Akademia Cimmeria. Niezłomni - ebook

ROZDZIAŁ 1

Czarne land rovery, groźnie warcząc, mknęły ciemnymi ulicami Londynu. Nie zatrzymywały się przed niczym i nikim, pędziły przez zatłoczoną metropolię i na pełnym gazie przejeżdżały skrzyżowania na czerwonych światłach. Allie Sheridan siedziała sama na tylnym siedzeniu i patrzyła przez okno, choć nic nie mogła dostrzec. Zaczerwienione oczy piekły ją od płaczu. Nie potrafiła odpędzić od siebie obrazu Cartera na ciemnej ulicy, z uniesionymi pięściami, otoczonego przez tłum strażników Nathaniela.

„Uciekł – zapewniła samą siebie po raz setny. – Jakoś mu się udało. Uciekł”.

Ale w głębi serca wiedziała, że to nieprawda.

Teraz zrozumiała, co się wtedy wydarzyło. Jerry Cole kazał jej przyprowadzić na negocjacje kogoś zaufanego.

„Zabierz ze sobą kogoś, komu ufasz, żeby Nathaniel mógł ci go odebrać”.

„Zabierz ze sobą kogoś, komu ufasz, żeby Nathaniel mógł go zabić. Tak jak zabił Jo”.

Bezradnie ciągnąc za klamkę, zdusiła w sobie płacz. Nie mogła wysiąść. Nie miała jak do niego wrócić. Zamek centralny zablokował wszystkie drzwi w aucie, które stało się teraz więzienną celą. Miotała groźby, błagała i płakała, ale mężczyźni na przednich siedzeniach byli niewzruszeni. Dostali rozkaz, żeby przywieźć ją z powrotem do Cimmerii, i zamierzali wykonać powierzoną im misję.

W Allie narastała frustracja. Ze złością uderzyła pięścią w drzwi. Land rover skręcił gwałtownie z piskiem opon, a siła odśrodkowa przesunęła dziewczynę w bok. Kiedy próbowała złapać uchwyt nad drzwiami, strażnik na przednim siedzeniu odwrócił się do niej.

– Proszę zapiąć pasy. Zrobiło się niebezpiecznie.

Allie wbiła w niego nienawistne spojrzenie. Miała ochotę powiedzieć: „Pięć godzin temu widziałam, jak umiera moja babcia. A ty dopiero teraz ostrzegasz mnie przed niebezpieczeństwem?”. Kiedy tylko pomyślała o Lucindzie, w jednej chwili przed oczami stanęły jej wszystkie wydarzenia tej nocy. W ustach poczuła gorzki smak żółci. Instynktownie rzuciła się w kierunku okna, ale ono również było zablokowane.

– Zaraz zwymiotuję – mruknęła pod nosem.

Strażnik powiedział coś do kierowcy i szyba odsunęła się, wydając jednostajny, mechaniczny szmer. Do środka wdarło się zimne powietrze. Allie wysunęła głowę na zewnątrz i wzięła głęboki oddech. Splątane włosy oplotły jej twarz. Teraz, kiedy mogła zwymiotować, nie potrafiła się do tego zmusić. Nie wróciła jednak do środka, oparła spocone czoło na chłodnej, metalowej ramie okna i oddychała miarowo, żeby się uspokoić. W miejskim powietrzu mieszały się zapachy spalin i betonu. Przyszło jej do głowy, że mogłaby się uwolnić, wyskakując przez okno, ale jechali tak szybko, że nie przeżyłaby upadku.

Była krańcowo wyczerpana. Bolało ją całe ciało. Skóra na głowie piekła ją w miejscu, w którym jeden ze zbirów Nathaniela wyrwał jej włosy. Na twarzy i szyi czuła zakrzepłą krew, która nieprzyjemnie ściągała jej skórę. Odtworzyła w pamięci kolejne wydarzenia tego katastrofalnego w skutkach wieczoru. Plan był prosty. Miała się spotkać z Nathanielem na pokojowe negocjacje na neutralnym gruncie w Hampstead Heath i oddać w jego ręce szpiega – Jerry’ego Cole’a. W zamian za to Nathaniel miał zaprzestać wszelkich działań, by kierownictwo Cimmerii mogło na nowo zewrzeć szyki.

Okazało się jednak, że Jerry ma pistolet. Nocne spotkanie zakończyło się nagłym i niekontrolowanym wybuchem przemocy. W trakcie zamieszania Lucinda upadła z krwawiącą raną postrzałową.

„Nathaniel”.

Allie pokręciła głową, bo nadal nie rozumiała, dlaczego zaczął płakać. Desperacko próbował uratować jej babcię. Jeszcze do niedawna Allie wydawało się, że nienawidził Lucindy. Tymczasem nigdy wcześniej nie widziała kogoś równie zdruzgotanego. Wciąż słyszała jego udręczony głos, kiedy błagał: „Zostań ze mną, Lucindo”. Jakby ją kochał. A ona go opuściła. Opuściła ich wszystkich. Teraz Allie uświadomiła sobie, że zupełnie nie rozumie prawdziwych motywacji Nathaniela. Jeśli nie żywił nienawiści do Lucindy, dlaczego tak zaciekle z nią walczył? „Czego on tak naprawdę chce?”

