Akretania - ebook

CZĘŚĆ PIERWSZA Ciężkie życie Rudbekii M.

Wcale nie za siedmioma morzami i nawet nie za siedmioma górami, ani też za wielkimi lasami, ale tutaj pod waszym nosem było sobie małe — no, może nie małe, a statystycznie rzecz biorąc, średniej wielkości królestwo. Patrząc na nie z lotu ptaka, można powiedzieć, że kraina miała wszystkiego po trochę; trochę morza, trochę gór, trochę rzek i po trosze innych przyrodniczych albo geograficznych wynalazków. Tak jakby Stwórcy zabrakło pomysłów i budulca, zmuszając go do ukształtowania terenu bez przesady, a wręcz z nudnawym umiarem. Góry wyszły nie za wysokie, morze zaś nie za głębokie, jeziora były co prawda malownicze, ale też nic wielkiego. Jedyne czym kraina słynęła, to gęste i różnorodne lasy i tam gdzie dla jednych nieprzebyta knieja kojarzyła się z ostoją zwierząt i roślinności, dla większości była strasznym zadu…

Wiecie o co mi chodzi?

Można stwierdzić, że w przypadku położenia i przydziału atrakcji geograficzno-przyrodniczych, królestwo mieściło się dokładnie pośrodku średniej. Kształt królestwa też nie był udziwniony, czy zawiły, jak bywało w przypadku innych państw, gdzie terytoria kojarzyły się na przykład z dużym butem z cholewami albo wielkim nochalem Baby Jagi. Nic z tych rzeczy, kształtem państwo przypominało lekko pogięte koło rowerowe, trochę spłaszczone i powyginane z dołu i od góry, a po bokach ucięte równo jak od linijki. Jakby je tak wycentrować i wyklepać, może dalej kręciłoby się w rowerze.

Jak widać, nawet w tym wypadku królestwo nie było niczym porywającym.

No więc, jak nie ukształtowanie terenu i wygląd, to może ekstremalna pogoda przyniosłaby nam chwilę podniety?

Nic z tych rzeczy. Klimat był umiarkowany i podzielony na równe pory roku, dające trochę ciepła i trochę zimna, z przewagą tego ostatniego. Nawet szeroko dyskutowane i modne zmiany klimatyczne ostatnich czasów nic nadzwyczajnego w tej dziedzinie nie wniosły. Powiecie wreszcie, że jak kraj był wyważony i doskonale uśredniony, a w zasadzie, nie bójmy się tego słowa — nudny, to zapewne lud zamieszkujący królestwo musiał być spokojny, zrównoważony i solidny, jak opoka jakaś, czy ostoja. Błąd, ludek zamieszkujący królestwo nie był wcale takim, jakbyśmy go sobie wyobrazili na podstawie nudnego otoczenia w którym żył. Dlatego historia, którą opowiem będzie właśnie o ludziach żyjących w tym państwie.

Wybaczcie, ale chyba wcześniej nie powiedziałem, jak właściwie się to królestwo nazywało. Przepraszam.

W takim razie, zacznijmy jeszcze raz.

Wcale nie za siedmioma morzami i nawet nie za siedmioma górami, ani też za wielkimi lasami, ale tutaj, pod waszym nosem było sobie małe — no, może nie małe, a statystycznie rzecz biorąc średniej wielkości królestwo Akretanii, w którym żył sobie ciekawy ludek zwany Akretanami.

Wielkie, ponure zamczysko z białoszarego kamienia i czerwonej dachówki dumnie prężyło wieże na wysokim wzniesieniu, tuż przy urwistym brzegu najważniejszej rzeki królestwa Akretanii — Wisguli. Jej mętne i smętne wody, leniwie opływały dębowe słupy zwodzonego mostu.

Był wczesny poranek, a mimo to, solidną drewnianą przeprawą sunęły wolno w jedną i drugą stronę kawalkady ludzi i zwierząt. Tak duży ruch wskazywał, że w stołecznym grodzie, zwanym po prostu — Stołecznym Grodem, odbywała się jakaś ważna uroczystość albo coroczny targ rolny, słynny na cały kraj i okolice.

