All inclusive - Wyznania ochroniarza: część 2 - ebook

– Zawalony robotą? – pytam empatycznym tonem.

Alexander wygląda na wykończonego. Ciemne cienie pod oczami przypominają półksiężyce za smolistymi chmurami. Minął tydzień i znów siedzimy w kawiarni Café Sturekatten. Sophia prowadzi nas do tego samego, odosobnionego stolika, przy którym rozmawialiśmy za pierwszym razem. Wiedziała, że znowu się tu pojawimy.

– Mhm, można tak powiedzieć – przyznaje Alexander i gładzi dłonią zarost. Zapewne tygodniowy. Widzę, jak mieni się srebrzystymi plamkami, i momentalnie zatracam się w rozważaniach, dlaczego jego baczki wciąż mają naturalny kolor. A może je farbuje? W takim wypadku to żałosne. Podskakuję, gdy ten ciągnie dalej: – Szefowa była podekscytowana naszą rozmową. Spisałem początek, teraz chce więcej. Pierwsza część zostanie opublikowana w kolejnym numerze.

– Super – odpowiadam i przechylam głowę. Pora zaangażować się trochę bardziej: – Ale nie chodzi tylko o pracę, prawda?

– Co masz na myśli?

– To, co cię męczy… – Robię cudzysłów w powietrzu. Widzę, jak marszczy brwi i wzrusza ramionami. Porusza nimi, jakby chciał się trochę odprężyć.

– Może… – Alexander otwiera swojego Macbooka zdecydowanie zbyt gwałtownie. Nie radzi sobie z plątaniną kabli przy dyktafonie i wzdycha przez zaciśnięte zęby: – Ale tak, jak mówiłem, jesteśmy tu, żeby porozmawiać o tobie.

Wciąż przechylam głowę. – Powiedz, jak będziesz gotowy – rzucam.

– Jestem gotowy. Na wywiad. – Alexander jest podejrzliwy. Dostrzega dwuznaczność mojego pytania. – No, tak… ech, porozmawiamy o tym później. I nie, nie chodzi tylko o pracę – reflektuje się. Podaje mi kłębek kabli i się uśmiecha. Swoim smutnym uśmiechem. – Potrafisz wyczuć nastrój innych ludzi, prawda?

Też się do niego uśmiecham i zauważam jeszcze jedną rzecz. Jest dobry w odczytywaniu ludzi. Tak jak ja. Muszę go złamać. Odchylam się do tyłu.

– Sophia, kochanie, dwa kieliszki pol rogera dla mnie i twoje wspaniałe klopsiki z purée dla mojego przyjaciela. Do tego dwa kieliszki czerwonego wina.

Wiem, że stoi obok oparcia, bo ktoś właśnie położył mi dłoń na ramieniu, lekko je ściskając. Poza tym czuję zapach Sophii. Alexander otwiera usta, jakby chciał zaprotestować, ale tylko wzrusza ramionami i przytakuje głową.

– Tym razem na firmę – mówi. Brzmi oschle. Tak jak Mia, kiedy mówiła o interesach i ukształtowała moje spojrzenie na relacje. Zawsze dawaj i zabieraj. Zawsze.

– Oczywiście – grucha Sophia. – Ale dokładki bierzemy na siebie – wybucha zachrypniętym śmiechem i puszcza oko Alexandrowi. Uwielbiam jej kontynentalny urok. Przywodzi na myśl temat dzisiejszej rozmowy. Rozplątując kable, zastanawiam się też nad jej rolą w całym tym przedsięwzięciu, podczas gdy Alexander podłącza mi mikrofon. Tak jak ostatnio zbliżamy się do siebie i wygląda na to, że obu nam się to podoba. Tym razem nawet bardziej.

– To co, zaczynamy? – pyta cicho i przekazuje mi mrugnięcie, które właśnie otrzymał od Sophii. – Czyli miałeś spotkać się z kimś o imieniu Célie?

***

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.