All The Little Lies - ebook

ROZDZIAŁ 1

Hayley

Wpatrywałam się w mój znoszony mundurek w kratkę. Niebiesko-biała szachownica przebiegała wzdłuż kończącej się kilka cali powyżej kolan spódnicy. Białe pończochy nie były tak białe jak wtedy, gdy włożyłam je po raz pierwszy – jestem tego pewna – ale przynajmniej dziury wytarte były jedynie na stopach, a nie na wysokości łydek. Biała koszula bez wątpienia miała być dopasowana, ale na moich kanciastych ramionach wisiała luźno, przez co wyglądałam dziecinnie – tym bardziej z dziewczęcym, ciasno związanym na szyi na kształt muszki krawatem. Szkoda, że nie na tyle ciasno, by mnie udusić.

Gargulce przed szkołą wpatrywały się we mnie demonicznymi oczami. Prawie przeszyły mnie dreszcze. Zdecydowanie bywałam w gorszych miejscach i wszyscy tutaj, w całej swojej eleganckiej chwale, mieli wkrótce zdać sobie z tego sprawę. Wystarczy, by spojrzeli na moją twarz. W drodze tutaj zastanawiałam się, czy ktoś mnie pamięta. Gdyby tylko mnie rozpoznali. Gdyby pewna szczególna osoba mnie rozpoznała. Z pewnością żółty siniak na oku i gojące się rozcięcie na wardze zagwarantują mi wyróżnienie się z tłumu. Ale teraz byłam inną dziewczyną. Moje niegdyś błyszczące i długie włosy w ognistym kolorze sięgały teraz ramion i były matowe – jakby także i z nich wyssano życie. Byłam też chudsza i chociaż przeszłam już okres dojrzewania, z powodu braku pożywienia nie miałam krągłości. Na samą myśl o jedzeniu zaburczało mi w brzuchu. Wszystko, co musiałam zrobić, to jakoś przetrwać do lunchu, by coś zjeść.

A mówiąc „zjeść”, miałam na myśli ukraść jabłko czy coś, kiedy nikt nie będzie patrzył. W końcu ani Jill, ani Pete nie da mi pieniędzy na lunch, nie zapakuje też kanapki z masłem orzechowym i dżemem z małym, miłosnym liścikiem w kształcie serca z napisem „Miłego dnia w szkole!”. Bekhend prosto w twarz wczorajszej nocy pokazał mi, jacy naprawdę są. Wspaniała para. Najlepsza. Rodzice zastępczy na piątkę z plusem.

Z wahaniem chwyciłam za smukły mosiężny uchwyt przy wejściu do szkoły. Miałam poczekać na Ann, moją opiekunkę społeczną, ale wolałam zrobić to sama. Jeśli nauczyłam się czegoś w ciągu ostatnich kilku lat, to tego, że nikt nie będzie dbał o mnie tak dobrze jak ja. Ann przecież nie zareagowała na grupę złośliwych cheerleaderek, kiedy szydziły z mojego nieodpowiedniego ubrania, czy nie postawiła się bogatemu lalusiowi, gdy ten próbował mnie obmacywać. Wszystko musiałam zrobić sama.

Jeśli chciałam liczyć na kogokolwiek na tym świecie, wystarczy, żebym spojrzała w lustro.

– Hayley! Zaczekaj! – O jaśnie damulce mowa. Ann pospiesznie wspinała się po brukowanych schodach, stukając obcasami. Wczesna jesienna bryza rozwiewała jej kasztanowe włosy, a kawa, którą niosła w styropianowym kubku, dosłownie przelewała się przez krawędzie. Moje usta zaszły śliną na ten widok, a ona najwidoczniej to zauważyła, bo tylko uśmiechnęła się do mnie i wyciągnęła kubek.

Rozkoszowałam się smakiem orzecha laskowego i ciepłem, które poczułam w pustym brzuchu. Moja wdzięczność była na tyle duża, że prawie jej podziękowałam, ale przypomniałam sobie, że nie jestem z niej do końca zadowolona, i z powrotem nałożyłam swój pancerz ochronny.

Wiem. Typowe. Adoptowany dzieciak wściekły na pracownika socjalnego. Ale kiedy spojrzałam w górę na wysoki jak drapacz chmur gmach szkoły, znowu się zdenerwowałam. Minęły lata, odkąd uczęszczałam do tej szkoły. Moi przyjaciele – a tak naprawdę miałam na myśli Christiana – już znaleźli za mnie zastępstwo. Byliśmy seniorami. Pewnie nawet nie pamiętał mnie z gimnazjum. Nieprawda, i dobrze o tym wiesz. Ja z pewnością go zapamiętałam. I skłamałabym, gdybym powiedziała, że nie ma we mnie malutkiej, maleńkiej części, która pragnęłaby, żeby powitał mnie z otwartymi ramionami.

Zrozumiałam, dlaczego obecność w English Prep – prywatnym liceum – była dla mnie kluczowa. Ann pociągnęła za kilka sznurków i z pomocą mojej ponadprzeciętnej średniej dyrektor przyznał mi stypendium. Tak właściwie powinnam być do tyłu z materiałem, ponieważ uczęszczałam do trzech różnych szkół w ciągu ostatnich czterech lat. Nadrobienie wszystkiego zajęłoby mi sporo czasu, ale szkoła była dosłownie jedyną rzeczą, jaką miałam. Jeśli chciałam przetrwać i wydostać się z tego cholernego miejsca, musiałam dostać stypendium, żeby pójść do wypasionego college’u. Potrzebuję się stąd wyrwać. Chcę wyjść z tego cało. Muszę.