Król Jedynytaki Teodor Dwunasty, nazywany po cichu przez swój lud Starym Teo, wyglądał co jakiś czas przez okno komnaty, spoglądając właśnie na ów most. Uważnie obserwował karety oraz towarzyszące im małe grupki zbrojnych, które pojawiały się na deskach wiaduktu, zjeżdżając z ubitego traktu. Gdy zobaczył coś wartego uwagi z grymasem na ustach podchodził do dużego biurka i tam, maczając gęsie pióro w kałamarzu, zamaszystym ruchem zapisywał na kawałku pergaminu swoje uwagi, kręcąc przy tym głową w geście niezadowolenia.

Z jego zachowania można było wyczytać, że jak do tej pory nie pojawił się jeszcze ten lub te pojazdy, które najbardziej interesowały władcę, a według planu powinny już dawno przybyć do miasta. Dlatego chodził nerwowo po komnacie, mrucząc coś pod sumiastym wąsem i uderzał rytmicznie pięścią w kułak.

W pewnym momencie otwarły się drzwi królewskiej komnaty, a do środka wślizgnął się młodzieniec, wypisz wymaluj postury i wyglądu króla, nie licząc oczywiście faktu, że był młodszy o jakieś trzydzieści, no może dwadzieścia pięć kilogramów. Młodzian ów nie dorobił się też jeszcze sumiastych wąsów.

— Co tu robisz? — zapytał z irytacją w głosie Stary Teo. — A w ogóle, to dlaczego nie stoisz w bramie, synu?

Teraz już wiemy, że tak bezceremonialnie na królewskie pokoje mogła wejść tylko rodzina, w postaci młodego królewicza o wdzięcznym imieniu Drugitaki Teodor. Chłopak nie miał jeszcze przydzielonego numeru, wszak nie był królem. Za to lud, lubiący dla swojej wygody przypinać elicie państwa łatki, nadał też ksywkę młodemu następcy tronu, zwąc go — Smarkatym Teo.

Książę nie zauważył lub raczej zignorował niechętny ton głosu i groźne spojrzenia ojca. Podszedł do dużej kanapy i z wdziękiem spoczął na stercie poduszek. Delikatnie zdjął duży kolorowy beret z zatkniętym w nim pawim piórem, odkładając go na mały stolik a’la rokoko. Ruchem płynnym, jak u baletnicy, strzepnął przy okazji z kapelusza nieistniejący pyłek, a potem z takim wdziękiem rozpuścił na ramiona, długie blond włosy.

— Och, tato — odezwał się słabym głosem. — Jestem taki zmęczony, tym ciągłym wystawaniem na dworze. Cały czas muszę się kłaniać jakimś kobietom w karetach albo na rowerach, które szczerzą się do mnie, jak do jakiegoś obrazka. Czy zdajesz sobie sprawę, ile z nich się wywaliło z tych piekielnych dwukołowych dziwadeł, pokazując przy okazji gołe pośladki, a nawet… majtki? — sapnął z odrazą i podwinął kończyny na siedzisko, przykrywając stopy jedną z jedwabnych poduszek. — A cała ta śmierdząca gawiedź? Fuuj!… — zawołał, machając lekko ręką. — To straszne jest, tato! Ja już nie mogę… — skończył płaczliwym głosem, przytykając do czoła dłoń uzbrojoną w kilka dużych pierścieni.

— Już ci kiedyś mówiłem żebyś nie nazywał mnie, tatą… — warknął Stary Teo, nie komentując utyskiwań syna. — Masz do mnie mówić jego wysokość, albo miłościwy panie!

— Ale jak jesteśmy sami, też? — zapytał z żalem w głosie Smarkaty. — Dlaczego, ta… — widząc mordercze spojrzenie ojca dokończył: — miłościwy panie?