Odsunęła się od okna i oparła na siedzeniu obitym ciemnobrązową skórą. Strażnik na fotelu pasażera odwrócił się i popatrzył na nią.

– Lepiej?

Rzuciła mu w milczeniu lodowate spojrzenie. Mężczyzna wzruszył ramionami i wrócił na miejsce. Okno się zamknęło. Samochód przyspieszył, kiedy wjechali na pustą o tej porze autostradę. Zbliżali się do granic miasta i powoli zostawiali za sobą Londyn, uśpiony pod baldachimem ze świateł. Przed nimi rozciągał się typowy angielski krajobraz okryty ciemnością.

Allie poczuła, że klatka piersiowa zaciska się wokół jej serca. Z każdą chwilą coraz bardziej oddalała się od Cartera. Bóg raczył wiedzieć, co się z nim teraz działo. Po policzku popłynęła jej łza. Podniosła dłoń, by ją otrzeć. W tym samym momencie jakaś przemożna siła uderzyła w Allie, przechylając ją na bok. Zanim zdążyła zareagować, samochód skręcił gwałtownie, a ona przefrunęła przez całe tylne siedzenie. Cisnęło nią w okno tak mocno, że przed oczami stanęły jej gwiazdy. Nie zapięła pasów.

– Co się dzieje? – Miała wrażenie, że jej własny głos dobiega z bardzo daleka. Z powodu uderzenia dzwoniło jej w uszach.

Nikt nie odpowiedział. Usiadła prosto i zobaczyła, że kierowca mocuje się z kierownicą. Strażnik bardzo cicho, ale w ogromnym napięciu mówił coś do słuchawki. Popatrzyła dookoła, próbując się zorientować, co się stało, ale dostrzegła jedynie dwa snopy światła przecinające nieprzenikniony mrok.

Kierowca zaklął i zakręcił kierownicą.

– Do cholery, skąd one się tu wzięły?

Allie trzymała się uchwytu w drzwiach, ale siła skrętu tak mocno cisnęła ją w drugą stronę, że syknęła z bólu, wypuszczając powietrze z płuc przez zaciśnięte zęby.

– Co się dzieje? – powtórzyła pytanie, tym razem głośniej.

Nie czekając na odpowiedź, chwyciła pas bezpieczeństwa i zapięła go. Rozległo się metaliczne kliknięcie. Potem odwróciła się i spojrzała przez tylną szybę. To, co zobaczyła, sprawiło, że wstrzymała oddech. Za nimi nie jechały cztery auta, tylko dziesięć.

– To nasi? – zapytała słabym głosem.

Nadal nikt jej nie odpowiedział. Nie musiał. Doskonale znała odpowiedź. Olbrzymi samochód wielkości czołgu przyspieszył i zrównał się z nimi. Nagle land rover wydał się przy nim mały. Allie w napięciu obserwowała tego mechanicznego potwora, czując, jak jej serce zamiera. Auto miało przyciemniane szyby, więc nie widziała, kto siedzi za kierownicą. Samochód bez ostrzeżenia przyspieszył i raptownie skręcił w ich stronę.

– Uwaga! – zawołała, kuląc się.

Kierowca znowu wykonał gwałtowny ruch kierownicą i land rover skręcił ostro w prawo, aż Allie poczuła, jak żołądek podchodzi jej do gardła. Stłumili siłę uderzenia, lecz pojazd zakołysał się i kierowca z trudem odzyskał nad nim kontrolę. Trzymał mocno kierownicę, napinając wszystkie mięśnie, a samochód z piskiem opon przesunął się w bok o dwa pasy dalej.

– Potwierdzam, sześć lub siedem aut – powiedział strażnik do słuchawki. Ściskał kurczowo uchwyt nad drzwiami, próbując utrzymać równowagę, kiedy kolejna olbrzymia maszyna podjechała do nich, warcząc złowrogo. – Konwój rozbity i rozdzielony. Pozostałe pojazdy stosują taktykę dywersyjną… Patrz w lewo!

Ostatnie słowa wykrzyknął do kierowcy, który zdążył jeszcze zauważyć auto jadące prosto na nich i gwałtownie skręcił. Tym razem zbyt gwałtownie. Land rover zakręcił się dziko. Allie nie czuła już drogi pod kołami samochodu, jakby wznieśli się w powietrze. Zdawało się jej, że śni. Obraz na zewnątrz stracił kontury. Land rover wirował w śmiertelnym tańcu, zbliżając się do krawędzi autostrady, wzdłuż której ciągnęła się niewysoka barierka. Allie zamknęła oczy. Nathaniel ich dopadł.ROZDZIAŁ 2

Wnętrze land rovera wypełniło się ogłuszającym hałasem. Kierowca i strażnik głośno wydawali sobie polecenia. Silnik wył, a opony piszczały. Odgłosy wojny. Allie ścisnęła mocno uchwyt i zagryzła wargi, tłumiąc krzyk. Przed nią zlany potem kierowca mocował się z kierownicą. Na szyi nabrzmiały mu wszystkie ścięgna, kiedy z całych sił próbował odzyskać kontrolę nad wirującym dziko pojazdem.