– Jacy byli wczoraj Jill i Pete? Wyglądają na naprawdę miłą parę. Dobrze spałaś? Mundurek pasuje? – Zrobiłam, co w mojej mocy, by dostać twój rozmiar. Używanie prywatnych pieniędzy do płacenia za wychowanków jest sprzeczne z polityką kadr, więc musiałam wziąć wszystko od dyrektora. – Ciągle wpatrywałam się w Ann, połykając łapczywie kawę. Mówiła bardzo szybko, rozglądając się dookoła. – Więc? Jak było? Lubisz Jill i Pete’a?

Czy lubiłam Jill i Pete’a? Ann nie miała pojęcia, jak bardzo chciałabym przytaknąć. Nie miała bladego pojęcia, jak bardzo chciałabym, żeby byli tak miłą parą, za jaką chcieli uchodzić na zewnątrz. Byłam jednak pewna, że wiedziała równie dobrze jak ja, że w ludziach jest o wiele więcej niż to, co wydaje się na pierwszy rzut oka. A Jill i Pete? W ich żyłach płynęło niemałe piekło.

– Byli w porządku – skłamałam. Nie było sensu mówić jej, że to złośliwi, okropni ludzie. Byłam z nimi przez dwanaście godzin i już tak wiele się o nich dowiedziałam.

Jill usługiwała Pete’owi. Gwizdał, kiedy jego talerz był pusty lub gdy potrzebował piwa, a ona biegała po pożółkłym dywaniku, by zrobić, co chciał. Ubiegłej nocy, kiedy kazał jej zrobić sobie laskę, jakby ich nowa przybrana córka nie siedziała metr dalej, przeprosiłam i poszłam do siebie.

Nie mogłam jednak za bardzo narzekać. Było lepiej niż w ostatniej rodzinie zastępczej i poprawczaku.

Ann obdarzyła mnie ciepłym uśmiechem i prawie przyłapałam się na tym, że potrzebowałam tego jak powietrza.

– Wejdziemy? – Ann otworzyła bogato zdobione drzwi, a ja zdałam sobie sprawę, że wstrzymuję oddech. Zanim wypuściłam powietrze, małe czarne kropki zatańczyły mi przed oczami. Przestronny korytarz był pusty i pachniał środkami czystości. Podłoga wyłożona płytkami wyglądała, jakby prowadziła do ekskluzywnej galerii lub muzeum. Okna, na co najmniej dwadzieścia stóp wysokości, wpuszczały naturalne światło. „Nieskazitelne” było słowem, jakie przyszło mi do głowy, gdy spojrzałam w przestrzeń przede mną. Wysokie kamienne filary po prawej stronie wskazywały drogę do gabinetu dyrektora – a przynajmniej tak mi się wydawało, skoro Ann i jej obcasy powędrowały w tamtą stronę.

Mała część mnie była podekscytowana. Jakim powiewem świeżego powietrza byłoby uczęszczanie do szkoły, która przygotuje cię do studiów, oferując zajęcia takie jak literatura brytyjska i astronomia zamiast tych przyziemnych, polegających na rozróżnianiu właściwych form gramatycznych słów „czy” i „trzy”. To byłaby totalna zmiana. Przebywanie wśród uczniów, którzy nie próbują nakłonić cię do dołączenia do gangu lub nie starają się sprzedać ci narkotyków w łazience podczas lunchu, gdzieś za stoiskami pokrytymi graffiti. Wcześniej musiałam pilnować się nie tylko w domu, do którego trafiałam, ale także w szkole. Kiedy masz już przyklejoną łatkę „przybranego dziecka”, wtedy zazwyczaj pojawia się jakaś grupka, która z całych sił stara się pociągnąć cię za sobą. Myślą, że jesteś taki sam jak oni, tak samo zepsuty – i może ja taka jestem. Ale to przynajmniej sprawiło, że biegam teraz szybciej.

Trzymaj głowę nisko, Hayley. Pilnuj się, Hayley. Nie rób zamieszania. Nie nawiązuj kontaktu wzrokowego. Trzymaj język za zębami. Trudno policzyć, ile razy powtarzałam sobie w myślach te kwestie, na pewno zdecydowanie zbyt wiele.

Ann chrząknęła, gdy próbowałam obciągnąć spódnicę. Ta była luźna w talii, więc na szczęście spadła o kolejne pół cala.

– Witam, jestem Ann Scova. Mam spotkanie z dyrektorem Waltonem – powiedziała.

Drobna, filigranowa starsza kobieta wyjrzała znad swojego zdobionego dębowego biurka i zsunęła okulary aż na czubek małego noska.

– Tak, proszę poczekać.

Ann spojrzała na mnie z błyskiem w oku i posłała mi pełen nadziei uśmiech. Siedzimy w tym razem, siostro.