— Też — skwitował Stary, tonem nie znoszącym sprzeciwu. — Pamiętaj o tym, bo nie będę więcej powtarzał. Już dawno minął czas tatusiowania i mamusiowania. Idzie nowe dla ciebie i dla nas. Jak myślisz, po co całymi stadami zjeżdżają do nas te wszystkie dziewuchy, biorąc ze sobą całą świtę różnego autoramentu głodomorów, czy trzeba, czy nie trzeba? Wydaje ci się może, że oni tu siedzą za frajer? Wszystkich tych darmozjadów trzeba wykarmić i zakwaterować! A tobie nawet dla zasady, nie chce się trochę postać w bramie z uśmiechem na gębie! Już tylko parę sztuk dojedzie i zaczniemy w końcu te cholerne zawody w zalotach…

Skończył i podszedł do niewielkiej szafki w rogu komnaty, z której wyjął butelkę „Dobrej Gorzały”. Nalał szklaneczkę, popatrzył przez nią w słońce, a potem wypił alkohol jednym haustem.

— Znowu pijesz — stwierdził zgryźliwie Smarkaty. — Ciekawy jestem, co mama na to powie.

— Królowa, kur…! Jej królewska mać, mość! Szlag by trafił! Zrozumiesz wreszcie?! — wrzasnął Stary, klnąc jak szewc. — A tylko spróbuj puścić parę z gęby i wygadaj matce, to zobaczysz szczeniaku!

Tutaj muszę wtrącić, małą uwagę.

Nie myślcie sobie, że Stary Teo nie kochał syna. Król był po prostu nieco zirytowany całą tą sytuacją, która powoli zaczęła go przerastać. Wszak każdy z nas byłby wściekły, gdyby w gości przyjechało kilkaset głodnych gąb i ileś tam głodnego inwentarza, a na dodatek wszyscy oni plątaliby się po waszym zamku, robiąc kupę hałasu i bałaganu. Jeynytaki Teodor wolałby teraz zapewne oddawać się innym, znacznie przyjemniejszym zajęciom, niż liczenie karet na moście.

Król podszedł do okna, żeby ochłonąć i wychylając się dyskretnie zerknął po raz kolejny na most, po czym odwrócił się i klasnął w dłonie.

— Jest, przyjechała wreszcie! — zawołał podniecony.

— Kto ta…, królewska mość? — zapytał zaniepokojony Teo.

Popatrzył na syna, a z jego twarzy nie schodził złośliwy grymas, przypominający uśmiech.

— Żona przyjechała. Twoja przyszła żona przyjechała, mości książę — zarechotał Jedynytaki Teodor Dwunasty, patrząc z satysfakcją na przerażoną twarz syna.

Może i król kontynuowałby swoje drwiny z syna, gdyby nie nagłe wtargnięcie do komnaty kolejnej postaci, która tym razem bezceremonialnie i na oścież otwarła drzwi, wkraczając zdecydowanym i sprężystym krokiem, jak nie przymierzając do obory.

Młoda dziewczyna ubrana w lekki strój do fechtunku, nawet nie spojrzała w stronę ojca, przechodząc przez pokój i zwaliła się na kanapę, przygniatając zasłoniętego poduszkami królewicza.

— Co się tu dzieje, do diabła! — zawołał Stary Teo. — Jakieś zebranie rodzinne?! Co tu robisz, Justyno? — warknął groźnie, podchodząc do dziewczyny, a książę usiłujący wydostać się spod jędrnych pośladków siostry, stęknął, podciągając wyżej nogi.

— Mogłabyś trochę uważać siostra, co?

— Skończyłam na dzisiaj szermierkę i wpadłam do ciebie tato — odparła nonszalancko, patrząc bezczelnym wzrokiem na króla i zupełnie ignorując brata. — Zresztą musiałam już skończyć, bo kobitek, czekających w kolejce na salę do fechtunku czekała cała zgraja, a każda z nich pokazywała, że jest ważniejsza i silniejsza ode mnie. Musiałabym z niejedną wyjść i wyjaśnić, co nieco… — charakterystycznym ruchem potarła pięścią brodę. — Brat mógłbyś już w końcu zacząć swoje amory, bo mam dosyć tego całego cyrku.

Trzeciataka Justyna, córka i drugie dziecko Starego Teo, a co za tym idzie księżna Akretanii, całkowicie ignorując obecność króla, podeszła do znanej nam szafki w rogu pokoju i nalała do szklanki ojca „Dobrej Gorzały”. Wypiła wódkę, podobnie jak król, jednym haustem i zagryzła suszonym daktylem, krzywiąc się niemiłosiernie, gdy przełykała słodki owoc.

