydaje – zaśmiała się cicho pod nosem.

Przecisnęła się przez dziurę i wyszła na dwór. Wsadziła okno na miejsce i przywarła do ściany. Rozejrzała się na boki, szukając kogoś, kto mógłby ją zauważyć. W okolicy nie było nikogo z wyjątkiem ludzi chodzących poza terenem posiadłości. Ruszyła biegiem w stronę ogrodzenia. Wspięła się na wysoką zdobioną furtkę i zeskoczyła na chodnik.

Zakryła bluzą dziurę po kuli i sporą czerwoną plamę na bluzce. Pobiegła na przystanek i pojechała do domu.

Weszła przez niedomkniętą furtkę i przeszła przez ogród. Trzasnęła drzwiami wejściowymi i udała się do salonu. Ściągnęła bluzę i rzuciła ją na kanapę. Była wściekła na Darka. Nie wiedziała, jak taki świetny agent mógł przeoczyć takie zabezpieczenia.

– Jak tam, Robi? Masz te dane? – zapytał wesoło, wchodząc do pokoju.

– Tak – syknęła Robi, idąc w stronę schodów.

– Coś ty taka zła? – zapytał zdziwiony Darek.

– Nie ma zabezpieczeń, tak?! Skopiowałam dane tego buraka i znalazłam się w pułapce! Gdyby nie kamizelka, tobym nie żyła.

– Co?! Przecież wszystko sprawdziłem…

– Widocznie niezbyt dokładnie – mruknęła Robi i ruszyła na górę.

Darek podbiegł do niej i złapał ją za rękaw. Przyciągnął do siebie i przytulił.

– Przepraszam – szepnął jej na ucho. – Najważniejsze, że jesteś cała…

– Tato, tu nie chodzi o to… Przywykłam do zagrożenia, ale chcę chociaż wiedzieć, co mi grozi i jak mogę się ratować… Którędy mogę uciekać…

– Rozumiem. Wiesz, że zrobię wszystko, byś była bezpieczna.

Robi uśmiechnęła się lekko i objęła Darka. Po chwili on odsunął ją i spojrzał jej prosto w oczy.

– Wiem, że jesteś świetna. Mówiąc szczerze, to chyba już mnie nawet nie potrzebujesz. Jesteś taka jak oni – szepnął, a Robi popatrzyła na niego smutno. – Odważna, mądra… Sprytna! Agent idealny. Pamiętaj o tym.

Wtedy do domu wbiegł Reks. Skoczył na nich z rozpędu i przewrócił na podłogę. Polizał swoją właścicielkę po twarzy, a ona podrapała go za uchem i poszła z nim do pokoju. Miała dość tego dnia. Chciała, żeby już się skończył.

Wieczorem Darek przygotował kolację, którą, ku zaskoczeniu obojga, dało się zjeść bez uszczerbku na zdrowiu. Potem siedzieli razem przed telewizorem.Rozdział trzeci Bo Robi jest ta zła

Obudziła się, a właściwie została brutalnie obudzona, o świcie. Darek spędził noc przed komputerami, pilnując Neta. Zauważył, że pod jego domem czają się jakieś podejrzane typy. Obudził więc Robi. Wzięli odpowiedni sprzęt i ruszyli.

Był ciepły, letni poranek. Słońce wyglądało zza dachów. Robi biegła chodnikiem w stronę domu Neta. Tuż przed ostatnim zakrętem zatrzymała się i ostrożnie wyjrzała zza ogrodzenia.

Na ulicy, kilkadziesiąt metrów dalej, stała czarna furgonetka, a za nią czaiło się trzech zamaskowanych mężczyzn. Oglądnęła się za siebie. Darek jak zwykle został gdzieś w tyle.

Zawsze tak jest. Robi jest szybsza i sprytniejsza. On zajmuje się głównie monitorowaniem celów i kierowaniem swojej podopiecznej.

Nie było czasu na czekanie. Wybiegła zza rogu i ukryła się za koszem na śmieci. Trzy strzałki usypiające i zadanie wykonane. Kiedy leżeli nieprzytomni na ulicy, podeszła do nich. Wtedy dobiegł zdyszany Darek.

Związali ich i ukryli w furgonetce. Zamknęli drzwi i schowali się za rogiem.

Net właśnie wychodził do szkoły. Ubrany jak zwykle w wytwory najlepszych firm. Był nieświadomy tego, co przed chwilą wydarzyło się pod oknami jego domu. Maszerował przed siebie, gwiżdżąc wesoło i słuchając muzyki ze swojej nowej MP4.

– Robi, idziesz za nim. W szkole go chronisz.