Gdy tylko drzwi się otworzyły, Ann rzuciła się do przodu, a ja podążyłam za nią. Kiedy weszłam do gabinetu dyrektora Waltona, prawie opadła mi szczęka. Jego biuro było większe niż jakakolwiek sypialnia, którą miałam. Właściwie byłam prawie pewna, że było większe niż dom zastępczy numer trzy – ten z maleńką pomarańczową łazienką. Ledwo mogłam siusiać bez dotykania kolanami zasłony prysznica.

– Witam, dyrektorze Walton. Nazywam się Ann Scova. Rozmawialiśmy przez telefon kilka dni temu o Hayley Smith. Ann wyciągnęła rękę i potrząsnęła dłoń niskiego, pulchnego mężczyzny. Spojrzał na Ann, potem na mnie i z powrotem na Ann.

– No tak, nasza stypendystka. – Przerzucił akta, siadając z powrotem w swoim skórzanym fotelu.

– Przeniesiona z Oakland High, tak? – zapytał

Ann uniosła swoje idealnie wyskubane brwi i na mnie spojrzała. Chrząknęłam, kiedy siadałyśmy na krzesłach rodem z cadillaca ustawionych u stóp jego biurka.

– Tak, liceum w Oakland – odpowiedziałam.

– Mmm. – Dyrektor Walton kontynuował czytanie moich akt, co sprawiło, że nagle poczułam się wyjątkowo skrępowana i bezbronna. Mogłam sobie tylko wyobrazić, co w nich jest.

– I widzę, że uczęszczałaś do kilku innych szkół średnich w tej okolicy, zgadza się? – zwrócił się do mnie dyrektor.

– Tak, proszę pana. – Pilnowałam się, żeby nie powiedzieć: „wysoki sądzie”. Miałam wrażenie, jakbym wylądowała z powrotem na sali sądowej.

Zamknął teczkę, splótł ręce i spojrzał mi prosto w oczy. Oczywiście chciałam się skulić, ale nie byłam już tą dziewczyną. Nie chowałam się przed konfrontacją. Odsunęłam ramiona i pewnie wytrzymałam jego spojrzenie.

– Mamy tutaj zerową tolerancję dla przemocy, panno Smith. – Przełknęłam ślinę, trzymając język za zębami.

– Chociaż personel Oakland High wystawił ci doskonałą rekomendację, obawiam się, że nasz program nauczania będzie dla ciebie zbyt wymagający, biorąc pod uwagę lokalne szkoły średnie, do których uczęszczałaś. Doskonale znam twoje wyniki SAT¹ i oczywiście twoją sytuację, więc powiem to tylko raz: jeśli nie będziesz przestrzegać zasad naszej szkoły, będziesz musiała ją opuścić – ostrzegł. – A twoje stypendium przypadnie kolejnemu zdolnemu uczniowi. Przyznaję, jesteś mądra. Ale całkiem możliwe, że tu nie pasujesz.

Gdy ostatnie zdanie opuściło jego zaróżowione usta i dostrzegł siniaki na mojej twarzy, w jego oczach pojawił się błysk. Moje nozdrza się rozszerzyły i tylko sekundy dzieliły mnie od wybuchnięcia gniewem, ale racjonalna część mojego mózgu szybko zainterweniowała. Zdawałam sobie sprawę z tego, jak wyglądam – a wyglądałam kiepsko. Okropna twarz, ciemne siniaki, worki pod oczami o odcieniu popiołu i poblakłe iskry w niebieskich tęczówkach. Wyglądałam na zadymiarę. Moje dokumenty z pewnością o tym świadczyły – potwierdzał to ostatni incydent w rodzinie zastępczej. Prawdopodobnie wyglądało, że mam to w dupie, ale tak nie było. Zależało mi. Chciałam odnieść sukces. Musiałam odnieść sukces. Skoro English Prep było moją szansą na ucieczkę z tego miasta i biletem do college’u, w którym mogłabym przetrwać, musiałam ugryźć się w język. Przełknęłam ciętą ripostę, która pchała mi się na usta.

– Rozumiem, dyrektorze Walton. Nie musi się pan o mnie martwić. Jestem tu, żeby się kształcić i dostać na przyzwoitą uczelnię. To wszystko.

Dyrektor Walton zacisnął usta, jakby nie był o tym przekonany, ale mimo to skinął głową, a potem wstał. Ann i ja szłyśmy obok, gdy odprowadzał nas do dużych dębowych drzwi.

Ann pożegnała się z nim i jeszcze raz podziękowała za stypendium. Zanim za nią wyszłam, dyrektor Walton bardzo krótko zaintonował:

– Wiążę z tobą wielkie nadzieje, panno Smith. Nie pozwól, żebym pożałował swojej decyzji.

Przełknęłam gulę w gardle. Zdałam sobie sprawę, jak żałosne było to, że zebrało mi się na płacz po takim oświadczeniu od zupełnie obcej osoby, ale minęło już sporo czasu, odkąd ktoś był ze mną tak szczery.

Ann czekała na mnie przy biurku sekretarki z radosnym uśmiechem na twarzy, kiedy zbierałam się w garść.

– Gotowa? Naprawdę bardzo się cieszę. Żaden inny dzieciak nie napawał mnie taką nadzieją i ekscytacją. Ta szkoła będzie dla ciebie świetna, Hayley – powiedziała z entuzjazmem.

Niewyraźny uśmiech pojawił się na mojej twarzy.

