AlekSandra - ebook

Słońce zajrzało w okno, kładąc się złocistym prostokątem na jasnych deskach podłogi. Piotr przetarł oczy i swoim zwyczajem przeczesał palcami niesforne włosy. Ziewnął głośno, a po chwili usiadł i lekko nieprzytomnym wzrokiem rozejrzał się dookoła.

Jego własny pokój, w którym zwykle spędzał nad książkami całe godziny, dziś wydał mu się inny niż zwykle, jakiś taki ciepły i przytulny. „Odrobina zdrowego odpoczynku i już świat wydaje się człowiekowi piękniejszy” – pomyślał Piotr, uświadamiając sobie jednocześnie, że chyba wieki minęły od czasów, kiedy zdarzyło mu się tak po prostu zasnąć w ciągu dnia.

Przeciągnął się leniwie, wciągnął głęboko powietrze i szeroki uśmiech pojawił się na jego twarzy. „Tak jak dawniej. Jak za najlepszych czasów” – pomyślał, wdychając z lubością zapachy ulubionych potraw, dochodzące z dołu.

Piotr nie potrafił ukryć, nawet sam przed sobą, jak bardzo się cieszy, że pani Maria zgodziła się ponownie poprowadzić mu gospodarstwo. Podjął nawet parę prób zatrudnienia kobiet z ogłoszenia, ale jakoś nie miał do nich szczęścia. Przychodziły i odchodziły. Zrezygnowany Piotr starał się sam sobie radzić, ale czynności domowe wydawały mu się trudniejsze do przeprowadzenia niż nawet najcięższa operacja. A pani Maria w ciągu kilku miesięcy nadrobiła zaległości z ostatnich pięciu lat jego samodzielnych rządów.

Dopiero teraz Piotr uświadomił sobie, że te pięć lat, które pani Maria poświęciła własnym wnukom, były jedynymi, w których nie było jej w jego życiu. Od wczesnego dzieciństwa, od kiedy tylko pamiętał, to ona była jego nianią, gosposią w domu i tym wszystkim, co zwykle kojarzy się człowiekowi ze szczęśliwym dzieciństwem. To ona wnosiła do tego domu coś takiego, co pozwalało Piotrowi czuć się w nim bezpiecznie, niezależnie od tego, jak ciemne chmury kłębiły się nad jego głową. Rodzice kochali go bardzo, ale na swój specyficzny sposób. A kiedy obydwoje zginęli w katastrofie lotniczej, to pani Maria po prostu została w domu, do którego Piotr się ponownie wprowadził po ukończeniu studiów.

Zapominając na chwilę o tym, że nie jest już małym chłopcem, Piotr zbiegł prędko po schodach.

– A cóż to za niebiańskie zapachy? – zawołał i korzystając z tego, że gosposia zajęta była przy kuchni, chwycił ze stołu kawałek ciasta.

Pani Maria, udając oburzenie, zmarszczyła srogo brwi. Spojrzała na Piotra groźnie – w jej mniemaniu – i zawołała:

– Nie wolno. Ja nie pozwalam. Jest jeszcze ciepłe.

– A jedzenie ciepłego ciasta szkodzi na żołądek – dokończyli już zgodnym chórem, któremu towarzyszył wybuch beztroskiego śmiechu.

– I lekarz ma w to uwierzyć? – Piotr, śmiejąc się i oblizując palce, popatrzył spod zmrużonych powiek na panią Marię.

– Lekarz, nie lekarz, a prawda jest jedna. – Gosposia udawała obrażoną. Ale tak naprawdę to pozwoliłaby mu na wszelkie „przestępstwa”, nawet takie, na które nie pozwalała swoim własnym dzieciom czy wnukom. Kochała tego chłopca całym sercem i cieszyła się ogromnie, że może być mu pomocna. W swej pamięci pieczołowicie przechowywała wspomnienie sprzed wielu już lat, a tak przecież żywe.