– Jak zwykle – mruknęła i ruszyła przed siebie. – Do zobaczenia w domu.

Dotarli do gimnazjum. Net nadal miał GPS, więc Robi mogła go zostawić samego. Miała podgląd w telefonie komórkowym.

Mieli zajęcia w różnych krańcach szkoły. Całą lekcję zastanawiała się, czy Net naprawdę jest taki zły. W końcu była na niego skazana. Jeśli nie chciała oszaleć, ratując wroga, musiała poszukać jakichś pozytywnych cech. Nie tylko to, że uważała go za zarozumiałego, samolubnego i nudnego. Nie to, że mówi tylko o sobie i ma okropnych rodziców. Niby nie był brzydki, ale co znaczy wygląd przy jego paskudnym charakterze? Nienawidziła go od piaskownicy, a teraz musiała ratować mu życie.

Z zamyślenia wyrwał ją dzwonek kończący lekcję matematyki. Wyszła na dwór ze swoją przyjaciółką Niki. Siadły na murku i delektowały się przerwą. Robi odruchowo wyszukała wzrokiem swój cel. Nie panowała nad tym. Weszło jej to w krew.

Stał pod drzewem i robił coś na swoim nowym, małym laptopie. Robi zerknęła na ulicę. Stała tam czarna limuzyna. Było to lekko podejrzane, więc przeprosiła Niki i poszła w stronę celu.

Nie spuszczała samochodu z oka. W pewnym momencie szyba pasażera siedzącego z przodu zjechała trochę w dół, tworząc wąską szparkę. Szkła były mocno przyciemniane, więc nie mogła dojrzeć twarzy. Nagle zauważyła końcówkę lufy.

– Snajper! – szepnęła pod nosem przerażona.

Ruszyła biegiem w stronę Neta i staranowała go, rzucając się z nim na trawę. Kula roztrzaskała korę drzewa w miejscu, gdzie przed chwilą była jego głowa.

– O, laski na mnie lecą – zaśmiał się Net, zrzucając Robi z siebie na trawę. – Podobam ci się?

Popatrzyła na niego zdezorientowana. Co on sobie myślał! Tymczasem lufa ponownie pojawiła się w oknie. Bore siedział na trawie. Na jego czole pojawiła się mała czerwona kropka. Celowali prosto między oczy. Znów powaliła go na ziemię, a drzewo oberwało po raz drugi.

– Co ty sobie wyobrażasz?! – wrzasnął Net. – Wybrudziłaś mi całe spodnie! To najdroższa firma na świecie! Szyte na mnie! Co teraz będzie?!

– Wypierz je. Albo kup nowe – syknęła Robi.

– Nie mów tak do mnie! – oburzył się Bore i pchnął Robi na drzewo.

– Bo co mi zrobisz? – Musiała go stamtąd jakoś odciągnąć, bo tamci szykowali się na kolejny strzał.

Chciała go zwabić za płot, ale się nie dał. Spróbował ją unieruchomić, ale przeliczył swoje siły. Jednym ruchem Robi powaliła go na ziemię i wywinęła mu ręce do tyłu. Przygniotła go do ziemi, nie spuszczając z oczu limuzyny.

– Dziewczyno, co ty robisz?! – pisnął, próbując się wyrwać.

– Zamknij się i nie wstawaj.

Szarpnął się, ale jego starania spełzły na niczym. Wtedy tamci wycelowali w Robi. Zrobiła unik, pociągając za sobą Neta, i oboje przeturlali się po trawie. Byli za płotem. Teoretycznie bezpieczni.

– Puść mnie! Ręce mi połamiesz! – wrzasnął Net, wyrywając się z całych sił.

– Wiem, co robię. Jeszcze mi za to, kretynie, podziękujesz.

W zasadzie w tym momencie się zdekonspirowała, ale nie było szans, by Net się domyślił. Pewnie pomyślał, że jakaś zakochana w nim do szaleństwa dziewczyna próbuje go poderwać siłą.

Wyjrzała zza płotu. Na jej widok snajper z samochodu znów przymierzył się do strzału. Tym razem polował na nią i nie chciał ryzykować porażki. Otworzył szeroko okno i wystawił broń na zewnątrz. Bardzo mu zależało, skoro zdecydował się na takie ryzyko.

Wtedy pojawił się Reks. Pędził ile sił w psich łapach prosto w stronę samochodu. Wszyscy oglądali się za nim ze zdziwieniem, ale on wpatrzony był tylko w swój cel. Skoczył i w locie złapał w pysk lufę karabinu i wybiegł na drogę. Akurat jechała ciężarówka. Przemknął tuż przed nią, rzucając pod koła broń. Wskoczył na chodnik, odwrócił się i z dumą popatrzył na swoje dzieło. Zamerdał ogonem i podbiegł do swojej właścicielki.