– Zatrzymaj się! – powtarzał strażnik. – Zatrzymaj się!

– Samochód – odparł kierowca przez zaciśnięte zęby – nie reaguje.

Swąd palonej gumy wypełnił powietrze, kiedy zbliżali się do krawędzi.

– Zaraz się zderzymy! – zawołał mężczyzna na fotelu pasażera.

Land rover wjechał w barierkę, wydając w chwili uderzenia okropny, metaliczny zgrzyt. Allie krzyknęła ze strachu, kiedy poszybowała w przód, a pas bezpieczeństwa wbił się w jej klatkę piersiową. Barierka się wygięła, ale nie pękła. W wyniku uderzenia samochód przestał wirować, skręcił w lewo, potem w prawo i wreszcie kierowcy udało się odzyskać nad nim kontrolę.

– Już w porządku – oznajmił z wyraźną ulgą w głosie.

Allie opadła na tylne siedzenie, wciąż czując pulsowanie krwi w uszach. Nadal jednak otaczały ich samochody Nathaniela. Strażnik pokazał palcem w lewą stronę.

– Tam! Skręć tam.

Allie spojrzała we wskazanym kierunku i zobaczyła drogę zjazdową.

– Dobra – wymamrotał kierowca pod nosem.

Zaczekał do ostatniej chwili, potem skręcił i gwałtownie przyspieszył. Z niewiarygodną prędkością zjechali z autostrady. Wyciągając szyję, Allie popatrzyła do tyłu. Goniące ich samochody z rozpędu minęły zjazd. Powrót i wznowienie pogoni za land roverem zajmie ludziom Nathaniela kilka bardzo cennych sekund.

Kierowca myślał pewnie tak samo, bo przyspieszył na czerwonym świetle, pędem minął skrzyżowanie, po czym skręcił i wjechał na ciemną wiejską drogę. Allie wciąż spoglądała za siebie. Nie śledziły ich już reflektory. Wypuściła powietrze z płuc i odwróciła się do przodu. Droga była tak wąska i kręta, że nie dało się na niej porządnie rozpędzić, choć kierowca robił, co tylko mógł. Drugi mężczyzna przekazywał mu wskazówki, które podawał ktoś przez słuchawkę.

– W lewo. W prawo przy następnym zjeździe. Tutaj. NIE! Tam. Tamtą drogą…

Najwyraźniej ktoś kontrolował całą akcję przez satelitę i prowadził ich bezpieczną trasą. Mimo wszystko Allie uznała to za dobry znak. Nie byli zupełnie sami w tej nieprzeniknionej ciemności. Wkrótce zagubili się w sieci krętych wiejskich dróg, z rykiem przejeżdżając przez wzgórza i tak gwałtownie wchodząc w ostre zakręty, że Allie znowu zrobiło się niedobrze.

– A teraz na skrzyżowanie – powiedział strażnik, kiedy zbliżali się do rozjazdu.

Po obu stronach drogi ciągnął się wysoki żywopłot. Kierowca bardzo szybko zbliżył się do skrzyżowania i zmienił bieg, by skręcić. W ostatniej chwili tak gwałtownie zahamował, że ogromna siła bezwładności rzuciła wszystkich w przód. Najpierw Allie dostrzegła tylko oślepiające światło reflektorów po lewej stronie. Dopiero kiedy zmrużyła oczy, zobaczyła samochód. Na moment serce przestało jej bić. To był ten podobny do czołgu pojazd z autostrady. Jechał prosto na nich. Kierowca, klnąc pod nosem, wrzucił wsteczny bieg. Zawrócili z taką prędkością, że z silnika wydobył się przeszywający, ostrzegawczy jęk podobny do odgłosu syreny alarmowej.

– Tam.

Strażnik, który przez chwilę milczał, pokazał na ledwie widoczną w ciemności bitą drogę, ciągnącą się za metalową bramą. Allie z narastającym niepokojem patrzyła na ścieżkę, którą wskazał. Wyglądała jak ślad po traktorze na polu kukurydzy. Brama była zamknięta na kłódkę i zabezpieczona łańcuchem.

„Jak się przez nią przedostaniemy?”

Strażnik podał kierowcy okulary ze szkłami zabarwionymi na złoto, które tamten założył bez słowa, a potem wyłączył światła. Allie wstrzymała oddech. Zapadły egipskie ciemności, a ona poczuła narastający atak klaustrofobii.

– Zaraz… – zaczęła mówić, ale nim zdążyła dokończyć, kierowca nacisnął pedał gazu i popędzili wprost na zamkniętą bramę. Nie mogła się ruszyć ani krzyknąć. Wpatrywała się tylko w mrok. Kiedy wjechali w bramę, rozległ się szczęk metalu. W momencie uderzenia land rover zatrząsł się tak mocno, że Allie poczuła, jak jej policzek dotyka ramienia. Coś spadło na dach samochodu, a potem poleciało z łoskotem na drogę.

