- promocja
-
W empik go
Akademia jednorożców. Wiola i Migotka. Tom 11 - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
14 czerwca 2022
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Akademia jednorożców. Wiola i Migotka. Tom 11 - ebook
Seria opowiada różne historie dziewczynek, które przyjaźnią się z jednorożcami.
Wyobraź sobie szkołę, w której ty i twój jednorożec przeżywacie razem wspaniałe przygody.
Wyobraź sobie Akademię jednorożców.
Akademia Jednorożców to najlepszy rodzaj szkoły z internatem, gdzie uczniowie są połączeni w pary z niesamowitymi jednorożcami.
Dziewczyny z akademika są zdeterminowane, by związać się z jednorożcami i nauczyć się bycia opiekunami ich wspaniałego domu na wyspie. Niestety, ktoś chce ich powstrzymać. Kim jest tajemnicza postać, która próbuje wszystko zepsuć? Nic nie zatrzyma dziewczyn i ich jednorożców, aby się tego dowiedzieć!
W serii jest już dziesięć książek, pełnych przygód, magii i jednorożców.
Wiola i Migotka kochają Akademię Jednorożców. Jedyne czego pragną, to opiekować się szkołą i piękną Wyspą Jednorożców. Gdyby tylko Migotka odkryła wreszcie swoją moc! Perypetie prowadzą Wiolę, Migotkę oraz ich przyjaciół do wielkiego niebezpieczeństwa na zamarzniętej lagunie. Czy pod presją czasu Migotce uda się znaleźć swoją magię i uratować przyjaciół?
| Kategoria: | Dla dzieci |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-66526-87-7 |
| Rozmiar pliku: | 1,7 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
ROZDZIAŁ PIERWSZY
Wioleta stała przy swoim jednorożcu Migotce, a wokół nich krążył tygrys. Patrzył prosto w oczy dziewczynki, wydając przy tym groźne pomruki. Wioleta wiedziała, że to tylko Perła, jednorożec Matyldy, który wykorzystuje magię iluzji, niemniej zwierzę wyglądało jak prawdziwy drapieżnik. Kiedy więc rzuciło się do ataku, dziewczynka nie zdołała powstrzymać krzyku. W tym momencie Matylda zachichotała, a tygrys zniknął – jego łapy stały się kopytami, pasiasty ogon zaś przybrał barwę różowo-żółtą. Kiedy rozmył się w powietrzu ostatni tygrysi wąs, Wioleta uśmiechnęła się szeroko do Matyldy i Perły, która miała już swoją postać.
– Rety! To było niesamowite, Matyldo! Perła wyglądała tak groźnie. Przez chwilę naprawdę myślałam, że nas pożre – zachwycała się Wioleta.
Migotka pokiwała głową i dodała:
– Rzeczywiście świetna iluzja, choć pod koniec widziałam prześwitującą grzywę Perły.
Perła posmutniała, a Matylda ją przytuliła.
– Wytwarzanie iluzji jest bardzo trudne. Potrzeba na to dużo magii. Uważam, że wspaniale sobie poradziłaś, Perło – pocieszała rumaka.
– Też tak sądzę – zapewniła Wioleta, rzucając Migotce smutne spojrzenie. Wiedziała, że jej jednorożec nie chciał być niemiły, czasami jednak mówił to, co myśli, nie zdając sobie sprawy z tego, jak może zostać odebrany. Dziewczynka kochała go całym sercem, lecz chwilami uważała jego szczerość za nieco kłopotliwą. Ona sama była zupełnie inna, nie znosiła bowiem ranić czyichś uczuć.
Nieopodal pozostałe dziewczynki z Sali Diamentowej także towarzyszyły swoim jednorożcom podczas ćwiczenia magii. Miodunka, z Franią na grzbiecie, galopowała wokół oszronionego ogrodu, Kryształka, jednorożec Róży, wytwarzała śnieżne wiry, a Szept, rumak Aliny, stał pod drzewem przy rodzinie płochliwych królików, które dzięki jego magii uspokajania bawiły się wesoło wokół kopyt jednorożca.
Kiedy młode jednorożce oraz uczniowie przybyli do Akademii Jednorożców, pani Pokrzywa, dyrektorka szkoły, dobrała ich w pary. Dzieci mieszkały w akademii i uczestniczyły w zajęciach przygotowujących je do opieki nad rumakami. Uczyły się także wszystkiego o pięknej wyspie, na której żyły. Miały w tym czasie odkryć wyjątkową magię swoich jednorożców i stworzyć z nimi więź. Większość jednorożców oraz ich jeźdźców osiągała ten cel w pierwszym roku nauki, niektórzy jednak musieli na to poczekać dłużej i zostać w szkole na kolejny rok.