Lud w swojej mądrości i dla niej znalazł wiele mówiące o młodej osóbce przezwisko — Zgagusia.

— Co jest tata, nie masz nawet porządnej zagrychy? — stwierdziła, połykając kolejny owoc.

Na te słowa odezwał się Smarkaty:

— Nie mówi się tata, tylko wasza miłość albo królewska mość…

— Ciicho, młody nie żołądkuj się bo wrzodów dostaniesz — sapnęła Zgagusia, wracając na kanapę.

Król podparł się pod boki i patrząc na swoje nastoletnie latorośle, zawołał:

— Hellou! Ja tu jestem szczeniaki!…

— Doobra, wasza tatuśkowatość — odezwała się zaczepnie Zgagusia. — To co robimy z tymi wszystkimi napalonymi dziewuchami?…

Gdy na pałacowych komnatach w najlepsze trwała rodzinna narada w sprawie ewentualnego ożenku księcia Smarkatego, wykorzystam ten czas, żeby wam opowiedzieć o pewnych faktach, wyjaśniających wiele i tłumaczących, co tak faktycznie działo się owego czasu w królestwie Akretanii.

Czasy w których żyli nasi bohaterowie charakteryzowały się specyficznymi stosunkami społecznymi. Szczególnie, gdy chodziło o tak zwane elity. Może to król rządził krajem i może następcą tronu był pierworodny książę, ale…

Jak wiadomo, wszystko co przed „ale” jest nic nie warte, dlatego nic za darmo. Nie było władzy bez spełnienia odpowiednich warunków, a korony królewskiej bez królowej. Na dodatek, tak był ten światek skonstruowany, że o rękę księcia musiały konkurować wszelkiej maści królewny, baronówny i inne hrabianki w całej serii karkołomnych konkurencji, wymyślanych przez sztab ludzi króla i oczywiście królewską rodzinę.

Warunkiem dochrapania się korony i wybrania odpowiedniej małżonki, a późniejszej królowej, były wspomniane wcześniej — „karkołomne konkurencje”. Był to ukłon w stronę ludu, gawiedzi spragnionej igrzysk i różnych atrakcji typu machanie mieczem, okładanie pięściami albo walka topless w kisielu. Bez całej serii zawodów i konkurencji nie było szans na to, by młody książę zyskał akceptację poddanych na stanowisko króla, o nowej królowej nie wspominając.

Tradycja jest kręgosłupem narodu (czy jakoś tak), dlatego męski narybek Akretańskich elit, jak i innych sąsiednich królestw, od wieków był wychowywany na zniewieściałych, rozkapryszonych chłopców do wzięcia. Natomiast księżniczki oraz pośledniejsze ich odmiany, szkolono na fajterki i wojowniczki, mające w odpowiednim czasie zdobyć w tych zawodach główną nagrodę, którą oczywiście była korona i… władza, faktyczna i niepodważalna. Sprawy sercowe w tym wypadku schodziły na trzeci, a nawet dalszy plan, nie dziwmy się więc Smarkatemu, że był zniesmaczony całą sytuacją.

***

Rozentuzjazmowany tłum wył z radości i gwizdał, śledząc przebieg potyczki dwóch młodych kobiet na owalnej, wysypanej piaskiem arenie. Obie były już mocno zmęczone, a ich ruchy coraz wolniejsze. Jedna z nich nie mogła zdzierżyć upiętego na głowie hełmu i zdarła go, odrzucając daleko w bok, wtedy na jej ramiona wysypały się długie rude loki włosów. Ludzie na widowni zamilkli na chwilę, zdziwieni zachowaniem zawodniczki, a potem wybuchł taki aplauz i wrzask, że chyba było ich słychać na drugim krańcu Akretanii.

— Załatw ją Celia!… Dobij sukę, Roma!… Walnij ją w ten pusty łeb!

Tego typu zachęcające do boju hasła, dało się słyszeć z różnych stron widowni.