Twarz Ann rozjaśniła się, jeszcze bardziej podkreślając wydatne policzki.

– Dasz radę, Hayley. Idź tam i poznaj normalnych znajomych. Postaraj się być zwyczajną uczennicą ostatniej klasy, dobrze? – Jej ciepłe dłonie spoczęły na moich ramionach, zanim mnie uścisnęła. Prawie natychmiast zesztywniałam. Ten gest zdecydowanie przebił zaskoczenie, jakie odczułam, słysząc słowa dyrektora Waltona, że pokłada we mnie wielkie nadzieje. Odkąd trafiłam do rodziny zastępczej, opiekowało się mną już trzech pracowników socjalnych i, szczerze mówiąc, nienawidziłam każdego z nich. Ale Ann? Pokazywała, że jest w porządku. Nie byłam pewna, czy naprawdę jej na mnie zależy, ale po jej krótkim uścisku nie byłam też do końca pewna, czy mnie to obchodzi.

– Dzięki – wymamrotałam, kiedy się odsunęła. Czułam, jak ściany wzniesionego przeze mnie muru się kruszą, w miarę jak narastało ciepło w moich policzkach. Nie przywiązuj się, Hayley. Ona jest tylko pracownikiem socjalnym.

Dokładnie tak. Wracam do starej siebie, która trzyma wszystkich na dystans.

– Dobrze, wpadnę w tym tygodniu. Daj mi znać, jeśli będziesz czegoś potrzebować, dobrze? Godzina nie ma znaczenia. Dzwoń. Masz mój numer.

Odpowiedziałam szybkim skinieniem głowy, a ona odwróciła się na pięcie i wyszła z biura. Nie miałam już serca jej mówić, że owszem, mam jej numer telefonu, ale nie mam komórki, a proszenie Jill albo Pete’a o skorzystanie z ich telefonu stacjonarnego całkowicie odpadało. Istniało ryzyko, że Pete poprosi o coś w zamian i ha, przepraszam, ale nic z tego.

Wręczywszy mi plan zajęć i mapę szkoły, mała dama siedząca za biurkiem wstała i zaprowadziła mnie na pierwsze zajęcia: literaturę amerykańską i poezję. To był zdecydowanie krok dalej w porównaniu do Oakland High, gdzie uczyliśmy się, jak napisać pięcioakapitowy esej na temat opowiadania, które przeczytałam w pierwszej klasie gimnazjum.

Wypuszczając drżący oddech, poczułam, jak w piersi łomocze mi serce. Nie sądziłam, że będę aż tak zdenerwowana. Powinnam być przygotowana na ten moment, biorąc pod uwagę liczbę szkół, do których uczęszczałam. Jeśli byłam w czymś dobra, to w robieniu dobrej miny do złej gry przed moimi nowymi rówieśnikami. Jak na zawołanie prostowałam plecy i równałam ramiona, przyjmując odważną postawę. Ale w brzuchu czułam pustkę, a odwaga była chwiejna. Stałam na klifie, patrząc w dół, w otchłań strachu i upokorzenia. Czy Christian będzie mnie pamiętał? Czy ktokolwiek pamięta? W gimnazjum nie byłam popularna, ale czy ktoś się znajdzie? Wszyscy byliśmy dziwaczni i próbowaliśmy znaleźć równowagę w okresie dojrzewania. Może ja nie zapadłam im w pamięć z okresu gimnazjum, ale moi rodzice z pewnością.

Przypomniałam sobie, na jakiej zasadzie funkcjonują takie rodziny. Zdawałam sobie sprawę, że hierarchie społeczne określają łańcuch pokarmowy w tym mieście. Pieprzyć naturalny obrót świata – najbogatsi z bogatych obracali planetę wokół własnej osi. Kiedyś byłam jedną z nich. Ale teraz już nie jestem.

Serce podeszło mi do gardła na widok otwieranych drzwi. Niska sekretarka popchnęła mnie do przodu i wymamrotała coś do nauczyciela. Wbiłam wzrok w zieloną tablicę, zamiast rozglądać się po sali. Kilkakrotnie przeczytałam słowa „Poeci XX wieku: Sylvia Plath”, ale pomiędzy każdym czytanym słowem cicho powtarzałam: Jeśli okażesz strach, pożrą cię żywcem. A gdybym teraz spojrzała w oczy któremukolwiek z moich nowych kolegów z klasy, przejrzeliby mnie na wylot. Musiałam odzyskać równowagę. Niespokojna i spanikowana dziewczyna wewnątrz mnie próbowała wydrapać sobie drogę, aby znaleźć jakąś kotwicę, zapewniającą chwilową stabilizację. I wtedy to zrobiłam. Wtedy pozwoliłam moim oczom powędrować po sali i prawie natychmiast go namierzyłam.

Christian Powell. Mój stary najlepszy przyjaciel. Nasze spojrzenia się spotkały, a nadzieja rozkwitła w mojej piersi jak słonecznik, który znajduje słońce. Jego oczy miały ten sam odcień szarości: burzliwy, nieruchomy, dający mi poczucie komfortu. Ale w jednej chwili zwęziły się, a ostra jak brzytwa szczęka stała się jeszcze bardzie wydatna. Szarość jego oczu przypominała odcień kamienia, gdy nauczyciel mnie przedstawiał.

