Anahtar Cennet - ebook

Ćmy

W skąpanej czernią gęstej przestrzeni

gdzie nie uświadczysz szaty zieleni

tuż nad powierzchnią ogniska wielkiego

w poczuciu pustki i żalu cierpkiego

ma miejsce taniec całkiem uroczy

smutnych owadów — motyli nocy

Wirują w ciszy bez ludzkich oklasków

wzlatując niżej bez podziwu wrzasków

wprost ku płomieniom tryskających lawą

które całą mocą dusząc je i paląc

zostawiają tylko zwiewne skrzydła czarne

zakończywszy gwałtem życie ciem pradawneLubię

Lubię gdy mglistość spowija pola

kiedy je czule tuli w ramionach

i wchłania każde oddechu tchnienie

stawiając lekko swe stopy na ziemię

Lubię gdy wiatr tak gwałtownie hula

i ciałem szklistym w liście drzew dmucha

zrzucając je barwnie na szare przestworza

co zroszone błyszczą niczym gwiezdna zorza

Lubię ten chłód ponurego brzasku

tonący w śpiewie ptaków na dachu

które przy pierwszym przebłysku światła

zbudziły się ze snu wzlatując z ukrycia

I lubię tę ciszę co chwyta duszę

czującą siłę łączności z duchem

całej natury naszego świata

który swą magią uskrzydla sercaDotyk budzącego

To niebezpieczna obsesja

gdy myśli moje

w szalonym tańcu biegną ku tobie

i płonie serce

choć nadzieja kona

gdy me pragnienia to fantasmagoria

Miotam się we śnie

i marzenia skrywam

nie mogąc uwierzyć że tkwi we mnie siła

co budzi duszę

z jarzm odrętwienia

i otwiera wrota do prawdy istnienia

Błądziłam w ciemnościach

co mgła otulała

lecz głos twój ocalił mnie od zwątpienia

był niczym ogień

muśnięcie słońca

zamieszkał w mej jaźni tkwiąc w niej bez końca

Wzniecił natchnienie

i sens tworzenia

wskazując zatartą ścieżkę przeznaczenia

był niczym echo

niosące przesłanie

zaufałam twej magii którą jest tkaneNuntius

Liście nocą z drzew na wiosnę opadały

jak gdyby mróz miał świat ogarnąć cały

a niebo burzyło się i błyskało złośliwie

ciskając pioruny wijące się jak żmije

Ciemna postać snuła się bezsennie

a nad nią łuna jaśniała płomiennie

płaszcz jego czarny ciemność pochłaniała

a gąszcz białych włosów mglistość spowijała

Przy boku mędrca zwisał miecz dostojnie

jak gdyby nigdy nie walczył na wojnie

jak gdyby tylko w żelaznej pochwie siedział

i krwawych obrazów nigdy z niej nie widział

Po prawicy mędrca stąpał chór anielski

a tuż przy lewicy bieżył klan diabelski

wszyscy wspólnie w tę martwą godzinę

zstąpili z ukrycia by ocalić tę ZiemięSieć obojętności

Niczym ślepy lunatyk z teatru wiecznych snów

zapadasz w ciężki ocean niedorzecznych słów

czasem gęsty tłum szemrzących długich cieni

zbłąkanych w labiryncie złudzeń i nadzieji

przetnie pustym wzrokiem krawędź twej bytności

i wszczepi lśnienie bólu w jądro świadomości

Ich emocje przywdziały maski maskarady

infekcją hibernacji zatruły obraz prawdy

widzę czarne smugi zduszonego żalu

zaklęte w krąg wieczności trajektorii szału

czuję mroźny podmuch wiszący w ciemności

który nocnym skrzydłem zsyła posmak gorzki

Jeśli światem zawładną zimne posągi ze stali

nawet Upadli spłyną drakońskimi łzami

i wzniosą swe śpiewy i litania błagalne

otwierając z drżeniem swe rany pradawneTo co zakryte

Spojrz ze mną w taflę życia

w przepaść bezdenną istnień świata

zamocz swe usta u źródła tajemnicy

gdzie zakryto przed wzrokiem emancję wieczności

Tu zaklęte symbole wiją obszar magią tkany

zapomniane wizje wypalają piętno w wyobraźni

materia umyka z mirażu własnej konsystencji

wyłaniając z odmętu głębię luminancji

Nieznane są granice w wymiarze wyjętym z ram

tu jasność i ciemność tworzą czysty równoległy stan

niewidzialna sieć wszechświata pulsuje stałym tonem

więc obudź się i połącz z kosmicznym neuronemArchanioł Półświatła

Kiedyś czarny motyl nocy

zamknął gestem moje oczy

i ujrzałam symbol święty

który do dziś jest przeklęty

Sycząc szepnął w ucho moje:

,,ujrzysz wszystko to co czuję”

i położył dłoń na czole

a ja drżałam, że zapłonę

Zabrał mnie nad krwawe morze

jednak spostrzegł, że się trwożę

objął skrzydłem mówiąc smutnie:

,,wszystko to me łzy samotne”

Potem palcem wskazał ścianę

wielką aż pod nieba bramę

,,za nią Źródło trwa pradawne,

jednak rządy to bezprawne…”

Gdy to wyrzekł wpadł w apatię

roniąc przy tym łzy szkarłatne

wnet przeszyło mnie cierpienie

gorzki smutek, żal, zwątpienie