Jak dziś pamięta ten dzień, kiedy jako jedna z wielu kandydatek odpowiedziała na ogłoszenie z prasy. Państwo Kaweccy szukali gosposi i niani dla maleńkiego synka. A Maria szukała kąta dla siebie i mającego się wkrótce urodzić dziecka. Sama jeszcze wtedy nie wiedziała, że nie jednego, a dwojga dzieci – identycznych bliźniaków. Zdesperowana i bez najmniejszych nadziei poszła wtedy do nich na rozmowę. Pani Kawecka, jak i wiele innych pań przed nią, nie chciała nawet słyszeć o takiej gosposi. Zdenerwowana krzyczała coś o tupecie tych współczesnych dziewuch. I kiedy tak krzyczała, do pokoju wsunął się malutki chłopczyk i stanął za jej plecami. Pani Kawecka, nie widząc synka, wzburzona do głębi chciała wybiec z pokoju. I wtedy go dostrzegła. Stał w drzwiach i swoim drobnym ciałkiem próbował zagrodzić matce drogę.

Pani Maria nigdy mu nie zapomni tego, że swoim dziecięcym instynktem wyczuł, jak bardzo właśnie wtedy potrzebowała bezpieczeństwa. I dzięki niemu je miała, właściwie przez całe swoje dorosłe życie. Na to wspomnienie pani Maria jak zwykle otarła łzy fartuchem i z wigorem zaczęła mieszać potrawy stojące na kuchni.

– Pani Mario. – Usłyszała za plecami głos Piotra. – Garnki pani pozrzuca na podłogę.

Piotr znał ją dobrze. Wiedział, że za żadne skarby świata nie przyznałaby się, dlaczego płacze. Udawał więc w takich chwilach, że niczego nie widzi i próbował skierować jej uwagę na jakieś konkretne szczegóły.

– Czy dowiem się, z jakiej okazji te przygotowania? – zapytał rzeczowo.

– Miała być uroczysta kolacja – wyszeptała pani Maria jeszcze zachrypniętym głosem, ale już gotowa do walki.

– A tak, kolacja… – odparł Piotr, udając roztargnienie.

– O takich rzeczach się nie zapomina – upomniała go pani Maria z groźbą w głosie.

– Nie, ja nie zapomniałem. – Piotr próbował się wykręcić. – Ale nie myślałem, że to będzie aż tak uroczyście – dodał z pewnym zakłopotaniem.

– No a jakże miałoby być! – wykrzyknęła pani Maria z wigorem, biorąc się pod boki.

– Tak zwyczajnie – próbował się bronić Piotr.

– Nie może być tak zwyczajnie, bo to już za długo trwa. – Pani Maria postanowiła wykorzystać moment i wypowiedzieć własne zdanie na temat sprawy, która już od dawna ją dręczyła. Martwiło ją ogromnie, że Piotr wciąż jest kawalerem bez własnej rodziny. Nikt lepiej od niej nie wiedział, jak bardzo mu tej rodziny brakuje.

– Czas już najwyższy, żeby było uroczyście – powiedziała z determinacją w głosie, a Piotr z rezerwą odpowiedział:

– Może i tak. – I zmieszany jak nastolatek zaczerwienił się po uszy.

– Nie może, tylko na pewno – stwierdziła kategorycznie pani Maria. Zmieszanie Piotra ucieszyło ją ogromnie, ale nie dała tego po sobie poznać. Żeby go nie krępować, zajęła się krojeniem wędlin, i nie patrząc nawet w jego stronę, oświadczyła jedynie, że wszystko będzie jak najpiękniej.

– Już ja o to zadbam – zapewniła, dodając jednocześnie: – ale ja mogę zadbać tylko o stół. Za inne sprawy nie mogę odpowiadać.

– Tak, wiem… – powiedział w zadumie Piotr – już sobie postanowiłem.

Widząc pytające spojrzenie kobiety, uspokajającym tonem wyjaśnił:

– Postanowiłem, że to właśnie dziś przeprowadzimy ostateczną rozmowę.

– No i chwała Bogu – westchnęła z ulgą pani Maria, a po chwili tonem znawczyni dodała: – proszę mi zaufać. Takich rozmów nie prowadzi się ot tak sobie. To musi być uroczyście. Szampan już się chłodzi.

– Pani o wszystkim pamięta. – Piotr spojrzał na nią z wdzięcznością.

– No a kto ma tu pamiętać. Rodziców już nie ma. A pan Piotr – bo tak się do niego zwracała od dnia, w którym przyniósł dyplom ukończenia studiów medycznych – wyrósł na mądrego człowieka, dobrego lekarza, ale życiowo to taki niezaradny.

– Czy rzeczywiście jest ze mną tak źle? – zapytał Piotr, widząc, jak kobieta z nieukrywanym smutkiem kiwa swoją siwą głową.