– Klaso, to jest Hayley Smith. Jest tu nowa. Przyjmijcie ją i zaoferujcie pomoc w razie potrzeby.

Cała klasa milczała. Nikt nie wymamrotał ani jednej sylaby. Jakby wszyscy wstrzymali oddech. Oprócz Christiana. Gotował się ze złości, siedząc na swoim miejscu. Mocno zacisnął pięści. Chciałam odwrócić się na pięcie i wrócić prosto do Oakland High. Ale nie byłam już tą dziewczyną. Nikomu się nie kłaniałam.

Witamy w English Prep, Hayley.ROZDZIAŁ 2

Christian

Dzisiaj miał być cholernie dobry dzień. Wiedziałem o tym, ponieważ zaraz po obudzeniu, kiedy zwlokłem leniwy tyłek na dół do kuchni w poszukiwaniu resztek kawy z wczoraj, czekał na mnie cały dzbanek świeżo zaparzonej. Jej aromat wyczuwalny był już na schodach. Znalazłem się w kuchni w rekordowym czasie. Byłem tak zaślepiony potrzebą, że prawie nie zauważyłem mojego ojca, który siedział przy rzadko używanym dużym kuchennym stole z otwartym laptopem.

– Dobry, synu – powiedział, kiedy stałem do niego plecami, nalewając kawy do właśnie umytego kubka przez… och, zgadza się… przeze mnie. Byłem jedyną osobą, która coś tu w ogóle robiła.

Odburknąłem tylko w odpowiedzi, ale tak naprawdę podskoczyłem w środku z radości. Obecność mojego ojca w domu oznaczała jedno: nie musiałem być dziś rodzicem. Nie musiałem iść z powrotem na górę, żeby wyciągnąć Olliego z łóżka, a potem czekać na jego powolny, skacowany tyłek, gdy ten brał prysznic, prawdopodobnie waląc konia, przez co spóźnialiśmy się do szkoły. W sumie mogę po prostu jechać dziś bez niego. Mój ojciec przejąłby ten cudowny obowiązek bycia rodzicem. Mógłby sam zawieźć Olliego do szkoły.

– Zabłądziłeś? – zapytałem, wciąż odwrócony plecami.

Nastała cisza. Byłem pewny, że ojciec odczuwa jedną z dwóch rzeczy: złość lub poczucie winy. Może nawet i jedno, i drugie.

Akurat jeśli chodziło o niego, byłem przyzwyczajony do niekończących się rozczarowań. Nigdy nie był obecnym ojcem, zawsze nas przekupywał – w tym także mamę – i mieliśmy radzić sobie sami. Jeszcze kilka lat temu nie stanowiło to większego problemu, ale teraz, kiedy był naszym jedynym rodzicem, to było po prostu gówniane rodzicielstwo.

Miał wywalone na mnie i Olliego.

Powtarzał, że nam ufa, ale tak naprawdę miał na myśli mnie. Mylił się. Wydawało mu się, że moja cicha i spokojna, analityczna natura była oznaką dojrzałości, ale tak naprawdę nie było między nami zaufania. On jednak sprawiał wrażenie, jakby tego nie dostrzegał.

Ollie i ja byliśmy bliźniakami irlandzkiego pochodzenia – urodzonymi w tym samym roku. Byłem tylko o jedenaście miesięcy starszy, ale i tak to na mnie spoczywała cała odpowiedzialność za brata.

Ale gdybym nie interesował się bratem, nie miałbym pojęcia, gdzie on, do cholery, jest.

Prawdopodobnie wciąż leżał twarzą w piersiach Clementine po wczorajszym pieprzeniu.

– Przykro mi, Christian. Wiesz, że chciałbym być w domu częściej.

Kłamstwo.

Odwróciłem się i gapiłem się na niego, ale to było jak patrzenie w pieprzone lustro. Do tego brzydkie, krzywe lustro. Obaj mieliśmy gęste, ciemnokasztanowe włosy; nasza jasna karnacja miała domieszkę naturalnej opalenizny. Mieliśmy mocno zarysowane i szpiczaste szczęki, i gęste, wyraźne brwi. Nienawidziłem w nim tej cechy. Zawsze wydawało mi się, że jest zły, nawet gdy jego twarz miała błogi wyraz, ale teraz podobało mi się, że jest zirytowany. Aż mi ślinka ciekła na myśl o wkurzeniu go, chociaż nigdy nie odkrywał wszystkich swoich kart. Teraz gotował się w środku, aż jego twarz zrobiła się czerwona, ale nie pozwolił sobie na wybuch emocji. Wiedział, że był w potrzasku. Poczucie winy za to, że wychowywałem i siebie, i mojego brata, przeważyło nad gniewem, który u niego wywołałem.

– Kiedy znowu wyjeżdżasz? – Z brzękiem odstawiłem filiżankę na blat, ten dźwięk miłą odmianą od ciągłego klikania przyciskanych klawiszy komputera.

Ledwo oderwał wzrok od ekranu.

– Dziś popołudniu. Jak ma się Ollie?

Wzdychając, odpowiedziałem zgodnie z prawdą.