Zawodniczka bez hełmu nabrała wigoru, widać rześkie powietrze owiało głowę, wywiewając przy okazji resztki rozumu. Zaatakowała przeciwniczkę ze zdwojoną siłą. Niestety zapomniała, że nie ma już żadnej ochrony na swojej pięknej, rdzawej czuprynie. Wykorzystała to natychmiast druga dziewczyna i zadała krótki, wręcz niezauważalny cios mieczem właśnie w te okolice. Coś, jak w potyczce imć pana Wołodyjowskiego, z imć panem Kmiciciem.

Najpierw ucichła publika, potem ucichła dziewoja z rudymi włosami, przestając sapać i „ochać" przy każdym ciosie, by na koniec, patrząc na świat zdziwionymi oczami zwalić się z głuchym łomotem w piach. Z głowy pociekła stróżka krwi, a jej ciałem wstrząsnęły drgawki. Na widowni dalej panowała kompletna cisza. Zwyciężczyni podeszła do ciała niedawnej rywalki i lekko ukłuła ją mieczem w plecy, a gdy nie było żadnej reakcji zdjęła swój hełm, unosząc go do góry w geście zwycięstwa.

W jej wypadku na ramiona wysypały się pukle czarnych włosów.

Dopiero teraz z trybun gruchnął jak grom, ryk tysięcy gardeł, skandując:

— Roma!… Roma!… Roma!…

W górę poleciały czapki, kapelusze i Bóg wie, co jeszcze, a kilku rozwrzeszczanych kibiców przeskoczyło wysokie ogrodzenie i podniosło dziewoję na ramiona, obnosząc w koło areny w paradzie zwycięstwa. Dopiero, gdy służba porządkowa wpadła na majdan i przegoniła zwolenników zawodniczki, wynosząc przy okazji ciało przegranej, zapanował jako taki spokój. Roma jeszcze raz ukłoniła się publice i zeszła z placu, trzymając uniesiony w górze miecz.

*

Ach, zapomniałbym o jednym, bardzo ważnym geście, jaki nasza dzielna wojowniczka wykonała zaraz po uwolnieniu z łap podnieconych kiboli. Mianowicie przesłała Smarkatemu Teo, siedzącemu w loży dla vipów, perskie oczko, a z jej ust można było wyczytać:

— Jesteś mój, słodki chłopczyku…

Gdybyście widzieli minę Smarkatego!

Na jego bladej twarzy, malowały się: strach, rozpacz i wielkie nieszczęście w jednym, o ile oczywiście te trzy rzeczy mogą się jednocześnie malować na pojedynczej młodej twarzy. Dostrzegł to w samą porę król, siedzący na szykownym tronie obok syna i nie omieszkał klepnąć syna dosyć mocno w ramię, co spowodowało, że Smarkaty jakoś się pozbierał i podniósł dłoń ubraną w koronkową rękawiczkę, machając nieśmiało do dziewczyny. Tłum na szczęście nie widział nieszczęsnej miny królewicza, ale za to zobaczył gest Smarkatego i zawył w zachwycie po raz kolejny.

Co tu dużo gadać, szykowała się kolejna zabawa — wesele. Tym bardziej, że kandydatek do ręki Smarkatego Teo zaczynało już brakować, a mówiąc krótko na placu boju pozostało tylko kilka najbardziej zdeterminowanych i najlepiej wyszkolonych księżniczek oraz jedna baronessa. O wszystkim miał zadecydować jutrzejszy wyścig, tradycyjna konkurencja zamykająca cykl zmagań o rękę księcia Akretanii, jednak o tym opowiem później, bo w tym miejscu jestem wam winien wyjaśnienie, kim była nasza dzielna wojowniczka nazywana przez publikę wdzięcznym imieniem — Roma.

Księżniczka Romana de Grundwaldsen była pierwszą córką króla sąsiedniej Germinii, zwaną u siebie Romą lub po prostu — Babą. Nie myślcie, że nazwanie kogoś „Babą" w Germinii było jakąś ujmą, bądź wyrazem męskiego szowinizmu. Wręcz przeciwnie, ten przydomek, to była wielka nobilitacja i wyraz szacunku dla wojennych osiągnięć księżniczki, która mimo młodego wieku dokonała już niejednego chwalebnego czynu! Tylko dlaczego Smarkaty był taki wystraszony?… No cóż, książę doskonale znał Romę i jej pochodzenie z tej prostej przyczyny, że z tego właśnie rodu wywodziła się jego matka — Jedynataka Gertruda Dwunasta de domo Grundwaldsen, królowa Akretanii. Nie muszę dodawać, że Akretańczycy i dla swojej szacownej monarchini wymyślili stosowne przezwisko, które o jej osobie wiele wam powie — Hetera Dwunasta.

