Apka - ebook

Pędziłem trasą w nadziei, że dojadę na czas. Wyciągnąłem z kieszeni telefon, którego odblokowany ekran oświetlił moją twarz i samochód od środka. Nie zastanawiałem się, jaki mandat dostałbym, gdyby mnie teraz zatrzymali. To się w tym momencie zupełnie nie liczyło.

Wybrałem numer 112. Bip. Bip. Mimo dwóch sygnałów, które zdążyły wybrzmieć, zdawało mi się, że czekałem wieczność, i zakląłem w tej samej chwili, w której zgłosiła się dyspozytorka. Nabrałem powietrza, by zacząć mówić, ale w tym momencie zobaczyłem postać na moście – stojącą po niewłaściwej stronie barierki. Brak oświetlenia od spodu mostu uniemożliwiał mi rozpoznanie choćby płci osoby, która zdecydowała się dzisiaj zakończyć swoje życie. Mógł to być zarówno mężczyzna, jak i kobieta. Ktoś młody albo ktoś stary. Ktoś, kto płacze i rozpacza, albo ktoś skupiony i pewny siebie, a raczej pogodzony z decyzją, którą podjął.

Zaledwie sekundę zastanawiałem się, jak to jest stać po drugiej stronie barierki i patrzeć w dół, na pędzące auta. Zanim cokolwiek zdążyłem zrobić, zobaczyłem, jak dla tej osoby życie przestało mieć znaczenie, ponieważ nagle puściła barierkę i poleciała błyskawicznie w dół. Mimo szybkiego tempa wydarzeń, gdy spadała, wydawało mi się, że rozpoznałem bluzę.

– Halo! – krzyknęła do słuchawki kobieta, zgrywając się z dźwiękiem ciała uderzającego w maskę samochodu poniżej mostu.

Kierowca w srebrnej hondzie nie widział skoczka, więc nawet nie hamował. Kiedy spadło na niego ciało, stracił panowanie nad kierownicą, zjechał na pas obok i uderzył w samochód jadący na lewo od niego, by na końcu zrobić obrót i zatrzymać się na bandzie. W trakcie obrotu auta ciało spadło na asfalt. Jeśli samobójca nie zginął od uderzenia w maskę, z pewnością stracił życie na skutek tego, co stało się z nim potem.

– Halo! To jakiś żart?

– Chciałem zgłosić – odezwałem się, czując suchość w gardle – skok samobójczy. Właśnie skoczył… z mostu… na samochód… a potem przejechał po nim kolejny… a potem się zderzyły… chyba trzy auta… może cztery… ja…

Nie dokończyłem, ponieważ dojechałem na tyle blisko, by rozpoznać to, co zostało z ciała.