– Tak samo jak zawsze. Spóźnia się do szkoły, jest zajęty cipkami i piwem, wciąż wymiata w drużynie i znajduje się na dobrej drodze do przejęcia po mnie roli kapitana w przyszłym roku. Och, właśnie… – powiedziałem, podchodząc bliżej. Spojrzałem w dół, a on w końcu oderwał wzrok od ekranu laptopa.

– Co dokładnie zamierzasz zrobić w przyszłym roku, kiedy ja będę na studiach, a Ollie będzie musiał radzić sobie sam? – zapytałem.

Odpowiedział z drwiną w głosie.

– Nie wydaje mi się, żeby twój brat w wieku siedemnastu, prawie osiemnastu lat potrzebował opiekunki, Christian.

– Nie, ale potrzebuje rodzica, tato. – Po tych słowach odwróciłem się i skierowałem w stronę schodów. Kiedy dotarłem na dolny stopień, zawołałem:

– Dzisiaj zostawiam go tobie. Szkoła zaczyna się o ósmej pięć.

Wymamrotał coś, ale postanowiłem nie słuchać, bo dzisiaj był cholernie dobry dzień.

***

Gdy tylko wjechałem chargerem na parking, obok mnie zatrzymał się Eric. On i ja byliśmy najlepszymi przyjaciółmi od pierwszej klasy, kiedy to szliśmy łeb w łeb w konkursie popularności w szkole. Wygrałem, ale chciałem przegrać. Przegrał, ale chciał wygrać. English Prep była jedną z najbardziej prestiżowych szkół w Stanach Zjednoczonych. Rywalizowaliśmy we wszystkim: w nauce, sporcie, zajęciach pozalekcyjnych. Ale popularność i tak przypada tym, których rodzice posiadają najwięcej kasy (bez sensu, wiem, ale to nie ja ustalam zasady), a ojciec Erica i mój mają mniej więcej tyle samo, plus wpływy wśród lokalnej społeczności. Dziewczyny zaczęły nas zauważać stosunkowo szybko – nawet te z wyższych klas. Wtedy też inaczej zaczęto nas traktować, głównie za sprawą hojnych datków na rzecz szkoły. Ustanowienie nowego „króla” było tylko kwestią czasu.

Po tym wszystkim, co stało się z moją mamą, wydawało mi się, że zyskałem jeszcze więcej niechcianej uwagi. Najpierw starałem się trzymać wszystkich na dystans, co tylko pogorszyło sytuację. Dziewczyny uwielbiały zblazowanych buntowników, a ja byłem zblazowany. Cały czas byłem wściekły, szczerze mówiąc, wciąż jestem, co w połączeniu z wszczynaniem bójek ze wszystkimi – i wygrywaniem – działało na laski jak lep i odstraszało kolesi obawiających się, że skręcę im kark. Nauczyciele mi współczuli i nie mieszali się do niczego, co wraz z reputacją mojego ojca i ogromnymi darowiznami sprawiało, że w zasadzie rządziłem szkołą.

Na początku tego nienawidziłem, ale teraz stało się już normą.

– Co tam, królu? – Eric wysiadł ze swojego range rovera w swoich oakleyach².

Uśmiechnąłem się i do niego podszedłem.

– Co, ciężka noc? Nawet te okulary przeciwsłoneczne nie zakryją worków pod oczami – stwierdziłem.

Ruszyliśmy w kierunku szkoły. On poprawiał krawat i wpychał pomiętą koszulę w spodnie, a ja z zarzuconym na ramię plecakiem podążałem obok. Gdyby dyrektor Walton zobaczył niechlujny strój Erica, byłby wkurzony. Ale to cały Eric. Odkąd przedwczoraj wrócił od ojca, nie dbał o nic poza imprezowaniem.

– Ominęło cię cholernie dobre przyjęcie, stary. Missy zrobiła coś takiego swoim języ… – Zdanie Erica przerwał widok samej Missy.

Missy to mniej więcej szóstka na skali atrakcyjności. Osobiście uważałem, że jej włosy mają zbyt wiele różnych odcieni blond (nawet nie wiedziałem, że jest ich aż tyle), a jej pomarańczowa, sztuczna opalenizna przyprawiła mnie o mdłości. Wyglądała, jakby biła się z zepsutą puszką pomarańczowej farby w sprayu i coś poszło nie tak.

– Hej, Eric. Christian. – Missy minęła nas po tym, jak mrugnęła do Erica, co, zdaje się, miało być uwodzicielskie, i skierowała się do szafek.

– To co tam mówiłeś? – Szturchnąłem Erica gapiącego się na biodra Missy, kołyszące się w spódnicy od mundurku.

Kiedy podszedłem do szafki i założyłem moją granatową marynarkę, kilku innych facetów stanęło obok nas, żeby wysłuchać historii Erica.

– Boże, normalnie zlizała każdą kroplę spermy z mojego kutasa – relacjonował. – Potem wróciła po więcej. W sypialni była dzikim zwierzęciem. Żadna inna wcześniej nie działała na mnie w ten sposób.

Zatrzasnąłem szafkę, odwróciłem się i spojrzałem na Erica. Być może jego oczy błyszczały, kiedy mówił o Missy, ale właśnie dlatego musiałem to powiedzieć.

– Missy mnie też już wyssała. Nie ma się czym tak jarać – zgasiłem jego zapał.

Eric natychmiast doszedł do siebie Wciągnął powietrze w swoją szeroką klatkę i zacisnął zęby.