Przecinali pole. Teren był tak nierówny, że nawet z zapiętym pasem bezpieczeństwa Allie musiała zacisnąć zęby, żeby nie przygryźć sobie języka. Podłużne liście i kolby kukurydzy uderzały w okna, jak ręce próbujące ich chwycić. Kierowca i strażnik przestali rozmawiać. Słychać było tylko warkot silnika i trzeszczenie pod oponami. Nagle za nimi zakołysały się snopy światła, rzucające na okoliczne pola upiorną, białą poświatę.

– Panowie… – urwała, kiedy kierowca przyspieszył, skręcając gwałtownie i zostawiając za sobą bitą drogę.

Znowu otoczyła ich ciemność. Nie jechali już drogą. Przedzierali się teraz przez wyboiste pole, a opony grzęzły w miękkim błocie. Pod kołami coś zadudniło, lecz Allie nie widziała, co to jest. Usłyszała swój jęk. Przez chwilę, która wydawała jej się trwać całą wieczność, nie mogła złapać równowagi, aż nagle…

– Tam.

Strażnik zauważył coś w ciemności. Kierowca bez słowa ruszył we wskazanym kierunku. Samochód wjechał nagle w coś dużego i metalowego. „Kolejna brama na farmę”, pomyślała. Kawałek metalu uderzył w maskę land rovera i zmiażdżył przednią szybę. Allie się skuliła.

– Świetnie – wymamrotał strażnik, kiedy po jego stronie na szybie pojawiła się siateczka pęknięć.

Skomentował to tak, jakby zupełnie nie zrobiło na nim wrażenia, że taranując drugą bramę, był o włos od śmierci. Zjechali po wertepach z pola na wąską, asfaltową wiejską drogę. Kierowca nie włączył świateł i z ryczącym silnikiem mknęli w mrok. Allie z tylnego siedzenia nadal nie mogła nic dostrzec w ciemności. Odwróciła się i spojrzała przez ramię.

Reflektory ścigających ich aut zniknęły. Strażnik znowu zaczął półszeptem wydawać instrukcje. Jechali krętą drogą pod górę, a potem w dół, do wąwozu ukrytego w leśnej gęstwinie. Wreszcie kierowca zdjął okulary z noktowizorem i włączył światła. Strażnik odwrócił się do Allie, która wciąż w niemym przerażeniu ściskała klamkę. Spojrzał na nią z ponurym zadowoleniem.

– Zgubiliśmy ich.

Dwie godziny później land rover skręcił na wyboistą bitą drogę wiodącą przez las. Niebo mieniło się na różowo i złoto. Nastał świt.

Kiedy Allie dostrzegła długie, czarne ogrodzenie otaczające Cimmerię i chroniące ją przed intruzami, oparła czoło o chłodną szybę. Każdy trzymetrowy pręt kończył się ostrym szpikulcem. Za murem rozciągał się jedyny naprawdę bezpieczny teren. Wróciła do domu. Ale co z innymi? Wysłali do Londynu co najmniej dwudziestu strażników i uczniów Nocnej Szkoły, żeby tam walczyli z Nathanielem. Od wielu godzin nie dawali znaku życia.

Brama otworzyła się z drżeniem i wjechali na długi podjazd wiodący przez las. Wokół panował dziwny spokój. Słychać było tylko jednostajny warkot silnika i chrzęst opon na wysypanej żwirem drodze. Allie zachowała jednak czujność i uważnie obserwowała całą okolicę.

Po niemal dwóch kilometrach las gdzieś zniknął, a po bokach drogi rozciągał się gładki trawnik. Przed rozległym, gotyckim budynkiem, w którym mieściła się szkoła, droga układała się w kształt litery S. Iglice i kominy na dachu wystrzelały prosto w blade niebo.

Kierowca wyłączył silnik. Nastała ogłuszająca cisza. Allie spojrzała na puste schody prowadzące do drzwi frontowych i poczuła ucisk w klatce piersiowej. „Gdzie są wszyscy?” Kierowca i strażnik wysiedli pierwsi. Allie, zesztywniała ze strachu, ruszyła za nimi. Bolał ją każdy mięsień.

Kulejąc, szła w stronę schodów, kiedy drzwi frontowe gwałtownie się otworzyły i z budynku wybiegł mały tłum, który ją otoczył.

– Allie, dzięki Bogu.

Dostrzegła sercowatą twarz Rachel, która przyciągnęła ją do siebie i mocno objęła. Wtuliła się w nią i miała ochotę się rozpłakać, ale pod powiekami zabrakło jej łez. Wypłakała wszystkie w nocy.

– Nic wam się nie stało – powtarzała Allie. – Nic wam się nie stało.

Nicole stała za Rachel. Na brodzie miała niewielką ranę.

– Allie! _Dieu merci!_ – W jej ogromnych, brązowych oczach widać było ulgę. – Tak się martwiliśmy.