Limuzyna ruszyła z piskiem opon i zniknęła za zakrętem. Robi przytuliła psa i razem z nim wróciła do Niki, która siedziała zdziwiona na murku.

– Co to było? Lecisz na tego buraka? – zapytała zdumiona i zaniepokojona zarazem.

– Ależ nie! Skąd! – pisnęła Robi.

– To co tam z nim robiłaś?

– Nieważne. I tak nie zrozumiesz. Lecę do domu.

– Znów? Kiedy ty wysiedziałaś cały dzień w szkole?

– No ej, przecież… A w sumie… Nie pamiętam. No cóż. Do jutra.

Złapała Reksa za obrożę i pociągnęła za sobą. Wyszli na ulicę i ruszyli w stronę przystanku. Kiedy mijali sklep zoologiczny, Robi zatrzymała się i uśmiechnęła.

– Poczekaj tu, przyjacielu – szepnęła do psa i weszła do środka.

Kupiła mu ogromną kość z psiej czekolady jako nagrodę za jego zasługi. Wręczyła ją Reksowi, a on, merdając ogonem, polizał ją po twarzy.

Wrócili do domu. Darek czekał już na nich z „pysznym” obiadem. Przywitał ich w kwiecistym fartuszku i z drewnianą chochlą w ręce. Zaprosił Robi do stołu, a Reksowi nasypał karmę do miski.

– Mniam. Niedopieczony kurczak w doszczętnie spalonej skórce i przyprawach – mruknęła, dłubiąc widelcem w obiedzie.

– Robi, nie marudź.

– Ja tylko stwierdzam fakty. Co do gotowania, robisz postępy. Kurczak nie jest spalony na wiór.

– Robi.

– Dobra, jem już. – Przewróciła oczami.

– No. I tak ma być. Smacznego.

– Eche. – Zrzuciła skórkę Reksowi na podłogę. – Tato, a wiesz, że ci, co polują na Neta, mają snajpera?

– Co?! Jak to? – krzyknął Darek, opluwając się słoną zupą.

– A tak to… Strzelał dziś do Neta. Potem do mnie. Reksio wyrwał mu broń i wrzucił pod ciężarówkę – powiedziała znudzonym głosem, jakby to była codzienność, a Reks zaszczekał wesoło.

– Robi się coraz gorzej – mruknął zaniepokojony ojciec, patrząc uważnie na Robi.

– No, wiem. Spaliłeś ziemniaki.

– Przecież nie o tym mówię.

– Wiem, ale pomyśl. Jak widać, snajper sobie ze mną nie poradził. W końcu nie tak łatwo zabić równego sobie. A ziemniakami mogę się zatruć! – zaśmiała się, przełykając z trudem swój obiad, bo nie chciała umrzeć z głodu.

Następnego dnia znów poszła z Reksem do szkoły. Był zwykły letni dzień. Wakacje zbliżały się nieubłaganie. Tłumy stojące przed szkołą rozmawiały ożywione o swoich planach.

Kiedy tylko wkroczyła na teren zespołu szkół, usłyszała głos dyrektorki. Chwilę później zobaczyła, jak biegnie przez dziedziniec. Była to przeciętnego wzrostu kobieta w średnim wieku o czarnych włosach i szarych oczach. Ubrana była jak zwykle w elegancką garsonkę i wysokie obcasy.

– Robi! – wysapała, wpadając na swoją uczennicę. – Musimy porozmawiać.

– Dobrze, proszę pani. Coś się stało?

– Dlaczego wczoraj pobiłaś Neta Bore’a? – zapytała, poprawiając fryzurę.

– Proszę?! Ja go pobiłam?! – pisnęła zdziwiona.

– Tak. Zgłosił się do mnie wczoraj. Podobno przewróciłaś go na ziemię, sponiewierałaś i nie pozwoliłaś mu wstać.

– Co za idiota – syknęła cicho pod nosem.

– Słucham?

– Nic, nic. Ale…

– Nie ma „ale”. Robi, takie zachowanie jest karygodne.

– Pani dyrektor, ja nic nie… Nic złego nie chciałam mu zrobić.

Dyrektorka westchnęła i popatrzyła na uczennicę znad okularów. Pokręciła lekko głową.

– Zawsze byłaś wzorem, przykładem…

– No właśnie! Ja nic mu nie zrobiłam. Ja… Ja na niego wpadłam.