Drzwi komnaty pałacowej uchyliły się lekko i na korytarz, chyłkiem wysunął się Teo Smarkaty, kierując się śpiesznym krokiem w stronę pokoi dla służby. Pora była już stosunkowo późna, więc mógł dziwić fakt, gdzie nasze książątko wybiera się w środku nocy. Na dodatek ubrany jak jakiś tajemniczy Don Pedro, w długą do samych kostek ciemną pelerynę z postawionym kołnierzem, ozdobionym sporych rozmiarów kamieniem szlachetnym. Szedł cichutko tuż przy samej ścianie, trzymając się mniej oświetlonej strony i już miał skręcić do pałacowego skrzydła dla nieurodzonych szlachetnie, gdy nagle usłyszał za sobą ostry damski głos:

— Drugitaki Teodorze?! A gdzież to się szwendasz po nocy, mości książę?

Smarkaty stanął jak wryty.

Matka!… Królowa odkryła, jego nocne wyjście! — pomyślał ze strachem, kombinując intensywnie jak wyjść z tego ambarasu obronną ręką. Odwrócił się, stwierdzając, że królowa zbliża się do niego powoli acz nieubłaganie, z krzywym uśmieszkiem na twarzy. Gorzej! Zaraz za nią idzie nie kto inny jak Roma!

Co one tu robią, do cholery… — panikował.

— Eeee, mamo? Ja tylko tak, chciałem się przejść. Odetchnąć świeżym powietrzem — wymamrotał całkowicie zbity z tropu widokiem obu pań de Grundwaldsen.

— Jej królewska mość… — warknęła Hetera Dwunasta, stojąc przed synem. — Nigdy się nie nauczysz, mości książę — westchnęła.

— Królowo, proszę nie być tak surową dla Drugiegotakiego, on jest taki słodki… — odezwała się Roma-Baba, chcąc ratować sytuację.

Książę popatrzył na dziewczynę i uśmiechając się krzywo stwierdził krótko:

— Nie potrzebuję adwokata, Romo. Sam potrafię zadbać o swoje interesy. Prawda ma… Jej wysokość? — zwrócił się do matki. Pierwsza dama zignorowała pytanie, a patrząc na syna z dołu do góry i odwrotnie, zapytała:

— Coś się tak wystroił? Gdzie czapka? Na dworze chłód wielki panuje. I co masz pod peleryną?

Złapała za materiał ubrania, usiłując odsłonić schowanego pod nim księcia.

— Nic, nie mam! — krzyknął następca tronu, broniąc się zawzięcie.

Niestety, teraz już obie kobiety zawzięły się na chłopaka, Roma tym razem stanęła po stronie królowej, łapiąc księcia za ręce. W takim uścisku Smarkaty nie miał najmniejszych szans i matka z całej siły rozchyliła obie połowy peleryny.

Ich oczom ukazał się zupełnie goły, całkowicie nagusieńki, wręcz nieprzyzwoicie nieubrany dosłownie w nic — książę Teodor!

— O, w mordę… — wyrwało się Heterze Dwunastej i natychmiast odwróciła oczy.

— Sorry… — skwitowała krótko Roma, wypuszczając dłonie księcia ze stalowego uchwytu, a zarazem przyglądając się z zainteresowaniem różnym ciekawym elementom męskiej fizjologii do czasu, aż poły peleryny wróciły na swoje miejsce.

Wcale się przy tej czynności nie spłoniła, jakby to zrobiły inne, porządne księżniczki, nawet te najbardziej wojownicze. Przeciwnie w jej oczach zapaliły się wręcz iskierki chciwości i pożądania!

— Przecież mówiłem, że „nic” nie mam… — szczeknął wojowniczym tonem Smarkaty sądząc, że teraz on ma przewagę nad kobietami.