Kiedy obie przywarły do Allie, ta stanęła nagle w pełnym świetle. Rachel wstrzymała oddech.

– Jesteś ranna! – Rachel odwróciła się i spojrzała w górę schodów. – Allie krwawi.

– To nic wielkiego – odpowiedziała, ale nikt jej nie słuchał.

– Odsuńcie się.

Odepchnąwszy dziewczyny na bok, do Allie podeszła Isabelle le Fanult. Dyrektorka szkoły bezceremonialnie wzięła ją pod brodę, podsuwając twarz uczennicy w stronę światła dochodzącego z otwartych drzwi.

Allie przypomniała sobie, jak Isabelle, niczym wirujący derwisz, z imponującą siłą i szybkością walczyła zeszłej nocy ze strażnikami Nathaniela w Hampstead Heath. Allie nieomal ucieszyła się wówczas na jej widok. Teraz patrzyła na dyrektorkę szeroko otwartymi oczami, czując, jak wzbiera w niej fala gniewu i oskarżeń.

Isabelle związała w kucyk swoje jasne, faliste włosy. Na jej policzku widać było siniak, który już robił się fioletowy. Nadal miała na sobie czarny uniform Nocnej Szkoły.

– Powinna cię obejrzeć pielęgniarka.

Isabelle opuszką palca lekko dotknęła rany Allie, która poczuła ból, ale nawet nie drgnęła. Miała pytanie do dyrektorki i zamierzała je zadać.

– Gdzie jest Carter?

Wszyscy zamilkli. Początkowo Isabelle nie zareagowała, ale chwilę później, puszczając Allie, westchnęła ciężko. Wyglądała na wyczerpaną. Allie wydawało się, że na delikatnej twarzy dyrektorki pojawiły się nagle nowe zmarszczki.

– Nie wiem.

Cicho wypowiedziane słowa uderzyły dziewczynę niczym pięść prosto w żołądek. Bez wahania postanowiła odparować cios.

– Zmusili mnie, żebym go tam zostawiła – wyznała ściszonym, oskarżycielskim tonem. – Na ulicy. Otoczonego.

Dyrektorka odwróciła głowę. Drżały jej wargi. Allie ani trochę jej nie współczuła. Chciała, żeby Isabelle czuła ból. Była temu wszystkiemu winna. To ona kazała zostawić Cartera na pastwę losu.

W żyłach Allie nagle popłynął czysty gniew. Przeszył ją dojmujący ból. Mocno popchnęła dyrektorkę. Isabelle zaskoczona zrobiła krok w tył, potknęła się i nieomal upadła. Allie usłyszała czyjeś głośne westchnięcie.

– To twoja sprawka, Isabelle – powiedziała podniesionym głosem. – Strażnicy wykonywali twoje rozkazy. Zostawiłaś go tam.

Kobieta uniosła ręce w bezradnym geście, jakby próbowała uspokoić Allie, lecz ta ponownie ją odepchnęła. I jeszcze raz.

– Dlaczego, Isabelle? Dlaczego kazałaś mi go zostawić? Jak mogłaś mu to zrobić? – Za każdym popchnięciem kobieta robiła krok w tył. Allie szła za nią. – Gdzie jest Carter, Isabelle? Nie żyje? Jego też zabił Nathaniel?

– Nie wiem – powtórzyła dyrektorka. Teraz nieomal szeptała.

Jej brązowozłote oczy zrobiły się jeszcze jaśniejsze, kiedy napłynęły do nich łzy. Allie tego nie zauważyła i popchnęła ją ostatni raz.

Przypomniała sobie, jak Carter wpakował ją do czarnego samochodu, zatrzasnął drzwi, uderzył dłonią o karoserię i krzyknął do kierowcy: „Jedź!”. Dziki blask w jego oczach – jakby spodziewał się, że umrze i chciał tego, wręcz na to czekał – utkwił w pamięci Allie niczym znamię wypalone rozgrzanym do czerwoności żelazem.

– To tylko dzieciak. Jeśli umrze, to będzie twoja wina, Isabelle. Twoja wina.

Głos jej się łamał. Upadła na kolana. Przez ułamek sekundy nikt się nie ruszył. Po chwili Rachel zbliżyła się do przyjaciółki, objęła ramieniem i pomogła jej wstać. Nicole przytuliła obie koleżanki, podtrzymując je. Allie nigdy wcześniej nie czuła się tak bezradna. Nie chciała już nikogo krzywdzić. Chciała tylko, żeby Carter przeżył.ROZDZIAŁ 3

Pokój pielęgniarki mieścił się w tym samym skrzydle co sale lekcyjne, na półpiętrze. Wysokie okna ciągnęły się na jednej ścianie, wpuszczając do środka tak jasne światło, że Allie musiała zmrużyć oczy. W ciężkiej ciszy trzy dziewczyny szły przez senne klasy, gdzie puste ławki stały w rzędach, czekając na uczniów, którzy mogli już nigdy tu nie wrócić.