– Nie, to nie znaczy, że źle – odparła zmieszana. A po chwili namysłu dodała z nieukrywanym wyrzutem: – No pewnie, że źle. Kto to widział, tak sobie życie marnować.

– No dobrze już, dobrze. – Zakłopotany Piotr próbował zakończyć rozmowę.

– A jakie tam dobrze. – Pani Maria tym razem nie dała za wygraną. – Toć po tym domu już dawno powinny biegać dzieci. A nie tylko klinika i klinika.

– To moja praca… – Piotr chciał jej przerwać, ale mu nie pozwoliła, mówiąc:

– Nie można żyć tylko pracą. Ani pan Piotr, ani ona nie możecie przecież tak żyć. Lata lecą i do czego to doprowadzi?

– Pani Mario, to wszystko nie jest takie proste – szepnął Piotr.

– Wiem, gdyby to było proste, to by się komu innemu przydarzyło – wygłosiła z namaszczeniem zdanie, które kiedyś usłyszała w telewizji. Przywłaszczyła je sobie na okoliczności rozmów podobnych do dzisiejszej. Ale dziś nie wywołało ono śmiechu. Zapadła niezręczna cisza, którą pani Maria przerwała, mówiąc:

– Wiem jedno, żadna kobieta nie zniesie długo takiej udręki.

Piotr udawał, że nie słyszy ostatnich słów gosposi. Właściwie powinien być na nią zły, że tak ingeruje w jego życie osobiste. Nie jest już przecież małym chłopcem, którego wychowywała razem ze swoimi bliźniętami. Ale kiedy był tym małym chłopcem, to właśnie ona wyczarowała im świat, do którego Piotr nie miałby nigdy dostępu. A i teraz, choć już przecież starsza o tyle lat, to właśnie ona trzyma cały ten jego bałagan w jako takim porządku. Chyba tylko dzięki jej zabiegom nie odczuwa zbyt dotkliwie niedogodności samotnego życia. Zawsze niezawodna i niezastąpiona. Pewnie dlatego Piotr ma do pani Marii wyraźną słabość i pozwala jej mówić rzeczy, których nie pozwoliłby powiedzieć nikomu innemu.

Teraz też tylko szepnął:

– Do kolacji jest jeszcze trochę czasu. Pójdę wziąć prysznic, a później popracuję – mówiąc to, skierował się w stronę schodów.

*

Ciszę niedzielnego popołudnia przerwał ostry dźwięk telefonu. Piotr, zatopiony jeszcze w swoich myślach, podniósł leniwie słuchawkę.

– Słucham, Kawecki.

– Panie doktorze. – Usłyszał w słuchawce. – Tu siostra dyżurna Barbara Ożarska. Ordynator wzywa wszystkich specjalistów natychmiast do kliniki. Był straszny wypadek na autostradzie.

– Przyjąłem wiadomość – odparł Piotr, przybierając służbowy ton. – Czy są ofiary śmiertelne?

– Na razie nic nie wiadomo – padła odpowiedź. – Wysłaliśmy już karetki.

– Czy szpital miejski też powiadomiono? – zainteresował się Piotr.

– Myślę, że tak. – Kobieta zawahała się, ale natychmiast dodała służbowym tonem: – Na pewno tak. W radio mówili, że kilkanaście samochodów płonie.

– Miejmy nadzieję, że jak zwykle szukają sensacji i przesadzają. – Piotr nie poddawał się emocjom zbyt łatwo. Lata pracy w klinice zrobiły swoje.

– Też mam taką nadzieję, ale to nigdy nie wiadomo – powiedziała cicho pielęgniarka.

– Tak, to prawda – potwierdził Piotr, a potem już tonem zwierzchnika dodał: – Zanim wyjechali, czy zdążyła siostra przypomnieć o tym, że wszystkie ofiary śmiertelne muszą trafić do naszej kliniki?

– Tak, znam zasady – odpowiedziała, a po krótkiej chwili dorzuciła: – Na pewno zrobią, co będzie możliwe.

– Dobrze, za piętnaście minut będę w klinice. Proszę powiadomić cały mój zespół.

– Już nadałam wiadomość do wszystkich. – Usłyszał w słuchawce odpowiedź.