Wioleta bawiła się gęstą, niebiesko-fioletową grzywą Migotki. Kiedy i one w końcu stworzą więź, a kosmyk ciemnych włosów dziewczynki przybierze taki piękny kolor? Wioleta pochyliła się i objęła jednorożca.
– Mam nadzieję, że wkrótce odkryjemy twoją magię – szepnęła mu do ucha. Wioleta cieszyła się pobytem w akademii, nie chciała jednak być jedyną, która zostanie na następny rok.
– Nie martw się, na pewno ją odkryjemy – odparła z przekonaniem Migotka. – Założę się, że będę miała coś dużo lepszego niż Szept czy Kryształka.
– Cii! – syknęła Wioleta, bo właśnie podjechały jej przyjaciółki.
– Nie wiem jak wy, ale ja jestem gotowa na gorącą czekoladę – oznajmiła Róża.
– Ja też. A jednorożce zasłużyły na dużą porcję niebiańskich jagód – powiedziała Matylda.
Rumaki zarżały radośnie. Korzystanie z magii kosztowało je dużo energii, a niebiańskie jagody pomagały im odzyskać siły.
Przyjaciółki jechały przez tereny w pobliżu szkoły. Był mroźny zimowy dzień. Budynki Akademii pięknie rysowały się na tle błękitnego nieba, a szklane i marmurowe wieże lśniły w bladych promieniach słońca.
– Dziwnie jest pomyśleć, że pod koniec grudnia już nas tutaj nie będzie – odezwała się Alina.
– Migotka i ja możemy wciąż tu być – odparła Wioleta i spojrzała zatroskana na koleżanki. – Będziecie do mnie pisać, prawda?
– Nie – odpowiedziała Róża.
Wiolecie zamarło serce.
Róża jednak się zaśmiała.
– Nie będziemy do ciebie pisać, bo nie zostaniesz tutaj. Ty i Migotka niedługo odkryjecie jej magię i stworzycie więź. Wszystkie ukończymy szkołę razem. Wierzę w to!
Dziewczynki się uśmiechnęły, a niepokój Wiolety zmalał.
– Byłoby jeszcze lepiej, gdybyśmy przed końcem roku schwytały postać w pelerynie – dodała Frania.
Podczas ich pobytu w Akademii uczennice z Sali Diamentowej trzy razy zetknęły się z tajemniczą osobą w pelerynie. Wiosną odkryły, że zabiera ona magię z Zielonego Wodospadu, w lecie wyciągała magię z pradawnego Serdecznego Drzewa. Miesiąc temu zaś usiłowała odstraszyć je od starej stodoły, gdzie planowały urządzić sekretne przyjęcie. Okazało się, że w stodole znajdowało się wejście do sieci tuneli. Tajemnicza postać używała ich, aby poruszać się niezauważona po terenie szkoły, nikt jednak nie wiedział, w jakim celu.
– Dobrze, że nauczyciele nałożyli na tunele zaklęcie ochronne, tak żeby mogli z nich korzystać tylko oni i uczniowie – zauważyła Wioleta. Dzięki tym zabezpieczeniom czuła się spokojniejsza.
– Chciałabym tylko, żebyśmy odkryły, kim jest postać w pelerynie – dodała Frania.
Wioleta stała przy swoim jednorożcu Migotce, a wokół nich krążył tygrys. Patrzył prosto w oczy dziewczynki, wydając przy tym groźne pomruki. Wioleta wiedziała, że to tylko Perła, jednorożec Matyldy, który wykorzystuje magię iluzji, niemniej zwierzę wyglądało jak prawdziwy drapieżnik. Kiedy więc rzuciło się do ataku, dziewczynka nie zdołała powstrzymać krzyku. W tym momencie Matylda zachichotała, a tygrys zniknął – jego łapy stały się kopytami, pasiasty ogon zaś przybrał barwę różowo-żółtą. Kiedy rozmył się w powietrzu ostatni tygrysi wąs, Wioleta uśmiechnęła się szeroko do Matyldy i Perły, która miała już swoją postać.
– Rety! To było niesamowite, Matyldo! Perła wyglądała tak groźnie. Przez chwilę naprawdę myślałam, że nas pożre – zachwycała się Wioleta.
Migotka pokiwała głową i dodała:
– Rzeczywiście świetna iluzja, choć pod koniec widziałam prześwitującą grzywę Perły.
Perła posmutniała, a Matylda ją przytuliła.
– Wytwarzanie iluzji jest bardzo trudne. Potrzeba na to dużo magii. Uważam, że wspaniale sobie poradziłaś, Perło – pocieszała rumaka.