Allie nie zwracała jednak na to najmniejszej uwagi, tak jak zlekceważyła krew na twarzy i zmęczenie. Nie myślała nawet o tym, że Isabelle wyglądała na naprawdę zdruzgotaną. W głowie układała listę zaginionych.

– Gdzie Zoe?

– Nic jej się nie stało – odparła czym prędzej Rachel. – Zgłosiła się na ochotnika do pomocy pielęgniarkom. – Przez jej zmęczoną twarz przemknął ledwie widoczny uśmiech. – Stwierdziła, że lubi widok krwi.

– A pozostali? Raj? Dom? Eloise?

– Wszyscy bezpieczni. – Tym razem odpowiedziała jej Nicole.

– Dom też? – Allie nie potrafiła ukryć swojego zdumienia.

Kiedy ostatnim razem widziała Amerykankę, ta przedzierała się przez hordę strażników Nathaniela, próbując dotrzeć do Cartera.

– Carter… – zaczęła mówić Nicole i zamilkła na chwilę. – Wepchnął ją do samochodu. Pomógł jej się stamtąd wydostać. Ochronił ją.

Allie poczuła, jak zaciska się jej klatka piersiowa.

– Co za dupek – wyszeptała, ocierając łzę wierzchem dłoni. – Kompletny idiota.

Obie przyjaciółki dobrze wiedziały, że Allie wcale tak nie myśli.

– Nie trać nadziei – powiedziała Rachel, ściskając jej ramię. – Nikt nie widział, żeby stała się mu krzywda. Musimy wierzyć, że nic mu nie jest i uwięził go Nathaniel. Żeby dorwać ciebie.

Zanim Allie zdążyła odpowiedzieć, dotarły do głównego gabinetu pielęgniarki. Wielki pokój zamieniono w ambulatorium. Służba medyczna tłoczyła się wokół strażnika w czarnym uniformie, zaszywając ranę na jego ramieniu.

Zapach alkoholu do dezynfekcji mieszał się z wonią antybakteryjnego płynu do oczyszczania ran, a metaliczny zapach krwi sprawił, że Allie żołądek podszedł do gardła.

– Proszę tu przeciąć.

Chłodny, niemal mechaniczny głos należał do niewysokiej, pulchnej kobiety ze stetoskopem na szyi, w wąskich okularach zsuniętych na koniuszek nosa. Pielęgniarka nachyliła się tam, gdzie wskazała lekarka. W świetle rozbłysnęły srebrne nożyczki. Lekarka z bliska przyjrzała się swojemu dziełu. Potem się wyprostowała i wyrzuciła zakrwawione bandaże do kosza na śmieci.

– Gotowe, kochanie.

Patrząc na swoje ramię, mężczyzna sprawdził szwy, zacisnął rękę w mocną pięść, a potem ją rozluźnił. Jego mięśnie się naprężyły. Widząc to, lekarka westchnęła.

– Zrób tak jeszcze kilka razy i znowu będziemy musieli cię zszywać. Może jednak oboje spróbujmy uniknąć kolejnego spotkania. Nie znoszę się powtarzać.

– Przepraszam – odparł mężczyzna ze skruchą.

Gdy się podniósł i ruszył do wyjścia, Allie ujrzała Zoe. Stała za pielęgniarkami, obserwując uważnie całą scenę. Allie trochę się rozluźniła. Kiedy jej młodsza koleżanka ją zobaczyła, aż podskoczyła z radości.

– Wróciłaś!

Minęła rannego, nawet go nie przepraszając, i podeszła do Allie, Rachel i Nicole, rzucając się tej pierwszej na szyję. To był raczej gwałtowny chwyt zapaśniczy niż czuły uścisk, lecz Allie i tak się ucieszyła.

– Wszystko w porządku? – Przyjrzała się uważnie Zoe, szukając na jej twarzy śladów zranień, ale nie zauważyła niczego niepokojącego. – Przeżyłaś w jednym kawałku?

Zoe pokiwała głową tak entuzjastycznie, że zakołysał się jej kucyk.

– Tak. Zeszłej nocy zrobiłam krzywdę wielu osobom. Dałam czadu.

– Zoe… – skarciła ją cicho Rachel.

Młodsza dziewczyna zamilkła. Wyglądała tak, jakby się zastanawiała, dlaczego to, co właśnie powiedziała, było nie na miejscu, i próbowała jakoś zatuszować swój nietakt.

– Przykro mi z powodu twojej babci – oznajmiła, choć zabrzmiało to jakoś dziwnie, bez wyrazu, jakby recytowała wykutą na pamięć formułkę. Ale nagle się ożywiła. – I Cartera. Tak się wkurzyłam z powodu tego, co mu się przydarzyło.

Ktoś chrząknął i kiedy Allie podniosła wzrok, zobaczyła twarz lekarki.

– Patrzcie, co nasz kociak znowu przywlókł – powiedziała, a w jej głosie słychać było współczucie. Poklepała fotel, na którym przed chwilą siedział strażnik. – Co sobie tym razem zrobiłaś?