– Dlaczego zawsze musisz mi wszystko popsuć?

Pozostali zaśmiali się, spoglądając po sobie. Najprawdopodobniej myśleli podobnie – że ciągle coś komuś rujnuję. Był ku temu powód.

– Ponieważ kiedy będziemy podawać sobie piłkę, próbując wygrać mistrzostwo, ty będziesz miał głowę w chmurach, bo myśl o ustach Missy na twoim penisie zaprzątnie ci umysł – wyjaśniłem – Kochaj i porzuć, Eric. Skoncentruj się na grze, nie na zawodniku.

Nie do końca to było powodem, dla którego próbowałem odciągnąć go od Missy. Eric łatwo się zatracał i przepadał. Cipki i imprezowanie tak mocno go pochłonęły, że miało się wrażenie, jakby próbował przed czymś uciec. Znałem to uczucie aż za dobrze.

Przewrócił oczami, gdy kilka innych osób podeszło, by spotkać się z nami przy mojej szafce. Jedną z tych osób była Madeline. Gdyby istniała rzeczywista hierarchia w English Prep, ja byłbym królem, a Madeline – królową. To niekoniecznie oznaczało, że byliśmy „razem”, ale odkąd rządziła dziewczynami, wszyscy zakładali, że jesteśmy parą. Nie byliśmy. Na początku powiedziałem jej jasno: nie umawiam się. Madeline jednak chodziło tylko o pozory, że niby królowa powinna być z królem, Christianem. Niech i tak będzie. Co-kurwa-kolwiek.

Więc byliśmy razem przy wszelkich okazjach: tańce z okazji powrotu do szkoły, bal, wszelkie zakrapiane imprezki u Erica w domu.

– Słyszeliście? – Madeline przerwała pasjonującą historię Erica o cipce Missy.

Przytuliła się do mnie i złapała za rękę, po czym położyła ją na swoim ramieniu. Jej paznokcie drapały moją skórę, podczas gdy oczy wszystkich były zwrócone na nią, z niecierpliwością czekając na plotki.

– Co słyszeliśmy? – Oczy jednego z fanów Madeline rozszerzyły się, gotowe usłyszeć, co ma do powiedzenia.

Stałem z boku, moje ramię wciąż przylegało do jej kościstego ciała, spojrzałem w głąb korytarza. Moje oczy skanowały błyszczące, srebrne szafki i kujonów w szarych kamizelkach z klubu szachowego stojących koślawo obok. Inteligentne dziewczyny, które gapiły się na naszą grupę, jakbyśmy byli łobuzami na placu zabaw (którymi byliśmy) też mi gdzieś mignęły. Szukałem Olliego, zastanawiając się, czy mój ojciec zdecydował się obudzić go dziś rano, czy też nie.

Kiedy oprzytomniałem, zdjąłem rękę z ramienia Madeline.

Dosyć już tego przedstawienia na dziś, nie sądzisz? – dałem jej do zrozumienia wzrokiem, na co ona posłała mi piorunujące spojrzenie. Szybko się jednak opanowała i uśmiechnęła, przesuwając dłońmi po spódnicy i ponownie zwracając się twarzą do grupy.

– Tak, też o tym słyszałem.

Jace uśmiechnął się krzywo.

– Dobrze. Mam nadzieję, że ta pieprzona laska ma utalentowane usta. Zajmie się tym wszystkim. – Powoli przesuwał dłońmi po swoim ciele, wyglądając jak pieprzony idiota. Co dziewczyny w nim widziały, nie miałem pojęcia. Był pozerem. Jego rodzice nie byli obrzydliwie bogaci, tak jak reszty z nas, ale byli na tyle bogaci, że mógł uczęszczać do English Prep, dlatego tak bardzo starał się dopasować. Był w naszej grupie jedynie z tego powodu, że grał w futbol. Tak czy siak jego show podziałało na kilka dziewczyn na tyle mocno, że te mruczały i zaczęły się wachlować.

Jace zwrócił się do Madeline.

– Jak ona ma na imię?

Znów spojrzałem w głąb korytarza; wciąż ani śladu Olliego. Lepiej, żeby skubaniec był w szkole. Miał dzisiaj test z chemii i jeśli go nie zda, obleje rok, a my, kurwa, potrzebowaliśmy go w drużynie. Był szybki jak diabli, a w połączeniu z moją ręką prawdopodobnie zagwarantowałoby to nam zakwalifikowanie się do rozgrywek stanowych. Trener byłby cholernie wkurzony, gdyby teraz odpuścił, a wtedy to ja zebrałbym opierdol.

Zadzwonił dzwonek, zagłuszając odpowiedź Madeline na pytanie Jace’a. Wszyscy rozeszliśmy się na zajęcia. Nieobecność Olliego podnosiła mi puls z każdą mijającą sekundą. Po zajęciu miejsca w klasie chwyciłem za telefon, żeby wysłać mu wiadomość, a wtedy wszedł. Worki pod jego oczami były o wiele większe niż u Erica, ale tak właśnie się działo, kiedy wypijesz pół butelki likieru Fireball i kończysz w Clementine.