– Proszę też przygotować listę wszystkich oczekujących na organy do transplantacji. – Piotr automatycznie werbalizował swoje rutynowe już zwroty. Tyle razy to powtarzał, że wyrwany z najgłębszego snu pewnie by mówił dokładnie tak samo.

– Tak, już wszystko jest gotowe – odpowiedziała pielęgniarka spokojnym głosem.

– A teraz proszę jeszcze poinformować dyżurnego, żeby mieli w pogotowiu helikopter.

– Przyjęłam polecenie. Za chwilę nadam wiadomość – podawała kolejne informacje tym samym spokojnym i ciepłym głosem.

– Ach, siostro – przypomniał sobie Piotr.

– Tak, słucham, panie doktorze? – zawiesiła głos w oczekiwaniu na kolejne dyspozycje.

– Proszę też jak najprędzej poinformować członków Komisji Etyki, bo bez nich – dodał z westchnieniem – nie mamy prawa rozpocząć żadnej operacji.

– Tak, są już powiadomieni – odparła ze spokojem.

– Zadziwia mnie siostra. – Piotr nie potrafił ukryć swego zadowolenia. Słysząc jej wypowiedzi, pomyślał z satysfakcją, że ta kobieta spisuje się bardzo profesjonalnie. Ucieszyło to Piotra, bo sam ją przyjął na to stanowisko i teraz widzi, że to była dobra decyzja. Z historii jej edukacji wynikało, że w swoim czasie była doskonałą studentką. Jej referencje ze szpitali też były nienaganne i również w klinice okazuje się być świetnym pracownikiem. „To nie zdarza się zbyt często” – pomyślał Piotr, a głośno powiedział: – Bardzo dobrze, siostro. Nie ukrywam, że z radością powitam panią za miesiąc na bloku operacyjnym. Tylko proszę się nie zmienić do tego czasu.

– Postaram się, panie doktorze. – Tylko leciutkie drżenie głosu świadczyło o radości, jaką sprawił jej komplement przełożonego.

Piotr odłożył słuchawkę i prędko zaczął schodzić na dół. W jego głowie kłębiło się mnóstwo myśli, z których wyrwały go słowa pani Marii, czekającej już na niego w holu na dole.

– To chyba jakiś urok – powiedziała głośnym szeptem kobieta, żegnając się pobożnie i wznosząc oczy do nieba.

– O czym pani mówi? – Piotr spojrzał na nią z roztargnieniem.

– A o czym ja mogę mówić – odparła pani Maria, nie ukrywając frustracji. – Ile razy ma się tu odbyć jakaś ważna rozmowa osobista, to dzieje się coś po prostu nadzwyczajnego.

– No nie. – Piotr nerwowo się zaśmiał.

– Nie? – przerwała mu pani Maria. – A mam przypomnieć?

– Nie trzeba. – Piotr przecząco pokręcił głową. – Przecież wie pani tak samo dobrze jak i ja, że ratowanie ludzi chorych czy poszkodowanych w wypadkach to dla lekarza nic nadzwyczajnego. Praca jak każda inna.

– I mnie, właśnie mnie, pan Piotr to mówi. – Gosposia z politowaniem pokiwała głową, a później pełnym sarkazmu głosem rozwijała swoją myśl. – Karambol na autostradzie. A ileż to takich było tu ostatnio?

– Rzeczywiście. – Piotr nieśmiało się bronił. – To chyba coś poważniejszego niż zwykle. Na nasze szczęście takie wypadki nie zdarzają się zbyt często – dodał, wkładając buty.

– To dlaczego musiał się zdarzyć właśnie dzisiaj? – Pani Maria nie dawała za wygraną i zwracała się do Piotra takim tonem, jakby to właśnie on mógł udzielić jej odpowiedzi.

Zakładając marynarkę, już z walizką w ręku, Piotr spojrzał bezradnie na panią Marię i powiedział:

– Widocznie nie jest mi pisane przeprowadzić dziś tę rozmowę. A właśnie – dodał po chwili – proszę odwołać to spotkanie.

– Jak zwykle – powiedziała kobieta, wkładając ręce do kieszeni fartucha.

Piotr znał ten gest. Pani Maria zawsze tak robiła, kiedy wyczerpała już wszystkie swoje argumenty.

– Jak zwykle – powtórzył jej słowa Piotr, po czym dodał: – dobrze chociaż, że pani może mi pomóc w tej chwili.