W innych okolicznościach Allie pewnie by się uśmiechnęła. Lekarze i pielęgniarki z ambulatorium wielokrotnie musieli się nią zajmować. Dziś nie miała jednak siły udawać dobrego nastroju.

– To nie takie straszne, jak wygląda – odparła, zajmując miejsce na fotelu, wciąż trochę ciepłym po poprzednim pacjencie.

Lekarka prychnęła cicho i włożyła rękawiczki.

– Ja to ocenię.

– Porządna, krwawa rana – stwierdziła Zoe z aprobatą. Nawet nie zauważyła, jak zdruzgotana i przerażona była jej starsza koleżanka.

„To dobrze”, pomyślała Allie. W środku czuła się zupełnie zdrętwiała, zdezorientowana i zagubiona. Musiała się czym prędzej pozbierać. Nikt by jej nie wysłuchał, gdyby wpadła w histerię z powodu Cartera. Nikt by za nią nie poszedł, gdyby próbowała stanąć na czele grupy. Jeśli koledzy mieli z nią współpracować, żeby odbić Cartera, musieli wierzyć, że Allie nic się nie stało.

Bo tak naprawdę nic jej się nie stało.

Allie spojrzała na Zoe i przybrała nieco bardziej radosny ton.

– Rachel mi powiedziała, że teraz interesuje cię krew.

– Chyba chcę być flebologiem.

– Co to takiego? – zapytała Allie. – Brzmi jak nazwa gatunku gąsienicy.

– Lekarz od krwi! – odparła Zoe z entuzjazmem. – Przez cały dzień nic tylko bawisz się krwią.

– Ach, świetnie – westchnęła Allie. – Jak wampir.

Zoe promieniała z radości.

– Super.

– Nieźle się zarabia – powiedziała pod nosem lekarka, odsuwając włosy Allie od rany za pomocą niewielkich nożyczek. – Jako flebolog.

Dziewczyny spojrzały po sobie, jakby nic nie rozumiejąc. Potem jeszcze przez chwilę rozmawiały o walce i odniesionych obrażeniach, kiedy zespół medyczny oczyszczał czoło Allie z krwi i zaszywał jej ranę. Po drugiej stronie sali Rachel oparła głowę na ramieniu Nicole. Doszło do katastrofy. Plan spalił na panewce. Ale Cimmeria nadal była domem. W tej chwili Allie nie potrafiła nawet wyobrazić sobie innego miejsca, w którym czułaby się jak u siebie.

Kilka godzin później Allie zbiegła na dół po szerokiej głównej klatce schodowej. Kiedy wzięła prysznic i zmieniła ubranie, poczuła, że dochodzi do siebie. Była gotowa, by postanowić, co dalej.

Pulsowało jej w głowie i dłoń bezwiednie powędrowała w stronę szwów na czole, częściowo ukrytych pod gęstymi, brązowymi włosami o złotawym odcieniu. Nie zażyła środków przeciwbólowych, które dostała od lekarki. Chciała zachować jasność umysłu. Nadszedł czas, by wymyślić nowy plan.

Kiedy dotarła na parter, skręciła i znalazła się w przestronnym korytarzu. Ściany wyłożone dębową boazerią lśniły. Światło słoneczne tańczyło na złoconych ramach okalających olejne obrazy. Kryształowy żyrandol wiszący nad szeroką klatką schodową rozbłyskał, jakby był zrobiony z diamentów. Marmurowe posągi na półpiętrze wyglądały niczym wyrzeźbione w śniegu.

Allie nie przypominała sobie, by którekolwiek miejsce kochała tak bardzo jak tę szkołę. Ale już teraz czuła, że sytuacja wymyka się jej spod kontroli. Jak mogła tu zostać bez Lucindy? To dzięki niej Cimmeria tak sprawnie funkcjonowała. A teraz jej babci zabrakło.

Kiedy minęła biuro dyrektorki, schowane pod wielką, główną klatką schodową, trochę zwolniła. Wiedziała, że powinna porozmawiać z Isabelle, wyjaśnić swoje wcześniejsze postępowanie. Ale nie potrafiła się do tego zmusić. Nie była jeszcze gotowa, by zachowywać się dojrzale. Przede wszystkim chciała usłyszeć kilka odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Musiała pogadać z kimś, komu ufała. Minął ją strażnik ubrany na czarno. Allie spojrzała na niego.

– Gdzie znajdę Raja Patela?

Allie i Raj usiedli naprzeciw siebie w niemal pustej świetlicy. Allie przycupnęła na skraju dużej kanapy obitej skórą. Mężczyzna zajął miejsce na fotelu, obserwując ją nieprzeniknionymi, ciemnymi oczami o migdałowym kształcie, takimi samymi, jakie miała Rachel. Przyszedł, kiedy tylko go o to poprosiła, choć pewnie był bardzo zajęty. W jego twarzy nie wyczytała ani krzty potępienia.

– Chcę tylko zrozumieć, co się wydarzyło – powiedziała Allie.

Raj nie wyglądał na zdumionego.

– Wszystko szło gładko – odparł. – Póki nie zaczęło iść fatalnie.