– Cztery razy?

– Emm… Tak wyszło. Jestem straszną ofiarą losu.

– Oj, Robi. Niech będzie, ale żeby mi się to nigdy nie powtórzyło!

Robi uśmiechnęła się wesoło, a dyrektorka przewróciła oczami i odeszła. Agentka odetchnęła z ulgą. Już się bała, że poniesie konsekwencje. Oparła się o murek i zerknęła na swojego Reksa, który siedział na trawie, wesoło merdając ogonem.

Chwilę później pojawiła się Niki. Stanęła obok swojej przyjaciółki i postała chwilkę w milczeniu.

– Co ty taka zestresowana, co? – zapytała w końcu.

– Dyrka chciała mnie chyba uziemić za to, że powaliłam wczoraj Neta na ziemię.

– Oj tam. Przecież ona cię uwielbia. Prędzej na podwórku zastrzeli cię snajper, niż ona da ci szlaban – zaśmiała się Niki, poklepując Robi po ramieniu.

– Tjaa – mruknęła, udając rozbawioną.

Biorąc pod uwagę jej sytuację, miała sporą szansę zginąć z rąk snajpera. Jak zwykle wyczucie Niki było idealne.

W szkole nic się nie wydarzyło. Normalne lekcje, normalne przerwy. Potem wróciła do domu.

Przeszła przez ogród, weszła do środka i od razu skierowała się w stronę kanapy, która stała na środku salonu. Rozsiadła się na niej, a plecak rzuciła w kąt pokoju. Rozejrzała się dookoła i zobaczyła miskę chipsów na stole. Wzięła kilka do ręki i położyła się wygodnie.

– Jak tam nasz cel? – zapytał Darek, wychodząc z kuchni.

Znów miał na sobie fartuszek w kwiatki, ale tym razem zapaćkany był sosem pomidorowym i mąką. Robi zmierzyła go wzrokiem i przewróciła oczami.

– Wbrew moim szczerym chęciom… żyje – mruknęła znudzona, patrząc, jak Reks goni swój ogon.

– Nie przesadzaj. Nie zabiłabyś go. Nie jesteś taka – stwierdził Darek, sadowiąc się obok niej.

– Dlaczego wszyscy zakładają, że jestem łagodna jak owieczka…

– Nie jesteś jak owieczka. Gdyby tak było, to nie byłabyś takim świetnym tajniakiem. Wiem, co czujesz do Neta, ale nie jesteś mściwa – Robi popatrzyła na niego znacząco, więc poprawił się szybko – aż tak mściwa nie jesteś.

– Tato, czy ty myślisz, że ja mogę go tak po prostu chronić? Pomagać mu i nie mieć ochoty go wystawić terrorystom jak na talerzu?!

– Wiem, że masz ochotę. Jednak tego nie robisz. To pokazuje, jaka jesteś. Nie myśl o tym.

– Łatwo mówić. – Wstała i ruszyła w stronę schodów prowadzących do jej pokoju.

– Robi – zawołał spokojnie Darek, oglądając się za siebie.

– Co? – Zatrzymała się i popatrzyła na niego pytająco.

– On nie ma z tym nic wspólnego. Jest niewinny – mruknął cicho zza gazety.

Robi pokręciła głową w milczeniu i po chwili stania w bezruchu weszła po schodach na górę. Skręciła w prawo i znalazła się w swoim pokoju.

Był on duży i jak na dziewczynę dość nietypowy. Na ścianie nad łóżkiem namalowany był dwumetrowy F-16, a obok okna wisiała podziurawiona pociskami tarcza ze szkolenia. Nad oklejonym samolotami i zdjęciami z treningów biurkiem wisiała duża tablica korkowa, na której wisiały dyplomy z zawodów sportowych, fotografie i plan lekcji.

Robi podeszła do niej powoli i odszukała wzrokiem stare zdjęcie przedstawiające roześmiane małżeństwo i ich pięcioletnią córkę. Pogładziła fotografię delikatnie ręką i uśmiechnęła się pod nosem. Zamyślona opadła na łóżko i ukryła twarz w dłoniach. Potem zasnęła.

Znów śniło jej się to samo. Znów ten stary, ciemny dom. Kartony, szmaty i szczury. Trzeszczące deski… i strych. Szła przez kurz, trzymając broń w górze w gotowości do strzału. Znów dwoje mężczyzn. I tak samo jak ostatnio. Jeden odwraca głowę, a drugi krzyczy.

Obudziła się nagle zdyszana. Reks śpiący w nogach łóżka podniósł łeb i popatrzył zaniepokojony na swoją panią. Podczołgał się do niej i delikatnie polizał po ręce.