– A co to za pomoc? – Gospodyni machnęła ręką z rezygnacją i kierując się w stronę kuchni, mruknęła pod nosem: – Ta kobieta pójdzie do nieba za swoją cierpliwość. Nie wiem naprawdę, jak ona to wszystko znosi.

*

Ostatnie słowa pani Marii dotarły do Piotra już za drzwiami. Nie próbował nawet na nie zareagować, ale wsiadając do samochodu, powtórzył jak automat: „Naprawdę, jak ona to wszystko znosi?”.

Nie znalazłszy odpowiedzi, Piotr włączył silnik i z piskiem opon ruszył z miejsca. Jednakże myśl o niezbadanej duszy kobiety nie chciała go opuścić. „Sam jestem ciekaw, jak ona sobie z tym radzi” – zastanawiał się. – „To przecież już tyle lat. Sprawia wrażenie osoby niezwykle opanowanej i dobrze kontrolującej własne emocje, ale co dzieje się w niej tak naprawdę? Czy ten pozorny spokój nie kosztuje ją więcej, niż to okazuje?”.

Piotr wyjechał wreszcie z plątaniny małych uliczek i czując się swobodnie na pustej autostradzie, wrócił do swoich myśli: „Może pani Maria ma rację? Może to rzeczywiście jakieś fatum? Ile razy podejmuję decyzję co do konkretnych posunięć w kwestii naszego związku, to zaczynają się piętrzyć wszelkie możliwe trudności. Ot, tak chociażby jak dzisiaj. Tyle dni, tygodni nawet mija bez większych wydarzeń, a dzisiaj, właśnie dzisiaj, kiedy już mam podjąć jakieś działania, to okazuje się, że nie mogę. Nie wierzę w przeznaczenie, ale coś chyba w tym jest”.

Rozmyślania Piotra przerwał klakson samochodu stojącego za nim i ryk rozwścieczonego kierowcy:

– No i co, palancie, długo jeszcze będziesz stał na tych światłach?

– Przepraszam – odparł Piotr, brutalnie wyrwany ze swoich myśli, ale natychmiast uświadomił sobie, że przecież tamten i tak go nie słyszy. Już miał puścić incydent w niepamięć, kiedy do jego świadomości dotarło, że ten rozjuszony człowiek, który go właśnie mija, siedzi za kierownicą karetki pogotowia. Karetki należącej do szpitala miejskiego.

Widok ten podziałał na Piotra jak lodowaty prysznic i doprowadził do natychmiastowej zmiany planu. Zamiast do kliniki, postanowił pojechać osobiście na miejsce wypadku. A w jego głowie była teraz tylko jedna myśl: „Być tam przed tym facetem”.

Jadąc sobie tylko znanymi skrótami, myślał z narastającą złością: „To bez sensu. Żeby lekarz musiał mieć takie zmartwienia… i robić takie rzeczy! Wyścig samochodowy! Zamiast czekać w klinice, ja jadę na miejsce wypadku, żeby walczyć o ewentualne zwłoki. Ja, specjalista, który powinien już być na sali operacyjnej i szorować ręce. Niestety, te czasy się skończyły. Od chwili, kiedy zaczęła sie ta ostra walka pomiędzy kliniką a szpitalem miejskim, każdy wypadek wygląda jak farsa. O co im właściwie chodzi? To ich hasło o godnym umieraniu to przecież absurd. Ten, co nie żyje, już i tak nic nie czuje i jemu jest naprawdę wszystko jedno, czy ciało pogrzebią w całości czy w częściach. A dla wielu chorych ma to ogromne znaczenie, bo niejednokrotnie te organy mogą uratować i przedłużyć komuś życie. Tej osoby już nie ma, więc dlaczego musi się to odbywać w atmosferze sensacji, niemalże przestępstwa?”.

*

Piotr wysiadł z samochodu i rozejrzał się dookoła, ale nie udało mu się dostrzec, czy karetka, którą usiłował wyprzedzić, już tu dotarła. Gdyby nie świadomość, że jest to miejsce katastrofy, to widok, jaki ujrzał przed sobą, określiłby jako spektakularny. W ciemnościach, które tak prędko zapadły, to, co miał przed oczami, wyglądało jak jedna płonąca pochodnia. Łuna bijąca od kilkunastu samochodów palących się na przeciwnym pasie stanowiła tło dla tłumu gapiów. Grozę sytuacji pogłębiały syreny policji, karetek pogotowia i wozów strażackich. Można się było tylko domyślać, że dźwięki wydawane przez te wszystkie pojazdy skutecznie zagłuszają krzyki ludzkiego bólu i rozpaczy.

Piotr rozejrzał się zdezorientowany i nie wiedząc, w którą stronę iść, powiedział sam do siebie: „Nic tu chyba po mnie”. Otworzył drzwiczki samochodu i już miał wsiadać, kiedy usłyszał wołanie:

– Panie doktorze! Tutaj, prędko! – W ciemnościach rozpoznał znajomą pielęgniarkę.

– Tak, jestem. Co się dzieje? – odparł, podchodząc do niej.

– Proszę spojrzeć. – Usłyszał głos, a raczej łkanie.

Zaskoczony jej zachowaniem Piotr podszedł bliżej i zaparło mu dech. W kupie złomu, w niczym nieprzypominającego pojazdu, widać było jedynie krwawą masę. Opanował się prędko i w miarę spokojnym głosem powiedział:

– Nic tu nie zrobimy bez ciężkiego sprzętu.

– Podobno już jadą – wyszeptała drżącym głosem dziewczyna.

– Proszę tu zostać. Kiedy już uwolnią to ciało, to proszę natychmiast przewieźć je na salę operacyjną – wydał polecenie.

– Tak, wiem, co mam robić – odpowiedziała zduszonym głosem dziewczyna. – Ale…

– Ale? – Piotr spojrzał na nią pytająco. A w duchu pomyślał: „Tylko nie dać się ponieść emocjom”.

– Nie wiem, czy dam sobie radę – wykrztusiła. – Robi mi się słabo.

– To co pani tu robi? – Piotr wiedział, że musi być teraz twardy. – Dopiero do pani dotarło, że w wypadkach są ofiary?

– Są, ale nie takie. – Usłyszał odpowiedź. I trudno było nie przyznać racji tej kobiecie. Opanowując drżenie własnego głosu, Piotr powiedział tylko: – Nie od nas zależy, jakie są ofiary.

– Tak, wiem – odpowiedziała, próbując zapanować nad swoimi emocjami. – Ale to tak trudno.

Piotr, patrząc na jej zalaną łzami twarz, pomyślał: „Musi dać sobie radę. Nie mam prawa jej współczuć ani się nad nią użalać”.

– Przepraszam, panie doktorze. – Usłyszał po chwili jej drżący głos. – To pierwszy raz. W tylu wypadkach brałam udział, ale… ale czegoś takiego nigdy nie widziałam – dodała.

– Ja też nie. I dla mnie nie jest to widok łatwy – zwrócił się do niej spokojnym głosem Piotr. – Ale musi się pani opanować. Dam pani zastrzyk na uspokojenie.

– Ja to zrobię, panie doktorze – zabrzmiał głos młodego człowieka za jego plecami. – Dla mnie takie widoki nie są nowością.

Z wyraźną ulgą Piotr powitał nadejście młodego lekarza.

– Rozumiem, że jest to pański pierwszy dyżur w naszej klinice?

– Tak, panie doktorze – odpowiedział tamten. – W klinice pierwszy. Ale nie pierwszy raz widzę takie sceny.

– Przypominam coś sobie. – Piotr spojrzał na mężczyznę, którego młoda twarz była nad wyraz dojrzała. – Był pan lekarzem w kilku konfliktach zbrojnych.

– Tak. – Młody lekarz ogarnął wzrokiem sytuację. – I to, co tu teraz widzę, nie jest mnie w stanie przerazić.

– To dobrze, bo sytuacja jest wyjątkowo ciężka. – Piotr nie zamierzał ukrywać prawdy, a widząc spojrzenie młodego lekarza, skierowane na pielęgniarkę i ofiarę, zapytał: – Czy da pan sobie radę?

– Tak, takie widoki nie są mi obce – padła krótka odpowiedź.

– Chwała Bogu, że to pana przyjęliśmy – powiedział Piotr w stronę młodego człowieka, a w duchu dodał już sam do siebie: „A nie tego wypieszczonego synalka szefa. Tamten pewnie by zemdlał, gdyby tu dziś był”.

– To moja szansa, panie doktorze. – Usłyszał odpowiedź.