Słuchała w milczeniu, kiedy Raj relacjonował, w jaki sposób realizowali plan działań. Ona i Carter przeszli przez Hampstead Heath tuż przed północą, tak jak to wcześniej ustalili. Znaleźli babcię Allie tam, gdzie miała na nich czekać, na Parliament Hill. A Nathaniel dołączył do nich tylko kilka minut później, niż przewidywali. Panowała spokojna, momentami wręcz radosna atmosfera. Dopóki nie pojawili się Jerry i Gabe z pistoletami.

– Lucinda zostawiła Jerry’ego skutego w furgonetce niedaleko parku – wyjaśnił Raj. – Pilnowało go dwóch strażników z jej osobistej gwardii. Nie wiemy, skąd Nathaniel dowiedział się, gdzie ona jest. Ale się dowiedział. Jej ochrona została rozbita. Jerry’ego uwolniono.

Allie opadła bezradnie na oparcie kanapy. Sprawa była przerażająco oczywista. Najprostszy plan udaremniono w najprostszy sposób. Najbardziej misterny projekt na świecie może zostać zniszczony w ciągu kilku sekund zwyczajnym młotkiem.

– Skąd wzięli broń? – zapytała.

– Od Gabe’a. Tak sądzę. – W głosie Raja słychać było niesmak. – Tylko on jest tak szalony, żeby przyjść uzbrojony na negocjacje.

Allie spojrzała na szefa ochrony.

– Nie uważasz, że to był pomysł Nathaniela?

Mężczyzna pokręcił głową.

– Patrzyłem na niego, kiedy zobaczył broń. Nie wydawał się szczególnie zadowolony.

To była niespodzianka. Nathaniel obsesyjnie kontrolował każdy ruch swoich ludzi. Z pewnością nie zachęcał podwładnych do niesubordynacji.

– Kiedy tylko spostrzegliśmy broń, ruszyliśmy do ucieczki – ciągnął Raj. – Wykorzystałem przeciwko nim wszystko, co mieliśmy. Udało nam się uciec. Ale…

Urwał i przetarł oczy.

– Ale Lucindę zastrzelono – dokończyła za niego Allie. W napięciu nachyliła się do przodu. – Raj, czy ktoś widział, kto to zrobił? To Jerry?

Jerry Cole był nauczycielem przedmiotów ścisłych, który zdradził ich wszystkich. To przez niego życie straciła Jo, kiedy on sprzymierzył się z Nathanielem. Po kimś takim można się było spodziewać wszystkiego. Ale Raj pokręcił głową, zaciskając usta.

– To nie Jerry. Isabelle stała na tyle blisko, żeby wszystko widzieć. To była sprawka Gabe’a. Powinnaś wiedzieć coś jeszcze. – Spojrzał Allie prosto w oczy. – Isabelle przysięga, że Gabe celował do Nathaniela.

Allie westchnęła ciężko.

– Co?

– Ja tego nie widziałem – kontynuował. – Ale Isabelle jest tego pewna. Gabe celował do Nathaniela i w ostatniej chwili Lucinda stanęła na linii strzału. Tak uważa Isabelle… – Zawahał się, jakby się zastanawiał, ile może powiedzieć. – Twierdzi, że Lucinda zobaczyła, co chce zrobić Gabe, i zasłoniła Nathaniela, żeby go ocalić.

Allie otworzyła usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Wydawało się jej, że tonie. Nie mogła oddychać. „Lucinda postanowiła umrzeć? Specjalnie mnie zostawiła?” Pokręciła głową tak mocno, że aż zabolała ją zaszyta rana.

– Nie, Raj. Isabelle się myli. Lucinda by tego nie zrobiła. Na pewno nie. Nie dla Nathaniela.

Szef ochrony nie oponował.

– Samemu trudno mi w to uwierzyć. Przedstawiam ci to jako tymczasowe wyjaśnienie. – Przerwał i po chwili dodał: – Allie, nie zamierzam ci mówić, co powinnaś zrobić. Ale Isabelle jest zdruzgotana z powodu wydarzeń zeszłej nocy. Chciałbym, żebyś z nią porozmawiała. Poznała jej wersję.

Allie czuła, jak tężeje jej twarz, ale Raj nie dawał za wygraną. Zniżył głowę, żeby spojrzeć jej prosto w oczy.

– To nie Isabelle zadecydowała o zostawieniu Cartera. On dobrze znał zasady. Wiedział, co się może stać. Miał pełną świadomość wszystkich zagrożeń. Był na to przygotowany.

Allie nie chciała się z nim kłócić, ale poczuła, że w jej żyłach zamiast krwi płynie czysty gniew, zimny jak lodowata woda. Zacisnęła pięści i próbowała zapanować nad emocjami. Odezwała się dopiero po chwili.

– Gdzie on jest, Raj? – zapytała, zmieniając temat rozmowy. – Żyje?

Mężczyzna nie odpowiedział od razu.

– Sam chciałbym wiedzieć – odrzekł po chwili ściszonym głosem.

_Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej_