Aktorzy życia politycznego w świetle opinii dziennikarzy. Jacy są, a jacy powinni być - ebook

Wprowadzenie

„Polityka jest bardziej sprawą mężczyzn niż kobiet”. Stwierdzenie to, dla niektórych rażące anachronizmem i brakiem znajomości elementarnych zasad poprawności politycznej, dla innych jawiące się jako oczywistość, bywa wykorzystywane w badaniach socjologicznych w celu pokazania nastawienia społeczeństwa do działalności politycznej kobiet.

Jedne z pierwszych badań dotyczących opinii na temat miejsca kobiet w polskim społeczeństwie sięgają lat siedemdziesiątych. Ich wyniki wskazywały wówczas na złożoność postaw społecznych wobec tego zagadnienia. Pomimo dość powszechnego wtedy przekonania, że należy zapewnić kobietom szanse uzyskania dobrego wykształcenia i dobrze płatnej pracy, widoczny był równocześnie pogląd mówiący o tym, iż pewne pozycje, role są jednak bardziej odpowiednie dla mężczyzn niż dla kobiet. Dotyczyło to między innymi przytaczanej we wstępie opinii, że „polityka jest bardziej sprawą mężczyzn niż kobiet”, z którą w 1977 roku, zatem trzydzieści lat temu, zgadzało się co najmniej 80% mężczyzn i kobiet (R. Siemieńska, 1990, s. 247).

Spore zmiany w społecznych opiniach dotyczących większego udziału kobiet w życiu publicznym przyniósł początek lat dziewięćdziesiątych. Wówczas twierdzenie, że: „kobiety powinny zająć się prowadzeniem domu, a rządzenie krajem pozostawić mężczyznom”, coraz wyraźniej zaczęło dzielić opinię publiczną. Miało ono niemal tyle samu zwolenników co przeciwników. Pogląd ten spotkał się bowiem zarówno z przyjęciem, jak i z odrzuceniem u mniej więcej połowy badanych osób. Jednak w poszczególnych latach – jak wykazali B. Cichomski i Z. Sawiński – można było zaobserwować powolny wzrost akceptacji politycznej działalności kobiet – w 1994 roku blisko połowa respondentów (46,6%) opowiedziała się za zwiększeniem udziału kobiet w życiu publicznym (B. Cichomski, Z. Sawiński, 1994)^(\ 1).

Dziesięć lat później, w 2004 roku, to stale rosnące pozytywne nastawienie do partycypacji kobiet w polityce zaowocowało tym, że wśród badanych największą popularnością zaczął się cieszyć pogląd o potrzebie zwiększania udziału kobiet zarówno w rządzie, w Sejmie i Senacie, jak i w samorządach lokalnych. Dla wymienionych kwestii poparcie deklarowała ponad połowa badanych (M. Fuszara, 2006, s. 18)^(\ 2).

Co więcej, zaczęto też precyzować poglądy na temat pożądanej wielkości politycznej reprezentacji kobiet. Badania Małgorzaty Fuszary przeprowadzone w 2000 roku dowiodły, że zdaniem większości osób kobiety powinny stanowić połowę lub więcej składu pięciu kluczowych instytucji publicznych, takich jak Sejm i Senat, administracja państwowa, Sąd Najwyższy, samorządylokalne i rady nadzorcze przedsiębiorstw (tamże, s. 21).

*

Stratyfikację płci, która wyraźnie dotyka dziedziny polityki, podtrzymują – jak stwierdza J. Turner - a szczeblu kulturowym przeciwne kobietom przekonania akcentujące ich predyspozycje do wychowywania dzieci i prowadzenia domu. Przekonania te z kolei przekładają się na normatywne oczekiwania co do zajmowanych pozycji (gospodyni domowa) i wykonywania ról (bierność i wychowywanie) przez kobiety (J. Turner, 1994, s. 126-128).

Niewątpliwie jednym z ważniejszych czynników oddziałujących na kształtowanie się oraz podtrzymywanie tych przekonań są środki masowego przekazu. Badacze mass mediów wyraźnie zwracają uwagę na ich duży udział w powstawaniu psychospołecznego wymiaru płci. Fakt ten nabiera szczególnego znaczenia, zważywszy na to, że środkom masowego przekazuprzypisuje się status instytucji socjalizującej, kultywującej — od najwcześniejszego dzieciństwa do późnej starości — dominujące wyobrażenia o naturze porządku społecznego, w tym również o „naturalnych” atrybutach kobiecości i męskości, jak też związanym z nimi etosem oraz różnicami stylów życia (M. Mrozowski, 1989, s. 108).

Opinia publiczna, jeden ze składników społecznej świadomości, kształtowana jest w znacznej mierze właśnie przez opiniotwórczą prasę i telewizję, dostarczające obywatelom nie tylko informacji ale też pewnych schematów czy standardów oceniających (P. Sztompka, 2005, s. 297-298).

Przeprowadzane współcześnie na gruncie polskim analizy empiryczne, dowodzą, że sposób prezentowania kobiet i mężczyzn w środkach masowego przekazu wzmacnia tradycyjne stereotypy ich natury i ról społecznych, ze względu na przedstawienie kobiety w zwyczajowo przypisywanych jej rolach, które podkreślają jej szczególne predyspozycje do bycia żoną, matką i gospodynią domową (K. Dziedzic, 1997; R. Siemieńska, 1997; M. Wasilewska, 1997).

Skoro spotykamy się w mediach z rzeczywistością społeczną ujmowaną silnie stereotypowo, to czy dzieje się tak za sprawą poglądów, przekonań dziennikarzy na temat – na przykład – różnic płci w różnych sferach życia społecznego? Choć wśród najważniejszych czynników, jakie mogą wpływać na sposób konstruowania obrazu kobiety w mediach, wymienia się konwencje dyskursywne, doświadczenie potoczne oraz przesłanie ideowe, zdaniem jednego ze znawców mediów, trudno jednak przyjąć, że tradycyjny sposób ujmowania ról płciowych w przekazach medialnych jest konsekwencją li wyłącznie tradycji kultury popularnej. Należałoby raczej postawić pytanie o to, czy przynajmniej częściowo nie są one zbieżne z wyobrażeniami samych autorów treści medialnych w kwestii różnic płciowych (M. Mrozowski, 1991, s. 89, s. 110-113).

Przedmiotem podjętych przeze mnie badań empirycznych była zatem problematyka dotycząca nadawcy w procesie komunikowania masowego, którym jest dziennikarz – publicysta, a przede wszystkim jego opinii, wyobrażeń na temat funkcjonowania w roli polityka zarówno kobiet, jak i mężczyzn. Podstawę pracy stanowią badania empiryczne przeprowadzone w ramach rozprawy doktorskiej^(\ 3) przygotowywanej pod kierunkiem Kazimiery Wódz.

*

Głównym celem badań przedstawionych w niniejszej książce było zebranie danych umożliwiających rozpoznanie obrazu kobiet i mężczyzn polityków w oczach dziennikarzy, a także dokonanie analizy pewnych jego uwarunkowań.

Zagadnienie to stało się przedmiotem socjologicznych dociekań za sprawą kilku przyczyn. Pierwszą z nich jest opisywane we wstępie rosnące w polskim społeczeństwie poparcie dla kobiet działających na scenie politycznej. Zainteresowanie Polaków zwiększeniem ich uczestnictwa w polityce zachęca do postawienia pytania o to, jaka ma być ich zdaniem rola kobiet w polityce? Czy wyborcy oczekują od nich takiego samego stylu uprawiania polityki, jaki znają ze świata polityki kształtowanego wyłącznie przez mężczyzn? Czy płeć polityka rodzi odmienne oczekiwania polskiego społeczeństwa co do sposobu politycznego działania?

Wreszcie większa widoczność kobiet aktywnie działających w polityce, zarówno na scenie ogólnokrajowej, jak i we władzach lokalnych, dostarcza materiału do analizy ocen ich rzeczywistego funkcjonowania. Pojawia się zatem pytanie: jak są spostrzegane kobiety, którym udało się wejść w role tak długo w historii przedtem blokowane, i jak dalece różnie w stosunku do mężczyzn są one w tych rolach odbierane.

Wskazane perspektywy tworzą podstawę do rozważań nad obecnym w myśli Immanuela Kanta podziałem na to, co istnieje, i na to, co powinno być – w prezentowanym szkicu odpowiednio: na to, co istnieje, i na to, co powinno być w świecie aktorów politycznych.

Odwołując się do teorii z zakresu komunikowania masowego, psychologii społecznej, przede wszystkim zaś teorii spostrzegania społecznego, należy zaznaczyć, że szczególnego znaczenia w niniejszej pracy nabiera poznanie poglądów na temat uczestnictwa w polityce zarówno kobiet, jak i mężczyzn, podzielanych przez ściśle określoną grupę, a mianowicie dziennikarzy ogólnopolskich mediów. Przyjęto bowiem założenie, że obraz polityka (kobiety czy mężczyzny) w oczach dziennikarza może stanowić jeden z czynników wpływających na charakter tworzonych przez niego treści medialnych, przede wszystkim na sposób kreowania wizerunków kobiet pełniących funkcje polityczne. Wiąże się to ze „specyficzną kompetencją dziennikarską”, która obejmuje między innymi poszukiwanie materiałów, decydowanie o tym, czy oraz w jaki sposób dana informacja powinna być przedstawiona, z kim powinien być przeprowadzony wywiad, czyli dokonywanie selekcji informacji (M. Grewe-Partsch, 1979, s. 64).

Jak dowodzą badania nawiązujące do teorii gatekeeperów (dziennikarzy depeszowych), stosowane przez dziennikarzy kryteria wyboru informacji mają w znacznym stopniu charakter subiektywny. Sam dobór informacji pozostaje pochodny wobec wiedzy dziennikarza, jego światopoglądu oraz ideologii zawodowej (T. Goban-Klas, 1978a, s. 197-198). Według Lippmanna, proces konstruowania przekazu nie opiera się na żadnych obiektywnych standardach, stanowi wynik wielu decyzji czy wyborów, począwszy od tematu, przez czas mu poświęcony aż po jego ekspozycję (W. Lippmann, 1954, s. 354). Rezultat tej selekcji informacji – produkt medialny – w znaczący sposób kształtuje u odbiorcy sposób widzenia rzeczywistości społecznej. Dotyczy to również sposobu, w jaki jest odbierana rzeczywistość polityczna. Badania obrazu reprezentacji świata polityki oraz funkcjonowania polityków przeprowadzane wśród wyborców wskazują na „silną zależność budowanego obrazu od treści przekazywanych przez środki masowego przekazu” (C. Trutkowski,

2000, s. 135).

A zatem w podjętych dociekaniach, z których efektami Czytelnik może się zapoznać, głównym problemem uczyniono pytanie o różnice występujące w obrazie polityków – kobiet i mężczyzn – w oczach dziennikarzy. Poszukiwania badawcze prowadziły do udzielenia odpowiedzi na następujące pytania:

– Czy rodzaj oczekiwań wobec polityków ze strony dziennikarzy oraz ocena ich rzeczywistego funkcjonowania są zależne od płci polityka?

– Czy opinie dziennikarzy na temat polityków zależą od podzielanych przez nich przekonań o społecznej roli kobiet i mężczyzn?

W trakcie analizy tych zagadnień korzystano z klasycznego dorobku teoretyków polityki i elit politycznych (M. Weber, V. Pareto, K. Pałecki) oraz uwzględniono wymiar normatywny i deskryptywny opisanych wyżej analiz, w obrębie których wyszczególniono kilka płaszczyzn badawczych, takich jak: cechy osobowe polityków, ich umiejętności i zdolności, motywacje uczestnictwa w życiu politycznym, typy realizowanych zadań oraz ról poselskich.

Zasadność wprowadzenia do badania pytań o stan idealny oraz rzeczywisty w odniesieniu do polityków potwierdzają współczesne, rodzime badania empiryczne. Analiza treści i zakresu społecznych reprezentacji polityki w polskim społeczeństwie potwierdziławspółistnienie w ramach reprezentowanego świata polityki dwóch, niemal niezależnych sfer: rzeczywistości idealnej — postulowanej i właściwej wizji tego, czym polityka być powinna, oraz sfery rzeczywistości realnej, to znaczy tej, która istnieje naprawdę, niezależnie od postulatów i intencji prezentujących ją aktorów (C. Trutkowski, 2000, s. 133—134).

W trakcie badania podjęto także próbę dokonania analizy pewnych uwarunkowań postulatywnego i deskrypcyjnego obrazu polityków i ich różnic ze względu na płeć. Jedno z pytań badawczych dotyczyło tego, jakie są opinie dziennikarzy na temat społecznej roli kobiety i mężczyzny i czy charakter tych poglądów może determinować sposób oceny politycznego funkcjonowania kobiet i mężczyzn. Przypuszczano bowiem, że czynnikiem, który w istotny sposób może determinować sposób postrzegania kobiet w tej nietradycyjnej roli mogą być poglądy dziennikarzy na różnice między kobietą a mężczyzną, ich przekonania dotyczące społecznych ról kobiet i mężczyzn. Szczególne znaczenie może mieć więc sposób, w jaki jest przez nich definiowana „kobiecość” i „męskość”, a także to jakie wzorce są przez nich uznawane za obowiązujące obie płcie w zakresie preferowanych ról społecznych oraz jakie przewidują dla nich repertuary zachowań i postaw.

Oparty na konserwatywnych wzorach dualizm płci, akcentujący istnienie świata męskiego i żeńskiego, z odmiennymi cechami, podziałem ról i imperatywami zachowań, osadzonymi w tradycji patriarchalnej, może rzutować na sposób percepcji i ocenę rzeczywistości społecznej. Przekonanie o głębokich, wyraźnych charakterologiczno-osobowościowych różnicach między kobietą i mężczyzną, leżące u podstaw koncepcji uzupełniania się, może stanowić podstawę do twierdzenia o kształtowaniu się na ich podłożu odmiennych predyspozycji zawodowych, w tym predyspozycji do aktywności w dziedzinie polityki. Posługiwanie się w myśleniu stereotypami płci może wpływać na sposób oceniania kobiet zajmujących ważne stanowiska polityczne czy też dopiero na nie kandydujących. Jako istotne zatem potraktowano uzyskanie odpowiedzi na pytanie: czy w dokonywanej przez dziennikarzy ocenie kobiet-polityków bardziej centralną kategorię poznawczą stanowi płeć, czy też pełniona rola zawodowa. Posługiwanie się głównie kryterium płci w opiniowaniu kobiet biorących aktywny udział w życiu politycznym może prowadzić do deformacji w ich spostrzeganiu, przypisywaniu im cech, których nie posiadają, niedocenianiu kwalifikacji zawodowych i rzeczywistych umiejętności (M. Strykowska, 1989, s. 22). Stereotypowe pojmowanie ról płci przez dziennikarzy może nie pozostawać obojętne – w świetle tego, co zostało wcześniej powiedziane – dla ostatecznego kształtu konstruowanych przez nich przekazów medialnych.

Przyjęto zatem założenie, że uogólnione sądy o kobietach „w ogóle” (leżące u podstaw koncepcji społecznej roli kobiety) mogą prowadzić drogą generalizacji do odpowiadającej tym przekonaniom (zgodnie z zasadą maksymalizowania zgodności deskryptywnej czy z teorią zgodności poznawczej, równowagi poznawczej) oceny ich funkcjonowania w różnych sferach, m.in. oceny ich kwalifikacji zawodowych, funkcjonowania jako pracownika. Jak stwierdza J. Miluska:chociaż stereotypy subkategorii „kobieta – pracownik” pod względem deskryptywnym w mniejszym lub większym stopniu oddalają się od prototypu „kobieta w ogóle”, to istnieje jednak duży stopień zgodności w zakresie ewaluacji członków kategorii ogólnej i subkategorii (J. Miluska, 1996, s. 79).

Potwierdzenie tej tezy stanowi koncepcja uprzedzeń pracodawcy, należąca do teorii podkreślających tezę o obecności w organizacjach społecznych nierówności płci, zgodnie z którą pracodawca dewaluuje zdolności kobiet, angażując je do ról zawodowych niepotwierdzających równorzędnej relacji ról kobiet i mężczyzn (F. D. Blau, M. A. Ferber, 1986; za: J. Miluska, 1996, s. 74).

Kierując się głównym przedmiotem badawczym, za celowe uznano, by próba badawcza obejmowała tych dziennikarzy, którzy w swej działalności zawodowej stykają się z problematyką społeczno-polityczną. Za zasadne uznano, by badani reprezentowali – w przypadku prasy – pisma o tematyce ogólnej i politycznej, a w przypadku radia i telewizji – działy lub programy informacyjne, publicystyczne. W doborze próby, która miała charakter celowy, przyjęto następujące kryteria: I. Kryteria doboru pism:

1. Dominująca funkcja społeczna: pisma informacyjno-publicystyczne.

2. Terytorialny zasięg oddziaływania czasopisma: ogólnokrajowy i ponad-ogólnokrajowy.

3. Tematyka – treść: treści ogólne, polityka.

4. Krąg odbiorców: pisma uniwersalne.

II. Kryteria doboru stacji radiowych i telewizyjnych:

1. Terytorialny zasięg: ogólnokrajowy i ponadogólnokrajowy.

2. Podstawowa charakterystyka, program: uniwersalny, programy informacyjne, publicystyczne.

Na podstawie analizy danych zawartych w Katalogu mediów polskich 1998,opracowanego przez Ośrodek Badań Prasoznawczych Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, wybrano pisma, stacje radiowe oraz telewizyjne, których ogólna charakterystyka typologiczna spełniała powyższe kryteria. W ten sposób uzyskano listę 30 środków masowego przekazu (21 pism, 5 stacji radiowych i 5 telewizyjnych), których dziennikarze zostali objęci badaniem^(\ 4).

Badanie przeprowadzono w okresie od maja do września 2000 roku za pomocą metody sondażowej. Zastosowany kwestionariusz ankiety to narzędzie własnej konstrukcji, w którym wykorzystano również pytania stosowane we wcześniejszych badaniach innych autorów^(\ 5). Zawarto w nim 22 pytania merytoryczne o opinie respondentów. W wyniku badania otrzymano 260 kwestionariuszy, spośród których za poprawnie wypełnione uznano 248 ankiet.

Niniejsze opracowanie jest nie tylko zarysem głównych charakterystyk politycznego funkcjonowania kobiet i mężczyzn w optyce dziennikarzy mediów opiniotwórczych, ale też wydaje się istotne, że podjęte badania mają szansę przyczynić się do uzupełnienia luki badawczej w zakresie oczekiwań kierowanych do zaangażowanych politycznie kobiet, a także w zakresie ocen ich funkcjonowania w tych rolach.

Oprócz socjologicznych analiz wyników badań ilościowych nad postulowanymi i deskryptywnymi portretami polityków istotne jest ukazanie zagadnień o charakterze bardziej uniwersalnym, niepodlegającym zmianom wraz z kolejnymi spektakularnymi posunięciami przedstawicieli elity rządzącej. Będzie to przede wszystkim analiza procesu rozpatrywanego w dwóch aspektach: „od świadomości indywidualnej do świadomości społecznej” (P. Sztompka, 2005, s. 292-295). Będzie to zatem próba uchwycenia poglądów dziennikarzy na temat ról płciowych, kobiecości i męskości w życiu codziennym, a następnie określenia ich znaczenia w postrzeganiu realizacji ról politycznych przez aktorów obu płci. Ten zbiór dziennikarskich przeświadczeń ma szczególną rangę, którą gwarantuje fakt publicznej ich widoczności, wyjścia daleko poza granice prywatności. Dzieje się tak za sprawą docierającej do widza lub czytelnika informacji medialnej. W swym ostatecznym kształcie wyemitowany przekaz stanowić będzie zaledwie „wierzchołek góry lodowej” (W. Jabłoński, 2006, s. 73) opisywanego wydarzenia – efekt skomplikowanej, wielostopniowej obróbki, jakiej pierwotna informacja jest poddawana w ramach ośrodków nadawczych. Niedostępne oku szerszej publiczności, pełne zawiłości czynności dziennikarskiego formowania treści przekazu przybierają postać różnorodnych ogniw selekcyjnych. U ich źródeł jednak zawsze i niezmiennie pojawiają się obrazy, schematy w dziennikarskich głowach… Czy mogą one być nam obojętne, zważywszy, że oferowane przez media treści zawierają nie tylko fakty, ale też dostarczają nam map rozumienia świata społecznego, a prezentowana przez nie zawartość przez ponad połowę polskiego społeczeństwa jest odbierana jako wiarygodna?⁶

*

Słowa wdzięczności kieruję do Pani Profesor Kazimiery Wódz, kierownik Zakładu Badań Kultury Współczesnej w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Śląskiego, która służyła radą i wsparciem w trakcie realizacji projektu badawczego w ramach przygotowywanej przez mnie rozprawy doktorskiej.

Dziękuję recenzentowi wydawniczemu książki prof. Bogusławowi Śliwerskiemu za szereg krytycznych uwag, które starałam się uwzględnić w ostatecznej wersji książki.

Dziękuję wszystkim osobom, które mobilizowały mnie do podjęcia pracy nad książką.

Szczególnie ciepłe słowa należą się Mojej Wspaniałej Rodzinie. Mamie, Tacie i Siost rze dziękuję za niegasnący – mimo trudnych życiowych doświadczeń – optymizm. Za wszystkie przeżywane wspólnie radości, marzenia i chwile szczęścia dziękuję również mojemu Mężowi Olkowi.

Jako że książka traktuje o dziennikarzach, gorące podziękowania należą się również tym wszystkim spośród nich, którzy zechcieli wziąć udział w moim badaniu, nierzadko ułatwiając nawet jego organizację. Mam nadzieję, że zebrane w niniejszym tomie ich sądy i opinie będą źródłem refleksji nad znaczeniem i aktualnością przedstawionych w nim tez zarówno dla nich, jak i dla wszystkich czytelników.

1 Według badań B. Cichomskiego i Z. Sawińskiego, w 1992 roku poziom akceptacji nietradycyjnej wizji roli kobiety wynosił 39,4%; w następnym roku już 47,9%, a 46,6% – w 1994 roku (B. Cichomski, Z. Sawiński, 1994).

2 Wedle danych cytowanych za prof. M. Fuszarą, za zwiększeniem liczby kobiet w rządzie opowiadało się 53,6% badanych; w Sejmie i Senacie – 51,7% oraz za zwiększeniem udziału kobiet we władzach lokalnych – 52,4% badanych (M. Fuszara, 2006, s. 18).

3 wykorzystałam wyniki swoich badań prowadzonych w ramach pracy doktorskiej; wybrane analizy zawarłam też w tekstach Wizerunki kobiet i mężczyzn polityków w oczach dziennikarzy E. Durys, E. Ostrowska (red.), Gender. Wizerunki kobiet i mężczyzn w kulturze, Rabid, Kraków 2005 oraz Politycy w oczach twórców przekazów medialnych. Wzorzec postulowany K. Wódz, J. Wódz (red.), Funkcje komunikacji społecznej, Wyższa Szkoła Biznesu w Dąbrowie Górniczej, Dąbrowa Górnicza 2003a.

4 Wśród tytułów prasowych znalazło się sześć dzienników: „Gazeta Wyborcza”, „Nasz Dziennik”, „Rzeczpospolita”, „Super Express”, „Trybuna”, „Życie”, „Życie Warszawy”; dziesięć tygodników: „Forum”, Gazeta Polska", „Nasza Polska”, „Nie”, „Nowe Państwo”, „Tygodnik Solidarność”, „Wprost”, „Polityka”, „Przegląd”, „Przekrój” oraz trzy miesięczniki: „Dziś”, „Res Publica Nowa” i „Sukces”. Wśród mediów elektronicznych znalazło się pięć stacji radiowych, takich jak: Polskie Radio S.A.: Program I i Program III, Polskie Radio Bis, Radio RMF, Radio Zet, oraz pięć stacji telewizyjnych: Program I TVP S.A., Program II TVP S.A., TVN, RTL-7 oraz Polsat. Na przeprowadzenie badań zgody nie wyraziły redakcje dwóch czasopism.

5 Do zbudowania kilku kafeterii pytań kwestionariuszowych wykorzystano dane z badań przeprowadzanych w latach 1992 i 1995 przez R. Siemieńską, realizowane przez Instytut Badania Opinii i Rynku „Pentor”; badania przeprowadzone przez E. Karpowicz w 1998 roku. Typologię ról poselskich skonstruowano na podstawie wyników badań przeprowadzonych przez B. Post w 1998 roku. Zastosowano także skonstruowany przez R. Siemieńską indeks „tradycyjnej vs nietradycyjnej koncepcji podziału ról w gospodarstwie domowym (R. Siemieńska, 1990, s. 420).

Rozdział pierwszy

Dziennikarstwo i media w sferze życia publicznego

1.1. Mass media a nasza aktywność polityczna

1.1.1. Media kreatorami życia społecznego? O sile i efektywności wpływów świata przedstawionego – w zarysie

Negatywny obraz świata i ludzi u osób korzystających z telewizji częściej niż przeciętni widzowie (G. Gerbner i in., 1980); zniekształcone przekonania dotyczące częstości występowania w realnym życiu problemów społecznych, przecenianie ilości pojawiających się konfliktów małżeńskich, skali zjawisk patologii społecznych, takich jak prostytucja czy narkomania – tak brzmią tylko nieliczne z wielu przykładów dyskutowanego dziś szerokiego zakresu wpływu mediów.

Choć przyjmuje się obecnie tezę o tzw. negocjowanym wpływie mediów, podkreślającą, że władza mediów nad odbiorcami nie jest nieograniczona, to nie sposób zaprzeczyć, iż środki masowego przekazu nie tylko ze względu na swój zakres działania i standaryzowany charakter, ale także przez swój zasięg, regularność i powtarzalność stanowią konstytutywny element współczesnego społeczeństwa (T. Goban-Klas, 1996b, s. 237-238) i jako takie niewątpliwie mają moc wywierania wpływu informacyjnego, normatywnego i emocjonalnego.