– Dobrze, że tak pan na to patrzy. – Piotr westchnął z ulgą. – W takim razie ja mogę spokojnie jechać do kliniki. Was zostawiam tu razem. Gdyby pani źle się poczuła – spojrzał z troską w stronę pielęgniarki – to pan musi poradzić sobie i z pacjentem, i z pielęgniarką.

– Tak jest, panie doktorze.

– Przyślę pomoc, jeśli nie będzie was zbyt długo – obiecał Piotr.

– Nie, nie, panie doktorze. Ja sobie poradzę. – Szeptem odparła dziewczyna, a widząc minę młodego lekarza, poprawiła się: – My sobie tu poradzimy.

– No dobrze. Już nic nie pamiętam. – Popatrzył na nią. – Jest pani młoda. Odporność przychodzi z wiekiem. – Odchodząc, obrócił się jeszcze za siebie i zapytał: – Czy są tu jeszcze jakieś ofiary?

– Tak, choć na pewno nikt nie wie ile – padła odpowiedź gdzieś z boku.

Piotr spojrzał na stojącego pod drzewem człowieka i zapytał:

– Kim pan jest?

– A czy to ważne? – Usłyszał w odpowiedzi.

– No właściwie to nie. – Piotra głos zawisł na chwilę w powietrzu. – Ale jednak chciałbym wiedzieć, na ile wiarygodne są pańskie wiadomości.

– Jestem tu od samego początku – powiedział człowiek, ustawiając się tyłem do światła. – Widziałem więcej niż ktokolwiek z obecnych tu ludzi.

– A dlaczego pan się chowa? – zapytał podejrzliwie Piotr.

– Mam powody, żeby nie wpaść w ręce glinom – powiedział otwarcie. – Ale pan jest lekarzem.

– Tak, jestem – odparł Piotr. – I to, co ma pan do powiedzenia, jest dla mnie bardzo ważne.

– Wyczułem to w pańskim głosie – przyznał człowiek. – Dlatego się odezwałem.

– Dobra – rzucił Piotr. – Nie przedłużajmy. Co pan wie?

– W akcji biorą udział co najmniej trzy szpitale – mówił tonem sprawozdawcy nieznajomy. – Widziałem przynajmniej pięć różnych karetek pogotowia. Z tego, co ja wiem, kilka osób ma połamane kończyny, wiele straciło przytomność albo zemdlało, nie tylko z samochodów, ale też spośród gapiów. Panie, do takich widoków ludzie nie nawykli.

– No tak – przerwał mu Piotr. – Widzę tu co najmniej kilkanaście płonących samochodów.

– Na swoje szczęście przynajmniej niektórzy pasażerowie i kierowcy zdążyli powysiadać z samochodów uwięzionych w korku – kontynuował nieznajomy. – Pożar zaczął się, jak już większość była w bezpiecznej odległości. Ale są też ofiary, a niektórzy z ocalałych są na pewno w szoku.

– To zrozumiałe – wtrącił Piotr. – Przynajmniej przez kilka godzin trzeba będzie ich mieć pod obserwacją. A ten tutaj. – Piotr wskazał ręką ofiarę uwięzioną w masie złomu. – Czy ten człowiek był sam?

– Nie – padła prędko odpowiedź. – Była tu jeszcze kobieta.

– Gdzie ona jest?

– Zdążyła wyskoczyć i…

– I? – Piotr stracił na chwilę panowanie nad nerwami.

– I uderzył ją w głowę nadjeżdżający samochód. Na tych rękach konała – powiedział mężczyzna, pokazując dłonie.

– I dopiero teraz mówi mi pan o tym? – wrzasnął Piotr.

– A kiedy miałem mówić? – zapytał nieznajomy, a potem dodał z rezygnacją: – To by nic nie zmieniło. Zmarła na miejscu.

– To zmienia wszystko! – wykrzyknął Piotr, teraz już naprawdę do głębi poruszony. – Gdzie są zwłoki?

– Zabrano je do szpitala miejskiego – padła sucha odpowiedź.

– Jest pan tego pewien? – dociekał Piotr, ale widząc wyraz twarzy współrozmówcy, już nie czekał na odpowiedź. – Niech to wszyscy diabli – przeklął i biegiem ruszył do samochodu. Dalsze słowa nieznajomego już do niego nie dotarły.