Nic bardziej mylnego… Matka już nieco ochłonęła po tym, co zobaczyła, a w jej królewskiej i doświadczonej tyloma latami matkowania głowie, intensywnie jak neon, zaświeciła się lampka alarmowa. Na szczęście dla Teosia, Roma wyczuła niezręczność sytuacji, dygnęła lekko i pod pozorem odpoczynku przed jutrzejszym wyścigiem, oddaliła się w stronę swoich komnat, oglądając się za siebie co chwila z nadzieją, że może jeszcze raz poły peleryny jakimś cudem się rozchylą.

Odeszła oczywiście dokładnie w odwrotnym kierunku niż szedł książę. Gdy królewna zniknęła za załomem muru, Hetera odwróciła się do syna i po krótkim zastanowieniu zapytała:

— Co, na ksiuty się wybierało. Dziewki służebne ci w głowie? — Nie czekając na odpowiedź, ciągnęła dalej swoje dywagacje: — Nie mogłeś powiedzieć matce? Przysłałabym ci jakąś ładną dziewuchę…

Teo przeczesał wdzięcznym ruchem długie włosy i nie patrząc na królową stwierdził:

— A co to ja jestem, jakiś… Sam sobie poradzę, i nie o byle dziewki mi… — Smarkaty mówił chaotycznie, ale w odpowiednim momencie ugryzł się w język, kończąc ponuro: — Jutro i tak wszystko się zmieni, czy tego chcę, czy nie… Tyle mojego, co tam. — Wskazał brodą na skrzydło dla służby.

— No, no bratku. Nie bądź taki mądry. Pamiętaj, że jesteś królewskim synem i następcą tronu. Co prawda tylko następcą, ale to i tak dużo. Będziesz mi się tam migdalił z jakimiś babami, jak tu masz pod nosem księżniczkę, która jutro stanie się twoją żoną. Nie ma tak żebyś robił sobie co chcesz. Dopóki ja jestem królową, będziesz się zachowywał, jak każę. Wracaj teraz do siebie, a jutro masz być wyspany, wypoczęty i masz się uśmiechać do Romany. Zrozumiano?… — Królowa przysunęła się do księcia i niby to łagodnym ruchem, ale jednak zdecydowanym i nie dającym wyboru, wzięła syna pod ramię, ruszając w drogę powrotną.

Nagle Smarkaty zdobył się na gest rozpaczy, może ostatni na jaki go było stać i wyrwał się matce z uścisku. Stanął z boku i głośno krzyknął:

— A jak nie, to co?!

— Cicho, co się drzesz — syknęła Hetera. — A jak nie, to co, pytasz? To i tak pójdziesz w zaślubiny, ale już nie z Romaną, o nie. Pójdziesz z jakąś inną, u której będziesz siedział, jak mysz pod miotłą. Tutaj jesteś u siebie, pamiętaj o tym…

— Ale ja jej nawet nie lubię! — Smarkaty wysunął chyba najgłupszy argument, jaki można było postawić w tym momencie.

— Nie rozśmieszaj mnie. Tak, jak ja bym lubiła twojego ojca, króla. Wygrałam go w zawodach tak samo, jak Roma jutro wygra ciebie. Bo tak było ustalone… — przerwała bo zdała sobie sprawę, że chyba powiedziała coś nie tak.

— Ustalone? O czym mówisz? — Oczy Teodora zrobiły się wąskie jak szparki.

— Nooo. Dobra, idź już spać. Masz całą noc, żeby wszystko przemyśleć. Od ciebie będzie zależało, czy Roma jutro wygra i bierzecie ślub, a ona zostaje nową królową. Czy też wygra inna panna, ale niestety królową nie zostanie, bo nie… Wszystkiego nie mogę ci teraz powiedzieć, a o reszcie dowiesz się w swoim czasie albo samemu się domyślisz. Wierz mi, księżniczka Romana jest dobrą kobietą, będziesz miał z nią dobrze i nasz kraj będzie miał z nią dobrze. Pomyśl o tym. — Pchnęła Smarkatego w stronę drzwi komnaty. — Zacznij w końcu myśleć, a nie tylko patrzeć w lustro — synu.

Darmowy fragment