Jeśli ja przypominałem mojego ojca, Ollie był dokładną kopią naszej matki. Nie byliśmy do siebie podobni. Odziedziczyłem wyraźne rysy po ojcu, a on miał wygląd i osobowość matki. Mówiono, że jako dziecko byłem nieśmiały. Potem, kiedy dorosłem, często wytykano mi, że wyglądam na znudzonego i niezaangażowanego. A teraz, kiedy brakowało mi zaledwie kilku miesięcy do dorosłości, ludzie przylepili mi etykietę zadumanego i milczącego olbrzyma. Niektórzy posunęli się nawet do stwierdzenia, że mam mroczną i niespokojną duszę, i kto wie, może tak było, zwłaszcza po tym, co spotkało moją matkę. Ale Ollie? Był jak matka, na wskroś. Pogodny, promienny, dusza towarzystwa. Zawsze. Nawet kiedy był w złym nastroju, wciąż tryskał radością. Czasami było to wkurzające, ale przynajmniej przypominał mi matkę, a nie zdarzało mi się myśleć o niej zbyt często.

Blond włosy Olliego wyglądały na ciemniejsze, ponieważ wciąż były wilgotne po prysznicu, jego koszula była rozpięta u góry, a krawat luźno wisiał na szyi. Kiedy z hukiem usiadł w ławce, obrócił się i zmierzył mnie piorunującym spojrzeniem.

– Skurwiel.

Parsknąłem śmiechem.

– Sam jesteś skurwielem, którego cholerny tyłek ze spodniami opuszczonymi do kostek ratowałem wczoraj z pokoju rodziców Erica.

Na jego twarzy pojawił się uśmiech.

– Jestem tak cholernie wkurzony, że się nawaliłem. Nie przypominam sobie nawet, żebym bzykał się z Clem, ale, cholera, te wiadomości, które wysłała mi dziś rano. – Ollie spojrzał w sufit i odmówił cichą modlitwę, składając ręce w typowy dla modlących się sposób.

– Musisz uważać, kiedy pijesz tak dużo, Ol. – Pochyliłem głowę, ściszając głos.

– Wyluzuj, bracie. Nic mi nie jest – mruknął, wyciągając swoje książki.

– Nie uwierzysz, kogo widziałem dziś rano w gabinecie dyrektora.

Odchyliłem się na krześle, bawiąc się ołówkiem.

– Kogo? –zapytałem.

Gdy tylko wypowiedziałem te słowa, otworzyły się drzwi do klasy. Odwróciłem głowę w stronę pani Boyd.

I tak po prostu…

Zagotowała się we mnie krew.

Pięści się zacisnęły.

Szczęka zdrętwiała.

Co ona tu, kurwa, robi?

Ollie odwrócił się do mnie i uniósł brew.

– Hayley Smith. Oto kogo – powiedział.

Narząd w mojej klatce piersiowej zaczął bić mocniej, gdy moje oczy przesuwały się po każdym centymetrze jej ciała. Minęły lata, odkąd ją widziałem, ale rozpoznałbym ją wszędzie. Miała te oczy. Te przeszywające, wysysające duszę, lodowatoniebieskie oczy. Ale to, że jej oczy miały ten kolor, nie oznaczało, że była tą samą dziewczyną. Tą samą dziewczyną, z którą wymieniałem się ciasteczkami podczas lunchu. Tą, która wylała klej na włosy Rebekki Lahey za to, że ta nazwała ją chłopczycą. Nie była tą samą dziewczyną. Ani trochę.

Coś w niej pękło. Rozpoznałem to niemal natychmiast. Swój rozpozna swego.

Jej ciemne włosy splątane były na dole, a mundurek nie leżał tak, jak powinien. Niegdyś różowe policzki, zaczerwienione od nieustannego śmiechu, były teraz zupełnie blade. Przypominała mi porcelanową lalkę. Kruchą. A sądząc po siniakach i rozcięciach na jej twarzy, ktoś już próbował sprawdzić, czy rzeczywiście taka jest.

Chwila wystarczyła, by jej wzrok napotkał mój. Zawsze nas do siebie ciągnęło, jak ćmy do ognia. Nadzieja w jej oczach zadziałała na moją skórę jak żyletki, przecinając moje ciało. Kiedy rzuciłem jej piorunujące spojrzenie, poczułem ulgę. Znaj swoje miejsce. Nie pasujesz tutaj.

Jeśli Hayley myślała, że ma sprzymierzeńca tu, w English Prep, grubo się myliła. Chętnie złamałbym ją tak, jak ona złamała mnie. Była początkiem niszczycielskiej lawiny, która zrujnowała moją rodzinę.

Piłka w grze, porcelanowa lalo.------------------------------------------------------------------------

¹ Egzamin zdawany przez uczniów w USA na zakończenie edukacji w szkole średniej; amerykański odpowiednik matury (przyp. red.).

² Okulary przeciwsłoneczne marki Oakley (przyp. red.).

³ Nawiązanie do angielskiego frazeologizmu urodzić się ze srebrną łyżeczką w ustach, który jest odpowiednikiem polskiego być w czepku urodzonym (przyp. red.).

⁴ Ivy League – Liga Bluszczowa; terminu tego używa się na określenie ośmiu najlepszych prywatnych uczelni w północno-wschodniej części Stanów Zjednoczonych. Uniwersytety, które do niej należą, to między innymi Harvard, Princetown, Columbia i Yale (przyp. red.).