– Też tak sądzę – zapewniła Wioleta, rzucając Migotce smutne spojrzenie. Wiedziała, że jej jednorożec nie chciał być niemiły, czasami jednak mówił to, co myśli, nie zdając sobie sprawy z tego, jak może zostać odebrany. Dziewczynka kochała go całym sercem, lecz chwilami uważała jego szczerość za nieco kłopotliwą. Ona sama była zupełnie inna, nie znosiła bowiem ranić czyichś uczuć.
Nieopodal pozostałe dziewczynki z Sali Diamentowej także towarzyszyły swoim jednorożcom podczas ćwiczenia magii. Miodunka, z Franią na grzbiecie, galopowała wokół oszronionego ogrodu, Kryształka, jednorożec Róży, wytwarzała śnieżne wiry, a Szept, rumak Aliny, stał pod drzewem przy rodzinie płochliwych królików, które dzięki jego magii uspokajania bawiły się wesoło wokół kopyt jednorożca.
Kiedy młode jednorożce oraz uczniowie przybyli do Akademii Jednorożców, pani Pokrzywa, dyrektorka szkoły, dobrała ich w pary. Dzieci mieszkały w akademii i uczestniczyły w zajęciach przygotowujących je do opieki nad rumakami. Uczyły się także wszystkiego o pięknej wyspie, na której żyły. Miały w tym czasie odkryć wyjątkową magię swoich jednorożców i stworzyć z nimi więź. Większość jednorożców oraz ich jeźdźców osiągała ten cel w pierwszym roku nauki, niektórzy jednak musieli na to poczekać dłużej i zostać w szkole na kolejny rok.
Wioleta bawiła się gęstą, niebiesko-fioletową grzywą Migotki. Kiedy i one w końcu stworzą więź, a kosmyk ciemnych włosów dziewczynki przybierze taki piękny kolor? Wioleta pochyliła się i objęła jednorożca.
– Mam nadzieję, że wkrótce odkryjemy twoją magię – szepnęła mu do ucha. Wioleta cieszyła się pobytem w akademii, nie chciała jednak być jedyną, która zostanie na następny rok.
– Nie martw się, na pewno ją odkryjemy – odparła z przekonaniem Migotka. – Założę się, że będę miała coś dużo lepszego niż Szept czy Kryształka.
– Cii! – syknęła Wioleta, bo właśnie podjechały jej przyjaciółki.
– Nie wiem jak wy, ale ja jestem gotowa na gorącą czekoladę – oznajmiła Róża.
– Ja też. A jednorożce zasłużyły na dużą porcję niebiańskich jagód – powiedziała Matylda.
Rumaki zarżały radośnie. Korzystanie z magii kosztowało je dużo energii, a niebiańskie jagody pomagały im odzyskać siły.
Przyjaciółki jechały przez tereny w pobliżu szkoły. Był mroźny zimowy dzień. Budynki Akademii pięknie rysowały się na tle błękitnego nieba, a szklane i marmurowe wieże lśniły w bladych promieniach słońca.
– Dziwnie jest pomyśleć, że pod koniec grudnia już nas tutaj nie będzie – odezwała się Alina.
– Migotka i ja możemy wciąż tu być – odparła Wioleta i spojrzała zatroskana na koleżanki. – Będziecie do mnie pisać, prawda?
– Nie – odpowiedziała Róża.
Wiolecie zamarło serce.
Róża jednak się zaśmiała.
– Nie będziemy do ciebie pisać, bo nie zostaniesz tutaj. Ty i Migotka niedługo odkryjecie jej magię i stworzycie więź. Wszystkie ukończymy szkołę razem. Wierzę w to!
Dziewczynki się uśmiechnęły, a niepokój Wiolety zmalał.
– Byłoby jeszcze lepiej, gdybyśmy przed końcem roku schwytały postać w pelerynie – dodała Frania.
Podczas ich pobytu w Akademii uczennice z Sali Diamentowej trzy razy zetknęły się z tajemniczą osobą w pelerynie. Wiosną odkryły, że zabiera ona magię z Zielonego Wodospadu, w lecie wyciągała magię z pradawnego Serdecznego Drzewa. Miesiąc temu zaś usiłowała odstraszyć je od starej stodoły, gdzie planowały urządzić sekretne przyjęcie. Okazało się, że w stodole znajdowało się wejście do sieci tuneli. Tajemnicza postać używała ich, aby poruszać się niezauważona po terenie szkoły, nikt jednak nie wiedział, w jakim celu.
– Dobrze, że nauczyciele nałożyli na tunele zaklęcie ochronne, tak żeby mogli z nich korzystać tylko oni i uczniowie – zauważyła Wioleta. Dzięki tym zabezpieczeniom czuła się spokojniejsza.
– Chciałabym tylko, żebyśmy odkryły, kim jest postać w pelerynie – dodała Frania.
więcej..