– Nic mi nie jest, psiaku – szepnęła zaspana, głaszcząc przyjaciela po głowie.

Siedziała na łóżku jakiś czas. Myślała o tym śnie i o Necie. O swoim wrogu, który chyba tym wrogiem nie był i którego musiała chronić. Wpatrywała się ślepo w okno i jasną łunę bijącą od miasta.

Rano zwlokła się niewyspana z łóżka i w ślimaczym tempie zeszła na dół.

– Jakaś miła odmiana – mruknęła, kiedy Darek postawił jej przed nosem płatki z mlekiem zamiast zwęglonych resztek chleba.

Kiedy dojechała do szkoły, czuła, że ten dzień przeżyje na autopilocie. Nie chciało jej się nic. Najchętniej spędziłaby ten czas, leżąc w łóżku i gapiąc się bez sensu w sufit, ale niestety miała inne obowiązki.

Siadła pod murkiem, tam gdzie zwykle. Net oczywiście zalegał już na ławeczce ze swoim laptopem. Rozejrzała się dookoła. Stwierdziła zupełny brak wszelkich limuzyn, snajperów albo porywaczy. Wszędzie tylko uczniowie i nauczyciele.

Nagle z tłumu wyłoniła się Niki. Szła żwawym krokiem, uśmiechając się od ucha do ucha. Jej długi jasnobrązowy kucyk podskakiwał rytmicznie. Pomachała do swojej przyjaciółki.

– Siemka, co porabiasz? – zapytała, siadając obok.

– Siedzę i zasypiam. Wizja dwóch matm z rzędu mi się nie uśmiecha – mruknęła Robi, udając, że to matematyka jest powodem jej kłopotów.

– Oj, tak… No i jeszcze ten polski. Masz to wypracowanie?

– Co?! Jakie znowu… Cholera – syknęła pod nosem, uderzając się ręką w czoło.

Przez całą akcję z Netem zapomniała o odrobieniu zadań domowych. Miała nadzieję, że ujdzie jej to płazem.

Kiedy zadzwonił dzwonek, poszły na lekcje. Robi siedziała, wpatrując się ślepo w nauczycieli. Nie mogła się skupić na niczym. Nadal dręczyły ją rozmyślania o śnie i o jej zadaniu. Pierwiastki i analiza wiersza nie były dla niej dziś istotne.

– Co robisz po szkole? – zapytała Niki, kiedy wyszły na dwór na przerwę.

– Nie mam pojęcia. Nie wiem, jak mi się dzień ułoży – szepnęła Robi, rozglądając się za Netem.

– Oczywiście – prychnęła jej przyjaciółka. – Jak zwykle.

– Ej, sorry, no… Po prostu wszystko zależy od… – zawiesiła głos i znalazła swój cel – od takiej jednej sprawy. Kiedy skończę, to będę do twojej dyspozycji.

– Trzymam za słowo – mruknęła przyjaciółka i wróciła do szkoły.

Robi znów zaczęła szukać Neta, ale nie mogła go znaleźć. Zdenerwowała się i wskoczyła na murek. Nadal go nie widziała. Zerknęła na ulicę.

– Cholera jasna! – syknęła, zobaczywszy czarną furgonetkę stojącą za rogiem.

Chwilę później zauważyła, że w kierunku samochodu podąża dwóch dobrze zbudowanych i zamaskowanych mężczyzn, a trzeci – chudy – jest niesiony. W tym ostatnim rozpoznała Neta.

Zeskoczyła z murku i przeciskając się przez tłumy uczniów, pobiegła za nimi. Już prawie ich dogoniła, ale kierowca furgonetki zaczął do niej strzelać.

Przeskoczyła przez płot i ukryła się za drzewem. Nie wiedziała, co robić. Nie mogła opuścić Neta, ale była bezbronna. Miała tylko strzałki usypiające, które w starciu z bronią na otwartym terenie i przy takiej przewadze przeciwnika nie znaczyły nic. Siedziała w ukryciu bezczynnie, przyglądając się całej tej scenie.

Żaden z uczniów nic nie zauważył. Chodzili tak, jakby wszystko było w porządku. Nie słyszeli strzałów, bo terrorysta miał tłumik. Agentka cały czas starała się coś wykombinować.

Przebiegła kawałek dalej i ukryła się za innym drzewem. Kierowca nadal nie odpuszczał. Dwóch osiłków wrzuciło chłopaka do samochodu.

Odjechali z piskiem opon, a Robi bezradnie usiadła na ziemi. Tę bitwę przegrała.